loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Weinig tijd gehad om me achter mijn pc te zetten dus nu verslag van twee weken lopen ipv één week. In de week na de verschrikkelijk slechte Beekse marathon pas vrijdag terug beginnen lopen . De laatste keer -hoop ik - vanop mijn appartement vertrokken voor een 10 km, gemiddeld 5.43 , hartslag veel te hoog tegen de 150, zwaar, zwaar zwaar.... Zaterdag dan 15 km tegen een rustiger tempo (6.09) en met een hartslag van gemiddeld (en nooit hoger dan ! ) 140, dit voelde redelijk aan. Zondag dan nog eens 10 km, tegen 5.54 , gemiddelde hartslag 146 en weer zie ik in mijn loopagenda staan : 'redelijk'. Een weekje dus van 35 km.
Deze week, de voorlaatste voor Brussel , 50 km. Dinsdag 10 km tegen 6.01 en een hartslag van gemiddeld 140, op het eind zat die wel tegen de 150. Het leek iets beter te gaan. Woensdag niet gelopen. Terug thuis moet ik me wat houden aan de gedane beloftes , niet overdrijven met het lopen... Zaterdag - op mijn verjaardag- 19.55 km op exact 2 uur, maw een twee urenlopen gedaan. De hartslag zat van in het begin tussen 150 - 155 ondanks de lage snelheid (6.08 gemiddeld ); wellicht te wijten aan de wakkermaakmethode van mijn madam... Vanaf km 15 zakte het goed gevoel dat ik bij deze loop had weg... Ik kon met veel moeite de bijna 20 km rond maken, de laatste 4 km zakte ook de snelheid naar ongeveer 6.20. Dit was een tegenvaller.
Zaterdag en zondag 10 km . Zaterdag tegen gemiddeld 6.02 , redelijk. Zondag, deze morgen , extra traag gelopen , de eerste 8 km zo rond de 6.27 en dan een snellere 2 km tegen 6.05 en een laatste uitloopkm 6.03. En aan deze loop hield ik een goed gevoel over. Eén klein minpuntje : ondanks het inzalven een lichte bloedende rechtertepel, nog nooit meegemaakt op 10 km.
Dit weekend wat zitten kijken naar de gebeurtenissen in de Spartathlon én Berlijn. Mijne douchemaat uit Steenbergen is blijkbaar zelfs niet aan het eerste controlepunt geraakt, zonde. En die gekke Nederlandse die in Steenbergen zwijmelend, ondersteund door begeleiders de 24 uur volstapte, man dat mens liep nu hier die verdomde koers in 28 uur. Diep diep diep , zeer diep respect... En mijn vriend - klient liep zijn eerste marathon in Berlijn, half weg 1.56 , geeindigd in 4.08, het lijkt verdomde veel op mijn marathons van dit jaar, allez die van voor de reumamedicatie.
Deze week nog wat rustig 'uitbollen' en dan hopelijk in Brussel terug een marathon 'lopen' . Lopen, ja , dus niet moeten beginnen stappen vanaf km 25. Al mijn hoop is gevestigd op de nu ondertussen toch wel vrij lage dosis cortisone die ik nog slecht slik. Alles voelt al wat beter, ik zweet wat minder , ben al niet meer zo licht in het hoofd en verteer al wat beter een training - zo na 5 km uitgeput zijn is er niet meer bij . Op die prachtige lanen door Brussel, in de zon, helling op helling af , aan een rustig tempo kunnen blijven lopen, genieten van het afzien maar niet doodgaan ... mag dat nog eens aub Gij daarboven ?
verleden week 35 km / deze week 50 km / 2012 2.235 / 84 kg terug op de weegschaal thuis
marathon van de beekse bergen : laatste verdomme !
Rond 7 u 30 staat deze brave jongen op . De ochtendrituelen voor een marathon en/of ultraloop zijn altijd dezelfde : naar de bakker, pistoletje en wat spaghettiachtige toestanden achter de kiezen slaan, nog eens naar de kleinste kamer én dan de combi in. En dit keer letterlijk, ik pik voor mijn deur een politieman op, de man van een collega...
De tocht naar Hilvarenbeek gaat snel voorbij ondanks een plaatselijke wegomlegging. We arriveren te vroeg en kunnen dus rustig aan doen. Politiemans ziet het zitten, hij gaat voor de 3 u35 die hij in Antwerpen liep én hij is in vorm. Ik babbel wat met bekenden. Mijn Surinaamse 'vriend' gaat op Crocks lopen, het zal hem lukken in 3u 52 verdikke, een prestatie vind ik dit... Net voor de start zie ik dubbele identiteitsmans , hem zo lang achter mij houden is de boodschap.
Om 11 uur wordt de start gegeven op het gezellige dorpsplein van Hilvarenbeek. We vertrekken met zowat 500 man, alles door elkaar : 10 km, 21 km, 30 km en marathon. Er wordt gelopen in verschillende lussen die telkens weer eindigen op het dorpsplein : 5 km, 16.5 km (halve marathon) , 8.5 km (30 km) en 12 km (marathon). Ik start zeer voorzichtig . En ondanks die trage start loopt het van geen meter. Ik loop de eerste km's te twijfelen over opgeven na de eerste doortocht na 5 km, echt waar... Het feit dat het al bij al met het tempo nog redelijk zit (5.50) én gierigheid (18 euro betalen voor 5 km dat is veel te veel ) doen me doorzetten. De tweede ronde nestel ik me achter een koppel , de man is groot en breed , netjes uit de wind . Want er is wind én het is verdomme warm. En kijk, achter dat koppel (tegen ongeveer 6.05 ) vind ik mijn tweede adem - mijn eerste eigenlijk - en vat ik terug moed. Eens meewind laat ik het koppel voor wat het is. Een dame (halve marathon) volgt me vanachter het duo en we wisselen een paar woorden. Als de wind weer tegenblaast nestelt ze zich achter me (ook ik ben breed !) maar ondanks het feit dat ik wat inhou speel ik haar kwijt. Ondertussen ben ik op 10 km doorgekomen in 59.08 (Dijkenmarathon, de vorige rampmarathon 56.40)
In het bos kruis ik politiemans , hij ziet er goed uit en zelf voel ik me ook goed, het kan eigenlijk niet anders met zo'n traag tempo. Pas op km 18 moet ik wat vaart minderen en gaat het van 6.05 naar 6.30, ik zal niet meer sneller gaan in deze marathon. Op 20 km kom ik door in 2.00.57 (Dijkenmarathon 1.55.05 ). En dan weet ik dat het vat weer eens af is, het is weer gedaan , het wordt weer strompelen... Maar eens halfweg wordt er niet meer opgegeven, oh nee, ik denk er zelfs niet één seconde aan.... Zo lang mogelijk blijven lopen zonder te stappen is het plan, dus vaart minderen. Ik loop de derde 10 km in 65.29 en kom de 30 km door in 3.05.26 (Dijkenmarathon 65.32 / 3.00.37). En vanaf nu zal ik nog één keer een andere marathonloper zien (al zijn er een paar die me dubbelen... ) : dubbele identiteitsmans zie ik in de verte aan een keerpunt, hij is mij nog voor de 30 km voorbijgelopen. Ik zit in deze laatste 12 km klokvast tussen 7.16 - 7.26, dit is niet meer lopen, dat is iets meer dan 8km per uur. In vergelijking met de dijkenmarathon stap ik minder maar ik loop trager. Het plan om trager te lopen en zo langer en meer te lopen lukt dus niet echt, ik verlies nog meer tijd.
In het rond km 15 had gezien dat er eigenlijk maar twee marathonlopers achter mij waren , dubbele identiteitsmans was me ondertussen voorbijgesneld dus ik liep nu dan voorlaatste. Op 5 km hoor ik van de organisatie dat ik de laatste ben; ofwel is men de andere - die was ver achter- kwijtgespeeld ofwel heeft die opgegeven. Aan de twee drankenstands die ik nog passeer pak ik de tijd voor een paar woorden, een appelsientje, een colatje en wat water . Perfecte en zeer aangename organisatie !! Iemand herkent me nog van het jaar voordien, ik heb een kop ja.. Ik sleep me naar het einde zeker nu ik zie dat ook de 4 u30 niet meer haalbaar is.
Ik vind mezelf geen marathonloper meer . Ik ben een zielig pathetisch oud ventje die omwille van een verlengde midlifecrisis nog tegen beter weten in inspanningen wil leveren die hij niet meer aan kan... Godverdomme. En dan de aankomst , na 4 u 35 minuten en 22 seconden, nog dik 8 minuten trager dan het dieptepunt van veertien dagen geleden. Het applaus voor de laatste van de marathon (op 55 finishers zie ik achteraf ) is geweldig . Dat maakt veel goed maar versterkt ook het zielige van de prestatie. Ik bekijk het positief . Hoeveel kunnen er zeggen dat ze ooit laatste waren in een marathon ?
Mijn collega zit in haar dikke auto voor de sporthal waar we ons moeten omkleden te wachten op hare flik. Ongelooflijk dat ge uw vrouw , zoontje én schoonmoeder zo ver krijgt te komen kijken naar een marathon. Politiemans is gefinished in 4 u 13, die heeft dus geluk gehad dat ik niet in vorm was... Dubbele identiteitsmans was voorlaatste , 8 minuten voor mij. Met hem ga ik nog 2 Duvels en een koffieke drinken. Daarna terug de Galaxy - zonder politiemans is dat geen combi meer - in en aan de grens roep ik weer , ditmaal met een glimlach op de lippen 'Baby I'm back'. En thuis ga ik tegen mijn 'baby' efkens goeiendag zeggen, drink een tas koffie en spreek af voor de dag nadien. Dat komt terug in orde...
