loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Een weekje van 50 km verdeeld over 4 loopdagen , 3 keer 10 km en één keer 20 km. Slechts woensdag begonnen. Een tegenvaller : ik wilde eens proberen om onderweg een paar keer te versnellen maar daar had ik de kracht niet voor , ik liep aan ongeveer 6.10 en kwam totaal kapot thuis. De dag nadien, de intelligenten onder u weten dat na woensdag donderdag komt, die dag nadien dus dan maar gekozen voor een recuperatieloopje , hartslag laag (proberen) houden. En ik liep vrij makkelijk aan gemiddeld 6.19 met een hartslag rond de 140, te hoog maar tenminste een beetje onder controle.
Zaterdag vertrokken voor een twee uur. Veel zin had ik er niet in, vrijdagavond immers gaan eten en daar was de nodige drank bij gevloeid en dat voelde ik zaterdagmorgen. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik de eerste km freewheelend en zeer makkelijk - leek wel recuperatieloopje - doorkwam in 5.45. Daarna uiteraard wat gas teruggenomen maar ik bleef de eerste 14 km flirten met de 6.00 en dat zonder moeite, makkelijk zelfs. Alleen die verdomde hartslagmeter bleef waarden rond de 150 aangeven en dat is te hoog. Op km 15 bouwde ik een snelle km in en kwam daardoor op die 2 km (mijn Garmin noteert rondjes van 2 km) door in 5.46. De km's daarna, 4 nog, nam ik wat gas terug maar liep nog makkelijk aan 6.10. Gemiddeld 6.02 op exact 2 uur. Hierover was ik zeer tevreden; het was lang geleden dat ik nog zo'n gevoel had gehad bij het lopen.
Zondag, deze morgen, recuperatieloopje van 10 km. Ook nu ging het in het begin heel makkelijk , alleen was er weer eens die verdomde hartslagmeter die constant zeer hoge waarden aangaf, zeer onregelmatig. Ik liep makkelijk dus dan redeneert een mens dat het niet het hart is dat zo te keer gaat maar dat het de hartslagmeter is die in de fout gaat.
Ik heb het nog niet gehad over mijn concrete plannen voor 2013. De marathon en ultracup laat ik aan mij voorbijgaan. Het lijkt me met mijn huidige conditie niet mogelijk om dit jaar weer meer dan twaalf marathons en of ultras te lopen. En thuis moet de kathedraal ook wat in het midden gehouden... Dus dit jaar een marathon of drie vier en één of hoogstens twee ultra's. Bijna zekerheden in mijn programma zijn de marathons van Antwerpen en Brussel, dat waren in het verleden steeds memorabele wedstrijden. De zes uur van Aalter , midden in de zomer , zou ik ook willen proberen lopen, alle 'loopvrienden' zullen daar zijn. En de rest zien we wel, de nacht van West Vlaanderen nog eens , dat lijkt me wel wat. En op het einde van het jaar misschien nog ''tis voor niks '. En ik wil nog eens proberen om onder de vier uur te gaan. Die tijd lijkt nu zeer ver weg en nauwelijks nog bereikbaar maar wie weet , als ik de kilo's er kan blijven afgooien , als ik niet meer aan die verdomde cortisone moet én als ik terug wat gerichter kan trainen, wie weet lukt het dan terug ? Morgen ga ik in alle geval naar een sportdokter om de zaak eens door te babbelen en dan volgende week begint de voorbereiding van de marathon van Antwerpen , ik ben nu van plan om een schema nu eens echt te volgen en niet zomaar wat te lopen. En wie weet wat gebeurt er dan ? En deze week - op uitzondering van woensdag - voelde ik zowaar wat beterschap .... Antwerpen, ik kom eraan...
deze week 50 km / 2013 230 km / 83 kg na het lopen
Deze week 50. Maandag 10 , vrijdag 10, zaterdag 20 en zondag terug 10. Kilometers, of wat had u gedacht ?
Maandagavond naar de Finse piste. Bijna helemaal alleen op besneeuwde paden die lagen te glinsteren in het licht van de lantaarns, mooi, mooi. De hartslag ging veel te hoog (150) en dat ondanks het tempo van 'slechts' 6.05. Dan maar een keer eens 2 km doorgetrokken aan 5.35 , de hartslag ging dan tot 160. Zwaar. Pas vrijdagmorgen - een dagje verlof - terug de loopschoenen aangebonden voor een 'snelle 10 km' op diezelfde Finse piste. De sneeuw van maandag lag er nog steeds . De eerste 4 km aan 5.30 waren al te zwaar, ik moest vaart minderen om verder te kunnen. Ik zakte terug tot 5.50. Gemiddeld zat ik aan 5.42 , ik kon verdomme op 10 km niet eens mijn oude marathontempo handhaven, waar zijn we mee bezig verdomme ?
Zaterdag 'lange trage duurloop', een tweeurenloop. 18.71 km en een hartslag die tegen de 150 aantikte ondanks het verdomd lage tempo van 6.25. Dit voelde niet goed. Zondag dan in de regen 10 km, 5 km wroeten tegen de wind in en dan terugkeren. Op de terugweg was ik een dikke minuut sneller. Nu zat ik aan 5.53 gemiddeld én een beter gevoel, raar toch. En ik zie dat ik al verdomd veel gevloekt heb in wat hier nu al geschreven staat....
Dé gebeurtenis van deze loopweek had plaats op zaterdagavond : de prijsuitreiking van de marathon en de ultracup ergens in een bowlingkot in een klein verloren gat in Nederland. Plezant, lachen met de loopvrienden , onnozel doen, puberen zelfs . Na het bowlen eten en prijsuitreiking. Ik zat aan tafel naast de winnaar , de bijna 70 jarige LP. Samen met mijn overbuur - de enige aanwezige die ik niet kende - luisterde ik met bewondering en vooral heel veel respect naar deze looplegende die meer te bieden bleek hebben dan lopen alleen. Tijdens zijn lange (zo'n mannen mogen dat ...) 'afscheidsspeech kreeg ik het moeilijk om de tranen te bedwingen. En op het einde van de avond ging ik me even bij de Wase vrienden zetten en werd de sfeer terug wat joliger. Hier en daar had al iemand opgevangen dat ik reuma heb. En als dan telkens de vraag volgde 'we gaan u toch nog zien' wist ik het antwoord op één of andere manier te ontwijken. Lachend zelfs nam ik afscheid van de laatste plakijzers - altijd dezelfden - en vertrok voor de lange weg naar huis...
Pas zondagavond, gisterenavond werd ik er me van bewust dat ik de ultracuppers wellicht niet meer of nog nauwelijks zal zien. Net nu, godverdomme, net nu ik ook een ultracupper was geworden. Net nu ik thuis was bij die mannen. Net nu ik daar was ingeburgerd, meer nog , een plaats had . En net nu ik een paar van die mannen zelfs vriend zou durven noemen. En ja, daar had ik het gisterenavond én nu, nu terwijl ik dit zit te schrijven, ja daar heb ik het verdomme moeilijk mee. Wrang, ja , wrang.
