loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Deze week slechts twee keer gelopen en ik weet niet wat ik er van moet denken. Maandag en dinsdag niet gelopen, de spiercontracties in de kuiten zorgden 's nachts nog voor hinder én ik had (weliswaar afnemende) last in het gewricht van mijn linkerdikke teen én in mijn rechtervoet last (dat heb ik al heel lang) van mijn rechterkant. Woensdag dan toch maar de schoenen aangetrokken. De klassieke 5 kleine toerkes op de finse piste waren een echte martelgang. Meerdere keren wilde ik opgeven maar toch beet ik door en sleepte me naar het einde. Hoge hartslagen - tegen de 160 - , lage snelheid -gemiddeld 6.22 maar gedaald van 6.10 naar 6.40 op het eind- en kuiten die loodzwaar aanvoelden. Lang geleden dat ik zo had afgezien op een doordeweeks loopje. De moed zonk me als het ware in de schoenen. Die avond ook enorm last van spiercontracties in de kuiten, het werd een woelige nacht.
Donderdag niet gelopen, geen denken aan. Vrijdag ook niet. Zaterdagmorgen dan vertrokken met het plan om zéér zéér traag 3 toerkes te lopen in het centrum van mijn gemeente, iets meer dan 24 km. Proberen want de prestatie van woensdag spookte nog in mijn hoofd. Maar blijkbaar niet in de benen. Ik liep de hele tocht 2 km's gemiddeld tussen de 6.09 en de 6.17 , die 6.17 in de voorlaatste 2 km . De eerste km's waren zoals gewoonlijk weer zwaar. De tweede keer dat ik aan de 4 km doorkwam (dus na 12 km) voelde ik me stukken beter dan de eerste keer. Dat is toch ook iets raar : sinds ik opnieuw startte na mijn kwetsuur moet ik eerst door een muur om dan wat comfortabeler te kunnen lopen. Halve marathon kwam ik door in 2 u 11.00, dikke 3 minuten sneller dan verleden week . En ik haalde redelijk makkelijk het einde. De hartslag was niet boven de 152 gegaan en had zich al snel rond de 150 gezet om daar te blijven, eigenlijk zou ik aan een hartslag van 10 tellen minder moeten lopen. Meeste hinder had ik van mijn kuiten, de vermoeidheid daarin was erger dan de druk op de conditie. Raar, na de afgang woensdag nu voor het eerste 24.4 km na de kwetsuur. Nog 8 km bij en we zitten aan de maximumafstand die getraind moeten worden volgens de boekskes.... Dat proberen we al eens voor nieuwjaar.
Zondagmorgen, deze morgen, 1.5 km gaan zwemmen. Ging niet meer zo snel als vorige keer maar was toch tevreden.
Van het rechterbeen geen nieuws. Het hindert nog maar niet meer zoals een paar weken geleden. Ik ben het misschien gewoon geworden. In alle geval, deze week heb ik de loopanalyse in het UZA van Wilrijk. Als die mijn situatie nog wat zouden kunnen verbeteren is dat weer een stap vooruit op weg naar Antwerpen...
deze week 35 km / 2013 1.200 km / 84 kg na het zwemmen deze morgen
We zullen maar weer met de deur in huis vallen, deze week in 3 keer 45 km gelopen, voor de wiskundigen onder ons , gemiddeld 15 km per keer. Het zou een moeilijke week worden, allez eigenlijk een plezante , want een paar etentjes met klienten en een avondvergadering met de service club van '(-ex)havenbonzen' waarvan ik lid ben. Om daar even op terug te komen, ik was met mijn 55ste met 10 jaar voorsprong de jongste aanwezige van het donderdagavond zeer beperkte gezelschap van 11 mannen en één vrouw. Ze hadden dan ook besloten om een stevige pot te pakken en ik heb dan maar meegedaan... Maar het is een loopblog hier, dus terzake...
Vanwege die drukke week gekozen voor een experiment : dinsdagavond zou ik van het werk naar huis lopen en woensdagmorgen terug. Dat had ik nog nooit gedaan, 's avonds gelopen en dan 's morgens direct terug. Het lijf moest dat aankunnen want als ik 20 km in één keer kan lopen, ja dan moet 2 x 10 met een nacht tussen een makkie zijn. Dinsdagavond rond 18 u vertrokken in het centrum van Antwerpen en na 500 meter had ik even het idee om op mijn stappen terug te keren. Mijn Garmin had het begeven en dat zou dus blind lopen worden, ik vatte het positief op en besloot door te zetten, ik zou immers nooit te weten komen hoe traag ik gelopen had. De voetgangerstunnel is altijd leuk om door te joggen maar het eerste stuk op Linkeroever richting het zuiden is saai. Op de viaduct even een plaspauze én een korte stappauze van 50 meter om dan in één ruk tot thuis te lopen. 's Avonds vérschrikkelijk afgezien , mijn kuitspieren deinden op en neer en kramp was nooit veraf. In bed durfde ik mijn benen nauwelijks te bewegen, een gewoon verschrikkelijke nacht...