Op mijn appartement eet ik , net als na de Dijkenmarathon , een pizza, ik nuttig de rest van de fles witte wijn van toen en nestel mij weer met een limoncello voor TV . Laatste was ik en met zo'n tijd kunt ge een marathoncarriere toch niet beeindigen. Brussel , hou u vast , ik kom er aan...
Morgen de Beekse marathon. Dus deze week kalm aan gedaan, zeer kalm zelfs. Maandag niet gelopen . Dinsdag 5.3 km tegen 5.52 en verdomme, die eerste 3 km waren verschrikkelijk : geen kracht in de benen , geen adem , gewoon geen fut... Het beterde wel een beetje de laatste 2 km. Ja man... Woensdag iets minder dan 5 km, iets trager (6.01) en het ging een beetje, een beetje maar, beter. En deze morgen 3km en een beetje, 5.37 , het ging weer niet van harte.
De Beekse marathon van verleden jaar zal mij voor altijd bijblijven omwille van Kees. Ik kwam na 30 km nog zeer mooi op vierurenschema door maar drong niet verder meer aan, het vat was af, ik eindigde in 4 u12 . Daarna liep ik in Brussel nog eens rond dezelfde tijd maar dook dan in de laatste twee marathons van het seizoen terug onder de vier uur. Nu ben ik echt bang, ik moet nu gewoon op een ietwat menselijke manier aan de aankomst raken. Dus doseren, doseren en niet te snel starten. Maar als er traag gestart wordt dan zou het wel eens een dramatisch slechte tijd kunnen worden, de tijdslimiet - stel u voor - is 5u....
Het gaat nu niet meer over tijden lopen , over onder de vier uur lopen. Het gaat over kunnen blijven lopen , over baas blijven over die verdomde reuma - dat lijkt te lukken voorlopig - én die shitmedicatie. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek, morgen niet en godverdomme nooit niet . Ik zal blijven lopen tot het echt niet meer kan. Deze boom beste zus, deze boom is bijlange nog niet geveld...
Het zou de cortisone kunnen zijn . De reumatologe stelt me een beetje gerust, mijn mindere conditie en kracht zou veroorzaakt kunnen worden door de cortisone. Dat is op zich geen slecht nieuws want ik mag die fors afbouwen en zou, als alles meezit , er mee mogen stoppen binnen een tweetal maand. Er is weer hoop...
Deze week echt geen goesting om te lopen. En eigenlijk heb ik in de week ook nauwelijks tijd gehad wegens beslommeringen op het werk en wegens madam... Pas zaterdag de eerste keer de schoenen terug aangebonden voor een 10 km. Bedoeling was traag te gaan maar ik zat op marathontempo. En met marathontempo bedoel ik nog steeds de 5.40 waaraan ik toch een paar marathons kon lopen, niet dat verdomde wandeltempo van verleden week. Maar die 10 km aan 5.37 waren zeer zwaar, ik kwam hijgend aan 'de meet', ongelooflijk eigenlijk.
Vanmorgen dan iets langer, 14 km, een derde van de marathon van volgende week. En nu liep ook aan 6.00 en ook dat kostte moeite, ook dat voelde belange niet als gemakkelijk lopen. Maar goed, ik kon dit tempo houden en kwam niet totaal uitgeput aan, tot halfweg zal ik zo wel raken volgende week.
Want ik heb me inderdaad ingeschreven voor de marathon van de Beekse Bergen, de man van mijn collega gaat mee. Verleden jaar kwam ik daar de 30 km door aan 2 u 48 en eindigde in 4 u 12 , die laatste 12 km was het op én ik ontmoette Kees.... Nu hoop ik te eindigen binnen de 4 u30.
Maar het ziet er niet goed uit . Ik heb flanellen benen en trap bij de minste inspanning op mijn adem. Mijn hartslag gaat snel de hoogte in en het is moeilijk om die te laten zakken. Mijn rechterbeen is één grote kwetsuur : mijn rechterkuit doet pijn, ik heb blaren op mijn grote teen en op mijn voetzoel. En twee tenen zien rood - zwart van verleden week. Ik ben dan wel gek om te lopen. Maar ik moet mijn klassement in de ultracup verdedigen én ik wil op zijn minst gratis eten op de prijsuitreiking. Dus moet ik nog 4 marathons doen. Beekse Bergen volgende week, dan Brussel, 'tis voor niks en/of Kasterlee en/of Spijkenisse. En dan, volgende jaar, ja dan ga ik terugkoppelen naar en stuk of 4 - 5 per jaar, denk ik... Niet vergeten dat ik nu eigenlijk een mindervalide ben...
deze week 25 km / 2012 2.095 kg / 85 kg op de weegschaal 'thuis' en 87 kg op die van mij, ik ben verzwaard, wellicht ook voor een deel van die verdomde cortisone
4 u 27.34 . Vier uur zeventwintig minuten en vierendertig seconden. 90ste op 104 finishers. 6.20/ km , 9.5 per uur. 10 km 56.40 / 2de 10 km 58.25 , 20 km 1.55.05 / 3de 10 km 65.32 , 30 km 3.00.37 / 4de 10 km 70.49 , 40 km 4.11.26. Moet daar echt uitleg bij ?
De wekker loopt af om 7 u40. Een klein uur later , na een groot bord tagliatelli , 3 verse pistoletjes en een chocoladecréme koek in de wagen richting Beneden Leeuwen. Ondanks ambetante wegenwerken en omleggingen toch nog goed op tijd . Heel de tijd met de man met de dubbele identiteit rondgehangen, ook op de bus. De donkere lang en raarharige Nederlander, een absolute Einzelganger, komt me een hand geven , als enige, en daar ben ik fier op. Nog een paar cuplopers spreken me aan met de voornaam, net als ik houden ze dus de andere veellopers wat in het oog. We staan aan de start in een kleine dorpskom en in de volle zon met een 50 tal man schat ik, blijken er dus meer dan 100 te zijn.
Ik ben van plan om mij aan het plan te houden, knap hé ...., niet te snel starten en vlak proberen lopen, eindigen in 4 u12 . Er is wind en niemand heeft me kunnen uitleggen hoe die nu precies zal evolueren tijdens de marathon. Na een tijdje aanmodderen slaag ik erin me te nestelen in een groepje van 6 personen : 3 bejaarde door de wol geverfde veellopers die ik alle 3 ken van gezicht - één ervan zelfs bij naam -, een veellopende dame (145 marathons dacht ze) , één jonge kerel en ik dus. De twee oude Nederlanders trekken de kop en bepalen het tempo, zoiets rond de 5.50 /km. Op km 15 zie ik dat dit te snel is en ik laat de groep gaan. De jonge Nederlander kan ook niet volgen en die haal ik op km 18 in, zoals ik al vermoedde was het zijn eerste marathon - wie heeft anders de hele familie naast de kant staan ? - , hij blijkt last te hebben van de knieen. Met hem loop ik tot halfweg en dan haakt hij ook bij mij af.
En rond km 25 begint bij mij ook zeer serieus het verval, ik moet nu al beginnen met stappen en raak daardoor niet meer boven/onder de 7.00/km. Er passeert me wat volk en op 30 km komt de man met de dubbele identiteit me voorbijgeknald, hij zal dik 10 minuten voor mij eindigen. Het wordt dus een eenzame tocht over de dijken aan de Maas en de Waal. Ik voel pijn aan de tenen die me vroeger ook al hinderden , voel een blaar aankomen op mijn rechtervoet. De ontstekingsremmers die ik nam voor de wedstrijd zorgen er anderzijds voor dat ik nergens anders pijn heb. Dit
Het uitzicht is inderdaad mooi, het parcours loopt over dijken en kronkelt voortdurend. De wind draait in het voordeel de laatste helft. De passages voorbij de huizen zijn plezant ; alle buurtbewoners blijken bij mekaar gekropen, zitten te eten en te drinken aan grote tafels (wie zijn er de Bourgondiers ? ) maar hebben altijd tijd om in de handen te plakken of iets bemoedigends te roepen. De organisatie is af, om de 5 km verzorgde drankenposten, de laatste 15 km heb ik die voor mij alleen. De zon schijnt in het begin en op het eind wat overdreven maar voor de rest valt het nog redelijk mee met de door mij gevreesde warmte. Desalnietemin is het niet genieten, neen... het is een marteltocht. De benen willen niet mee, er zit totaal geen jus in . Dit heb ik nog nooit meegemaakt , nog nooit zo erg tenminste.
De laatste km's moeten we van de dijk en volgt er een lang ambetant stuk op een brede weg. Daar loop ik nog een viertal voorbij die stappend een kerel begeleiden die zijn 100ste marathon uitloopt - stappend - . Aan de aankomst zijn ze blij nog eens iemand te zien, drie minuten voor mij is immers de vorige aangekomen. Ik slalom nog even in een poging om grappig te zijn en dat wordt door de speaker opgepikt. Dan is het snel naar de sporthal om te douchen. De schade aan mijn tenen blijkt weer serieus en er is een pijnlijke blaar aan dezelfde voet. Toch nog iets mis met die Asics ?
In de cafetaria zit een hele tafel cuplopers, ik sluit als laatste aan, de helft van de tafel zit daar al anderhalf uur, ik ben de absolute kluns van het gezelschap. Als ik tegen een andere Waaslander zucht dat dit geen lopen meer is knikt die meewarig 'ja' . Ik blijf nog 2 Palmen drinken met de man met de dubbele identiteit en stap dan samen met hem naar de parking om de lange tocht terug naar huis aan te vatten. Ik stap nog even binnen bij mijn madam , ze zijn aan het eten . Op mijn appartement haal ik een pizza uit de diepvries en doe een fles witte wijn open. De pizza smaakt enorm en de twee glazen wijn al evenzeer. Met een koffie en een grote limoncello vlij ik me neer voor TV.
