Deze week 30 km, dat wordt het gemiddelde voor de rest van het jaar en misschien wel voor de rest van mijn loop carrière. En als dat zo is én het blijft zo , ja dan is dat nog niet eens zo slecht voor een bijna 55 jarige. De 30 km -eigenlijk iets minder - bij mekaar gelopen in drie keer.
Maandag de klassieker : grote toer finse piste, 9.60 km tegen 6.19 aan gemiddeld 143 hartslag. En een bijzonder goed gevoel. Ik kan me niet herinneren sinds mijn kwetsuur nog zo makkelijk gelopen te hebben. Op het einde ging de hartslag wel weer te hoog - zo tegen de 150 - maar toch, ik was content. Dinsdag zelfde parcours, sneller 6.04 maar véél véél moeilijker, weer hard labeur... En 's avonds pijnlijke kuiten, constant tegen de krampen aan. Ik hield in mijn bed mijn benen steeds gestrekt, zo erg had ik het nog nooit gehad. Het is dus niet alleen mijn globale conditie die niet goed zit, het zit ook in de benen.
Donderdag met een bang hart naar de start van de 5 mijl, een ondertussen klassieke loopwedstrijd tijdens de plaatselijke gemeentefeesten. Bang hart omdat verleden jaar hier ik de mist in was gegaan , 22 seconden per km trager dan het jaar daarvoor. Ja, in 2011 liep ik hier mijn snelste wedstrijd ooit, 9.20 km (de mijlen zijn hier langer in het Waasland... ) tegen gemiddeld 5.01 . De 5 mijl van verleden jaar beschouw ik het als het begin van de aftakeling, ik liep toen aan gemiddeld 5.23 maar had na elke ronde getwijfeld over opgeven . Ik was volledig leeg over de streep gekomen. En daarom was ik bang, want ook nu zit het helemaal niet goed. Maar de 5 mijl van verleden jaar zal ik nooit vergeten, er was niet alleen het begin van de fysieke achteruitgang , er was ook het besef dat ik sterke vent niet zo sterk was als gedacht. En misschien is het de combinatie van beiden die toen de aanzet geweest is om terug de zekerheid van het nest thuis op te zoeken... Een ander verhaal, niet voor hier op een loopblog... En net omdat die 5 mijl van verleden jaar in mijn geheugen gegrift zal blijven wilde ik dit jaar weer meedoen.
Ik zette me helemaal achteraan de naar ik schat 150 koppige menigte. Mijn doel was tegen 6.00 lopen, in alle geval zeer traag te starten om dan te zien of versnellen mogelijk was. En heel stillekes hoopte ik om rond de 5.40 te kunnen lopen. Nog even gepraat met een collega, een collega met het aan shirt van de enige marathon die hij ooit had gelopen en dan weg.
Na een paar 100 meter kon ik het niet laten al wat op te schuiven in de bende. In de tweede ronde (er werden 5 rondes gelopen ) werd ik al terug voorbij gelopen door het grootste deel van degenen die ik was voorbijgegaan. Ik was gestart rond de 5.48 , kon dat tempo 5 km aanhouden en moest dan licht gas terugnemen . Ik twijfelde weer over opgeven en over afstappen - ik passeerde elke ronde op 50 meter van mijn deur - maar beet door bij de gedachte dat ik nog nooit had opgegeven in een wedstrijd. Eind ronde drie en vier stapte ik even bij de drankenpost en dat zorgde dan wel voor verlichting. De laatste ronde haalde ik een groep 'meisjes' in . Eén van hen moest lossen uit die groep en vroeg verontrust aan mij of we laatste liepen. En ja, kijk , ik zag niemand meer achter ons en zei dat ik achter haar zou blijven zodat zij niet laatste zou worden. We liepen de laatste 1.2 km samen, ze bleek voor de eerste keer verder te lopen dan 8 km - 9 km meisje ! - en ze bleek 26 in plaats van de 18 die ik haar had geschat. Ze was blij dat ik bij haar bleef. Haar tempo was zo rond de 6.10 en zo vond ik mijn tweede adem en ik kwam er zowaar terug door. Kan ook geweest zijn van het aangename gezelschap. We bleken belange niet de laatste. Op het eind zei ze dat ze een eindspurt wilde inzetten - dat zal ze wel afleren als ze verder gaat met lopen - en ik volgde op een 5 tal meter, wou nog afscheid nemen maar ze spurtte naar haar vriendinnen. Druipend van het zweet babbelde ik dan nog maar even met de collega - twee minuten voor mij aangekomen - en liep daarna , ja echt lopen , de 300 meter naar huis.
Gemiddeld had ik aan 5.53 gelopen. Content was ik daarmee niet, was weer een pak trager dan verleden jaar én ik had het veel te zwaar gehad om te kunnen spreken van een geslaagde wedstrijd. Ik had zelfs twee keer gestapt tijdens verdomme een onnozele 9 km... Erg hé, zo al liggen lullen over een wedstrijdje van 9 km. En vooral erg dat het niet vooruit gaat, eigenlijk zelfs achteruit gaat . Maar, er zijn erger dingen in het leven zeker.
Vrijdag niet gelopen, zaterdag in de tuin gewerkt - waar is de tijd dat ik hunkerde naar de zaterdagmorgen omwille van de langere duurloop - en zondag, vandaag , gaan zwemmen.
deze week 30 km / 2013 780 km / 84 kg bij het uit bed stappen , het gaat redelijk met het 'vermageren'
25-08-2013, 13:05
Geschreven door vierurenman 
|
