loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
In de week na de verschrikkelijke marathon van Ijsselstein toch al direct terug 60 km gelopen. Donderdag recuperatieloop 9.15 km in een uur, goed gevoel, hartslag rond de 125, content. Vrijdag - al wat overmoedig zeker - vertrokken voor een snelle 10 km : het werd een zeer snelle 7 km in gemiddeld 5.05 gevolgd na een wandel en uitpufpauze door een strakke 4 km aan 5.35. Doel bereikt, meer dan 11 km in een uur maar ik had gedacht ze vlak te lopen en niet in twee stukken...
Zaterdag dan weer 10 km wat gaan uitlopen maar dat lukte niet zo goed : het was warm, ik had 2 dagen heel zwaar (ja ik ben geen echte werker... ) in mijn tuin gewerkt en ik was wat met Mark aan het babbelen geraakt, geen goed gevoel. Zondag , vandaag dan, 30 km . Drie km minder dan voorzien, ik kreeg het te zwaar en wilde niet forceren. Het harde labeur in de tuin, de marathon van een week geleden en het plakkerige weer (ik zweette als een koe met hoge koorts...alhoewel ; zweten die ? ) waren hopelijk de oorzaken.
Vandaag heb ik me - ondanks die negatieve test - dan toch maar ingeschreven voor de marathon van de nacht van Vlaanderen 17 juni; ik ga samen met Mark. Ik hoop daar dan weer te kunnen aanknopen met het vierurenlopen, dat zou eigenlijk toch wel moeten. De volgende 2 weken misschien wat rustiger aan doen; de snelheidstraining beperken tot 5 km in plaats van 10 en nog een keer traag maar zeker 20 km, zaterdag. Ja, er is weer wat twijfel. Twee maand geleden loop ik een persoonlijk record op de marathon, 3 weken geleden een zeer goede 6 uren en daarna raak ik niet meer vooruit. Twijfel dus , we zien nu wel.
Deze week nog wat zitten kijken naar wat over de marathon van Ijsselstein gepubliceerd werd. De man van de Ultracup zou wel eens gelijk kunnen hebben : misschien wordt dit ooit nog een echte cultmarathon . Mijn hopelijk slechtste prestatie ooit maar wel een belevenis : 126 toerkes van 335 meter, 126 keer voorbij het publiek, de speaker, de bevoorrading ... Slechts 17 deelnemers waarvan er 4 of 5 uitstappen , 4 of 5 lopen voor een tijd dus geen tijd voor het publiek en als gevolg daarvan de overige 7 (ongeveer) die gaan lopen met de sympathie van dat publiek. Op het einde nog met 3 man op de baan. Nog nooit werd ik zoveel aangemoedigd als verleden week; zag ik er dan zo slecht uit ? Toch twee tips voor de organisatie : zet het podium naast de baan en laat de lopers tussen publiek en podium lopen én hou uw ceremonie als iedereen is aangekomen; thuis gaan we ook allemaal samen van tafel -- allez, bij mij vroeger thuis was dat zo...
Dus deze week en volgende week staat in het teken van de twijfel : die moet weggelopen worden !
Deze week 60 km / 2011 1.450 km / na de 30 km en veel zweten en 2.5 liter drinken 79 kg
Gisteren marathon van Ijsselstein. Slecht geslapen. Rond 8 u30 opgestaan, naar de bakker , wat spaghetti gegegeten (hetzelfde verhaal als voor Steenbergen), de auto in en op weg voor de ongeveer anderhalf uur naar Ijsselstein. Ik parkeer me naast twee auto's met Belgische nummerplaten en zie een paar bekenden van Steenbergen en Stein, we babbelen wat. Aan de inschrijvingstafel blijkt dat er slechts 17 (zeventien ! ) lopers zijn ingeschreven voor de marathon. De enige dame in het gezelschap is zeker van de overwinning en ik, ik weet nu al dat ik in een marathon nooit dichter bij het podium zal eindigen als vandaag...