Man man man, ben ik nog marathonloper, zal ik het nog ooit worden ? Is het de reuma of de medicatie en als het de medicatie is , is het dan de cortisone waar ik mee mag stoppen of is het dat paardemiddel dat ik moet blijven innemen ? Of is het gewoon overtraining ? In alle geval , ik voel al sinds Aalter dat ze weg is , de conditie; er zit geen kracht meer in de benen... Vrijdag bezoek gepland aan de reumatologe , misschien weet zij meer ? Voorlopig heb ik aan de kerel die me zou vergezellen naar Hilvarenbeek binnen 14 dagen gemaild dat ik wellicht niet ga.
Nu efkens een paar dagen geen loopschoenen, ik kan er niet aan denken....
Maandag 10 km gelopen, recuperatie. 6.20, hartslag niet boven de 140 en met de vingers en een stuk van de hand erbij in de neus gelopen. Goed gevoel . Dinsdag niet gelopen, er moet wat gerust worden in de laatste week.
Woensdag 5 km, niet meer forceren de laatste week . Maar die 5 km waren de slechtste die ik al ooit gelopen had. Ik raakte niet aan mijn marathontempo, de hartslag ging boven de 150 , mijn benen voelden aan als de palen van de paalblokken op de Luchtbal en mijn rechterknie en rechterachillespees deden pijn. Ik raakte met moeite aan mijn appartement. De medicatie , een slechte dag , zenuwen ? Zenuwachtigheid misschien; ik had die avond nog een date , met ...mijn madam. Raar, daten met uw vrouw, spannend ook. Maar het is hier een loopblog....
Vandaag dan de klassieke 4 km de dag voordien. Ging redelijk dus ik werd niet nog ongeruster. Anderzijds vloog ik niet, het kostte net iets te veel moeite om aan 5.27 te lopen om gerustgesteld te zijn. Morgen aankomen , liefst binnen de 4 u 12, dat is het doel....
Deze week er 55 km opzitten , en ik ben niet gelukkig met wat ik gepresteerd heb. Maandag niet gelopen, moest naar de persvoorstelling van Deadline 14/10, er werd in ons kantoor gefilmd en dus mocht ik opdraven... Dinsdag 10 km op de finse piste, redelijk snel 5.30 en redelijk goed. Woensdag wat minder gelopen - donderdag wedstrijd !- , een relatief rustige (gemiddeld 5.36) bijna 6 km.
Donderdag 5 mijl in mijn gemeente tijdens de plaatselijke feesten. Die 5 mijl was verleden jaar 9.20 km en vermits op het zelfde parcours werd gelopen ook dit jaar weer langer dan 5 mijl - meneer Garmin gaf 50 meter minder aan dan verleden jaar -. Verleden jaar had ik daar voor mijn doen verschrikkelijk goed gelopen, gemiddeld aan 5.00, dit jaar zou me dat niet lukken, dat wist ik op voorhand... Ik startte de eerste ronde aan 5.09 (verleden jaar 4.50) en verdomme, het was al op ; ik moest vaart minderen , mijn tempo zakte in de tweede ronde naar 5.15 en de volgende 3 rondes naar rond de 5.23. En ik moest diep gaan, ik overwoog zelfs om de laatste ronde niet meer te lopen... Wat was dat ? Tegen een slanke lange jonge kerel - voetballer - die in mijn buurt zei ik dat ik dit nog nooit had meegemaakt en inderdaad , dit had ik nog nooit meegemaakt... Ik eindigde totaal choco in 48.43 (gemiddeld 5.19 ), 2 minuten en een half trager dan verleden jaar. En het duurde nadien even voor ik bekomen was. Ik marathonloper, ultraloper zelfs , jongens , wat was dit ? Terug thuis zag ik dat mijn madam geantwoord had op mijn zeer lange mail van mij aan haar... En dat antwoord waarop ik lang had zitten wachten kon mijn avond niet goed maken. Ik stuurde een mailke terug. Bob Seger , 'Here I go, turn the page' . Ik stortte me in het feestgewoel op de markt maar beperkte mij tot muurbloem zijn. Ik besteedde wel mijn aanzienlijke voorraad drankjetons helemaal aan wijn en dat hielp -een beetje toch -...
Vrijdag niet gelopen. Zaterdagmorgen vertrokken voor een 20 km , de klassieker het weekend voor een marathon. De eerste 13 km gingen eigenlijk redelijk, zonder het te beseffen was ik begonnen aan marathontempo (5.40 ) en ik heb die lijn proberen doortrekken wat ook lukte ! Raar toch, 2 dagen voordien volle bak 9 km 5.20 en dood en nu met de handrem 5.40 gedurende 13 km. De blik van een mij kruisende loper naar mijn rechterborst maakte me attent op een bloedende tepel, dat was verdomd lang geleden.... En dan ben ik maar gestopt , 6 km vroeger dan gepland. Zondag, vandaag, 15 km. Plan was om dat rustig te doen en dat is redelijk gelukt, gemiddeld 5.57 en de terugweg 2 minuten sneller dan de heenweg, niet geforceerd.
Volgende week loop ik de Dijkenmarathon, de eerste keer . Ik ben nu echt bang. Ik denk de afstand niet in de benen te hebben én de snelheid (niet lachen aub... ) dat is al helemaal niets. In 4 u 12 uitlopen lijkt me echt het hoogst haalbare. Ik ga dus starten aan iets van rond de 5.50. Ik weet niet wat het is wat er voor zorgt dat ik me slechter voel , ik ben bang dat het de medicatie is. En als dat het geval is , wel dan zal dat wel niet meer verbeteren zeker ?
deze week 55 km / 2012 2.010 km / 85 kg op mijn slechte weegschaal ( verleden week bij de dokter 84 kg 300 )
Een weekje van 75 km, het hadden er 80 of 85 moeten worden maar de verschrikkelijke warmte stak stokken in de wielen. Maandag niet gelopen want dinsdag verlof . En dus dinsdag een iets langere trage duurloop : 10 km richting Temse , teruggedraaid en in exact dezelfde tijd terug thuis. Wel traag gelopen 6.30 , gemiddelde hartslag 142 dus eigenlijk te hoog. Op het einde was het zwaar, het was al relatief warm. Woensdag dan vertrokken voor een iets snellere 10 km. Na 6 km aan ongeveer 5.25 gaf deze jongen Maarten een pijp (?) , ik moest vaart minderen en viel terug naar een tempo van rond de 6.10, gemiddeld zat ik nog wel aan marathontempo. En als ik het heb over marathontempo heb ik het nog steeds over 5.40 terwijl het al een jaar geleden is dat ik dat nog eens gelopen heb.
Donderdag hetzelfde parcours als woensdag , weer met de bedoeling om snel te lopen maar niet te snel; marathontempo... En ditmaal deed ik door een betere indeling anderhalve minuut minder over deze afstand. En dat was eigenlijk een prestatie want de dag voordien me goed laten gaan op de 'moederkesdagbarbeque' van de familie.
Zaterdag stond een lange trage duurloop van ongeveer 35 km gepland. Gaan lopen in het plaatselijk park omwille van de schaduw onder de bomen, was al heel lang geleden dat ik daar nog eens een duurloop had gedaan. Zeer traag vertrokken, ik wilde mijn afstand halen én mijn hartslag onder controle houden. Tot km 15 zat ik aan een tempo van 6.40, hartslag onder de 140 én het liep relatief makkelijk. Daarna werd het zwaarder, de hartslag steeg tot tegen de 150 en het tempo zakte verder weg tot ongeveer 6.55. Na 24 km in 2u 41 gaf ik er de brui aan ; ik presteer nooit goed in de warmte. Zondagmorgen, daarnet dus , gestart voor 14 km op 1 u30, weer in het park omwille van de schaduw. De eerste 4 km gingen 'snel' , 5.35 , daarna nam ik gas terug . Op km 10 gaf ik er weer de brui aan , ik had geen zin om in die afschuwelijke hitte te blijven lopen.
En zo zit de laatste zware week voor de Dijkenmarathon erop. En het zit er verdomd slecht uit. Ik zal al blij zijn als ik in die Dijkenmarathon aan 6.00 kan lopen én pas na pakweg 32 km moet beginnen stappen... En deze week ga ik wellicht nog meedoen aan de derde editie van de 5 mijl tijdens de jaarlijkse feesten in onze gemeente. Verleden jaar heb ik daar aan 5.00 gelopen, ik zou dit jaar toch weer in die buurt willen zitten maar vrees dat dit absoluut niet haalbaar is. Ja, de conditie is niet goed....
Deze week 70 km gelopen, vier keer 10 en één keer 30, u kan het narekenen, dat is 70 ! Maandag niet gelopen. Dinsdag nog een poging om rustig te lopen op de finse piste. Was lang geleden dat ik zo makkelijk liep, ongelooflijk eigenlijk, 5.48 gemiddeld, de hartslag wat te hoog gemiddeld 139 maar ja, nog eens, zo makkelijk, ik leek wel te vliegen. Woensdag nog eens interval op de finse piste. Dat was al zeer lang geleden, ik zie nu pas in mijn 'loopagenda' dat de laatste intervaltraining dateert van verdikke al 2 april ! 1.5 km inlopen, 4 x 850 snel en 450 uitlopen, 1 x 1.300 snel en dan 1.5 km uitlopen. De eerste snelle 850 meter ging tegen 4.41 , nog nooit sneller gelopen. Het traagste snelle stuk ging toch nog tegen 4.59. Maar ik was diep moeten gaan, heel diep... Donderdag rustig gelopen om te bekomen van de dag voordien. Weer ongeveer 9.5 km op de finse piste tegen gemiddeld 6.15 aan gemiddelde hartslag 137. Redelijk.
