Ik fris me een beetje op en trek de stad in. In de gang van mijn kot, pluk ik de planten van mijn onderbuurvrouw kaal. Vandaag heb ik een doel, want in deze studentenstad zijn nog struikrovers actief. Helaas zijn er geen struiken meer. Het stadsbestuur ontving al twee petities om daar wat aan te doen, maar in afwachting daarvan werken de struikrovers in de centraal gelegen winkelstraat.

Ik stop de geplukte blaadjes en takken achter mijn oren en ga op jacht. Mijn redenering is waterdicht. Ik ga naar de buurt met de consumptietempels en wie zich achter mij verstopt, is een struikrover. Die zal ik vangen en aangeven bij de politie. Voor de beloning. Ja, een mens moet iets voor hij een gevierd gitarist is.

Onderweg bedenk ik dat een shot cafeïne mijn ondernemende bui helemaal compleet zou maken. Ik duik een taverne en slurp de hele koffieproductie van Bolivia voor de maanden november en december naar binnen. Als ik buiten kom met mijn ogen wijd opengesperd, stuiter ik op en neer als een drilboor. Toeristen denken dat het een act is en gooien geld naar mij. Op een halfuur rijf ik acht euro en twintig cent binnen.

Ik koop mij een fopspeen en ga op schoot bij de sinterklaas. De omstanders lachen zich een kriek. Van tijdelijk beroep ben ik leraar, dus de clown uithangen, gaat mij wel af.  Ik krijg een zakje snoep. Een rot mandarijntje en twee wakke koekjes. 

Een meisje spreekt mij aan: "Ben jij gek of zo?"

Ik antwoord: "Nee, ik werk voor tv."

Zij: "Echt?"

En haar ogen lichten al hongerig op.

Ik: "Nee. Gaan we iets eten?"

"Wat?" Ze lacht. Dat wil zeggen: na enig aandringen, vergezelt ze me.

"Ik heb zin in Chinees. Daar heb je geen kerstversiering."

"Hou je niet van Kerst?"

"Vorig jaar kreeg ik niets van die krenterige zak. Kreeg jij wat?"

"Je bedoelt de kerstman? Euh, zijn wij daar niet een beetje te oud voor?"

"Te oud om te krijgen? Bejaarden trekken toch pensioen?"

"Dat is wat anders."

"Ja, dat brengt de postbode en die heeft geen rendieren."

"Je bent raar."

"Jij ook. Je draagt een muts. En dat terwijl de aarde opwarmt."

Uiteindelijk vinden we een Chinees. Ik vraag hem de weg naar het dichtstbijzijnde Chinese restaurant. Hij vloekt en stapt door. Ook behulpzaam. Uiteindelijk zien we een bord 'Restaurant De Lange Muur.' We gaan binnen. "Twee personen?", vraagt de ober. "Nee, vier. Ik heb een reuzenhonger." Het meisje schudt bedenkelijk haar hoofd.

"Hoe heet je eigenlijk?"

"Sophie."

"Griekse?"

"Nee, Belgische. Hoe heet jij?"

"Chippy. Billy mag ook. Alleen niet Willy."

"Euh, dan maar Billy. Denk ik."

"Wat neem jij?"

"Ik ben nog onbeslist."

"Ik neem pikante kip en pikante soep."

"Hmm, alles pikant. En om te drinken?"

"Niets. Op restaurant eet ik. Al beslist?"

"Ik neem de varkenslapjes in zoetzure saus, een loempia en spuitwater."

"Je bent wat je eet."

"Noem je mij een varken?"

"Nee, een loempia."

"Je bent raar."

"Jij ook. Je hebt je muts nog op."

De ober neemt de bestelling op. Hij spreekt Engels. Ik spreek Frans. Hij schakelt over op Frans. Ik spreek Engels. Hij eindigt met: "Dank you schön." Ik zeg: "You bist welcome."

Sophie glimlacht. Ik maakt plaats en gooi de menukaarten op de aanpalende tafel. Onze buren schrikken op. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik hen streng aan. Zonder morren halen ze de menukaarten uit hun bord.

"Lekker, menukaart met curry en gebakken rijst."

"Ben jij altijd zo hevig?"

"Alleen als ik wakker ben."

Ze trekt haar wenkbrauwen op.

"Welke hobby's heeft Sophie?

"Euh, ik lees veel, ik dans graag, ik ga graag op reis."

"En paardrijden?"

"Euh, als kind, ja. Hoe kom je daar bij?"

"Je ziet er uit als het soort meisje dat paardrijdt."

"Wat wil je daar mee zeggen?"

"Wat voor boeken lees je?"

"Engelstalige klassiekers."

"Nee, maar. Hemingway?"

"Ook. Maar vooral Faulkner. Jeanette Winterson vind ik ook goed."

"Why is the measure of love loss?"

"Je kent haar?"

"Nee."

Ik heb een algemene vorming genoten. Ik weet van alles wel iets, maar van niets de essentie. De ober brengt het eten.

"Even dacht ik dat u er in China om was."

"Sorry, no understand."

"Yes, you do, you sick gook."

"What you say?"

"I said you got a great cook."

"Tank oe wel."

Hij plaatst de borden voor ons op van die toestellen met kaarsen onder.

"Mjam. Lekker, wat denk je? Dalmatiër?"

"Hoe bedoel je?"

"Wel, het vlees, Dalmatiër, nee? Labrador kan ook. Wat denk jij?"

"Je bent raar."

"Ik ga anders niet met wildvreemde mannen op restaurant."

Sophie slaat haar blik neer.

"Wat doe je zoal op reis?"

"Ik hou wel van city-trips. Ik bezoek graag museums."

"Wat is de laatste stad die je bezocht?"

"Kopenhagen."

"Welke museums bezocht je?"

"Euh, wel in Kopenhagen, eigenlijk geen enkel."

"Hoeveel gaf je uit aan kleren?"

"Ok, ok, je hebt mij."

"Wanneer heb je het voor het laatst gedanst?"

"Goh, euh, enkele maanden geleden?"

"Hoeveel maanden?"

"Euh, dat weet ik niet. Veel."

"En je danst graag?"

Onze ogen maken nader kennis.

"Ok, je hebt een punt."

Ik vraag haar sterrenbeeld. Ze zeg het.

"Interessant."

"Hoezo?"

Vraag eender welke vrouw haar sterrenbeeld en een tel later zijn haar pupillen verdubbeld in grootte.

"Heb je genoeg?"

"Ja, neem maar als je wilt."

"Waar zit je op kot?"

"Wie zegt dat ik op kot zit? Zeg, waar blijf jij dat allemaal steken?"

"Van te eten krijg ik honger. Is het ver van hier?", wil ik weten.

"Wie zegt dat ik je zomaar meeneem?"

"Wie zegt dat ik mee wil?"

Ze schrikt. Always mistify, mislead and surprise the prey, said the hunter.

"Wil je niet mee dan?"

Ik kijk haar lachend aan.

"Dessert?"

"Koffie mag."

"Hier vlakbij verkopen ze neuzen."

"Ah, lekker."

"Ik betaal en jij zet koffie."

"Euh ja, ok dan."

De ober overhandigt het wisselgeld.

"Hoe keel je dat eigenlijk zo'n hond? Kosjer?"

"Ik niet goed begrijp."

"Geeft niet. 't Was lekkere hond. Eigen kweek, gok ik. Complimenten aan de chef."

"Tank oe wel."

"Rare."

"Zet gauw je muts op."

"Waarom zeul je eigenlijk die takkenbos mee? Je zegt dat je niet van kerstversiering houdt."

"Da's nodig voor mijn werk. Ik ben premiejager."

We kopen tweehonderd gram neuzen.

"Honderd gram neuzen van landlopers, vijftig gram van vluchtelingen, en nog eens vijftig van verongelukte bouwvakkers."

De verkoper kijkt mij vreemd aan. Duwt een zakje in mijn handen en incasseert het geld.

"Ik weet waarom je zo doet."

"Serieus?"

"Ja, je wilt testen hoe ver je kunt gaan. Om te zien of ik je aanvaard of niet."

"Niet te wijs worden, anders sloop je mijn verdediging nog."

"Wat moet ik dan zeggen?"

