|
De wekker staat op zeven uur maar krijgt de kans niet om af te lopen . Als ik de badkamer verlaat wenst mijn madam mij succes , de eerste keer is dat . Ik eet het klassieke bord spaghetti met twee pistolekes, en bezoek het WC één keer meer dan op een normale dag, gezonde stress dus. De rit naar Antwerpen duurt maar 10 minuten. Ik praat met een onbekende, hij - nog jong- loopt zijn eerste 'en gij uw laatste, dat is speciaal' . Voor de start zie ik nog wat ultracuppers, de begroeting is echt hartelijk , dat doet verdomme deugd na meer dan een jaar. En in het startvak zie ik dubbele identiteitsmans met de ballon van vijf uur, ook dat doet me wat. Een cliente zegt nog goedendag vanachter het hek. Al een eerste keer word ik overvallen door emoties , dat is de laatste keer dat ik aan de start sta van een marathon.
Ik nestel me helemaal achteraan, ik zie dat een 5 tal mensen het plan hebben om als laatste over de startmeet te gaan, we gaan niet onnozel doen en niet proberen om de allerlaatste te zijn... Ik high five met één van de vijf en we vertrekken pakweg vier minuten na het startschot... De 5 uur ballon haal ik onmiddellijk in. En na 5 minuten loop ik acher de 4 u 30 groep. Ik heb niet echt een tijd in gedachten voor deze marathon. Met de conditie van vorige week zondag had 4 u 30 zeker een haalbare kaart geweest, 4 u 35 zou ik graag lopen, dat was mijn traagste marathon ooit. En op mijn Ipod staat voor 4 u 45 muziek, ik moet dus toegeven dat trager een ontgoocheling zou zijn. Er staat een nummer op van meer dan 10 minuten net voor het laatste uur, dat kan ik doorspoelen als ik sneller zou eindigen. De laatste week heeft me echter ongerust gemaakt, die week was echt slecht, ik weet uit ervaring dat dan ook 4 u 45 wel eens niet haalbaar zou kunnen zijn... Vandaag voelt het echter niet echt slecht maar ik zie dat mijn hartslag al ver boven de 150 zit . Toch loop ik de 4 u 30 groep voorbij.
Aan de konijnenpijp , 3 km, zie ik dat de 4 u 15 ballon, met als pacer ook een bekende, niet veraf is. In de afdaling van de tunnel vergroot ik mijn pas en in de klim doe ik heel bewust heel rustig . Toch win ik wat meters op die 4 u 15 ballon.
Op de kaaien is het tegenwind en probeer ik beschutting te zoeken. De eerste 10 km loop ik in 59 minuten, eigenlijk veel te snel. Maar op uitzondering van mijn veel te hoge hartslag (die zit rond de 155) zijn er geen negatieve signalen. Ik zoek overal de kortste weg en snij bochten af door over voetpaden en vluchtheuvels te wippen. Daardoor raak ik tot op 25 meter van de 4 u15 ballon, met een 'spurtje' sluit ik dan maar aan bij deze groep. Langer dan 2 - 3 km blijf ik niet in de groep , op km 15 voel ik al dat dit te snel gaat voor mij . Mijn snelheid valt terug van rond de 6.00 tot 6.20 per km. Vanaf dan loop ik alleen . Het valt me tegen dat ik nu door een hoop volk wordt voorbijgelopen, dat had ik door volledig achteraan te starten willen vermijden. Gelukkig kan ik ook hier en daar iemand inhalen maar dat zijn er niet veel. Op km 20 km ik door in 2.01.25, die tweede 10 km heb ik dus nog altijd goed gelopen in ongeveer 62 minuten. Half marathon zie ik op mijn Garmin 2 u 08 en iets staan, ik zie achteraf thuis dat dit mijn allerslechtste halve marathontijd is ooit.
Ik besef dan al dat het echt harken wordt om binnen de 4 u 30 te eindigen, het verval in snelheid is te groot.
Daarna wordt het lopen van drankenpost naar drankenpost, niet zozeer omwille van het drinken maar meer omdat ik daar dan even kan stappen tijdens het drinken. De kmtijden gaan nu naar 6.40 en naderen de 7.00. Het is warm, dus ik drink veel. Ik gebruikt onderweg ook alle vier de gellekes die ik meeheb, dat moet zowat de eerste keer zijn. Het wordt nu echt aftellen, veel te vroeg . Op training ben ik toch een 4 tal keer tot boven de dertig gegaan en meestal ging het dan beter dan nu. Ja, ik zit blijkbaar in een iets slechtere week. De meeste stukken van de marathon herken ik van de vorige jaren, er lijken nu meer ambetante en saaie km's in te zitten dan anders, de perceptie is slechter als het niet goed gaat... De derde 10 km loop ik in 67 minuten, dat is verschrikkelijk traag. Ik kom aan 30 km door in 3 u 08, nog niet eens zo slecht door de snellere eerste 20 en vooral 10 km. Ben ik verdomme in mijn laatste marathon te snel gestart, beginnersfout ?