Zaterdag dan lange duurloop. Weer naar de finse piste voor 3 uur of 30 km. Ik kon de hartslag onder de 140 houden tot km 20 , dan ging het tot tegen de 150; zou eigenlijk niet mogen aan de lage snelheid (6.32 ) die ik liep 6.32. Na 3 uur en 1 minuut borg ik mijn plan om nog ongeveer 15 minuten door te lopen om zo aan 30 km te raken op, ik had het gehad. Al bij al was ik redelijk tevreden, ik had niet diep moeten gaan. Vandaag zondag dan dezelfde snelheid voor een recuperatieloop van weer 9.5 km. Nu kon ik de hartslag wel onder of rond de 130 houden.
Volgende week een lange duurloop van 3 uur en een half, ik ben echt van plan om die traag te lopen. En op die lange duurloop mijn Asics verder inlopen. Dat zijn - en dat is moeilijk om toe te geven, ik die niet hou van de grote klassieke merken - de beste loopschoenen die ik al heb gehad. En dan de afbouw beginnen voor de Dijkenmarahton . Die van Gent gaat niet door , dat is al de tweede die op mijn agenda stond (ook Hulsthout werd afgelast) die er niet komt. Zo wordt het nog lastig om aan 12 wedstrijden ultracup te raken, we zien wel, er zijn nog meer dan 4 maand !
deze week 70 km / 2012 1.880 km / niet gewogen deze week
Een weekje van 50 km, ik zou het rustig aan doen. Maandag een rondje in mijn gemeente, het oude rondje van 8 km en een beetje dat ik altijd liep vertrok en eindigde aan 'ons' huis, mijn appartement is een dikke 200 meter verder gelegen. Ik had helemaal niet de bedoeling om snel te gaan maar zoals zo dikwijls de snelle start doorgetrokken. De 8 km en 50 meter gelopen aan 5.21 met een veel te hoge hartslag maar wel gemakkelijk. Dinsdagmiddag lunchke met mijn favoriete klient : 3 glazen witte, 2 martini's , een halve fles rode en 2 amaretto's en dan 's avonds uit principe gaan lopen. 7 km tegen gemiddeld 6.00 en al bij al met weinig moeite, raar toch. Woensdag, de dag nadien had ik wel last . De 7 km net iets trager dan marathontempo maar ik kwam met veel moeite aan het eind van de tocht. En met die iets kortere trainingskes dan gewoonlijk (ik loop eigenlijk nooit korter dan 10km.... ) probeer ik wat rust in te bouwen.
Zaterdag dan semilange duurloop, 20 km. Inderdaad eens gekeken waar het pad naast het spoor uitkomt : logisch, in St Niklaas. Tegenwind vertrokken, waar het pad eindigt nog een kmke verder langs de straten en terug. De terugweg een halve minuut sneller dan de heenweg en gemiddeld 6.12 zonder veel moeite. Hartslag gemiddeld 141 , dat zou eigenlijk pakken lager moeten . In de namiddag zat ik wel met zware benen.
Zaterdagavond met Mark en mijn oudste zoon naar de voetbal, 'we 'spelen terug in eerste klasse. Mark was na kwetsuur begonnen met een schema voor de marathon van Brussel. Het zou tof zijn mochten we weer met ons beiden kunnen gaan. Een 7tal pinten en/of bollekens gedronken en dat was weer toch wat te veel om de dag nadien, vandaag, gezwind te lopen. De 10 km ietsie pietsie sneller dan marathontempo waren zwaar en met veel te hoge hartslag.
En zo eindigde weer een loopweek. Om het najaar goed door te komen moet ik misschien toch wat beginnen opletten met alcohol én met mijn gewicht, ik voel aan mijn broeken - mijn weegschaal is niet betrouwbaar - dat er een paar kg af mogen.
Deze week slechts 35 km gelopen. Zondag 30 km gefietst, maandag en dinsdag niet gelopen, de 'schade' aan mijn tenen liet dat ook niet toe. Woensdag een poging tot recuperatieloop... Mislukt want de laatste km's zat mijn hartslag rond de 160. Mijn lichaam leek nog niet gerecupereerd van zaterdag. De 10 km gingen veel te snel aa n 6.14 .
Donderdag en vrijdag niet gelopen. Zaterdag dan weer een poging om een rustige 10 km te lopen en dat ging al wat beter. Snelheid iets lager 6.20 maar de hartslag ging niet boven de 145. En dan vanmorgen het pad langs de spoorweg afgelopen tot in Nieuwkerken , tegenwind, en na 45 minuten gekeerd, meewind (wat had ge gedacht ?). 10seconden verloren op de terugweg, ondanks de meewind. Maar het ging redelijk , snelheid 6.26 en hartslag gemiddeld 131, niet boven de 140 geweest. Op het einde voelde ik dat ik nog niet helemaal in orde was.
De 6 uur van Aalter heeft inderdaad zijn sporen nagelaten. De teen waarvan ik vreesde dat die gebroken was lijkt geen probleem, de kleur daarvan is terug normaal en de hinder is te verwaarlozen. Aan mijn rechtervoet daarentegen heb ik 2 tenen die zwaar zijn aangetast door schimmel en daar heb ik wel last van. En ik ben nog moe. En mijn kuiten 'tintelen' , het zou kunnen dat dit is omdat ik geen magnesiumpillekes meer inneem. Dus deze week ga ik het terug rustig aan doen met trage 10 km's en misschien zaterdag eens - weer rustig - 20 km, ik zou wel eens willen weten tot hoever dat pad naast de spoorweg loopt ...
Mijn plan voor de rest van het jaar is om nog vijf marathons te lopen. Die vijf 5 heb ik nodig om optimaal te scoren in de ultracup. Ik heb al uitgerekend dat ik maximum aan 440 punten kan raken en er zijn al een stuk of zeven lopers die dat puntenaantal nu al hebben. Het zal dus wellicht niet lukken om bij de eerste 25 te raken maar ik ga toch zien of het kan. 2 september Maas en Waal, 16 september Beekse Bergen, 23 september Gent -dat zou dan mijn eerste keer zijn dat ik 2 marathons loop in een week - en dan 07.10 Brussel. En dan nog één ' 'tis voor niks' of Spijkenisse. En ik zou dit jaar toch één keer onder de vier uur willen gaan, het liefst in Brussel. De andere marathons ga ik proberen tienperuurman te zijn...
Ik word wakker van de wekker om 7 uur. Het eerste wat ik doe is een blik werpen door het raam (figuurlijk... ) en wat ik zie staat mij aan : geen zon, lichtjes betrokken en de straten liggen nat. Iets minder dan een uur daarna zit ik in mijn auto , iets voor 9 uur kom ik aan in Aalter. Ik parkeer mijn wagen naast die van Mo - die me een hand komt geven verdomme ... - en ga om mijn borstnummer en chip. Daar zie ik mijn Nederlandse vriend en we begroeten mekaar hartelijk. Ik verkleed me bij mijn wagen en zet mijn bevoorrading buiten , is wel zeer handig hier. Ik ga naar het onthaal en , ja , ik ken zowat alle gezichten. Ik snap nu ook de grap van Mark en vertel hem dat : hij beweerde mij dat hij hier over de kasseien was gestruikeld : in de sporthal lopen we over een mat met kasseien op getekend, hilariteit bij de klojo's ... En er loopt hier zowaar een collega mee, zijn eerste keer een zes uur.
Rond 10 uur naar de start op de atletiekpiste. De organisatie vraagt een minuut stilte voor mister Spartathlon Junior en dat pakt me wel... En dan wordt er vertrokken. De piste ongeveer 400meter, dan langs de piste, de weg op. Via een smal stuk wandelweg (hier was het opletten voor de snellere lopers, er was nauwelijks plaats voor twee) terug de baan op : een stuk van 300 meter vals plat met op het einde een elke ronde steiler wordende helling. Dan 200 meter baan, keerpunt en terug (ah ja... ), bocht naar de parking en naar beneden door de gangen van het sportcomplex , langs de bevoorrading over een stuk gras terug de piste op. Awel , zeer afwisselend en eigenlijk een plezant parcours, exact 2 km en om de 200 meter aanduidingen. Knap georganiseerd. Enkel een grote klok ontbrak...
En ik start weer sneller dan verwacht. De eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat ik mijn collega achter mij wilde houden. Zijn snelste marathon was nipt onder de vier uur en alle anderen rond de 4 uur 15. Ik kies de OCMWdirecteur als mikpunt maar die is zoals altijd te snel vertrokken en die laat ik dus gaan na 1.5 km. En al dadelijk heb ik door dat meneer Garmin weer meer meters meet dan het parcours , een dikke 800 meter meer op 55 km is niet niks qua verschil... Ik loop dus weer een paar seconden trager dan aangegeven. De eerste 10 km kom ik door in 59 minuten, de tweede 10 km gaan in ongeveer een uur en de derde 10 km in 63 minuten. Maar na drie uur weet ik al een hele tijd hoe laat het is - ongeveer 13 uur trouwens - : het loopt van geen meter. In Assen vond ik na pakweg 8 km mijn ritme op een zwaar parcours, hier gaat het van kwaad naar erger. En rond km 8 val ik dan nog : met mijn linkervoet over iets blijven hangen en op mijn rechterknie terechtgekomen. Mijn middenste teen aan de linkervoet doet pijn en omstaanders maken mij attent op het bloed aan mijn rechterknie. Achteraf zal ik zeggen dat ik het door het bloedverlies is dat ik deze zes uur niet gewonnen heb.