Ze overvalt mij. De nar in mij wil een tandje bijsteken. Ik haal mijn takkenbos boven en steek achter elk oor een twijgje. Ze houdt mij tegen en zegt:

"Niet doen. Mijn kot is om de hoek."

"Bang om te lachen of zo?"

"Ik heb nog buikpijn van net."

We betreden haar kot. Bijzonder meisjesachtig ingericht. Tot afbeeldingen van stoeiende paarden op een strand toe. We installeren ons op bed en kijken film.

Ik bied haar het zakje neuzen aan.

"Welke heb jij liever? Die van verongelukte bouwvakkers proeven het pittigst."

Ze lacht en schudt haar hoofd.

De rest van de dag vang ik geen enkele struikrover.

25-11-2009 om 23:33 geschreven door Tederdraads  

Artistic Lair is a fan of this multi-talented guy’s scathing criticism of the music industry, macho behaviour and cliche song writing.

He asks the same questions we often ask:

Why do people keep listening to the same crappy music over and over again?

Check out it his hilarious video’s on youtube:

-pop song with lyrics:

http://www.youtube.com/watch?v=Fz-DJgxUeB8

-radio friendly rock song

http://www.youtube.com/watch?v=A0Gs4xGw1Eg

it starts off like a thousand other songs that you've heard before.
Except in this one they do a little do do-do do do dodoo.
So you try to change the station but it's playing on every one.
A bunch of shitty ass chords and lyrics recorded by a fucking moron.
And you assume that the general public is not that stupid.
You're positive that nobody will want to listen to this.

But you are wrong....

They want another stupid motherfucking lame cock sucking cookie cutter radio friendly song.
And everyone sings along in their cars and at the mall.
And at the office they all love the new radio friendly song.

- WTF collective  (the chorus guy is outrageously funny)

http://www.youtube.com/watch?v=rDa5oxWgaQc

25-11-2009 om 17:41 geschreven door Tederdraads  

 Dominique Biebau is een hyperactief ventje, dat merk je meteen als je de man ontmoet. Hij verdient de kost als leerkracht, maar is naast een begeesterende leraar en een liefhebbende vader, ook een aanstormend schrijftalent. Altijd druk in de weer kan je hem door de leraarskamer zien cruisen. Zijn glimlach en schrijfstijl zijn al even ontwapenend. Tussen twee lesuren door spreekt hij met enthousiasme over zijn vele schrijfprojecten. Hij heeft een passionele verhouding met kortverhalen, al broedt hij ook op een roman.

Een aantal van zijn kortverhalen kan je gebundeld vinden in het boekje ‘begonnen werk’. De titel kon niet beter gekozen zijn. Deze literaire duizendpoot vliegt er nog maar pas echt in. Zijn vroege kortverhalen (ja, ja, we spreken van ‘vroege’, want ’s mans pen evolueert elke dag) verraden een verbijsterend groot potentieel dat volop aan het rijpen is.

Zijn inspiratiebrandstof vindt hij overal, dat kan je merken aan de ruime waaier aan kleurrijke personages die bij Dominique de revue passeren. Obsessieve loodgieters, kotsende kunstenaars en moordzuchtige talenleerkrachten… Dosto, zoals hij zichzelf gedoopt heeft, bewijst op elke pagina dat hij een scherp observator is van de mensheid. Zoals elke echt goeie schrijver bulkt hij van empathie en inlevingsvermogen. Dit aparte talent maakt van zijn personages steevast mensen van vlees en bloed. Als slavist merkten wij tot ons genoegen op dat Dosto (ook weer geen toevallige bijnamen) bewust of onbewust vaak links legt met de rijke Russische letterkunde. Zelf is de man nochtans germanist. De tal van dit heerlijk onpretentieuze boekje is dan ook een gestroomlijnd orgaan dat lekker weg leest.

De meeste verhalen in deze bundel zijn eerder al gepubliceerd, onder andere in Gierik/NVT, Meander, het VPRO-radioprogramma De Avonden, de VDAB-debuutbundel De eerste keer en verschillende web-sites. Andere verhalen zetten hier hun eerste pasjes. Het resultaat is een rijke verzameling waar je op elk moment van de dag kan induiken

Wij voorspellen deze auteur een stevige gefundeerde schrijverscarrière. Al wat er verder voor nodig is, zijn één atoom spotlighthonger en één atoom marktstrategie (wie realistisch kijkt naar de boekenmarkt beseft dat enige marketing zich sowieso opdringt als een schrijver niet alleen wil schrijver, maar ook gelezen wil worden)

‘Begonnen werk’ is een plezante bundel om kennis te maken met deze nieuwe stem. We mogen van hem goed verkopende, slanke werken verwachten, die meer impact hebben, dan de lezer in eerste instantie beseft.

De kortverhalenbundel ‘Begonnen werk’ is te koop via de website Unibook.com en heeft een erg democratisch prijskaartje van 12, 19 euro!

22-11-2009 om 15:54 geschreven door Tederdraads  

 Dieter and William are working on a new play, together with Alja Kiseleva. Actually, it's a concertplay, called 'Zilverbos' presented to you by ‘Le Boulevard Russe’. Two actors will perform sketches sifted out of the rich and ever intriguing history of Mother Russia. The concertplay will be staged on the 12th of December. 

Artisic Lair is expanding, which means that a belly-dancer/playwright, a sculptor and a poet have joined up and are now at the service of our customers.

Let your orders roll right in and we will deliver in a fortnight* !

(*at the very latest)

20-11-2009 om 14:35 geschreven door Tederdraads  

Doorgebroken

‘’t is nu wel officieel, Gerrit is doorgebroken.’, zegt mijn vrouw terwijl ze haar boodschappen volgens haar licht neurotische opbergsysteem in de keukenkasten rangschikt.

Misschien heb ik er echt nog hoop in als ik vraag:

‘Hebben ze enkele van zijn gedichten gepubliceerd?’

Die ‘ze’ kan dan iedereen zijn die genoeg literair aanzien heeft om mijn maat om te toveren, spoorslags van het land van de hobbydichters naar het rijk van kortweg dichter.

‘Ha’, roept ze schamper. ‘Ja, misschien als hij het niet overleeft, dan is zijn werk vast wel hot.’

Mijn vrouw heeft de onhebbelijke gewoonte om mij in medias res met nieuwe informatie te bestoken. Een gevolg van haar wolfsvraat van jeugdboeken? Ze groet ook nooit of vraagt ook nooit simpelweg hoe mijn dag is geweest. Nee, ze begint gewoon te vertellen over hoe de hare is geweest of ze gooit er een gedachte uit waar ze al een hele dag mee zit. In het begin was dat vervelend, maar het shot mijn hang naar formaliteiten wel lekker loeihard tegen de schenen. Ik blijf er mij nochtans aan ergeren, want ik ben koppig en ik blijf  bijvoorbeeld ook hardnekkig klampen aan rooskleurigheid.

‘Wat zou hij dan niet overleven? Zijn dipje? Ach, what doesn’t kill you only makes you stronger, toch? Hij moet blijven schrijven en blijven insturen.’

Mijn echtgenote draait met haar bruine bambi-ogen. Verraderlijke dingen die maken dat ik haar niks kan weigeren.

‘Ja, venti, dat kun je wel zeggen. Maar vertel mij eens hoe je sterker uit een hersenbloeding komt.’

Als ze het dan uitgesproken heeft, is het al alsof ik het al wist. Wat wil je ook? Die kerel draaide werkweken van 70 uur en meer. Hij stond al om vijf uur in het warenhuis. Voor ziek personeel sprong hij zelf in. Als ’s nachts de vriezers uit vielen, rushte die zelf naar ginder om te sleuren met al die diepvrieskippen. Een germanist die vleeswaren gaat redden van een voortijdige smeltdood. Wat bezielde hem?