Iets na 30 km loop ik een ultracupper die zijn dochter begeleidt voorbij. 'We geraken er wel' zegt hij . En dat is voor mij vanaf nu ook het adagio. Het is onze laatste keer, aankomen doen we sowieso , al moesten we hem uitstappen.
Het wordt nu echt warm en de snelheid zakt nog door het steeds meer stappen . Ik loop nu km's in 7.30 , 8km per uur, nooit zo traag vooruit gegaan in een marathon of ultraloop. Vanaf het Rivierenhof komt de eindmeet in zicht. Een loper net voor mij zet met de armen omhoog het terras aan het applaudiseren, ik krijg de lachers op mijn hand als ik beide middelvingers de lucht insteek. Vanaf het oude slachthuis is het parcours gewijzigd, op de Slachthuislaan verwijder ik de chip van mijn borstnummer , ik wil niet in de rangschikking voorkomen. Dan gaat het door Park Noord, - ik blijf dat consequent 'Gazon noord' noemen - en mooi, langs de Godefrieduskaai richting kaaien.
Ik besef dat dit mijn laatste km's zijn. Onderweg had ik het al af en toe moeilijk maar nu bollen er tranen over mijn wangen. Het is onmogelijk lopen met een krop in de keel - ik ervaar nu voor het eerst in mijn leven dat gevoel - dus er is de keuze : stappen en de emoties vrij laten of die verdomde laatste km's lopen. Alhoewel , lopen is het niet echt meer , het is schuifelen, dribbelen. De vierde 10 km gaan in 73minuten, een diepterecord , so what ? Het lijkt alsof de benen niet meer vooruit willen, alle kracht is er - al een tijdje - uit verdwenen. Gelukkig hebben we geen hinder gehad van blaren, de juist keuze kousen en wellicht de gelukkig inval om net voor de marathon nog een de steunzolen goed te steken renderen. Maar we zitten nu in de laatste km, de laatste rechte lijn. De 4 u 35 is ook niet meer haalbaar dus het kan me niet bommen . 'Formidable' , 'Angel' , 'Wish you were here' op mijn Ipod, perfect getimed , verdikke. De muziek van de organisatie overschreeuwt mijn Ipod dus die laatste meters loop ik zonder mijn oortjes. De constructie over de kaaien staat zoals elk jaar misleidend nog een 100 tal meter voor de bocht .
Het is nu verdomme gedaan. Zes jaar marathons en af en toe een zesurenloop, gedaan. Lopen heeft mijn leven veranderd. Gestopt met roken, meer dan 10 kg kwijt en nooit meer ziek. Conditie ook. Nog altijd wat te zwaar, maar lijf ok. Lopen en de endorfines hebben gezorgd voor een goed gevoel. En is het ouder worden of die endorfines, ik werd steeds vatbaarder voor emoties. Lopen heeft mij sterker gemaakt. Het urenlange trainen en de urenlange wedstrijden én de resultaten, het heeft gezorgd voor een gevoel van onoverwinnelijkheid, het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben tot waar ik nu sta. Weg vele van de oude twijfels, weg onzekerheid : ik loop, ik ben. Ik ben wie ik ben verdomme. En voor een stuk door het lopen. Alleen Hij hierboven weet hoe graag ik had verder blijven lopen. Maar ik heb me er bij neergelegd, ik heb er vrede mee. Ik kan afscheid nemen van het lopen, ik kan het stoppen met lopen aan omdat ik gelopen heb. Ik ben nu alleen nog blij, verschrikkelijk blij dat ik kunnen lopen heb...
Samen met het lopen stopt ook dit verhaal. Verslagen over een jogging van 10 km daar zit niemand op te wachten.
Voor zover er al iemand zat te wachten op dit alles. Maar ook dat wekelijks in de pen kruipen deed ik grotendeels alleen voor mezelf, eigenlijk kon en kan het me niet zo veel bommen wat de eventuele lezers ervan zouden vinden. Het heeft me af en toe ook geholpen - net als het lopen - om mijn demonen in bedwang te houden. Toch bedankt voor het lezen.
Het lopen is nu echt gedaan, deze marathon is zo goed als afgerond . Ik zie mijn broer staan 300 meter voor de streep , high five , én tranen weer, de laatste keer. De bocht voor de Suikerrui is de laatste bocht. Ik hou nog even in . Genieten is het niet meer maar het mag gerust langer duren. Dan nog 50 meter. Mijn twee favoriete collega's (hopelijk lezen ze dit niet ) staan net voor de aankomst en roepen nog iets. Alle plannen ooit gesmeed over het aankomen in de laatste marathon, niets blijft er van over... Geen tranen meer, geen gebrul, geen geroep, geen gekke dingen. Ik loop over de meet en duw mijn Garmin af, de laatste keer 4 u 38 en 19 seconden . Gedaan. Voor altijd.
Ik zal niet in de uitslag voorkomen. Mijn laatste marathon, DNF, did not finish. Ik ben nog steeds niet aangekomen en zal ook nooit aankomen, ik blijf hem lopen....
28-04-2014, 00:00
Geschreven door vierurenman 
|