Na 35 km komt de collega mij voorbijgelopen. Er passeren nog talloze lopers en loopsters die ik had voor willen blijven, zelfs de man met de verschillende identiteiten loopt me voorbij met zijn stap-spurttechniek. En de dame die mij in Assen pas de laatste rond voorbijliep dubbelt mij hier twee keer verdomme. Zo zal ik op die leeftijdsgenote geen indruk maken... Vanaf km 35 is het dus gewoon uitlopen, de km's rondmaken. Aan km 40 km ik door rond de 4u12 en km 50 rond de 5u.22 , in Assen in 5uur03 . Ik zie na 5 uur dat zelfs de 57 km er niet meer in zit en besluit dat het de moeite niet meer loont om gas te (proberen) geven. Ik schakel over op amuseren én dat lukt. Ik loop wat trager - nog trager- en beperk al bij al de stapmomenten. Mijn Ipod - nu op 4 uur - brengt ook wat soelaas. En ondanks het afzien , echt verschrikkelijk , vind ik het tof . Ik passeer hier en daar toch nog een lijk en ik zie een paar mannen stoppen - ook mijn Nederlandse vriend -.
Ik lach wat met een vriendelijk meisje die sponsen uitdeelt. Ik zie dat de mensen in het publiek met mij lachen en ja, eigenlijk, ik val in herhaling, amuseer ik mij wel... De doortocht door de gang van de sporthal waar nu veel publiek zit wordt ook elke keer hilarischer . En dan, ja de voorlaatste ronde begin ik te letten op waar ik zou kunnen eindigen op het parcours, ik wil absoluut vermijden dat ik in dat verbindingsstuk terechtkom. De laatste ronde loop ik volledig en ik eindig zonder er op gemikt te hebben gewoon knal bij mijn wagen... een meevaller. Heel snel komt er iemand op de grond een streep trekken en zet er mijn nummer bij, ook weer goed georganiseerd !
Als ik mijn chip ga afgeven staat de organisatie erop dat ik mijn schaafwonde door de brandweer laat verzorgen. In de kleedkamer ben ik verrast door de schade : de middenste teen van mijn linkervoet ziet paars, zwart . De omstaanders vragen of ik hem kan buigen maar daar ga ik niet op in. En aan mijn andere voet is de schade nog spectaculairder : twee tenen zien zwart - 'atletenvoet '. Allemaal geen tijd voor , ik moet mij haasten want moet naar het verjaardagsfeest van mijne peter. Er is dus geen tijd om na te kaarten en dat vind ik spijtig. Ik spring dus in mijn wagen en scheur weg....
Dit was mijn slechtste zesurenloop tot op heden, ik denk zelfs mijn slechtst gelopen wedstrijd ooit. Ik heb dit jaar nog geen enkele prestatie geleverd , 'vierurenman' waardig. Maar, en dat is belangrijker, ik heb me weer goed geamuseerd... Weer één om in het geheugen op te slaan.
En voor mijne peter :
Koning van de Oosterse bergen
een verhaal zonder blote borsten (*)
Vele jaren geleden, niemand weet noghoeveel jaar precies, wordt in de Oosterse bergen van een kleine
gemeente aan een grote stroom een kleine jongen geboren.Alle jongens worden klein geboren. De vader
van de jongen maaktplannen.Iedereen maakt plannen maar de vader heeft
daar zijn beroep van gemaakt .De
moeder van de jongen is van betere komaf dan de vader.De moeder doet de mensen dromen.Iedereen wil dromen.Dus ook dromen maken is een beroep. De jongen heeft een broer met de naam van een koning.De broer is geen koning, de broer wil
misschien boer worden.Boer is ook een
beroep.De jongen heeft een
peter.Maar daar gaat het hier niet
over.
Het gaat hier over de jongen.De
jongen heeft niet de naam van een koning maar is wel een prins.De jongen heeft felle grote ogen die meestal
lachen.Soms kijken die ogenverwonderd, de jongen weet nog niet
alles.De jongen heeft sterke benen.Die heeft hij gekregen door met een stok
achter een bal te lopen.Achter een bal
lopen met een stok is een sport voor koningskinderen.De jongen heeft aan elke vinger een
meisje.Maar dejongen is nog te jong voor een prinses
vandaar de ondertitel.
De jongen houdt van dieren.Hij
heeftkippen en ganzen en een geit van
een tante.Zijn moeder heeft een
jaguar.De jongen houdt van depaardenkracht in die jaguar .Maar de prins houdt het meeste van zijn paard.Ik wil een paard worden zegt de jongen .Blijf maar ezel denkt de broer met de naam
van de koning. Broers.
De jongen moetworden zoals zijn
broer, de boer.De jongen moetworden zoals zijn vader, de
plannenmaker.De jongen moet worden
zoals zijn moeder, de dromenmaker. En de
jongen moet een heel klein beetje worden zoals zijn peter, Gij daarboven, als
t u blieft niet te veel, alleen maar een heel klein beetje.En dan zal de jongen, nu prins, koning
worden, ja verdomme, Koning van de Oosterse bergen.
Maandag, de eerste dag na de 50 km van Assen, geen zin om te lopen. Dinsdag en woensdag zou gekunnen hebben maar bewust gerust . En donderdag dan terug begonnen met een rustige 10 km op de finse piste : gemiddeld 6.09 en het ging makkelijk, hartslag rond de 130. Vrijdag weer een 10 km, ditmaal op de weg . Naar Kruibeke, over de viaduct en een 100 meter daarna gedraaid (en voor de Limburgers dus terug over diezelfde viaduct...). Begonnen aan ongeveer 6.00 en na halfweg eens 2 km wat sneller (5.15) om zo gemiddeld te eindigen in 5.57, gemiddelde hartslag 136 , weer tevreden over deze training.
Zaterdag dan een wat langere loop , het plan was zeer traag en aan lage hartslag te lopen. Het eerste lukte slechts half enh, het tweede niet. Ik deed drie grote toeren op de finse piste en wilde binnen de twee uur binnen zijn. De eerste twee gingen telkens aan exact 40minuten, zelfs de Limburgers onder ons zullen dus begrijpen dat die derde toer ook aan 40 minuten moest. Om dat zeker te halen die laatste ronde wat sneller gestart en een 2 x 2 km aan respectievelijk 5.43 en 5.37 en zo ruim binnen de twee uur doel gehaald. Gemiddeld 5.57 en eigenlijk was ik te diep moeten gaan om dat te bereiken, hartslag zat ook te hoog, gemiddeld 139, het voelde niet echt goed. Deze morgen dan nog eens 10 km op de weg, tot in Vrasene en dan terug. Gemiddeld 6.06 , hartslag 136 en eigenlijk weer te moe om van een compleet gelukte training te spreken.
Zaterdag heb ik me ingeschreven voor de 6 uur van Aalter. Eerste reden : alle Vlaamse 'ultralopers' zijn aanwezig, bijna allemaal bekend volk ondertussen. Tweede reden is dat ik zo mijn 4de ultraloop doe dit jaar en extra punten scoor in de ultracup. En derde reden, ik vind dat eigenlijk wel een tof concept een 6 uurloop, samen uit , samen thuis. En het wordt goed loopweer, fris én regen. Maar ik heb geen doel; ik ben van plan extreem traag te starten (zo rond de 6.40 - 6.20, het zal toch wel weer rapper zijn mezelf kennende... ) en dan zolang mogelijk blijven lopen . Dus niet het concept van de laatste wedstrijden waarin ik me in de eerste helft al opblies en daarna moest gaan stappen.
En dat was juist het toffe aan de 50 km van Assen : het feit dat ik daar enkel heb gestapt bij de bevoorrading om rustig te kunnen drinken en een gelleke te verorberen.. En de sfeer, het lopen in die bossen , in die natuur. Had ik de donderdagavond ervoor niet zwaar doorgezakt ik zou misschien onder de 5 uur zijn gedoken. Als dit over verharde weg zou gegaan zijn zou het ook sneller gekund hebben : het zand en later de modder waren zeker de 3 seconden per km waard die ik te kort kwam.
Deze week nog één keer 10 km of iets minder en dan zaterdag Aalter. En dan is het eventjes rust tot begin september, denk ik...
Ik word na een nachtje onrustig slapen wakker gemaakt door de wekker, vijf uur. Tagliatelli en wat boterhammen, twee keer naar de wc en iets voor zes uur in de Galaxy voor de tocht van bijna 300 km. Het regent lichtjes en ik vind dit prachtig. Iets voor negen parkeer ik mijn auto naast die van een Nederlandse veelloper, ik zal hem de rest van de dag bljven tegen het lijf lopen. Op het terras op het eerste verdiep zet ik me naast de langharige graatmagere donkere Nederlander die ik al een paar keer sprak , hij heeft hier in een tentje in het bos geslapen, nen echte dus... Mijn bevoorrading naast de baan gaan zetten en wat zenuwachtig over en weer lopen, nog eens de wc opzoeken, de Waaslanders begroeten die hier vrij laat aankomen en dan naar de start. We zijn met ongeveer vijftig individuele lopers en er zijn denk ik zo'n vijftien aflossingsteams. Het is warm, te warm, waar is de beloofde regen ?
We lopen dadelijk een bos in en de eerste ronde (het zijn hier tien rondjes van vijf km) stel ik vast dat er nauwelijks een stuk asfalt of beton tussen zit; we lopen over paden, het één al wat zanderiger dan het andere. En het kronkelt voortdurend. De ronde eindigt met een toer over de piste, piste die warmte afgeeft . De eerste ronde loop ik al helemaal alleen en weer stoort me dit niet. Maar het loopt van geen meter, het is wroeten. Het voelt niet goed, mijn lichaam lijkt vermoeid en alles wringt tegen, ik voel me gewoon niet goed genoeg om te lopen. Ik panikeer licht : zou dit de eerste wedstrijd worden waarin ik opgeef ? En toch is mijn eerste ronde snel (27.45) sneller dan marathontempo. Ook de tweede ronde waarin ik al gas terugneem gaat nog te snel (28.46), de derde zit in dezelfde range (28.53). En raar, het begint vlotter te gaan, mijn diesel raakt op dreef. Wellicht heeft de regen ermee te maken, het is inderdaad licht beginnen regenen... De vierde ronde gaat nog altijd zeer goed (29.02) en toch weet ik nu al dat ik niet in vijf uur zal binnenzijn. Het is zwaar het ploeteren in het zand, zand dat door de regen blijft kleven aan mijn Mizunos. En meneer Garmin is mee de oorzaak van het pessimisme : deze keer onderschat hij de afstand (afstand van 49.350 km... ) en daardoor heb ik constant de indruk te traag te lopen en koppel ik onbewust al wat terug omdat met het door de Garmin aangegeven tempo ik toch nooit onder de vijf uur raak. Ronde vijf gaat nog tegen 29.41 en pas ronde zes zal ik over het half uur gaan (30.37).