We hebben het hem vaak genoeg gevraagd. Nooit een plausibele uitleg gekregen. Misschien had zijn eerste lief dan toch gelijk. Gerrit loopt de ratrace waarvan elke West-Vlaming als baby al het genetische startschot voelt zinderen in zijn lijfje. Van de kloten is natuurlijk dat er geen finish zijn. De vraag is ook of er andere tegenstanders zijn in de race. Andere dan de geprojecteerde sluimerambities die ’t zuur geven aan die hermetische boerendorpen van de Westhoek. Als die collectieve dwingelandijen benen krijgen in je kop, schiet dan maar uit de startblokken als het eerste orgasme van een gefrustreerde puber die nog nooit aan de melkerij van zijn buurmeisje heeft mogen zitten.

‘Zeg, wat zit je nou zo te denken? Zou je die maat van je niet liever een bezoekje brengen, daar bij die slachters in hun witte jassen.?’

Mijn vrouw heeft een ouder verloren op de operatietafel. Heeft ze de geneeskunde nooit vergeven. Mijn vrouw doet niet aan vergeven. Ik ben net thuis van mijn werk. Bijzonder veel zin heb ik het niet om terug de winteravond in te trekken. Maar ja, die dwingende bambi-ogen. Ik heb nog niet bevestigd of ze vraagt al wat ik als cadeau zou kunnen meedoen.

‘Lectuur allicht. Als Gerrit tussen vier muren ligt zonder boeken of kranten wordt hij zot.’

Mijn vrouw klapt, misschien niet eens met opzet, luid een kastdeur dicht. ‘Zeg, laat het uit, hé. Die gast heeft net een hersenbloeding gehad en jij gaat aankomen met een paar kleppers zeker? Slecht voor zijn bloeddruk. Ik flans hier wel een fruitmand in elkaar.’

Gerrit, de kerel met de grootste onderscheiding die makkelijk had kunnen doctoreren als de lange armen op de faculteit verbonden waren geweest met andere rompen, zonder bezigheid zetten? Da’s dan wel goed voor zijn bloeddruk?

‘Hoe zit het trouwens met onze eigen Gerrit? Heb je hem van school gehaald?’, vraagt ze terwijl ze een houten dienblad weet te presenteren als een fruitig kunststuk.

‘Nee, ik heb hem vandaag maar eens laten staan aan de schoolpoort. Erger zelfs, ik ben drie keer voor zijn neus langsgereden zonder hem mee te nemen. Elk kind loopt wel een trauma op. Dus dan geef ik het hem liever zelf, dan hebben we dat ook gehad.’

‘Ach, laat die ironische bullshit achterwege. Je weet dat ik daar niet tegen kan. Waar is hij?’

‘Hij is boven aan het spelen met zijn treinen.’

Mijn vrouw kijkt boos op van haar ersatzfruitmand.

‘Hoezo aan het spelen? Moet ik weer de boeman gaan spelen? Je weet toch dat ze deze week proefwerken hebben? Tot acht studeren en dan een half uurtje spelen. Dat hebben we toch zo afgesproken?’

Ik zucht en slof naar de kinderkamer, de kleine van zijn treinen sleuren, is net dat ietsje moeilijker dan een regiment keizerminnende Japanners van een eiland jagen. Maar goed, banzai maar. Ik herhaal voor mezelf nog eens die mantra: je bent zijn papa, niet zijn vriend.

In de hospitaalkamer, zeg ik ‘het is allemaal vers gekocht, hoor, en in de druiven zitten geen pitten.’ En zo te zien zit er in Gerrit ook geen pit meer. Ik had gerust boeken kunnen meebrengen, hij zou ze toch niet aangeraakt hebben.

Ik zet me naast hem in een stoeltje en zonder een woord te zeggen kijken we samen naar een hersenloos belspelletje op tv. De vraag die ik mij vooral stel is, waarom hebben we onze kleine ook weer Gerrit genoemd?

Juist, omdat we die zo astronomisch intelligent en onstuitbaar ambitieus vonden.

Ilse en ik zijn ook West-Vlamingen.

19-11-2009 om 20:05 geschreven door Tederdraads  

 Acht jaar samen in de klas gezeten en nu pas voegen we elkaar toe op facebook.

Elkaar een hele tijd uit het oog verloren en de vooroordelen zijn hooggespannen.

Hij denkt ‘die vult rekken in de Aldi’ en ik denk ‘die is inpakker in de Colruyt’

Maar nee, den Benny doet nu full-time wat hij in het middelbaar ook al deed, tekeningskes maken, van salamanders (naar het door hem pas ontdekte, gelijknamige Gentse café) tot hete wijven met tetten zo rond dat ze er mee naar hun werk stuiteren. In zoverre hete wijven natuurlijk een werk moeten hebben. Die gast zit met acht in de klas in een animeerschool die verdorie niet van karton alleen is (wel bijna helemaal) en zelfs een opnamestudio heeft die werkelijke álles opneemt.

Met mij is het ook bijna goed afgelopen. Ik ben leerkracht geworden, nu toevallig wel in een goede school, in tegenstelling tot de jeugdgevangenis, Middenschool Istanbul, waar ik vorig jaar stond. Het concept van de jeugdgevangenis hield voornamelijk in dat de leerlingen de leerkrachten gijzelden en ook geselden, verbaal schoffeerden en folterden als ketters, zodat ik het uiteindelijk enkel kon vinden met de Dari-sprekende Afghanen en de Georgische en Tsjetsjeense enclave die Russisch sprak, omdat ik die verstond en omdat die in land van herkomst ook al verdrukt werden.

Op mijn nieuwe school zit slechts één Turkse medemens en daar kan ik het dan ook nog eens geweldig goed mee vinden, dus het gaat mij voor de wind in de pedagogische sfeer. Ik hoef geen Albanees meer te verwijderen van de benauwde keel van een met parfumflacon gewapende Thai. Ik kan zo waar rustig les geven.

Benny zit drie keer op kot in Gent. Een keer hier vlakbij de kinepolis, één keer op de Belgradolaan en ook één keer aan de watersportbaan. Hij werkt op de Ajuinlei met sympathieke bazen die hem er vriendelijk op wijzen als de halve kilo weed die hij steevast in zijn borstzakje zitten heeft, op de grond is gevallen. Samen met Guy Mortier heeft hij meegewerkt aan de scenario’s van de film van Suske en Wiske, de Texas Rakkers.

Guy Mortier zegt hierover in Guido Magazine:

‘Benny en ik zijn pas begonnen toen er al een basisscenario was, van Dirk Nielandt, op basis van het stripalbum. Het eerste wat we hebben gedaan, is de spreektaal natuurlijker maken. Tempo, extra dialogen, geen lange zinnen, humor, al eens een nieuwe situatie... Ze hadden ons bovendien gevraagd om de film ook voor volwassen aangenaam te maken, wat we hebben geprobeerd door er wat absurde humor in te steken. Vooral Benny had een pak absurde grappen bedacht, maar ze zijn bijna allemaal gesneuveld in de definitieve versie. Tja, we dachten dat kinderen er niets op tegen zouden hebben en dat volwassenen er eens mee zouden kunnen lachen... Zo had we  op een bepaald moment bedacht dat tijdens het revolverduel een haar op Lambiks hoofd tegen hem zou beginnen te praten. (lacht) Ook de dieren wilden we doen spreken, maar toen hebben ze ons  duidelijk gemaakt dat elk nieuw sprekend personage weer zoveel geld kost, en het was al zo duur, dus we moesten dat wel schrappen. Kortom, we zijn in alle mogelijke richtingen bezig geweest. Daar kwam dan feedback op, zodat we  na een tijdje begonnen  in te zien wat we niet moest doen. De werkstudenten die onze studio kuisten, ludieke bijnamen geven of de pornoversie van Wiske flyeren bij de poort van een basisschool. Dat kon dus allemaal niet. Als scenarist moet je vooral zeer nederig zijn. Benny heeft daar soms een probleem mee en dan vooral als hij onder de invloed is van paddo’s. Hij heeft ook sterk de neiging om voortdurend de lijn ‘ik was zat, ik weet het niet meer’ als excuus te gebruiken. Wat ons na een auto-ongeval in Amsterdam bepaald zuur is opgebroken. Maar soit, die jongen heeft veel in zijn mars en in zijn borstzakje, dus die komt er wel.’

