loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Het begon nog vrij goed maandagmorgen. Naar de finse piste voor een tripje van ongeveer 10 km, eens zien of dat terug thuis wel lukte ... En dat lukte inderdaad , zelfs nog aan een goede snelheid (5.57) en aan een aanvaardbare hartslag (gemiddeld 147, hoogste 155) maar het had heel heel veel moeite gekost...
Dinsdag niet gelopen maar wel bij de Runners mijn rechtse steunzool laten aanpassen. De extra verhoging die er inzat onder het begin van mijn dikke teen werd er uitgehaald. En inderdaad, de hinder die ik daarvan had (blaren....) is weg maar is nu ook de extra steun die ik daar nodig had niet weg ? Dat zullen we dan wel ondervinden zeker ?
Woensdagmorgen (laatste dag vakantie) weer naar de finse piste , ik zou 15 km gaan lopen. Mijn eerste 10 km liep ik aan gemiddeld 6.31 met een hartslag van gemiddeld 143, die zat echter de laatste km's boven de 150. Een rustpauze ingebouwd en dan de volgende 5 km extra traag gelopen net omwille van die hartslag. Toen liep ik nog tegen 7.20 (ik kan me niet herinneren ooit trager gelopen te hebben) en met een hartslag van 141, dus al bij al 'redelijk'. In de namiddag had ik last, ik leek wel een marathon gelopen te hebben. Geen goed teken.
Donderdag was het de eerste werkdag. En ik had zitten broeden op een plan om werken te combineren met wat beweging. Zo ver woon ik eigenlijk niet van kantoor 9.5 km tot aan de voetgangerstunnel, een halve km tunnel en dan nog een dikke km 'Stad' tot aan kantoor. Met de wagen is het nagenoeg 15 km en door het verkeer doe ik daar 's avonds tussen de 20 - 30 minuten over, bij file véél meer... , 's morgen loopt het altijd veel vlotter wellicht door het vroege (7.00 ) uur waarop ik vertrek . Ik organiseerde me zo dat ik naar huis kon lopen - kostuum bleef op kantoor achter - en de dag nadien zou ik dan met de fiets terugkomen , zo bleef de auto beschikbaar in Antwerpen voor de beroepsverplaatsingen... Het was wel verschrikkelijk warm die dag en iedereen verklaarde me voor gek. En ja, al na een paar km moest ik iedereen gelijk geven, dit was gekkenwerk. Ik stapte meer dan dat ik liep en zo kwam ik met een gemiddelde snelheid van 7.37 (7.9 km/uur) thuis aan , volledig opgebrand en leeg leeg leeg. Het water was onderweg van mijn lijf naar beneden gestroomd, gelukkig had ik een drinkbus bij. Gezond kan dit niet geweest zijn...
Zaterdag een toerke gelopen hier in de gemeente, 8 km en een klets. Tientallen keren heb ik dat toerke gebruikt om het vier keer te lopen, dus ongeveer 33 km. Nu slaagde ik er met zeer veel moeite in om dit toerke één keer rond te krijgen aan 6.11. De hartslag ging nu volledig uit de bol, gemiddeld 161 maar voor de eerste keer had ik nu waarden gezien op mijn Garmin van 185, mijn maximum zou slechts rond de 170 liggen... En eens op de fiets zakte die hartslag tot een zeer goed niveau, 120, ondanks het stevige tempo. Mijn hartslag in rust is terug bijna zo laag als twee jaar geleden op mijn 'hoogtepunt' en bij zeer matige inspanning blijft die laag. Alleen bij het lopen gaat die wel telkens heel snel omhoog. Na de inspanning valt die dan wel snel terug , sneller zelf dan dat die vroeger deed. En vroeger durfde ik al eens twijfelen aan mijn Garmin, deze keer vrees ik dat die juist zit....
Vandaag zondag dan het sluitstuk op deze horrorloopweek : ik wilde weer rustig 15 km gaan lopen maar moest na 6.5 km stoppen, opgeven , nog nooit gebeurd... De hartslag zat dadelijk weer boven de 170 en ik kon niet meer verder. En de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik eigenlijk niet meer verder durfde, ik wilde niet forceren. Daarna nog een km of 15 vrij rustig gaan fietsen , hoge trapfrequentie aan lage versnelling . De hartslag ging pijlsnel naar een laag niveau. Raar.