Omdat ik me rond halfweg al neerleg bij het niet halen van de vijf uur (- ik heb dan wel nog vijf minuten voorsprong op dat schema - ) wordt de rest van de wedstrijd 'makkelijker'. Ik weet ook niet hoe het komt, ik minder vaart en voel dat het vrij goed zit, hoe snel zoiets toch kan keren. Mijn Ipod ligt klaar voor de laatste twee uur, ik pik hem mee op de doortocht rond km 30 en maak van een eerste stappauze gebruik voor het 'rustig' consumeren van een tweede gelleke én een tweede flesje sportdrank. Ik zet de muziek pas aan rond km 32, er staat maar twee uur op mijn Ipod en wie weet, hoe lang doe ik nog over die 18 km. En de muziek geeft me weer een boost. Ik heb denk ik nog nooit gevoeld tijdens het lopen wat ik nu voel : ik weet gewoonweg niet hoe ik dit moet beschrijven maar het voelt aan als gelukkig zijn... Ik loop dan ook te glimlachen en iedereen aan de kant lijkt ook wel te lachen. Het is harder beginnen regenen , op de piste en de stukken asfalt staat water en het zand is omgetoverd in een modderbrij. En toch blijf ik genieten, ja echt genieten. En neen, dat wil niet zeggen dat het ik het niet moeilijk heb, het is wroeten maar nog nooit gaf dat wroeten het gevoel van gisteren.
Ik word voorbijgelopen door een vrouw die lang achter me liep. Mijn tempo is dan ook wat teruggevallen , ronde zeven gaat nog redelijk (31.03) en het echte vertragen begint bij ronde acht (32.20) en een zelfde ronde negen (32.15). Een tweede vrouw komt mij voorbij en een derde vrouw dubbelt mij, ik loop nu verdikke achter drie vrouwen ! De grote zware scheeflopende Nederlandse veelloper van in het begin van de dag komt in het vizier - op een bepaald moment liep die 700 meter voor mij - en die loop ik in de laatste ronde voorbij. Eén van de dames die mij voorbijliepen loop ik nu ook terug voorbij en hier en daar haal ik nog een andere loper in.
Op de marathon (punt staat aangeduid) kom ik door in exact 4 u 12. Ik ben echt tevreden. Ik heb enkel gestapt bij de bevoorrading (50meter) en kan ondanks de zware omstandigheden blijven lopen. De twee laatste ronden 'speel' ik wat met de mensen die de weg aanwijzen, de laatste ronde bedank ik hen. Hier en daar een high five en het is weer zover... In het hoofd is alles licht en de muziek zorgt voor een trance. Ik krijg een krop in de keel , figuurlijk maar ook letterlijk. Ik zie af maar tegelijk vind ik het spijtig dat dit laatste km's zijn. De muziek is weer afgespeeld in alfabetische volgorde en dat heb ik slechts door na een uur en een half : 'Wish you were here' komt op een halfuur van het einde en niet als laatste. 'The world is gonna end tonight' is een prima voorlaatste en 'Nobody has to know' is de niet verwachte afsluiter.
Op de piste vier ik de laatste 300 meter. ' Fuck you' reuma, 'fuck you' dokter. En gij godverdommes k*ttewijf , ik mis u -misschien - Ik loop nog wat te zwalpen om het langer te laten duren, om nog wat langer 'te genieten' in de regen , om het einde nog wat uit te stellen. En vanuit een tentje staan ze te kijken naar de vloekende en roepende ouwe zak . Op vijftien meter van het einde komt de grote kale scheeflopende veellopende Nederlander me voorbijgespurt. Lul, weg sfeer... Ik klamp aan in een reflex en blijf staan op de meet, de eindtijd kan me gestolen worden. En dan moet de krop in de keel eruit, eventjes wil ik helemaal alleen zijn op de wereld, enkele ogenblikken, misschien maar twee minuten duurt het... Dank u dames van de organisatie voor uw begrijpende glimlach... daar leek het toch op. Ik babbel even met de mooiste ultradame uit de Benelux en ga me dan douchen tussen de lelijkste venten van diezelfde Benelux. Ik ga nog een koffie drinken boven, zeg nog iets tegen de Waaslanders en rij naar mijn hotel.
Complete waanzin, het megagrote hotel zit bomvol met gepensioneerden. Gaan aperitieven in de 'caféstraat' , daarna mij volgestampt aan het niet eens zo slechte buffet , een fles witte wijn (redelijke kwaliteit en maar acht (8 ! ) euro) binnengekapt (de ober kon niet geloven dat ik die alleen ging uitdrinken ) en dan terug naar de "caféstraat' waar ik me samen met de gepensioneerden vergaap aan het éénmansorkest en mij verder vol giet zonder dronken te worden. Een memorabel dagje ultralopen in Nederland wordt afgesloten rond 24 uur... Deze wedstrijd is er één voor in mijn top vijf !
Morgen 50 km van Assen. Deze week nog 2 keer gelopen. Dinsdag 10 km, richting Kruibeke. Vertrokken met het idee om 5.50 te lopen, het tempo waaraan ik wil starten in de 50 km. Ik startte aan 5.31, volgende 2 km 5.27. Dan de viaduct , tevens keerpunt , dus snel na mekaar 2 maal erover , de terugweg ging nog iets sneller , gemiddeld zat ik aan 5.27. Ik was wel te diep gegaan.
Woensdag niet gelopen en donderdag, daar heb ik nu al wat spijt van, er nog eens flink tegen aan gegaan, nee niet lopen, horeca ! Veel te veel gedronken. Vrijdag kater . Vanmorgen 3.5 km , aperitief... Aan 5.23 en dat ging eigenlijk redelijk vlot, maar ja, het is ook maar 3.5 km....
Deze week nieuwe schoenen gekocht, solden in Decathlon. Een paar van de drie Mizuno's waarmee ik loop zijn over de 2.000 km gegaan en worden gepromoveerd tot 'tuinschoen', bij manier van spreken, ik heb geen tuin meer... Van de Mizuno's die me zouden liggen (op website van Mizuno kunt ge zien welk type schoenen best past bij u... ) was er geen enkele nog in mijn maat. Dan maar eens naar de ander merken gekeken en uiteindelijk met Asics buitengestapt. Asics Gel GT 2170 , 89,00, 30% korting. Dinsdag mee gelopen en dat viel eigenlijk zeer goed mee : vrij lichte schoenen, stevig , harde demping, nergens last. Normaal ben ik niet voor de 'grote merken' maar ja, dit lijkt wel goed te zitten. De eerst volgende lange duurloop training uitproberen.
En van het medische front nogmaals goed nieuws : uit bloedonderzoek blijkt dat de medicatie al werkt : mijn reumafactor is omlaag en er is (voorlopig) nergens schadelijke nevenwerking. En de pijn is op uitzondering van de rechter kleine teen zo goed als weg.
Morgen loop ik met mijn Mizuno's . De demping daarvan is veel zachter dan die van mijn Fusions en misschien is dat wel goed voor morgen. We zullen wel zien. En ondertussen is het beginnen regenen; dat is dus dik ok. En deze week met mijn wagen door de carwash gegaan - dat was meer dan 4 maand geleden - , vanmiddag nog eens rap met een zeemvel het stof afgedaan vanbinnen - 5 minuten , ik ben geen freak.... - de zetels terug omhoog gezet en dus mijn wagen van verhuiscamionet terug in personenwagen omgetuned. Een 7 tal CD's in de auto gelegd, het is lang rijden morgen. De wekker wordt op 5 uur gezet, om 6 uur vertrekken en dan 'on the road'. Ik kijk er - maar dat is altijd zo- naar uit.
De week na de nacht van West Vlaanderen en toch een dikke 50 km gelopen in 4 keer. Maandag nog eens gaan uitlopen op de finse piste, ik heb deze week trouwens alleen op de finse piste gelopen. Een kleine 10 km, gemiddeld 6.22, hartslag tussen de 130 - 140, ging eigenlijk redelijk goed. Dinsdag vertrokken voor zelfde traject , het plan was tegen 50 km tempo te lopen (6.00) . Ik vertrok sneller (5.30) en ben dan maar blijven doorlopen aan een tempo tussen 5.25 - 5.30, de laatste 1.5 km rustig aan 5.55. En dit tochtje ging 7 volle minuten sneller dan gisteren. Tevreden, de marathon is nog maar 4 dagen geleden en ik loop nu al bij al vrij makkelijk een snelle 10 km.
Donderdag etentje op het werk, vrijdag gaan lunchen met een klant - vriend en dus zaterdagmorgen nog wat teveel alcohol in het lijf. Ik was vertrokken voor een verschrikkelijk rustige 2 uur en een half. En ik denk dat het me nog nooit is gelukt , zo lang zo rustig lopen. Alleen de hartslag(meter?) ging veel te hoog : mijn tempo lag tussen de 6.20 - 6.30, ik kon heel de tijd blijven meezingen met mijn Ipod en toch ging mijn Garmin boven de 160 ! Ook over deze training was ik content. Enige minpunt was de pijn aan mijn rechtervoet, kleine teen. Op exact 2 uur en een half legde ik iets meer dan 23 km af. Volgende week moet het ongeveer 8 % sneller. Ja, want zaterdagavond ingeschreven voor de 50 km van Assen.