In onze reeks ‘jonge salamanders’ volgt binnenkort een interview met Benny Raimondi, de man die u, zonder het goed en wel te beseffen, reeds tweemaal op tv zag en die niet alleen kabouter Wesley inkleurt, maar ook mee werkt aan de nieuwe Pixarfilm ‘Downer’, over de Scandinavische grunge-eekhoorn, Krut Köppijn, die op 27 maandige leeftijd de tol van de roem begint te voelen en als nieuwste nummer ‘suicide by the snowside’ uitbrengt. Ook plot en dialogen zijn van de hand (voor wie Benny beter kent: de hand die aan de arm zit met alle festivalbandjes waarin een biologische kweekvijver is geslopen) van

den Benny.

 He does what he loves and he loves what he does.

And the fans, they love it.

11-11-2009 om 11:58 geschreven door Tederdraads  

http://www.youtube.com/watch?v=7JH1jVyVnQM&feature=related

Vrijdagavond.

Ik stap van de trein in Erembodegem en ik krijg nog eens gratis en voor niks bevestigd dat de ‘helaasheid der dingen’ de feiten beschrijft zoals ze zijn, daar in de Denderstreek.

(‘de helaasheid der dingen’ is een verfilmd boek, ook bekend onder de titel: ‘de helaasheid van het feit dat een andere Aalstenaar meer geld verdient met schrijven dan William Peynsaert’)

Voor mij sloffen een man en een vrouw met achter hen twee dutsjes die zo lijken weggeplukt uit Oliver Twist of Les Miserables, maar dan gekleed in plastiek vestjes en lopende in neo-klompen, zijnde sportschoenen.

De vrouw, zwaar paffend, draait zich om naar haar jongeren, en vraagt, zonder zichtbare aanleiding:

‘Moe je op a tanne emmen?’ (moet je op je tanden hebben, maw moet ik uw muil kapot slaan?)

De man vraagt: ‘Wadde?’

‘Of dattem op zen tanne moed emmen, vroag ek em.’

De zeer toegewijde vader trekt zijn brede schouders op en zegt: ‘Ach’

De kindjes reageren al helemaal niet.

Ik kom graag in Erembodegem.

Niemand boven de 12 verwacht er nog iets van het leven.

Concurrentie nul, op Dimitri na dan.

08-11-2009 om 00:14 geschreven door Tederdraads  

Sinds enige tijd krijg ik bijna elke middag een meisje over de vloer dat luistert naar de naam Nicole. Bij die naam stel ik mij een potige slagersvrouw met drie kinderen van evenveel vaders voor. Toen ik Nicole leerde kennen was ik dan ook verbaasd te horen dat ze zo heette.

Elke middag omstreeks half twaalf belt ze bij me aan. Ik ben dan net wakker. Soms zit ik te tokkelen op mijn gitaar. Meestal zit ik voor me uit te staren, terwijl ik aan het windhaar op mijn kin pluk. Ze laat zichzelf binnen. Mijn reservesleutel hangt al aan haar sleutelbos. Op sociaal vlak sla ik graag een aantal stappen over.

 Ze komt binnen, ploft in mijn schommelstoel, zegt geen woord. Grijnzend zit ze recht tegenover mij. Ik kijk onverschillig en ram op mijn gitaar of pluk onverstoord verder aan mijn embryonische baardgroei. Ze heeft een broodje bij. Dat peuzelt ze op. In minder dan vijf minuten heeft ze die klus geklaard. Die meid ademt haar voedsel. Ik vraag mij af hoe dit welpenjong zich in bed gedraagt. Of ze op dat vlak ook zo gulzig is. Ik kan het niet weten. Er is niet het minste fysieke contact tussen ons. Ik kijk haar niet aan, maar zie haar toch.

Ze is lang en mager. Stijlvol gekleed. Ze draagt altijd die ene outfit. Zwarte botten, grijze broek, glimmende zwarte jas. T-shirt varieert, meestal zit er een beetje glitters op en staat er een spreuk op te lezen als: ‘I love talking, I hate listening’. Ja, egocentrisme is een goedkeurde religie en mogen we ook op T-shirts propageren.

 Nicole is het enige meisje met kort haar dat deel uitmaakt van mijn kennissenkring. Ik vraag waarom ze eigenlijk de moeite doet om hier te komen. Ze heeft niets beters te doen, zegt ze. Bovendien vindt ze mij excentriek. Bij mij voelt ze zich als op een uitstapje naar de zoo. Ik zeg: ‘Nog eventjes en je hangt een bordje met ‘verboden te voederen’ om mijn hals.’

 ‘Dat zou wreed zijn. Je kunt best wat voedsel gebruiken. Je ziet er uit alsof je al maanden onder een brug slaapt. Als je inderdaad ooit een overberoemde rockster wil zijn, heb je de look al mee. Het talent is wat anders.’

Ik heb geen zin om mij te verdedigen tegen haar verbale uithalen. Ik troost mij met de gedachte dat ze elke middag hier is, bij mij, en niet ergens anders. ‘Weten je vriendinnen dat je hier bent?’, vraag ik nieuwsgierig. ‘Ik zeg hun dat ik bij mijn oma eet.’

 Ik trek bedenkelijk één wenkbrauw op. Daar ben ik goed in. ‘Mogen ze niet weten dat je hier bent?’ Ze schommelt wild heen en weer. ‘Ik heb graag mijn geheimpjes.’, zegt ze zelfvoldaan. Ik rasp mijn vingers op de snaren van mijn gitaar. Als het vel straks van mijn vingertoppen hangt, kan ik mezelf stoer vinden. ‘Ik word depressief van jouw pogingen tot muziek.’, zucht ze. ‘Zo klinkt het in mijn ziel’, antwoord ik lekker dramatisch. Ze snapt niet wat ik tekort kom. ‘Je hebt alles. Een kot, liefhebbende ouders, uitzicht op een diploma, vrienden en een lief. Wat wil je nog meer?’

‘Ik heb geen lief’, zeg ik.

 ‘Van wie is die foto dan?’, vraagt ze.

 ‘Van mijn tegenspeelster.’

 ‘Waarom wil jij elke vrouw die je kent versieren?’, luidt de volgende vraag.

 ‘Uit een fundamenteel gevoel van onmiskenbare verveling. Alleen als ik neuk, voel ik mij compleet.’

Een mens heeft zo van die vaste one-liners.

 ‘Wil je mij ook versieren?’, vraagt ze daarop.

 ‘Nee’, lieg ik.

Ze vuurt de volgende vraag af: ‘Denk je dat ik jou wil verleiden?’

 ‘Ook niet’ antwoord ik, hopend op het tegendeel. Ik verlang er naar om haar vast te grijpen, een kus te drukken op die scherp omlijnde lippen van haar. Op dit moment vervloek ik mezelf om mijn walgelijke zachtheid. Liever zou ik haar optillen en met geweld op mijn bed gooien. Ergens denk ik dat ze mij zou laten begaan. Ik kom er niet achter. Niet vandaag; ze moet zich naar een nieuwe les spoeden. ‘Snijd je polsen niet over of iets in die aard.’ , zegt ze nog als ze weggaat. ‘En tot morgen’, voegt ze toe. ‘Ja, tot morgen’, herhaal ik met een diepe zucht.

In mijn ademtocht zit zoveel onbevredigd verlangen vervat dat er rook opstijgt uit mijn longen. De kringelende damp vormt een moderne Venus die mij allerverleidelijkst wenkt. Met name haar dijen zijn moordend. Ik werp mijn gitaar opzij. Met mijn armen wil ik haar omsluiten. Ik grijp natuurlijk in het niets. Nicole’s sjaal hangt over mijn schommelstoel. Ik trek hem onder mijn neus door. Meisjesgeur. De enige reden om ’s morgens uit bed te stappen.

Ik open mijn raam. In de verte zie ik haar wegbenen. Ze heeft geen achterwerk, daar is ze te mager voor. Maar, God, wat is ze verdomme cool. Net een gekke fotografe die dol is op conceptuele kunst. Eigenlijk lijkt ze sterk op Astrid Kircherr, dat meisje dat de Beatles fotografeerde bij de Reeperbahn, toen ze nog snotneuzen waren die met verwondering naar de wereld keken. Toen ze elkaar nog  niet aan stukken wilden scheuren, want sucksesss corrumpeert onvermijdelijk.

