loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Maandag en dinsdag had ik het gevoel goed gerecupereerd te zijn van de marathon. Ik had zelfs zin om te gaan lopen...Maar het was (nog steeds) bere bere koud en ik vond de moed niet om nog eens die temperaturen te gaan trotseren. Woensdag dan toch nog eens vertrokken voor 10 km. Ik was speciaal mijn lange broek gaan opduikelen, ik moest echt zoeken ! En het ging wonderwel. Zonder moeite aan een tempo wat het gevoel gaf recuperatietempo te zijn het uurtje rondgemaakt. Ik bleek toch aan ongeveer 6.10 gelopen te hebben , hartslag zo rond de 140.
Donderdag gaan eten met mijn favoriete klient en een directielid. Daarna nog in een echte havenkroeg gedoken, te veel volk tegengekomen dat ik kende en véél te véél pinten gedronken...
En dat vertel ik alleen maar omdat mijn extra lange duurloop van zaterdag op een fiasco is uitgedraaid. Ik was van plan vier uur en een half te lopen, volgende week vijf uur , de zes uur van Stein begin maart nadert immers ! Mijn plan zat niet goed in mekaar. Ik zou wat toerkes maken in de buurt en telkens naar huis komen om te drinken. De eerste toer leidde mij naar het Noorden - tegenwind- richting Antwerpen. Ik raakte tot op Linkeroever en keerde terug. Terug thuis voelde ik al - na 15 km reeds - dat het niet zou lukken . Ik nam wat gas terug en deed een toerke in de polder. Het drinken was te koud. Aan mijn oren ontstond een ijsklomp op mijn muts - dat had ik in Apeldoorn niet meegemaakt -. . Mijn benen voelden aan als loden pijpen, zwaar , zwaar, zwaar. Ik nam nog wat gas terug en begon aan nog een tochtje in het plaatselijk park. Op het einde liep ik trager dan 6.40 . Na ongeveer 3 u 22 gaf ik er de brui aan, dit had geen zin meer, ik raakte niet meer vooruit. Ik had gemiddeld gelopen aan 6.20 en het enige positieve was geweest dat mijn hartslag niet boven de 145 was gegaan. Wellicht hing die marathon nog wat in mijn benen maar meer waarschijnlijk was het de wijn en het bier van donderdag die nog in mijn lijf zat. Ik zweerde nooit meer zo veel te drinken !
Vanmorgen, zondag ging het een pak vlotter. Ik had het plan om zo'n 17 km te lopen; de eerste 10 km op marathontempo en daarna uitlopen. De eerste 10 gingen gemiddeld aan 5.17 en zeggen dat dit makkelijk ging is overdrijven maar ik moest niet tot het uiterste gaan... De 7 km daarna gingen iets moeizamer; ik wilde toch rond de 6.00 blijven lopen en dat ging net. Zo eindigde ik dit tochtje van 17 km in gemiddeld 5.35. Raar raar raar, gisteren compleet pannekoek en vandaag ging het eigenlijk vrij goed...
Volgend weekend moet die 5 uur echt gelopen worden , al was het maar om mezelf gerust te stellen. Deze week dus niet drinken ; zal niet makkelijk zijn want er staan etentjes met klienten op het programma. Niet overdrijven , alles voor het lopen !
deze week 60 km / 2012 445 km / 82.5 kg na het lopen
Gisteren de midwintermarathon van Apeldoorn gelopen. En midwinter , dat was absoluut niet gelogen : de thermometer van mijn wagen kwam niet verder dan - 8 en was niet omhoog gegaan toen ik voor het hotel parkeerde waar ik na de marathon zou verblijven. Met de fiets om het borstnummer. Het was goed dat ik mijn fiets bijhad, te voet leek me de verplaatsing net te ver. Ik besloot om me niet in de sporthal om te kleden - daar moest ge naartoe met een pendelbus - en gebruikte mijn wagen als kleedkamer. Bagage al in het hotel afgezet - vriendelijk dat ze die bijhielden - en met de fiets naar de start , ik kon dan met de fiets terugkomen. Onderweg naar Apeldoorn op de autostrade 2 bekenden voorbijgereden (waarvan één rond km 32 ook voorbijgelopen...) aan de start nog één bekende gezien, een tiental minuten mee gebabbeld tot het tijd was om in de startvakken te gaan staan , hij ging uiteraard in een sneller vak, en dat was het dan voor deze marathon, verder geen enkel bekend gezicht.
Mijn outfit trok de aandacht ; mijn korte broek was hét gespreksonderwerp overal waar ik in de buurt kwam. En als ik niet werd aangesproken werd ik met verwondering bekeken.... En ja, ik heb er maar een 3 tal gezien met korte broek : 2 lopers uit de top 5 en een Engelsman die ik in de laatste 5 km voorbijliep; die laatste had dan ook volledig volgetatoueerde benen... En kou, neen , geen kou gehad !