Deze morgen dan weer vertrokken voor een 10 km , het plan was weer 6.00 maar het ging zo makkelijk dat ik weer veel sneller ging : ik begon aan 5.29 en eindigde aan 5.13, gemiddeld 5.23 én dat zonder echt diep te gaan. En de rechtervoet voelde ik nauwelijks. Dus hier zit een tevreden man zijn wekelijkse berichtje te typen... Ook al omdat het , zie mijn vorige bericht, medisch goed evolueert.
Die 50km van Assen lijkt me wel wat. Het is ver, ongeveer 300 km rijden, maar ik blijf dan ginder een nachtje slapen en dan is dat niet zo erg. Zal mijn eerste 50 km zijn, al ben ik uiteraard tijdens de 6 urenlopen al over het 50 kmpunt heen gelopen, dit jaar in Stein zelfs binnen de 5 uur. En dat wordt dan ook het doel : 50 km in 5 uur, tienperuurman. Ik heb de indruk dat de conditie goed zit , ik loop opvallend makkelijk in een postmarathonweek... Als het weer goed zit - aub niet te warm, en regen aub ! - én ik heb een goede dag , dan moet die 5 uur lukken.
Deze week iets meer dan 50 km/ 2012 1.540 / ongeveer 83 kg
Gaan eten om het afscheid van een collega te vieren. Middernacht thuis gekomen en nienmand meer om mijn vreugde uit te schreeuwen. Te gevaarlijk om nu nog de cafés in te duiken . Bob Seger op Spotify ' Turn the page', één van de hymnes uit onze langharig werkschuw tuig periode. En dus alleen nog mijn blog om mijn blijdschap te verkondingen ...
Vanmorgen bezoek aan madame de reumatologe. De medicatie verdraag ik goed. De pijn is zo goed als weg. Op de foto's van mijn handen, voeten en schouders geen sporen van schade. Ik ben voor altijd reumapatient maar zal er zoals het er nu naar uit zie weinig of geen last van hebben als ik mijn medicatie blijf nemen. Ik mag en kan blijven lopen. Het mag al eens meezitten in het leven....
Ik ga beginnen met de samenvatting van gisterenavond ; u kan dan rustig verder surfen als u mijn hele verhaal niet wil lezen... Een marathon die niet aan de ribben zal blijven kleven : de eerste 15 km uit schrik voor de wind een te snelle groep gevolgd (gemiddeld 5.25), daarna tot km 24 blijven lopen aan vierurentempo (5.40) en vanaf km 30 zonder benzine gevallen en afwisselend stappend en lopend (gemiddeld iets trager dan 6.40) de finish bereikt waar den André me proficiat wenstte. Geen emotie op het eind, enkel een snelle laatste 500 meter om binnen de 4.12 (tienperuurman... ) binnen te zijn.
Rond 16 u30 stap ik in mijne Galaxy. Metallica in de CD speler, niet direct mijn genre maar hunne zwarte gaat er wel in tijdens het lopen. Ik kan niet op mijn gebruikelijke plaats staan en moet een 100 meter verder te voet. Pas een half uur voor de start zie ik bekend volk : de OCMW directeur, de man met de twee identiteiten , de veelloper van verleden jaar en Brussel en Lier , mijne maat uit mijn geboortedorp, de Antwerpenaar van verleden jaar en 'tis voor niks, de ultracuppers die zich wagen aan de 100 km, de Reus... Ik ken hier verdomme al meer volk dan in mijn eigen gemeente. Ik stel vast dat er wel heel veel oude mannen bij zijn, ik loop zelf ruim in de categorie van de vijftigers...
Ik ben bang voor de wind en wil niet alleen vallen. Ik concentreer me op de OCMWdirecteur want weet dat die normaal vijf minuten na mij aankomt maar in het begin minstens mijn tempo, zelfs iets sneller , loopt. Hij pikt aan bij een vrij ruime groep die duidelijk 'gehaast' wordt door een makkelijk lopende en ervaren (doch nog vrij jonge ) adonis. Ik nestel me dan ook maar in die groep. De eerste bevoorrading sla ik over om te kunnen volgen. Af en toe verlies ik contact en moet ik een tandje bijsteken om terug te komen. De wind waait hard. In het begin kronkelt het parcours en is er afwisselend mee en tegenwind. Ik slaag er wel in om uit de wind te blijven maar moet daarvoor al licht in het rood gaan. Ik weet dat ik te snel ga, mijn Garmin zegt dat ik 5.22 loop, net als andere jaren overschat hij hier de afstand, de marathon is volgens meneer Garmin 42.68 km... Op 10 km komen we door aan iets onder de 54 minuten. Ik blijf daarna de groep volgen . De lus door Lichtervelde is weer tof. Daarna gaat het 'bergaf' en meewind terug naar Torhout, ik laat daar de groep gaan, zo rond km 17km.
Vanaf dan loop ik moederziel alleen. Op km 20 kom ik door rond 1u 50.00, de 2de 10 km ging dus in ongeveer 56.00. De doortocht door Torhout is plezant, 2 jonge gasten zijn zo zat dat ze in de weg lopen. Den André , den ultraloopbaas van Belgie, kent mij écht : hij doet een high five met mijn voornaam er bovenop... En dan begint het wroeten tegen de wind. Eerst heb ik de indruk dat die - zoals voorspeld - wat is gaan liggen maar niets is minder waar. Ik mis mijn eigen drank op km 25 - die op km 15 heb ik makkelijk gevonden - en moet dus opletten om genoeg te drinken. Ik loop de OCMWdirecteur voorbij, diarree... Ik heb ondertussen ook nog niets gegeten, mijn eerste en enige gelleke zal ik pas op km 35 consumeren. En het tempo is nu fors gezakt. Op km 30 kom ik door op 2u49.15 of zoiets, deze 10 km dus in ongeveer 59.15, nog altijd niet boven de 6.00...
Maar dan breekt de veer. Mijn rechtervoet - het gewricht aan de kleine teen - doet al een tijd redelijk pijn en mijn rechterkuit hindert ook. Het vierurenplan, eigenlijk nooit in geloofd zelfs niet met de snelle start, wordt helemaal opgeborgen. En het lukt niet meer , het gaat niet meer. Ik stap meer dan ik ooit gestapt heb in een marathon, misschien in de Beekse bergen nog meer. Ik wordt nu constant voorbijgesneld en ook dat is een domper op de feestvreugde : dikzakken, vrouwen , oude kerels, 100 km lopers, allemaal lopen ze deze sukkel voorbij. Het is nu ondertussen ook zo donker dat ik nog nauwelijks iets op mijn Garmin zie. De laatste km' s begint het besef te groeien dat de 'tienperuur' ook nog niet echt binnen is. En dat kan niet, trager dan 6.00....
Ik jojo met een jonge kerel die traag loopt maar wel blijft lopen. Op 1.5 km van het einde is er nog een drankenpost. Na een afdaling , bocht naar links, kleine helling en dan het centrum in. Ik steek een tandje bij en zie dat ik nog 2 minuten heb om onder de 4.12 binnen te zijn. Een groepje loopt me nog voorbij, ook die geven dus de laatste km gas. 'Lafaards' roep ik nog. De emoties - dit zou mijn laatste marathon kunnen zijn , misschien ook de laatste keer 'de nacht' - komen niet, ik moet lopen voor die tienperuur. Dus niet genieten, geen tijd daarvoor. Den André wenst mij, zoals gezegd in het begin , proficiat en vraagt of het gaat, ik ben dan ook vrij diep gegaan maar kan er eigenlijk niet tevreden over zijn. Het is nu ondertussen 5 marathons geleden dat ik nog eens onder de vier uur dook. De laatste 3 marathons heb ik vanaf km 30 meer gestapt dan dat ge van een 'marathonloper-ultraloper' zou kunnen verwachten. En dit jaar was er enkel de 6 uur van Stein met een degelijk prestatie. Dus ja, een beetje bescheidenheid en relativering is hier op zijn plaats...
Ik stretch tegen de kerkmuur en vat de weg aan naar de sporthal. Mijn rechtervoet doet pijn , erg , en ik voel een blaar op mijn rechterdikke teen. Ook mijn rechterkuit hindert, ik mank zelfs een beetje. In de douches heb ik het moeilijk om mij aan te kleden. Zelden me zo slecht gevoeld na een wedstrijd. Ik ga nog eens in de grote zaal, zeg alleen nog iets tegen OCMWmans en ga naar mijn auto. Het laat mij allemaal koud, ik had anders verwacht. Thuis kijk ik nog naar een herhaling van het nieuws en zap nog wat tot rond een uur of drie en ga dan slapen, moe en niet echt ontevreden maar ook niet dolenthousiast...
Over deze week ben ik tevreden. Een dikke 60 km in 4 keer en op uitzondering van de rechtervoet, gewricht aan de kleine teen, pijnloos kunnen lopen. Dank u madam de reumatologe en vooral uw medicamenten...
Maandag niet gelopen, eerst dag medicatie en daar toch een heel klein beetje last van. Dinsdag wat vroeger thuis dan normaal en een snelle 10 km gelopen. Mijn Garmin zat vol en maar beginnen meten vanaf 2 km. De resterende 8 km gingen tegen gemiddeld 5.14 ('rondjes' van 2 km 5.00/5.04/5.23/5.29) en ook al zat ik op het eind kapot, ik was tevreden. Woensdag niet gelopen , ik probeer bewust wat minder km's te maken. Donderdag hetzelfde als dinsdag, weer 10 km snel, gemiddeld 5.18 , weer zwaar op het einde.
