Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Kerstavond-dag, zo'n dag dat je liever niet gaat werken, maar je eens goed laat verwennen. Kapper, manicure, gezichtsmassage,... Deze keer niet voor mij weggelegd. Deze mama mocht vroeg uit haar bed om nog een half dagje te gaan werken, ook de kinderen hadden een halve dag les. Dat wilde zeggen: als de sneeuw geen roet in het eten gooit natuurlijk... De voorbije dagen had het al goed gesneeuwd, maar wat er nu uit de lucht gevallen was, hadden ze niet voorspeld. Maar liefst 20cm of misschien zelfs meer op 1 nacht tijd. Bart had me al aangemaand om thuis te blijven toen hij vertrok richting station, ook bij zijn aankomst bij de trein had hij me opgebeld om te vragen om thuis te blijven. Ik zou wel gewild hebben, maar mijn verlof was op en de mensen hebben hulp nodig. Dus om iets voor 7u toch maar stilletjes vertrokken richting voorschoolse kinderopvang. Daar wel de beslissing genomen om Yari niet naar school te laten gaan. Ik durfde hem gewoon niet op een bus zetten en dus kwam hij gewoon mee naar oma samen met Andreas en Daantje. Rayanne heb ik wel afgezet, haar school is op wandelafstand van de opvang. Nu nog weg raken op de parking... Na een aantal minuten vooruit en achteruit schakelen kwam er een helpende hand tevoorschijn. Een aardige, oudere man die eerst wat nieuwsgierig buiten kwam neuzen en koekeloeren heeft de auto toch een duwtje in de goede richting kunnen geven. De grote banen lagen er ook ontzettend slecht bij, maar al bij al was ik toch rond 8u30 bij oma. Twee keer zo lang gereden als anders, niet slecht voor zo'n besneeuwd wegdek en enkele zomerbanden. Een kwartiertje later stond ik bij de oudere dame die me door de omstandigheden niet verwachtte, maar wel blij was me te zien. Gelukkig is het winkeltje daar op slechts enkele meters van de deur om de boodschappen te doen. Ook haar eten werd met volle overtuiging klaargemaakt zodat ze het week-end door komt. De voormiddag was nog rapper voorbij dan ik gedacht had. Na wat slippartijen en gewoel in de diepe sneeuw kon ik de kindjes veilig ophalen bij oma mobi. En dan rustig naar huis, nog eens stofzuigen, kindjes wassen, zelf douchen, telefoon van de papa dat zijn trein vertraging had... Daarna terug telefoon van de papa dat hij op de verkeerde trein zat... Dat was maar een grapje, hij zat in de auto van opa vis die hem gaan halen was in Leuven. Het feestje van kerstavond ging dit jaar door bij mijn broer en schoonzus in hun nieuwe huis. Omdat ze in een klein straatje wonen, eerder een godvergeten weggetje, hebben we het risico niet genomen om er met onze auto door te rijden. Opa mobi kon de jeep gebruiken van vrienden van hun die momenteel op vakantie waren en dus hebben wij onze auto geparkeerd op een parking in de buurt. Dan konden we zo met z'n allen overstappen in de jeep. Ik moet er wel bij vertellen dat er enkel een zetel in stond voor de bestuurder en passagier. Al de kindjes en ikzelf zaten in de grote kofferbak gezellig opeengehoopt bij de wasmanden die gevuld waren met pakjes. Oma mobi had de jeep wel wat comfort gegeven door op de achterbank (kofferbak) wat kussentjes te leggen... Het werd een heel gezellige avond met veel pakjes en blije gezichtjes. Yari en Rayanne lagen op het einde van de avond uitgeteld in de zetel en de twee kleinsten konden het comfort vinden in de reisbedjes. Een zeer geslaagde Kerstavond!!
Ontwaken en zien dat er een mooi wit sneeuwtapijt ligt... Het heeft iets idyllisch, maar voor wie er met de auto door moet is het een ramp. Vandaag toch nog even van de positieve kant profiteren en nog niet denken dat we er ons morgen weer een weg door moeten banen met de wagen. Met slee en handschoenen in de hand trokken we naar buiten. Enkel papa en Daantje bleven knus binnen zitten nabij de gezelligheid van de kerstboom. Andreas en ik hebben ons bezig gehouden met het maken van een sneeuwman. Yari en Rayanne hebben dan weer met hun slee op de berg hier voor de deur gespeeld. Terwijl ik de bal aan het rollen was voor het lijf, moest ik telkens kleine balletjes maken voor Andreas. Hij deed niets liever dan ermee gooien, al een geluk steeds de andere kant van mama op. Na het plaatsen van de drie sneeuwballen, zijn Yari en Rayanne op zoek gegaan naar armen, neus, mond en ogen voor onze sneeuwpop. In de tuin stonden nog verslenste takken van wat ooit Dahlia's geweest waren. Niet meer mooi voor in de tuin, maar ideaal voor de armen van onze sneeuwman. Voor de ogen en mond zijn ze even bij de buren een paar kiezeltjes gaan halen en voor de neus hebben we een takje van onze buxus genomen wegens gebrek aan een wortel. Nog rap even binnen in de kast neuzen of er geen sjaal en muts op overschot lag en dan nadenken hoe we hem zouden noemen. Felix is geboren, maar hoe lang hij zal leven dat weten we nog niet...
Kwart voor zeven gaat het deuntje van de wekker weer, langzaam kom ik uit bed geklauterd en slenter ik richting de badkamer. Ik heb nog eventjes tijd nodig om wakker te worden... Vijf minuten later vergezellen Yari en Rayanne me al in de badkamer, opgewekt en vol enthousiasme voor vanavond. We hadden vorige week namelijk beloofd om eens met hen naar Erperheide te rijden om te gaan spelen en zwemmen. Toch moest ik ze nu vertellen dat dat misschien niet kon doorgaan door de sneeuwval van de afgelopen dagen. Mijn dochter die de gevatte opmerking maakte dat papa toch ook gaan werken is in de sneeuw en we dus ook kunnen gaan zwemmen, heeft wel een punt en ik moet ze dus gelijk geven. We maken ons verder klaar om dan lekker te ontbijten en met een frisse snoet naar school te trekken. Botten aan, jas aan, sjaal aan, wanten aan,... we kunnen de sneeuw trotseren. Yari vraagt voor alle zekerheid nog eens of ik hem wel kom halen aan de schoolpoort. Normaal gezien gaat hij altijd met de bus naar huis, maar deze keer willen we zo weinig mogelijk tijd verspillen en zo rap mogelijk richting Erperheide rijden. Rond iets na drieën stond oma mobi al aan de deur, klaar om voor de twee kleinste pagadders te zorgen. Ik rij met een klein hartje de sneeuw tegemoet, maar de vrees was ongegrond, de grote banen liggen vrij en ik kan dus goed doorrijden om toch nog op tijd aan de schoolpoort te staan. Yari zag me al staan toen hij buiten kwam gewandeld en was al heel opgetogen om te gaan zwemmen. Nog even naar huis om de papa te gaan halen, die op zijn beurt Rayanne was gaan halen, en dan wegwezen. De rit duurde toch een klein uurtje, maar bij aankomst zagen we dat het de moeite waard was. Eerst een bezoekje brengen aan Baluba, de grote binnenspeeltuin. We hadden ons daar nog maar net gesetteld aan een gezellig tafeltje toen ze omriepen; "Beste bezoekers, Baluba sluit binnen een kwartiertje de deuren." Het was nog geen zes uur en we dachten hier toch nog eventjes te spelen alvorens naar het zwembad te gaan. Tja, dan gaan we maar rapper zwemmen en blijven we daar wel wat langer in het water dobberen. Na wat zoeken op de slecht verlichte en aangeduide borden, hadden we het zwembad gevonden. Het was er proper en verzorgd het duurde niet lang of we stonden met ons gevieren klaar in zwemoutfit om het zwembad onveilig te maken. Glijden van de buizen, buiten zwemmen, het golvenbad,... we hebben alles gedaan en de kinderen hebben zich rot geamuseerd. Iets na negen zaten we al terug in de auto om naar huis te bollen. Na een pitstop bij de Pizzahut konden we na tien uur ons bedje inkruipen, niets te vroeg. Het was een leuke, maar vermoeiende avond en Yari en Rayanne zullen ook wel genoten hebben van de aandacht die ze eventjes niet moesten delen met de twee kleinste koters. Dit gaan we beslist nog eens doen!!
Gisterenavond heb ik nog wat zitten boetseren bij een workshop. Je leert daar weer enorm veel bij en het is een gezellig onderonsje met andere dames. De taart zal wel pas voor in januari zijn dus tot dan zullen dit draakje, de ridder en het prinsesje even in de doos moeten wachten.
Had nog wat deeg in de vriezer steken van een vorige keer en aangezien ik me wat verveelde ben ik maar wat koekjes beginnen maken. Hier zie je het resultaat
Ook voor Sinterklaas heb ik weer een taartje in elkaar gebokst. Aangezien ik nog niet zoveel materiaal heb, is hij niet zo mooi geworden als ik had gewild. Maar met de feestdagen in het vooruitzicht zal ik wel weer wat kunnen aanschaffen, Rome is ook niet op één dag gebouwd. Het trotst ben ik op mijn geboetseerde Sintje
De voeten van Zwarte Piet ;-) Hij is nog achter pakjes aan het duiken
Deze Zwarte Piet houdt zich stevig vast aan de boei. Het is nogal een woelige zee
Dagenlang staan ze al hevig gebrand om te kijken wat de Sint dit jaar zal brengen. Vorige week hadden ze hun schoentje gezet, met daarin hun briefje voor de Sint. Rayanne had heel veel opgeplakt en Yari zijn papiertje bestond enkel uit auto's en een gitaar. Hmmm, een gitaar... Ook aan de twee kleintjes hadden ze gedacht. De volgende morgen vlogen ze naar de living om te kijken of Sinterklaas hun briefje wel was komen halen. Jawel hoor, het pintje bier was leeg, de melk was op en ook de wortel en het klontje suiker waren weg. In de plaats van hun mooie brief had de Sint voor elk een lekker chocolade ventje gezet en een brief waarin stond geschreven dat ze al heel braaf zijn geweest. Zaterdag waren ze al de ganse dag druk en zenuwachtig omdat ze die avond hun schoentje zouden zetten in de hoop pakjes te krijgen. Tegen mijn verwachtingen in, vielen ze nog redelijk rap in slaap zodat Sinterklaas en Zwarte Piet rustig al het speelgoed konden klaarzetten. De volgende morgen waren ze wel vroeger wakker en veel opgewekter dan andere ochtenden. Ook Andreas werd uit zijn bedje gehaald om naar al het speelgoed te komen kijken. Rayanne was vooral heel blij met haar hondje dat kan wandelen, bedelen en blaffen. Yari was heel blij met zijn auto's, maar waar is die gitaar? Wat hij natuurlijk nog niet wist, was dat Sinterklaas de gitaar bij oma en opa vis gebracht had. Daar kon zijn vreugde niet op en begon hij al gauw te 'spelen'. Het is een gitaar zonder snaren, maar ze reageert wel op de aanrakingen van je hand en vingers. Hij heeft hier al goed staan rocken. Andreas begon met al het speelgoed tegelijkertijd te spelen. Daantje is nog wat jong om het allemaal te beseffen, maar dat wil niet zeggen dat Sinterklaas niet aan hem gedacht heeft hoor. Ook Daantje werd heus verwend met wat speelgoed voor in zijn park.
Vandaag was het weer zover, een controle op UZ Leuven en natuurlijk zijn tweede prikje tegen RSV. Het is altijd even wachten in de wachtzaal en dan begin ik altijd te tobben over wat ze zullen zeggen. Dat hij niet goed genoeg bijkomt, kan ik al op papier zetten. Dat krijgen we altijd wel te horen, dus verwachtte ik me er deze keer ook aan, en terecht. Het eerste wat ik mocht doen is Daantje uitkleden zodat hij gewogen kon worden. Wachtend wat de weegschaal zou zeggen, stond ik te turen naar het wijzertje. 5.500gr, 5.200gr, echt stil liggen deed Daantje niet, maar uiteindelijk konden we aftikken op 5.350gr. Tja, 300gr op een maand bijkomen is niet veel, dat weet ik ook wel, maar ik kan hem toch moeilijk vetmesten. Hij eet zoals een ander kind van zijn gewicht zou eten... 's morgens een flesje van 170ml, s' middags een groentenpapje van zo'n 230gr, in de namiddag een fruitpapje van 200gr, rond 19u een flesje van 130ml en voor het slapen gaan (varieert van 21u tot 22u) nog eens een flesje van 200ml. Ik doe inderdaad geen olie in zijn flesje omdat hij daarvan krampen krijgt en dat wil ik hem ook niet aandoen enkel om hem wat rapper dik te laten worden. De dokter heeft nu iets voorgeschreven om bij elke voeding te doen waardoor hij wat zou verdikken. Ik ben benieuwd. Als dat niet veel zou uithalen zullen ze volgende maand toch bloed trekken om alle waardes eens na te gaan. Ze vertelde er wel bij dat hij gelijkwaardig zijn curve volgt, zijn lengte, hoofdomtrek en gewicht lopen mooi samen. Ook zijn curve volgt hij mooi op, maar ze verwachten van premature baby's dat ze hun gewicht binnen het jaar inhalen. Ons Daantje denkt daar blijkbaar anders over. Eigenlijk maak ik me geen zorgen omdat het een heel vinnige baby is die goed eet en nog steeds wel bijkomt, maar ik kan me er wel druk in maken. Steeds werken ze met gemiddelden, maar mijn baby, mijn Daantje is niet gemiddeld, mijn Daantje is een unicum! Net zoals al mijn kindjes en net zoals bij al mijn kindjes vind ik dat ze ook naar dat unieke moeten kijken en niet telkens willen dat ze op die gemiddelden zitten. Het is een mooie richtlijn zo'n gemiddelde, misschien de perfectie, maar het is ook maar een richtlijn en de perfectie bestaat volgens mij niet.
Sinds begin deze week ben ik terug aan het werk en moeten de twee jongste kindjes naar de oma. Voor Andreas een hele aanpassing, want hij is een echt mama's kindje. Hij was het wel al gewoon om eens af en toe naar oma te gaan voor enkele uurtjes, maar een ganse dag is toch weer net iets anders. De wekker terug op klokslag 6u en dan begint de routine weer. Op dat vlak ben ik zelfs een beetje te precies en geraak ik nogal rap opgejaagd als er een paar dingen anders lopen. De gewoonte is om dus om 6u op te staan om dan direct de kleren aan te doen en naar boven te gaan. Ook Yari en Rayanne staan om 6u op en kleden zich om. De kleren liggen al van de avond voordien klaar zodat we daar geen tijd meer mee verliezen. Na het aankleden begeven we ons naar boven waar ook de ontbijttafel van de avond voordien al gedekt staat (uitgezonderd melk, boter, etc.)Lekker ontbijten en dan Andreas uit zijn bedje halen en zijn flesje geven. Daan had om 5u30 al een flesje gedronken, anders is hij eerst aan de beurt en daarna Andreas. In tijdnood kan Andreas ook in de auto zijn flesje drinken, maar dat doe ik liever niet. De kleedjes van Andreas en Daan steken in de luiertas zodat ze zich bij oma kunnen omkleden. Na het ontbijt kunnen Yari en Rayanne nog hun tandjes poetsen en dan blijft er al niet veel tijd meer over. de tandjes van Andreas worden ook gepoetst als hij thuis zijn flesje heeft gehad, anders gaat de tandenborstel mee naar oma. Om 6u50 maken we ons klaar om de auto in te stappen die ik ondertussen al warm laat draaien. Schoenen, pull en jas worden aangetrokken (muts, wanten en sjaal laten we nog even achterwege). Daan wordt lekker warm ingeduffeld in de maxi cosi een alle kindjes worden in de auto gezet. Eerst Yari en Rayanne aan de opvang afzetten en dan richting oma. Bij oma zag Andreas al de bui hangen, maar desondanks heeft hij zich flink gehouden. Een beetje afleiding kan al wonderen doen. Ook Daantje begint door te hebben wanneer hij 'achter gelaten' wordt. Dan kijkt hij eens met een pruillipje en van die lieve puppy ogen. Dan vloek je toch weer even dat je weer aan de slag moet, maar je wil die lieve snoetjes ook een goede toekomst geven. Rond de middag eens even bellen naar de oma om te horen hoe alles daar verloopt. Daan had koorts en Andreas was ook niet in zijn normale doen. Hij was flink, maar heeft aan het poortje achter mij staan jammeren en is dan in slaap gevallen in het kinderzeteltje. Dan maar rap tijdens mijn middagpauze perdolannekes gaan bezorgen en nog eens gedag gaan zeggen. Bij het afhalen van de kindjes wist oma dan te vertellen dat ze in de namiddag nog heel flink zijn geweest. Opgelucht dat alles goed verlopen was konden we Yari en Rayanne gaan halen bij de naschoolse kinderopvang. Thuis zijn ze ook nog altijd bezig met de verbouwingswerken, dus veel rust is er niet, maar eens alle kindjes (uitgezonder Daantje) in bed liggen kunnen we rustig van de avond genieten. Tenminste nadat de boterhammen gesmeerd zijn voor de volgende dag, de ontbijttafel gezet is, de kleren klaar liggen, de boekentassen nog eens nagekeken zijn en we onze pyjama aangetrokken hebben.
Het was vandaag weer feest en dat is voor mij weer een reden om nog eens wat uit te proberen met mijn taarten. De twee dochters van mijn broer werden drie jaar en omdat ze vorige keer zo van de suikerpasta op de taart smulden had ik het idee om een klein taartje te maken enkel voor hen om op te peuzelen. Met dat taartje konden ze dat hun ding doen en konden ze het helemaal kaal plukken. In eerste instantie dacht ik twee kleine taartjes te maken, maar uiteindelijk is het een kleine stapeltaart geworden. De onderste heeft een diameter van 16cm en het bovenste taartje een diameter van 12cm. De beide biscuits zijn gevuld met nutella boterroom. Het was heel leuk om te doen en het was nog leuker om te zien hoe ze één voor één de vlindertjes en de bolletjes eraf plukten. Het kon allemaal niet rap genoeg naar binnen.
Gisterenavond voor de eerste keer een workshop gevolgd om een taart te decoreren. Het theam was, hoe kan het ook anders, Halloween. De locatie was een klein gezellig winkeltje met in het midden een grote tafel. De rode-met-witte-bollen toile cirée deden me denken aan vroeger en wekte wat nostalgie bij me op. Het winkeltje deed me denken aan de inrichting van een poppenhuisje van vroeger. Op de tafel stonden al 5 biscuits klaar, duidelijk aan het wachten op ons om versiert te worden. Eerst vullen met botercrème meringue en speculaasboterroom en daarna afsmeren. Eventjes de koelkast in terwijl de rolfondant uitgerold werd. De taartjes werden terug uit de koelkast gehaald en waren klaar om gedecoreerd te worden. Dankzij de workshop heb ik nog wat tips en truucjes geleerd die niet in de boeken vermeld staan, maar die wel een grote hulp kunnen zijn. De workshop begon om 20u en heeft uiteindelijk tot 24u geduurd. Rond iets voor één uur ben ik thuis aangekomen en kwam ik tot de constatatie dat mijn heksje met kruk en al omver gevallen was. Haar armen waren afgebroken en de haren waren deels afgevallen. Dat is het enige nadeel aan een workshop; je hebt niet de tijd om alles goed te laten drogen zodat het kan uitharden vooraleer je de taart vervoert. Toch heb ik nog alles aan elkaar kunnen zetten om rap enkele foto's te nemen. En dit was het resultaat.
Verscholen op de benedenverdieping in de slaapkamers met op de achtergrond het lawaai van de boormachine of één of ander machine dat enorm veel lawaai maakt. Ze zijn sinds gisteren begonnen met het verbouwen van de bovenverdieping. Ons huis is iets anders ingedeeld als de meeste klassieke woningen. Op de benedenverdieping, waar ik nu dus vertoef, bevinden zich 2 kinderkamers, de ouderlijke slaapkamer met ruie dressing, de badkamer, kleine berging, grote berging, wc en inkomhal. De eerste verdieping is de leefruimte met open keuken en het verdiep daarboven is een mezzanine waar de bureau stond en nog een kleine berging. Vanuit onze luie zetel konden we dus de nok van het dak zien. Dat zijn ze dus nu aan het dicht maken (nieuw plafond en vloer) zodat we op het bovenste verdiep 2 kinderkamers kunnen maken en een speelkamer. Gisteren hebben ze de leuning afgebroken en nu zijn ze bezig met het grote gat te dichten op een volwaardig verdiep te hebben. Gisteren ben ik een ganse dag bij oma mobi gaan zitten met de twee kleinste kindjes, maar vandaag zal het pas deze namiddag zijn. Anders moet ik twee keer op en af rijden van Diest naar Leuven. Ik heb me hier goed gesettelt met de pc en telefoon bij de hand. Andreas speelt wat en Daantje is aan het slapen. Voor mij valt er niet veel te doen natuurlijk, maar ik hou me wel bezig met Andreas anders loopt hij zich hier toch te vervelen. De bovenverdieping is nu één grote puinhoop en daar heb ik het moeilijk mee. Ik ben geen kuisfreak (verre van), maar dat gaat net mijn petje te boven. Gisteren al gestofzuigd en gedweild en stof afgedaan en vanavond zal het terug van dat zijn. Het is maar voor eventjes plantrekkerij en dan hebben de kindjes elk een eigen kamer die we mooi gaan inrichten met hetgeen ze zelf willen. Nog even wachten en in het stof bijten...
Toen ik als 18-jarige afstudeerde in de richting Bijzondere Jeugdzorg heb ik ervoor gekozen om op eigen benen te staan en een gezinnetje te stichten. Het eerste jaar ben ik aan de slag gegaan als kassierster om zo rustig uit te kijken naar een job die bij mijn diploma aansluit. Toen had ik al kriebels om de studies verpleegkunde te volgen, maar als pas samenwonend koppel met een huurlast en niet veel later een baby op komst was dit niet aan de orde. Ondertussen had ik ook een goede job gevonden als thuisverzorgende bij de Landelijke Thuiszorg en die job deed/doe ik ook graag. 2 jaar later ben ik bij het OCMW Leuven aan de slag gegaan in diezelfde functie en daar werk ik nog steeds. Een paar jaar geleden begon de zin om te gaan studeren weer op te borrelen, maar de enige optie die ik toen had was deeltijds de studies verpleegkunde aanvatten. Dit hield in, 1 dag volledig les en twee avonden les per week. Ik werkte toen 4/5 en zou dus mijn woensdag moeten inruilen voor een vrijdag. Mijn kinderen zouden dan de ganse namiddag in de opvang moeten blijven en het andere nadeel was dat wij op het werk op vrijdag steeds een teamoverleg hebben. Studies verpleegkunde heb ik toen weer eens uit mijn hoofd gezet en ik ben begonnen met de GPB opleiding (nu gekend als de SLO). Zo zou ik aan de slag kunnen gaan in het secundair onderwijs. Deze avondstudies heb ik 2 jaar gedaan en ook al de modules heb ik doorlopen, uitgezonderd mijn stage heb ik toen wegens mijn zwangerschap van ons derde kindje moeten staken. Ook al hoef ik slechts nog deze stage af te werken, toch voel ik niet die drang om aan de slag te gaan in het onderwijs. De drang om als verpleegkundige aan de slag te gaan is des te groter. Mede door de geboorte en verwikkelingen bij de geboorte van Daantje hebben mij ertoe aangezet om koste wat het kost toch deze opleiding te volgen. Ik besef eens te meer dat het leven veel te kort is en dat je ervoor moet gaan als je iets wil. In onze sector, de gezondheidssector, zijn er redelijk wat initiatieven om te kunnen studeren voor verpleegkunde, maar omdat ik in de thuiszorg werk en niet in een RVT of ROB, val ik voor deze initiatieven steeds uit de boot. We zien dus geen andere mogelijkheid om voltijds loopbaanonderbreking te nemen en zo voltijds de studies verpleegkunde aan te vatten. We zijn voor deze beslissing niet over één dag ijs gegaan en hebben alles goed overwogen. Via de KHLeuven kan je ook deeltijds verpleegkunde volgen, maar dat lijkt me vrij zwaar met een job en nog eens vier kindjes hier in huis. Niet het Bachelor niveau schrikt mij af, maar wel het feit dat je slechts 1 contactmoment hebt per week (1 dag) dat je de door jouw zelf ingestudeerde leerstof kan laten toelichten. Vanaf februari zal ik dus de verpleegkundige opleiding volgen aan het St. Franciscusinstituut te Leuven. Deze opleiding duurt drie jaar en heeft ook als voordeel dat ik op voorhand de lesuren weet in tegenstelling tot KHLeuven. Zolang de twee jongsten nog niet naar school gaan en dus nog niet naar de voor- en naschoolse opvang kunnen, is dit veel makkelijker om alles geregeld te krijgen. Mijn droom en doel is en blijft nog steeds pediatrie en dus zal ik na deze drie jaar nog een verkorte opleiding volgen aan de KHLeuven. Tegen die tijd zitten al de kindjes op school en is het praktischer om alles te regelen als ik in shiften werk. Nu kan ik natuurlijk niet wachten tot ik de studies kan beginnen en het aftellen is begonnen. Een grote stap voor ons gezin, maar ook naar de toekomst toe zal iedereen hierbij baat hebben.
RSV is een verkoudheidsvirus dat bij volwassen mensen dan ook niets teweeg brengt, behalve dan een snotneus en wat hoest. Voor de kleinste baby's is dit een zeer ernstige luchtwegenaandoening en 2% van hen moet dan ook opgenomen worden in het ziekenhuis. Bij ex-prematuren (geboren voor 32 weken zwangerschap) is dit percentage nog veel hoger. Het virus is seizoensgebonden en komt voor van oktober tot maart. Op dit ogenblik zijn er nog geen vaccintaties voor dit virus, maar voor de risicogroepen, zoals ex-prematuren, bestaan er wel inentingen. Deze inentingen krijgen ze dan vanaf oktober tot maart één keer per maand, dit zijn in totaal 5 spuitjes. In tegenstelling tot een vaccinatie werkt deze inenting slechts tijdelijk, maar werkt ze ook wel direct nadat ze gezet is. Omdat Daantje een ex-prematuurtje is konden we dus vrij beslissen of we deze inentingen wilde of niet. Aangezien onze dochter op 11 weken met dit virus in het ziekenhuis is beland (ze had er een longontsteking op gekregen) en het zoontje van mijn broer op amper 7 weken terug aan de beademing moest gelegd worden door dit virus, hebben we geen twee keer moeten nadenken. Ze hebben Daantje er ook nog eens gemeten en gewogen en alles was dik in orde. Ondertussen weegt hij 5.060gr en is hij al 62cm groot. Met zijn lengte en hoofdomtrek haalt hij de groeicurve in, maar met zijn gewicht maakt hij geen inhaalbeweging. Zo erg is dat niet omdat hij nog steeds zijn eigen gewichtscurve mooi volgt en goed eet en drinkt. Bij het zetten van zijn spuitje was hij iets minder blij, maar van zodra het plakkertje op zijn beentje zat en ik hem kon oppakken waren de traantjes al gauw gedroogd.
Het is weer even geleden dat ik wat nieuws ben komen vertellen over Daan, maar hij doet het zo ontzettend goed. We hebben hem gisteren nog eens mee op de weegschaal genomen en hij weegt ondertussen zo'n 5kilo. Zijn kledingmaat is ook al gestegen naar maatje 62 en hij is al heel groot geworden. Toch kijken mensen nog altijd vreemd als ik zeg dat hij 8 maanden is, hij ziet er tenslotte uit als een baby van 3à4 maanden. Zijn reacties zijn wel voor op zijn gewicht en lengte waaruit je wel kan afleiden dat hij ouder is dan dat hij eruit ziet. Hij is een heel goede eter en eet maar liefst 230gr groentenpap en 200gr fruitpap. 's Morgens krijgt hij nog een flesje en ook 's avonds rond 18u30 en 22u30 krijgt hij nog een fles. Meestal slaapt hij dan wel mooi door, tenzij hij eens zin heeft om zijn mama en papa te plagen. Dan durft hij wel eens rond 3u zijn keel open zetten tot hij een flesje heeft gehad en dan slaapt hij weer gewoon door tot 8u alsof er niets gebeurt is. Het is nogal een kereltje. Andreas die kan volgens ons niet wachten tot Daantje wat groter is. Nu wil hij er al zo graag mee spelen, maar dat lukt uiteraard niet zo goed. Kusjes en knuffeltjes krijgt Daan in overvloed, vooral als hij pas wakker is. Dan staat Andreas in de living al te wachten en als ik dan binnenkom met Daan kruipt hij de zetel in en nestelt zich in het hoekje zodat hij zijn kleine broertje eens kan vastpakken. Dan geeft hij nog enkele kusjes en dan mag ik hem terug pakken om zijn pampertje te doen. Het is zo schattig om hen bezig te zien, en ook Daantje geniet er zichtbaar van. Ik kan alleen maar hopen dat ze binnen enkele jaren ook nog zo goed overeen komen.
Druilerig regenweer waar je niet echt vrolijk van wordt en een mama die nog voor traktaties moet zorgen voor de klas van dochterlief. De perfecte combinatie om nog eens cupcakes te gaan bakken en versieren. In de voormiddag de cupcakes gebakken zodat ze goed konden afkoelen. Rond 18u ben ik ze dan beginnen te versieren om uiteindelijk rond 21u klaar te zijn. Maar dan had ik nog niets om die cupcakes in te doen. Enkel zijdepapier was niet mooi en dus ben ik nog uit gekleurde, harde papieren doosjes beginnen knippen en vouwen. Om da rond 23u voldaan en klaar mijn bed in te kruipen.
Gisteren zijn oma en opa mobi en Peter Roderik en tante Winny met hun kroost op bezoek geweest voor Rayanne haar verjaardag. Daar hoorde natuurlijk ook een taart bij, dus heb ik de paardentaart nogmaals gemaakt, maar deze keer met blauwe teugels en nog een laagje viervruchtenconfituur ertussen. Mmmm, ze heeft gesmaakt.
Ik heb me gisteren nog eens aan het werk gezet voor de verjaardag van Rayanne. Omdat ik dit week-end niet al te best was, zag ik het toen niet zitten om een taart te bakken. Laat staan de taart versieren met het nodige geduld! Mijn schulden zijn dus ingelost en hieronder zie je het resultaat. Het week-end dat komt, komen de oma en tante en nonkel ook langs en dan zal ik er nog eens één maken. ondertussen heb ik kunnen oefenen op de eerste poging van het paardenhoofd.
Een datum met heel veel betekenis. Op deze datum is mijn meter geboren die amper ... Jaar geworden is wegens kanker. Het was een zeer lieve vrouw, en ook al was ik nog maar ... jaar toen ze gestorven is, de herinneringen die ik van haar heb zal ik altijd koesteren. 9 jaar geleden heeft mijn man mij ten huwelijk gevraagd en we hebben 20 en 21 september uitgekozen om te trouwen. 20 september 2002 zijn we voor de wet getrouwd en een dag later voor de kerk. Toen wist ik nog niet dat het op dezelfde datum was als de geboortedatum van mijn meter. Eerst wilde ik wel in de kerk trouwen waar mijn mémé begraven is, maar via een tante zijn we op een ander kerkje terecht gekomen. Een pittoreske omgeving in een boerengat, maar met zo'n mooie kleine kerk. Net wat ik zocht, geen gedrocht van een kerk of iets wat verre van een kerk te noemen valt, maar iets klein, gezellig en romantisch. Mijn zoontje is toen ook gedoopt tijdens de huwelijksmis. 1 jaar later was ik zwanger van mijn dochter en het toeval wil dat ze geboren is op, jawel, 20 september 2004. Het is toen dat ik erachter ben gekomen dat mijn mémé dezelfde datum deelde met mijn dochter en mijn huwelijk. Het eerste wat mijn vader zei toen ik bevallen was van mijn dochter: "je weet toch welke dag het vandaag is?" Hij heeft me toen verteld dat mémé ook op 20 september geboren was. Telkens wanneer we nu onze huwelijksverjaardag vieren en de verjaardag van mijn dochter, viert mémé mee. Alleen jammer dat ze niet de tijd heeft gekregen om al haar kleinkinderen te leren kennen en te zien opgroeien...
Soms zijn er zo van die dagen dat je wenst dat ze er niet waren. Dagen die weken lijken te duren en die tergend traag vooruit gaan. Wel, donderdag is het hier begonnen bij ons, Andreas goed verkouden met koorts en Daan van hetzelfde. Ook de papa voelde zich niet al te best en ik had de verkoudheid goed te pakken. In de voormiddag zijn we dan maar met z'n allen naar de dokter gegaan met het idee dat het wel aerosollen zal zijn. Een half uurtje later stonden we bij de apotheker voor een aerosolapparaat en de andere nodige medicatie. De papa moest ook twee dagen thuis blijven en bij Daantje moesten we goed in de gaten houden dat hij niet te flauw werd en dat zijn koorts na een dag of drie over was. Als dat niet het geval was, zou hij antibiotica moeten nemen. Normaal gezien kwam het neefje van op logement, maar dat heb ik afgebeld. Met twee zieke kindjes in huis, een zieke papa, een mama die zich niet op haar best voelt en het risico dat hij ook ziek zou worden vond ik dat toch niet zo'n goed idee meer. Wanneer ik ons Rayanne van school ging halen later die namiddag kwam ons madammeke doodleuk naar buiten gewandeld in haar t-shirt. Na een terecht-wijzende-vinger van de mama deed ze gauw haar pull en jasje aan. Later die avond stond ik er niet versteld van dat ze steeds meer begon te hoesten en wanneer het bedtijd was, begon de koorts ook bij haar op te komen. Vrijdag hebben we ze dan maar thuis gehouden en is enkel Yari naar school vertrokken. Vermoeiend, is het eerste woord dat in me opkomt na dit week-end. Andreas was zaterdag van de koorts af en Rayanne voelde zich vandaag al veel beter. Daantje zit nog steeds met een hoest en slijmen, maar heeft sinds zaterdag geen koorts meer. Ikzelf ben lastig op mijn oren omdat die denken dat we in de bergen zitten. Constant plopt er wel iets in een oor of voelt het aan alsof al het geluid gedempt staat. De nacht van zaterdag op zondag heb ik toch geen pijn meer gehad en heb ik iets of wat deftig kunnen slapen. Ik ben blij dat het week-end erop zit en dat iedereen zich al wat beter voelt. Hopelijk blijven die vieze beestjes nu weer eventjes uit onze buurt!!