Zoals gezegd wilde ik deze marathon als training lopen : 4 uur 12 minuten. Die te behalen bruto tussentijd baarde me wel wat zorgen. En aan de start werd er zoals verwacht al 2 minuten 30 verspeeld. Zonder al te veel inspanning - dat was ook de bedoeling - zat ik toch dadelijk in een goed tempo van rond de 5.30. Op een eerste stuk vals plat ging het wat trager maar aan km 5 had ik al 2 minuten goedgemaakt, die tussentijd zou dus geen probleem mogen zijn. Ik probeerde dan ook vaart te minderen maar om één of andere reden lukte dit niet echt. Ik had al gezien dat mijn Garmin vrij nauwkeurig was in de afstandsmeting - de marathon bleek toch weer 250 meter langer voor meneer Garmin - en wist dus dat ik daar op kon betrouwen, er waren immers niet zoveel km punten. Op km 10 kwam ik door in 56.01 , sneller dan 'marathontempo' maar trager - en nogmaals , dat was de bedoeling - dan normaal. Ik liep dan ook zeer comfortabel.
Ook de tweede 10 km ging zeer goed. Het parcours was echt mooi, misschien maken we zoiets nooit meer mee : we liepen in een sneeuwlandschap. De bossen en de hei van de Veluwe , dat moeten we toch eens op een andere keer terug komen bekijken. De wegen en de paar paden die we overmoesten waren sneeuwvrij gemaakt en dus zeer goed beloopbaar. De koude voeten waarvoor ik had gevreesd en waarmee ik was gestart waren na een paar km opgewarmd, ik lette goed op om geen natte voeten te krijgen en dat lukte me... De tweede 10 km ging in 57.04, exact mijn marathontempo. En het bleef goed gaan...
Na de start in Apeldoorn was er geen enkele meter echt vlak . Over hellingen spreken is wat overdreven (af en toe een geasfalteerde duin was een uitzondering ... ) , vals plat was er genoeg, soms stukken van meer dan 3 km. Met een stijgingsgraad zoals in de marathon van Brussel het stuk vanuit Tervuren als maximum, allez zoiets ... En dat wijst altijd op goede conditie : mij leek het meer bergaf te gaan dan bergop. En ook raar - en eigenlijk niet raar maar allez - de tweede keer leek dat vals plat veel steiler bergop maar ook bergaf ...
De derde 10 km ging weer in 56.12 , dus weer iets sneller . Ondertussen was ik het vooraf gevreesde 27.5 km punt gepasseerd met ruime voorsprong op de te behalen tussentijd. Het werd rustiger zonder de zowat 1.000 lopers van die 27.5 km. Misschien ook daarom kwam er een soort van zaligheid over mij neergestreken : niet doorgaan, niet mezelf kapot lopen maar rustig - training - uitlopen. Ik remde dus wat af, niet echt veel maar toch. Op km 30 zat ik echter nog steeds 2 minuten voor op een vier uur schema, maar nee, deze jongen deed daar niet aan mee. En net rond die 30 km zaten we voor de 2de keer op het langst en meest stijgende stuk vals plat , ook dat moeten we toegeven was een reden om niet meer te versnellen... Want inderdaad, we moeten wel eerlijk zijn : ik liep nu niet meer te fluiten ; ik ging wel niet écht voluit maar echt veel meer zat er nu ook weer niet in. Ik liet een groepje gaan met een Nederlander met wie ik een paar woorden had gewisseld - de enige van de hele marathon -. Het was zijn 96 ste. , mijn 19de, het verschil was te zien.
En dat waren dan meteen de laatste die ik moest lossen, ik liep nu af en toe een stapper én een loper voorbij, ook dat gaf moed. Enkel de dame die me verleden jaar net voor het einde in Steenbergen dubbelde kwam nog over mij - figuurlijk uiteraard - maar ze reageerde niet op mijn goeiendag. En dan kwam het einde in zicht , die lange laan naar de finish. En rechts van ons liepen nu de deelnemers aan de 8 km. In die laatste rechte lijn werd ik toch weer wat euforisch : ik was moe maar niet volledig kapot en had al bij al toch een mooie tijd gelopen. Met opgestoken vuist liep ik voorbij de speaker en de fotografen, tevreden en met de glimlach ! Ik bleef even in de aankomstzone, wisselde hier en daar een blik met een andere finisher , zag geen bekenden , verdwaalde tussen de 8 km lopers en ging naar het hotel.
Aan een hek vond ik de jas terug die ik daar voor de start had vastgemaakt, een dikke meevaller. Twintig minuten later lag ik in een warm bad , zalig... Even kreeg ik spijt : aan de drankenposten iets minder tijd verspelen zou ongeveer 2 minuten winst hebben opgeleverd en dus was 1 km bergaf volle gas genoeg geweest om onder de vier uur te blijven. Flauwe kul, wat maakt dat nu uit eigenlijk , net boven of onder de vier uur als het plan was om vier uur twaalf te lopen ? Later op de avond genoten van een stevige maaltijd, oa biefstuk friet - zelfs beter dan bij ons, die Nederlanders zijn niet langer echte sukkels in de keuken. De bijtende kou - geen zin om die trotseren om in het centrum nog een pint te gaan pakken - en de lege hotelbar zorgden ervoor dat ik snel in mijn bed lag. Een marathon, een fles witte wijn, twee amaretto's én de Pfaffs op de Nederlandse TV : van die cocktail viel zelfs ik als een blok in slaap...