Ik ga nu een weekje niet lopen denk ik om te zien wat er daarna gebeurt als ik terug eens probeer. Het wordt wat frisser en dat zal misschien ook helpen. Maar ik begin er over na te denken het lopen op te geven . Mijn doel, hoop eigenlijk ,om nog minstens één marathon te lopen , zal ik wellicht moeten opbergen. Er zijn ergere dingen in het leven , dat weet ik wel , maar de ontgoocheling zou immens zijn. Daarom klamp ik me toch nog vast aan de laatste strohalmen die resten. Maar ik moet er rekening mee houden dat het einde in zicht komt...
deze week 50 km/ 2013 700 km / 84 kg na het lopen deze morgen en na al drie dagen wat opletten met het eten
Zondagavond teruggekomen van vakantie in de Landes, we draaiden onze straat in net op het moment dat Beveren - Gent op 1 -1 werd afgefloten - radio is iets geweldigs -... Het was een goeie 14daagse vakantie geweest, ik kan me geen verlof van langer dan een week met mijn madam herinneren, het was dus lang geleden. En zoals te verwachten was, geen kloten uitgestoken : slapen, nog wat 'slapen' , ontbijten , naar het strand, douchen, nog wat uitrusten, gaan eten en slapen, weer slapen , schandalig eigenlijk. Verder veel gelezen ( oa de 'Muggenpuuttrilogie 'van Brusselmans ) , redelijk veel gedronken, en zeer weinig - daar gaat het hier eigenlijk over - gelopen.
De eerste volledige dag (zondag ) wilde mijn madam naar het strand , ik ging mee om te weten waar ze zich ging vleien en ging lopen ; het plan was om het trainingskamp zeer rustig te beginnen met 10 km. Ik liep 5 km, draaide mij om en liep het zelfde traject terug. Dat was de bedoeling. Na 8.5 km was het schaap de preut af , gedaan . (Cijfers : 9.08 km , 1.00.46, 6.42 gemiddelde hartslag 152, ging tot boven de160 ! ) Oorzaken : de warmte - het was snikheet - , het veel te lang in bed liggen , de hellingskes van 150 meter , wie zal het zeggen ? Bovendien had ik weer blaren aan de rechtervoet, een telkens weerkerend probleem met de steunzolen van Runnerslab. Terug aan het strand een verkwikkende duik in de zee én uitgerust naast madam....
De dag nadien zelfde scenario maar een ander traject . Ook nu kon ik de 10 km niet volledig uitlopen. Ik had nochtans halfweg op het keerpunt even gestretcht en dus mijn hartslag wat laten zakken. Dus compleet dezelfde afgang als de dag voordien . (Cijfers : 10.31 km 1.09.21, 6.44, gemiddelde hartslag 149 met weer pieken boven de 160). En nu had ik een blaar in het midden van mijn rechtervoet én op mijn rechter dikke teen. Die zorgden ervoor dat lopen onmogelijk was de drie volgende dagen. Gelukkig had ik mijn fiets bij, ik deed een paar tochtjes in de omgeving , telkens een 40 tal km, het is hier een loopblog dus geen gedoe daarover.
Vrijdagmorgen nog eens ouderwets gaan lopen : bed uit en weg. Het ging een ietsie pietsie beter, wellicht omwille van de lege maag én het iets minder warm zijn 's morgens rond 10 u. Toch raakte ik ook nu weer niet zonder stappen terug thuis... (Cijfers 10.13 km, 1.03.23, 6.15 , gemiddelde hartslag 143 met maximum rond de 155) .
Zaterdag verhuisdag. We wisselden ons redelijk luxueus en vooral nieuw appartement met uitzicht op jachthaven en de zee voor een meer 'Spartaans ' huisje in een vankantiepark 10 km verderop. Daar verloren we door onkunde of onwil van het personeel heel wat tijd bij het inchecken. Van pure frustratie dan toch nog even gaan lopen maar dat was een ongelooflijke afknapper : het was snik, snik heet én ik had al een half literke wijn achter de kiezen : 4.56 km in 32 minuten, 7.01 , gemiddelde hartslag 139. Een half uur nadien liep het zweet nog uit mijn broek....
Zondag niet gelopen maar maandagmorgen na het ontbijt terug op pad. Op een zeer breed fietspad op zeer heuvelachtig parcours (duinen ) richting dorp en na 5 km draaien en terug. Halfweg was ik weer even gestopt om te stretchen . De terugweg was pure horror : ik raakte niet meer vooruit, geen meter . Geen adem, geen kracht in de benen, op , gedaan , geen gas meer, geen elektriciteit , alles weg.... Stappend en af en toe strompelend thuisgeraakt. (Cijfers 9.48 km, 1.07.44, 7.09 , gemiddelde hartslag - door het vele stappen 'slechts' 128 ) .
