Gisteren is het er dan voor de eerste keer van gekomen, een potje "few acres of snow". Ik moet u eerlijk bekennen dat ik de vorige "war"games van Warfrog (Treefrog) nooit heb gespeeld en zelfs eigenlijk weinig interesse heb om me door de spelregels van al die strijd te worstelen. A few acres of snow is een uitzondering, Martin Wallace gaat steeds meer de softere toer op met zijn spellen en dat is in mijn ogen een goede zaak. Na London, Automobile en Tinners trail, die ik ook zeer kon smaken, kwam deze op de proppen.

Ik ga beginnen met iets wat iedereen waarschijnlijk zal zeggen bij het spelen van dit spel : je hebt een hoog Dominion-gevoel qua gameplay (of Thunderstone-gevoel als u wenst). Het spelprincipe is wederom gebaseerd op een deckbuilding-principe. Dit wil zeggen dat u het spel start met een setje handkaarten en dat u telkens nieuwe kaarten kan toevoegen om uw mogelijkheden in de volgende rondes uit te breiden. U kent het misschien ondertussen al wel, u heeft vijf handkaarten, gebruikt deze voor allerlei acties, legt ze op de aflegstapel en vult nadien uw hand terug aan tot vijf. Als de trekstapel opgebruikt is, komen alle afgelegde kaarten en aangeschafte kaarten terug geschud in een nieuwe trekstapel. Naast dit aspect biedt dit spel u wel nog héél wat meer. In de eerste plaats is er een rechtstreekse strijd aan de gang tussen u en uw speelpartner. De ene is Engeland, de andere Frankrijk, dus echt lief zijn voor elkaar is er niet echt bij.

Het spel kan op verschillende manieren eindigen. Indien u erin slaagt om een belangrijke stad van uw concurrent te vernietigen, dan wint u het spel onmiddellijk. Houdt u elkaar echter mooi in evenwicht, dan zal het einde getriggerd worden door een aantal afgenomen dorpen (steden) of nadat iemand al z'n dorpen (of steden) op het bord heeft gebracht. Indien dit zich voordoet, dienen er nog wel overwinningspunten te worden geteld. De afgenomen dorpen/steden leveren respectievelijk 2 en 4 punten op en sommige steden op het bord leveren ook overwinningspunten op. De speler met de meeste punten wint in dit geval, bij gelijke stand, gaat de roem sowieso naar Frankrijk.

Wat vooral interessant is aan dit spel is de asymmetrie. Alles bestaat uit twee delen. De startopstelling is verschillend, de handkaarten zijn afwijkend, de manier van spelen voelt totaal anders aan, maar toch lijkt dit allemaal wonderwel met elkaar verenigbaar te zijn. Het spel speelt dan ook zeer vlot, van zo gauw je je door de mogelijke acties hebt geworsteld, want dit zijn er wel wat. Als je het spel voor een eerste keer speelt, lijkt dit alles dan ook wat overweldigend, maar je merkt al gauw dat je erg afhankelijk bent van je handkaarten welke actie je al dan niet kan uitvoeren.

Ik ga in deze impressie dan ook niet alle acties opsommen, het is interessanter om het eerder geposte filmpje dan te bekijken. Je hebt in ieder geval twee acties in een beurt en kan opteren om uitbreidingsacties te doen, gevechten, geldacties, aanschafacties en nog enkele speciale acties.

Wat zeker ook in dit spel belangrijk is, zoals bij elke deckbuilding-game, is dat je de kwaliteit van je deck ook in het oog houdt. Stop hem niet zo maar vol met kaarten die je niet nodig hebt. De kaarten zijn op zich allemaal wel interessant, maar heb je ze echt nodig voor jouw tactiek? Kaarten die je niet nodig hebt, zitten in je weg en zorgen voor een beperktere bewegingsvrijheid tijdens je beurt.

Dit spel verdient zonder twijfel nog enkele speelbeurten en die zullen er zeker komen, denk ik. Als Engeland zal het ongetwijfeld ook totaal anders spelen zijn als Frankrijk, maar ik denk zeker wel dat je met beide het spel kan winnen.