Al een paar dagen geleden ben ik begonnen met fruitpap. Dit ging niet zo vlot als groentenpap en ik had zelfs de indruk dat hij het niet lustte. Ik had al verschillende soorten fruit gegeven, maar het vlotte niet. Gisteren ben ik dan maar eens potjes gaan halen om te zien hoe hij daar op zou reageren. Bij Andreas lukte de verse groentenpap niet zo goed, maar potjes wilde hij dan wel tot de buurvrouw me vertelde om eens appelsap bij de groentjes te doen. Toen ik dat deed at Andreas de verse groentenpap wel en na een tijdje kon ik de appelsap weglaten. Bij Daan is het misschien ook zo, maar dan voor fruit. Die potjes zijn wel veel zoeter en net iets vaster van structuur dan mijn fruitpap. Gisteren heb ik dus voor de eerste keer zo'n potje gegeven aan Daan. Benieuwd wat hij ervan zou vinden ging het eerste lepeltje zijn mondje in. Mmmm, smaakt naar meer. Uiteindelijk heeft hij het volledig potje moeiteloos verorbert (200gr) en ik natuurlijk heel fier dat hij ook fruitpap eet, al dan niet uit een potje. We hebben dus besloten om nog even enkel potjes fruitpap te geven en pas later nog eens vers uit te proberen. Als hij nu een paar dagen flink zijn fruitpapje opeet, kunnen we ook naar Nan pro 2 overschakelen. Nu Daantje fruitpap eet, zal het weggaan ook weer vlotten. Enkel een potje in de zak steken en vertrekken, zonder rekening te moeten houden dat je ergens bent waar je een flesje kan opwarmen. Morgen gaan we dat in de praktijk omzetten en een namiddagje naar Leuven Kermis trekken. Yari en Rayanne kijken er nu al naar uit, eendjes vangen, touwtje trekken, op de paardenmolen zitten, eens schieten met de papa en natuurlijk lekker smoutebollen eten of een lekker zoete suikerspin.
Het oprijden van de parking van het ziekenhuis voelt nog steeds vertrouwd aan, maar toch krijg ik vlinders in de buik wanneer ik de inkomhal nader. Het blijft steeds de vraag of hij ontwikkelt zoals de dokters het graag zouden zien. Na hem te hebben ingeschreven wou ik eerst nog een boekske kopen in het veel te kleine ziekenhuiswinkeltje. Daar zat ik al met een probleem, een dubbele koets die amper binnen kan, maar ik kon toch moeilijk onze Daan daar alleen laten staan. Dan maar 'moeilijk' doen met de gedachte dat één van de winkeliers het zou begrijpen (loze hoop natuurlijk). Ik heb de koets naar binnen gemanoeuvreerd, maar tussen de enkele winkelrekken dat er staan paste de koets toch niet. Ook om aan te schuiven aan de kassa was het veel te smal. Uiteindelijk heeft er dan toch een kassabediende de kassa aan de andere kant van de balie open gedaan zodat ik langs daar kon om te betalen. Ergens denk ik dan dat ze het wel zullen snappen dat het winkeltje veel te klein is, maar dat is waarschijnlijk ijdele hoop. Zo valt nog maar eens op dat mensen niet geneigd zijn om elkaar te helpen, ook al sta je daar te sukkelen. Neen, ze lopen nog liever een rondje om uit schrik dat je ze zelf zou aanspreken voor hulp. Als we elkaar zo af en toe eens zouden helpen, zouden er misschien al minder gefrustreerde mensen rondlopen. Enfin, ik had mijn boekske en kon naar de wachtzaal gaan. Eerst had ik een afspraak met de kinesist om te zien of Daan op de gecorrigeerde leeftijd zat qua lichamelijke ontwikkeling. Nu zou hij dus op zo'n 4 à 5 maanden zitten. Na enkele oefeningen was ze heel tevreden met het resultaat. En als zij tevreden is, dan zijn wij zéér tevreden! Na de raadpleging bij de kinesist mocht ik direct binnen bij de arts. Daar was ook alles in orde, Daantje werd gewogen (4.600gr) en gemeten (60cm) en werd goedgekeurd. Met zijn pufjes die hij dagelijks twee keer kreeg, mogen we stoppen en ik mag stilletjes aan ook fruitpap introduceren. Wanneer hij zijn fruitpap goed opeet, mogen we ook naar Nan Pro 2 overschakelen. Na de uitleg in verband met de voeding kon ik me terug richting thuis begeven voor het goede nieuws. Blijkbaar moeten we voor zijn voeding slechts 1 maand aftrekken. Dus hij mag nu alle dingen eten dat een kindje van 6 maanden mag eten. Maandag eens starten met fruit, ben benieuwd of het ook zo goed naar binnen zal gaan als de groentjes.
Met vlinders in de buik maken Yari en Rayanne zich klaar voor de eerste schooldag. Voor allebei wordt het een jaar vol nieuwigheden, Rayanne gaat naar het eerste leerjaar en Yari gaat na twee jaar het speel-leerklasje naar een klasje hoger. Ze zullen beide nieuwe uitdagingen krijgen en weer heel wat nieuws bijleren. Rayanne is vooral blij om haar vriendjes terug te zien en is dolenthousiast voor deze eerste schooldag. Yari is dan weer benieuwd naar zijn nieuwe klas en vooral naar zijn nieuwe leerkracht. Het is woensdag en dus kan ik ze niet zelf naar school brengen. De bussen komen hen ophalen, maar daar hebben zij het minder moeilijk mee dan ikzelf. Op woensdag is het heel moeilijk voor mij om ze zelf naar school te brengen. Yari zijn school begint om 8u45 en die van Rayanne om 8u30. Ik kan dus niet op tijd bij beide scholen geraken. In de week gaat Yari ook altijd met de bus en Rayanne die zet ik aan de schoolpoort af en ga ik ook halen. Enkel die woensdag is dus een lastige dag en spijtig genoeg is dat dit jaar de eerste schooldag. De bus van Rayanne komt als eerste toe, ze zoekt een plekje en wuift nog vrolijk door het venster. Daar komt het al, die tranen bedwingen is niet aan mij besteed. Yari zijn bus komt niet veel later toe en nog voor ik er erg in heb zullen de kindjes met hun voeten onder de bank zitten. Wat zouden ze toch doen vandaag en wie wordt hun leerkracht voor dit jaar? Wat gaan ze allemaal leren? Wie zit er in de klas en met hoeveel? Al een geluk dat ik nog onze twee kleine pagadders hier in huis heb om me mee bezig te houden en de gedachten te verzetten. De voormiddag gaat al gauw voorbij en voor ik het weet staan ze al terug aan de deur. Rayanne vond het heel leuk en zit vooraan in de klas, vlak voor de juffrouw. Ze hebben zelf mogen kiezen waar ze wilden zitten. Yari was ook enthousiast en zit bij enkele leerlingen in de klas waar hij ook het eerste jaar heeft bijgezeten. Het zijn dus niet allemaal 'onbekende' kindjes. Vandaag was het nog wat kennismaken met de andere leerlingen en de juf, maar vanaf morgen zal het echte werk wel terug beginnen.
De laatste dag van de grote vakantie heeft zich aangekondigd. Daan had zijn flesje al rond 6u45 gekregen en dus konden we zelf nog wat uitslapen. De wekker van Yari en Rayanne stond op 8u en Andreas wordt wakker wanneer hij dat zelf wilt. Yari en Rayanne hebben zo'n wekkertje dat de ogen open doet als ze uit hun bed mogen komen, de televisie staat al geprogrammeerd zodat ze slechts op de knop hoeven te duwen. We hebben de gewoonte om dan een half uurtje later op te staan en hen te vergezellen. Deze morgen was dat niet anders, enkel wat meer gerommel en lawaai dan gewoonlijk. Wat waren ze toch aan het uitsteken? We komen in de living en zien dat de tafel al gedekt was en dat ze bezig waren met hun nieuwe boekentas klaar te maken. Wat een leuke verrassing! Ze kijken er enorm naar uit om morgen terug naar school te vertrekken. Rayanne al iets meer dan Yari, want zij gaat naar het eerste leerjaar. Een grote stap voor ons meisje waar ze enorm naar toeleeft. Yari heeft volgens mij dan wat meer schrik om van klas te veranderen. Hij heeft twee jaar in het speel-leerklasje gezeten en gaat nu ook naar een klasje hoger. Ik denk dat hij niet goed weet wat hij ervan moet vinden, maar hij ziet er wel naar uit om zijn vriendjes terug te zien. Spijtig genoeg is zijn beste vriendje van de afgelopen twee jaar van school verandert. Ik heb de ouders ook nooit gezien en kan hem dus niet een keertje uitnodigen om hier te komen spelen. Hij zal nog wel andere vriendjes maken. Voor Rayanne veranderen er ook een aantal dingen, al de jongens uit het derde kleuterklasje (uit haar klas), hebben ze in het andere eerste leerjaar gezet en een groot deel van de jongens van de andere derde kleuterklas komen nu bij haar in het eerste leerjaar te zitten. Ze zijn dus met met slechts 5 kindjes die oorspronkelijk bij elkaar zaten in het derde kleuterklasje en dat zijn de vijf meisjes. Waarom ze dat juist doen blijft voor mij en misschien nog andere ouders een vraagteken. Ze vind het dan ook niet leuk dat ze niet meer bij haar 'liefje' in de klas zal zitten, maar ze kan er nog wel mee spelen op de speelplaats. Na ons lekker ontbijtje werd het eens tijd om de kleerkast uit te rommelen. De lage broeken van vorige winter en de t-shirten met lange mouw, waren zo goed als allemaal te klein. Ik zal dus weten wat doen na hun eerste schooldag.
Gisterenavond nog de cake gebakken om ze vandaag te versieren, het belooft weer een drukke zaterdag te worden. De papa weet dat ik dan tijd nodig heb en had Andreas deze voormiddag al mee op wandel genomen. Samen naar de winkel zodat alleen de twee oudsten en Daantje nog hier waren. Deze laatste lag nog goed in dromenland wanneer ik aan de chocolademousse begon om de taart te vullen. Maar liefst 3 lagen chocolademousse tussen de taart, want dat lusten ze allemaal wel. Ondertussen natuurlijk eens proeven of ze wel lekker is om dan de chocolade snoetjes af te wassen. De mousse is al goedgekeurd, hopelijk de taart straks ook. Nadat de chocolademousse tussen de lagen cake zit, kan de ganache erover om de taart mooi glad te krijgen. De cake stond nog maar net in de frigo toen de papa met Andreas arriveerde. Het was ondertussen al bijna 13u en dus hoogtijd om eens te eten en Andreas te slapen te leggen. Daantje had ook al een flesje gekregen toen hij rond 10u30 wakker werd. het is me toch een slaapkopje... In de namiddag kon ik rustig aan de taart verder werken en voor ik het wist was het alweer tijd voor Daan zijn groentenpapje. Hij kan ondertussen maar liefst 150gr eten en dan nog eens 60ml melk drinken! Ik denk dat ik maandag maar eens de portie groentenpap ga vermeerderen zodat hij er geen flesje meer achter moet krijgen. Als hij zo goed blijft eten kan ik vanaf september ook met fruit starten. De taart is ook klaar en wacht nog op de goedkeuring van de papa en natuurlijk van Yari, maar daar twijfel ik niet aan. Zo lang het maar met auto's is, is onze Yari tevreden.
het was al eer een tijdje geleden dat we nog eens een uitstapje gedaan hadden met Yari en Rayanne, dus hadden we besloten om eens naar Bobbejaanland te gaan. De twee jongste spruiten hadden we wijselijk bij oma en opa vis gelaten, zij kunnen in Bobbejaanland niet veel doen. Ze zullen hun beter amuseren bij de oma en opa dan een ganse dag mee in de koets gezeuld te worden. Oma mobi was ook van de partij, zo kon ze nog eens haar tweede jeugd beleven. ;-) Voor mij was het al ontzettend lang geleden dat ik nog eens naar Bobbejaanland geweest was en mijn man was er zelfs nog nooit geweest. Het was dus spannend afwachten hoe het er inmiddels uitziet en wat er allemaal verandert is tijdens al die jaren. Bij het oprijden van de parking konden we al zien dat er niet veel volk aanwezig was. Goed voor ons, dan moet je nergens lang aanschuiven en kan je zeker al de attracties een keertje doen. De kinderen wisten niet waar eerst kijken en we hebben dan maar de monorail genomen om zo het ganse park te kunnen bekijken. Bij de voorlaatste halte zijn we uitgestapt en hebben we de eerste attractie aangedaan. Buiten konden we niet onmiddellijk zien welke attractie het was, maar we hadden het vermoeden dat het iets met bootjes was. Je weet wel, zo van die bootjes dat rustig rondvaren en waar je je ogen uitkijkt naar al de dansende figuurtjes. Bij het platform zagen we dat het boomstammen waren, maar met het gedacht dat deze niet zo 'nat' zouden zijn omdat het overdekt was, zijn we toch ingestapt. Niet veel later begon de helling en wisten we al dat we hier niet droog zouden uitkomen. Iedereen was voorzien van regenjas behalve ik natuurlijk. Ik had een gewoon pulletje aan waardoor het natuurlijk ontzettend lang duurde eer dat droog was. Na de rit hebben we besloten om geen attracties meer te doen waar je nat in wordt, het zonnetje was ver zoek en het was net te fris om nat rond te lopen. De achtbanen die niet overkop gaan waren voor de kinderen geweldig. We hadden niet gedacht dat ze hier zo veel plezier in zouden hebben. Na de eerste rit op de Bob Express vroegen ze om er nog eens op te mogen. Voor ons vertrek naar huis hebben we er nog een ritje op gemaakt. Na een enkele lichte regenbui in de namiddag was het verder een heel mooie dag en vooral een heel leuke dag. Wie weet gaan we met Halloween nog eens terug om dan mee te griezelen met de spoken en vampieren.
Daan weegt ondertussen 4.240gr. en is zo'n 58cm groot en dat is te merken aan zijn kleedjes. Maatje 50 zit wat krap en moet plaats maken voor maatje 56. Met pijn in het hart heb ik al de kleine kleedjes uit de kast gehaald en heb ik de grotere maat in de plaats gelegd. De tranen stonden me in de ogen en ik weet niet waarom. Bij de andere kindjes had ik dat niet, dat was vanzelfsprekend dat ze ergens te groot voor werden en stond ik er niet echt bij stil. Eén pyjama heb ik mooi aan de kant gelegd ter bewaring, waar ook het kleine stamper body'ke ligt van toen hij nog in de couveuse lag. Het zijn zo van die dingen die ik niet kan weg doen. Elk van mijn kindjes hebben ook een herinneringsdoos waar zo van die spulletjes insteken. Bij de twee oudste zijn we al aan doos 2 toe, maar bij de twee jongste geraakt er nog wel wat bij. De kaartjes van bij de geboortes die steken in nog andere dozen. Ik krijg het niet over mijn hart om dat weg te gooien, dat moeten ze later dan maar zelf beslissen. Knutselwerkjes van moederdag of vaderdag of knutselwerkjes die gewoon te mooi zijn om weg te doen vinden hun weg naar de doos. Ook de kranten van op de geboortedag en het navelklemmetje zitten er goed in verborgen. Elk spulletje met elk hun eigen verhaal en herinnering verdienen het om bij te houden geworden.
Wat kan je allemaal doen met je kinderen op zo'n druilerige dag als gisteren? Knutselen, puzzelen, een tent maken van lakens, tv kijken, poppenkast spelen,... Allemaal leuke dingen, maar het liefst van al bak ik cakejes en taart. De kinderen helpen me om alles juist af te wegen en om alles in de kom te doen. De keukenrobot in gang zetten is ook een taakje voor hun om dan te kijken hoe alles gemengd wordt. Ondertussen kunnen ze de papieren vormpjes voor de cupcakes in de bakvorm doen. Het beslag in de vormpjes scheppen is een taak voor de mama, de oven op temperatuur zetten doen we samen. Zo leren ze ook al getalletjes boven 100 en leren ze hoe ze voorzichtig moeten omgaan met iets dat toch wel gevaarlijk is. Als de oven open gaat blijven ze even uit de buurt tot de deur weer dicht is. Dan kijken ze om de haverklap eens door het glazen deurtje om te zien hoe de cakejes aan het rijzen zijn. Wanneer de oven tuut weten we dat de cakejes eruit mogen en dat ze nog even moeten afkoelen. Mmmm, ze zien er al heerlijk uit, maar het kan altijd beter. Dus we besluiten om een lekker schuim te maken van eiwit, suiker en ietsiepietsie citroensap. Dat smeren we over de cakejes en als afwerking kunnen de kindjes er nog een suikerfiguurtje op plaatsen. Zoiets lekker kan niet lang blijven staan voor de ogen van de kindjes dus er wordt al rap geproefd van onze nieuwe creaties en het besluit staat vast; ze zijn overheerlijk!!
Alle ingrediënten (behalve de melk) in de kom doen en goed luchtig mixen. Daarna de melk tijdens het mixen erbij gieten tot je een homogene massa hebt. Het beslag verdelen over de cupcakes en dan zo'n 20 minuten in een 180°C voorverwarmde oven zetten.
Recept eiwitbeslag: - 1 à 2 eiwitten (moet je zelf bekijken hoeveel je op een cupcake wilt strijken. Ik had toegekomen met 1 eiwit) - enkele druppels citroensap om het mooi wit te houden - suiker naar smaak (ik weeg mijn suiker niet af, maar kijk naar de consistentie van het eiwit en proef ervan tot het naar mijn smaak goed is)
Alles heel luchtig opkloppen en dan over de cakejes smeren. Voor een andere kleur, kan je er kleurstof bijvoegen dat geschikt is voor consumptie.
Na lang zwoegen en zweten is het ons Daantje eindelijk gelukt. Hij was al een goede week bezig met draaien tot op zijn zij, maar tot op de buik wilde maar niet lukken. Dan werd hij lastig omdat het hem niet lukte en zodra we hem terug goed op zijn rugje legde, begon hij weer te wriemelen en draaien tot op zijn zij. Dit de ganse dag door tot zijn grote frustratie, maar dinsdag was dan de grote dag. De dag waar hij zo voor geoefend heeft. Ik zat rustig wat op de computer de tokkelen met op de achtergrond meneertje zijn geluiden van frustratie. Zoals gewoonte liet ik hem eventjes doen voor ik hem terug op zijn rugje draaide. Na een paar keer zo recht te staan, keerde ik me om op mijn stoel en zag ik hem opeens op zijn buik liggen. Het ene handje wel nog wat in de weg, maar Daan lag op zijn buik. Je zou gaan denken dat hij het leuk zou vinden dat hij doorgerold was, maar integendeel. Hij was nog lastiger dan anders wanneer hij op zijn buikje lag. Waarschijnlijk omdat dat ene handje ook niet zo comfortabel lag. Als ik hem zelf op zijn buikje leg, vindt hij het best wel leuk. Dan zorg ik er ook voor dat zijn handjes en armpjes goed liggen en van zodra ik merk dat het te vermoeiend begint te worden, leg ik hem terug op zijn rug. Omdat hij wat ambetant was op zijn buik, heb ik er niet aan gedacht om eerst nog gauw een foto te nemen. Ik heb hem opgepakt en daarna terug goed gelegd. Pas later besefte ik dat ik beter eerst een foto had genomen, maar die komt dan wel later. Volgens de ontwikkeling zit hij dus mooi op 'schema'. Hij is nu een goede 6 maanden, maar daar moeten we 3 maanden aftrekken. Een kindje dat op de voorziene datum geboren wordt begint ook te rollen naar buiklig rond 4 maanden of iets vroeger, dus daar beent hij al wel wat bij. Voor zijn gewicht moet ik nog even wachten tot volgende week, maar op onze weegschaal weegt hij al een dikke 4 kilo. Zijn eten gaat ook heel goed. Hij krijgt 5 voedingen, waarvan hij elke dag zo'n 50gr groentjes eet met daarna nog een flesje melk. Over het algemeen drinkt hij nog steeds 120ml à 130ml met af en toe eens een uitschieter van 160ml. Ondertussen heeft hij al mogen kennismaken met worteltjes, courgette en pompoen en alles gaat even vlot naar binnen. Vanaf maandag kunnen we eens proberen of het lukt om 75gr naar binnen te spelen.
De dag is aangebroken om eens te beginnen met groentenpap. Hij staat nu op 5 voedingen waarvan hij telkens tussen 120ml en 160ml drinkt en hij weegt ondertussen zo'n 4 kilo. Ik heb de indruk dat hij er wel klaar voor is, hij zit ook al mooi recht in zijn relaxje, dus we hebben de babycook terug boven gehaald. Die stond al eventjes terug in de keukenkast omdat Andreas meestal eet wat wij zelf de dag voordien gegeten hebben of hij eet 's middags gewoon mee met ons. Om te starten begin ik gewoonlijk met worteltjes omdat die lekker zoet zijn van smaak. Daan had al laten merken dat hij grote honger had en toen ik hem in zijn relax zette, keek hij eerst maar eens verbaasd. Toen de lepel met wat wortelpuree aan zijn mond kwam wist hij niet goed wat doen, maar al gauw zuigde hij het beetje wortelpuree van de lepel. Mmmm... dat smaakt naar meer. Hij vond het geweldig en zat tussendoor alsmaar te lachen. Na een paar lepeltjes zijn we verder gegaan met een flesje. Ik wil hem niet te moe maken zodat hij na zijn groentenpapje ook nog zin heeft om zijn flesje te drinken. Elke dag geef ik zo enkele lepels meer tot ik merk dat het vlot gaat en hij een volledige portie op kan. Een dag of 5 worteltjes en dan eens proberen met pompoen, courgette, rode biet, knolselder,... Keuze genoeg om uit te testen en om hem de smaken te leren kennen. Sinds kort begint hij ook steeds meer te spelen. Hij begint meer en meer te beseffen dat er iets boven zijn hoofdje hangt en begint bewuster naar die speeltjes te slaan of zelfs al met beide handjes grijpen. Dat is nog niet zo gemakkelijk en nog iets of wat ongecontroleerd, maar het is een begin. Rollen doet hij nu langs de beide kanten tot hij op zijn zij ligt. Dat ene armpje ligt nog steeds in de weg om door te kunnen rollen naar zijn buikje, maar eens hij zal weten hoe dat armpje uit de weg moet, ben ik er zeker van dat hij tientallen keren op zijn buik zal rollen en dat de mama hem dan tientallen keren terug op zijn rugje zal mogen leggen omdat hij het wat beu wordt. Volgende week moeten we nog eens langs gaan bij Kind en Gezin en dan weten we weer precies hoeveel hij weegt en hoe groot hij ondertussen geworden is. Aan zijn kleedjes te zien is hij wel al goed gegroeid. Ondertussen kan ik hem al kleedjes aandoen van 1 maand!
Om 6u gaat de wekker af, een kwartiertje eerder had Daan al van zich laten horen. Tijd om op te staan mama en papa, tijd voor mijn flesje, tijd om naar huis te gaan. Wat gaat de tijd toch zo rap, we hebben ons zo goed geamuseerd dat de dagen voorbij gevlogen zijn. Nog rap de laatste koffer en de reisbedjes in de auto laden en dan om 7u terug naar ons thuislandje. Andreas en Daan vallen al snel in slaap terwijl de papa en mama een fruitsapje en koffiekoek verorberen. De terugrit is begonnen... 10u: Eerste stopplaats van de rit. We zitten in Milaan en tanken de auto vol. Binnen was er de mogelijkheid om het flesje van Daan op te warmen. Andreas kon van een lekker kaasje smullen en eens wat rondlopen. Een half uurtje later zaten we al terug in de auto voor de rest van de trip. 13u: We naderen de Gotthard-tunnel (Zwitserland) en komen in de file terecht. De GPS geeft 25 minuten file aan, maar niet veel later verandert dat cijfertje naar 90 minuten. Een paar kilometer verderop is er nog een tankstation met eetgelegenheid. We stellen ons de vraag wat we gaan doen. Verder rijden in de file, niet weten hoe lang die nog duurt, of stoppen om de kindjes hun eten te geven. Al snel is de beslissing genomen om toch te stoppen zodat de kindjes al kunnen eten. Hier geen microgolf beschikbaar voor klanten, maar ze zijn wel zo vriendelijk om het flesje van Daan en het eten van Andreas op te warmen in de keuken. We geven hun eten in de auto omdat het er veel rustiger was dan daar binnen. 16u: We zitten in Duitsland wanneer we nogmaals stoppen. Daan een flesje, Andreas wat fruit en de papa en mama een belegd broodje dat we daar kunnen kopen. Ondertussen kan Andreas ook nog even zijn beentjes strekken en de omgeving ontdekken. Ook nog eventjes naar oma en opa mobi bellen om te horen hoe hun trip tot nu toe verlopen is. Ze zijn nabij de Gotthard-tunnel, maar stonden nog niet in de file. Hopelijk hebben ze er ook niet te veel file. 19u40: Tijd voor een flesje voor Daan en voor een flesje voor Andreas. We zijn in Mosel (Duitsland) wanneer we stoppen bij een Serways wegrestaurant. Ook hier weer geen microgolf ter beschikking, maar wel vriendelijk personeel dat ons verder helpt. Zowel Daan als Andreas hebben van hun flesje genoten. En nu... de laatste rechte lijn naar huis. Niet veel later komen we langs de andere kant van de autosnelweg een colonne ambulances tegen. We vragen ons af wat er gaande zou zijn (zondagochtend komen we te weten wat er gebeurt is op de Love Parade). 22u15: Thuishaven is in zicht, Andreas en Daan zijn in slaap gevallen. We stoppen nog even voor een hamburger en frietjes om thuis op te eten. Rond 22u30 kunnen we Andreas in zijn eigen bedje leggen. Daan laten we nog rustig slapen in de maxi cosi terwijl wij van onze hamburger eten. Na het flesje van Daan kunnen we ook ons bedje intrekken. De vakantie zit erop, maar we treuren niet. Het waren twee reuzeweken en het huisje voor volgend jaar is al gereserveerd. We kunnen terug beginnen aftellen...
De heenreis is heel goed verlopen. Het was voor ons ook de eerste keer om zo'n lange reis te maken met zo'n kleine kindjes, maar alles is goed verlopen. Vrijdag zijn we rond 16u30 vertrokken in België zodat we ons niet zouden moeten opjagen om op tijd in Brescia te zijn. Daar bleven mijn ouders met de twee oudste kindjes op een camping overnachten zodat we zaterdagmorgen samen de reis konden verder zetten. Onderweg naar Italië zijn de kindjes heel voorbeeldig geweest. Andreas heeft het eerste uurtje geslapen en is dan wakker gebleven tot rond 22u. Daan heeft ook heel veel geslapen en we hebben hem onderweg niet gehoord. Omdat we onze GPS volgden namen we een autostrade waar bitter weinig tankstations waren. Daardoor konden we nergens zijn flesje opwarmen en waren we genoodzaakt om het koud te geven. Al een geluk dat dat ook vlot binnen ging en hij onderweg dus ook al zijn flesjes goed gedronken heeft. Rond 4u00 zijn we in Brescia toegekomen en hebben we nog even in de auto geslapen. Rond 7u zijn we oma en opa mobi op de camping gaan opzoeken om ze klaar te stomen voor vertrek. Het was tevens een blij weerzien met de andere kindjes. Rond iets over 8u konden we de camping verlaten en gingen we ervan uit dat we nog voor 13u00 (de siesta) gingen arriveren op onze eindbestemming. dat was buiten de lange file gerekend waar we in terechtkwamen. En dat net die laatste kilometers waardoor we pas rond 13u20 op de camping arriveerde. We konden wel direct in ons huisje waar de airco al voor verkoeling zorgde. Omdat we pas rond 15u met de auto op de camping mochten hebben we in de tussentijd de camping wat gaan verkennen. Wauw... Een heel mooie camping met een prachtig zwembad voor groot en klein. Ook de winkel is ruim en de standplaats van oma en opa mobi is op slechts enkele meters van ons huisje. Hier zullen we ons goed amuseren. Uitpakken heb ik nooit graag gedaan en dat was nu ook niet anders. Even weer zo'n stressmoment, maar een goede pizza die avond in het restaurant maakt alles weer goed. Zondag konden we dan eindelijk in het zwembad duiken. Het water is lekker koel en toch niet te fris. In de namiddag is er telkens tussen 13u en 15u een siesta en is het zwembad en de winkel toe. Dan gaat opa mobi wat rusten na het eten en spelen de kindjes bij ons tussen de bomen aan het huisje. Daarna is het weer tijd om naar het zwembad te trekken. Andreas loop telkens een halve marathon terwijl Yari en Rayanne in en uit het zwembad kruipen en op en af de glijbaan glijden. Het golfslagbad is om het uur en ook daar halen ze hun hartje op. Daan ligt in de schaduw te slapen in zijn open tentje of zit wat rond te kijken. dat was toch zo tot een dag of twee geleden. De temperaturen zijn hier in de namiddag zo hoog dat het voor Daan heel moeilijk wordt. Hij komt nu dus enkel in de voormiddag mee en in de namiddag wisselen ik en mijn man elkaar af om in het huisje bij Daan te blijven. In de lekkere koelte van de airco. Om een idee te geven van de temperaturen; het is hier 36°C, maar het voelt aan als 40°C en zelfs het water van het zwembad is in de namiddag maar liefst 31°C. Het geeft iets of wat verfrissing, maar het bad van 60cm diep voelt eerder aan als een 'bad' dan een zwembad. Het diepe zwembad geeft iets meer koelte, maar is in de namiddag ook niet echt fris meer te noemen. Toch zijn we blij dat we in het water de koelte kunnen opzoeken.
De vakantie zat er al een tijdje aan te komen en eindelijk is het zover. Dit jaar gaan we naar La Bella Italia met al de kindjes en met oma en opa mobi. Vorig jaar zijn we niet op reis gegaan, maar de 2 jaren daarvoor zijn we ook steeds samen met oma en opa mobi meegegaan. Het eerste jaar was eigenlijk onverwacht.We hadden oorspronkelijk niets geboekt, maar eens het zover was hadden we heel veel kriebels om onze koffers te pakken en te vertrekken. Oma en opa mobi vertrokken diezelfde week (de dag erna om juist te zijn) met hun mobilhome richting Italië. Ik heb toen rap een belleke gedaan om te horen op welke camping ze verbleven om zo eventueel nog een huisje te kunnen boeken. Dat was volgens oma niet nodig, want de kindjes konden in de mobilhome slapen en wij konden toch gewoon in een bijzettentje snurken. Ik zag dat idee volledig zitten, maar of mijn hubby daar zo enthousiast over was, was een ander paar mouwen. Hij was nog nooit op camping geweest en had daar een heel ander beeld van dan dat het in werkelijkheid is. Terwijl hij nog aan het werk was heb ik hem opgebeld met het nieuws dat we op vakantie konden vertrekken, maar dat het dan wel met een tentje zou zijn. Tot mijn grote verbazing was hij akkoord, hij wilde gewoon weg op welke manier dan ook. Die beslissing heeft hem doen inzien dat een camping heel tof is en ideaal voor een gezin met kinderen. Vanaf die vakantie hebben we gezegd dat we op camping blijven gaan tot we ooit nog eens zonder kindjes vertrekken. Het jaar nadien waren we al beter voorzien met een grotere tent en een groter mobilhome. De vorige was ééntje voor vier personen en de nieuwe versie is er ééntje voor zes. De kindjes slapen dan in het stapelbed en oma en opa mobi slapen boven de bestuurderskabine. Dan heb je nog een tafel dat je kan ombouwen tot een dubbel bed, maar daar gaan wij niet slapen. Het is het eerste jaar dat we met vier kindjes op vakantie gaan en voor zoveel volk is de mobilhome toch ietsiepietsie klein. Mijn man en ik hebben dus een huisje gehuurd voor onszelf en de twee kleinste pagadders. De twee oudste zijn deze namiddag al mee vertrokken met oma en opa en blijven tijdens ons verblijf ginder ook bij hun in de mobilhome slapen. Plezier gegarandeerd!! Het is raar om te weten dat mijn kindjes op dit moment zo'n 400km verder zitten, maar ze zijn in goede handen. Morgen, waarschijnlijk rond 17u vertrekken wij met de andere helft van de kroost. Hopelijk kunnen we redelijk ver rijden tot middernacht om dan zelf even de oogjes toe te doen. Geen ganse nacht hoor, slechts enkele uurtjes om niet te vermoeid te geraken. Zo kunnen we zaterdagmorgen oma en opa mobi tegemoet rijden om de laatste kilometers samen af te leggen en om met de ganse bende op hetzefde moment te arriveren op de bestemming: La Bella Italia!!!
Ons Rayanne is vandaag afgestudeerd als kleuter. Volgend jaar zet ze de grote stap naar het eerste leerjaar. Spijtig geneog worden de klasjes weer maar eens door elkaar gehaald en zal haar liefje niet bij haar in de klas zitten. Slechts met 4 meisjes van de huidige klas gaan ze naar het eerste leerjaar. Al de andere kindjes komen van de andere kleuterklas. De jongens die nu nog in haar klasje zaten worden op hun beurt verhuist naar de andere klas. Waar halen ze de logica toch vandaan? De kleuterjuffen hadden wel een leuke ceremonie op touw gezet en al de kleuters kwamen met een toga met bijpassende hoed naar buiten. De ouders stonden op een rij met een goedkeurend oog toe te kijken. De één al wat meer geëmotioneerd dan de ander (mij mag je bij de geëmotioneerde ouders plaatsen). Eerst hebben ze met z'n allen nog een leuk liedje gezongen over hun coole ouders en daarna werden ze één voor één bij de juf geroepen om hun 'diploma' in ontvangst te nemen. Een welverdiende proficiat en een kus van de juf, alhoewel dat laatste niet voor iedereen weggelegd was. De jongens stonden daar al iets twijfelachtiger tegenover dan de meisjes, tja ze worden ook groot hè. Na afloop hebben alle kleuters nog een roos gegeven aan de juf en een bon om hun eens goed te gaan relaxen. Al de mama's en papa's hadden een centje samen gelegd hiervoor op initiatief van enkele ouders. Spijtig genoeg kwamen ze met dit initiatief vrij laat op de proppen en voelde ik (en nog enkele andere ouders) zich eerder verplicht om hieraan mee te doen. Toch hebben we ook nog een cadeautje afgegeven van ons allen voor alle juffen van het kleuteronderwijs voor de leuke jaren die ze onze dochter gegeven hebben. Het diploma zal mooi opgeborgen worden in de herinneringsdoos van onze dochter zodat ze later nog eens kan terugdenken aan die onbezorgde kinderjaren.