Dinsdag gewoon mee met madam naar het strand. Trouwens een mooi breed fijnzand strand én een krachtige en woeste wilde Atlantische Oceaan... Ik had geen loopplannen. Er passeerden echter een aantal lopers , joggers, zowel op schoenen als op blote voeten. Ik was niet meer te houden en vertrok richting noorden, tegenwind. Op blote voeten lopen is wel even wennen. De ondergrond was zeer afwisselend. Op de sporadische harde stukken liep het vrij makkelijk. Er diende echter ook geploegd door mul zand én door plassen - dat deed ik dan meestal stappend - , er diende gelopen tussen de schelpen én de stenen. Ik liep tot in niemandsland, geen kat meer te zien . Of ja toch, hier en daar een blote vent, paraderend over het lege strand , tussen de vogels , ik hoop dat het niet was wat ik dacht .... En na wat aanvoelde - ik had zelfs geen horloge bij - als meer dan een half uur keerde ik om. Terug bij mijn lieftallige vrouwtje - ze leest dit niet - zag ik dat ik 1 u 20 minuten was weggeweest. Dit had een goed gevoel gegeven. Ik had alleen last van mijn tenen, die waren geschaafd van het lopen op het natte zand én de schelpen, stenen... (Geen cijfers, ik had mijn Garmin, niet bij... )
Woensdag nog eens de baan op met als doel iets rond de drie kwartuur te lopen. Het ging iets beter dan maandag én ik heb niet gestapt . Ik was zeer traag gestart maar kon mijn gemiddelde snelheid een beetje opdrijven door de laatste hellingskes wat sneller te nemen. (Cijfers 6.99 km 45.46 , 6.33 , gemiddelde hartslag 145 met als maximum 155 ).
Donderdag met madam mee naar het strand, ditmaal gewapend met de Garmin : ik moest en zou weten wat ik de vorige keer daar gelopen had.... Dus vertrokken voor dezelfde tocht. Het strand leek er nu iets makkelijker bij te liggen, dat was toch mijn indruk . Of ik had al wat meer ervaring in het strandlopen. De blote flikkers (letterlijk en figuurlijk ... ) waren er ook nog. Over 5 km heen - ik weet niet of ik verder uitkwam dan dinsdag- deed ik 38 minuten, de terugweg kostte me 1 minuut langer. Nu had ik vooral hinder aan beide grote tenen, die had ik nu volledig kapot gelopen. Maar conditioneel ging het. Raar was ook dat ik nauwelijks last had van mijn rechterbeen... De cijfers waren zoals ik verwacht had : 10.07 km 1.17.05 , 7.39, hartslagmeter had ik niet om. Ik had dus gelopen aan net geen 8 km/uur, ik moest onwillekeurig denken aan de strandlopen die hier en daar georganiseerd worden door ultralopers en die veel sneller gaan .
En dat was meteen ook de laatste keer lopen; ik had mijn tenen volledig kapot gelopen en kon de dag zelf en de dag nadien nauwelijks gaan . Vrijdag dus maar weer eens gaan fietsen. Zaterdag dan de auto in rond 9 u en , ja , daar ben ik dit verhaal mee begonnen, ongeveer 13 uur later stonden we na 1.100 km hier terug voor de deur.
Op 14 dagen 'trainingskamp' dus 70 km gelopen, nog minder dan de helft van wat ik had verwacht - gehoopt. En het lopen was meer strompelen dan lopen, wat ik tegenwoordig doe ik nog nauwelijks de naam lopen waardig. Ik geraak niet meer vooruit, mijn hartslag gaat na 4 - 5 km telkens fenomenaal de hoogte in, de benen zijn leeg én zwaar en ik raak niet meer tot 10 km. Ik voel de hinder aan het rechterbeen, ik loop inderdaad niet meer zoals het hoort, dat rechterbeen wordt meegesleurd , die rechtervoet krijg ik niet meer recht op de grond, die rolt niet soepel af... En verder is er het blijvende ongemak van de blaren, wellicht door de nieuwe steunzolen van de Runners. Lopen is niet meer genieten van de pijn, neen , lopen is nu een marteling geworden.
Er hangen al drie versleten paren loopschoenen in de grootste boom achteraan in onze tuin. Misschien moet ik maar al mijn loopschoenen aan de hoogste tak gaan hangen ?
op 14 dagen vakantie 70 km / 2013 650 km/ 87 kg , dikke 2 kg bij door het lekkere eten en de fles wijn per dag
