loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
Het zou de cortisone kunnen zijn . De reumatologe stelt me een beetje gerust, mijn mindere conditie en kracht zou veroorzaakt kunnen worden door de cortisone. Dat is op zich geen slecht nieuws want ik mag die fors afbouwen en zou, als alles meezit , er mee mogen stoppen binnen een tweetal maand. Er is weer hoop...
Deze week echt geen goesting om te lopen. En eigenlijk heb ik in de week ook nauwelijks tijd gehad wegens beslommeringen op het werk en wegens madam... Pas zaterdag de eerste keer de schoenen terug aangebonden voor een 10 km. Bedoeling was traag te gaan maar ik zat op marathontempo. En met marathontempo bedoel ik nog steeds de 5.40 waaraan ik toch een paar marathons kon lopen, niet dat verdomde wandeltempo van verleden week. Maar die 10 km aan 5.37 waren zeer zwaar, ik kwam hijgend aan 'de meet', ongelooflijk eigenlijk.
Vanmorgen dan iets langer, 14 km, een derde van de marathon van volgende week. En nu liep ook aan 6.00 en ook dat kostte moeite, ook dat voelde belange niet als gemakkelijk lopen. Maar goed, ik kon dit tempo houden en kwam niet totaal uitgeput aan, tot halfweg zal ik zo wel raken volgende week.
Want ik heb me inderdaad ingeschreven voor de marathon van de Beekse Bergen, de man van mijn collega gaat mee. Verleden jaar kwam ik daar de 30 km door aan 2 u 48 en eindigde in 4 u 12 , die laatste 12 km was het op én ik ontmoette Kees.... Nu hoop ik te eindigen binnen de 4 u30.
Maar het ziet er niet goed uit . Ik heb flanellen benen en trap bij de minste inspanning op mijn adem. Mijn hartslag gaat snel de hoogte in en het is moeilijk om die te laten zakken. Mijn rechterbeen is één grote kwetsuur : mijn rechterkuit doet pijn, ik heb blaren op mijn grote teen en op mijn voetzoel. En twee tenen zien rood - zwart van verleden week. Ik ben dan wel gek om te lopen. Maar ik moet mijn klassement in de ultracup verdedigen én ik wil op zijn minst gratis eten op de prijsuitreiking. Dus moet ik nog 4 marathons doen. Beekse Bergen volgende week, dan Brussel, 'tis voor niks en/of Kasterlee en/of Spijkenisse. En dan, volgende jaar, ja dan ga ik terugkoppelen naar en stuk of 4 - 5 per jaar, denk ik... Niet vergeten dat ik nu eigenlijk een mindervalide ben...
deze week 25 km / 2012 2.095 kg / 85 kg op de weegschaal 'thuis' en 87 kg op die van mij, ik ben verzwaard, wellicht ook voor een deel van die verdomde cortisone
4 u 27.34 . Vier uur zeventwintig minuten en vierendertig seconden. 90ste op 104 finishers. 6.20/ km , 9.5 per uur. 10 km 56.40 / 2de 10 km 58.25 , 20 km 1.55.05 / 3de 10 km 65.32 , 30 km 3.00.37 / 4de 10 km 70.49 , 40 km 4.11.26. Moet daar echt uitleg bij ?
De wekker loopt af om 7 u40. Een klein uur later , na een groot bord tagliatelli , 3 verse pistoletjes en een chocoladecréme koek in de wagen richting Beneden Leeuwen. Ondanks ambetante wegenwerken en omleggingen toch nog goed op tijd . Heel de tijd met de man met de dubbele identiteit rondgehangen, ook op de bus. De donkere lang en raarharige Nederlander, een absolute Einzelganger, komt me een hand geven , als enige, en daar ben ik fier op. Nog een paar cuplopers spreken me aan met de voornaam, net als ik houden ze dus de andere veellopers wat in het oog. We staan aan de start in een kleine dorpskom en in de volle zon met een 50 tal man schat ik, blijken er dus meer dan 100 te zijn.
