loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Ineens to the point : dit was een verschrikkelijke loopweek, ik geraakte vandaag nauwelijks terug thuis na 9.5 km...
De dag na de zes uur van Steenbergen was minder erg dan gevreesd. Na de toch wel onrustwekkende nacht met veel pijn vooral in de knieen ging het de dag nadien eigenlijk al bij al redelijk. Niet gewerkt, 's avonds wel iets gaan eten met één van mijn favorieten klienten, deftig... Dinsdag en woensdag niet gelopen, nog wat rusten... Het evolueerde ook licht positief met de knieen.
Donderdagmorgen dan voor de eerste keer terug de loopschoenen aan . Voor de eerste keer (zaterdag het inlopen voor zondag niet meegerekend... ) vertrokken vanop mijn appartement naar de finste piste, dat voelde ook maar raar aan... En ik wilde zeer rustig lopen maar zat de eerste 2 km op 5.35 verdomme. Afremmen is dan moeilijk en ik maakte de 10 km dan maar rond aan gemiddeld 5.49. Mijn hartslag kreeg ik niet onder controle - ging tot 150 - en op het einde was het harken... Vrijdag bijna hetzelfde. Een ietsie pietsie trager gelopen en ondanks dat zat de gemiddelde hartslag een klein beetje hoger. Op het eind was het nog zwaarder dan de dag ervoor. Een voorteken ?
Zaterdag dan vertrokken naar de finse piste met als enig doel de hartslag onder controle te houden. Ondanks het tempo van 6.20 zat ik op de hartslag van donderdag. Ik slaagde er ook niet in om die hartslag laag te krijgen, zelfs niet ondanks de laatste 2 km aan 6.40. En zelfs aan dat lage tempo raakte ik amper thuis. Zondag richting Bazel tot net over een viaduct en dan terug , de viaduct snel op en dan 'recupereren' . Ook deze 10 km was een fiasco, ik slaagde er niet in om na die viaduct mijn hartslag onder de 145 te krijgen ook niet als ik trager liep dan 6.40. En ik moest weer diep gaan om gewoon thuis te raken.
Ja, ik kan alleen maar vermoeden dat die zes uur nog in mijn lijf zit. Er zit geen kracht in mijn lijf , dat ondervond ik godverdomme zelfs bij het ineenvijzen van Ikea toestanden (ongelooflijk, zelfs een pan die ge daar koopt moet ge zelf in mekaar flansen....) . Ik heb al meegemaakt dat het niet gaat maar zo extreem als de laatste twee dagen nog nooit. En de knieen doen nog pijn maar eigenlijk niet zo heel erg, dat is ook maar raar.
Nu volgen vijf dagen complete rust. Daarna in het weekend zaterdag beginnen met een rustige 10 km en dan zondag zien of er al wat meer in zit. Het volgende loopdoel in mijn agendag was op 10 juni een 50 km. Dat heb ik al geschrapt. Er is begin juli de 50 km van Assen, dat moet wel lukken. En als ik daarna op 21 juli de zes uren van Aalter meedoe heb ik mijn vier ultra's voor dit jaar er op zitten. Maar kijk, ik zit alweer te plannen en dan vergeet ik dat ik deze morgen slechts 10 km met veel moeite kon uitlopen. Verschrikkelijk ; zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt.
deze week 40 km / 2012 1.255 km / 82 kg (nieuwe weegschaal die een paar kg meer telt) , maar ik ben deze week afgevallen, dat voel ik aan mijn broeken
zes uur steenbergen, om nooit meer te vergeten, nooit meer....
Ik sta op om iets voor zes, ook hier krijgt de wekker geen kans. De voorbereiding loopt net als anders : ik warm (ditmaal zelfgemaakte) pasta op en smeer een achttal sandwiches. Het is al gauw kwart voor acht en de stress begint toe te slaan, ik zit in de wagen om iets na zeven. Ik zit al op de expressweg als ik besef dat ik mijn Ipod niet bij heb, ik twijfel een paar seconden en rij achteruit terug van de autostrade, een kwartier verloren maar daar zal ik in de namiddag geen spijt van hebben.
Ik rij de zon tegemoet. Om ongeveer acht uur draai ik de parking van de organisatie op. Ik ben nu al ontroerd, alleen nog maar door de aanblik van de 24 uur lopers die ik zie. Ik praat aan de auto met de reus. Ik zie heel weinig volk dat ik goed genoeg ken om een babbel mee te beginnen. De 24 uur lopers die ik ken zijn op uitzondering van mijn Nederlandse 'vriend' allemaal uit de race gestapt. Twee van hen blijven echter nog de hele dag rondhangen . De Nederlander blijft lopen en wandelen, hij is echter heel de nacht buiten strijd geweest.
