loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
De week na de marathon van Lier is mijn slechtste loopweek tot nu toe - denk ik - . Slechts 30 km gelopen én het ging niet.
Maandag niet gelopen, wel een km of 30 gefietst : met moeder , broer en zussen gaan eten en de hele namiddag op een terras rustig wat zitten drinken, rustig , maar het was wel telkens alcohol. Onderweg naar huis - ik was niet voor niks met de fiets - een volks café binnen gestapt en daar ook nog wat Palmen gedronken . Dinsdag niet gelopen , etentje met het werk . En zoals gewoonlijk genoeg gedronken , niet overdreven maar toch.
Woensdagavond dan een 10 km gaan lopen : ik leek wel pakweg 8 jaar terug gekatapulteerd : toen had ik ook moeite om 10 km uit te lopen . 's Avonds in de zetel leken mijn kuiten wel een graanveld in de wind : ik zag vanalles bewegen en een krampaanval was nooit veraf; ik moest constant wat zitten rekken om me comfortabel te voelen. Donderdag gaan lunchen met één van mijn favoriete havenklienten ; het begon rustig maar het eindigde in teveel amaretto's. En 's avonds bleef het stormen in mijn kuiten. Te veel alcohol en dus te weinig vocht in het lijf en dat in combinatie met de vermoeidheid van de marathon van Lier ; dat leek mij de verklaring .
Zaterdagmorgen vertrokken voor 'maar' 10 km, het moet lang geleden zijn dat ik er op een zaterdag minder liep dan 20 km, gewoonlijk doe ik zelfs een dertiger... Maar ik durfde niet, te vermoeid. En ik vertrok eigenlijk redelijk makkelijk , ik haalde fluitend 5.40 , en het tempo zou de volgende km's nog lichtjes stijgen. Maar het was zwaar, verschrikkelijk zwaar ; ik had zelfs het gevoel niet harder te kunnen. En de hartslag zat veel te hoog, tegen de 160. De laatste km's probeerde ik wat uit te bollen maar dat lukte zoals gewoonlijk niet echt; ik kwam uitgeput thuis aan, het had geen km verder moeten zijn.... Ongelooflijk, deze 'ultraloper' kreeg met moeite 10 km afgerond...
Vanmorgen -zondag - dan vertrokken met het idee om onder de 130 hartslag te blijven. Dat lukte de eerste km . In vergelijking met de vorige loopjes ging het nu wat makkelijker ; ik zat nog aan 6.00 en had het gevoel heel traag te lopen, dat was dus positief. Maar de hartslag ging weer snel naar net boven de 140 en ik kreeg hem niet lager. Positief was dan weer dat heteen beetje makkelijker aanvoelde, een beetje.... Ik liep gemiddeld aan 6.03 zonder overdreven moeite maar ik had niet echt het gevoel nog veel verder te kunnen , dus weer niet goed.
En binnen 3 weken is het de marathon van Antwerpen. Die zou zowat het hoogtepunt van loopjaar 2012 moeten worden. En het ziet er verdomd slecht uit . Een week geleden loop ik met veel moeite een marathon uit , bijna in dezelde tijd als mijn eerste marathon (Antwerpen 2008) ooit. De week daarna ben ik compleet pannenkoek ; overal pijn en niet vooruitgeraken, ik lijk wel terug een beginneling.. Ik heb pijn in de bovenarmen - vooral in mijn rechter - en dat baart mij zorgen : dat kan nooit veroorzaakt zijn door het lopen maar het hindert wel bij dat lopen... Het is wel degelijk spierpijn, ook daar was ik eerst niet gerust in. En mijn knieen voelen niet goed aan, vooral de rechtse zorgt ervoor dat ik het gevoel heb niet gelijkmatig te lopen. De rechtervoet hindert nog wat aan de buitenkant, van de voetschimmel daar lijk ik dan weer af geraakt te zijn. En ik ben eigenlijk een kilo of drie , vier te zwaar. Man, man , ik lijk in niks op een marathonloper...
Ik heb deze week vakantie maar kan enkel 's morgens een uurke gaan lopen en ik weet niet goed wat te doen. Elke morgen rustig gaan lopen en zo proberen recupereren of toch wat intervaltraining doen ? En dan volgende week zondag nog een 32 - 35 km als laatste duurtraining voor Antwerpen of dat niet meer doen én rusten ? We zien wel. Maar in alle geval, ik heb me nog nooit zo 'kapot' gevoeld de week na een marathon als nu !
Gisteren marathon van Lier gelopen, Belgisch kampioenschap.
De wekker maakt mij wakker om 8 u15, lang geleden dat ik nog werd verrast door de wekker, meestal ben ik een paar minuten voor hij afloopt al op de been. De ochtendrituelen duren wat lang en ik ben heel even bevreesd dat ik in tijdsnood ga geraken. In Lier, amper 40 km van bij mij thuis, zie ik dat het parkeren op de pendelparking geen goed idee is en ik rij terug naar de atletiekpiste waar ik mij makkelijk kan parkeren op 500 meter van de inschrijving. Ik neem rustig de tijd om aan te kleden in een grote zaal. Er is extra aandacht voor de rechtervoet , en ja, geen last gehad van blaren deze keer.