Wanneer Daan uit het ziekenhuis ontslagen werd, kregen we een resem afspraken mee. De allereerste afspraak was al een week later bij de oogarts en daar was alles in orde. Ze wil ons pas terug zien als Daan 1 jaar is. De afspraak die daarop volgde was gisteren. Daan kreeg een echo van zijn hersentjes en daarna verwachtte ze ons op de algemene raadpleging om deze echo te bespreken en zijn algemene ontwikkeling te bespreken. In de wachtzaal van radiologie zat nog een mama met haar dochter van ongeveer een jaar of dertien - veertien. Het eerste wat ze vroeg was het gewicht van Daan. De manier waarop ze dat vroeg deed me al vermoeden dat ze wist dat Daantje te vroeg geboren was. Mijn vermoeden was juist. Haar dochter was ook te vroeg geboren, op 29 weken, maar ze verzekerde me dat die kinderen er ook komen. Haar dochter was nu een gezonde tiener zonder problemen ten gevolge van de vroeggeboorte. Ik vond het wel eens plezant om met nog een mama te praten van een prematuurtje. Lang duurde het gesprek niet, want na amper tien minuten mocht ik al naar binnen met Daan. Daarna kon ik mij naar de wachtzaal begeven van de wachtzaal voor de raadpleging van kindergeneeskunde. Daar heb ik wel wat langer moeten blijven wachten dan tien minuten. Er zaten heel veel mama's en papa's met baby's en ook al wat oudere kinderen, met elk hun eigen verhaal. Bijna een uur later dan het afspraakuur kon ik naar binnen. De herinneringen van toen ik er moest zitten met Yari kwamen ook weer allemaal naar boven. Er was nog niets verandert, behalve dan de tv-hoek die ze nu geïnstalleerd hadden. Eénmaal binnen mocht ik Daantje uitkleden om hem te wegen en te meten. Zijn gewicht stond op ongeveer 3.300gr en zijn lengte bedroeg 50cm. De arts had hem toch liever dikker gezien, maar ik maak me er geen zorgen om. Ons Daantje komt elke week zo'n 100gr. bij terwijl ze in het ziekenhuis een 150gr. per week willen zien. Ze vertelde dat hij dat gewicht moet inhalen. Waarom zou hij dat moeten 'inhalen' als hij zijn eigen curve mooi opvolgt en goed drinkt en mooi wakker is overdag en goed slaapt 's nachts. Van mijn vorige kinderen heb ik ook al geleerd om niet te veel aandacht te besteden aan die curves en gemiddeldes zolang ze hun eigen curve goed volgen en geen dalingen maken of blijven hangen is het goed. De echo van zijn hersentjes wees uit dat hij een klein littekentje heeft aan één kant (waarom klinkt dat me bekend in de oren? cfr Yari). Toch verwacht ze hier geen problemen van omdat de hersenen nog volop in ontwikkeling zijn en ze dus nieuwe connecties kunnen maken en meestal neemt de andere helft dat stukje dan gewoon over. Toch zal ik me zorgen blijven maken tot Daantje groter is en een leeftijd heeft bereikt wanneer je dan de eventuele gevolgen zou kunnen zien. Op vlak van zijn voeding zijn er ook veranderingen. We mogen proberen om over te schakelen van Nutramigen naar Nan Pro. Telkens één flesje Nutramigen per dag vervangen door Nan en kijken of hij er goed op reageert (geen krampjes, geen bloed bij de stoelgang). Zo zou hij na een week volledig op Nan staan. De Gaviscon mogen we ook afbouwen als hij volledig op Nan staat en ze heeft wel gevraagd om 1ml maïsolie bij de flesjes te doen zodat hij wat meer calorieën binnen krijgt. De medicijnen zijn hetzelfde gebleven. Nog steeds 2 puffs per dag met Pulmicort voor zijn longen, die zijn blijkbaar nog niet 100% in orde. Zijn vitaminen en zijn ijzer moet hij ook nog blijven nemen. De volgende afspraak is in september en dan is het samen met de kinesist. Wanneer ik in de wachtzaal zat met Daantje op schoot voor zijn flesje, kwam er een koppel langs met hun kindje. Ze waren op weg naar buiten toen de man zich opeens omdraaide naar mij: "2 weken?". Ik lachtte: "5 maanden". Hij stak zijn duim omhoog en ging verder.
Daan zijn pampertje aandoen op het aankleedkussen is dagelijkse kost. Terwijl ik zijn pamper dan verschoon babbel ik er wat tegen en is het zo'n paar minuutjes even ik en hij. Niets bijzonder eigenlijk tot enkele dagen geleden. Hij lag daar op zijn aankleedkussen met zijn billetjes bloot en zijn body tot onder zijn oksels getrokken. "Awel Daantje, dag flinke kapoen. Wij gaan u eens een schoon pamperke aandoen hè." Iets in die trend en nog wat meer sta ik dan tegen hem te vertellen. Nietsvermoedend dat eens dat moment zal komen. Het moment dat dat lieve, kleine, serieuze snoetje verandert in iets goddelijk koddig. Dan zie je hem zo kijken van "is die hier nu tegen mij bezig? Ah ja, ze is tegen mij bezig. Best wel grappig." En dan komt dat lachje tevoorschijn. Het is zo moeilijk om dan nog verder te doen met dat pampertje. Zonder te beseffen blijf je maar tegen dat kereltje babbelen en onnozel doen om toch steeds weer dat snoetje te zien glimlachen. Al een geluk heb ik zijn pamper nog op tijd aangedaan, anders had hij echt wel genoeg redenen gehad om eens goed te lachen. Sinds kort komen er nu ook nog wat geluidjes bij en zou je de ganse dag aan zijn park of relax staan om gewoon dat snoetje te zien. Hij is nu 5 maanden (9 weken gecorrigeerde leeftijd) en doet het dus heel goed. Zo zie je dat hij toch heel tevreden is in ons nestje en dat hij zich al heel goed thuis voelt.
Kookos (Kortdurende Ondersteuning aan Ouders van een Kind met een Ongewone Start) is een dienst die pas sinds 2007 opgestart is. Dit is een dienst binnen de Brabantse Thuisbegeleiding. In het ziekenhuis hadden we al met deze mensen gesproken en hebben we ook besloten om van hun dinest gebruik te maken. Ze doen in sommigen hun ogen niet veel, maar als ouder heb je er heel veel aan. Ze helpen je om je kind beter te leren kennen en om het thuiskomen zo vlot mogelijk te laten verlopen. De eerste week van Daan zijn thuiskomst zijn ze al eens langs geweest. We hebben dan een gesprek gehad rond alles wat er gebeurt is en eventuele vragen en zorgen langs mijn kant zijn besproken. Daarna filmen ze een stukje wanneer de baby wakker is en dat je er als ouder mee bezig bent. In ons geval komt daar ook nog eens Andreas bij die ze ook filmen om te kijken hoe zijn reacties zijn op Daan. Twee weken later komen ze dan terug om het stukje film te bekijken en te bespreken. Aan de hand van die film zie je sommige gedragingen van je baby waar je anders onbewust geen oog voor hebt. Zo krijg je ook de kans om je kindje beter te leren kennen en in mijn geval hou je er ook meer rekening mee. Ook hoe Andreas zijn portie aandacht vraagt was verbazend. Zo is er een stukje dat hij naast mij op de zetel zit terwijl ik Daan vast had. Wanneer ik niet tegen Andreas bezig was, keek hij mij even aan en smeet toen zijn potje op de grond om de aandacht te trekken. Op dat moment had ik dat niet door, maar door naar de beelden te kijken sta ik er nu wel meer bij stil. Ook konden we zien hoe Daan onze 'zoekt' en wanneer hij ons dan gevonden had bleef hij mooi staren en kijken. Zo schattig om te zien. Je bent natuurlijk niet verplicht om van deze dienst gebruik te maken en je kan deze ook stopzetten wanneer je denkt dat je het niet meer nodig zal hebben. Per bezoek wordt een bijdrage van 4,60 gevraagd en zo'n bezoekje duurt meestal 1,5uur. Ik wil het zeker aanraden aan iedereen die een ongewone bevalling heeft gehad. Het is misschien raar om thuisbegeleiding te krijgen en je associeert het misschien meer met personen met een handicap, maar dat mag je zeker niet doen. Ze proberen elk nieuw dingetje dat je kindje kan in het licht te zetten en het is een enorme hulp voor de ouders om je kindje beter te leren kennen!
Daantje dronk de laatste weken heel goed, maar de laatste twee à drie dagen gaat het weer wat minder. Eerlijk gezegd kruipen die bezorgde gevoelens weer naar boven. Bij Andreas had ik dat niet, dan had ik zoiets van "hij zal wel groot worden, ook al drinkt hij eens een paar dagen minder". Nu kan ik me dat moeilijk niet aantrekken en dat zorgt soms wel eens voor frustraties wanneer hij weer eens minder goed gedronken heeft. De verpleegster van Kind en gezin is dan gisteren nog eens langs geweest om hem nog eens op de weegschaal te leggen. Ik moet toegeven dat ik schrik had dat hij niet genoeg was bijgekomen, maar hij woog 3.180gr en dat was dus een goed gewicht. Oef... Toch zou ik liever hebben dat hij wat meer drinkt. Volgens zijn gewicht zou hij 450ml op een dag 'moeten' drinken en de vorige twee dagen was dat slechts 360lm. Deze morgen heeft hij dan weer wel goed gedronken, maar liefst 95ml in één keer!! Om goed te zijn zou hij bij elk flesje zo'n 75ml moeten drinken, dus als hij zijn volgende flesje nu weer wat minder drinkt is het niet zo erg. Ik hoop dat hij terug vertrokken is met zijn flesjes en dat hij vanaf nu terug vlot en goed zal drinken. Hij zal ook wel groot worden zeker? Misschien iets minder rap als andere kindjes, maar hij komt er wel ons Daantje.
"Mama, ik kon niet meer in mijn bed wachten" zei ons Rayanne als ik ze wakker riep deze morgen. Vandaag had ze haar schoolfeest en ging ze een mooi dansje doen voor iedereen die er was. Ze zat vol zenuwen en keek er heel hard naar uit, maar eerst was er nog dat andere feestje; vaderdag. Rayanne had haar pakje bij ons in de kamer verstopt, Yari had dat van hem onder zijn bed verstopt. De papa zou ze daar wel niet vinden zullen ze gedacht hebben. Ik daarentegen had donderdag al de verrassing klaarstaan in de keuken. De taart stond op tafel te wachten tot hij thuis kwam van zijn werk. Een leuke surprise die hij wel kon appreciëren. Van mezelf vind ik dat er nog wel wat verbeteringen aan zijn, maar ze is best geslaagd. Toen papa boven in de zetel zat, zijn de kindjes hun pakjes gaan halen. Eerst Rayanne met haar versje en daarna Yari. Het leek wel of de kinderen waren nieuwsgieriger dan de papa zelf. "Wat zal papa toch van ons pakje vinden?", zullen ze gedacht hebben. Papa heeft van allebei een mooie sleutelhanger gekregen, gemaakt van een soort plastiek dat je op voorhand inkleurt en daarna in de oven steekt. Wanneer het dan uit de oven komt is het gekrompen. Ik kende het nog niet, maar het ziet er heel tof uit om hier thuis ook eens te doen. Kort na de middag zijn we dan naar school vertrokken om zeker een goed plaatsje te hebben zodat we alles goed kunnen zien en zodat we niet in de weg zouden zitten met de koets. Onderweg nog even een pitstop gemaakt om het bolletje te gaan kleuren en dan een leuk plaatsje uitzoeken in de tent. Yari en Rayanne waren al snel weg om te gaan spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Tegen alle verwachtingen in was Rayanne heel los en moest ik ze niet helpen bij het omkleden. Ze deden een dansje op Prins Ali van de tekenfilm Aladin. Het was heel mooi gedaan en ze heeft heel goed meegedaan. Na afloop kon ik ze gaan halen in de klas, maar ze was al tegemoet gekomen samen met haar 'liefje'. Ik en de mama van haar liefje liepen erachter en zagen hoe ze hand in hand naar de tent wandelde. Wat kan liefde toch mooi zijn hè. Taart voor onze Superpapa
Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Zaterdag hebben we kunnen pronken met onze lieve Daan. Het was zijn feestje en we hebben niet op een persoon gekeken om dat te vieren. 's Morgens kon ik nog rap mijn huisje wat in orde brengen terwijl de twee oudste nog wat in het zwembad hebben zitten spelen. Rond de middag arriveerden de oma's en opa's zodat we dan samen konden vertrekken naar De Gabber. Ons Rayanne kwam nog op het laatste moment af dat ze haren wou zoals Mega Mindy. "Met een speldje?", vroeg ik dan. "Neen, zoals Mega Mindy." Ze trok de kast van de badkamer open en haalde mijn oud 'bekjes-maker-machine' boven. Dat ding zal al meer dan tien jaar oud zijn, maar is nog steeds populair bij de dochter. Dan heb ik nog maar rap rap bekjes in haar haren getoverd. Al een geluk dat dat antieke ding nog goed werkt en dat ik het destijds niet weg gedaan heb. Onderweg naar De Gabber viel onze frank (euro) dat we toch nog iets vergeten waren. De oma's en opa's reden al verder zodat toch zeker iemand op tijd was en wij konden terug naar huis voor de cadeau van meter en peter. De zaal van De Gabber was mooi klaargezet en met het dessertenbuffet waren ze juist bezig. We hebben wel niet alle desserts op tafel gezet, want met dat warme weer zouden er niet veel desserts meer goed blijven. We hebben dan ook tegen de genodigden gezegd dat ze gerust mochten vragen als er iets niet meer op tafel stond. Dat hebben ze blijkbaar ook gedaan, want het enige wat er nog over was waren drie potjes tiramisu en enkele potjes rijstpap. Voor de rest was alles op. Het was plezant om nog eens iedereen van de familie en vrienden te zien, zeker ook al de baby's. Het is een echte babyboom geweest in onze familie. Diegene die het hekken opende was Rémi op 09/10/'09, daarna volgde Yannis en Winter op 08/01/'10, dan komt onze kleine Daan op 21/01/'10en diegene die het hekken sluit is Finn op 18/02/'10. Het waren dus veel baby's op een rij. Ook de andere kindjes hebben hun goed geamuseerd op het feestje, twee ijsjes was geen uitzondering en van stil zitten was ook geen sprake (op enkele verlegen kindjes na). We hebben echt van Daan zijn feestje genoten en zijn iedereen dankbaar voor de cadeaus, maar vooral voor de aanwezigheid en hun medeleven!
Daan is nu bijna vier weken thuis en alles gaat heel goed met hem. Vandaag moesten we voor de eerste keer naar Kind en Gezin. Daan voor zijn prikjes van 3 maanden (hij staat 1 maand achter met zijn vaccinaties) en Andreas voor zijn prikjes van 15 maanden. Het waren dus twee vliegen in één klap. Wel praktisch, maar ik hou mijn hart al vast voor vanavond en morgen. Als hulpmiddeltje heb ik ook maar oma mobi ingeschakeld, dan kon zij Daantje troosten en ik Andreas. Toen ze hier arriveerde, had ze nog een andere verrassing mee. Het neefje was ook van de partij omdat zijn mama onverwachts weg moest. Al een geluk dat we met een grote auto rijden zodat iedereen mee kon. Daar aangekomen hebben we toch redelijk lang moeten wachten voor het onze beurt was. Eerst kon Andreas gewogen worden, die de teller van de weegschaal op 9.980 gram gezet had. Daantje was de volgende in rij en hij zette de teller op 2.980 gram. Hij is dus aan het bijkomen zoals het hoort, dat wil zeggen zo'n 150 gram per week. Hij is ook al wat gegroeid en meet nu 49,5cm. Zijn voedingen gaan ook heel goed, maar durven nog wel eens schommelen. Meestal drinkt hij gemiddeld 75ml en dit zes keer per dag, maar gisteren zaten er zelfs twee flesjes tussen van 90ml. We maken ons dan ook niet al te veel zorgen als hij eens een flesje minder goed drinkt. Zolang hij ongeveer 450ml per dag drinkt in totaal, zijn we tevreden. Ook de nachten beginnen wat langer te duren. Het is al een paar keer geweest dat hij zes uur tussen zijn flesje liet en gisteren heeft hij zelfs van 22u tot 5u30 geslapen. Ik hoop dat hij zo goed blijft slapen, want die paar uur meer slapen zonder gestoord te worden voel je wel als je de volgende morgen uit bed moet. Qua ontwikkeling mogen we hem vergelijken met een baby van 6 weken, ook al is hij al 4 maanden. En dan doet hij het wel goed, hij begint te lachen en stilletjes aan begint hij zijn handjes te ontdekken. Soms sabbelt hij zelfs liever op zijn vuistje of vinger dan op zijn tutje. Wie weet wordt het wel een duimertje zoals zijn grote, kleine broertje Andreas. Op het einde van deze maand hebben we nog een afspraak op Gasthuisberg voor de opvolging van neonato. Ik ben benieuwd met wat een rapport ons Daantje dan zal thuiskomen.
Andreas is zaterdag voor de eerste keer naar de kaper gegaan. Ik zag het niet zo zitten, want ik vond zijn haartjes zo schattig. Hij had vanonder zo'n typisch krulletje erin dat wel meerdere kleine kindjes hebben. Toch was het nodig, want zijn haartjes vielen voor zijn ogen en in zijn nek was het ook te lang aan het worden. Terwijl de papa bij de andere kindjes thuis bleef, ben ik vertrokken naar het kapsalon. Niet goed wetend hoe Andreas zou reageren en al voorbereidend op het ergste scenario. Bij de kapster moesten we nog even wachten voor het onze beurt was, maar Andreas heeft zich heel flink gedragen. Samen met mama zat hij op de zetel een boekske te lezen, precies of hij het alle weken moet doen. Wanneer het dan zijn beurt was, kon hij op mijn schoot zitten zodat hij hoog genoeg zat en zo kon ik hem ook wat in bedwang houden moest dat nodig zijn. Zowel ikzelf als Andreas kregen een schort omgedaan. Dat vond hij maar iets raar en hij was die schort dan ook grondig aan het bestuderen. De kapster nam de schaar in de hand en begon de achterkant van zijn haren te knippen. Andreas wilde eigenlijk constant kijken wat ze deed en draaide dus steeds met zijn hoofd om te kijken waar die schaar naartoe ging. We hebben hem dan wat afgeleid met krulspelden. Daar kon hij zich wat mee bezig houden en zo heeft hij het allemaal goed laten doen. Alleen op het einde begon hij het wat beu te worden om zo lang stil te zitten, maar een huilbui heeft hij niet gehad. ik was best wel tevreden met het resultaat, maar hij ziet er nu wel anders uit. Ik vind dat dat baby-achtige er nu vanaf is en dat hij meer een jongenskopke heeft gekregen. Ook de papa was tevreden met het resultaat en vond het veel beter dan voordien. Voor mij moet er toch niet nog meer afgeknipt worden de eerste jaren. Ik ben zowat verliefd op zijn haartjes en het zal dus lang duren eer hij een broske krijgt zoals zijn grote broer Yari.
Ik heb gisteren nog eens tijd kunnen maken voor mijn nieuwe hobby in wording; cakejes en taarten decoreren. Het was een ideale dag om nog eens cupcakes te versieren. Yari zou thuiskomen van bosklassen en dus was het een mooie verrassing voor zowel Rayanne als Yari na schooltijd. Ondertussen was ook de verpleegster van Kind en Gezin nog eens langsgekomen om Daantje nog eens te wegen. Hij was vorige week niet veel bijgekomen en dus moesten we het wat in het oog houden. Het was dus even spannend als we hem op de weegschaal legde. 2.920gram!!! Dat wil zeggen dat hij op een week tijd 180grammetjes was bijgekomen. Ik hoef me dus geen zorgen te maken als hij eens wat minder drinkt of als hij eens een flesje minder drinkt. Zolang hij minstens 6 voedingen krijgt die hij wel goed drinkt is het goed. De cakejes zelf had ik de dag voordien gebakken en mooi egaal gestreken met ganache (chocolade met room). Gisteren had ik dus, terwijl Andreas zijn dutje deed, tijd om met de versiering te beginnen. Het was de tweede poging om zo'n cakejes te maken. De eerste keer lag Daan nog in het ziekenhuis en toen had ik cakejes met een libelle gemaakt. Deze keer had ik gekozen voor lieveheersbeestjes, iets fijner en een beetje moeilijker dan de vorige. Sommigen werken met marsepein, maar omdat de kindjes en ikzelf dat niet graag eten, geef ik de voorkeur aan rolfondant. Dat is een suikerpasta die je in allerlei kleuren kan vinden. Wat ik wel al ondervonden heb is dat je op de websites hier in België maar een beperkte keuze hebt in materiaal. Ik bestel dus alles via een website in Nederland waar ze een enorm uitgebreid assortiment hebben. Het uitrollen van de rolfondant gaat vrij goed als je het op een toile cirée doet met een minieme hoeveelheid boem. Ik moet enkel nog wat uitzoeken hoe dik ik hem het beste uitrol. In het boek staat 3mm, maar ik denk dat ik hem dunner heb uitgerold waardoor de fondant nogal rap vervormd als ik hem van de tafel wil halen om hem dan op de cakejes te doen. Ondertussen heb ik ook al ondervonden dat het aangenamer werken is met bleke kleuren dan met donkere kleuren. De donkere kleuren geven nog kleur af op je handen en op je tafeldoek. Dus telkens wanneer je een nieuwe kleur gebruikt dien je je handen te wassen en de tafel proper te vegen. Wel zien dat alles dan goed droog is, want anders gaat je rolfondant beginnen plakken. Het recept voor de cupcakes moet ik nog wat zoeken. Nu had ik een recept gebruikt met madera en de cakes zijn lekker van smaak, maar ze komen niet goed omhoog in de oven waardoor ik slechts 7 bruikbare cakes had in plaats van 12. Ze zijn als dessert ook redelijk zwaar om te eten en dus ben ik nog wat op zoek naar een receptje waar de cakes goed omhoog komen, waar ze ook lekker zijn van smaak (niet te flauw) en die lekker luchtig zijn. Na enkele recepten te proberen zal ik uiteindelijk wel bij mijn perfectje gebakje komen zeker? Ik kijk er nu al naar uit om met de verjaardagen van de kinderen naar een groter projectje te evolueren. Een mooi versierde taart die iedereen zal kunnen bekoren.
Mijn eerste cakejes die ik gemaakt had. Mijn cakejes die ik gisteren gemaakt heb.
Met zenuwen en een klein hartje is Yari gisteren opgestaan. Hij ging namelijk op bosklassen en was er eigenlijk niet zo graag bij. De avond voordien had hij al wat zitten wenen omdat hij ons zal missen en omdat hij liever thuis wou blijven. Als ouder vind ik het niet gemakkelijk om hem toch te overtuigen om mee te gaan en dat hij het er wel tof zal vinden. Je ziet dat verdriet en het liefst zou je hem dan ook gewoon thuis houden, maar dat gaat niet. Het is een deel van onze opvoeding om ook leren los te laten en hen wat zelfstandigheid en onafhankelijkheid aan te leren. Na een lekker ontbijtje van cornflakes en een glaasje fruitsap trokken we de deur achter ons dicht en vertrokken we naar de plaats waar de bussen stonden te wachten. Rayanne, Andreas en Daan waren ook van de partij om Yari uit te wuiven en zelfs het zonnetje had zich niet weg gestoken achter de wolken. Het was dan ook een prachtige dag voor de kinderen om Maasmechelen onveilig te gaan maken. Rond 8u45 arriveerden we aan de stopplaats, maar er was nog geen enkele bus te zien, enkel wachtende kinderen met de ouders en eventuele broertjes en zusjes. Sommige kinderen weken geen meter af van hun ouders, terwijl anderen weer wat in toom moesten gehouden worden. Yari bleef ook mooi bij ons staan tot hij enkele andere kindjes van zijn klas zag. Hij wist met zijn zenuwen geen blijf en begon rond te lopen en redelijk wild en uitgelaten te doen. Iets te uitgelaten naar mijn mening en dus heb ik hem wat aangemaand om iets rustiger te zijn. Na een half uur wachten zijn de eerste twee bussen dan toch aangekomen en konden de valiezen ingeladen worden. Ook de kindjes mochten plaatsnemen op de bus en dan was het nog even wachten op de derde en laatste bus. De kindjes op de bus zaten als het ware tegen het raam geplakt om te wuiven naar hun mama en papa, maar onze Yari kon ik maar niet zien tot ik opeens zag dat de juf hem omhoog hield om te wuiven. Daarna stond hij tussen de zetels van de bus aan het raam en bleef hij maar wuiven. De donkere ruiten van de bus lieten het niet toe om hem duidelijk te zien, maar een mama heeft geen duidelijkheid nodig om te merken dat haar zoontje verdriet heeft. Hij zat te snotteren achter het raam en ik had met weten sterk te houden, maar hem zo zien was er teveel aan. Mijn traantjes waren moeilijk te bedwingen ook al deed ik zo mijn best. Een kwartier later zat hij nog steeds te wuiven en moest ik verder om Rayanne naar school te brengen. We hebben nog een paar zoentjes geworpen en dan was het echt wel tijd om te vertrekken. Deze morgen ben ik al een kijkje gaan nemen op de website van de school om op de foto's te gaan speuren naar mijn kleine kapoen. En jawel hoor, ik heb ze gevonden en het deed me enorm goed om te zien dat hij zich er toch amuseert. Nu is het nog even afwachten op zijn kaartje en vrijdag kunnen we hem alweer gaan ophalen en zullen we waarschijnlijk wel weer de leuke verhalen horen en is al dat verdriet algauw vergeten.
Gisteren zijn we in de namiddag met z'n allen naar de Kesselse Feesten getrokken. Het voordeel ervan is dat oma en opa mobi er heel dichtbij wonen en we dus geen parking hoeven te zoeken. Het is niet zo'n grote kermis, maar best wel genoeg voor de kleine kinderen. Als je ons over straat zag lopen, was het wel een bende bijeen. Wij met ons gezessen, mijn broer en schoonzus met hun drie kapoenen, oma en opa mobi en de ouders davn mijn schoonzus. Het voordeel voor ons is natuurlijk dat we persoonlijk zakgeld bij ons hebben ;-) De kinderen hebben heel wat ritjes gemaakt op vanalles en nog wat. Eerst op de kleine draaimolen, waar Rayanne twee keer de flosh had genomen om daarna de hoogte in te gaan met de vliegtuigjes. Daarna konden Yari en Rayanne in een mini draakachtig achtbaantje laten horen hoe luid ze wel niet kunnen roepen. Na twee ritjes op de draak konden we verder wandelen naar nog een autobaan. daar stonden allemaal auto's van Cars en daar konden ook de twee meisjes van mijn broer in. Toch was er nog één ding waar Rayanne maar achter bleef vragen, de echte paarden. Na de eendjes te vangen konden we naar de paarden gaan. Haar ogen glinsterde al als ze de paarden zag staan en toen ze erop zat, was ze zo fier als een gieter. Aan al de leuke dingen komt natuurlijk ook een einde en dat was voor de kinderen niet meer leuk, maar een echt protest hebben we toch niet gekregen. We konden ze al rap afleiden met hun speelgoedje van aan het eendjeskraam. Het was al 19u toen we de auto in gang zette om terug naar Molenstede te komen en het duurde dus niet lang eer die kleine kinderoogjes toe vielen onderweg naar huis. Het was echt een heel leuke dag, maar volgende jaar misschien toch iets vroeger vertrekken.
We hebben een heel leuk verlengd week-end achter de rug met ons gezinnetje. Het was wel wat druk, maar dat kon de pret niet bederven. Zaterdag zijn de twee oudste kindjes, Yari en Rayanne, mee met oma en opa vis gaan zwemmen. Na de zwembeurt mochten ze ook nog gaan ravotten in de binnenspeeltuin. Ondertussen hadden wij hier thuis nog wat 'rust' voor ons. De twee kleinste kapoenen waren heel flink en rustig, nu ja, de allerkleinste had een down dagje denk ik. Hij heeft heel de dag liggen zeuren en we konden maar niet achterhalen wat het probleem was. Misschien wat last van die eerste warmte. We hadden afgesproken om na afloop ook nog een lekkere barbecue te doen. Wanneer Yari en Rayanne arriveerde duurde het niet lang voor ze hun verhaal deden. Yari was zelfs achteruit van de glijbaan geschoven. Net op het moment dat hij wilde gaan zitten verloor hij zijn evenwicht en hij gleed dus met zijn rug de trappen af... Al een geluk dat het bij wat schaafwondjes op de rug gebleven is. De papa had ondertussen de kolen al aangestoken en was al bezig met de buren wat uit te roken. Eens de kolen heet waren, kon het vlees op het rooster gelegd worden. Niet veel later kwamen die lekkere geuren al de kop opsteken en begonnen we zo'n beetje trekken te krijgen zoals de hond van Pavlov. De tafel stond mooi gedekt en we konden plaats nemen om heerlijk te smullen van al dat lekkers. Zondagnamiddag hebben we bezoek gekregen van mijn broer en zijn drie kleine rakkers. Die hebben hun goed geamuseerd op de trampoline en de glijbaan. We zaten die middag eveneens vol spanning af te wachten wat de coureur van onze papa zou doen. Het was in Frankrijk de laatste rit van de ronde de L' Isard en de coureur die onze papa traint kon wel eens de eerste Belg worden die deze ronde wint. Internet stond dus op en zo konden we live de koers volgen. Na enkele spannende minuten had Yannick gewonnen en kon ik direct naar papa bellen om hem proficiat te wensen. Papa was een beetje overdondert omdat hij niet wist dat wij hier aan het volgen waren en hij was natuurlijk ook super trots op Yannick. Na een korte wandeling hier in de wijk was het alweer tijd voor mijn broer en zijn kindjes om huiswaarts te keren. Die avond waren we eerlijk gezegd wel blij als de kindjes in hun bed lagen. Nog even luilekker voor de tv zitten om dan zelf onder de wol te kruipen.
Ondertussen is ons Daantje al twee weken thuis en gaat het heel goed. Het is en blijft wat zoeken, maar dat heb je bij elk klein kindje wel. In de loop van de week is de verpleegkundige van Kind en Gezin ook nog eens langs geweest. Waar wij vooral nieuwsgierig naar waren was zijn gewicht. Hij zou toch een 200gr moeten bijgekomen zijn sinds zijn ontslag. Toen ze de weegschaal boven haalde begonnen de zenuwen zich in mijn hele lijf al te vormen. Toch raar hoe je voor zoiets zo zenuwachtig kan zijn en vooral benieuwd. Op de weegschaal liggen deed Daantje niet graag, maar hij had zich al bij al nog kranig gehouden. Hij was met een gewicht van 2.620gr naar huis gekomen en nu woog hij 2.740gr. Hij was dus 120gr bijgekomen op die twee weekjes. Eigenlijk wat aan de lage kant, maar zoals al eerder op de blog vermeld verliepen de eerste dagen niet zo goed als het op drinken aankwam. Het is dus best mogelijk dat hij daar wat afgevallen is. Volgende week komt ze nog eens terug en dan kunnen we kijken of hij op die week goed is bijgekomen. Als dat niet het geval is, zal er toch eens een telefoontje naar het ziekenhuis gebeuren om te horen hoe het dan verder moet en wat we eventueel kunnen doen om hem te laten verdikken. Nu drinkt hij zijn flesjes heel goed dus denk ik wel dat hij zal bijkomen. Hij zit op een gemiddelde van 7 à 8 voedingen van telkens 60ml à 75ml per fles. Overdag durft hij wel eens na twee uur terug achter zijn fles vragen, maar 's nachts slaapt hij relatief goed. Gewoonlijk laat hij er dan 4u tussen, maar deze nacht heeft hij er zelfs 5u tussen gelaten. Zo'n uurtje langer slapen voel je wel hoor. Rayanne is woensdag nog eens gaan turnen en het ging al veel beter dan de vorige keer. Geen traantjes deze keer, maar een opgetogen meisje dat zich verheugde om de oefeningen mee te doen. Bij sommige oefeningen verschiet ik ervan hoe lenig ze eigenlijk is en tot wat ze allemaal in staat is. Yari is mee komen kijken en de papa heeft een goede wandeling gedaan met de twee kleinste pagadders. Hij is te voet van Molenstede tot in Zichem gewandeld. Ik denk dat dat zo'n 4km zal zijn en aan zijn bezwete gezicht te zien, zal ik er niet ver naast zitten. Met Yari ben ik gisteren nog eens naar de controlerend geneesheer moeten gaan in verband met zijn verhoogde kinderbijslag. Op een kwartier stonden we daar terug buiten en Yari had er zelfs niets moeten doen. Het enige wat die arts doet is de hele hoop paperassen, die we al doorgestuurd hadden naar Brussel, overlopen en op een ander papiertje kort samenvatten. Eigenlijk best erg dat ze zo beoordelen of je al dan niet nog recht hebt op verhoogde kinderbijslag. Hoe beter je documenten ingevuld zijn en hoe meer informatie erop staat, hoe beter dus. Die documenten samenstellen of eens lezen is niet een pretje voor de ouders. Wat er op die documenten staat is eigenlijk het tegengestelde van wat elke ouder doet. Men belicht er juist de problemen en de zaken dat je kind niet kan of niet goed kan, terwijl je als ouder liefst die dingen in de verf zet waar je kindje juist wel goed in is. Nu is het dus nog afwachten wat het besluit zal zijn vanuit Brussel.
Een tweetal weken geleden kregen we een brief in de bus van turn- en dansclub THOR uit zichem. Een paar weken eerder was ze daar namelijk eens gaan turnen met haar school. Niet enkel haar school, maar ook andere scholen uit de buurt hadden er de revue gepasseerd, in totaal iets van een 700 leerlingen. In de brief stond te lezen dat er tijdens deze dagen gelet werd op specifieke turneigenschappen. Omdat Rayanne hierin blijkbaar uitblinkt tegenover andere leeftijdsgenoten werd ze dus uitgenodigd om eens een viertal trainingen bij te wonen van de wedstrijdploeg. Nadien kunnen ze nagaan wat de mogelijkheden zijn en kan ze later eventueel toetreden tot de wedstrijdploeg. In totaal waren er zo ongeveer 20 jongens/meisjes geselecteerd die ze graag wilden terug zien. Je kan al geloven dat het als ouder heel veel deugd doet om zo'n brief in de brievenbus tegen te komen. Deze namiddag zijn we met het zonnetje in de rug richting Zichem getrokken. Ik denk dat ik al even zenuwachtig was als Rayanne zelf. Rayanne was heel enthousiast tot het moment dat ze haar kwamen halen. Er waren slechts 3 meisjes opgedaagd vandaag en dus was het een hele kleine groep. Terwijl ik boven vanuit een kleinere ruimte zat toe te kijken, stond Rayanne al wenend toe te kijken welke oefeningen de andere meisjes deden. Zelf wilde ze niet mee doen, maar vroeg ze constant achter mij. Ik ben dan maar eventjes de zaal ingegaan en heb eens met haar gepraat. nadien heeft ze heel flink meegedaan en had ze er zelfs plezier in. Achterwaarts tuimelen, handstand doen en doorrollen, aan de baren hangen,... alles deed ze met een lach. Woensdagavond mag ze nog eens teruggaan voor een volgend lesje en daar kijkt ze nu toch naar uit. We zullen dan wel zien of ze nog steeds zo verlegen zal zijn in het begin als vandaag, maar laat ons hopen van niet. Ergens zal ik nu wel even pushen om ze toch te laten gaan zodat ze merkt dat het leuk is en dat ze steeds meer en meer vaardigheden zal kunnen. Een kindje van haar leeftijd heeft die duw in de rug soms eens nodig, zeker bij zo'n beslissingen. Het zou me een slecht gevoel geven als ze later tegen mij zou zeggen dat ze dat toch graag had gekund. Wanneer we merken dat ze volledig tegen haar zin gaat e dat ze helemaal geen motivatie heeft, kan ze stoppen, maar nu misschien toch even die bittere pil slikken als het nodig is.
Voor diegene die het zich afvragen; de thuiskomst van Daantje is niet het einde van deze blog, maar wel het begin van een nieuw hoofdstuk. Ik blijf mijn blogje schrijven al zal het niet meer zo frequent zijn als de vorige maanden. Het is zowel voor mezelf als voor de kindjes een leuke herinnering voor later. Ook voor familie en vrienden zal het misschien leuk zijn om te lezen wat we hier in Molenstede uitspoken en hoe Daantje en al de andere kindjes opgroeien. Zo ga je nog binnenkort nog kunnen lezen hoe Rayanne het op de turnles gedaan heeft (ze had een brief gekregen om eens naar trainingen te komen van de wedstrijdploeg om te zien wat de mogelijkheden zijn), hoe de babyborrel van Daantje gegaan is, wanneer Yari op bosklassen vertrekt en zijn avonturen daar en de volgende grote stapjes van Andreas. Ik zal waarschijnlijk ook wat meer komen vertellen en tonen over mijn nieuwe hobby die ik sinds zeer kort uitoefen, namelijk taartdecoratie. Hopelijk hebben jullie nog veel leesgenot en mag ik jullie berichtjes blijven ontvangen!