Ik ben van plan om mij aan het plan te houden, knap hé ...., niet te snel starten en vlak proberen lopen, eindigen in 4 u12 . Er is wind en niemand heeft me kunnen uitleggen hoe die nu precies zal evolueren tijdens de marathon. Na een tijdje aanmodderen slaag ik erin me te nestelen in een groepje van 6 personen : 3 bejaarde door de wol geverfde veellopers die ik alle 3 ken van gezicht - één ervan zelfs bij naam -, een veellopende dame (145 marathons dacht ze) , één jonge kerel en ik dus. De twee oude Nederlanders trekken de kop en bepalen het tempo, zoiets rond de 5.50 /km. Op km 15 zie ik dat dit te snel is en ik laat de groep gaan. De jonge Nederlander kan ook niet volgen en die haal ik op km 18 in, zoals ik al vermoedde was het zijn eerste marathon - wie heeft anders de hele familie naast de kant staan ? - , hij blijkt last te hebben van de knieen. Met hem loop ik tot halfweg en dan haakt hij ook bij mij af.
En rond km 25 begint bij mij ook zeer serieus het verval, ik moet nu al beginnen met stappen en raak daardoor niet meer boven/onder de 7.00/km. Er passeert me wat volk en op 30 km komt de man met de dubbele identiteit me voorbijgeknald, hij zal dik 10 minuten voor mij eindigen. Het wordt dus een eenzame tocht over de dijken aan de Maas en de Waal. Ik voel pijn aan de tenen die me vroeger ook al hinderden , voel een blaar aankomen op mijn rechtervoet. De ontstekingsremmers die ik nam voor de wedstrijd zorgen er anderzijds voor dat ik nergens anders pijn heb. Dit
Het uitzicht is inderdaad mooi, het parcours loopt over dijken en kronkelt voortdurend. De wind draait in het voordeel de laatste helft. De passages voorbij de huizen zijn plezant ; alle buurtbewoners blijken bij mekaar gekropen, zitten te eten en te drinken aan grote tafels (wie zijn er de Bourgondiers ? ) maar hebben altijd tijd om in de handen te plakken of iets bemoedigends te roepen. De organisatie is af, om de 5 km verzorgde drankenposten, de laatste 15 km heb ik die voor mij alleen. De zon schijnt in het begin en op het eind wat overdreven maar voor de rest valt het nog redelijk mee met de door mij gevreesde warmte. Desalnietemin is het niet genieten, neen... het is een marteltocht. De benen willen niet mee, er zit totaal geen jus in . Dit heb ik nog nooit meegemaakt , nog nooit zo erg tenminste.
De laatste km's moeten we van de dijk en volgt er een lang ambetant stuk op een brede weg. Daar loop ik nog een viertal voorbij die stappend een kerel begeleiden die zijn 100ste marathon uitloopt - stappend - . Aan de aankomst zijn ze blij nog eens iemand te zien, drie minuten voor mij is immers de vorige aangekomen. Ik slalom nog even in een poging om grappig te zijn en dat wordt door de speaker opgepikt. Dan is het snel naar de sporthal om te douchen. De schade aan mijn tenen blijkt weer serieus en er is een pijnlijke blaar aan dezelfde voet. Toch nog iets mis met die Asics ?
In de cafetaria zit een hele tafel cuplopers, ik sluit als laatste aan, de helft van de tafel zit daar al anderhalf uur, ik ben de absolute kluns van het gezelschap. Als ik tegen een andere Waaslander zucht dat dit geen lopen meer is knikt die meewarig 'ja' . Ik blijf nog 2 Palmen drinken met de man met de dubbele identiteit en stap dan samen met hem naar de parking om de lange tocht terug naar huis aan te vatten. Ik stap nog even binnen bij mijn madam , ze zijn aan het eten . Op mijn appartement haal ik een pizza uit de diepvries en doe een fles witte wijn open. De pizza smaakt enorm en de twee glazen wijn al evenzeer. Met een koffie en een grote limoncello vlij ik me neer voor TV.
Man man man, ben ik nog marathonloper, zal ik het nog ooit worden ? Is het de reuma of de medicatie en als het de medicatie is , is het dan de cortisone waar ik mee mag stoppen of is het dat paardemiddel dat ik moet blijven innemen ? Of is het gewoon overtraining ? In alle geval , ik voel al sinds Aalter dat ze weg is , de conditie; er zit geen kracht meer in de benen... Vrijdag bezoek gepland aan de reumatologe , misschien weet zij meer ? Voorlopig heb ik aan de kerel die me zou vergezellen naar Hilvarenbeek binnen 14 dagen gemaild dat ik wellicht niet ga.
Nu efkens een paar dagen geen loopschoenen, ik kan er niet aan denken....