Om 5 seconden voor 9 wordt de start van de 6 uur gegeven. Ik loop de eerste 20 km in de buurt van de reus en een vijf tal andere lopers. De reus versnelt en zal me nog minstens drie keer voorbijlopen. De eerste 10 km loop ik in iets meer dan 57 minuten, de tweede 10 km in iets meer dan 58. En het loopt verdomd gemakkelijk, zo makkelijk dat ik al aan de 60 km begin te denken. Maar dan komt zeer snel al in de derde 10 km het verval. Al voor km 30 stap ik 100 meter aan de bevoorrading. Dan al weet ik dat ik mijn doel realistischer moet stellen : we gaan voor de 57 km, 9.5 km/ uur.
Het parcours 2.073 km is bijna 100 meter langer dan verleden jaar. Die 100 meter zijn ambetant : kronkelen en een stukje over aarde met matten erop. Voor de rest is er de afwisseling van verleden jaar , de bevoorrading is nu op andere plaats en de helling op de kiezelkes lijkt iets steiler maar dat kan niet zeker ??? Ondertussen zit ik al op mijn tandvlees : het wordt vechten, boksen om te eindigen. Af en toe spookt opgeven door mijn hoofd. Ik heb nog nooit opgegeven , nog nooit , dus nu ook niet. En zeker vandaag niet ! Ik sleep mij verder tot aan de 4 uur en een half : mijn Ipod op . Ondertussen zijn mijn 4de keer 10 km in iets meer dan 64 minuten gegaan en is mijn 10 per uur gemiddelde er aan. Ik heb ook al een mooi maar onvoorzichtig blond klein meisje omvergelopen aan de finish.
Ik ben blij als ik mijn muziek kan opzetten. En weer ben ik mis met de opstart : de nummers worden alfabetisch gespeeld in plaats van in de zorgvuldig voorbereidde volgorde. Erg is dat niet, er zit zelfs logica in... Km 50 passeer ik in dik vijf uur en acht minuten, dus acht minuten trager dan in Stein. Dan vraag ik aan de ultraloopbaas van Belgie (die moedigt mij aan met mijn voornaam ! ) hoe het zit met mijn afstand en dat blijkt te kloppen met mijn Garmin en dat is een opluchting. Nog 7 km, nog 5 km en dan plots nog slechts een toer en een half...
Ik passeer de laatste keer aan de finish, in tranen... Ik grabbel een tshirt en een drankenflesje mee aan de bevoorrading , stap nog even om dan de laatste km aan te vatten. Voorbij de DJ en voorbij de plaats waar ik verleden jaar op het einde in mekaar klapte. En dan uitkijken om alleen te 'eindigen' : een spurtje van 15 seconden en dan de toeter van de zes uur.
Ik laat me in het gras vallen, draai mij om , trek mijn tshirt over mijn hoofd en laat 'The Suffering Song' van 'The Willard Grant Conspiracy' over mij heen komen. Dat was verdomme verleden jaar ook de laatste van mijn play list. Het moet lang geleden zijn dat ik zolang en zo hard heb geweend, helemaal alleen in het donker onder mijn tshirt. Alles eruit, leeg, leeg en nog eens leeg. Hiervoor heb ik die zes uur gelopen, voor deze vijf minuten....
Ik sta recht - met moeite - en ga goeiendag zeggen teggen de dichtsbijzijnde loper : een 67 jarige fransman die 169 km liep in de 24 uur. In de douches bots ik op een bijna leeg lokaal : alleen de 5de van de 24 uur zit daar nog : 213 km gelopen en geselecteerd voor het wereldkampioenschap, content dus. Ik ben hem wel 2 maal voorbijgelopen in de zes uur. Toffe kerel ! De ceremonie is (te) lang maar bijwijlen indrukwekkend; ik ben ontroerd als ik de prestaties hoor van de24 uur lopers : de eerste (die ik verleden jaar aanzag voor een volleyballer ) liep verdomme 252 km ! Ik moet wel 10 man een hand geven voor ik naar huis ga en op de parking zwaait iedereen naar iedereen dus ook naar mij.
Als ik de grens passeer roep ik zoals altijd - ditmaal met veel sarcasme - 'Baby I'm back' . Ik ga nog een zak frieten eten in Antwerpen maar blijf niet plakken. Ik kom voor de eerste keer na een marathon of ultra aan in een leeg appartement en vlij me voor TV. Met de uren beginnen de knieen meer pijn te doen. Ik ga om 22 u30 slapen maar kan het niet houden van de pijn. Rond 3.00 uur pak ik een ontstekingsremmer en nu kan ik wel de slaap vatten.
Dit was een fantastische dag. De sportieve prestatie was niet geweldig - mijn slechtste 6 uur ooit - maar ik heb er echt van genoten want alles kunnen leegmaken, dit had ik echt nodig na de week die voorbij is ...