Het is weer eventjes wennen met zo'n klein pagadderke in huis, maar het doet plezier om af en toe eens zijn gekreun op de achtergrond te horen. Het rare is dat we hem nu pas kunnen beginnen leren kennen. Het is zo precies een stapje dat we overgeslagen hebben. Als je een normale bevalling hebt en je kindje ligt direct bij u op de kamer, leer je ook onmiddellijk zijn gewoontes en gedragingen kennen. Tegen dat je dan naar huis mag weet je hoe je kindje doet als hij honger heeft of een vuile broek heeft of als hij gewoon wat lastig is. Dat begint nu pas bij ons en het zal een paar dagen een ontdekkingsreis worden. Zo ook met zijn flesjes wat het eerste obstakeltje geworden is en het begin van een heuse zoektocht. In het ziekenhuis kreeg hij flesjes met een vrij lang speentje en werd de melk bereid met Spa water. Hier thuis hebben we altijd het water van aldi gebruikt voor de andere kindjes en dus nu hadden we ook dat water in huis gehaald. Zijn eerste flesjes gingen heel moeizaam en hij werd er zelfs lastig van tijdens de voeding. Misschien ligt het wel aan de speentjes van op onze flesjes, die zijn toch net iets anders dan die van het ziekenhuis. Om dat te weten te komen heb ik een flesje van het ziekenhuis geseriliseerd en eens bij de volgende voeding aangeboden. Het ging iets vlotter naar binnen, maar nog steeds niet zoals in het ziekenhuis. Wanneer ik naar het ziekenhuis belde vertelde ze me dat de speentjes van Dodie nog het beste trekken op die van het ziekenhuis. Vrijdag was onze eerste taak speentjes halen van Dodie en die eens gebruiken. De eerste flesjes gingen vrij goed, maar 's nachts en zaterdagmorgen ging het weer moeilijk en was er weer groot protest van ons klein bazeke. Tja, aan de speentjes lag het dus ook niet. Misschien is de temperatuur van het flesje niet goed ofzo? We warmden zoals gewoonte het flesje in de microgolf op en voelde dan of het warm genoeg was of niet te warm. De temperatuur is al altijd ideaal geweest naar onze mening, maar toch hebben we onze flessenwarmer terug boven gehaald. Die zal de temperatuur misschien iets beter verspreiden over het ganse flesje. Diezelfde dag begon het tot ons door te dringen dat hij in het ziekenhuis ander water kreeg dan hier. Zou dat er iets mee te maken hebben? Spa water proeft inderdaad wel wat anders dan ander water. Omdat de papa toch nog naar de bakker moest, is hij ineens een fles Spa water gaan halen om dat eens uit te testen. Zijn eerste flesje met dat water ging goed binnen en zonder protest. Zouden we het gevonden hebben? We maakten ons niet te euforisch, want de vorige flesjes gingen ook telkens de eerste keer goed, maar daarna weer niet meer. Hij kreeg in de loop van zaterdag dus flesjes met Spa water en met onze eigen sppeentjes en niet meer die van Dodie. Het is best moeilijk om zo een paar dingen uit te sluiten, maar het is de enige manier om het te weten te komen. Deze nacht heeft hij dus ook flesjes met Spa gekregen en heeft hij heel goed gedronken. Ik denk dat we nu wel mogen zeggen dat onze eerste korte zoektocht hopelijk voorbij is, maar ik ben ervan overtuigd dat er nog wel meerdere tochtjes zullen volgen.
Al sinds de morgen wist ik met mijn zenuwen geen blijf. De spanning stond zo van me af te lezen en ik had zo veel zin om het gewoon uit te schreeuwen of zoals een klein kind beginnen juichen en roepen en dansen. Zo onbeschrijfelijk gelukkig was ik gisteren. Daantje zijn wiegendoodtest was in orde en ook de gehoortest was oké. Niets dat dus op eventuele problemen zou wijzen. Het enige wat we nog meekregen van medicatie was zijn Gaviscon en zijn puff met Pulmicort. Alvorens we naar het vierde verdiep gingen met onze lege maxi-cosi zijn we nog rap wat pralines gaan kopen om toch niet met lege handen te moeten toekomen. Het echte cadeau is nog in de maak en zal pas de volgende visite kunnen afgegeven worden. Ik ben namelijk al enkele weken bezig met naaien en zou dit graag laten inkaderen om af te geven op neonato. We waren eerst nog gaan kijken naar een bloemetje, maar die zijn zo schandalig duur geworden...! In de lift begonnen de zenuwen weer op te komen, de vreugde en blijdschap kon ik niet meer verbergen. Het kon nu niet rap genoeg gaan. Eerst nog wat uitleg van de verpleegster en een hele resem afspraken voor de opvolging en daarna kon hij zijn laatste flesje in het ziekenhuis benuttigen. In de maxi-cosi was Daantje op het eerste zicht niet gelukkig, wenen en spartelen en ik was natuurlijk vergeten om een gesteriliseerde tut van thuis mee te brengen. We hebben dan het tutje van het ziekenhuis meegenomen en ik heb gezegd dat ze het maar moeten facturen. We konden hem toch moeilijk zo wenend meenemen? Nog even een tussenstop op het tweede verdiep waar hij toch 13 weken gelegen heeft en dan richting auto. Verbazend genoeg was ik zo gelukkig dat ik zelfs geen traantjes kon laten in het ziekenhuis. Bij de aankomst aan de auto zijn ze uiteindelijk wel beginnen vloeien. Het besef dat hij eindelijk mee mag, eindelijk is hij van ons en kan onze opvoeding beginnen. Omdat we dachten dat we niet op tijd terug zouden zijn om Rayanne van school te halen, hadden we oma en opa vis al opgetrommeld om ze te gaan uithalen. Dat was blijkbaar niet nodig, want we stonden mooi op tijd aan de schoolpoort met haar nieuwe broertje. Oma en opa vis zaten bij ons thuis te wachten met Andreas. Rayanne was zo blij met deze verrassing en ook de juffen konden het niet laten om toch eens naar onze nieuwe aanwinst te komen kijken. Eens thuis konden we hem rustig installeren in zijn nieuwe omgeving. Een park met vele kleurtjes rondom hem en boven hem een mooie kleurrijke mobiel met rustgevende muziek. Nu was het nog enkel wachten op de bus van Yari (gaat naar Buitengewoon onderwijs en zit bijgevolg niet op dezelfde school als Rayanne). De begeleidster van de bus leefde ook al van in het begin mee en dus heb ik Daantje vanachter het raam eens laten zien. De duim omhoog en de bus kon weer verder. De vraag of ze hem op schoot mochten nemen duurde natuurlijk niet lang en dus gingen ze mooi in de zetel zitten tot mama of papa Daantje op schoot zette. Zo content dat ze allebei waren met hun kleine broertje in de armen. Ook onze andere kleine pagadder reageerde heel positief. Hij begon met zijn hoofd aaikes te geven en ook zoentjes waren er in overvloed. Pas als oma en opa vis terug richting Holsbeek keerde, kwam het gevoel van ons complete gezinnetje naar boven. Gewoon genieten van Daantje in zijn parkje te zien liggen en de andere kindjes te zien spelen. Meer moet dat toch niet zijn? Toch?
Vandaag was het tijd voor de wiegendoodtest die ze standaard doen enkele dagen voor het ontslag. Ze hadden me al verteld dat hij terug met heel wat kabels en plakkers in zijn bedje zou liggen, maar zo veel kabels had ik nu ook weer niet verwacht. Op zijn hoofd een hele reeks en op zijn borstkas ook nog eens een hele resem. Zijn hoofdje was zelfs 'ingepakt' met zo'n netje, ik veronderstel om de plakkertjes op hun plaats te houden. Al die kabels waren verbonden met de computer die naast zijn bedje stond en waar je de grafieken op het scherm kon volgen. Oh ja, hij had ook terug een plakkertje op zijn neus om het kabeltje dat de ademhaling registreert te fixeren. Nu is het bang afwachten wat het resultaat zal zijn. Ik hoop dat hij geen risico heeft op wiegendood, want dan ben ik helemaal niet meer gerust. Als de test uitwijst dat hij wel een verhoogde kans heeft, krijgt hij een monitor mee naar huis zodat we er op tijd bij zijn als hij zou stoppen met ademen. De uitslag van deze test zal ik morgen weten. Donderdag krijgt hij in de voormiddag nog zijn gehoortest die ze anders bij Kind en Gezin doen. En in de namiddag mag hij dan eindelijk mee naar huis. De kinderen kijken er nu ook wel naar uit en ik heb nu de laatste voorbereidingen getroffen. Zijn bedje mooi opgedekt, zijn parkje mooi aangekleed en de luiertafel klaargezet zodat alles aanwezig is. Bij het klaarleggen van de kleertjes besefte ik eigenlijk pas echt dat hij wel degelijk naar huis komt. Soms voelt het nog onrealistisch aan en zal ik het waarschijnlijk pas echt beseffen als hij hier in zijn parkje van zijn oortjes zal maken.
De laatste dagen liep ik steeds zenuwachtig rond omdat ik ergens het gevoel had dat ze vanaf het week-end elke dag wel konden zeggen dat hij naar huis zou mogen gaan. Zeker vanaf zaterdag, want toen hebben ze me verteld dat hij donderdag zijn gehoortest krijgt. Die test doen ze steeds voor de kindjes naar huis mogen, dus het zou niet lang meer duren. Ik had al laten verstaan dat het een mooie moederkesdag zou zijn als hij zondag naar huis zou mogen komen. Deze voormiddag kwam de arts het nog eens vragen of ik hem zondag al graag mee zou nemen. "Natuurlijk" was mijn antwoord. "Het zou misschien ook al vroeger kunnen als je wilt" was het volgende dat ze zei. Ik voelde mijn tikkertje sneller slaan en de traantjes begonnen lichtjes op te komen. "Vroeger mag natuurlijk altijd" zei ik haar verwachtingsvol. Ze zei me toen dat hij donderdag na de gehoortest naar huis mag. Mijn traantjes heb ik toch nog kunnen bedwingen, maar ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo opgelucht en zo blij heb gevoeld als deze middag. Na exact 15 weken op neanotologie gelegen te hebben mag ons klein ventje naar huis. Hij is op donderdag 21 januari 2010 geboren en opgenomen en 106 dagen later mag hij eindelijk naar huis. Woensdag verjaar ik en word ik 28jaar en dit is de mooiste cadeau die ik ooit zal krijgen!! Tegen de Yari en Rayanne konden we nu ook zeggen dat ze nog maar drie keer moeten slapen voor hun kleine broertje naar huis komt.Ze leken ook blij en vooral Rayanne zal content zijn dat de mama nu niet meer zo vaak naar het ziekenhuis moet. Morgen mag ik een flesje van thuis meenemen naar het ziekenhuis om te zien of Daantje er flink van kan drinken. Die laatste dagen zullen wel weer lang duren, maar we proberen onze zinnen wat te verzetten zodat de tijd toch goed vooruit gaat.
Rustig opstaan, kindjes klaarmaken voor school en Andreas klaarmaken om naar oma vis te gaan. Het is een routine die er al goed inzit en die hopelijk binnen een korte tijd terug wat zal veranderen. Hoe dichter de eindstreep in zicht is, hoe langer alles begint te duren en hoe grote het verlangen wordt. Gisterenmorgen had ik zelfs zenuwen toen ik de telefoon nam om te bellen. Zal hij al zijn flesjes terug flink gedronken hebben? Er gaat toch weer geen ander probleem opgedoken zijn? Zenuwen die blijkbaar nergens voor nodig waren, hij had flink zijn flesjes gedronken zonder problemen. Oef, zo kon ik met een tevreden gevoel de baan op richting ziekenhuis om zijn badje te geven. Zoals gewoonlijk weer enkele minuten rondrijden op de parking in de hoop dat er iemand vertrekt zodat ik dat plaatsje kan innemen. Aangezien we nu met een 'buske' rondrijden kunnen we niet ondergronds parkeren en worden de plaatsen om ons te zetten dus iets of wat beperkt. Deze keer viel het nog goed mee en heb ik niet zo lang moeten wachten eer ik plaats had. De stress van de auto te parkeren was achter de rug en dan begint het verlangen om Daan te zien weer op te borrelen. Hij lag rustig te slapen zodat ik nog wat tijd had om nog wat in mijn boekske te bladeren. Deze keer was het eens een Dag Allemaal. Het liefst van al laat ik hem op zijn eigen tempo wakker worden zodat hij zeker goed wakker is voor zijn flesje. Deze keer is hij rond iets na 11u wakker geworden en kon ik alles beginnen klaarzetten voor zijn badje. Bij het inzepen had hij al redelijk wat windjes gelaten en had ik schrik dat er iets meer op de handdoek zou belanden, maar hij heeft het flink bij windjes gelaten. In het bad zelf lag hij rustig te genieten toen ik opeens zijn hoofdje rood zag worden, een prrrt hoorde en belletjes naar boven zag komen. Niet veel later bleek er ook iets anders naar boven te komen... Daantje maar rap uit bad gehaald en de verpleegster geroepen. Rustig het water laten lopen en dan kunnen we dat met een doekje eruit halen. Maar de stroom naar de afvoer was niet meegerekend. Even niet opletten en weg was hij, de afvoer in... Wat was het een hilarisch moment zeker toen de andere verpleegster vroeg of hij ook stoelgang had gemaakt in de pamper of enkel pipi. Na zijn avontuur in bad kon hij dan zijn flesje beginnen drinken. De eerste 30ml gingen heel vlot, maar dan viel hij wat stil. Zijn melkje was al wat afgekoeld en terwijl ik hem rechtop hield voor zijn boertje, riep ik de verpleegster om zijn flesje terug in de warmer te zetten. Tenslotte deden ze dit ook op het tweede verdiep en was dit zelfs een tip die ze me gegeven hadden omdat hij zijn flesjes graag warm drinkt. "Ik doe dat niet" was haar kordate antwoord. Het eerste wat ik dacht was in de aard van "verdomme". Ze heeft wel voorgesteld om een nieuw flesje te maken van 15ml en dat op te warmen. Dat was voor mij ook goed, maar ik vond het wel vervelend dat er weer maar eens iets anders gezegd wordt op het tweede en het vierde verdiep. Blijkbaar mag het volgens de regels niet, maar ieder doet er meer wat hij/zij wilt was haar uitleg. Ik heb voor de moment niet veel nodig om op mijn paard gezet te worden dus heb ik even kordaat geantwoord: "het hangt er dus vanaf welke verpleegster ik heb?" Pas op, ik snap die verpleegster wel hoor. Ze wil geen risico nemen dat hij daardoor ziek wordt of diarree krijgt, maar het is heel vervelend dat de verpleegsters dan niet allemaal hetzelfde zeggen. Vanaf nu wordt er dus een reserve flesje ingezet voor Daan voor als zijn andere flesje te koud wordt. Zo kan hij toch telkens warme melk drinken zonder het risico te lopen van diarree te krijgen ofzo door een verkeerd gebruik.
Toen ik gisteren in de namiddag belde om te horen hoe hij gedronken had was het niet zo goed. Zijn flesje van 12u was slechts 10ml en zijn flesje van 15u slechts 20ml. Op de vraag of het kwam door de verandering van voeding kon de verpleegster niet antwoorden. Zij had hem namelijk niet verzorgd en dus heeft ze mij de verpleegster doorgegeven die voor Daantje zorgt. Blijkbaar hebben de artsen toch beslist om geen gewone voeding te geven, maar blijft hij Nutramigen krijgen. Ze vinden het risico te groot en willen dat hij tot 6maanden Nutramigen drinkt. Konden ze dat geen twee weken eerder ook al zeggen? Ik zit al meer als twee weken te vragen of ze gaan veranderen van voeding, maar het was wel altijd iets. Eerst moest hij nog bijkomen, dan had hij die motilium gekregen en moesten ze dat eerst evalueren. Ze konden toen toch al zeggen dat ze niet wilden overschakelen omdat het risico te groot is! Aan telefoon met de supervisor kregen we dan ook te horen dat hij onder curve zit qua gewicht en dat hij dus iets meer moet bijkomen. Ze nemen een gemiddelde van 150gr. per week en daar komt Daan niet aan. Dat is dus ook het eerste wat we daarvan hoorden, want elke verpleegster zei dat zijn gewicht goed was en dat het enkel wachten is tot hij zijn flesjes goed drinkt. De papa heeft hem dus eens goed laten horen aan telefoon en duidelijk gemaakt dat de communicatie tussen arts, verpleging en ouders beter kan. De periode dat hij die flesje drinkt kan een week duren, maar kan evengoed 3 weken duren. Hetgeen eerder gezegd is geweest, dat hij begin mei naar huis zou kunnen, leggen we nu dus naast ons neer. Ik vind wel dat ze dan zo geen uitspraken mogen doen als het nog evengoed 3 weken kan duren. Het is een beetje spelen met de gevoelens en het is zo al moeilijk genoeg. Deze voormiddag heeft Daan genoten van zijn badje en heeft hij zijn flesje heel goed gedronken, hij had zelfs 5ml meer gedronken. de arts heeft dan ook beslist om zijn voeding naar 45ml te veranderen omdat hij deze nacht blijkbaar ook 45ml gedronken had. Hopelijk blijft het nu zo goed gaan en drinkt hij nu elk flesje leeg, of toch zo goed als bijna leeg. Ik heb de arts ook nog eens aangesproken over zijn curve en hij zit dus onder de gemiddelde curve, maar hij blijft wel zijn eigen curve mooi volgen. Hij komt bij, maar het gaat stilletjes aan. Vandaag zat hij net onder 2.400gr. Dat wil zeggen dat hij maar 15gr. is bijgekomen tegenover gisteren en ze zouden dus graag hebben dat het eerder zo'n 20gr. per dag is. Ach, ik ben al blij dat hij zijn eigen curve volgt en dat hij bijkomt. Kleine kindjes worden uiteindelijk toch ook groot.
Opgekruld in de zetel, met de zakdoeken bij de hand. Wat had ik het moeilijk gisterenavond! Eigenlijk al de ganse dag en ik weet zelf niet goed hoe het kwam. We hadden nog eens gevraagd hoe het nu zat met zijn voeding omdat hij het toch nog altijd moeilijk heeft om die melk te drinken. Het antwoord van de arts was dat hij toch goed dronk dus waarom dan veranderen? Het is zo frustrerend omdat hij begin april zijn flesjes met moedermelk zo goed dronk en sinds hij nu Nutramigen krijgt zo slecht... Komt het door de melk? Is het omdat hij nu in een bedje ligt? Maar hij ligt nu toch al een tijdje in zijn bedje, dus ik zou denken dat hij zich daar toch al aan heeft aangepast. Waarom willen ze niet gewoon eens proberen?? Als hij allergisch is, zal hij er wel op reageren EN dan is deze vraag ook al opgelost. Nu zit ik met de vraag "wat als...". Normaal kun je die vragen meestal niet oplossen en blijf je gissen, maar nu zouden we die vraag wel kunnen oplossen. Wat als hij gewone voeding krijgt? Gaat hij dan beter drinken? Gaat hij er een reactie op doen? Gaat hij hetzelfde blijven drinken als bij de Nutramigen? Allemaal vragen waar ik gisterenavond nog geen antwoord op had. Om 22u30 mijn bed ingekropen om vijftien minuten later terug naar de living te komen en in alle rust en stilte al de traantjes de vrije loop te geven. Niemand die me ziet of hoort, enkel ik en mijn zakdoeken. Blijkbaar ook zo in slaap gevallen, want rond iets na middernacht ben ik wakker geworden en ben ik stilletjes terug mijn bed ingekropen. Deze morgen leek het wel eeuwen te duren voor het 9u was. Tijd om te bellen en om te horen hoe Daantje het vannacht gedaan had. Hij heeft zijn flesjes van deze nacht en deze morgen leeg gedronken! Wat een opluchting, maar toch bleef het ergens knagen. Daarna vertelde de verpleegster me dat ze voor het flesje van 12u eens gewone Nutrilon mag geven. Dat had ik helemaal niet verwacht! Ik zat nu echt met het gevoel dat hij met Nutramigen naar huis zou gaan en dat we ook niet zouden weten of hij allergisch is. In de loop van de dag zal deze vraag dus beantwoord worden. Wat hoop ik toch dat hij geen reactie op de melk gaat hebben en dat hij vlot van zijn flesje gaat drinken. Dat is het enige wat hem nu nog tegen houdt om naar huis te mogen komen. Zijn gewicht is goed (2.380gr.) en zijn parameters zijn ook goed. Het is enkel wachten tot hij al zijn flesjes leeg drinkt. De uren worden dagen en de dagen worden precies weken. Nog even geduld en dan... dan is deze rollercoaster van gevoelens, stress en frustraties eindelijk voorbij. Nog heel even...
In het UZ Gasthuisberg te Leuven hebben ze twee afdelingen neanotologie. Eén van die twee afdelingen bevindt zich op het tweede verdiep en daar worden de meest intensieve zorgen toegediend. Op die afdeling hebben ze ook nog een onderscheid tussen bepaalde boxen. Zo zijn er box 1, 3 en 6 waar de intensieve zorgen worden gegeven. Box 4, 5 en 9 zijn voor de minder intensieve zorgen. Box 7 is voor kindjes die in isolatie moeten omwille van besmettingsgevaar voor andere kindjes en ten slotte heb je box 8 en 10 die een voorbereiding zijn op het naar huis gaan. Boxen 8 en 10 worden nu ook aangevuld door de neonatale zorgeenheid op de vierde verdieping. Daar liggen kindjes die enkel nog moeten verdikken of goed van een flesje leren drinken. En het is naar die verdieping dat Daan gisteren verhuist is. Die ochtend ging alles zoals gewoonte; kindjes klaarmaken voor school, Andreas gaan afzetten en dan naar box 10 om Daan zijn badje te geven. Na het bad heeft hij nog zijn flesje gehad en kon hij nog rustig op schoot blijven zitten. Enkele minuten later kwam de adjunct-verpleegster me vertellen dat hij die namiddag naar N* (4de verdieping) mocht verhuizen. Ik kreeg het warm en koud op dezelfde moment. Wat een grote stap voor onze jongen, maar nu al onverwacht afscheid nemen van de dienst waar hij maar liefst 13,5 weken gelegen heeft. Met de traantjes in mijn ogen heb ik zijn bedje samen met de verpleegster naar N* verhuist. Zo'n emotioneel moment kom je niet vaak tegen... Eenmaal boven kreeg hij een plaatsje kort bij de verpleging zodat ze hem goed in het oog konden houden. Het is er zo anders dan op de tweede verdieping. Waar Daan op de tweede verdieping met zo'n 6 op een box lag, liggen er nu meer kindjes op de afdeling. Deze afdeling is ook niet in boxen opgedeeld. Er zijn enkel 4 aparte boxen voor telkens één kindje, maar al de rest ligt op een grote, ruime zaal bij de balie van de verpleging. Het is wel wat gewoon worden. Ik had het er dan ook moeilijker mee dan Daantje zelf natuurlijk. Hij bleef gewoon rustig verder slapen en trok zich van de ganse verhuis niets aan. Deze morgen ben ik dan voor de eerste keer zijn badje gaan geven op N*. Waar liggen die handdoeken hier? Waar staat die ontsmettingsalcohol? En de vuilbakken... waar vind ik die nu weer? Ik stond weer even te draaien en te zoeken, maar al gauw heb ik mijn weg daar wel gevonden. De teller van zijn gewicht stond op 2.340gr. en zijn flesjes begint hij steeds beter te drinken. Af en toe eens een flesje dat het wat minder gaat, maar dat heb je ook bij voldragen pasgeborenen. We zijn nu echt aan het aftellen eer hij naar huis mag en zals het aan ons had gelegen liever gisteren dan morgen. De laatste loodjes wegen echt wel het zwaarst!!
Gisteren heeft Daan het heel flink gedaan! Zo goed als al zijn flesjes leeg gedronken zonder dalingen te maken in zijn saturatie. Zelfs het flesje dat ik gegeven had, had hij helemaal leeg! Dat is geleden van toen hij nog borstvoeding kreeg. Hij heeft in de loop van de avond ook zijn eerste spuitjes gehad. Jaja, ons ventje is al drie maanden en moet dus ook die spuitjes krijgen. Deze nacht heeft hij er wat koorts op gedaan en had hij dus ook wat minder gedronken. Maar ik zou hem deze avond wel zien en dan zou hij hopelijk wat beter zijn. In de voormiddag zijn we met de kids nog eens naar de Halve Maan geweest, dat was ook al geleden van vorig jaar. Op de speeltuin spelen, wandelen, bij de diertjes kijken en nog een fris glas cola drinken op het terras. Zalig om zo van die eerste zonnestralen te genieten. In de namiddag stond er barbecue op het menu. Gezellig buiten op het dakterras eten, maar dat was buiten de buren gerekend. Aangezien hun barbecue al in gang stond hebben ze ons vriendelijk uitgenodigd om bij hun te tafelen. Dat leek ons ook wel een tof idee en dus zijn wij met ons vlees en onze groenten over de haag gekropen. Een beetje luiigheid van mijn kant om even rond te gaan... Het is een heel gezellige namiddag geworden en eigenlijk is het spijtig dat we dat in die vier jaar dat we hier nu wonen nog niet eerder gedaan hadden. De namiddag is voorbij gevlogen en buiten een tuimeling van Andreas is alles ook heel tof verlopen. De kinderen kunnen het ook heel goed met elkaar vinden waardoor de sfeer er natuurlijk alleen maar beter op wordt. Zeker voor herhaling vatbaar, maar dan eens aan onze kant. Vanavond ben ik zoals gewoonlijk nog tot bij Daan gegaan. Hij weegt nu al 2.290gr. en gaat de goede richting uit. Enkel zijn flesjes heeft hij niet goed gedronken deze keer. Hij heeft ook weer zichtbaar meer dalingen gedaan met de saturatie. Misschien dat die spuitjes daar toch voor iets tussen zitten?
Daan is gisteren naar een andere box verhuist. Deze keer voelde ik me er wel goed bij, het is weer een stapje dichter naar huis. Hij doet allees heel goed, maar drinkt nog steeds geen volledige flesjes leeg. En misschien is dit nu mijn moedergevoel dat spreekt, maar ik heb de indruk dat het enkel en alleen aan de melk ligt. Die smaakt niet goed en je merkt dat ook aan hem. Ik ben natuurlijk geen dokter, maar soms kan een moedergevoel ook het juiste gevoel zijn. Wie kent tenslotte je kind het beste? Ik blijf dus nog steeds elke dag vragen wanneer ze eens van melk gaan veranderen. Ze gaan toch eens die stap moeten zetten en het risico nemen. En liever in het ziekenhuis dan hier thuis. Als hij dan toch niet goed zou reageren op de gewone kunstvoeding, ligt hij tenminste al op de juiste plaats. Hem mee naar huis krijgen en dan na een tijdje terug naar het ziekenhuis moeten gaan omdat hij reageert op de andere melk kan ik echt niet meer aan. Dus blijven aandringen en hopelijk wagen ze die sprong in de nabije toekomst. Zeker omdat ik juist die indruk heb dat hij niet goed drinkt omdat hij het niet lust, is de thuiskomst voor Daan nog veraf voor mij. Hoe eerder hij die andere melk eens mag proberen (en als hij die goed verdraagt), hoe beter hij misschien zal drinken en hoe rapper hij naar huis kan. Gisteren heeft hij wel al beter gedronken dan de dagen ervoor. Meestal lag het rond 30ml en is het nog een 10ml per sonde. Zijn gewicht blijft ook omhoog gaan en zat gisteren op 2.235gr. Dus het is echt enkel het flesje leegdrinken. Komaan Daantje, laat zien wat je kunt zodat je gauw mee mag naar huis en dat ik kan gaan stoefen met mijn flinke knaap.
Maandag was het eindelijk zover, het grote badmoment voor Daan EN voor mezelf. Hij mocht voor de eerste keer in zijn jonge leventje in het grote bad. De verpleegster gaf eerst een demobadje zodat ik het de dag nadien zelf kon doen. Eerst zien dat alles bij de hand ligt; handdoek, washandje, eventueel nieuwe electrodes, badzeep, thermometer, propere kleedjes, pamper, vochtige doekjes en de weegschaal. Dan is het tijd om het badje te laten vollopen en Daantje uit zijn bedje te halen. Eerst werd hij zonder kleedjes en pamper op de weegschaal gelegd die 2.180gr. aanduidde. Hij was weer wat bijgekomen. Het inzepen vond hij minder plezant en ook in het bad was het nog even wennen voor hem. Zolang hij mooi stil kon blijven drijven op de arm vond hij het goed, maar van zodra de verpleegster hem begon af te spoelen door zachtjes met de hand water over zijn lijfje te gieten, schrok hij steeds en vond hij het minder aangenaam. Hij zal nog eventjes moeten wennen aan dat badje denk ik. Nadat hij wat had kunnen dobberen in het water was het weer tijd om hem af te drogen. Weer zo'n moment dat hij alle registers open trekt en dat hij aan iedereen wel laat weten dat hij het niet zo plezant vindt. Eens zijn kleedjes aan en terug bij de mama was hij weer de rust zelf. Zoeken met het mondje waar die papfles blijft en daarna lekker drinken van het flesje. Daantje had goed gedronken, maar nog niet het volledige flesje. de rest dan maar weer via zijn sonde. Gisteren (dinsdag) was het dan mijn beurt om het badje te geven. Ligt alles klaar? Is het water warm genoeg of niet te warm? Ga ik het nog kunnen?... Allemaal vragen die door mijn hoofd spookte op dat moment. Natuurlijk kon ik het nog! Eerst eens op de weegschaal om te zien of hij nog wat bijgekomen was; 2.200gr. was het verdict. Goed zo Daantje, je blijft bijkomen! Inzepen vindt hij echt niet leuk, maar in het badje zelf was hij toch al iets rustiger dan gisteren. Wist hij al wat er ging komen of zijn het de handen van de mama die wonderen doen? Toch plezant om hem te zien genieten van dat badje en er tevens zelf ook deugd van hebben. Zo'n kleine dingen brengen op dit moment zo'n grote gevoelens naar boven. Onvoorstelbaar! Zijn flesje daarentegen ging minder vlot dan gisteren. We hebben niet aangedrongen en hij heeft de overige helft nog per sonde gekregen. Sinds gisteren krijgt hij ook motilium omdat hij na de voeding toch schommelt met zijn saturatie en dat kan wijzen op reflux. Het zal nu dus een paar dagen afwachten zijn of die motilium zijn effect heeft. Als ze dit goed hebben kunnen evalueren zullen ze waarschijnlijk nog eens van voeding proberen veranderen. Hopelijk drinkt hij zijn flesjes dan beter zodat het niet te lang meer duurt eer hij naar huis mag. Ze zeggen altijd dat de laatste loodjes het zwaarst wegen en is het ook zo. Nu het einde meer in zicht begint te komen beginnen de dagen ook langer te duren en krijg ik zelf ook steeds meer weer zo'n klopje van de hamer. Het verlangen om hem thuis te hebben wordt zo groot en het gemis wordt er niet kleiner door. Nog eventjes doorbijten en deze mama kan dan eindelijk de nodige mentale rust krijgen die ze zo hard nodig heeft.
badje bij mama zijn allereerste badje bij de verpleegster
Na twee weken nog eens met een wekker opstaan, het is weer eventjes wennen. De kinderen daarentegen konden niet rap genoeg uit hun bed, want Planckendael was aan het wachten. Eerst nog lekkere koeken uit de oven gegeten en de sandwichen gesmeerd. Zo konden we met een vol buikje opa mobi gaan halen die buiten al op de uitkijk stond. Met z'n allen gezellig in ons busje richting Planckendael, waar het 's morgensvroeg nog heel kalm was. De wandelroute van Afrika hebben we als eerste genomen. Zo kwamen we bij de kinderboerderij waar Yari en Rayanne de geitjes konden aaien. Zowel Yari als Rayanne namen eerst een afwachtende houding aan, want die geitjes vertrouwden ze precies niet. Toen ze door hadden dat het echt wel allemaal lieve diertjes waren, begon de ene aai na de andere. Naarmate we verder wandelde, werd het ook steeds drukker. Tegen de middag kon je al merken dat er wel meer mensen de weg naar Planckendael gevonden hadden. In zo'n groot park is die drukte ook geen probleem, we konden al de dieren nog goed zien en het was nog geen overrompeling. Na de wandelroute van Afrika ging het richting Azië. Daar kwamen we onder meer de kameel en de leeuw tegen. Ook de mooie Przewalski paarden stonden buiten te grazen. Azië werd gevolgd door Oceanië en tot slot Amerika. De mooie vogels en de wilde dieren konden Yari en Rayanne wel bekoren. Na deze goede wandeling konden ze hun hartje ophalen bij de grote speeltuin. Dat ze vol zand terug naar huis kwamen, dat nemen we er bij! Opa mobi werd thuis terug afgezet en wij gingen verder richting Molenstede. Dat het een leuke, maar vermoeiende dag was, liet Rayanne duidelijk merken. Tegen dat we thuis waren, lag ze uitgeteld in de auto.
vraag van Yari bij het jachtluipaard: "dat is toch geen paard opa?"
Oh wat een pret, Daantje lag in zijn bed. Een aaike hier, een aaike daar, Yari en Rayanne waren niet gauw klaar. Na een zoentje met de hand, konden we vertrekken richting Holsbeekland. In de tuin spelen met de ballen, en daarna aan tafel met z'n allen. Nog even ravotten met de kids, en dan weer huiswaarts, maar niet met de fiets. Thuis lekker knus het bedje in, want morgen is er weer een nieuw begin.
Deze morgen was het dan zover, ik kreeg te horen dat Daan in de loop van de dag naar een bedje mocht verhuizen. Zijn gewicht is heel goed (2.120gr.) en hij doet het heel goed zonder zuurstof. De tranen schoten in mijn ogen van blijdschap. Dit is zo'n grote stap voor ons en ook emotioneel is het een goede boost en krikt het je wat op. Voor de kindjes zal het morgen ook veel plezanter zijn om hem zo te zien liggen. Het wordt dan ook voor hun veel tastbaarder. Nu kunnen we echt wel beginnen aftellen tot de dag dat hij naar huis mag. Rond de middag ben ik dan tot bij Daan gegaan om zijn flesje te geven en om hem nog eens goed vast te pakken. Met een nieuwsgierig hartje trok ik de deur van de box open en zag ik dat kleine bedje staan. Daan lag er heel rustig bij en het gevoel dat die barrière van de couveuse weg was, gaf me een gelukzalig gevoel. En ja, weer waren de traantjes daar... Voor de eerste keer mocht ik hem op het verzorgingskussen verschonen. Je zag hem amper liggen op zo'n groot ding. Ik ben zo gewoon van daar een ventje van bijna 9.000gr. te zien liggen, dat het even wennen was om er iets klein van 2.120gr. erop te zien liggen. Een badje geven zal waarschijnlijk voor maandag zijn en ook daar kijk ik enorm naar uit. Ze hebben me vandaag ook getoond hoe ik zijn kabeltjes moet afkoppelen en hoe ik de machines moet af- en aanzetten. Als ik die niet afzet als zijn kabels afgekoppeld zijn, schieten die in alarm en dat is redelijk wat kabaal. Aan Yari en Rayanne hebben we ook al uitgelegd dat hij nu in een bedje ligt en zoals hierboven al gezegd gaan we morgen met hen nog eens een kijkje nemen. Om het week-end dan goed af te sluiten, en tevens de vakantie, gaan we zondag met z'n allen naar de dierentuin. Daar kijken ze nu al enorm naar uit!