 Nicole, ongelukkige naam voor een ongeremde persoonlijkheid die leeft om excentriek te zijn. Zo stel ik me haar voor. In werkelijkheid is ze het zoveelste achttienjarige meisje dat uit voyeurisme mijn gezelschap opzoekt. De enige excentriekeling ben ik. Ik doe het raam dicht en draai mij om naar de. grinnikende spoken van de eenzaamheid.

06-11-2009 om 12:44 geschreven door Tederdraads  

AL 2: Artistic Lair interviewed by Spank Thru magazine for the first time

Spank Thru magazine

So how do you guys work? I mean, there doesn’t seem to be a genre, a style or technique that doesn’t leave your studios.

Dieter

Usually it’s he who comes up with the basic idea.

William

Not always, sometimes Dieter has a catchy phrase or concept in his mind and then he asks me to cook up a story.

Dieter

We just sit together and brainstorm our ass off.

William

As soon as we both agree on the storyline, main characters and all that, we start work.

Dieter

He does all the writing, but right from the start we made it clear that I would be very critical.

Spank Thru magazine

And how does he take your criticism?

William

With two Dafalgans and half a kilo of Brussels sprouts.

Dieter

Well, then he usually falls silent for like exactly half a minute and he comes up with like five alternatives. And then we just pick one. Well, he'll go like, ‘here are alternatives A, B, C, D, E, pick the best one, Partner’

Spank Thru magazine

And you’re always ok with what he picks?

William

Yeah, of course. He knows what he likes, he’s got an excellent feeling for what will create the right effect. Any Deus ex machina will give him the creeps and he’s allergic to cliché or story-lines that get out of hand, so I trust him, totally.

Spank Thru magazine

What about the pictures, do you tell Dieter exactly what to draw?

William

Hell no. I supply him with the dialogues or the text and I leave him to it. It rarely or never happens that I’m not satisfied with what he makes of it.

Spank thru magazine

How did the two of you meet?

William

We shared the same cell in a Youth Detention Centre. Most of the time you’re really bored and we started making up stories to keep ourselves busy.

Spank Thru magazine

Why were the two of you in juvy?

William

I did a radio show on a college radio, called ‘Slitthroat Mayhem’ some people found very offensive.

Spank thru magazine

What did you do?

Dieter

He aired this show called ‘Guess the cruelty’ in which people get tortured to death live on air and the listeners had to guess what was happening to the victims.

William

It wasn’t real of course. But some people thought it was fucked up enough to put me away for some time.

Spank Thru magazine

How about Dieter?

William

What do you think? Where do you think he gets all these crazy drawings? This guy actually lived on chinese rocks throughout most of his childhood, man. He’s dropped more acid than John Lennon and K3 put together.

Spank Thru magazine

What’s K3?

William

Absolutely the best Belgian Indie rockband of the moment.

Spank Thru magazine

Really?

William

Ow, definitely. They sound like a bluesy cross-over between the Young Marble Giants and a giddy version of Daniel Johnston.

Dieter

Yeah, they’re the best. We once tried to shag all three of them together. We even wanted to pay them with chocolate bars.

William

They wouldn’t do it. Said we looked too serious and spoke in too long sentences.

Spank Thru magazine

What are your plans for the future?

William

Take you straight to literary nirwana.

Dieter

Record five albums with our band ‘Jar of Jam’, write 51 novels, get thrown out of a television show, get banished from at least one country and get our own statue, so we can vandalize it and pretend we’re punk.

That and cash bigger and bigger, monstrously big cheques.

If you shoot for the moon, you might land a star, that’s what I believe.

05-11-2009 om 19:53 geschreven door Tederdraads  

I come home from work and there’s a note on the kitchen-table. I can tell immediately that it’s from Emily, because she always writes in pink and puts little hearts on her i’s instead of dots.

‘Dear humpy Greggy,

There’s a little treat for you upstairs, be sure to nibble on it as long and as slowly and as teasingly as you like.

You know she likes it,

Your not always so obedient humpmate,

Milly Moan

yYy’

I was planning to grab a bite, but I know I should go up there straight away. There’s no way to tell how long Lucinda’s been up there and just how uncomfortable her current situation is. Emily is very original when it comes to tieing people up, but she not much for comfort.

She has outdone herself this time though. Lucinda has her arms above her head, she’s chained to the ceiling. I like that. Her outstretched position makes her look extra slim and accentuates the roundness of her ass. There are ropes around her ankles to keep her legs apart and her buttcheeks are wet with oil. Emily’s gagged her with red stockings and blindfolded her with one of my black boxershorts. I remove the ersatz blindfold and a pair of twinkling eyes seem to yell out: ‘surprise!’.

Lucinda is wearing nothing but a lace bustier, bordeaux with a black rim. Very thoughtful of sweet Emily to leave away the matching underpanties. I’m softly carressing her two long braids. They knock four years of her age, so she looks 18, at most. I’m wondering if I’ll do something original, or simply what I feel like doing. I decide on the latter, drop my pants and promise myself I’ll make it up to her later.

I roll the bustier up a bit and poke her in the small of her back with my dick. I move slowly lower, wipe a few times across her asshole, exert some pressure on it, go in with the head, redraw and then I suddenly plunge in. Once inside I try to make downward thrusts, somehow believing that this will make her feel some faint vaginal stimulation too.

I love coming inside her ass. Lucinda likes the way her ass makes me go crazy, but it doesn’t of course give her an orgasm. Luckily, she has a very sensitive G-spot, so I slip in a vinger after I’ve had my way with her. And I start making this frantic ‘come over here’ gesture with my middle finger. She’s getting red in the face and her breathing is getting so fast now that I remove the stockings, so she gasps for air. I like seeing this girl come, she really clenches every muscle tight and when the orgasm hits her, she starts shaking all over, causing the chains to make this funny, rattling sound.

When she’s cooled down a bit, I untie her and I kiss her on her lips.

Lucinda needs to be tied down in some rather threatening way, at least twice a week. Otherwise she gets cross and then she can be a real pain in the ass.

05-11-2009 om 18:40 geschreven door Tederdraads  

During our first weekend together we went to see that new Pixar movie. She laughed the loudest in a packed room. I noticed that the spots on her wrists had the same colour as the flower in her hair. Right after a funny scene she turned to me: ‘Stop looking at me with those puppy eyes, you’re breaking my heart.’ I pinched her in her thigh, to prove my cruelty and my domination, but I knew then I was lost.

I was smitten by this strangely two-faced girl and I knew she’d find out and dump me straight away. She was a Scorpio, a fact I clung to, like a code I used to map her out, the only thing about her that made sense. I knew the more I’d love her, the harder I’d hit her. She laughed and I poor Pisces, wondered how much time was left before I’d feel her poisonous sting.

Kanjets.

05-11-2009 om 13:29 geschreven door Tederdraads  

05-11-2009 om 12:59 geschreven door Tederdraads  

We staired into each others eyes for about five minutes and then finally I mustered all the courage I had, lunged forward and kissed her. I was still aiming for her cheek, just to be on the safe side. But she corrected me and catched my lips with hers. After that she took over the action and drew me to her, rather violently, I must say. She drew me down on the bed and I believe she hit her head on the bed-side, but if she did, it sure didn’t bother her. She was breathing very heavily, I wasn’t used to seeing a girl get so excited, that quick.

She was so impatient and turning and twisting all the time, that we were moving around the bed like some sort of helicopter. When we finally got rid of most of our clothes we had your average run-through. She didn’t look all that pleased during it, I asked her if was hurting her, twice. I obviously was, but she simply said ‘continue’. I tried to last as long as I could, but then eventually I decided she was the kind that doesn’t climax simply through penetration, no matter how long it lasts. So I went down on her, but that didn’t work either.

I was getting tired, and I felt very dissapointed, which she noticed, because I could’t seem to pleasure her. So I asked her what she liked, promised that I’d do anything. She didn’t answer. So I insisted she ‘d tell me. Nothing she could come up with, was going to shock me. And I was obviously not doing it right. ‘I don’t know what I like’, she said, ‘it’s my first time.’

