|
Ik word na een nachtje onrustig slapen wakker gemaakt door de wekker, vijf uur. Tagliatelli en wat boterhammen, twee keer naar de wc en iets voor zes uur in de Galaxy voor de tocht van bijna 300 km. Het regent lichtjes en ik vind dit prachtig. Iets voor negen parkeer ik mijn auto naast die van een Nederlandse veelloper, ik zal hem de rest van de dag bljven tegen het lijf lopen. Op het terras op het eerste verdiep zet ik me naast de langharige graatmagere donkere Nederlander die ik al een paar keer sprak , hij heeft hier in een tentje in het bos geslapen, nen echte dus... Mijn bevoorrading naast de baan gaan zetten en wat zenuwachtig over en weer lopen, nog eens de wc opzoeken, de Waaslanders begroeten die hier vrij laat aankomen en dan naar de start. We zijn met ongeveer vijftig individuele lopers en er zijn denk ik zo'n vijftien aflossingsteams. Het is warm, te warm, waar is de beloofde regen ?
We lopen dadelijk een bos in en de eerste ronde (het zijn hier tien rondjes van vijf km) stel ik vast dat er nauwelijks een stuk asfalt of beton tussen zit; we lopen over paden, het één al wat zanderiger dan het andere. En het kronkelt voortdurend. De ronde eindigt met een toer over de piste, piste die warmte afgeeft . De eerste ronde loop ik al helemaal alleen en weer stoort me dit niet. Maar het loopt van geen meter, het is wroeten. Het voelt niet goed, mijn lichaam lijkt vermoeid en alles wringt tegen, ik voel me gewoon niet goed genoeg om te lopen. Ik panikeer licht : zou dit de eerste wedstrijd worden waarin ik opgeef ? En toch is mijn eerste ronde snel (27.45) sneller dan marathontempo. Ook de tweede ronde waarin ik al gas terugneem gaat nog te snel (28.46), de derde zit in dezelfde range (28.53). En raar, het begint vlotter te gaan, mijn diesel raakt op dreef. Wellicht heeft de regen ermee te maken, het is inderdaad licht beginnen regenen... De vierde ronde gaat nog altijd zeer goed (29.02) en toch weet ik nu al dat ik niet in vijf uur zal binnenzijn. Het is zwaar het ploeteren in het zand, zand dat door de regen blijft kleven aan mijn Mizunos. En meneer Garmin is mee de oorzaak van het pessimisme : deze keer onderschat hij de afstand (afstand van 49.350 km... ) en daardoor heb ik constant de indruk te traag te lopen en koppel ik onbewust al wat terug omdat met het door de Garmin aangegeven tempo ik toch nooit onder de vijf uur raak. Ronde vijf gaat nog tegen 29.41 en pas ronde zes zal ik over het half uur gaan (30.37).
Omdat ik me rond halfweg al neerleg bij het niet halen van de vijf uur (- ik heb dan wel nog vijf minuten voorsprong op dat schema - ) wordt de rest van de wedstrijd 'makkelijker'. Ik weet ook niet hoe het komt, ik minder vaart en voel dat het vrij goed zit, hoe snel zoiets toch kan keren. Mijn Ipod ligt klaar voor de laatste twee uur, ik pik hem mee op de doortocht rond km 30 en maak van een eerste stappauze gebruik voor het 'rustig' consumeren van een tweede gelleke én een tweede flesje sportdrank. Ik zet de muziek pas aan rond km 32, er staat maar twee uur op mijn Ipod en wie weet, hoe lang doe ik nog over die 18 km. En de muziek geeft me weer een boost. Ik heb denk ik nog nooit gevoeld tijdens het lopen wat ik nu voel : ik weet gewoonweg niet hoe ik dit moet beschrijven maar het voelt aan als gelukkig zijn... Ik loop dan ook te glimlachen en iedereen aan de kant lijkt ook wel te lachen. Het is harder beginnen regenen , op de piste en de stukken asfalt staat water en het zand is omgetoverd in een modderbrij. En toch blijf ik genieten, ja echt genieten. En neen, dat wil niet zeggen dat het ik het niet moeilijk heb, het is wroeten maar nog nooit gaf dat wroeten het gevoel van gisteren.