Gisteren ben ik zoals gewoonte enkel 's avonds tot bij Daan geweest. Hij was blijkbaar al aan het wachten op mijn komst en had al van zich laten horen. Het duurde dan ook niet lang eer ik hem op schoot had genomen. Eerst een proper pampertje aangedaan, wat hij ook niet zo leuk vond, maar dan kon hij knus tegen mama aankruipen. Ik hoef nu zelfs zijn pampertjes niet meer te wegen en dat is wel even wennen. Nog steeds loop ik naar de weegschaal om dan tot de conclusie te komen dat ik daar niet meer hoef te zijn. Het is gemakkelijker om een nieuwe gewoonte aan te leren dan één af te leren vind ik. Daan begint ook heel goed bij te komen, gisteren woog hij 2.030gr. en deze morgen was het al naar 2.070gr. geklommen. Het kan natuurlijk altijd dat hij nog eens een dagje gaat hebben dat hij niet bijkomt, maar ik ben al tevreden dat we eindelijk een eindje van 1.800gr. zitten. Waar hij gisteren niet zo goed van het flesje gedronken had (5ml), heeft hij vandaag heel goed gedronken. Ik heb slechts 5ml via de sonde moeten geven en de andere 30ml had hij heel flink opgedronken. Daarna hebben we ons nog lekker rustig neergelegd en nog eens genoten van het samenzijn. We hebben ook al een besluit genomen in verband met zijn overplaatsing; die komt er niet. Het is praktisch veel haalbaarder om hem in Leuven te laten dan hem naar Diest te brengen. Persoonlijk heb ik het er ook moeilijk mee om hem naar een ziekenhuis te brengen waar ik het niet ken en waar ze Daan ook niet kennen. Hopelijk kan de arts begrijpen dat het voor ons als ouder heel moeilijk is om na een verblijf van 12 weken zomaar te zeggen dat hij naar een ander ziekenhuis moet. Ik denk dat het heel anders zou zijn moest hij nog maar een week of twee in Gasthuisberg liggen. 12 weken al! Ons Daantje wordt binnen een paar dagen drie maanden en hij heeft nog niets van de wereld gezien, behalve dan de vertrouwde gezichten en de binnenkant van zijn couveuse. Die binnenkant van zijn couveuse kan binnen een paar dagen ook wel eens veranderen. Hij doet het heel goed met zijn gewicht en ook zijn saturatiewaarden waren heel goed met 22% zuurstof. De arts heeft zijn zuurstof deze middag op 21% gezet en als dat goed gaat zal hij waarschijnlijk naar een bedje mogen verhuizen. Een bedje! Dat betekent dat ik binnenkort zijn eerste badje mag geven en dat het voor de andere kinderen ook weer veel aangenamer en leuker zal zijn als ze op bezoek gaan. Ik kijk er al naar uit, maar eerst afwachten tot morgenvroeg en horen hoe hij het gedaan heeft met die 21% zuurstof in de couveuse.
Vandaag heb ik de vraag gekregen van de arts of we het zouden zien zitten om Daantje eventueel naar Diest over te plaatsen. Een heel lastige vraag met heel veel twijfels en bedenkingen van onze kant uit. Hij ligt nu al bijna 12 weken in Gasthuisberg en voor die laatste weken hem nog naar een voor ons onbekend terrein overplaatsen... ik weet het nog zo niet. Dan maar eerst eens een telefoontje naar Diest gedaan om te horen wat daar de gewoontes zijn. Kangoeroeën is daar niet de gewoonte, maar als je erachter vraagt gaat het wel. Het bezoek is voor de ouders de ganse dag, maar familie en vrienden is enkel achter glas, zelfs de kindjes mogen er niet bij en kunnen enkel achter glas kijken. Het is voor hun nu al moeilijk genoeg dat ze Daan niet mogen aanraken, laat staan dat ze hem vanachter glas moeten bewonderen. Als ouder mag je ook wel alles zelf doen, dus dat scheelt eigenlijk niet met Gasthuisberg. Toch voel ik mij er niet goed bij om hem te laten overbrengen. En dan is er nog dat andere 'probleempje'; de opvang voor Andreas. Hij moet toch al naar het Leuvense voor de opvang bij één van de grootouders, dus is het vanzelfsprekend om dan door te rijden naar Gasthuisberg. Het zou wat onnozel zijn om dan van Diest naar Leuven te rijden om vervolgens terug richting Diest te rijden voor het ziekenhuis. Ik zou natuurlijk ook enkel 's avonds naar Daan kunnen gaan dan, maar dan heb ik werkelijk geen enkele minuut rust. Als ik nu overdag naar Daan ga in Gasthuisberg, heb ik 's avonds nog een paar uurtjes rust en kan ik rustig in de zetel wat televisie kijken of wat aan mijn naaiwerkje naaien. Als ik enkel 's avonds in Diest op bezoek zou gaan ben ik niet enkel overdag met de kindjes bezig, maar ook 's avonds nog eens met Daan. Begrijp me niet verkeerd, ik doe het met alle plezier van de wereld, maar ik verkies dan toch de minst vermoeiendste manier. Positief bekeken kunnen we nu dus wel stellen dat Daan het heel goed doet en dat het nu een kwestie van bijkomen is en nog eens nagaan hoe hij reageert op andere kunstvoeding. Maar dat is weer een zorg voor later...
Eindelijk, gisteren was het dan zover; Daan woog zo goed als het dubbel van zijn gewicht 1.955gr. Naar een bedje verhuizen staat nog niet op de agenda, maar waarschijnlijk zal dat wel gebeuren van zodra hij het heel goed doet zonder extra zuurstof. Nu moeten ze af en toe nog eens een procentje extra geven en in een couveuse is dat gemakkelijker dan in een bedje natuurlijk. En zoals ik al eerder vermeld heb, moet hij in een bedje ook nog eens zijn eigen temperatuur bewaren wat ook veel energie vraagt. Zijn flesjes drinkt hij nog altijd niet graag en hij drinkt ze zelden leeg. Maandag heb ik wel nog 2 'verloren' flesjes moedermelk gevonden in de vriezer en die heb ik dan wel meegenomen naar het ziekenhuis. Zo krijgt hij tussendoor nog eens wat lekkere melk. Gisteren heb ik dan toch eens gevraagd aan de verpleegster of er geen zoetmiddel in gedaan wordt om het toch wat lekkerder te maken, maar op de fiche stond niets. Zal het straks nog eens vragen en een beetje proberen aandringen. Ze zei wel dat hij al beter begint te drinken en dat hij de smaak precies toch gewoon aan het worden is. Ik heb geantwoord dat ik ook alles zou drinken als ik grote honger had, ik denk niet dat hij die smaak gewoon wordt hoor. Als ik zie hoe goed hij de flesjes moedermelk dronk en hoe moeizaam het gaat met die Nutramigen, tja dan weet ik het wel.We zullen nog even geduld moeten uitoefenen voor ze overschakelen naar een andere kunstvoeding. De uitnodigingen voor de babyborrel zijn ondertussen ook verstuurd en nu komen we nog tot de constatatie dat we zelfs naar sommige mensen van de familie nog geen geboortekaartje verstuurd hebben. Sorry! Die komen er ook aan hoor, samen met de uitnodiging. Hou de brievenbus maar goed in de gaten...
Beetje bij beetje komt Daan wat bij, gisteren woog hij 1.860gr. en toen ik deze morgen belde was het al 1.910gr. Eindelijk komt er wat schot in de zaak. Ik heb altijd zo een beetje het gevoel gehad dat zijn gewicht steeds maar bleef hangen en dat hij niet echt wou verdikken. Daar komt nu hopelijk verandering in. De volgers van mijn blog weten dat ik op 6 weken gestopt was met borstvoeding omdat het te vermoeiend begon te worden. Gisteren heeft hij dan zijn laatste flesje moedermelk gekregen en is hij overgeschakeld op Nutramigen. Gisterenavond heb ik zijn flesje kunnen geven, maar dat ging niet zo vlot als de vorige keren. Het is zelfs zo dat ze 10ml nog via de sonde hebben gegeven. Raar, want de andere keren dronk hij zijn flesje wel volledig leeg. Niet zo raar toen ik het etiket op het flesje in't oog kreeg, het was geen moedermelk meer, maar de Nutramigen. Blijkbaar smaakt die voeding hem niet zo als de moedermelk. Deze morgen kreeg ik dan ook die bevestiging van de verpleegster, hij lust die melk niet. Ze zal dus aan de dokter vragen of ze niet mogen proberen overschakelen naar de gewone kunstvoeding in plaats van de dieetvoeding. En dan is het natuurlijk afwachten of hij een reactie doet of niet op de gewone kunstvoeding. Nu voel ik me natuurlijk wel een beetje schuldig omdat ik gestopt ben met de borstvoeding, maar op dat moment was ik zo vermoeid dat ik mezelf er ook niet wou aan laten onderdoor gaan. Er zijn hier thuis ook nog drie kinderen die op mij rekenen en waar ik moet voor klaar staan. Eén van die drie kindjes zal nu ook wel tevreden zijn dat Daantje wat dikker wordt. Nu krijgt zij de kleedjes voor haar popje en gisteren heb ik ook een flesje van Daan meegenomen voor haar. Daan mag nu uit zijn couveuse gehaald worden zonder extra zuurstof. In zijn couveuse zetten ze de zuurstof soms nog eens op 22%, zeker als hij pas gedronken heeft. Dan durft hij nog wel eens schommelen met zijn saturatie, maar wij zijn al tevreden dat hij de grootste obstakels al overwonnen heeft.
Dinsdag was de papa voor de laatste dag thuis voor hij terug voltijds moest gaan werken. We zijn dan ook redelijk lang bij Daan gebleven. Hij lag aan de kant van het raam zodat ook eventueel bezoek hem via het raam kon zien. Dan zouden ze kunnen kijken hoe hij zijn flesje krijgt en hoe hij lekker bij mij komt knuffelen. Zijn flesje had ik terug in de couveuse gegeven en daarna heb ik hem met zijn neusbrilletje bij mij op schoot genomen. Het duurde niet lang voor hij weer in slaap lag. Die avond belde ik zoals gewoonte naar zijn box om te horen hoe hij het nog na ons vertrek gedaan had. Blijkbaar was hij ondertussen verhuist naar een andere box! Normaal hoor je dat als ouder graag omdat dat een teken is dat je kindje het goed doet, maar bij mij kwam het als een donderslag aan. Die andere box is zoveel drukker en daar liggen veel meer 'grotere' kindjes. Ik had het gevoel dat ons Daantje daar eigenlijk nog niet echt thuis hoort. Hij had het voor de rest van de avond wel goed gedaan hoor en de verhuis zou slechts tijdelijk zijn. Voor hoelang konden ze mij nog niet zeggen. Gisterenmorgen heb ik dan maar naar de nieuwe box gebeld, maar hij was die nacht al terug naar zijn box verhuist. Wat een opluchting... Hij begint heel goed zijn flesjes te drinken, maar zijn gewicht wil nog niet echt mee. Misschien dat hij nog redelijk wat energie steekt in het flesje drinken waardoor hij nu niet goed bijkomt. Die avond is oma mobi ook nog eens op bezoek geweest bij Daan en hij heeft zich heel goed gedragen. Hij lag rustig te slapen tot het tijd is voor zijn flesje, dan begint hij stilletjes aan wakker te worden en zie je dat hij begint te zoeken met zijn mondje. Zo schattig om te zien. Deze keer heb ik zijn flesje op schoot gegeven en zonder neusbrilletje. Aangezien de zuurstof in zijn couveuse ook slechts op 22% stond, mocht het van de verpleegster wel eventjes zonder neusbrilletje. Hij had zijn flesje in een wip leeg en heeft amper een schommeling gedaan op zijn saturatie. Weet je dat hij zelfs nog steeds moedermelk krijgt? Ik ben na 6 weken kolven gestopt, maar ik had zo een goede productie dat hij nu nog steeds kan genieten van de moedermelk. Ik denk wel dat het nu zijn laatste flesjes zullen zijn. Hij zou 34ml moeten drinken en drinkt eigenlijk zijn flesje bijna altijd leeg en dat is gevuld met 40ml melk. Na zijn flesje hebben we nog rustig liggen genieten van elkaar om even later weer afscheid te nemen. Al een geluk is dat afscheid maar voor even, want vandaag stond ik in de namiddag al weer paraat. Zijn gewicht begint stilletjes terug toe te nemen (1.850gr) en zijn zuurstof in de couveuse bedraagt nu 21%, hetgeen ook in de lucht zit. Omdat hij het gewicht heeft voor in een bedje te liggen zou het wel eens kunnen dat hij één dezer dagen naar een bedje verhuist. MAAR omdat hij gestaag in gewicht bijwint, kan het ook zijn dat de dokters beslissen om hem toch nog even in de couveuse te laten liggen om eerst daar nog wat aan te dikken. Het is namelijk zo dat hij energie moet steken om zijn temperatuur te behouden en die energie kan hij nu beter in zijn gewicht steken. Toch verlang ik er al naar om hem eens in een badje te steken en om hem eens in een pijama te zien. Zo stilletjes aan komt dat hunkerend moedergevoel dat eventjes weg is geweest terug naar boven.
We hebben een heel plezante paasmaandag achter de rug. Mijn broer en schoonzus hadden ons uitgenodigd om een lekkere kaasschotel te gaan eten bij hun. Ook mijn ouders waren uitgenodigd en we zijn dus eerst tot bij hen gereden om zo door te rijden tot in Dilbeek. Daar aangekomen had de Paashaas al de cadeautjes buiten gelegd bij het klimrek samen met wat enkele eitjes. Bij het binnenkomen begonnen Alexia en Victoria direct te wijzen naar buiten met de vermelding; "cadeautjes, cadeautjes." Yari en Rayanne hadden het ook in de mot, maar stonden naar mijn verbazing niet zo hevig om te gaan kijken. Misschien omdat ze niet thuis waren en niet goed wisten of ze wel mochten gaan kijken of niet. Na het groentenpapje van Andreas hebben de kindjes hun jasje aangedaan en zijn ze buiten de cadeautjes gaan halen. Binnen konden ze die dan rustig open maken om te kijken wat de Paashaas gebracht had. Wanneer het dan tijd was voor de middagdut van de kleinste pagadders konden we rustig beginnen aan de heerlijke kaasschotel. Die werd vervolgd door een lekker dessert met rode vruchten en een aangename thee of koffie. Voor we het wisten was het alweer tijd om te vertrekken richting Molenstede, we konden het niet te laat maken omdat ik nog graag naar Daantje ging. Daan was toch weer bijgekomen en zat gisteren terug op 1.800gr. Hopelijk kunnen we nu richting 2.000gr. gaan en mag hij dan naar een bedje verhuizen. Ik heb hem gisteren nog eens het flesje op schoot gegeven zodat ik hem daarna nog wat bij mij kon houden. Zijn flesje had hij heel goed gedronken en hij had niets meer nodig via zijn sonde. Ik merk dat hij steeds beter drinkt en dat hij het al aardig onder de knie heeft. Wanneer hij honger heeft zal je het ook wel geweten hebben, dan krijg je hem pas getroost met zijn fles. Daarna tuttert hij nog graag verder op zijn tutje en na enkele woelbeurten valt hij uiteindelijk terug in slaap. Voorzichtig leg ik hem dan terug in de couveuse, maar het uit doen van zijn neusbrilletje maakt hem toch weer wakker. Nog even het tutje om te sussen en dan terug lekker naar dromenland.
Eindelijk vakantie voor de oudste kindjes die we zaterdag al goed ingezet hebben. In de wijk is het jaarlijkse gewoonte van een heuse paaseierenzoektocht te organiseren gevolgd door wat spijs en drank. Dit jaar zat enkel het weer wat tegen. De mannen hadden zaterdagmorgen de eieren al gaan leggen op de wei van de ezeltjes van een buurman. Het zag er toen naar uit dat het niet direct harder zou gaan regenen, maar misschien eerder zelfs opklaren. Verkeerd gedacht dus... rond 10uur konden we met z'n allen vertrekken richting wei, maar nog geen paar meter verder begon het steeds harder te regenen. De papa is dan met Andreas terug huiswaarts gekeerd en ik kon de regen trotseren samen met Yari en Rayanne. Aangekomen aan de wei hebben de kindjes zich eerst verzamelt bij de paashaas die nog duidelijk een aandachtspuntje meedeelde; "één zakje met eitjes per kindje." Het verbaasde me eerlijk gezegd wel dat al de kindjes mooi gehoorzaamde en dus maar één zakje raapte. Van zodra Yari en Rayanne een zakje geraapt hadden ben ik ook terug naar huis gegaan om droge jas en broek aan te doen. Andreas lag ondertussen lekker warm in zijn bedje te slapen en zo konden we nog met z'n allen gaan smullen van de croissants, koffiekoeken en cake. Ik en de kindjes hebben nog een glaasje fruitsap gedronken terwijl de papa genoot van een glaasje cava. Een supertof moment om iedereen van de wijk een zalig Pasen te wensen en nog wat bij te kletsen. Die avond ben ik ook nog tot bij Daan gereden die het heel goed doet. Hij wilt enkel niet echt verdikken en was 5gram afgevallen, maar voor de rest was hij heel flink. De oogarts was vrijdag ook nog geweest en alles zag er goed uit zodat ze pas na twee weken terug langs komt. Zijn eten gaat ook heel vlot met soms wat dalingen in zijn saturatie. Als hij echt heel hongerig is vergeet hij bij de eerste slokken wel eens te ademen, maar dan wachten we eventjes tot hij door heeft dat hij terug moet ademen en dan kan hij rustig zijn flesje verder drinken. Deze morgen was de paashaas dan thuis geweest en had voor ieder wel wat lekkers mee. Bij het opstaan konden de kinderen zich moeilijk bedwingen om even te wachten op Andreas. Andreas was blijkbaar stond blijkbaar niet zo hevig om te zien wat de paashaas gebracht had, we kregen hem zelfs niet wakker rond 8u en hebben hem dan maar laten liggen. Yari en Rayanne konden niet snel genoeg boven zijn om dan al de eitjes te rapen en te kijken naar hun nieuwe speelgoed. Tien minuutjes later was Andreas dan toch wakker geworden en konden we hem uit zijn bedje gaan halen. Natuurlijk beseft hij het allemaal nog niet, maar Yari en Rayanne waren al duchtig aan het vertellen wat ze gekregen hadden en wat de paashaas voor Andreas gebracht had. In de namiddag zijn oma en opa vis ook nog gekomen met de cadeautjes van de paashaas. Morgen kunnen we dan gaan 'vieren' bij mijn broer en schoonzus. Ook bij Daantje was de paashaas deze nacht geweest. Er stond een leuk kuikentje aan zijn couveuse met daar enkel eitjes in. Het is zo'n leuk gebaar en ik vond het echt wel tof. Het is niet omdat ze nog zo klein zijn of in een couveuse liggen dat ze niet mogen meevieren hè. Vanddag heb ik net als gisteren zijn flesje in de couveuse gegeven. Het is even wennen, maar het gaat zeker zo vlot als op schoot. Het voordeel is dat hij dan geen neusbrilletje nodig heeft om hem van de nodige zuurstof te voorzien. Daan vindt dat neusbrilletje ook maar niks en is er ook niet graag bij als ze hem dat aandoen. In de couveuse ondersteun ik hem dan met één hand en met het andere hand kan ik zijn flesje geven. Gisteren moest hij nog 2ml via de sonde krijgen, maar vandaag heeft hij zijn volledige hoeveelheid via zijn flesje gedronken. Ah ja, en de kindjes zijn vrijdag ook nog eens een bezoekje gaan brengen bij Daan. Ze vonden het heel leuk en vinden het in die nieuwe box al minder angstaanjagend dan in de intensieve box! Pasen was dus geslaagd voor zowel mezelf als voor de kindjes.
Het is ondertussen al een paar dagen geleden dat ik nog wat ben komen schrijven, maar er is niets ergs aan de hand hoor. Enkel een klop van de zware hamer waardoor ik zelfs de fut niet meer had om iets neer te komen schrijven. En dat is normaal zelf een beetje de uitlaatklep die ik op vele momenten eens nodig heb. Daan doet het heel goed en weegt inmiddels 1.800gr. Stilletjes aan begin ik toch te denken aan het verhuizen naar een bedje (al dan niet verwarmd) zodat hij ook eens zijn uitgebreide collectie pyjama's kan aandoen. In de couveuse zou een body en pyjama nog te warm zijn. Dinsdag ben ik overdag ook alleen naar het ziekenhuis gegaan omdat de papa een virale infectie had opgelopen. Ik mocht Daan al zelf uit de couveuse halen omdat er nu niet zoveel kabeltjes meer aanhangen. En diegene die er aanhangen kunnen ze heel gemakkelijk terug vastkoppelen als ze zouden loskomen. Voor mij is dit weer een stapje dichter om meer zelf te mogen doen. Ook het terugleggen in de couveuse mocht ik zelf doen. Eigenlijk wel een soort van opluchting omdat je dan niet steeds moet wachten tot de verpleegkundige vrij is om te komen helpen. Ik kan nu zelf wat meer bepalen wanneer ik hem op schoot neem en wanneer ik hem terug in de couveuse leg. Dat terug in de couveuse leggen geeft mij een gevoel van wat het moeder-zijn inhoudt. Het voelt ook aan alsof ik hem onderstop in zijn bedje en ondertussen heb ik hem ook eens op een andere manier vast. Een manier dat bij mij puur en echter aanvoelt. Klinkt misschien een beetje raar, maar als je hem op schoot gelegd krijgt en daarna nemen ze hem terug weg op schoot, dan ontbreekt daar ergens een puzzelstukje. Dat puzzelstukje heb ik dinsdag dus gevonden, hem gewoon zelf in en uit de couveuse halen. Het is zelfs een tijdje geweest dat alles een gewoonte werd, zelfs dat hij in het zienhuis ligt. Die gewoonte is steeds meer plaats aan het maken voor gemis. Het zal ook wel één van de zoveel stappen zijn in een proces dat je doormaakt als je iets ingrijpends hebt meegemaakt zeker? Woensdagavond heb ik hem nog eens zijn flesje kunnen geven en dat ging al veel vlotter dan zondag. Hij had maar liefst 20ml gedronken en de resterende 10ml heb ik nog met de spuit via de sonde gegeven. Daarna hebben we nog zalig geknuffeld en heb ik nog wat zitten vertellen. Hij was zo goed wakker en zo alert. Zijn oogjes draaiden alle kanten uit om die grote wereld rondom hem te ontdekken. Hij zal nog verschieten wanneer hij thuis komt, dan staren er maar liefst 5 paar ogen terug. Vandaag zijn we samen naar het ziekenhuis kunnen gaan omdat de papa een dagje verlof had genomen. Ook vandaag heb ik zijn flesje kunnen geven en heeft hij 15ml gedronken. Je merkt echt wel wanneer hij te moe wordt, maar dan gaat de rest van het melkje gewoon via de sonde. De papa heeft Daan vandaag nog eens op schoot genomen na een lange tijd. Hij gunt die momenten meestal aan mij, maar hij mag zichzelf zo niet 'wegcijferen' natuurlijk. En nu we hem zelf al mogen pakken, wisselen we natuurlijk ook af van schoot. Daan zag er vandaag wel wat bleekjes uit en ook zijn linkeroogje zat precies een beetje gezwollen. We hebben het gemeld aan de verpleegkundige van dienst en ze zullen wat oogvocht afnemen om op te sturen naar het labo. De uitslag daarvan zal aantonen of hij oogdruppels nodig heeft of niet. 2 dagen geleden hadden ze ook al eens bloed genomen omdat hij zo bleekjes was, maar toen was er niets aan de hand. Ze wist ook niet exact wanneer de volgende bloedname gepland was, maar we moesten ons zeker geen zorgen maken. Als er iets aan de hand zou zijn, zouden zijn waardes meer schommelen en zou hij meer alarmen doen en dat is nu niet het geval. Nu kijken we uit naar morgen, dan komen de twee oudste kindjes in de namiddag nog eens mee en we zijn wel benieuwd naar hun reactie. Zij hebben hem nog niet zien liggen in de nieuwe box waar het nu veel rustiger is.
Verkouden, verkouden en nog eens verkouden. Het wordt hier precies erger met de dag en ik dacht dat het juist zou beteren. Vandaag heb ik dan maar mijn verstand laten spreken en was het dus een blitzbezoek bij Daan. Ik zou hem niets willen doorgeven van ziekte ofzo en daarom ben ik slechts een tiental minuten bij hem binnen geweest. Ik heb hem ook niet op schoot genomen en had een mondmaskertje aan zoals de vorige twee dagen. Ik wil echt geen enkel risico nemen, al doet het wel pijn om hem maar zo kort te zien. Hij was deze morgen zelfs 100gr bijgekomen en zit nu dus op 1.750gr. Eigenlijk is dit redelijk veel en bestaat de kans dat hij vocht ophoudt. Het kan ook zijn dat hij de vorige dag niet goed gewogen is en dat het daarom opeens zoveel is. Er was vandaag al een foto gepland van zijn longen en daar hebben ze toch geen vocht op gezien. Meestal houden die kindjes dan vocht op in hun longen. Ze hebben ook een bloedstaaltje genomen omdat ze vonden dat hij er nogal bleek uitzag en ze willen geen enkel risico lopen natuurlijk. De uitslag daarvan was goed, er zat een kleine verhoging op de waarden die op een infectie wijzen, maar er wordt nog geen antibiotica gestart. De verpleegster heeft ondertussen een urinestaaltje en een staaltje van zijn snottepieten naar het labo gestuurd voor alle zekerheid. Ook de oogarts is vandaag nog eens langs geweest en had geen zorgwekkend nieuws. Ze blijft hem wel alle weken opvolgen, maar voorlopig is er geen sprake van een laserbehandeling en hopelijk blijft dat ook zo. Ik heb van de tegenslag dan ook ene deugd gemaakt en ik ben nog wat inkopen gaan doen voor Pasen. Normaal ligt dat hier al een maand op voorhand klaar, maar dit jaar is het nog op de laatste momenten alles gaan halen. Nu dat alles daarvoor thuis ligt, is het toch al een zorg minder en hopelijk ben ik morgen weer wat beter zodat ik terug wat langer bij Daan kan vertoeven. Het was vandaag dus wel zo'n beetje het snotterdagje, de tisseus voor de neus en de zakdoek voor de ogen... Dat doet mij spontaan denken aan een Vlaams liedje van vele jaren geleden, maar vraag me de titel niet of wie het zingt, en het gaat als volgt; "ik mis je elke dag een beetje meer, het gevoel alleen te zijn, dat doet zo'n zeer,..."
Aan telefoon kreeg ik gisteren te horen dat hij 50grammetjes was afgevallen en hij dus 1.640gr woog. Dan begin je natuurlijk direct in jezelf te vloeken. Hij moet niet afvallen, hij moet juist bijkomen! 's Avonds vertelde de verpleegster me dat dat wel eens zou kunnen komen omdat hij van een flesje begint te drinken en omdat dat veel inspanning vergt van hem. Opa mobi was trouwens gisterenavond meegekomen om onze kleine Daan nog eens te bewonderen en ook hij verschoot ervan hoe hij al gegroeid was. Opa mobi kennende heeft hij ook wat foto's genomen natuurlijk, dat hij daarvoor op een stoel ging staan verbaasde mij niet. Ik heb de stoel daarna wel terug ontsmet hoor en de verpleging vond het zo erg niet. Opa mobi heeft zo'n beetje de kuren van pépé als hij foto's trekt. Maar dat zijn goede kuren zenne, zo ben je er zeker van dat er ten minste één mooie foto tussen zit. De verpleegster vroeg of ik al eens een flesje gegeven had aan Daan en of ik zin had om dat dan te doen. Dat moest ze mij geen twee keer vragen! Ik had wel een wat onwennig gevoel ondanks de nodige ervaring. Hij is nog zo klein en zo fragiel dat je schrikt hebt om hem verkeerd te houden. Ze heeft Daan eerst in de goede houding op mijn schoot gezet alvorens het flesje eraan kwam. Het flesje leek zo groot ten opzichte van ons klein manneke, maar hij heeft wel goed gedronken. Hij had ongeveer 15ml op toen het wat vermoeiend begon te worden. Dan geven ze de rest van de voeding verder via de sonde en kan hij in de couveuse terug wat uitrusten van zijn geleverde inspanning. Weer iets dat ik meer kan doen als ik op bezoek ga. Hij krijgt nog wel niet bij elke voeding een flesje omdat dat te vermoeiend zou zijn, maar stilletjes aan kunnen ze het wel wat meer aanbieden. Hij zal zelf wel aangeven wat hij aankan en wat nog te vermoeiend is voor hem. Nu alleen nog hopen dat hij wat meer begint bij te komen zodat hij naar een bedje kan verhuizen en dat hij eens kan genieten van een lekker warm badje gegeven door de mama. De foto die opa getrokken heeft
Eindelijk zijn de doopsuikers klaar. Vandaag mochten we ze gaan halen en ze zijn mooier dan in de catalogus. Alleen het wasrekje waarop we ze gaan hangen moet nog ineen geknutseld worden, maar daarvoor zal ik de papa wel aan het werk zetten. Gisterenavond had ik nog eens gebeld naar de box waar Daan ligt. Hij had toen in de namiddag blijkbaar twee keer 10ml uit een flesje gedronken. Ook vandaag heeft hij één keer 10ml uit een flesje gedronken. Daarna is hij wel heel moe en is zijn ademhaling aan de snelle kant. Dat is ook de reden dat ze hem nog niet meer melk aanbieden in een flesje. Deze morgen woog hij 1.690gr, dat wil zeggen dat hij 10grammetjes bijgekomen is tegenover gisteren. Het is niet zo veel, maar we willen ook niet dat hij te snel verdikt want dan is de kans groot dat hij weer vocht begint op te houden. De kinesist is deze morgen ook nog eens komen kijken en heeft wat oefeningen gedaan met Daan. Je moet je daar geen al te grote oefeningen en bewegingen bij voorstellen hoor, dat is nog te vermoeiend voor hem. Wat ze wel doet is hem op zijn zijkant leggen en dan moet hij zijn hoofdje naar de andere kant brengen. Ze kijkt dan ook of hij mooi gebogen ligt zoals ze zouden liggen in de baarmoeder. Dat is ook de reden waarom ze een 'nestje' maken in de couveuse. Zo vermijden ze dat de kindjes helemaal gestrekt gaan liggen. Het is niet evident om uit te leggen als je het niet kan zien, maar ik hoop dat het iets of wat begrijpelijk is. De dokter heeft Daan ook nog nagekeken en dan heb ik toch eens gevraagd of ze al enig idee heeft hoeveel weken hij er nog zal moeten blijven. Ikzelf had gedacht een week of vier omdat ik dan ook uitgerekend was, maar dat vond ze misschien nog wat te enthousiast. Ze denkt dat het eerder al richting Mei zal gaan in plaats van half april. Och, wat maakt dat weekje of die paar weken meer dan nog uit. Liever een week langer in het ziekenhuis, dan dat je thuiskomt en een week later terug in het ziekenhuis staat met één of ander probleem. Toch heeft het me weer even met mijn voeten op de grond gezet, het was nog maar eens een moment dat ik besefte dat hij al van heel ver komt en dat hij nog een vrij lange weg af te leggen heeft. Ik zou ook niet willen dat ze iets forceren, want dan is de weerslag ervan misschien des te groter. Laat ons ventje maar rustig groeien en bloeien en wanneer de dag komt dat hij naar huis mag, zal hij in een warm nestje terecht komen waar iedereen al klaarstaat om hem lekker te verwennen met knuffels en kusjes.
Gisteren woog Daan nog steeds 1.655gr. Hij was dus nog niet zoveel bijgekomen tegenover de dag voordien. In zijn couveuse staat de zuurstof ook terug iets hoger, namelijk op 25% à 26% en dat doet hem wel deugd. 's Avonds heb ik nog wat kunnen kangoeroeën en heb ik nog wat zitten praten met de verpleegster. In die nieuwe box is het toch wat wennen, er loopt daar niet constant iemand rond. De verpleegster heeft vier kindjes onder haar hoede die verdeeld liggen over twee boxen die naast elkaar liggen. Soms is ze dus in de andere box bezig met een kindje en dan zit je alleen in die ene box. Als je iets nodig hebt kan je haar wel 'roepen', want ze draagt een babyfoon zodat ze alles in de twee boxen goed kan volgen. Nu was ik vooral benieuwd naar die volgende stapjes; van een flesje drinken, naar een bedje gaan, het eerste badje geven,... Voor het leren van een flesje te drinken wachten ze tot Daan goed wakker is. Als ze hem wakker moeten maken, is hij nog moe en zou het drinken ook niet vlot verlopen. Ze beginnen dan ook met een paar ml en de rest krijgt hij dan via zijn sonde. Wanneer hij naar een bedje verhuist en wanneer hij zijn eerste echte badje krijgt zal ongeveer tegelijkertijd gebeuren. Eerst moet hij nog wat verdikken tot zeker 1.850gr voor ze hem in een al dan niet verwarmd bedje leggen. Als hij dan zijn temperatuur redelijk goed kan behouden kunnen ze starten met het geven van een badje. Gisteren was niet enkel een grote dag voor Daan, maar ook voor onze andere kleine kapoen van 13maanden! Hij heeft zijn eerste stapjes alleen gezet. Het was zo koddig om te zien hoe hij dat deed, een stapje of twee vooruit en dan een beetje wankelen om vervolgens op de billen te landen. We zitten er al eventjes op te wachten omdat hij al een maand of twee goed stapte aan de zetel en aan zijn loopwagentje. Hij is dan eventjes 'stilgevallen' om die paar stapjes extra te zetten, hij kon goed zijn plan trekken en hij zal het niet nodig gevonden hebben om alleen te kunnen stappen zeker? Deze morgen kreeg ik van de verpleegster te horen dat Daan terug wat bijgekomen was, hij woog 1.680gr. Hij krijgt ook sinds maandag maïskiemolie om wat te helpen om hem te doen verdikken. Zijn plasmedicatie is gestopt en we hopen natuurlijk dat hij nu geen vocht meer zal ophouden. Het allerleukste nieuws deze morgen aan de telefoon was dat Daan deze nacht voor de eerste keer 5ml aan een flesje had gedronken en dat dit nog redelijk vlot ging. We konden dus met een blij en zeer vrolijk gevoel naar het ziekenhuis rijden. Andreas mocht ondertussen wat bij oma mobi spelen en daar is hij ook verwent geweest met zijn eerste schoentjes. Zo lief!! In het begin was het wat wennen om met schoentjes te stappen, maar ondertussen lukt het aardig goed. Zo zie je dat niet enkel Daan grote stappen vooruit zet, maar ook onze andere kapoen begint aardig vooruit te komen.