En dan staat ge daar zonder auto , hoe op het werk geraken. Fietsen is voor jeanetten dus terug lopen zeker ... Al na 500 meter wilde ik terugkeren om mijn fiets te gaan halen maar de meewind en een iets milder tempo (ik was gestart de eerste twee km aan 5.55 ) zorgden er echter voor dat ik zonder al te veel problemen op kantoor raakte. De afstand thuis tot aan de tunnel (nu deed de Garmin het wel...) is 9.6 km, de tunnel is 500 meter + 2 x 50 meter voor en na , en daarna is het nog 1.1 km naar kantoor. In de tunnel zette ik mijn Garmin af en zo kwam ik aan gemiddelde snelheid van 6.14, gemiddelde hartslag veel te hoog. En al bij al had ik die 2 x ongeveer 11.5 km niet echt goed verteerd, niet verwonderlijk na een slechte nacht... Een experiment dat zeker niet elke week voor herhaling vatbaar is . Maar we weten nu dat het kan.
Woensdagavond lopen zou te veel geweest zijn, donderdag was er de avondlunch met de serviceclub en vrijdag moesten we uitrusten voor de trip van zaterdag. Ik startte met het plan om minstens 2 x het toerke in mijn gemeente te doen, zo'n 16 km . Gaandeweg werd het plan bijgesteld en het evolueerde van een twee uren loop naar een halve marathon Vroeger zou het eerste meer km's opgeleverd hebben dan het tweede, nu doe ik over het tweede godverdomme een kwartier langer. Ik zit met mijn halve marathontijd nu 24 minuten, 24 volledige minuten, ja bijna een half uur , boven mijn persoonlijk record op de halve marathon. Persoonlijk record dat ik nota bene gelopen heb in de allerenige halve marathon die ik ooit liep. Dat komt nooit meer terug, niet meer over zeveren, gedaan, terug naar het heden . En dat was de eerste km's echt harken , door de muur gaan ondanks de lage snelheid van gemiddeld 6.20. Daarna , aan dezelfde snelheid ging het beter tot pakweg km 19, dan leek het of er iemand even het licht uitdeed. Even drastisch vertragen en we vonden terug een ritme . Gemiddeld zat ik aan 6.22, halve marathon in 2 u 14.29, de marathon in 4 u 30 zit er nog altijd in.
Maar een aantal dingen baren me zorgen : op het wereldwijde web heb ik iets gevonden over het 'rusteloze benen syndroom' en dat is verdomme exact wat ik heb / voel : insecten lijken vanbinnen in uw spieren rond te woelen en zorgen voor constante beweging in de kuitspieren. En dat vooral bij rust en dus bij en tijdens het slapen. Oorzaak onbekend maar komt voor bij reumapatiënten... En mijn reumatologe weet van niks... En een tweede ding wat me verontrust : ik had voor de eerste keer sinds de medicatie zware last in het gewricht van mijn linker grote teen, zo erg dat ik nauwelijks deftig kon stappen met mijn schoenen aan. Als dat zou doorzetten of regelmatig zou terugkomen, ja dan kan ik mijn Antwerpenplannen wel opbergen.
Vandaag was de pijn er nog maar al wat minder. De alcohol bij weer eens een lunchke zorgde voor verlichting . En toen ik dan op de website van de marathon en ultracup zag dat de 6 uur van Stein weer op het programma stond kon ik weer even glimlachen. Stein zou ik ook nog willen meedoen, supertraag en zonder doel, de marathon iets onder de 5 uur en dan nog 8 km om zo aan 50 km te komen. En zo ook afscheid nemen van het ultralopen met hier en daar nog een babbel met de oude bekenden, iets wat kan in een 6 uur lopen. Want een in 'grote ' marathon zoals Antwerpen , daar komen die mannen niet graag of daar vlammen ze en hebben ze geen tijd voor een goeiendag. Het is ongelooflijk maar elke dag denk ik wel eens aan die laatste marathon, echt ongelooflijk...