Ik word voorbijgelopen door een vrouw die lang achter me liep. Mijn tempo is dan ook wat teruggevallen , ronde zeven gaat nog redelijk (31.03) en het echte vertragen begint bij ronde acht (32.20) en een zelfde ronde negen (32.15). Een tweede vrouw komt mij voorbij en een derde vrouw dubbelt mij, ik loop nu verdikke achter drie vrouwen ! De grote zware scheeflopende Nederlandse veelloper van in het begin van de dag komt in het vizier - op een bepaald moment liep die 700 meter voor mij - en die loop ik in de laatste ronde voorbij. Eén van de dames die mij voorbijliepen loop ik nu ook terug voorbij en hier en daar haal ik nog een andere loper in.
Op de marathon (punt staat aangeduid) kom ik door in exact 4 u 12. Ik ben echt tevreden. Ik heb enkel gestapt bij de bevoorrading (50meter) en kan ondanks de zware omstandigheden blijven lopen. De twee laatste ronden 'speel' ik wat met de mensen die de weg aanwijzen, de laatste ronde bedank ik hen. Hier en daar een high five en het is weer zover... In het hoofd is alles licht en de muziek zorgt voor een trance. Ik krijg een krop in de keel , figuurlijk maar ook letterlijk. Ik zie af maar tegelijk vind ik het spijtig dat dit laatste km's zijn. De muziek is weer afgespeeld in alfabetische volgorde en dat heb ik slechts door na een uur en een half : 'Wish you were here' komt op een halfuur van het einde en niet als laatste. 'The world is gonna end tonight' is een prima voorlaatste en 'Nobody has to know' is de niet verwachte afsluiter.
Op de piste vier ik de laatste 300 meter. ' Fuck you' reuma, 'fuck you' dokter. En gij godverdommes k*ttewijf , ik mis u -misschien - Ik loop nog wat te zwalpen om het langer te laten duren, om nog wat langer 'te genieten' in de regen , om het einde nog wat uit te stellen. En vanuit een tentje staan ze te kijken naar de vloekende en roepende ouwe zak . Op vijftien meter van het einde komt de grote kale scheeflopende veellopende Nederlander me voorbijgespurt. Lul, weg sfeer... Ik klamp aan in een reflex en blijf staan op de meet, de eindtijd kan me gestolen worden. En dan moet de krop in de keel eruit, eventjes wil ik helemaal alleen zijn op de wereld, enkele ogenblikken, misschien maar twee minuten duurt het... Dank u dames van de organisatie voor uw begrijpende glimlach... daar leek het toch op. Ik babbel even met de mooiste ultradame uit de Benelux en ga me dan douchen tussen de lelijkste venten van diezelfde Benelux. Ik ga nog een koffie drinken boven, zeg nog iets tegen de Waaslanders en rij naar mijn hotel.
Complete waanzin, het megagrote hotel zit bomvol met gepensioneerden. Gaan aperitieven in de 'caféstraat' , daarna mij volgestampt aan het niet eens zo slechte buffet , een fles witte wijn (redelijke kwaliteit en maar acht (8 ! ) euro) binnengekapt (de ober kon niet geloven dat ik die alleen ging uitdrinken ) en dan terug naar de "caféstraat' waar ik me samen met de gepensioneerden vergaap aan het éénmansorkest en mij verder vol giet zonder dronken te worden. Een memorabel dagje ultralopen in Nederland wordt afgesloten rond 24 uur... Deze wedstrijd is er één voor in mijn top vijf !
09-07-2012, 21:26
Geschreven door vierurenman 
|