Ik viel gisteren haast achterover toen ik me aanmeldde aan het onthaal van neonato. Ik gaf mijn identiteitskaart af in ruil voor een sleuteltje voor een kastje toen de adjunct-verpleegster het volgende zei: "Ah, hij krijgt promotie, straks verandert hij van box." Ik kon mijn oren niet geloven! Alles gaat zo snel, het zat er wel aan te komen, maar dat het gisteren al zover zou zijn, daar had ik geen flauw benul van. Ik ben rond 11u in het ziekenhuis aangekomen en mocht eerst op zijn intensieve box nog zijn pampertje doen en terwijl zijn voeding doorliep kon ik hem nog op schoot houden. Na zijn voeding hebben we alles verhuist. Eerst de couveuse op de andere box gezet en zijn doos met kleren. Daarna mocht ik hem zelf naar de andere box brengen terwijl ik hem goed in mijn armen had gesloten. Het was zo'n gevoel van opluchting dat hij eindelijk, na bijna negen weken, uit die intensieve box mocht dat ik er de tranen van in mijn ogen kreeg. Voor sommigen lijkt dit misschien niet zo'n groot nieuws omdat hij toch nog steeds op neonato ligt en nog steeds niet naar huis mag, maar voor ons is dit zo'n grote verandering. Ik wist gewoon met mijn vreugde geen blijf en eigenlijk deed het ook wel raar, het werd terug eventjes onwennig in die andere box. Raar hè? De verpleging blijft hetzelfde, de omgeving blijft hetzelfde, het stramien blijft hetzelfde en toch is het anders. Ze hebben hem gisterenmorgen ook nog gewogen en hij was weer een klein beetje bijgekomen, de teller stond op 1.655gr. Het enige minder goede nieuws gisteren was dat de oogarts toch iets gezien heeft aan zijn oogjes dat ze in het oog moet houden. Ze hebben me uitgelegd wat juist hoor, maar het is nogal moeilijk om dat letterlijk te onthouden en te vertellen. Waar het op neer komt is dat als ze maandag ziet dat het erger geworden is, hij waarschijnlijk een laseroperatie nodig zal hebben. Dan doen ze hem even in slaap en moeten ze natuurlijk terug intuberen. Meestal kunnen ze de dag zelf wel de tube er terug uithalen, maar wij hopen dat hij die laseroperatie niet nodig heeft natuurlijk. Ze hadden ons er al voor gewaarschuwd dat dit kon gebeuren wanneer je denkt dat alles juist heel goed gaat, dus het kwam niet uit de lucht gevallen. Gisterenavond heb ik nog eens gebeld en toen stond zijn zuurstof in zijn couveuse op slechts 21% wat heel goed is. Voorlopig had hij nog geen dalingen gedaan behalve als ze zijn pampertje deden, maar dit kon geen kwaad. Ik ben benieuwd of ze vandaag gaan starten met het leren drinken van een flesje en hoe hij dat dan zal doen. Ik ben echt opgelucht dat we weer een stap verder zijn, maar ik zal nooit volledig gerust zijn tot alles achter de rug is...
Het gaat ineens allemaal heel snel vooruit. Toen ik gisterenmorgen belde zat hij op een schema van zes uur zonder en twee uur met CPAP. Dat was rond 9u ongeveer. Rond 10u30 - 11u ben ik dan gearriveerd in het ziekenhuis. Toen ik Daan op schoot had vertelde de verpleegster dat ze wel dacht dat hij een ganse dag zonder CPAP zou kunnen. Ze is het gaan overleggen met de arts en kwam het heugelijke nieuws vertellen dat ze mocht proberen om hem een ganse dag van de CPAP te laten. Ik was blij en eigenlijk ongerust op hetzelfde moment. Blij dat die dag aangebroken was en ongerust omdat je toch niet goed weet of hij het zou kunnen of niet. Ze had me wel gewaarschuwd dat het zou kunnen dat hij zijn 'neusbrilletje na een tijdje zou moeten aandoen of wat ze ook vaak zien bij de kindjes; dat ze een twaalf uur zonder CPAP kunnen en dan eventjes terug aan de CPAP moeten om op adem te komen en daarna kunnen ze ertegen. Hij zat heel rustig op schoot bij mij, maar je zag wel dat hij honger had. Dan begint hij te zoeken en ligt hij geen seconde stil tot hij voelt dat er via zijn sonde melk in zijn maagje komt. Stilletjes aan begint hij ook terug wat bij te komen, hij woog 1.635gr. Meestal worden ze rond 2.000gr in een bedje gelegd met een pyjama aan en goed ondergedekt onder de lakentjes. Soms krijgen ze zelfs nog een mutsje op. Deze stap zal nog wel eventjes duren, ik kijk nu vooral uit naar het leren drinken van een flesje. Ik kan niet wachten om hem zelf eens een eerste flesje te geven of hem eens in een badje steken... De drang is nu ook al groot om hem zelf te pakken, maar dat mag natuurlijk niet. Gisterenavond heb ik nog eens gebeld rond 22u en blijkbaar deed hij het heel goed zonder CPAP. Ze hadden hem nog niet moeten helpen, het enigste wat hij nog extra krijgt is wat zuurstof in de couveuse. Als je weet dat er normaal 21% in de lucht zit, dan weet je dat 22% à 23% in zijn couveuse eigenlijk maar een minimale hoeveelheid is. Toch merken we wel dat hij deze kleine hoeveelheid nog goed kan gebruiken. We wachten nu af naar de volgende stap die ons ventje zal zetten.
Het is een druk, maar zeer leuk week-end geweest. Zaterdag hadden we nog wat boodschappen van doen en hadden we wat nood aan nieuwe kleren. In de voormiddag hebben de kindjes eerst nog naar een dvd gekeken over Dinosauriërs terwijl ik nog het nodige poetswerk kon verrichten. Zo konden we dan in de namiddag vertrekken richting de kledingwinkel en het grootwarenhuis. We hadden nog redelijk rap gevonden wat we nodig hadden, maar dat is ook niet moeilijk als je een 'personal assistent' in de winkel hebt rondlopen (mercikes hè oma mobi). Rayanne en Yari hebben al hun keuze gemaakt in zwemgerief voor de zomervakantie. Rayanne een bikini van Barbie en Yari had dan liever een zwembroek van Hotwheels. De boodschappen moesten we gewoon gaan uithalen zodat we niet veel tijd verloren. Tegen de avond aan kon ik weer vertrekken naar Daan. Hij heeft het dit week-end heel goed gedaan. Omdat ik in het week-end meestal rond 20u in het ziekenhuis arriveer hebben ze even wat gesjoemeld met het schema van zijn CPAP zodat het uitkwam dat hij rond 20u zonder CPAP lag. Als je kan kangoeroeën als ze niet aan de CPAP hangen is het veel plezanter dan wanneer dat buisje er ook nog eens aanhangt. Toch had hij nog wat zuurstof nodig en daarom had hij wel zo'n slangetje rond zijn hoofd waar dan twee kleine buisjes in zijn neusgat zitten. Het is net zoals bij volwassenen die nog zuurstof nodig hebben. Hij had wel een lastig moment bij het kangoeroeën, het leek alsof hij zelf niet goed wist hoe hij wilde liggen en tijdens de voeding liet hij nogal veel windjes en was hij ook onrustig. Ik moet nu wel zeggen dat ik redelijk plat lag in de zetel die ze gegeven hadden en dat zou misschien ook de oorzaak kunnen zijn. Sinds die avond ligt hij trouwens vijf uur zonder CPAP en daarna drie uur met CPAP. Zijn gewicht begint stilletjes terug bij te komen. Zo woog hij zaterdag 10gr. meer dan vrijdag. Zondag hebben we in de voormiddag nog iemand over de vloer gehad om eens te bespreken wat de mogelijkheden zijn van hier wat te verbouwen. We zitten in de living met een grote vide die we willen toe maken om daar nog twee slaapkamers te creëren. Volgens hem was dat geen probleem en hij ging alles nu op plan zetten zodat we het ook eens in 3D kunnen zien om een beeld te vormen van hoe het er dan effectief zal uitzien. We zijn benieuwd. De twee oudste kindjes waren ondertussen al vetrokken met opa mobi richting Mol om naar de koers te gaan kijken. Wij zijn in de namiddag achterna gereden. Onderweg hebben we nog even geaarzeld om terug te draaien omdat het nogal regende, maar hoe dichter we de eindmeet naderde hoe helderder het weer werd. Toen de auto geparkeerd stond, kon de zoektocht naar opa mobi en de kindjes beginnen. Ze stonden redelijk dicht bij waar wij onze auto geparkeerd hadden, dus de zoektocht duurde niet zo lang als dat ik voor ogen had. Aangezien de kindjes nog niet gegeten hadden, zijn we samen met hen naar zo'n hotdog/hamburger kraam gewandeld en heeft Yari een hamburger gekozen en Rayanne een braadworst. We hebben ons heel goed geamuseerd en Yari heeft heel goed staan supporteren voor Yannick. Het was heel tof om te zien hoe hij opa mobi nadeed. Hij herhaalde alles, zelfs de gebaren. Ook Andreas heeft zich heel de namiddag flink gedragen, hij zat rustig in de koets en keek wat rond om te zien wat er allemaal rondom hem gebeurde. De koers was heel dicht aan het Zilvermeer van Mol en we hebben aan de kindjes al gezegd dat we er nog eens naartoe gaan als het beter weer is. Dan kunnen ze daar in het zand spelen en in de grote speeltuin. Die avond ben ik weer naar Daan gereden. Deze keer hebben ze me in een andere stoel/zetel gezet zodat ik niet zo plat lag als zaterdag. Zo was het ook gemakkelijker om Daan van positie te veranderen als hij het wat beu zou worden. Dat was deze keer niet nodig, want zowel hij als ik lagen redelijk rap in slaap. Het nadeel daarvan is dat ik natuurlijk pas rond 21u45 wakker geworden ben. Ik was dus ook pas rond 22u30 thuis om daar in mijn bedje rustig verder te kunnen slapen. Ik ben benieuwd hoe Daan het er vandaag gaat vanaf brengen.
Daan is de laatste twee dagen terug wat afgevallen door die 'plasmedicatie'. Dit is niet erg omdat hij het overtollige vocht uitplast en die zich niet opstapelt in zijn longen. Hij woog deze morgen 1.600gr, maar hij zal binnenkort wel terug wat bijkomen. Het kan zijn dat hij die medicatie ook thuis verder zal moeten krijgen, maar dat is nu nog te vroeg om met zekerheid te zeggen. Ze zullen eerst in het ziekenhuis proberen om het af te bouwen en als dat lukt heeft hij de medicatie thuis niet nodig. Met het afbouwen van zijn CPAP zijn ze eventjes vlug gegaan tot vandaag. Het ging allemaal heel rap van twee uur zonder CPAP naar vier uur zonder CPAP. Vandaag hebben ze dan besloten om nu eventjes het schema van vier uur met en vier uur zonder CPAP te behouden. Zijn melkvoeding staat nog steeds op 27ml om de drie uur. Deze morgen heb ik hem even op schoot genomen omdat hij zonder CPAP lag. Het zou te vermoeiend geweest zijn voor hem om te kangoeroeën en wij willen dat kereltje ook niet forceren. Rond de middag hebben we nog een gesprek gehad met de arts om alles eens te overlopen. Enkele vragen va onze kant zijn dan ook beantwoord geweest. Zo krijgt hij nog een 'slaaptest' voor hij naar huis mag om na te gaan of hij een monitor moet meekrijgen. Om op vakantie te gaan in de zomer is er geen probleem, behalve dezelfde aandachtspunten bij elk klein kindje dat je meeneemt op vakantie. Wanneer hij van een flesje zal leren drinken is pas als hij volledig zonder CPAP ademt en dat zal dus ook niet voor direct zijn. Waarschijnlijk zal hij ook niet met extra zuurstof naar huis moeten, aangezien hij nu ook maar een minimale hoeveelheid zuurstof extra krijgt. Er is niets dat erop wijst dat Daan extra zuurstof nodig zal hebben. De arts heeft ook al laten verstaan dat hij al een lange weg heeft afgelegd, maar dat hij het wel goed doet. Er zijn nog steeds kansen op infecties en een herhaling van een buikinfectie kunnen ze niet uitsluiten, maar is eerder zeldzaam. Ook zijn oogjes worden wekelijks nagekeken omdat dit ook een teer punt is bij prematuurtjes. Het is niet omdat ze deze week 'goedgekeurd' zijn, dat ze daarom de volgende week ook nog goed zijn. Na ons gesprek zijn we onze boterhammetjes gaan eten op ons vaste stekje, aan het grote automaat waar allerlei lekkers te koop is. Daar zitten we uit de drukte en kunnen we andere mensen wat gadeslaan. We moeten ons met iets bezig houden op dat moment hè. Na ons middagmaal zijn we nog even terug gekeerd naar Daan om dag te zeggen. Had hij zijn tube toch wel niet uitgetrokken zeker! De assistent-arts die in de box stond had niets in de gaten omdat er nog geen alarmen waren afgegaan en de couveuse zelf is bedekt met een dekentje voor de privacy en om het lekker knus en donkerder te maken voor Daan. Blijkbaar durft hij wel vaker zijn tube lostrekken. Het idee dat hij binnenkort gaat veranderen van box doet toch wel raar. Hij ligt daar nu al acht weken op dezelfde box en je begint je wat 'thuis' te voelen. De verpleging wisselt wel regelmatig, maar de omgeving blijft anders. Ik heb ook wel een beetje bang bij het idee dat hij naar een minder intensieve box zal gaan. Bij mij voelt het dan aan dat Daan meer zelf zal moeten doen en dat maakt me wat onzeker terwijl ik weet dat hij dat zeker goed zal doen. Eigenlijk kan je zeggen dat ik met een bang hartje heel erg uitkijk naar die grote stap.
Het was gisteren een drukke dag voor Daan. Ze hebben zijn opschuifkatheter eruit gehaald omdat hij op volledige voeding kwam te staan en hij heeft nog redelijk wat bezoek gehad. Gisterenmorgen hebben ze ons ventje eindelijk verlost van die opschuifkatheter. Die had hij nodig voor de bijkomende voedingsstoffen en voor de medicatie. Nu hij op volledige voeding komt te zijn heeft hij deze dus niet meer nodig, de medicatie wordt dan ook gewoon via de melk gegeven. Toch een opluchting, want elk infuus is een bron voor infectie en een infectie is het laatste wat we willen. Hij kreeg gisteren vier keer 25ml melk en dan vier keer 30ml melk. Toen ze hem gisterenmorgen hebben gewogen, was het nog hetzelfde gebleven als de dag voordien, dat wil zeggen ongeveer 1.700gr. In de namiddag zijn we dan nog eens met de kindjes gaan kijken, want het was ondertussen al weer een paar weken geleden. Ook opa en oma vis zijn nog eens een kijkje komen nemen. Yari en Rayanne vonden het duidelijk plezanter dan de vorige keer. Ik moest ons Rayanne constant pakken zodat ze genoeg kon zien. Daan lag op dat moment ook zonder CPAP, waardoor hij nu enkel zijn sonde in zijn neusje had. Dat was natuurlijk een mooier beeld voor hen dan wanneer hij er nog lag met al zijn infuusjes. Telkens als hij zich eens beweegde vertelde Rayanne wat ze zag, ook stelde ze nog vragen over de plakkertjes op zijn borstkas. Van de verpleegster hebben ze elk nog een grote spuit gekregen waarmee ze in bad kunnen spelen. Ook oma en opa vis vonden dat hij toch al groot geworden was. Wij zien Daan alle dagen en ik moet al de foto's erbij nemen om die veranderingen duidelijk te zien, maar bij iemand die hem al een paar weken niet meer gezien heeft, valt dat natuurlijk nog meer op. 's Avonds hebben we een lekker frietje van de frituur gegeten, dan hoefden we ons niet op te jagen om nog eten klaar te maken. In de avond ben ik dan nog eens alleen vertrokken naar Daan, want die paar minuutjes in de namiddag waren direct voorbij. Rayanne had weer een moeilijk moment toen ik wou vertrekken, ze vertelde me dat ze niet wou dat Daan te vroeg geboren werd. Ik vertelde haar dat niemand dat gewild heeft, maar dat we daar zelf niets aan kunnen doen. Het zal wel allemaal makkelijker worden eens Daan thuis is. Na het verhaaltje van Jip en Janneke ben ik dan toch kunnen vertrekken. In de auto heb ik nog rap met oma mobi gebeld om te horen of ook zij nog eens zin had om mee te komen. dat moest ik geen twee keer vragen. We hadden afgesproken in het ziekenhuis om geen tijd te verliezen. De bezoekuren voor familie zijn zo beperkt en voor ons vrij lastig, dat het soms wat puzzelen is als er bezoek wilt meekomen. Je kan er namelijk tussen 15u30en 16u30 binnen (zijn wij thuis omdat de kindjes dan thuiskomen van school) of van 19u tot 20u (enkel woensdag en zaterdag, soms zondag ga ik 's avonds naar het kliniek) waardoor het beperkt wordt voor ons om eens bezoek meet nemen. Oma mobi vond ook dat hij al groot geworden was en iedereen vindt Daan ook een mooi manneke? Maar dat kan natuurlijk niet anders met zo'n ouders hè hihihi. Toen oma mobi vertrokken is heb ik hem nog op schoot genomen en nog wat zitten babbelen met de verpleging. Blijkbaar lag hij sinds de namiddag op een nieuw schema van de CPAP, hij zit nu op 3uur zonder en 5uur met CPAP. Weer een stap in de goede richting! Vanaf vandaag zal zijn voeding op acht keer 27ml of 28ml staan. We zijn echt heel blij en opgelucht dat het terug de goede richting uitgaat.
Gisteren ging alles heel goed met Daan, hij kreeg toen acht keer 15ml melkvoeding per dag en lag nog steeds twee uur zonder CPAP en zes uur met CPAP. Vandaag was zijn voeding al wat aangepast, maar zijn schema van de CPAP is onverandert gebleven. Hij was rustig aan het slapen toen ik binnen kwam en lag nog maar net terug aan zijn CPAP. Nadat ik zijn pamper gedaan had, konden we weer kangoeroeën. Ik denk dat ik deze keer zelfs in slaap gevallen ben, zo goed lag het. De artsen hebben vandaag besloten dat Daan vanaf morgen op volledige voeding mag staan. Dit wil zeggen dat hij dan vier keer 25ml en vier keer 30ml krijgt en nog het belangrijkste; zijn infuus mag er dan uit. Dus vanaf morgen heeft hij weer enkel zijn beademingstube en zijn sonde in zijn neusje, joepie!! De CPAP wordt wel nog niet aangepast omdat ze niets willen forceren. Als hij volledig op voeding komt te staan is dit voor hem ook terug een grote aanpassing en dit samen met een uitbreiding van de CPAP doen, zou te veel kunnen vergen voor ons klein manneke. Na het kangoeroeën heb ik gevraagd of ze hem nog eens konden meten, het was tenslotte al van de geboorte geleden. Vol spanning en nieuwsgierigheid stonden we te kijken aan de couveuse terwijl de verpleegster aan het meten was. Toen het verdict viel was ik wel in de wolken, hij is tenslotte al een paar centimeter groter geworden. Hij meet nu ongeveer 42,5cm en hij woog deze morgen 1.700gr. Ons klein manneke begint stilletjes aan groot te worden. Bij het thuiskomen werd er al ijverig gewerkt in ons huis door de poetsvrouw. Zalig om zo thuis te komen! Dan konden wij ook nog van het mooie zonnetje profiteren en zijn we Rayanne te voet van school gaan halen. Ze is daarna ook nog wat buiten gaan spelen samen met Yari die even later met de bus is toegekomen. Tijdens het wandelen verlangde ik weer naar Daan, je wandelt met een dubbele koets, maar er zit slechts één kindje in. Dan denk ik toch weer even aan hoe het zal zijn als Daan er met zijn maxi cosi ook bij zal zijn.
Carnavalstoet in Aarschot, het is weer eens belevenis en verzetje. Je ziet er allerlei mensen rondlopen; grote gezinnen, kleine gezinnen, ganse families, bejaarden, jongeren, personen met een handicap, mensen zonder kindjes,... Maar allemaal komen ze voor hetzelfde, namelijk plezier maken en nog belangrijker de snoepjes vangen. Tegenwoordig krijg je blijkbaar alles naar je hoofd geslingerd, zo hebben we hier appels en suikerwafels gezien, natuurlijk ook de kleine snoepjes en lekstokken, sleutelhangers en allerlei andere kleine prullen en zelfs pluchen beren. Spijtig genoeg hebben we hier wel geen serpentines of confetti gezien. Ik heb zelfs de indruk dat de praalwagens vroeger (toen ik klein was) mooier waren en toen deden de mensen die ertussen liepen nog een dansje op de muziek. In Leuven was er toen zelfs een praalwagen met een confetticanon! Als ouder zal dit misschien minder aangenaam zijn, maar als kind vond ik dit geweldig. Spijtig dat ze nu de mensen proberen te lokken met het snoepgoed dat uitgedeeld wordt in plaats van met hun creativiteit. Waar is de tijd dat mensen zelf verkleed naar de stoet gingen en zelfs met een kapotte paraplu die dan ondersteboven werd gehouden snoepjes probeerden te vangen. Toen draaide het om het plezier en een paar snoepjes vangen, nu stonden alle kindjes al met een grote zak klaar en sommigen hielden die zelfs gewoon open en verwachtte dat de mensen er dan wel snoepjes zouden in steken. Lopen achter de snoepjes en snoepjes vangen was er nog wel, maar in mijn ogen veel minder. Is het bij alle stoeten zo geworden of stonden we gewoon in de verkeerde gemeente. Het belangrijkste is wel dat we ons geamuseerd hebben, buiten de enkele regendruppels die op het einde van de stoet naar beneden daalden. Als al de kindjes in hun bedje lagen kon ik rustig vertrekken naar Daan. Hij was heel rustig aan het slapen en lag er heel lief bij. Je ziet al goed aan zijn armen en zijn stuit dat hij wat dikker aan het worden is. hij begint al wat meer vet te kweken. Vanaf gisteren hebben de supervisor en artsen beslist om afwisselend de dieetvoeding met moedermelk te geven. Hij kreeg gisteren dus 1ml dieetvoeding en twee uur later 1ml moedermelk. Stilletjes aan zullen ze de hoeveelheid beginnen opdrijven. Ook zijn twee uurtjes zonder CPAP heeft hij goed gedaan, maar wanneer ze naar drie uur gaan weet ik nog niet. Ik heb hem nog even op schoot genomen zodat ik hem weer eens goed kon bewonderen. Je moederhart smelt toch telkens weer als je hem zo vast hebt en soms krijg ik het dan weer moeilijk en verlang ik zo hard naar het moment dat hij naar huis mag. Ondertussen ligt hij er al een goede zeven weken en ik heb nog geluk dat de tijd een beetje vooruit gaat. Met al die andere kindjes hier in huis worden mijn gedachten toch regelmatig eens verzet en dat is goed. Ik denk dat ik er anders al onderdoor zou zitten, maar mijn kindjes en mijn man houden me wel recht tijdens deze moeilijke weken. Zelfs de lieve berichtjes die ik al ontvangen heb en de reacties op mijn blog zijn een hart onder de riem. Dank jullie wel allemaal!!
De kindjes hebben hun gisteren weer eens goed geamuseerd en dat enkel met wat dekens. Zoals beloofd had ik een tent gemaakt aan de grote tafel met enkele dekens. Daar hebben ze zich redelijk lang mee kunnen bezig houden tot het op een bepaald moment een beetje te druk werd. Zo zie je dat een kind niet altijd nood heeft aan speelgoed, maar dat ze nog heel wat fantasie hebben om met niet-speelgoed een leuk spelletje te spelen. Ons Rayanne begint precies terug in haar poppenfase te komen. Ze heeft enkele kleertjes gekregen die normaal voor Daantje bedoelt zijn en een pampertje van Daantje had ze al van een vorig bezoek. Ze doet nu niets liever dan die pop overal mee te zeulen, het pampertje verschonen, een flesje geven (een echt flesje, want die popflesjes zijn niet echt genoeg voor haar), in bedje stoppen,... Het is leuk om haar zo bezig te zien en ik denk dat ze ook voor Daantje heel goed zal zorgen als hij naar huis mag. Yari houdt zich dan weer liever bezig met zijn garage en auto's. Soms kan hij daar zo lang mee spelen en kan hij er zo in opgaan dat hij niet merkt dat er nog andere personen in de buurt zijn. Maar zijn hoogtepunt van dit week-end was dat zijn zesde tand er uit is. Die stond al goed los en de papa heeft de tand er dan in één keer uitgetrokken. Hij was er zo mee aan het lachen en was zo trots dat hij zijn mond en tand direct kwam laten tonen. De meeste kindjes zouden wat pijn hebben, maar Yari lacht dat gewoon weg en geeft geen kick. We denken dat hij een nogal hoge pijngrens moet hebben. Dat zal dan eerder een aardje van zijn Peter zijn dan van mij. Ik heb allesbehalve een hoge pijngrens. Wanneer de kindjes in hun bed lagen ben ik terug vertrokken naar Daan. Hij woog gisteren 1.685gr. en zit nu twee uur zonder CPAP en zes uur met. Zijn opschuifkatheter hebben ze moeten uithalen en terug opnieuw prikken. Hij begon een rood plekje te krijgen ter hoogte van de naald en dat zien ze niet graag. Ze hebben die naaldpunt nu ook naar het labo gestuurd om te kijken waar die rode plek vandaan komt. Zolang hij niet volledig op melkvoeding staat moet deze katheter blijven zitten. Omdat hij op korte tijd zoveel is bijgekomen zou het ook kunnen zijn dat hij wat vocht ophoudt. Daar zou hij dan 'plasmedicatie' voor krijgen (diuretica) zodat hij het overtollige vocht uitplast. Blijkbaar zijn er wel meerdere kindjes die in het begin wat last hebben om hun vocht in het lichaam goed te kunnen regelen. Ik heb vandaag (deze morgen) nog eens gebeld en hij was weer wat bijgekomen. Hij woog deze morgen 1.705gr en waarschijnlijk gaan ze het schema van de CPAP vandaag nog niet aanpassen. De kans is groot dat het vocht dat hij ophoudt zich in de longetjes opstapelt. Hierdoor heeft hij iets meer zuurstof nodig via zijn CPAP en in zijn couveuse. Ze merken dan ook dat die twee uur zonder CPAP al meer dan voldoende is. Vandaag gaan ze ook terug beginnen met melkvoeding. Eerst is dit een dieetvoeding genaamd Nutramigen omdat deze makkelijk verteerd. Vanaf morgen, in de loop van de namiddag, zal het moedermelk worden. Daar zullen we dan vanavond meer over weten.
Wat verschoot ik me deze morgen toen ze me zijn gewicht zeiden. Hij woog maar liefst 1.650gr!! Zelfs de verpleegster heeft hem twee keer gewogen, waarvan de tweede keer met een geijkte weegschaal, om zeker te zijn. Hij heeft dus door die infectie niet echt veel gewicht verloren, uitgezonderd de eerste dag of twee. Hij krijgt nog steeds geen melkvoeding, maar al de nodige voedingsstoffen en vitaminen krijgt hij via zijn infuus. Vanaf vandaag beginnen ze ook terug met het afbouwen van zijn CPAP. Ze zijn nu begonnen met één uur zonder en daarna zeven uur met CPAP. Hij doet dat heel goed en heeft geen alarmkes gegeven tijdens zijn uur zonder CPAP. Om 11u was het uurtje afgelopen en kon hij terug heerlijk bij mij komen liggen. Nog eens een uurtje zalig genieten en gewoon aan niets denken, eventjes het verstand op nul. Het terug in de couveuse leggen vindt ons Daantje minder leuk. Dan kan hij goed van zijn oren maken en laat hij duidelijk merken dat hij er niet graag bij is. Eens hij terug goed geïnstalleerd in zijn couveuse ligt, slaapt hij wel rustig verder. In de namiddag hebben ze zijn arteriële leiding (diegene die de bloeddruk registreert) ook weggehaald. Joepie, al een kabeltje/leiding minder! Nu heb ik terug het gevoel dat we op de goede weg zijn. We kunnen terug wat stapjes vooruit zetten en uitkijken naar dat volgende stapje; beginnen met de voeding en kijken hoe zijn maagje erop reageert. De vorige dagen, vooral zondag, maandag en dinsdag leefden we nog in onzekerheid over die infectie. Blijft het stabiel of gaat hij nog verspreiden? Dat waren zo'n lastige en zeer vermoeiende dagen dat we blij zijn dat die voorbij zijn. Het is echt verschieten hoe uitputtend die dagen geweest zijn. Ik merk dat ik vermoeider ben dan anders en ik denk dat dat gewoon komt door zo met die infectie bezig te zijn in uw hoofd, dat het je lichaam uitput. Gelukkig is dat nu voorbij en kunnen we ons weer optrekken aan die goede stapjes die eraan zitten te komen. Die positieve dingen geven je echt energie om er weer een tijdje tegen te kunnen.
Gisteren ging alles heel goed met Daan, enkel zijn schommelingen met de saturatie speelde nog wat parten. De artsen hebben dan ook besloten om hem te extuberen en hem gewoon terug op CPAP te te zetten. Hij was hem zo aan het verzetten tegen die tube dat hij regelmatig tegen de machine in ademde in plaats van met de machine mee. Ook krijgt hij sinds gisteren maar twee antibiotica's in plaats van drie. Deze twee krijgt hij nog tot volgende week zodat hij ze in totaal tien dagen gekregen heeft. Ik mocht gisteren ook zijn pampertje doen, maar met al die infuusjes en kabeltjes was ik er niet zo happig op. Ik weet niet hoe het komt, maar ik had er gewoon geen zin in op dat moment. De verpleegster heeft het dan gedaan alvorens ze hem bij mij op schoot gaf. Het gevaar op een verspreiding van de infectie is sinds gisteren ook geweken, maar ze houden hem nog wel goed in de gaten. Deze morgen woog Daan 1.530gr en dat betekent dat hij toch wat bijgekomen is. De vorige dagen was hij wat afgevallen en had ik schrik dat hij zou blijven afvallen. Het was dus een enorme opluchting als ze me vertelden dat hij weer goed bijgekomen was. Hij deed het vandaag heel goed en hij was heel alert. Ik heb deze keer wel zijn pampertje gedaan, ik denk omdat hij er zo goed uitzag dat ik er minder problemen mee had dan gisteren. Na zijn pampertje heb ik nog eens kunnen kangoeroeën. Je kan niet geloven hoe ik dat gemist heb! Ik was zo gewoon van dat elke dag te doen dat je dat al snel mist als je het slechts een paar dagen niet kan doen. Ook Daantje leek ervan te genieten en begon rustig te slapen eens hij zijn draai gevonden had. Vanaf morgen gaan ze hem al terug op schema zetten met zijn CPAP, ze gaan wel terug beginnen bij het begin. Dat wil zeggen één uur zonder CPAP en zeven uur met CPAP. Het kan wel zijn dat het nu sneller vooruit gaat dan voor zijn infectie, toen hij nog een dag of twee nodig had voor ze terug een stapje afbouwden. Met zijn voeding zullen ze pas zondag of maandag beginnen en ook dit is terug vanaf het begin. Eerst 1ml om de twee uur en zo stilletjes aan wat meer, het hangt er allemaal van af hoe zijn maagje erop zal reageren. Wij zijn al heel blij dat die infectie zich niet verspreid heeft en dat hij geen perforatie in de darmpjes had. Het waren echt wel bange dagen en ik hoop dat er niet nog meer zullen volgen. Nu kijken we weer uit naar het moment dat hij weer zonder zijn infuus, zijn slotje en zijn arteriële kan. Op deze foto lag hij eventjes zonder CPAP tijdens de verzorging
Gisteren ben ik naar het ziekenhuis vertrokken wanneer Yari en Rayanne naar school waren. Mijn boterhammetjes had ik ook meegenomen zodat ik die ginder rond de middag dan kon opeten. Dan kon ik na de middag ook nog eens even gedag zeggen. Ze hadden ook die ochtend weer een foto genomen van zijn buikje en die was vergelijkbaar met de vorige foto. Het is dus niet beter, maar wat nog belangrijker is; het is ook niet verslechterd. Ik heb hem ook nog eens op schoot mogen nemen wat een heerlijk gevoel was. Ik had mezelf al voorgenomen dat ik hem waarschijnlijk een paar dagen niet zou kunnen pakken, maar gisteren mocht het dan toch. Het is wel weer een hele verhuis natuurlijk met al die infuusjes en kabels. Hij heeft nu 1infuus, 1slotje en 1 arteriële. Het infuus dient voor zijn 'voeding', het slotje dient voor de medicatie toe te dienen en de arteriële dient voor bloed te kunnen afnemen en om zijn bloeddruk constant te kunnen monitoren. Dan heb je nog de plakkertjes die hij altijd al gehad heeft op zijn borstkas. Die registreren de hartslag en de ademhaling. Zijn maagsonde heeft hij ook nog altijd, maar deze keer krijgt hij hier geen voeding door. wel worden door middel van een maagdrainage de nodige vloeistoffen uit de maag genomen en kunnen ze ook nagaan wat er zo'n beetje in dat maagje gebeurt qua vertering. En dan heb je natuurlijk nog zijn tube die in het andere neusgat zit dan de maagsonde. Aan die tube hangen niet enkel de buisjes die zuurstof en druk voorzien, maar ook een dunner buisje waarmee ze hem kunnen aspireren. Dit is vaak nodig omdat hij nog wat slijmen heeft die soms eens in de weg durven zitten voor een goede toevoer van het zuurstof. Het is dus een groot verschil met een paar dagen geleden dan had hij enkel die plakkertjes, zijn maagsonde en zijn tube van de CPAP. Gisteren ben ik ongeveer rond 10u30 aangekomen en was hij al medicatie aan het krijgen. Na deze medicatie werd dan zijn coffeïne toegediend waarna dan weer zijn antibiotica werd toegediend. De verpleegster wist me te vertellen dat hij tot 15u constant een medicament kreeg toegediend, dat zegt voor mij dan ook wel genoeg van de ernst van die verdomde infectie! Soms kan ik dat zo vervloeken en zou ik zo zijn plaats innemen, maar met alle wil van de wereld gaat dat niet. 's Avonds heb ik nog gebeld en deed hij het wel goed. Hij had al iets minder de neiging om alles dicht te gooien en weerstand te bieden tegen die tube. Op zich kan dit geen kwaad dat hij er weerstand tegen biedt, maar hij zou hem toch beter wat laten doen, zodat dat buikje de nodige rust krijgt. Al bij al ben ik toch vrij gerust mijn beddeke ingekropen; we zijn alweer een dagje verder...