Of course, I should have known, but somehow I didn’t. Maybe I couldn’t imagine a virgin having sympathies for some of the Nazis’ Endlösung principles. She didn’t know what she liked. Yes, that did sound like something I could believe. ‘Ok’, I said, ‘then let me rephrase that, do you have any idea of what you might like? We can take our time you know.’

She didn’t say a word, but she put my hand on her neck. This small move alone got her aroused again. I didn’t need to hear more from her. I simply felt that the rougher, the tighter I squeezed her neck and the harder I ran it through her, the more she’d like it. First time or not. Afterwards I even found out she could climax by rhitmically hitting her clitoris with the back of my hand. She even asked me to tie her down, to come over her breasts and then to smear my semen all over her tits. I joked that we should go out and buy a whip some time later this week and she said the thought turned her on immensely, but that she’d like to wait a bit. Maybe in a month or so, she’s be ready for that.

When we had momentarily spent our cardinal force, she stroked my hair, which I enjoyed very much, her fingers sort of electrified my temples. I used some of her stuffed animals to act out scenes of fornication, which half shocked her, half amused her. After a while she suddenly whispered, ‘You know, you have the cutest puppy eyes, but if you ever start acting like a puppy around me, I’ll dump you, just like that. I can’t stand weakness. It makes me sick.’

(to be continued)

05-11-2009 om 11:52 geschreven door Tederdraads  

On the way over to the chocolate bar she jumped up and down like a little girl of about eight. She waved her arms about her and insisted we’d go and see the new Pixar movie. ‘Don’t you just love cartoons?’, she asked. ‘You read Latin, but you love cartoons, somehow that doesn’t make sense to me.’ She shrugged and said: ‘I’m not really into the sense making business.’

She sure wasn’t. During the fondue for two she casually mentioned that all physically and mentally impaired persons should be liquidated or nutered at least. Strange to hear that from a girl with big sparkling eyes and a purple flower in her hair, who also claims to sleep with a ton of pluche pets. I was getting more fascinated by the minute.

We did go through all the rituals, so we had to let each other in on our past romantic/sexual experiences. I let her do most of the talking. Some women like to hear every detail about every girl you ever banged. They like to hear about your insatiable hunger for pussy, because they like the excitement, the threat you pose to their inevitably monogamous dreams. Others will simply walk out on you. I hadn’t figure out just which kind she was. I suspected the former and I also feared she’d be unimpressed by an all too honest presentation of my record.

Much to my suprise again, it turned out she had almost zero experience. I didn’t even know for sure, whether she was a virgin or not. I’m the kind of Cassanova who suffers from what I’ll call ‘the slows’. It usually takes me three even four dates before I get down a girl’s pants.

We ordered an extra brownie, which got us a puzzled look from the waiter. After she had woolfed that one down also, I suggested we’d go to a cocktail bar. I had my own ‘route of seduction’ in this town.

‘No’, she said, ‘let’s go to my place.’

‘To do what?’

I know sometimes it’s just better to shut up and nod yes, but I tend to fuck such situations up by, well, not shutting up.

‘To wrestle’, she said.

‘Wrestle?’, I asked, still not shutting up, I’m pig-headed, yes, I am.

‘Yes, it turns me on like you wouldn’t believe.’

It was hard to say anything after that, even for me.

She had a spacious studio, that got very cold at night, because all the windows pointed straight to the north and she was too economically balanced to turn on the heating, she said.

‘Whenever I get really cold I just run a few laps around my kitchen table.’

I asked her if she had any alcohol. I never drink, but on first and second dates I still need to forget some painful high school rejection scenes. No matter how many girls I sleep with, the first move never comes easy with me. After that first one I’m fine, I’ll drink her menstruation fluid out of a cup, for all I care, but that first move always makes me a little bit shy and sort of feverish.

There was no alcohol. She did regret saying that, she said. ‘I should have giving you a glass of milk and told you it was mixed with rum. You’d have gotten drunk anyway.’

‘Yeah, probably.’ Indeed, she should have done that. Would have worked fine.

So we just sat on her bed, staring at large posters of cartoon animals with hysterical looks on their faces that were on every wall. I could see she was getting cold. Her hands were up in her sleeves and she was wearing two sweaters already. I was afraid she’d get tired, so I suggested a ‘no blinking contest’

(to be continued)

04-11-2009 om 19:11 geschreven door Tederdraads  

‘Let’s go through all the right rituals, shall we? I’m rather a traditional girl’, she said after a pause and taking a rather long look at me. I had difficulty guessing her age. She could be between 17 and 22, maybe even 23. She wore a  flower in her hair and she was rather muscular, she was fairly broad in the shoulders, but this only added to my appetite. Her eyes were big and bright, surprisingly they were blue and something about them told me she wasn’t going to be this average fuck. I thought she would be very tender, very clingy too though, which made her a potential liability, dump-wise.

Something in her face reminded me of a reptile or a skeleton even, she was very thin in her face, with a big nose. I always like a big-nosed girl. To me the size of a girl’s nose equals her libido. It’s a simple trick that never fails me.

‘Take me to your number one seductive spot’

‘That would be the chocolate bar’, I said almost in a robot voice.

‘What will we have there?’

‘The chocolate fondue for two’

‘Sounds about right.’

She stood up and grabbed her blanket, folded it very carefully into a tiny square and somehow managed to tuck it into her bag. Somewhat to my dismay I now saw she was about as tall as I was. In fact, we were exactly the same height, only I was in the habit of stooping, which made me seem smaller than her.

In the corner of my eye I saw my friend gesturing, a quick move of his hands I interpreted as a big sigh followed by the word ‘Finally.’

Just before we left the yard, she said:

‘It’s very rude of you not to ask my name, but I forgive you. I can’t help liking rude boys.’

I was ready to hit myself on the head with a clenched fist.

‘I’m sorry, what’s..?’

‘Thisbe. My parents called my Thisbe. They both love Ovidius. Especially his Metamorphoses.’

(to be continued)

04-11-2009 om 14:10 geschreven door Tederdraads  

I was planning on a sheepish smile with playful eyes to accompany my ‘what ya reading?’ attack, but halfway up to her, the question became redundant. I couldn’t make out the title yet, but I knew for sure, that she was reading ‘Ars Armatori’ by Ovidius. A new translation was out on the market. I had bought it myself, not because I didn’t have several editions already, but because I loved the cover. It was subtly, yet brilliantly obscene. If you put the book open, on its belly so to speak, the front and back cover together clearly made a strawberry shaped pussy, so enticing you were ready to go down on it, when nobody was looking. The reviews had more to say about the cover than about the translation, which was a pitty, because it was exceptionally fresh and well-written. I was envious of it myself. Every Latin student was.

As I hunched down next to her, unthreateningly near the border of her blanket, without so much as touching the cloth, I asked, ‘Do you like it?’

She had an amused little smile and without looking up from the pages she threw back a question of her own.

‘The cover or the translation?’

‘The translation’, I answered with the smile I had been planning to fake, but came all by itself now.

‘I read the original, but I think the translation is quite good actually.’

‘You read Latin? How come I never saw you in one of our classes?’

This time she put down her book, so it seemed like we had a juicy pussy right there between us. I was getting to like the situation, intensely.

‘So one needs to be studying Latin in order to understand Latin right? So just because you’re not in law school, I can assume you don’t know theft is a crime, right?’

She had me there, of course. ‘No, but, it’s not very common for people outside of the Classical Department to be reading a dead language.’

‘I imagine it’s not. It’s not very common for someone to act like a deranged locust around here, but your friend is doing a thorough job. What does he plan to do with all those apples?’

I simply shrugged, but inside I was pleased. She’d been observing us.

‘Anyway, he must like you very much.’

‘Who?’

‘Your friend. What’s in it for him? You get to walk away with the girl and he goes home all by his lonesome. You must tell him some very vivid accounts of your night-outs.’

I did tell my friend very flowery accounts of my nightly debaucheries. Not always as deviant or debauching, as I wanted them to be, but my horizontal exploits were fairly seasoned by then.

‘So I get to walk away with the girl, do I?’

I hadn’t expected her to be so up front.

‘Don’t you usually?’

Now she was flattering me. I took great pride in my reputation as a ladykiller, well, the reputation was always bigger than my actual résumé in the art of love-making, but even so, I wasn’t doing that bad. Compared to my high school record of fucking I had gone from zero to hero in my university days.