Zaterdagmorgen lange duurloop. Vrijdag nogal zwaar getafeld met een klient en de alcohol zat nog in mijn bloed. Vertrokken richting Temse, tegenwind . In de camelbag 1.5 liter sportdrank. En het liep zeer comfortabel al kreeg ik de hartslag niet onder de 140, wellicht van die nog aanwezige alcohol. In Temse liep ik nog een dikke km langs de Schelde om op precies 1 u 45 om te keren. De rekenkundigen onder u weten nu dat ik van plan was om 3 u30 te lopen. De hartslag was ondertussen gestabiliseerd rond de 140 - dus niet meer verhoogd - en mijn tempo zat zo rond de 6.15 . Het bleef goed gaan op de terugweg. Ik passeerde plaatsen waar ik al was beginnen stappen op vorige keren dat ik dit traject liep. In Haasdonk struikelde ik over een stok en ik viel, gelukkig in de kant van de weg met wel als nadeel dat ik vol slijk hing. Dan de zware doortocht door het opgebroken centrum en daarna werd het echt zwaar. Met een tempo van rond de 6.30 kwam ik terug thuis aan; 1 minuut en een paar seconden meer gedaan over de terugweg, een succes dus eigenlijk. Gemiddeld 6.18, volgens het marathonboek moet ik trainen aan 6.20. En zoals in het begin gezegd ; enkel pijn in de rechtervoet. En , maar dat heeft niks met de reuma te maken, bloed in de rechterschoen, ik zit nog steeds met schimmel aan de tenen en als er dan eentje wat tegen de andere scheurt ... Zondag , vanmorgen, een rustige 10 km. Verleden week was hier geen sprake van. Nu ging het vrij goed, op uitzondering van die rechtervoet. Gemiddeld 6.15 zonder veel moeite. Hartslag onder de 140 gehouden. Redelijk tevreden.
Ik blijf bij mijn planning : begin juli de 50 km van Assen en midden juli de 6 uur van Aalter. Dus volgende week een laatste lange duurloop van vier uur voor Assen. En deze week kwam ik tot de ontdekking dat volgend weekend de marathon van de nacht van West Vlaanderen wordt gelopen. Deze morgen ingeschreven; ik loop dan de marathon als laatste training. En ja, ik heb goede herinneringen aan deze marathon, het heeft toch wat 's avonds daar in het donker. Mijn aankomst daar de eerste keer zal ik wel nooit vergeten, is misschien toch mijn marathonhoogtepunt tot nu toe...
Tot nu toe... Misschien is vrijdag wel de laatste keer 'de nacht', ge weet nooit hoe alles evolueert . Ik heb er in alle geval voorlopig een goed oog in. Deze eerste week medicatie en de goede invloed daarvan op de mogelijkheid om te lopen stemt mij positief. Ik weet niet wat Torhout zal geven. Ik wil starten aan een tempo van 5.35 - 5.40 en dan zien waar ik halfweg uitkom. Als het haalbaar is , dan wil ik wel proberen voor de vier uur maar enkel als het 'genieten' is. Ik wil deze marathon ondergaan, op mij af laten komen en mij laten meevoeren ... De laatste 10 km in het donker en met wat er gebeurd is de laatste maand rondtollend in mijn hoofd, ik kijk er nu al naar uit. En dan net na die bocht door het feestgewoel, die laatste 50 meter die worden , dat weet ik nu al, onvergetelijk....
deze week 60 km/ 2012 1.430 km - het doel om gemiddeld 60 km/week te lopen laat ik schieten - / 83 kg na het lopen
Het lopen stond deze week niet echt centraal. Maandagavond bij de reumatoloog doorgebracht; de hele avond en een stuk van de nacht voor mijn pc gezeten, ik kon niet in mijn bed... Dinsdagavond dokter voor bloedafname. Madam de reumatoloog wil regelmatig mijn bloed laten controleren om de eventuele vorderingen van de behandeling te zien én om de kwalijke neveneffecten ervan goed op te volgen. Dinsdag dus ook niet meer gelopen.
Woensdag vertrokken voor een 10 km aan marathontempo (5.40). Ik bleek sneller te gaan en ben dan maar weer eens wat gas gaan bijgeven en zat uiteindelijk aan gemiddeld 5.21 met rond km 8 een dipje. Geen of weinig hinder van mijn 'kwetsuren'.
Donderdagavond incentive van het werk : een minicruise op de Schelde met alles op en aan : het begon met aperitief en dan direct Nicole en Hugo verdomme, niet te geloven. Daarna verder aperitieven en dan een standupper. De kerel wist niet wat hem overkwam ; na vijf minuten was hij de weg in zijn eigen programma kwijt door de vele reacties in de zaal, de boot werd zowat afgebroken. 'En ik dacht dat ik een bende saaie bankiers ging treffen....' Daarna lekker en zeer veel eten. Dan 'Domino', live muziek , had die groep al eens gezien op een havenfeest, ambiance ! En dan, weer niet te geloven, vuurwerk op de dijk, speciaal voor ons ! En ik heb me goed laten gaan, de drank en de ambiance.. Een avond om niet te vergeten, nog nooit meegemaakt op de nu toch al bijna 30 jaar dat ik voor de groep werk... En eigenlijk moet het hier over lopen gaan. Ik wil niet overkomen als een doemdenker en het alleen hebben over de miserie die mij nu overkomt, neen, er is nog leven daarnaast én zelfs (een beetje) naast het lopen. En dat feestje van donderdag beinvloedt het lopen, de kater was erg !
En vrijdag dus die dikke kater, zaterdagmorgen met veel schrik begonnen aan een lange duurloop van 3 uur, het kon niet dat al die alcohol al uit mijn lijf was. Maar ik wil nog zoveel mogelijk wedstrijden lopen, er moest dus getraind voor de 50 km van Assen volgende maand. En ik begon met enkel hinder in de rechtervoet, erger dan vroeger, nog nooit zo gehinderd. Mijn knieen voelde ik maar ik had er nauwelijks last van. De loop ging eigenlijk uitstekend :op de zware finse piste raakte ik redelijk makkelijk aan een gemiddelde van 6.10 /km, met rond km 22 toch 4 km's onder de 6.00. De hartslag ging enkel de laatste km's nipt boven de 150 en het was pas in de laatste km's dat het echt harken werd. Ik was blij met de 29.24 km op exact 3 uur. Nog twee keer iets verder lopen en dan moet die 50 km lukken.
Over gisteren, zondag , ben ik dan weer iets minder optimistisch : normaal loop ik zondag na een lange duurloop zaterdag toch altijd 10 km; dat ging nu niet . Knieen en voeten - allebei, het gewricht aan de kleine teen - deden te veel pijn. Een fietstocht van ongeveer 25 km dan, goed doorgereden. Hartslag kwam niet boven de 120, dat is dus dik 40 slagen onder doortrekken bij het lopen. Desondanks zat er geen jus meer in de benen op het einde , het zijn dus duidelijk andere spieren dan bij het lopen. Op het einde kwam ik niet meer vooruit. Dit was een echte tegenvaller, de eerste zondag na een lange duurloop zaterdag dat ik niet kon lopen van de pijn....
De pijn is anders en raar maar waar erger nu ik weet wat de oorzaak is.... De pijn in de pezen naar de schouder weet ik vroeger aan een verrekking of te hard werken (ik ?) in de tuin. De wrevel in de vingers was nooit erg genoeg om mij zorgen over te maken. De pijn in de knieen was overbelasting - daar was ik wel ongerust in -. En de pijn in de voeten , ja , dat was te wijten aan de schoenen zeker, nooit zorgen over gemaakt. En nu ik weet wat de oorzaak is die pijn helemaal anders, dat is moeilijk te beschrijven. Het mag hier trouwens geen medische blog worden, alleen , ja , het beinvloedt wel mijn lopen dus is het normaal dat ik het erover heb zeker....
Vandaag maandag was weer een bijzondere dag. Vandaag begon mijn leven als reumapatient : de eerste keer de medicatie , Ledertrexate, 6 pillekes, vanaf nu wellicht tot ik deze aardbol verlaat - gewoon niet voor te stellen - mijn wekelijkse dosis. Eén pilleke cortisone, lage dosis, ik vermoed dat ik daar mee zal mogen stoppen als het eerste medicijn na 6 tot 12 weken begint te werken. En morgen nog iets wat ik ook wekelijks moet nemen om de neveneffecten van de Lederextrate te verzachten. En die neveneffecten waarvoor ik echt bang voor was én nog ben, wel die vielen eigenlijk nog mee : iets meer wind in maag en darmen, een licht diarreegevoel én zeer lichte hoofdpijn zijn voorlopig de symptomen. En zonet toen ik met de fiets naar het ziekenhuis reed om RX te laten nemen van handen en voeten , toen voelde ik zowaar kracht in de benen én verdomme goesting om te gaan lopen... Ook bemoedigend was de commentaar van de vrouwelijke arts die een echo nam van mijn schouder : niets erg te zien, wel een putje ergens maar dat was volgens haar van een oude kwetsuur of verrekking. Ik heb tijdens mijn bijna 35 jaar volleybalcarriere én niet te vergeten 15 jaar krachtbal mijn schouders dan ook zeer intensief gebruikt. En het was nog eens tof om nog eens geconfronteerd te worden met een begripvolle arts.
Maar we gaan door . Deze week nog 1 keer een snelle en 1 keer een trage 10 km, zaterdag 3 uur en een half en zondag (als het lukt ) uitlopen, de week nadien hetzelfde maar dan zaterdag 4 uur . Daarna afbouwen om 14 dagen later te proberen onder de 5 uur te blijven op mijn eerste 50km. We gaan door.
En bedankt Dirk voor de reactie. ..
Deze week 40 kg / 84 kg -maar mijn nieuwe weegschaal is niet betrouwbaar / 2012 1.370 km