Het is koud en winderig en men raadt me af om in mijn singletje te lopen, de anderen hebben allemaal iets aan met lange mouwen. Aan de start blijken we met een 5 tal Belgen, enkel en alleen hier omdat deze marathon deel uitmaakt van de marathon en ultracup. De speaker van dienst - die komt later nog in het verhaal voor ! - heeft het over een internationaal gezelschap. Ik taxeer de andere lopers en besef dat er ik veel kans maak op de laatste plaats. En dan wordt er gestart. Inderdaad een betonnen piste waarvan dan nog een stuk wordt afgesneden om door een tent te lopen. Het loopt daar niet makkelijk , er liggen platen op de grond en die veren nogal, de bocht uit de tent is ook aan de scherpe kant. Er is zoals gezegd veel wind en die staat in een lang stuk (het stuk waar het publiek staat) volledig op kop en dus in het andere lange stuk in de rug.
Ik vertrek volledig achteraan en wordt na enkele ronden alleen achtergelaten door de paar lopers die traag gestart waren. Ik loop het eerste uur enkel de dame voorbij. Ik loops volgens mijn Forerunner tegen 5.20 - 5.30. Er lijkt echter iets niet te kloppen : volgens het scorebord loop ik per ronde 1.52 - 1.54, 1.54 moet ik lopen om in 4 uur binnen te zijn, ik loop dus trager dan mijn Forerunner aangeeft. En al vlug heb ik door dat die de lengte van de piste fors overschat ... En al na het eerste uur heb ik door dat deze marathon binnen de 4 uur niet zal lukken. Ik heb nauwelijks een minuutje voor op het 4 uur schema en heb toch het gevoel te snel te gaan... Bovendien komt al na 15 km pijn opdagen in het linkerscheenbeen, ik wijt dit aan overbelasting ten gevolge van het rondjes draaien. Ik hou wat in en de pijn verdwijnt even onverwacht als ze kwam opdagen. Maar de trend is gezet , halfweg zit ik maar een tweetal minuten voor op marathonschema. Erger is dat ik nu al fors vertraag : mijn laatste km's slaag ik er niet meer in om het rondetempo van 1.54 aan te houden, het is gemiddeld 1.57 geworden...
Ondertussen is het warm geworden en de zon schijnt ongenadig. Iedereen ontdoet zich van zijn extra shirt, ik kan gewoon verder. Ik drink zeer regelmatig maar wellicht te weinig ; het is uit bekerkes en dat is dan maar telkens één slok ; ik heb nog nooit een marathon goed gelopen als er uit bekerkes moet gedronken worden. De speaker doet zijn job fantastisch : mijn nummer is door de wind dikwijls onleesbaar en het duurt een tijd eer hij mijn naam kan traceren. Hij ziet dat ik laatste of toch ongeveer laatste loop en heeft het uitgebreid over mij ; hij heeft het over mijn shirtreclame en hij gokt volgens mij als hij mijn beroepsbezigheden akelig perfect aan het aanwezige publiek omschrijft... Want publiek, ja dat is er inderdaad. En de interactie met het publiek is plezant . Rondes lang doe ik handje klap met de kinderen die erom vragen, het levert me de sympathie op van hun niet onknappe moeders en de jaloezie van de vaders. Van de optredens en de randanimatie zien we weinig of niks ; dat is een beetje een tegenvaller.