Onderweg naar de start , ongeveer 1 km , zie ik een paar bekenden. In het startvak op de markt in Lier zet ik mij bij de vieruur ballon, de man zorgt ook in Brussel en Antwerpen steevast voor het vieruur tempo. Lier - ik kwam hier nog nooit - lijkt een gezellig klein stadje, dat wordt plezant hier 3 keer passeren. Het parcours bestaat inderdaad uit 3 toerkes over dijken langs een kanaal en water - ik vraag mij af welk kanaal - de passage langs de markt én het atletiekplein.
Over de eerste (verkenningstoer) valt niet veel te vertellen. Ik nestel me achteraan de omvangrijke vieruur groep en schuif stillekesaan naar voor. Het tempo voelt goed aan maar ik heb niet echt veel overschot. Als de wind in het nadeel blaast verschuil ik mij . Op 10 km heeft de groep een minuut voorsprong op het vieruurschema. De warmte begint nu al te hinderen en mij lijkt er weinig zuurstof in de lucht. Gelukkig zijn er heel veel drankenposten, om de 3 km. Aan elke post drink ik minstens 2 halve bekers sportdrank en één beker water. Goede organisatie , puik werk !
Tijdens de tweede toer begin ik de ademhaling van de grote kerel naast mij te horen ; mijn voorspelling dat die de groep niet zal kunnen bijhouden komt later uit. Maar zelf moet ik niet veel zeggen, ik begin ook last te krijgen. Halfweg passeren we in exact 1 u 59. Ik heb al lang in de gaten dat mij Garmin weer overdrijft ,hij zal uiteindelijk 500 meter meer meten dan de werkelijke afstand, afwijking van meer dan 1 procent én dus ongeveer 4 seconden de km.
En op km 24 moet ik de groep laten gaan. De tweede passage in Lier loop ik dus al alleen. Op het atletiekplein wordt ik smalend nageroepen door een kijkende collega, met zijn 5 uur tijd op een marathon moet hij niet belachelijk doen... Er blijkt ook een familielid in het publiek te staan, die liep ooit 2u 30, dat is andere koek. De laatste ronde aanvatten geeft moed, ik kan nu aftellen. Mijn tempo zakt, de warmte voelt nu aan als een loden deken. Ik jojo nu een tijdje met de zware kerel waarvan ik voorspelde dat hij de groep zou moeten lossen . 'Zwaar hé' zegt hij , het lijkt mij zijn eerste marathon, vrouw en kinderen staan hem op diverse plaatsen aan de kant aan te moedigen . Op km 30 kom ik volgens meneer Garmin nog door aan 2 u 48.24 - klopt niet met de werkelijkheid - maar ik loop nog altijd niet belachelijk traag.
Daarna komt echter het verval. mijn laatste 10 km gaan in 62.15. Desondanks haal ik nu regelmatig eens iemand in. Ik vind dit eigenlijk een rare marathon. Op diverse plaatsen hebt ge een goed overzicht van wat er achter u gebeurt en in het begin van de marathon leek alleen de omvangrijke 4 u 15 groep (zo'n 20 man) de enigen te zijn die achter ons liepen. Voor ons - toen ik nog in de vier uurgroep zat - leek ook niemand te lopen. En nu haal ik sporadisch iemand in, raar genoeg weinig mensen die herken , dus niemand uit die vieruurgroep. Het wordt in die laatste 10 km afwisselend lopen en stappen, het is vooral dat wat mij ontgoochelt. In Apeldoorn loop ik heel de tijd en haal relatief makkelijk de aankomst. In Stein loop ik zonder stappen de eerste 45 km en kom ik marathon door ongeveer één minuut trager dan vandaag. Dus content kan ik niet zijn Aan de laatste drankenpost, op 2 km van de meet, stap ik nog even om dan te lopen tot de streep; ik loop er nog twee voorbij . De laatste 10 km is er mij niemand meer voorbijgelopen, zelfs geen aflosser...
Op de atletiekbaan loop ik nog even door, de laatste km blijkt nog in 5.30 te gaan. Ik finish in 4 u en 7 minuten en nog iets, gene vette.... Ik loop over de meet en de man van de marathon vanWest Vlaanderen en IFF kent mijn voornaam - afgelezen zeker - zegt proficiat . Het is druk in de aankomstzone maar ik ken er niemand. Ik drink een halve liter sportdrank , wat water en trek richting veel te kleine doucheruimtes. Daar zie ik nog een collega - ik kende hem niet - . Ik blijk bij de lopers van mijn werkgever enige bekendheid te genieten als veelloper... Mijn Nederlandse vriend is weer even hartelijk als steeds, we spreken af om in Steenbergen de pinten te gaan drinken die ik hem verleden jaar in Ijsselstein tracteerde.
En dan maar naar huis. Over deze marathon kan ik niet echt tevreden zijn, dat wordt er ene voor van achter op mijn lijstje. Ik wil hier wel ooit eens terugkomen, dit is een potentieel gezellige marathon en bij frisser en natter weer moet ik hier onder de vier uur kunnen ! Thuis verontschuldig ik mij bij vrouw en kinderen dat ik geen Belgisch kampioen ben geworden. Wellicht zal ik wat daarna gebeurt nooit meer vergeten .... Een einde, een begin of is alles waanzin ?
