loopverhalen : zes jaar marathon en ultralopen eindigen met de marathon van antwerpen 2014
Ik ben een man geboren in 1958,actief als zelfstandige in de verzekeringssector. In 2008 ben ik begonnen met marathonlopen, binnen de vier uur binnenkomen was mijn doel. (vierurenman) Vanaf 2011 deed ik ook af en toe mee aan een zesurenloop. Medio 2012 kreeg ik te horen dat ik reumatoide artritis (reuma) heb. Begin 2013 begon een oude kwaal (valgusknie) voor hinder te zorgen.
De Beekse marathon van verleden week was mijn 15de marathon. Ik liep alleen in Ijsselstein slechter maar toch komt die Beekse marathon ruim in mijn top 5 : zeer gezellige marathon, plezant concept, mijn eindtijd was dan wel slecht, de eerste helft, zelfs de eerste 30 km , eigenlijk goed gelopen. Bijna heel die marathon in gezelschap gelopen, hier en daar wat gebabbeld, de laatste 12 km met Keesie - alle Nederlanders heten toch Kees ? - en die man , mijn aankomst én zijn aankomst zal ik niet licht vergeten. En de eerste keer dat ik een marathon liep in functie van een andere. Had ik voluit gegaan had ik wellicht ook niet onder de vier uur geraakt, ik had te veel geforceerd de eerste 20 km , maar ik had wel dicht in de buurt gezeten...
Deze week 50 km gedaan in 3 keer. Woensdag 10 km tegen gemiddeld 5.50. Dat was een zeer bemoedigend tochtje, ik liep zeer makkelijk, van de marathon van 3 dagen geleden, geen spoor... Ik was licht euforisch. Had die trainingsmarathon dan toch gewerkt ?
Zaterdag wilde ik 2 uur 30 minuten lopen tegen lage hartslag. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat ik niet overtrained ben , neen ik denk dat ik gewoon te weinig lange trage duurlopen heb gedaan de laatste tijd... Dus nog eens traag en middellang, echt veel langer zou te gek zijn. Ik kan er kort over zijn : het ging niet zoals ik had gehoopt. Ondanks de al bij al matige snelheid (6.10 ) toch hartslag die boven de 140 kwam te zitten én moeilijk lopen : ik hield het voor bekeken na 2 uur en 15 minuten, iets sneller dan verwacht. Ik wilde (weer eens... ) niet forceren. Slechte, zeer slecht generale repetitie !
Zondag - deze morgen - hetzelfde maar wat minder lang : ik zou gaan voor ongeveer 18 km - zo kwam ik dan weer aan 50 km in een week -. Deze keer veel rustiger gestart en het liep makkelijk. De hartslag bleef nu het eerste uur rond de 135 hangen, het tweede uur iets boven de 140. Ik liep Mark , mijn compagnon voor volgende week, tegen het lijf . We overlegden over de logistiek : volgende week zondag vertrekken we samen om 6 u 15. Ik liep op het eind nog een snellere 2 km (5.27 - ongelooflijk dat ik dat verleden week bijna 20 km deed.... ) en kwam zo gemiddeld voor mijn uiteindelijk iets minder dan 18 km aan 6.18 km. Van deze laatste serieuze training voor Brussel heb ik dan weer een iets beter gevoel.
Ja en ik zal zaterdag nog wel even achter mij laptop kruipen om een voorbeschouwingske te typen maar ik kan het nu al niet laten : deze marathon moet terug onder de vier uur. En eigenlijk zou dat moeten kunnen. En als dat zou lukken dan weet ik nu al dat mijn zestiende marathon mijn meest memorabele zal worden !
deze week 50 km / 2011 2.405 km / 79 km na het lopen - het 'dieet' werkt -
Gisteren de Beekse marathon gelopen, 4 u 12.21. Gedeeltelijk gerustgesteld. Redelijk tevreden met de prestatie . En mijn gezel van de laatste ronde zal ik nooit vergeten.
Rond 8 uur opgestaan en het klassieke ochtendritueel uitgevoerd : bakker, spaghetti opwarmen, wat zenuwachtig heen en weer lopen , een paar keer naar toilet en dan de auto in , weer eens naar Nederland. In Hilvarenbeek aangekomen blijken de vrienden van mijn zus nu ook al 'vrienden' van mij. En ja, zelfs de Einzelganger in mij vind het plezant dat hij wat volk begint te kennen. Hilvarenbeek is een klein gemeenteke met een plezant grasplein in het centrum . Daar starten tegelijk een 10 km, een halve marathon , een 30 km en de marathon. Het parkoers bestaat uit 4 lussen : een eerste van 5 km, een tweede van 16 km (lus 1 en lus 2 = halve marathon), een derde van 9 km (die erbij en ge komt inderdaad aan 30 km - voor de Limburgers hier nagerekend... ) en een laatste van 12 km (marathon... ), een plezant concept . We lopen over kleine baantjes in een soort van polderlandschap , door bossen en 4 keer door het centrum. Het weer is goed, niet te warm ondanks de zon, aangenaam ! Er waait wel een vrij strakke wind. Ik start in het eerste derde van het pak.