(to be continued)

04-11-2009 om 00:36 geschreven door Tederdraads  

I was trying to guess her name. I thought maybe Semira, Bernice or Tanné, perhaps Therese or Thalia. Finally I became convinced her name started with a T, well it had to be something exotic anyway. That did rule out Tatjana or Tamara of course. She certainly didn’t have Slavic roots, that much I could tell. 

Her skin was the colour you get when you mix too much milk through your coffee, her orange sandals with long leather straps accentuated it perfectly.  She was about 15 yards away now. My prey for today was moving with the sun. As soon as the shade caught up with her, she picked a different, more luminous spot. She would trail her cubist blanket after her, slung over one shoulder. Her waist was tiny, but she had this lifted ass, that’s more common in black girls. Perhaps she was a quadroon or an octoroon. Her complexion was too light to be a mulatto.

Up on till now she hadn’t been doing much, except for what appeared to be sun-bathing. I couldn’t imagine she was doing it to get a tan, I guessed she was doing it for the rejuvenating effect a few rays of sun can have on a person. Or maybe for the almost transcendent experience of lying in the sun with your eyes closed, as if you’re floating in a sea of light. The closest thing to a sip of eternity, I suppose, that and The little death, as the French call it.

Her inactivity made it hard for me to approach her. She could be dozing for all I knew. If I were to go over to her now, she wouldn’t even see me coming, so I would give her a hell of a fright, for sure. My friend, my ungainly, though always cheerful roommate, who supplied me with copies of his notes and translations and was in the habit of curing my sudden depressions, was with me. If I went out hunting for girls, I always tried to take him along. For reasons of contrast, I’m ashamed to admit. I had convinced myself that an average looking bird looks twice as handsome in the company of an ugly one.

Anyway, my friend was picking apples and getting mightily bored, he was pushing me to undertake some action, throwing my own adagium into my face: ‘An offensive that stalls, never regains momentum’ He’d picked several trees bare by now, so it was indeed time for some action. I was beginning to fear that some monks would emerge from the monastery to chase me and friend out of their yard. This green resort right smack dab in the middle of the city centre the clerymen had so generously opened to the public. Probably to peek at the young, sweaty student flesh. I could imagine them drueling high up there from the the miniature windows of their cells.

‘Either make a move now, or we go, alright? I need me one tall ladder if I’m to pick any more apples today. We can come back tomorow. I’ll bring some barrels and I’ll squish the apples into cider with my feet. And you can go on staring, just like a 16-year old rheumatic cat would when…’

I didn’t hear my friend finish his sentence. It was one hour before they closed the yard, but there was my chance. A book. She had reached for her bag, no bigger than a medium-sized lunchbox and pulled out a slender volume. Sound the charge, I’d say.

(to be continued)

03-11-2009 om 19:41 geschreven door Tederdraads  

Ik sta in mijn klas, het is speeltijd en ik zet al een schema aan ’t bord. Ik trek kolommen, maar met elke lijn die ik trek voel ik mij minder op mijn gemak. Ik begin mij flarden te herinneren van een droom. Ook iets in deze klas. Ja, ik sta op de zelfde plek met dit stuk krijt in mijn handen, en het schema is klaar, de bel gaat, maar er komen geen leerlingen en ik besef dat het buiten al een paar minuten compleet stil is. En dan kloppen ze en er komt een vent binnen met zo’n plastiek masker van een heks op zijn hoofd en ik denk, tiens, da’s een grap, maar die vent stapt op mij af en geeft mij zonder iets te zeggen een lap in mijn gezicht met de loop van een pistool.

En dan zegt hij dat ik vooruit moet stappen. Ik wil naar de deur gaan, maar hij duwt de loop in mijn nek en zegt dat ik door ’t raam moet kruipen. ’t Is donker buiten en de speelplaats lijkt vol kleren te liggen. Ik kruip door het raam en als ik mijn voet op de grond zit, trap ik op iets zacht, ik tast met mijn voet naar de grond, maar ik vind niks vast, dus ik laat mij toch zakken. Ik moet ’t plein over steken en naar de schoolpoort stappen, want daar is nog een plek vrij, zegt de man. Overal waar ik stap, is de ondergrond week. Mijn ogen raken gewend aan ’t donker en ik besef dat ik op lijken stap, overal lijken van leerlingen. Ik ben zo de kluts kwijt dat ik uitglijd over de brei op de grond en ik wil niet denken wat er precies aan mijn handen kleeft en aan mijn gezicht als ik terug recht krabbel. Bij de schoolpoort is inderdaad nog een piepklein eilandje van betonnen vloer zichtbaar tussen de uitgespreide lichamen in. Hier moet ik op mijn knieën zitten en weer voel ik de koude loop van het pistool in mijn nek. ‘Deze is de laatste’, hoor ik de man zeggen. En dan schiet ik wakker.

Dat schema, dat stuk krijt en die klas, zelfs de kleren die ik aan heb, doen mij denken aan het begin van die droom en ik krijg het nu zo benauwd dat ik alleen nog maar kan kijken naar de deur. Hoe ben ik nog door die deur kunnen stappen, na zo’n droom vannacht? Juist als ik denk, als ze nu kloppen, krijg ik al een hartstilstand, kloppen ze echt. De vent met het heksenmasker. Het enige verschil is dat hij een machete heeft, in plaats van een pistool. Hij blijft staan in het deurgat, dus ik draai mij om, om door het raam te vluchten, maar dan zie ik dat er bij elk raam net zo een vent staat. Gewoon te kijken, te wachten. Van op de gang hoor ik roepen: ‘Is dat de laatste?’ en de man knikt en zegt: ‘met deze gaan we ons nog even amuseren, hoe ver zou hij nog kunnen kruipen zonder handen en voeten?’ Van op de gang zegt iemand lachend: ‘Dat vraagt om een experiment’

Ik geraak nog tot op ’t einde van de gang en dan hakken ze mijn schedel open.

03-11-2009 om 08:50 geschreven door Tederdraads  

Cybil en ik hebben onze vleselijke kunsten tot een hoger niveau getild. Op haar kot hebben we metalen ringen aan het plafond bevestigd om haar aan vast te binden, zodat ze geheel uitgerekt overgeleverd is aan mij.

Daar hangt ze nu, met haar rug naar mij toe, haar tenen vinden net steun op de grond. Mijn bewegingen zijn gemaskerd voor haar gespannen pupillen. Ik neem de zweep en stap op haar toe. Er is geen haast bij. Eerst laat ik het koude leer langzaam over haar uitgeleverde vlees strelen, om de zenuwen een idee te geven van wat komen gaat. Tot ze rilt van onzekere afwachting. Dan laat ik het leer naar voren schieten, onvoorzien hard. Ik wacht en geniet van het ineenkrimpende lichaam dat nu wellustig glanst. Ik laat er een regen van slagen op neerkomen, rug, flanken, dijen, en heel gemeen: knieholtes. Voor ze kan herstellen mep ik harder dan tevoren. Vervolgens verplaats ik de werkzaamheden naar de volgende zijde: haar nu van verlangen opzwellende borsten met samengetrokken spitse tepels.

Ik zuig er aan alsof ik dit nog duizend jaar zal volhouden, wetende dat ze ondertussen zo hard naar de verlossende zucht van een climax verlangt dat het geil uit haar vochtige plekje langs haar om aandacht schreeuwende dijen druppelt. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt haar nu reeds de frisse wateren van een orgasme te vergunnen.

We zijn pas aan het opwarmen. Ik leg mijn hand kalm op de achterkant van haar hals en sabbel beurtelings op haar oorlellen. Daarna draai ik ruw haar gezicht naar dat van mij en besprenkel ik haar onderlip met plagerige likjes waar ze geen verweer tegen heeft. Ik laat me meeslepen in het moment en bijt in haar lip tot ik bloed proef en zij het écht uitschreeuwt van pijn.