Ondanks het fors vertragen haal ik nu toch ook 2 mannen af en toe eens in. Minstens 3 lopers (waaronder de dame) stappen uit. Door de wind en door het steeds warmer worden wordt het echt zwaar. De overige Belgen zijn allemaal doorwinterde ultralopers en die stomen door zonder snelheid te verliezen. Ik begin vanaf km 30 regelmatig te stappen en zoek naar de oorzaak van het falen. Een slechte dag gewoon , dat is een mogelijkheid. De gezondheidsperikelen misschien , ik vermeed eraan te denken.. Het te weinig drinken ? Of - en dat lijkt mij het meest plausibele - de opeenvolging van wedstrijden - de 6 uur van Steenbergen 14 dagen geleden - is (nog) te zwaar voor mij. In alle geval, ik legde me neer bij het feit dat ik een pak boven de 4 uur zou eindigen. De speaker blijft mij aanmoedigen, blijft het hebben over mijn gemeente en zijn bekende inwoners en over het feit dat ik hier loop te genieten, ik blijk altijd te lachen.
Het laatste uur is dus zeer zwaar zwoegen. De laatste km's zijn we nog met slechts een 4 tal lopers op de piste; de aflossingsmarathonners zijn er dan ook al mee gestopt. Mijn interactie met het publiek werpt zijn vruchten af ; ik word nu door iedereen aangemoedigd . De 150 meter langs het publiek is telkens een kickmoment. We blijven nog met 3 op de baan. Van een Zeeuws Vlaming vermoed ik dat hij één ronde voor mij loopt of dat we in zelfde ronde zitten, van een andere Nederlander zie ik op het scherm dat hij een paar rondes voor mij loopt maar zelf zegt hij dat hij achter mij loopt. Ik jojo met beide van hen. Mijn voorlaatste ronde loopt de speaker met mij mee , hij intervieuwt me al lopend maar kan de laatste ronde niet meer volgen.
En die laatste ronde... Ik eindig deze marathon in 4 u 13 minuten en 16 seconden, nagenoeg exact tegen 10km per uur (een meter minder...) gelopen, een persoonlijk record, nog nooit een marathon zo traag gelopen ! Ik eindig wel op de dichtste plaats ooit, 11de op 13 finishers, 5 zijn er inderdaad onderweg uitgestapt, dat is toch 25%, waren de omstandigheden dan inderdaad slecht ? De Zeeuws Vlaming blijkt een ronde achter mij, hij was even uitgestapt om een 'bouillon' te drinken, ook hij (normaal goed voor minder dan 3 u50 ) had een heel slechte dag. De andere Nederlander moet nog twee of drie ronden. In de douches babbelen we nog wat. De winnaar , een uur en twintig minuten voor mij geeindigd hangt er ook nog rond; zij hebben wel voor hen doen normaal gelopen, er is dus niets mis met de omloop - volgens mijn Forerunner heb ik een marathon van 44 km 200 gelopen ! Ik drink nog 2 bekers wijn met de Zeeuws Vlaming - ik babbelde ook al met hem in Steenbergen -en vertrek naar huis. In Antwerpen stop ik om een zak friet te gaan eten , drink nog een glas en stoom door naar huis. Madam zit in de zetel naar TV te kijken, reageert niet op een vraag en ik besluit me dan maar in het feestgewoel op de markt te werpen; onze voetballers spelen ook volgend jaar in tweede klasse maar een volksfeest dat pakken ze ons niet af... Ik vind mijn vrienden niet , pak dan maar een paar pinten met een paar vage kennissen en ga na een zware dag moe en slechts half voldaan slapen...
Gisteren marathon van Ijsselstein. Slecht geslapen. Rond 8 u30 opgestaan, naar de bakker , wat spaghetti gegegeten (hetzelfde verhaal als voor Steenbergen), de auto in en op weg voor de ongeveer anderhalf uur naar Ijsselstein. Ik parkeer me naast twee auto's met Belgische nummerplaten en zie een paar bekenden van Steenbergen en Stein, we babbelen wat. Aan de inschrijvingstafel blijkt dat er slechts 17 (zeventien ! ) lopers zijn ingeschreven voor de marathon. De enige dame in het gezelschap is zeker van de overwinning en ik, ik weet nu al dat ik in een marathon nooit dichter bij het podium zal eindigen als vandaag... 
