Fameuze wijsheid hier boven mijn geschrijf.  Nog zo een paar en ik word kandidaat voor de Nobelprijs filosofie.  Maar deze week was het was lopen betreft toch zoals hierboven staat , de ene dag rotslecht, de andere dag dan weer onverhoopt goed.  Deze week trouwens vrij weinig gelopen, slechts 25 km.  Maandagavond kwam ik thuis en zag ik dat het nog wel wat zou duren voor madam het eten op tafel zou krijgen .  Ja, ik ben er inderdaad zo ene wiens eten voor hem op tafel wordt gezet ... maar dat is een heel ander verhaal.  Terug naar het lopen , ik had dus de tijd om voor het eten nog te gaan lopen en dat doe ik eigenlijk veel liever dan na het eten.  Maar ik kreeg als order 'binnen de 45 minuten ' terug.   De optie om mijn klassieke 10 km op 45 minuten te lopen werd niet weerhouden maar ik wilde nu wel eens zien hoe snel ik kon op 7 km.  En eigenlijk viel dat dik tegen.  De eerste 2 km gingen aan 5.37, mijn oude marathontempo.  Dat was echter veel te snel dus de volgende km's moest er ingehouden worden, 2 km aan 5.54.  Dan waren we over halfweg, altijd een psychologische grens bij mij, en dus kon het weer wat sneller, 5.48 is echter niet snel.  Gemiddeld zat ik op deze 7 km op 5.43 , godverdomme trager dan tijdens een marathon pakweg 2 jaar geleden.  En ik had geen overschot.  Beetje een ambigu gevoel hierover.  Het was mijn snelste 7 km sinds mijn kwetsuur maar het had 'bloed zweet en tranen' gekost én het was absoluut geen wereldprestatie.  En eigenlijk was het zielig.  5.43 op 7 km, jongens toch...

Woensdag de volle 10 km op hetzelfde parcours.  Ik had gehoopt redelijk makkelijk rond de 6.00 te kunnen lopen.  Vroeger had een 'snelle' training de dagen later als gevolg dat ik vrij makkelijk een iets lager tempo kon handhaven.  Nu nada, nogaballen.  Het kostte verdomme moeite , veel moeite om sneller te gaan dan 6.20.  Zo goed als gesloopt kwam ik thuis aan, het was zwaar geweest.  En de hartslag had met gemiddeld 153 veel te hoog gezeten.  

Toch was er ook tevredenheid.   Ik had bij wijze van experiment een paar oude steunkousen (6 jaar oud, mijn eerste marathons mee gelopen....) uit de Décathlon nog eens aangetrokken maandag en woensdag.  En kijk, ik voelde geen pijn in de kuiten en achteraf waren er heel wat minder contracties.  Een meevaller én iets waar we verder mee moeten gaan; me misschien eens serieuze steunkousen laten aanmeten bij de runners ?  In alle geval, ik ga dat hier verder uitproberen. 

Pas zondag terug kunnen lopen. En raar , het liep als een trein . Mijn Garmin pakte de satelliet niet maar geen probleem , ik ken op dit traject ondertussen alle afstanden...De eerste km ging aan 5.35 , daarna zakte het tempo maar het ging nooit onder de 5.55.  Ik trok door maar liep belange niet tegen mijn limiet aan zoals maandag, ik had nog marge en kon nog wat versnellen voor het einde.  Ik kan me niet herinneren het gelopen traject na mijn kwetsuur sneller afgelegd te hebben, gemiddelde snelheid moet zo ongeveer rond de 5.50 gezeten hebben.   De hartslag zat gemiddeld op 149, lager dan bij de bijna 10% tragere loop van woensdag .  En de kuiten deden geen pijn, dank aan de steunkousen.  

Gisteren vond ik in mijn mail ook een antwoord op de vragen die ik had gepost op de website van de RALiga (Reumatoide Artritis Liga) .  Voor een reumapatiënt is dit een geweldige website met heel veel en zeer duidelijke informatie.  De eerste weken nadat ik de diagnose RA had gekregen, ondertussen bijna twee jaar geleden,  heb ik de hele website zowat doorploegd.  Awel dat heeft me toen enorm geholpen om mijn ziekte te begrijpen én te aanvaarden.  Op één van de zeldzame keren dat ik nog op die website terecht kwam - soms raak ook ik uitgekeken op de loopsites en de blote tetten - had ik een paar vragen gepost over RA en lopen , uithouding en spierpijn.  En zowaar , de 'Liga' had antwoord gevraagd aan zowel een kinesist (met blijkbaar wat loopervaring) en een reumatoloog.  En ook al waren de antwoorden niet altijd even relevant, het was bemoedigend om te lezen dat zoals ik vermoedde RA de conditie inderdaad beïnvloedt  maar dat ge u daar niet noodzakelijk zomaar moet bij neerleggen...  Dat kleine zetje kon ik wel gebruiken.  Ik heb immers het gevoel dat de reumatoïde artritis zich wat aan het doorzetten is :  mijn handen voelen  dikwijls stijf en stroef aan én soms moet ik uitkijken en extra aandacht besteden aan bvb schrijven.  Mijn rechtervoet is nooit meer zonder pijn, maar, gelukkig, die pijn gaat weg na 100 meter stappen of lopen.  En af en toe dat de linkervoet pijn, voel ik hinder in de schouders en de knieën.  Soms vleit een soort van stramheid zich als een deken over mijn lichaam en lijk ik wel 80 jaar oud.  Eens in beweging gaat alles wel weer maar toch, het is niet meer zoals vroeger.  

Maar Antwerpen , Antwerpen april 2014, dat gaan we halen, dat moet .  Dat zal !

22-12-2013, 13:05 Geschreven door vierurenman