Die lelijke knauw is ze vlug vergeten als ze smeekt: “lik mij, lik mij”. “Lik mij alsjeblieft”! In de plaats laat ik de zweep langzaam afglijden, langs haar mooie platte buik, tot haar venusheuvel met de aandoenlijk wuivende blonde haartjes en laat de zweep zacht langs haar vagina glijden, die nu verkrampt van begeerte. Ritmische tikken met de zweep op haar magische driehoek maken het alleen erger. Ik weet dat ze louter van die ritmische slagen op het gebied rond haar clitoris kan klaarkomen, maar dat heb ik deze keer niet in gedachten.

Met mijn vrije hand ontklem ik haar nek en knijpt bijna volledig haar keel dicht. Sinds ze terug is van Egypte, durf ik steeds verder gaan. Ze kan nergens heen, niemand hoort haar gesmoorde schreeuwen, ik heb de macht om als een speelse kat haar pijnlijk naar ontlading snakkende lijf tot de uiterste hunkering te voeren. Ik sla scherp op haar billen, met de vlakke hand, het geluid van de slagen weergalmt door de kamer.

 Ik leg mijn vingers op de verleidelijk natte poel van haar vertederend mooie poes, maar verder doe ik niets. Ze kan zich niet bedwingen en rijdt met gretige bewegingen op mijn hand. Ik neem mijn hand weg, kus haar vol op de lippen waar nog een fijn streepje bloed op zit en daal eindelijk af naar het magnetische plekje dat haar vrouw maakt, traag lik ik het warme zachte vlees en proef de smaak van haar benevelende sappen op mijn tong. Gek hoe iemand die zo op mijn zenuwen werkt, iemand die ik nauwelijks kan uitstaan, mij seksueel toch zo kan opwinden.

 Zonder haast breng ik haar met smachtende likken tot een hoogtepunt, ik smul van haar, ik fijnproef haar. Haar buikspieren beginnen te golven, binnenin balt de baarmoeder zich, voor haar ogen wordt het zwart, ze hoort niets meer, het genot ontploft in haar onderbuik en deint uit over haar hele, wild schokkende lichaam, puzzelt haar ziel terug stevig in mekaar en toont haar essentie. De essentie van een neukteef.

  Ik omhels haar stevig en overdek haar gezicht, onweerstaanbaar betoverend in volle bevrediging, met een beschermende mantel aan kussen en kijk diep in haar ogen. Beiden, op dit moment, volledig ontvankelijk voor elkaar en bereid tot offer van alles aan het hogere wij, ondanks de haat die woekert tussen ons, als een tumor die ons beide wil verstikken. Hier en nu zijn we nog eventjes intens verbonden en lijkt er tussen ons nog iets gaande te zijn dat je al te makkelijk zou kunnen verwarren met liefde.

02-11-2009 om 18:47 geschreven door Tederdraads  

Deze middag ben ik vastbesloten om een berg schoolwerk te verzetten. Dat is echter buiten mijn pc gerekend, zo merk ik al snel als ik plaats neem voor dat beduimelde, bekwakte schermpje. Voor die ene, uitzonderlijke keer dat ik mijn pc wil gebruiken voor iets nuttiger dan het downloaden van porno –ik heb een voorkeur voor ruwe anale scènes -, crasht dat rotding. Gedaan met typen, weg taak. Ja, ik ben geen informaticus. Ik ken maar één methode om een defect toestel te repareren: er een flinke mep op geven. Werkt verbazend vaak, maar niet deze namiddag.

Ik moet die taak netjes uitgetypt indienen tegen volgende week maandag, van een krappe deadline gesproken, dus ik moet een pc hebben. Ik haast mij dan maar naar de stadsbibliotheek. Een internetcafé zit er niet in, het is het einde van de maand, ik ben compleet platzak. Ik kom aan in de bibliotheek op het drukste moment van de dag. In het pc-lokaal is elke computer bezet. Nu ik eindelijk besloten heb om mijn leven terug de baas te worden, laat ik mij door zoiets niet van mijn stuk brengen. Ik wip dan maar achter het bureautje van de infobalie. De bibliothecaresse is nergens te bespeuren. Die is vast een potje gaan neuken met de baas. Ergens in de sectie ‘metafysische poëzie.’ Ik begin vol ijver aan mijn taak, maar ik zit er verdomme tien minuten en ik moet al vijf kloefkappers afwimpelen. Mijn respect voor bibliothecaressen groeit hier spontaan drie kwart van een millimeter. Eentje is verdraaid hardnekkig.

Hij: “Excuseer, ik zoek het boek ‘Mieke Maaike’s obscene jeugd’ van Louis Paul Boon.”

 Ik: “Vanaf volgende week hebben we weer pruimengelei.”

“Wat moet ik daar mee?”, antwoord de lastpost niet-begrijpend.

“Vanaf volgende week hebben we weer pruimengelei.”

“Ik heb toch helemaal geen pruimengelei nodig. Ik zoek enkel dat boek van Boon.”

“Vanaf volgende week hebben we weer pruimengelei.”

“Luister, ik zoek ‘Mieke Maaike’s obscene jeugd.’ Het is altijd uitgeleend. Ik zou het graag reserveren.”

“Vanaf volgende week hebben we weer pruimengelei.”, zeg ik met een diepe zucht.

Pas dan laat hij mij eindelijk met rust. De viespeuk. Dat waant zich een intellectueel, omdat het de volledige naam van Boon kan produceren. Boon drinkt zich een stuk in zijn voeten, als hij weet wat voor lezers hij tegenwoordig heeft. In de hemel dan. Of ja, misschien in de hel. Hangt er van of God wel eens een boek leest of niet.

 Een andere zagenvent wil een boek uit het magazijn. Ik zeg hem dat het magazijn tijdelijk te kampen heeft met een schietpartij tussen twee tot drie rivaliserende bendes. Hij wil graag weten welke bendes. Ik zeg:

‘The writing slit-throats van Kouter Zuid’ nemen represailles tegen de ‘Methaphoric upstarts van Kouter Noord’. Als de ‘Dadaist sadists van Sint-Zevenbergs’ er mee gemoeid zijn, wordt het helemaal een bloedbad.”

 Hij kijkt mij vreemd aan en gaat heen. Ik werp de andere bezoekers een boze blik toe en ze druipen af. Ik kan verder met mijn opzoekwerk. Een tiental minuten heb ik rust. Dan staat er een interventieteam van de politie voor mijn neus. Ze vragen waar het magazijn is. Ik zeg: “Kelderverdieping, tweede gang op uw rechterkant. U kunt ook afgaan op de schoten.” Ze danken mij en rennen naar de lift. Altijd weer gek hoe snel een gerucht zich verspreidt, denk ik bij mezelf.

 Ondertussen maak ik wat voort. Nog één keer onderbroken door een eerstejaars met een boekenlijst. Het is een UFO. An Unidentified Fuckable Object. Ik toon mij van mijn meest behulpzame kant. Ik leg haar uit welke boeken verfilmd zijn en in welke videotheken ze deze kan vinden. Ze bedankt mij uiterst hartelijk. Ik vraag haar gsm-nummer. We maken een afspraak om binnenkort samen ‘Lolita’ te bekijken. Mijn computer mag nog crashen, concludeer ik. En het is niet omdat ik het nu serieus meen met Cybil dat ik er geen gewone vriendinnen meer mag op nahouden, toch? 

Daarna moet ik ophouden. Er staat een erg boze bibliothecaresse afwisselend op mijn schouder te tikken en haar bloesje dicht te knopen. Ik zeg: “Dat was zeker maar een vluggertje? Dat heb je met die diensthoofden. Ze moeten er op een dag veel te veel afwerken.” Ik neem de lift naar beneden. In de inkomhal ligt iedereen op de vloer met de handen over het hoofd gevouwen. Ik zigzag tussen hen door en keer huiswaarts. Aan de uitgang duwt een journaliste een microfoon onder mijn neus. “Hoe is de situatie op het terrein?” Ik zeg: “Jaz ne razumem. Jaz sem turist.” Daarna laat ze mij met rust. Waarvoor talenkennis al niet goed is.

 Ik hou trouwens niet van journalisten. Generaal Sherman –uitvinder van de moderne oorlogsvoering volgens sommigen – had gelijk: vermoord ‘s avonds alle journalisten en nog voor het ontbijt heb je nieuws uit de hel.

02-11-2009 om 15:47 geschreven door Tederdraads