We zijn gisteren in de namiddag nog naar Daantje gaan kijken. Oma en opa vis zijn dan tot hier gekomen om op de andere kindjes te passen. Normaal hadden we afgesproken dat ze mee zouden mogen, maar gezien de omstandigheden gaan we dat bezoekje eventjes uitstellen. We hebben Yari en Rayanne uitgelegd dat Daantje ziek is en heel veel pijn heeft aan zijn buikje en dat het beter is dat hij nu goed kan rusten zodat hij goed en snel geneest. Ze leken er beide vrede mee te nemen, maar we moesten hem wel een kusje geven van hun. Met een klein, bang hartje zijn we dan richting ziekenhuis gereden. Op de gang van neonato werd ons hartje enkel kleiner en kwamen er angstgevoelens naar boven. De schrik om nog meer slecht nieuws te horen zat er goed in. Op de box werden we direct opgevangen door de arts die nogmaals vroeg of alles duidelijk was voor ons en of we even konden herhalen wat er gezegd geweest is. Zo wist ook zij dat we het begrepen hadden. Ik had nog enkele vragen die ze meteen te woord stond. Zijn voeding als hij genezen is, zal stilletjes aan terug gestart worden. Zijn CPAP wordt normaal gezien hervat zoals het was omdat hij niets aan zijn longetjes heeft. Na het gesprek konden we rustig bij ons Daantje gaan zitten. Hij zag er heel bleek uit en er zat nauwelijks wat leven in. Het deed me direct terug denken aan die eerste dagen. Dezelfde kabels en infuusjes en geen kleedjes aan, hij was enkel wat groter geworden. Ik geloof dat we een goed uur enkel naast zijn couveuse gestaan hebben en af en toe eens ons hand op hem gelegd hebben. Het afscheid was deze keer weer moeilijk, maar we hadden elkaar om op te steunen. Ik was er wel een beetje van onder de indruk en ik ben er niet gerust in. 's Avonds toch nog eens getelefoneerd om met een iets of wat gerust hart te gaan slapen. De verpleegster vond dat hij al meer kleur had dan over de middag en hij was al stabieler. Rond de middag durfde hij nog wel eens alles dicht te knijpen, zodat zijn hartslag en saturatie daalde, maar dat deed hij naar de avond toe veel minder tot niet. Deze morgen ben ik terug naar het ziekenhuis gereden en de schrik voor slecht nieuws zat er nog steeds in. Ik heb dan ook aan de arts gevraagd wanneer ze kunnen zeggen dat de infectie zich niet meer zal verspreiden. Blijkbaar kan dat toch enkel dagen duren voor er zekerheid is, dus we leven nog een paar dagen in angst en hoop. Op de foto van deze morgen konden ze zien dat zijn darmpjes niet nog meer opgezwollen waren, maar het blijft afwachten. Daantje zag er vandaag al wel beter uit dan gisteren. Hij had een mooie roze kleur en er zat al veel meer leven in. Af en toe rekte hij zich uit of begon hij eens met zijn handjes en voeten te sjotten. Dat was al veel plezanter om te zien dan gisteren. De verpleegster vertelde nog wel dat sommige kindjes na zo'n infectie geen moedermelk meer verdragen en op een dieet worden gezet. Aangezien ik nu gestopt ben met borstvoeding is dat geen probleem meer, maar dan zou ik mijn voorraad wel weg moeten doen en dat zou ik jammer vinden. Hopelijk verdraagt hij dus nog de moedermelk en kan hij nog alles drinken dat ik afgekolfd heb. In de namiddag was het weer een heen- en weer gerij voor onze oudste zoon Yari. Van Leuven naar Diest om dan terug naar Pellenberg te rijden voor zijn steunzolen. Ik had me dit kunnen besparen, maar dat zou dan betekenen dat ik niet naar Daantje kon gaan en dat krijg ik niet over mijn hart. De papa moest zelf ook in de namiddag naar het AZ Diest voor zijn rug, dus hij kon ook niet gaan met Yari, maar we trekken onze plan en het lukt allemaal heel goed. De papa is dan ook Rayanne gaan afhalen aan de schoolpoort die heel blij was om hem te zien. Nu is het 18u30 en is de rust weergekeerd in huis. Ik zit hier rustig mijn blogje te schrijven terwijl de papa toont hoe de kindjes moeten hoelahoepen op het Balance Board van de Wii. Plezier verzekerd!!
Gisteren lagen we nog gezellig samen in bed te ravotten met de kindjes toen plots de telefoon ging. Het was de mama van het vriendinnetje van Rayanne om te vertellen dat Rayanne niet kom komen spelen. Haar vriendinnetje zat met koorts en had de symptomen van buikgriep. Ons Rayanne was wat teleurgesteld, maar ze begreep het wel. Yari en Rayanne hebben uiteindelijk nog de ganse dag buiten gespeeld. 's Avonds ben ik dan vertrokken naar het ziekenhuis. Daantje lag nog rustig te slapen en kreeg wat bloed bij omdat ze wat bloed hadden afgenomen. Tijdens het kangoeroeën was hij heel rustig tot zijn voeding gedaan was. Hij begon opeens met zijn beentjes te stampen en met zijn handjes te grijpen. Ik kreeg hem ook niet getroost en dan hebben we hem maar terug in de couveuse gelegd. daar was hij al iets rustiger, maar je kon zien dat er nog iets scheelde. Met een gerust hart ben ik naar huis vertrokken, om rustig mijn bedje in te kruipen. Deze morgen, redelijk vroeg, kregen we telefoon van het ziekenhuis. Rond middernacht had hij wat bloed in zijn stoelgang, hij zit met een infectie op zijn maagje en iets op zijn darmpjes. Ze zijn direct met antibiotica gestart en ze hebben hem ook terug geïntubeerd. De CPAP zou te veel lucht en druk op zijn maagje zetten wat niet goed is. Hij kan wel zelfstandig ademen, maar ze willen hem alle comfort geven om hem te laten genezen. Hij moet nu ook 5 dagen nuchter blijven en krijgt dus voorlopig geen sondevoeding. Het belangrijkste is nu dat de infectie zich niet verspreidt, want dan bestaat er een kans dat er een operatie aan te pas komt. Dan zouden ze moeten kijken welke stukjes darm geïnfecteerd zijn en niet meer functioneren. Die zouden ze dan weghalen. We hopen dus van harte dat alles onder controle is met de antibiotica. Het was wel even verschieten deze morgen en de traantjes hebben hier al rijkelijk gevloeid. Je voelt je zo machteloos en je zou zo veel willen doen, maar dat gaat niet. Je kan hem niet oppakken wanneer je wilt om hem te troosten, je kan hem niet dicht tegen je aanduwen om hem geborgenheid te geven. Dat zijn de zaken waar ik het op dit moment heel moeilijk mee heb. Hij is daar in goed handen en krijgt daar de beste zorgen, maar als mama zou je op zo'n moment 24/24 en 7/7 bij hem willen zijn en laat dat nu net hetgeen zijn dat onmogelijk is. Straks gaan we naar hem toe en dan zullen de emoties wel weer opkomen, maar ik kan ze maar beter de vrije loop gaan zodat we er weer tegenaan kunnen.
Joepie, Daantje heeft het gisteren heel goed gedaan zonder zijn CPAP. Hij was stabieler als de dag voordien en heeft niet veel steekjes meer laten vallen. De dokters hebben dus besloten om hem vanaf vandaag 4uur zonder CPAP te zetten en 4uur met CPAP. Zo stilletjes aan begint hij dus meer en meer zelf te werken. Het gaat allemaal heel goed dat ik terug schrik begin te krijgen dat er één dezer dagen weer iets anders gaat zijn, maar daar mogen we natuurlijk niet van uitgaan. Hij woog gisteren 1.480gr. We zijn dus aan het aftellen naar 1.500gr. die nu wel aardig begint te naderen. Zijn body's zijn wel nog ietsiepietsie groot, maar het is toch zo lief om hem te zien liggen met kleertjes aan. Nu wachten tot wanneer hij zijn eerste pyjama mag aandoen waar ongetwijfeld een foto van getrokken zal worden. Deze keer heb ik terug mogen kangoeroeën met die speciale band. Nu weet ik al beter wat de gemakkelijkste manier is om het aan te doen. Dat zit zo lekker knus, dat ik het ziekenhuis zeker ga aanraden om er enkele te voorzien voor andere mama's zodat ook zij hiervan kunnen genieten. Gisterenavond had ons Rayanne weer een moeilijk momentje. De laatste tijd at ze al wat minder goed 's avonds, maar nu leek ze geen hap binnen te krijgen. Het was nochtans heel lekker en niet te speciaal van smaak dus heeft de papa haar even apart genomen om eens te horen wat er scheelde. Ze zei dat ze het eten lekker vond, maar ze kon niet zeggen of verwoorden waarom ze dan niet wilde eten. Even later ben ik met haar gaan praten en toen heeft ze me verteld dat ze terug zoals vroeger wilde eten. Toen was ze altijd als eerste klaar en at ze haar bord zo goed als altijd leeg. Toen ik vroeg of ze nog iets wilde zeggen, vroeg ze of ik haar niet altijd aan school wou komen halen. Natuurlijk wil ik dat! Ik pas me dan wel gewoon aan zodat ik op tijd terug ben om haar te gaan halen. De papa en ik dachten dat ze het niet erg vond om naar de naschoolse opvang te gaan omdat ze er zelf achter vroeg, maar blijkbaar wordt ze toch liever uitgehaald van school. Dan regel ik me toch gewoon anders, ik zal in de voormiddag naar het ziekenhuis vertrekken zodat ik daar een tijdje kan blijven en dan kan ik daar mooi op tijd vertrekken om ons meisje te gaan halen aan school. Nu ik ga afbouwen met de borstvoeding hoef ik daar ook geen rekening meer mee te houden. Het begon toch wat zwaar en vermoeiend te worden en enkel afkolven is ook niet zo gemakkelijk. Maar Daantje komt nog wel even toe met de voorraad die ik hier in de vriezer heb steken. Die beslissing om te stoppen is ook niet op één dag gemaakt, ik heb er toch een paar dagen over zitten twijfelen en gisteren heb ik dan de knoop doorgehakt. Zo hoop ik minder moe te zijn en meer te kunnen genieten van de tijd in het ziekenhuis met Daantje zonder op de klok te hoeven kijken of het geen tijd is om af te kolven. Ik ben best trots op mezelf dat ik het toch nog iets langer dan 6 weken heb kunnen doen!
Deze morgen stond ik er sinds lange tijd weer alleen voor. De papa moest vanaf vandaag terug gaan werken en is naar gewoonte om iets na 6uur al vertrokken. Met een bang hartje toch maar naar de wekker geluisterd om op tijd klaar te zijn met afkolven zodat ik daarna Andreas zijn flesje kon geven. Tegen dat Andreas zijn flesje gedronken had was het alweer tijd om de andere kindjes uit bed te halen. We hadden ons wel al de avond voordien goed georganiseerd. De kleren lagen al klaar in de badkamer zodat we daar al geen tijd mee verloren. Boven was de tafel al mooi gedekt door de papa en waren de boterhammetjes voor school ook al gesmeerd. Deze mama moest niet veel meer doen deze morgen tot haar grote opluchting. We waren ruimschoots op tijd klaar zodat de kindjes nog wat konden spelen voor de bussen arriveerde. Morgen zullen we het op dezelfde manier doen, zo hoeft niemand zich af te jagen om op tijd klaar te zijn. Eens Yari en Rayanne vertrokken waren heb ik ook geen tijd meer verloren en heb ik Andreas zijn kleedjes aangedaan zodat we daarna direct konden vertrekken naar oma vis. Bij Daantje was alles in orde, hij woog deze morgen 1.460gram en doet het voor de rest ook heel goed. Zo zal hij stilletjes aan wel naar 1.500gram klimmen. Hij lag zonder CPAP toen ik arriveerde zodat ik zijn gezichtje heel goed kon zien. Om te kangoeroeën hebben ze hem wel terug aan de CPAP gelegd omdat het anders te vermoeiend zou zijn. Daarna konden we weer eens die band uitproberen. Deze keer had ik een hemd aangedaan zodat ik die kon open kon zetten en de band eronder kon aandoen. Zo lig je toch iets minder bloot dan wanneer je enkel je bh aanhoudt. Tegen de middag kwam de papa ook toe, zijn halve dag werken zat erop zodat hij ons kon komen vergezellen. Momenteel heeft hij halftijds ouderschapsverlof zodat hij in de namiddag tot aan het ziekenhuis kan komen of indien nodig nog wat helpen in huis. Na schooltijd zijn we Rayanne nog eens te voet gaan halen aan de schoolpoort. Het zonnetje scheen zo goed en het was zo aangenaam buiten dat we niet getwijfeld hebben om de koets te nemen. Rayanne was ook heel blij om ons te zien aan de poort, ze had immers deze morgen zelf gevraagd of we haar konden komen halen. Morgen wilt ze wel terug naar het Kliekske (buitenschoolse kinderopvang) om daar nog wat met haar vriendinnetjes te spelen. Thuisgekomen heeft ze eerst nog gewacht tot Yari zijn bus aankwam. Daarna hebben ze nog wat gefietst en geschommeld. Na het eten hadden ze zin om met de Playmobil te spelen. Ik heb hun de grote bak Playmobil gegeven zodat ze aan de slag konden gaan. Niet veel later stonden ze al terug boven omdat ze de huisjes niet in elkaar kregen. Dat is een klus voor de mama en die doet dat met plezier. Eerst de manege, daarna de brandweerkazerne en dan nog het safarihuis. Voor ik het wist waren we al één uur verder en bleef er voor te spelen niet veel tijd meer over. Toch hebben ze hun wel al geamuseerd door mee te helpen met mij en mee de 'verloren' stukjes te zoeken. Morgen kunnen ze dan echt beginnen met hun fantasiespel, maar ik weet dat ik volgende keer de boekjes er terug bij haal van hoe het allemaal in elkaar moet steken.
Het was gisteren woensdag en naar gewoonte blijf ik dan thuis en vertrek ik pas naar het ziekenhuis iets voor de kindjes hun bed intrekken. In de voormiddag hebben we van de stilte en rust geprofiteerd en hebben we niet al te veel gedaan. In de namiddag was het al wat drukker in huis met de twee oudste kinderen erbij. Voor Rayanne had ik naar een vriendinnetje gebeld om te vragen of ze kon komen spelen, maar spijtig genoeg was ze niet thuis. We hebben dan maar afgesproken dat ze zaterdag kan komen spelen, daar ziet ons Rayanne nu al naar uit. Yari en Rayanne hebben bijna heel de namiddag buiten van het mooie weer geprofiteerd en zijn dan nog eventjes bij de buren gaan spelen. Wanneer ze terug binnen kwamen begonnen ze constant de Ketnet-Shake te doen. Tja, als mama en papa zit er dan niets anders op dan op internet te gaan kijken hoe je die nu moet doen. Na toch wel een poosje geoefend te hebben had ik hem eindelijk onder de knie. De papa had het er wat moeilijker mee, maar is er uiteindelijk ook mee weg. We hebben de shake aan de kinderen aangeleerd, maar dat blijkt toch niet zo simpel te zijn, zeker niet als je het tempo van Ketnet moet volgen. Tegen de avond zat ik alweer bij Daantje. Deze keer mocht ik iets nieuws uitproberen om te kangoeroeën. Er is blijkbaar een mama uit Amerika die een soort 'buikband' heeft gemaakt die je eigenlijk tot onder de oksels moet trekken. Aan de zijkant zit een rits om de band dan toe te kunnen doen. de bedoeling is dat je kindje onder deze band tegen je borst wordt gelegd zodat je zo een meer geborgen gevoel geeft. Ik deed dit al met mijn borstvoedings t-shirt en daarom mocht ik deze band proberen. Ik mag de band een week uitproberen en daarna kan ik mijn bevindingen doorgeven. Dat is best wel leuk als je zo iets nieuws voor de eerste keer mag uitproberen. Daantje doet het heel goed, hij woog gisteren 1.450gram en ademt nu 3uur zelfstandig en 5uur aan de CPAP. Die 3uur gaan, maar het laatste uur heeft hij wat meer dalingen in de saturatie en wordt hij wel wat moe. Hij zal dus eerst die 3uur goed moeten kunnen ademen zonder dat er 'problemen' zijn voor ze er terug een uurtje gaan bijdoen, denk ik. Het was dus een geslaagde dag vandaag!!!
Deze morgen zijn we wakker geworden van onze natuurlijke wekker, met name Andreas. Het viel goed mee hoor, het was slechts een half uurtje eerder dan de 'slechte' wekker. Andreas had er wel een moeilijke nacht opzitten, althans dat denk ik toch. Hij heeft redelijk wat liggen hoesten, maar telkens ik of de papa gingen kijken bleef hij gewoon verder slapen. Ik denk dat wij er meer last van zullen gehad hebben dan Andreas zelf. De andere twee kinderen hadden er ook niet veel van gemerkt, gelukkig. Voor zijn hoestje moet hij dagelijks twee keer aerosollen en daardoor komen die fluimkes nu wel goed los. Je kan je voorstellen dat dat 's nachts minder aangenaam is. In de voormiddag hebben we hem dan naar oma mobi gebracht. Daar was zijn 7 maanden jongere neefje ook al aanwezig. Die twee zullen later, samen met Daan, wel kapoenstreken uithalen als ze bij oma zijn. Het is best wel tof om te zien hoe Andreas reageert op zijn neefje wanneer die in zijn relax zit. Hij staat er dan naast en doet niets anders dan lachen en aaikes geven. We moeten hem wel in 't oog houden dat zijn aaikes geen onbewuste slaagjes worden. In het ziekenhuis begon de routine weer. Pas afgeven aan het onthaal van neonato in ruil voor een sleuteltje van een kastje. Alles in het kastje opbergen, schort aandoen en handen heel goed wassen. Daarna toch steeds weer benieuwd richting de box waar Daantje ligt. Ik had onderweg al wel eens gebeld om te horen hoe zijn nacht was verlopen, maar toch is dat verlangen er steeds weer opnieuw. Daantje woog vandaag maar liefst 1.415gram en is dus op korte tijd heel goed bijgekomen, straks wordt hij nog een dikkertje (hahaha). Zolang dit vetten zijn kan dat geen kwaad, maar hij mag geen water beginnen ophouden. Deze nacht hebben ze hem continu op CPAP laten staan. Hij had wat dalingen en ze hebben hem rustig laten slapen, maar de dokter heeft wel gezegd dat Daantje nu zelf wat moet gaan beginnen werken. Hij heeft dus het schema aangepast naar 3uur zonder CPAP en 5uur met CPAP. Als dit niet goed lukt, zetten ze gewoon een stapje terug. "Daantje moet zelf aangeven wat hij aankan", zo zei hij. Vandaag heb ik extra lang kunnen kangoeroeën. Ik geloof dat het iets meer dan 2uur was dat ik samen met Daantje hebben liggen rusten. Het was er zo rustig en de verpleegsters zijn zo begaan. Regelmatig komen ze kijken en vragen of alles nog in orde is en kijken ze of Daantje nog goed ligt. Eigenlijk wordt niet alleen je kindje in de watten gelegd, maar ook als ouder word je er zeer goed 'verzorgd'. Bij het thuiskomen leek het weer even of we hadden handen te kort. Dat doet me soms denken aan die reclame van 'Win for Life', dat je dan een extra persoon in huis hebt. Het was precies of alles moest gelijk gebeuren; ik moest afkolven, Andreas moest zijn fruitpap nog krijgen, de papa moest nog gaan lopen, de agenda's Yari en Rayanne moesten nagekeken worden, het eten moest gemaakt worden,... op zo'n momenten zijn een paar extra handen meer dan welkom. Het eten hebben we gelaten voor wat het is en we hebben een doos versgemaakte soep uit de vriezer gehaald, daarbij lekkere broodjes uit de oven en ons avondmaal was al in orde. Terwijl dit op stond kon de papa zijn toertje rond de blok lopen en de kindjes konden nog eventjes spelen. Iedereen is toch nog op tijd zijn bedje in kunnen kruipen om er morgen weer fris uit te komen.
Iedereen was wakker rond 8u, behalve ik natuurlijk. Het was zo lekker warm onder de lakens dat ik nog eventjes ben blijven liggen terwijl de papa met de kindjes naar boven is getrokken (slaapkamers op gelijkvloers en living + keuken op verdiep). Zo kon ik nog een goed half uur onder de warme lakens blijven liggen en nog wat verder rusten. Toen ik uiteindelijk toch mijn voeten uit het bed kreeg kon ik ook naar boven slenteren om daar twee uitbundige kinderen tegen het lijf te lopen. Yari en Rayanne mochten vandaag immers mee met opa mobi, met de mobilhome, naar de koers. De hele voormiddag stonden ze hevig in afwachting van de komst van opa. Rond 11u is opa de kindjes komen halen en waren ze door het dolle heen. Voor we het wisten stonden ze al klaar om te vertrekken. Ik denk zelfs niet dat ze ons nog een kusje of knuffel gegeven hebben, maar misschien worden ze daar nu ook al wat groot voor. Na hun vertrek konden de papa en ik rustig eten om dan richting Holsbeek te rijden om onze andere pagadder af te zetten. Hij was al ook aan het lachen als we nog maar aan de voordeur stonden. Naar de grootouders gaan doen ze toch allemaal graag. Ik vraag me af hoe dat zou komen...? In het ziekenhuis kregen we het goede nieuws dat Daantje het heel goed doet als hij 2uur zonder zijn CPAP zit. Hij heeft ook niet zo veel last meer van dalingen en zijn slotje voor de antibiotica was ook verwijdert. Nadat ik zijn pampertje verschoont had, konden we weer lekker kangoeroeën. De papa had zijn krant al meegenomen om wat in te lezen. Hij vindt het heel tof om ons zo te zien liggen, maar om er nu gewoon 1,5uur bij te zitten verveelt toch ook wat. Het was best wel een koddig zicht. ik kangoeroeën met Daan en de papa op de stoel ernaast rustig zijn krant te lezen. Er kwam zelfs zo even het 'huiselijke' gevoel naar boven bij mij. De tijd was alweer rap daar om terug afscheid te nemen, maar hij ligt daar in goede handen en heeft goede verpleegsters om hem heen. Nu terug al de kindjes gaan uithalen. Eerst naar Holsbeek om daarna naar Kessel-Lo te rijden. Al de kindjes hadden hun heel goed geamuseerd en hadden een hele leuke dag achter de rug. En met de vertellingen van Yari en Rayanne over hun dag keerden we terug richting Molenstede met op de achtergrond de melodieën van K3 "...Hiep hiep hoera voor onze nieuwe baby, wij blijven bij elkaar als de kippen en het ei, hiep hoera voor onze baby, happy birthday, kom erbij..".
Het was eens een rustig dagje gisteren. Andreas is van zijn koorts af en Yari en Rayanne hebben buiten van het goede weer geprofiteerd. Dat was ook al eventjes geleden dat ze nog eens zo hebben kunnen fietsen en ravotten zonder dat ze met koude handjes en neusjes terug binnen kwamen om zich op te warmen. Andreas die heeft gewoon binnen gespeeld. Hij doet niets liever dan met balletjes spelen of een toren die we maken terug omver gooien. Zo houdt hij ons wel even bezig natuurlijk. 's Avonds was het alweer tijd voor mij om richting ziekenhuis te trekken. Nog eerst een zoentje aan al de kindjes en dan kon ik vertrekken. Daantje deed het heel goed. Zijn gewicht is op hetzelfde gebleven als en zijn melkvoeding is nu 15ml om de 2uur. Hij zit op een nieuw schema met zijn CPAP, 2uur zonder en daarna 6uur met. Blijkbaar doet hij dat wel heel goed. Als ik 's avonds alleen tot bij Daantje ga, heb ik de gewoonte van te kangoeroeën als de omstandigheden het toelaten. Gisterenavond was dat dus ook het geval. de verpleegster heeft geprobeerd of het zou lukken zonder de CPAP omdat dat toch iets aangenamer ligt, maar hij had toch wat dalingen in zijn saturatie. Het was ook nog maar 2 uur geleden dat hij ook al zonder CPAP had gelegen en dat zal nog net iets te kort opeen geweest zijn. Voor de zekerheid heeft ze hem dan toch terug de CPAP gegeven. Daarna was hij veel rustiger en hebben we er allebei van genoten. De rust en de stilte kan zo'n deugd doen en het is een manier om alles eventjes te vergeten en gewoon samen te zijn.
Daantje had vandaag een gewicht van 1.320gram! Dat wil zeggen dat hij 40gram bijgekomen is op 24u tijd. Dat is redelijk veel volgens de verpleegster en ze zei dat het wel kon zijn dat hij dan de volgende keer maar 5gram zal bijkomen. Meestal kwam hij elke dag zo'n 20gram bij, dus het was deze morgen best wel verschieten. Je begint nu wel veranderingen zien tegenover de eerste dagen. Zijn gezichtje wordt boller, hij is toch ietsje groter naar mijn inziens en die kleine donshaartjes beginnen stilletjes aan weg te trekken. Jaja, ons bazeke wordt groot, hij is ondertussen al 5weken. Kan je je dat voorstellen? 5weken dat hij al op neonato ligt en 4 weken daarvan pendelen we al elke dag heen en weer tussen thuis en ziekenhuis. Eigenlijk gaat de tijd wel snel voorbij en dat is maar goed ook. Hij heeft deze nacht ook een betere nacht gehad dan de vorige, de antibiotica zal dus wel zijn werk doen. Deze middag hebben ze wel bloed afgenomen om na te gaan of de hoeveelheid antibiotica die hij krijgt voldoende is. Blijkbaar kunnen ze dat nagaan in het bloed. Links; de eerste dagen. Rechts; vandaag In de namiddag was ik alweer thuis en was het toch redelijk druk. Andreas heeft dinsdag zijn spuitjes gehad en heeft er nog altijd wat last van. Of misschien hebben de inentingen aanzet gegeven om iets te doen uitbreken waar hij al op zat te broeden. 3 dagen heeft hij al koorts en dat is toch lang voor van een inenting te komen. Aangezien we deze avond toch naar de dokter moesten in verband met de papieren voor de verhoogde kinderbijslag, heeft ze hem even onderzocht. Aërosollen is de boodschap en zorgen dat we zijn neusje goed spoelen zodat hij geen oorontsteking krijgt. Die verhoogde kinderbijslag is nog zoiets... Onze oudste zoon (Yari) is met een zuurstoftekort geboren heeft nu een algemene ontwikkelingsachterstand. Hij volgt nu les in het buitengewoon onderwijs type 1 en heeft door zijn problematiek recht op verhoogde kinderbijslag. Enkele jaren geleden hebben we dat voor de eerste keer aangevraagd, maar dat wordt regelmatig herzien. Weer al die paperassen invullen voor een bepaalde datum en dus ook weer een geloop van hier naar ginder om al die documenten op tijd in handen te krijgen. Als je niet op tijd bent, wordt je gewoon niet uitgenodigd door de controlerend geneesheer en heb je dus geen recht meer op die verhoogde kinderbijslag. Ze zijn daar heel streng in! Dat komt er nu dus ook nog eens bij, maar we verdelen onze taken goed. Ik hou me vooral met Daan en de andere kindjes bezig en mijn man volgt die zaken en al de andere paperassen op. En zo lukt het ons wel om alles te rooien. Laatst zei iemand me nog dat ik ook mijn grenzen verleg, maar soms heb je gewoon de keuze niet en moet je het pad wel volgen dat het leven je biedt.
Door het voorval van gisteren zijn we (ik in ieder geval) met een klein hartje vertrokken richting neonato. Daar werden we vrijwel onmiddellijk aangesproken door de adjunct verpleegkundige van de dienst in verband met gisteren. We zijn even apart gaan zitten om het te bespreken en uit te klaren. Het is goed om te weten dat ze er wel naar je luisteren en dat ze er alles aan doen opdat alle partijen zich goed zouden voelen. Wij hebben ons verhaal gedaan en er werd geluisterd. Er werd gezegd dat de verpleegster in kwestie het heel druk had en het zo niet bedoelt had. Ze had er zelfs geen idee van dat ik met zo'n gevoel vertrokken was gisteren en voelde zich zelf niet goed bij het ganse voorval. Na ons boterhammetje zijn we terug naar Daantje gegaan om te kunnen kangoeroeën. Bij de shiftenwissel is de verpleegster in kwestie tot bij ons gekomen om zich te verontschuldigen en om te zeggen dat ze zich van geen kwaad bewust van. Na ons gesprek begrijp ik volkomen hoe het komt dat ze zo druk bezig was. Op dat moment natuurlijk, weet je dat als ouder niet en interpreteer je de dingen verkeerd. Ik ben blij dat we dit gesprek hebben gehad zo dat alle misverstanden uit de baan zijn. Daan weegt ondertussen 1.280gr en had het deze nacht wat moeilijk. Hij had weer wat lastige apneu's gedaan waarbij de nachtverpleging hem echt moest aanporren. Daarom zijn ze deze morgen met antibiotica gestart en deze lijkt aan te slaan. Toch is het nog wachten op de hemocultuur (bloedkweek) om te zien of hij iets aan het broeden is en om daar dan de antibiotica op af te stemmen. Ons kangoeroemoment was zalig! Ik heb de schade van gisteren ingehaald en ook Daan had er zichtbaar van genoten. En nu is het aftellen naar 1.300gr!!
Wat een vreselijke avond gisteren! Is het omdat hij er AL 5 weken ligt, dat we het reilen en zeilen moeten kennen? Zouden we dan de 'knepen van het vak' moeten kennen? Vindt men het dan niet meer nodig om de ouders te verwelkomen en jezelf voor te stellen? Is het niet meer nodig om nog wat uitleg te geven omdat ik toch al regelmatig bel? Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld na een bezoekje aan Daan als gisterenavond. Normaal is het bezoekje aan Daan ergens een hoogtepunt, maar deze keer voel ik me gewoon vreselijk. Als je het gevoel hebt dat je weggekeken wordt uit de box, dan is het erg. Zéér erg!! Oké, ze hadden een nieuw kindje in de box, maar zelfs na die verzorging ging ze gewoon het aanrecht ontsmetten in plaats van eens even langs te komen! 'Hallo, ik ben de mama van Daan. Heb je al wel gezien dat ik hier bij mijn zoontje sta?' Zelfs bij het toekomen hing zijn spuit van zijn vorige voeding nog aan zijn sonde. Normaal spuiten ze na de voeding wat water door de leiding zodat er geen resten melk blijven zitten. Deze keer niet dus. Eet smakelijk jongen (sarcastisch), je krijgt eerst nog wat melk dat al 2uur in uw leiding zit voor je de verse melk krijgt. Aan de stagiair had ik gevraagd of zijn pampertje nog moest gedaan worden. Wat dus nog het geval was, maar omdat hij op zijn buikje lag vroeg ik of zij hem kon draaien op zijn rug. Dat ging ze doen nadat ze de melkspuit van zijn vorige voeding had weg gesmeten. Tja, ik heb ze wel niet meer gezien. Ik was zo kwaad en heb de hele tijd staan snotteren aan zijn couveuse, omdat je je zo machteloos voelt. Uiteindelijk hoefde het voor mij niet meer en ben ik vertrokken. Thuis heeft Bart dan nog wel naar de algemene nummer van neonato gebeld omdat ik lichtjes over mijn toeren was. Hun uitleg; 'het zal wat druk geweest zijn'. Volledig mee akkoord dat het druk kan geweest zijn, maar zeg dan gewoon dat het niet gaat om nu op bezoek te komen. Dan was ik tenminste met een goed gevoel terug naar huis gekeerd. Hoe langer hij daar ligt, hoe meer kans natuurlijk dat je iemand tegenkomt die je niet aanstaat of die wel iets doet waar je aanstoot aan neemt. Ik heb er op dat moment ook niets van gezegd omdat ik er gewoon geen zin in had en je wilt ook niet overkomen als de-ouders-die-nogal-rap-durven-klagen. Genoeg hierover nu... In de namiddag heb ik met de Yari en Rayanne wat zitten spelen. We hebben met z'n allen moedertje en vadertje gespeeld. Ons Rayanne was het kindje, Yari was ons huisdiertje (een leeuw) en ik... ik was de mama. Het is best wel moeilijk om je terug in zo'n fantasiespel in te leven. Als kind gaat dat zo vanzelf en als volwassene moet je daar gewoon moeite voor doen. Het eten dat ik gemaakt had in het keukentje vonden ze toch lekker en het verhaaltje dat ik had voorgelezen vonden ze toch mooi. Al bij al denk ik wel dat ik het er goed vanaf gebracht heb.
Gisteren morgen was ik al goed op tijd vertrokken naar het ziekenhuis, want in de namiddag moesten we naar Kind en Gezin voor de prikjes van Andreas. Rond 10u stond ik al bij Daantje die heerlijk lag te slapen. Na controle van de dokter konden we dan rustig kangoeroeën, het deed zelfs zo'n deugd dat ik erbij in slaap viel. Ik ben wakker geschoten van het piepje van zijn pomp die aangeeft wanneer zijn spuitje met melk leeg is. Hij kreeg vandaag 14ml melk en woog 1.235gram. Beetje bij beetje is hij aan het bijkomen. Als je hem zo alle dagen ziet dan valt dat niet zo op, maar als ik dan de foto's van de eerste dagen bekijk, zie je wel dat hij nu al een boller en voller gezichtje heeft. Zijn lengte meten ze niet meer, dat wordt enkel gedaan als ze die gegevens nodig hebben of bij zijn ontslag. Spijtig, want ik had wel graag geweten hoe ons ventje al gegroeid is. Na ons kangoeroedutje moest ik zien dat ik terug op tijd thuis was. We werden al rond 13u30 verwacht bij Kind en Gezin voor Andreas zijn prikjes. Andreas weegt ondertussen bijna 9kg en doet het heel goed. Hij stapt vlot rond als hij steun heeft zoals de zetel, een stoel of een loopwagentje en brabbelt erop los. De spuitjes vond hij minder leuk, maar daar was ik ook niet graag bij. Je hoort echt aan dat gehuil dat het pijn doet en je merkt dat het dan langer duurt voor hij terug getroost is. Al een geluk was zijn grote vriend, papa, ook meegekomen waar hij dan dicht tegenaan kroop. Yari en Rayanne hadden een leukere dag achter de rug. Yari had turnen gehad op school en heeft veel plezier gehad op school. Rayanne was dan weer op uitstap geweest naar Technopolis en wist ons te vertellen dat er meer te doen was voor de grotere kinderen, maar dat ze er wel nog eens naartoe wilde. Dat zullen we zeker onthouden voor eens in een vakantieperiode te doen. Zo kan Yari daar ook eens op ontdekking gaan en vanalles uitproberen. Voor ikzelf ben gaan slapen kon ik het niet laten om nog eens te bellen naar neonato. Daantje deed het heel goed en was heel stabiel, ze hebben hem daarom eens één uur zonder CPAP gezet en dat ging heel goed. Ze hebben besloten om hem dan nog eens op een schema te zetten, één uur zonder CPAP en zeven uur met CPAP. Hopelijk gaat dit goed en kunnen ze dan zo stilletjes aan beginnen afbouwen. Zo zijn we weer een stapje verder. Ik ben benieuwd...