De eerste kilometers voel ik dat het goed zit, de eerste 6 km kom ik niet boven de 5.20. Veel te snel, maar ik loop makkelijk. Ik zit in een groepje met veellopers en blijf daarbij om beschutting te zoeken voor de wind. Ik babbel wat met één van de ultracupmonumenten, allez het voelt perfect. De 10 km - meneer Garmin zit gelijk met de km borden ! - kom ik door in net geen 54 minuten. Het veellopersgroepje heb ik achtergelaten en ik loop nu in het gezelschap van een begrafenisondernemer - echt waar - en twee senioren, een Nederlander en een West Vlaamse veelloper en ik zorg ervoor uit de wind te blijven. Er wordt nog steeds gebabbeld. Mijn hartslag zit met 155 echter veel te hoog. De tweede 10 km is het tempo licht gezakt , gemiddeld nog 5.32 . Half marathon kom ik door aan 1 u 55. Veel sneller ben ik nog niet doorgekomen halfweg... En ja, dan begint ne mens natuurlijk te denken aan die vier uur.
Ik loop nu nog alleen met de begrafenisondernemer, een 30 km loper. Blijkt nog een ex-collega te zijn ook. Rond km 25 laat ik hem gaan, ik laat mijn tempo zakken, deels bewust maar ook omdat ik voel dat het beste eraf is... Ik evolueer nu van 5.45 naar 5.50 - 5.55. Nu ik alleen loop heb ik ook tijd om na te denken : bij elk km punt zie ik dat ik moet verder lopen aan 6.00 / km om binnen de 4 uur te eindigen; ik besef dat ik daar heel diep voor zal moeten gaan en besluit om mezelf niet helemaal zoek te lopen... Op km 30 kom ik door op 2 u 47.40 (derde 10 km dus aan 58.20 ), er is er weer een doortocht langs de start door het centrum ; ik denk een nanoseconde aan stoppen maar besluit wijselijk om door te gaan. Ik pak een flesje dat ik aan de kant apart had gezet op iemands tafeltje en stap om het rustig op te drinken. Ik besluit nu definitief om niet te forceren en afwisselend stappend en lopend deze marathon uit te doen, training voor Brussel binnen 14 dagen.
De Nederlander die behoorde tot het groepje van vier waarin ik een tijdje liep haalt me in, tikt op mijn schouder, houdt in en stapt mee. Hij besluit bij mij te blijven en we lopen telkens ongeveer iets meer dan een km om dan een flink eind te stappen. Als we lopen is dat toch nog tegen 5.50 , het gemiddeld tempo zakt naar rond de 7.00/km. Ik raak goed aan de praat met die man; hij is 67 (ik had hem een pak jonger ingeschat ) en al snel vertelt hij dat dit wellicht zijn laatste marathon is , binnen 14 dagen wordt hij geopereerd aan kanker... Hij lijkt blij zijn verhaal te kunnen doen, ik ben blijkbaar een goed klankbord... En ook de stiltes tussen ons beiden zeggen veel. Dit raakt me en ik blijf bij de man. Ondertussen rapen we nog een Sintniklazenaar op die in onze buurt blijft lopen. De West Vlaming van het groepje van vier komt ons nu ook vervoegen en we lopen nu afwisselend met twee, drie of vier, af en toe stapt er iemand wat langer dan de andere maar we blijven in mekaars buurt. Een fotograaf die ons stappend vastlegt bedreigen we : alleen foto's waarop we lopen op de website !. Tegen het einde lopen ons nog 3 vrouwen en één man voorbij.
Ik raak de laatste 2 km terug afgezonderd met mijn Nederlandse compagnon. 'Man, dit is nu echt mijn laatste, je moet positief denken maar realist zijn, ik mag al blij zijn dat ik overleef ... ' Hij wordt nu echt emotioneel en ik ook... De laatste km vraag ik hem of hij die niet liever helemaal alleen loopt ; we geven mekaar een hand en hij klapt nog eens goed op mijn arm , ik zie de tranen op zijn wangen verschijnen. Ik loop nog bijna een minuut weg van hem, wellicht wilde hij die misschein allerlaatste marathonkilometer langzaam absorberen. Eigenlijk loop ik nog goed die laatste km, ik kom aan in 4 u 12 en een beetje. De emoties overvallen mij nu - ik zit met mijn compagnon in mijn hoofd -. Een medewerker van de organisatie komt poolshoogte nemen. Als ik de Nederlander snikkend de aankomst zie naderen wordt het me echt te veel ; ook bij mij vloeien nu de tranen.... Als het lijf leeg is na een marathon dan wordt het in het hoofd ijler en worden emoties versterkt. Ik ga de man goeiedag zeggen , hij zit zachtjes te wenen op een stoel met het hoofd in de handen. Hij reageert niet direct. Even later komt hij naar mij toe en we vallen in mekaars armen. Hij bedankt me, ik zeg snotterend en licht vemanend 'tot ziens' en hij grijnst.. ' zeker' . Onvergetelijk !
In de douches wordt er weer nog wat gebabbeld, ik lijk er bij te horen en dat doet me plezier... Ik ga aan de startplaats nog iets drinken met de vrienden van, neen met ondertussen mijn 'vrienden' . Zij zitten daar al bijna een uur... Er wordt gelachen . Onderweg naar huis zit ik in de file. Ik denk terug aan die man. En ik denk over mijn marathon, content al bij al , ik schrijf me in voor Brussel. En 'vierurenman', ja we zien wel of we dat pseudoniem niet moeten wijzigen. In Brussel mag het niet mislukken : iets trager starten, tempo volhouden en tot aan de laatste helling (6km van het einde zeker... ) zonder stappen. En met wat meer karakter , een nog iets betere conditie dan vandaag en de afdaling naar de markt moet vierurenman weer toeslaan...
In Antwerpen twijfel ik , ga ik nog eens de stad in of rij ik naar huis... De duivel in mij wendt de steven van mijn Galaxy richting centrum en ik duik het donkere deel van de stad in tot diep in de nacht...