Deze morgen terug naar school voor de twee oudste kindjes. Na een week vakantie terug wakker worden met het geluid van een wekker... ik verlang al naar de volgende vakantie. Yari en Rayanne daarentegen zagen ernaar uit om terug naar school te gaan en wederom wilden ze naar de opvang in plaats van recht naar huis te komen na schooltijd. Voor ons is dat natuurlijk wel gemakkelijker omdat we ons dan niet moeten opjagen om op tijd thuis te zijn. Er is toch een groot verschil tussen 15u30 of 16u30 à 17u. Meestal zijn we wel tegen 15u30 terug thuis, maar als we weten dat ze naar de opvang zijn voel je je wel minder opgejaagd, en zolang ze er zelf naar vragen zie ik geen problemen. 's Morgens gaan ze met de bus naar school zodat we rustig iedereen kunnen klaarmaken en niet door dit gure weertje moeten met Andreas. Eens terug lente/zomer kunnen we terug te voet of met de fiets. We stonden deze morgen in de hal te wachten op de bus, Yari was al een paar minuten eerder vertrokken (gaat naar een andere school), toen Rayanne plots zei dat ik binnen moest wachten omdat ze wel alleen naar de bus kon. Ik mocht niet mee tot aan de bus en ik mocht haar ook buiten geen kusje geven. Toen ik vroeg of ze dat niet leuk vond dat andere kindjes dat zien, zei ze volmondig "ja". Mijn kleine meid wordt groot, maar ik heb haar wensen gerespecteerd. Ik heb ze binnen een dikke knuffel en zoen gegeven en ben niet tot helemaal aan de bus mee gegaan. Wel ben ik nog mee naar buiten gegaan zodat ik toch nog kon zwaaien als de bus weer zijn tocht verder zette. Ze begint echt wel groot te worden en kuren te krijgen van grotere meisjes, of zal ik nu eerder zeggen meiden? Het was weer de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen terwijl wij naar Daantje waren. Daantje woog deze morgen 1.225gr en heeft het deze nacht goed gedaan. Toen we bij hem zaten had hij het wel wat moeilijk met zijn saturatie, maar toen hij op schoot zat werd hij rustig en zag je dat hij ervan genoot om nog eens bij de mama te zitten. Uiteindelijk heeft hij meer dan een uur bij ons gezeten voor hij terug naar zijn couveuse ging. Het was alweer tijd voor ons om te vertrekken en hem gedag te zeggen. Ik heb daarnet toch nog eens gebeld naar het ziekenhuis om te horen of zijn saturatie nog altijd zo schommelde. Alles was in orde en hij was stabiel, hij heeft dus geen dalingen meer gedaan met zijn saturatie. Dat is altijd leuk om te horen. Een beetje later was het alweer bad- en bedtijd voor de kinderen. Na een leuke plons in het water konden ze richting dromenland vertrekken. Eerst de Yari en Rayanne en nadat Andreas zijn flesje heeft gedronken kruipt ook hij onder de wol. Bij het instoppen van Andreas hoorde ik nog gehuil uit de slaapkamer komen. Ik kon al raden wat er aan de hand was, maar ben toch eerst binnen gegaan. Rayanne had groot verdriet omdat haar beertje waar ze nu al 5 jaar mee slaapt, nog boven lag. Zo content als ze was toen ik het beertje bezorgde, zo blij was ik om te weten dat mijn grote meid toch nog een klein meid in zich heeft.
Hiep, hiep, hiep hoera!! Vandaag werd Andreas 1 jaar en dat mocht gevierd worden. De mama had 2 lekkere taarten gebakken (breziliennetaart en fruittaart) en het hele huis mooi versierd met vlaggen en ballonnen. De oma's en opa's waren erbij en meter Winny en nonkel Roderik mochten natuurlijk ook niet ontbreken. Vooraleer de genodigden toekwamen moest alles nog op orde gezet worden. Rap de taarten afwerken, nog eens met de stofzuiger rondgaan en de vlaggen en ballonnen omhoog hangen. Oma mobi arriveerde als eerste en heeft nog rap meegeholpen om de stoelen op hun plaats te zetten. Als tweede arriveerde oma en opa vis met de nodige pakjes voor Andreas. De derde plaats viel te beurt aan meter Winny, nonkel Roderik en hun 3 pagadders. En natuurlijk mocht opa mobi de rij sluiten. Al de kindjes (uitgezonderd de 2 kleinsten) waren verkleed. Er liep een olifant rond, een tijger, mega mindy en een groot wit spook. Het was een echt gezellig feestje met de familie onder elkaar. Toch moest ik me even afzonderen in de slaapkamer om rustig te kunnen afkolven. Daar heb ik ook gebruikt gemaakt om nog eens naar het ziekenhuis te bellen. Daantje weegt nu 1.206gram en doet het heel goed. Nu we Andreas zijn verjaardag gevierd hebben, besef je pas echt hoe snel de tijd wel niet vooruit gaat. Het leek nog als gisteren dat hij rustig in zijn parkje lag te slapen en nu stapt hij al met hulp vrolijk rond. Als de tijd zo vooruit blijft gaan, zal Daantje voor we het weten naar huis mogen. Vandaag is hij 1 maand en vandaag is de eerste dag in één maand tijd dat ik niet tot bij hem kan gaan. Het doet me wel wat pijn, maar ik heb al enkele keren gebeld en morgen staan we weer paraat. Zowel ikzelf als de papa hebben echt genoten van deze dag. Zo'n feestje zorgt ervoor dat je je zorgen toch eventjes opzij kan zetten zodat je ten volle mee kan vieren. Nu kijken we uit naar het volgende feestje, als Daan naar huis mag komen...
P.S. Nu volgen er natuurlijk wat meer foto's als anders
Wat was het rustig om deze morgen op te staan met slechts 1 kindje in huis. Zeker als hij dan eens doorslaapt tot 7uur! De laatste dagen/weken werd hij altijd rond 5u30 à 6u wakker, maar sinds kort doen we wat rijstvlokjes bij zijn avondvoeding en nu slaapt hij wat langer. Zo hebben zowel wij als hijzelf de nodige rust. Deze morgen zijn we dan ook nog in de vroege voormiddag vertrokken naar oma vis om Andreas daar af te zetten, dan konden we zo rustig doorrijden naar het ziekenhuis. Ondertussen nog eens gebeld naar oma en opa mobi om te horen hoe het met de twee oudste gesteld was. Ze waren net cornflakes aan het eten en hebben flink geslapen, natuurlijk hebben ze ook de nodige kapoenenstreken uitgehaald. Met Daantje was alles heel goed, hij woog nog steeds 1.180gr en had een rustige nacht achter de rug. Ze hebben nog eens geprobeerd om hem een uurtje zonder CPAP te zetten, maar dit bleek toch nog te vermoeiend voor hem. Nu is het terug enkele dagen wachten vooraleer ze dit opnieuw proberen. Je moet er toch rekening mee houden dat hij nog maar 31 weken is (zwangerschapsleeftijd) en dat zijn longetjes eigenlijk niet gemaakt zijn om nu al zelfstandig te ademen. Alles komt wel op zijn tijd en we willen zeker niets forceren, daar wordt niemand beter van. In de namiddag was het dan controle bij de gynaecoloog in een ander ziekenhuis. Zo blijven we bezig hè. Alles was ook met mij in orde, ik mag eindelijk nog eens een baddeke nemen, maar ik moet nog wel 3 weken wachten voor ik terug iets van sport mag doen. Met mijn litteken moet ik nog een jaar uit de zon blijven, maar als ik binnen een maand goed nivea erop masseer zou het litteken wel mooi genezen en minder zichtbaar worden. Wat ik ook niet wist is dat niet iedereen die bevalt met een keizersnede een drain nodig heeft. Die zorgt ervoor dat het overtollige bloed na de operatie nog afgevoerd wordt. Soms zoek ik op internet nog eens wat informatie op rond placentaloslating, maar de gynaecoloog heeft me gezegd dat ik in de toekomst moet kijken en niet meer in het verleden, naar hetgeen gebeurd is. Toch laat je zoiets ingrijpends niet rap los en denk je er nog wel eens aan. Na ons bezoekje aan de gynaecoloog was het alweer tijd om de kindjes te gaan halen. Eerst Yari en Rayanne bij oma mobi. Bij het binnenkomen kon je al de lekkere geur van zelfgebakken koekjes opsnuiven. Oma had samen met de kindjes lekkere zandkoekjes gemaakt die nog aan het bakken waren in de oven. We hebben toch lekker gewacht om te vertrekken tot de koekjes uit de oven mochten en afgekoeld waren. De mama en de papa hebben nog even geproefd en hebben ze goedgekeurd. Yari en Rayanne konden elk een zakje meenemen naar huis. Daarna nog Andreas uithalen bij de andere oma en dan weer richting thuis. In de auto werd al snel duidelijk hoe vermoeiend een logeerpartijtje bij de oma en opa kan zijn...
Deze morgen was het carnaval hier in huis. De serpentines vlogen in het rond, maar dan wel enkel op hun slaapkamer. Een kind kan zich toch zo amuseren met zoiets onnozel als serpentines. Dan schreeuwen ze het uit: "carnaval, het is carnaval!" en terwijl vliegen die serpentines alle kanten uit. Over het bed, over de poppenkoets, zelfs tot in de gang. Voor ze het wisten was het alweer etenstijd om daarna richting oma mobi te vertrekken. Daar keken ze al van deze morgen naar uit. Het eerste wat ze vroegen toen ze opstonden was of het vandaag was dat ze bij oma mobi mochten blijven slapen. Daar aangekomen vroeg Yari al wanneer wij zouden vertrekken. We konden niet rap genoeg terug weg zijn voor hem. Zou hij misschien deugenietenstreken willen uithalen met de oma? Nog een kusje en een knuffeltje en dan richting Daantje, die ook al op ons lag te wachten. Hij komt goed bij en woog vandaag 1.180gr, bijna de kaap van 1.200gr! Hij kan wel enkel zonder CPAP tijdens de verzorgingsmomenten, ze merken dat hij die extra zuurstof toch goed kan verdragen. Deze keer heeft de papa hem eindelijk eens op schoot genomen. Zo een teder moment en zo lief om te zien. Ook de papa heeft ervan genoten en zei zelf dat het dan toch aanvoelt alsof Daantje dichter is. Ondertussen kon ik een praatje gaan doen met de adjunct verpleegster over het voorval van een paar dagen geleden. Blijkbaar is die verpleegster uit zich al heel kalm en rustig en komt het daardoor dat ze ook niet veel verteld. Nu ik dat weet, zal ik er ook rekening mee houden en zelf wat meer vragen stellen. Toch deed het goed om erover te kunnen praten met iemand van op neonato. Ik kon mijn zegje doen en ik had echt het gevoel dat ze luisterde en dat ze, indien nodig, de nodige maatregelen zou treffen (haar bijvoorbeeld niet meer bij Daantje zetten of haar erover aanspreken). Na ons bezoekje bij Daan moesten we ons andere kapoen nog gaan uithalen bij oma. Daar nog eens een dikke zoen en knuffel aan de andere kindjes gegeven, maar die waren druk bezig met naar televisie te kijken. Nu is het hier wel stil met maar één kabouterke in huis, maar we kunnen ook wel genieten van die zeldzame rustige avonden...
Fischer Tips is iets vrij nieuws om te knutselen. Het zijn allemaal ronde 'dingetjes' gemaakt van plantaardig zetmeel en voedingskleurstoffen. Het is al eens verkozen tot speelgoed van het jaar en ik vind het ook een reuze uitvinding. De kinderen hadden al een paar weken geleden een emmer vol van die tips gekregen, maar hier thuis hadden we er nog niet mee geknutseld. Gisteren zijn we er dan eens aan begonnen. Het systeem zit heel gemakkelijk in elkaar, je hoeft enkel een vochtig sponsje bij de hand te hebben en de 3 hulpmiddeltjes die in de doos zitten (mesje, voorwerp omvan de rondjes vierkantjes te maken en een voorwerp om van de rondjes, kleinere rondjes te maken). Als je zo een tip vochtig maakt kleeft het en kan je het op papier of een andere tip kleven. Je hebt dus geen lijm of plakband nodig. Als je de tips redelijk nat maakt, kan je er zelfs mee kleuren! De kinderen hebben zich reuze geamuseerd en ze hebben elk wat anders gemaakt. Ons Rayanne heeft een keeper gemaakt en Yari een huisje. Bij Rayanne lukt het al aardig goed zonder enige hulp, maar Yari heeft wel wat ondersteuning nodig. Ze hebben zich meer als een uur bezig gehouden met het maken van hun creaties en hadden er alle plezier in. Ik heb er ook wel mijn plezier mee gehad door Yari te helpen. De knutselkriebel kwam weer boven. 's Avonds ben ik nog tot bij Daan geweest die weer rustig lag te slapen. Hij weegt nu al 1.135gr en krijgt ondertussen 13ml melk om de twee uur. We hebben nog lekker mogen kangoeroeën. Wat is er mooier dan samen zo te genieten van de rust om dan allebei heerlijk weg te doezelen en te dromen van het moment dat hij mee naar huis mag om ons gezinnetje te vervolledigen.
Op elke afdeling waar verpleegsters werken, heb je toch grote verschillen van persoonlijkheden. Vandaag hebben we dat ook kunnen ondervinden op neonato. Ze wisselen regelmatig van verpleegster om voor Daantje te zorgen en we zien er dus veel passeren. Tot nu toe hebben we er altijd al een goed gevoel aan over gehouden, maar vandaag was toch net iets anders. Het was in de voormiddag een verpleegster dat we nog niet kende en dat Daan ook nog niet kende. Dat is dan altijd even wennen om elkaar te leren kennen en om te weten welke persoonlijkheid ze heeft. Ze was vriendelijk en zal haar werk zeker wel goed doen, maar toch hielden we er geen goed gevoel aan over. Bij onze aankomst was de saturatie van Daan heel goed (rond de 95), maar net iets voor we dachten te vertrekken zakte de saturatie en bleef hij hangen rond de 80. Omdat hij voor die daling nogal had liggen woelen en met zijn handje wat aan die buis had zitten trekken, vroeg ik of die buis nog wel goed zat. Zonder boe of ba zei ze direct van wel. Nu, het kan goed zijn dat zo'n klein manneke die buis niet wat los kan trekken, maar het is het gevoel dat je naar de ouders toe geeft. Het is volgens mij een kleintje om eventjes moeite te doen om effectief te kijken in de couveuse en daarna te zeggen dat ze nog goed zit. Dat laat bij ons als ouder, een heel ander gevoel na. dan voel je je tenminste gehoord. Nu voelden we ons eerder 'afgescheept' en vonden we haar nogal nonchalant overkomen. Als je je kindje aan de zorgen moet overlaten bij iemand waar je je niet goed bij voelt, moet ik je niet vertellen dat dat een wrang gevoel geeft. Ze zal haar werk goed doen en ze zal zeker wel goed voor Daantje zorgen, maar dat is als verpleegster op neonato niet je enige taak. Je hoort de ouders gerust te stellen en een goed gevoel te geven, zodat ze 'onbezorgd' terug naar huis kunnen. Doe je net het tegenovergestelde, dan ben je volgens mij op dat vlak niet zo goed bezig. Daantje deed het wel flink vandaag. Zijn afbouwschema voor de CPAP hebben ze eventjes stop gezet, behalve bij de ochtendverzorging. Dan wordt hij gewassen en gewogen en mag hij een half uurtje zonder CPAP. Om de 7uur een uurtje zonder CPAP zal nog wat te zwaar geweest zijn voor ons manneke. Zijn antibiotica is nu ook gestopt waardoor het slotje op zijn hoofdje ook weg is. Nu heeft hij dus enkel het buisje van de CPAP en zijn kleine buisje voor zijn voeding in zijn neusje. Ons manneke is eindelijk 'prikvrij'!!!
Andreas was er deze morgen weer vroeg bij, maar hij heeft toch een half uurtje kunnen wachten op zijn flesje. Papa gaat dan zijn flesje geven en ik kan afkolven. Normaal slaapt hij daarna rustig verder, maar vandaag was het anders. Ik ben dan maar met hem naar de living gekomen zodat de papa en de andere kindjes rustig konden verder slapen. 1,5uur later kwam iedereen naar boven en hebben we lekkere broodjes in de oven klaar gemaakt. Daar hebben we allemaal heerlijk van gesmuld. Daarna was het alweer bijna tijd om af te kolven, wat toch vermoeiend begint te worden. In het ziekenhuis heb ik een borstvoedingsconsulente aangesproken omdat ik eerst dacht af te bouwen om te stoppen. Ik kende, toen ik de vraag stelde, nog geen tussenoplossing. Blijkbaar kan ik ook in plaats van 5 keer afkolven, slechts 4 keer afkolven. Zo krijg ik terug wat meer nachtrust en wordt het minder vermoeiend. Als Daantje dan zonder CPAP kan, leren ze hem eerst sabbelen om daarna aan de borst te kunnen drinken. Dat is wel iets dat ik eigenlijk niet wil missen. Vanaf morgen verandert 'mijn schema' dus een beetje en kolf ik maar 4 keer af. Als mijn producite terug omhoog moet, kan ik gewoon terug vaker afkolven. Daantje deed het vandaag heel goed. Hij weegt 1.126gr en krijgt nog steeds 12ml melk via zijn sonde. Zijn CPAP zijn ze nu stilletjes aan het afbouwen. Dit is nog een proces van vrij lange duur, maar elk stapje vooruit is een goed stapje. Nu zal hij dus 7uur met CPAP ademen en dan een uurtje zonder. Na dat uurtje merken ze wel dat het nodig is dat hij terug zijn CPAP krijgt, maar enkel zo leert hij volledig zelfstandig ademen. Daantje was vandaag ook heel goed wakker toen hij op schoot lag. Als we ertegen aan het praten waren, keek hij naar de richting van waar het geluid kwam. Het was plezant om hem zo wakker te zien, zonder dat hij lastig was. Het geeft een heel ander beeld dan wanneer hij gewoon ligt te slapen. Zowel de papa als ikzelf hadden een heel goed gevoel toen we neonato terug verlieten. Nog eventjes zeggen tegen de verpleegster dat ik nog wel ging bellen ''s avonds, maar dat verwachtte ze al wel. Ze zullen mijn uurtjes dat ik bel nu ook wel stilletjes aan beginnen kennen denk ik. De andere kindjes zijn we dan terug gaan uithalen bij oma mobi. Daar vroeg oma of ze donderdag mochten blijven slapen. Ze waren allebei heel enthousiast, want bij oma's mogen ze toch altijd net dat ietsje meer...
We hadden afgesproken om vandaag in de namiddag nog eens naar Daantje te gaan samen met de broer en zus en met oma en opa vis. Door de sneeuwval zijn we goed op tijd vertrokken in de namiddag. De sneeuw viel nog goed mee en we geraakten vlot tot bij oma en opa. Daar hebben we niet lang gezeten, maar zijn we direct naar het ziekenhuis vertrokken. Oma en opa vis vonden dat Daantje al wat verandert was. Zijn rimpeltjes waren al wat meer weg getrokken en hij had toch al een boller gezichtje. Ik zie dat niet, ik zit immers elke dag bij hem, dan zie je die veranderingen niet zo. Yari en Rayanne waren ook blij van hem nog eens te zien, Andreas die beseft dat allemaal niet. De kindjes zijn dan samen met oma en opa vis vertrokken zodat wij nog wat langer konden blijven. Zo kon ik nog eens kangoeroeën en genieten van dat momentje tussen ons. Daan doet het al heel goed, hij weegt nu 1.100gr en ze zijn al aan het spreken om een schema te maken om de CPAP af te bouwen. Enkel zijn huidskleur is nog niet wat het moet zijn, maar het is ook niet zorgwekkend. Na ons bezoekje hebben we nog lekkere sandwichen gegeten bij oma en opa en natuurlijk een stukje van mijn heerlijke taart. Bij ons vertrek kwamen we tot de constatatie dat het nog redelijk veel had bijgesneeuwd en dat het dus oppassen geblazen was op de weg. In het Leuvense viel het nog goed mee, maar eens we Aarschot naderden werd het meer en meer een ramp. Amper 70km per uur rijden op de autostrade en tussendoor een auto in de gracht zien liggen, doen de zenuwen en stress geen goed. Op de grote banen konden we nog tegen de 50km per uur rijden, maar hoe meer we ons dorpje naderde, hoe gladder en gevaarlijker de weg erbij lag. En dan moesten we nog die grote berg omhoog, het 'hoogtepunt' van de avond. Onze vrees werd al snel werkelijkheid, een vrachtwagen die stil stond omdat hij er niet op geraakte en bij het inhalen van die vrachtwagen een andere auto die niet meer verder durfde rijden en dus begon te slippen met zijn voorste wielen. Bijna boven op de berg viel het verkeer weer stil en dat is iets wat we niet graag zien, stil staan en terug vertrekken op een berg is lastiger dan wanneer je gewoon kan doorrijden. Het kwam dus door een oude mercedes die meer met zijn gat aan het schuiven was, dan aan het rijden. We zijn uiteindelijk veilig en wel thuis geraakt, maar als de wegen morgen nog zo gevaarlijk zijn, vrees ik dat we niet naar Daantje zullen gaan. Het zou de eerste dag in 3weken tijd zijn dat hij geen bezoekje krijgt van ons, maar liever dat dan zelf een ongeluk doen op de weg. Daar heeft hij dan helemaal niets aan.
Zaterdag, een dagje dat we overdag thuis blijven bij de kids. Deze keer zijn we terug naar de Gabber getrokken, maar vooral om ons eens te informeren voor een eventueel feestje voor als Daan naar huis komt. De kinderen konden rustig spelen terwijl mama en papa alle regelingen troffen. Hoe groot is de zaal? Wat gaan we serveren? Wanneer gaat het doorgaan? Om welk uur gaat het doorgaan? Allemaal zaken waar we eens over moesten nadenken. Dan toch de knoop doorgehakt en de zaal gereserveerd, het lijkt ons een leuke plaats voor al de kindjes die aanwezig zullen zijn. Ze zullen er hun hartje kunnen ophalen en spelen tot ze erbij neervallen. Ook de diertjes die buiten staan zal hun wel weten te bekoren. In de namiddag was het nog eens tijd om een taart te bakken. Deze keer een lekkere breziliennetaart, met goed veel slagroom en nootjes. Tegen dat de avond viel, werd het alweer tijd voor mij om naar Daantje te gaan. Rayanne had het er wat moeilijk mee, ze ging mij missen. Ik heb ze eventjes apart genomen en heb haar proberen uitleggen dat Daantje mij nu ook mist omdat hij daar alleen ligt. Zo gevat en opmerkelijk als ze is vroeg ze direct of daar dan geen verpleegsters waren. Natuurlijk zijn daar wel verpleegsters, maar die kunnen Daan niet op de schoot nemen en hem een nachtzoentje geven voor het slapen gaan. Ze nam er met wat moeite vrede mee, maar ik moest wel beloven dat ik bij het thuiskomen haar nog een zoentje zou komen geven. Wat ik vanzelfsprekend ook gedaan heb! Daantje lag er heel rustig bij, hij droeg zelfs voor de eerste keer een body. Ik dacht maatje 42, maar het zat nog ruim te groot. Toch was het heel schattig om te zien, hij verdronk er wel bijna in, maar het was ooohhh zo lief. We hebben nog lekker gekangoeroed gedurende een uurtje, zo kon ik ook nog wat rusten en beiden genoten we er enorm van. Voor het kangoeroeën doen ze dan wel de body uit, zodat we met onze blote huid tegen elkaar liggen. Vanaf nu zal ik dus ook een paar body's meenemen naar het ziekenhuis, zo kan hij eens afwisselen en draagt hij toch iets persoonlijkers. Hij krijgt nog steeds antibiotica en heeft geen erge apneu's meer gedaan. Hij zal het ergste wel gehad hebben nu. Hopelijk komt hij nu goed bij en kan hij goed groeien.
Het eerste wat ik gisteren gedaan heb, is bellen natuurlijk. Alles was goed verlopen met Daan, hij had een stabiele nacht achter de rug met één gewone apneu. De antibiotica zal zijn werk aan het doen zijn. Hij is wel wat afgevallen en weegt 1.057gr, maar dat is niet zo erg. Ze bekijken zijn gewicht over een ganse week en dat ziet er denk ik wel goed uit. Zijn maagsonde zit nu ook via zijn mondje in plaats van zijn neusje. Zijn neusje zat wat gezwollen en op deze manier kan het neusje wat rusten. Het buisje van de CPAP kunnen ze vanzelfsprekend niet veranderen of verwijderen, maar daar wisselen ze ook eens van neusgat. Gisteren werd er ook carnaval gevierd op de school van Rayanne. Ze vertrekken dan in de namiddag met de ganse school in een stoet richting dorpsplein. Een politiewagen voorop, gevolgd door een auto met veel lawaai (muziek) en daarna al de verklede kindjes. Zo wandelen ze de dorpstraat op en af. Je zag er vanalles, bumba's, piet piraten, prinsessen, discogirls, spidermans,... , maar vooral heel veel Mega Mindy's. Je kan het al raden, ons Rayanne was ook één van die vele Mega Mindy's met het enige verschil dat er bij haar in de klas ook een Mega Toby zat. Als ze langs kwamen gestapt zag je de fiere en geamuseerde snoetjes van al die kindjes. Spijtig dat het zo ijzig koud was en dat je de kostuums niet uit zijn gehele zag. Rayanne had daar de oplossing voor, gewoon zonder pull en met de jas open rondlopen. Ze wou haar jas niet dicht doen, want dan konden ze haar kostuum niet zien. Bij de stoet zijn we nog wat bekend volk tegen het lijf gelopen, buren en andere mama's en papa's. Zo konden we ook eens een babbeltje doen. Iedereen vroeg vooral hoe het nu ging met Daan en met mij. Eén iemand zij zelfs dat we een goede engelbewaarder hebben. Daar ben ik van overtuigd, het is er zelfs meer dan één (mémé Cecil, pépé Vic, nonkel Dirk en meterke). Ze zullen ons van daarboven wel in de gaten houden... Na afloop van de stoet zijn we te voet naar huis gekeerd. Het is te zeggen half te voet. Oma mobi haar auto stond halfverwege geparkeerd en daar hebben we gebruik van gemaakt met dit koude weer. We hadden al genoeg buiten in de kou gestaan. De kinderen hebben nog wat met de wii gespeeld voor het avondeten. Vooral het Toy Story spelletje vinden ze geweldig, schieten en draaien met de afstandsbediening. Het is niet zo gemakkelijk, maar zolang ze er plezier aan beleven is het goed. 's Avonds ben ik dan terug naar het ziekenhuis gereden, deze keer is oma mobi nog eens mee gegaan op bezoek. Alles ging heel goed met Daan en hij heeft geen ernstige apneu's meer gehad. Wat een opluchting! Ik heb hem nog eventjes op de schoot gehad en al gauw was het weer tijd om huiswaarts te keren. De tijd gaat toch snel voorbij als je zo in het ziekenhuis zit...
Met al die sneeuw op de wegen zijn we op het gemakske vertrokken naar het ziekenhuis. Toen ik deze morgen nog eens gebeld had, wisten ze me te melden dat hij toch een paar apneu's heeft gehad, maar dit mag hij nog doen omdat hij zo klein is. Aangekomen in het ziekenhuis zeiden ze ons dat hij een ernstige apneu heeft gehad na ons telefoontje. Dit wil zeggen dat hij niet enkel eventjes stopt met ademhalen, maar dat ook zijn hartslagje daalt. Tot aan de middag heeft hij geen apneu meer gehad. In de namiddag echter, juist voor we dachten te vertrekken zakte zijn saturatie en ook zijn hartslagje ging naar beneden. De verpleegster kwam hem wat stimuleren door over hem te wrijven, maar dit leek niet direct effect te hebben. Zijn huidskleur werd grauw en zijn lichaampje lach er maar slapjes bij. Een andere verpleegster heeft hem dan opgepakt om hem wat ruwer te wrijven en tikken. De zuurstof werd ook opgedreven en zo kwam hij er weer bovenop. Het was zo akelig om te zien en om dan naar huis te vertrekken zag ik ook niet zitten. Na deze diepe apneu was hij wat aan het wenen en we hebben hem dan ook getroost. Zijn tutje heeft op zo'n momenten een rustgevend effect. Al gauw was hij weer rustig en sliep hij verder, zijn hartslag en saturatie weer normaal. Nu konden we pas met een geruster hart vertrekken. Waarom hij zo'n diepe apneu's maakt? Het kan 2 oorzaken hebben, namelijk dat hij het nog niet aankan om zelfstandig te ademen of omdat hij met een infectie zit. De verpleegsters denken eerder dat hij met een infectie zit omdat hij het de vorige dagen wel goed gedaan heeft. Gisteren hebben ze een katheter weg gehaald en sindsdien maakt hij die diepe apneu's. Bij het weghalen van een katheter bestaat altijd infectiegevaar dat is ook de reden waarom ze zo snel mogelijk van al die infusen af willen. In zijn bloedwaarden waren licht verhoogde parameters te zien van infecties, maar nog niets om zeker over te zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen zijn ze met antibiotica gestart. Hij heeft in de namiddag nog een paar diepe apneu's gehad, maar sinds 16u, is het wel al gedaald in frequentie. Ze hopen en denken dat de antibiotica nu wat aan het werken is en dat het waarschijnlijk om een infectie gaat. Hopelijk weten we morgen meer en doet hij het deze nacht goed. Zijn voeding gaat heel goed, hij krijgt nu 9ml om de 2uur en morgen wordt dit opgedreven naar 11ml. Als dit goed gaat, kan hij zijn medicatie eveneens via de melk krijgen en heeft hij in principe geen slotjes meer nodig. Tenzij hij nog even de antibiotica moet krijgen, maar dat is slechts één slotje in zijn hoofdje en stoort hem niet echt. Het was dus echt wel een akelige namiddag en ik hoop van harte dat ik ons Daantje nooit meer zo moet zien. Je moederhart breekt gewoon als je je kindje letterlijk ziet verslappen, zelfs al is het maar voor even.
Gisteren is ons Rayanne thuis gebleven van school. Ze zat met een vieze hoest, was kortademig en zeer moe. In de voormiddag heeft ze dan ook een redelijk lange tijd in haar bed gelegen. 's Namiddags heb ik dan haar teennagels gelakt, want daar vroeg ze ook al een tijdje achter. Tussendoor eens een telefoontje naar het ziekenhuis om toch een beetje op de hoogte te blijven. Op woensdag gaan we immers niet naar het ziekenhuis, maar blijven we thuis bij de kindjes. Wel heb ik de gewoonte om dan 's avonds alleen te gaan. Overal op het nieuws hoorde je van sneeuwval en gladde wegen, terwijl er bij ons nog geen enkel sneeuwvlokje gevallen was. Ik was dus wat aan het twijfelen om rond 19u naar het ziekenhuis te rijden. Hier in Diest was het dan wel sneeuwvrij, maar in Leuven was het blijkbaar redelijk glad en gevaarlijk om te rijden. Op dat moment neemt het moedergevoel wel over van het verstand. Ik had ons klein Daantje nog niet gezien en ik had hem toch zo graag nog eens gepakt. Na een telefoontje naar opa vis om te horen hoe de autostrade erbij lag, ben ik toch maar vertrokken. Al bij al viel het heel goed mee, de autostrade lag open en ook de grote banen waren sneeuwvrij. Ik was dus heel content dat ik er toch naartoe gereden was. Niet alleen om Daan te zien, maar ook om nog een lading melk te kunnen afgeven, de vriezer hier steekt namelijk ook al goed vol. Eens bij Daan hebben ze mijn melk daar direct in hun vriezer gestoken om daarna mijn lege tas af te geven en de boodschap dat ik geen melk meer mag meebrengen omdat ze geen plaats meer hebben. Ik zal dus hier wat plaats moeten creëren om mijn flesjes weg te krijgen, het is namelijk zonde van de melk om deze weg te gieten wegens plaatsgebrek. En trouwens, ik kolf niet om de 4u af om dan die melk weg te gooien!!! Als het hier overvol geraakt, zal ik dus de oma's aanspreken voor wat stockageruimte. De verzorging van Daan was al gebeurt en dus mocht ik hem direct op schoot nemen of kangoeroeën. Tja, als ik de keuze heb, verkies ik toch het kangoeroeën. Hij lag nog maar net bij mij of ik kreeg de telefoon al in mijn handen. Het was de papa om te zeggen dat het nu in Diest serieus aan het sneeuwen was en dat ik voorzichtig moest zijn als ik terug naar huis kwam. Als het aan mij lag, zou ik er niets mee inzitten om in het ziekenhuis bij Daan te overnachten... Ik heb hem dan ook geen volledig uur bij mij gehad omdat ik toch op tijd wou vertrekken. Nog eventjes gebeld naar de papa om te zeggen dat ik vertrekkensklaar stond en dat hij niet ongerust moest zijn. In Leuven viel het nog altijd goed mee om te rijden, maar eens voorbij Tielt-Winge ging het wat moeilijker. Vooral op de kleine baantjes hier in het dorp was het uitkijken geblazen, maar we zijn goed thuis gekomen. Zo zie je maar dat een mama er alles voor over heeft om toch maar haar kleine ventje te zien, ook al is het maar voor even.
We waren vandaag al rond 10u in het ziekenhuis zodat we redelijk lang bij Daan konden blijven. Tenslotte heeft hij gisteren een grote stap ondernomen en dan blijf je als ouder toch iets of wat ongerust. Tijdens ons bezoek heeft hij dat redelijk goed gedaan met de CPAP ondersteuning. Het is toch ook een heel ander beeld. Er komt nog wel steeds een buisje uit zijn neus, maar hetgeen er allemaal aanhangt is veel minder in vergelijking met zijn beademingstoestel. Het is nu echt de bedoeling dat hij zelf ademt, het machine zorgt er enkel voor dat hij niet alles vanaf nul moet doen. Zijn gewicht is ondertussen 1.085gr en hij krijgt nu al 6ml melk om de 2uur. In de namiddag zijn we dan weer huiswaarts gekeerd en blijkbaar niets te vroeg. Halverwege onze rit kregen we telefoon van 't Kliekse (naschoolse opvang) om te zeggen dat Rayanne niet op haar best was. Nogal kortademig en geen zin om iets te doen of zelfs iets te eten. Ik vond het best zielig, want deze morgen vroeg ze nog of ik haar wat later kon ophalen zodat ze nog verstoppertje kon spelen. Ze lag daar in de zetel te rusten met Yari in het kielzog. Op zo'n momenten merk je dat ze echt wel voor elkaar zorgen, ook al lijkt het alsof ze op andere momenten elkaar het bloed vanonder de nagels kunnen halen. In de auto dan maar direct naar de huisarts gebeld waar we een half uurtje later al terecht konden. Het verdict was te voorspellen; aerosollen. Bij Rayanne gaat dit natuurlijk veel gemakkelijker dan bij de kleinere kindjes, maar het blijft niet leuk voor haar. Ze mag dan ondertussen wat tv kijken zodat die minuten toch wat rapper voorbij vliegen. Morgen zal ze een dagje thuis blijven, dat zal haar wel goed doen. Nog een telefoontje naar neonato om te horen of Daan de namiddag goed heeft doorgebracht. De verpleegster vertelde dat hij toch een paar keer een apneu gedaan had. Dit wil zeggen dat hij een paar keer gestopt was met ademen, ik zeg liever 'vergeten te ademen'. Dan moeten ze hem weer eventjes porren en dan doet hij weer rustig verder. Dit mag niet te vaak gebeuren of niet te lang duren, want dan moeten ze hem terug intuberen. Als mama begon ik weer een onrustig gevoel te hebben. Je weet dat het kan gebeuren dat ze terug moeten intuberen, maar toch heb je liever dat het niet moet gebeuren en dat hij al rap weer weg weet met zijn ademhaling. Deze avond zal er dus nog wel een telefoontje volgen voor ik ga slapen. Als ze me dan wat gerust kunnen stellen, zal ik al zelf ook rustiger de nacht ingaan. Toch ligt de telefoon binnen handbereik bij ons zodat ze ons steeds kunnen bereiken, maar ook zodat ik steeds kan bellen als ik daar nood aan heb.
Het was vandaag de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen. Rond 10u ben ik daar ongeveer toegekomen zodat het alweer tijd was om af te kolven. Soms lijkt het wel alsof ik niets anders te doen heb, dan voor melk te zorgen... Maar ik doe het met plezier hoor! Tijdens het afkolven heb ik naar het ziekenhuis gebeld om te horen of ze Daan nu hebben kunnen extuberen. Het antwoord was negatief. Het tweede deel van de nacht was hij wat onrustiger en hadden ze wat van de drukken van zijn beademing moeten opdrijven. Daarom wilden ze het nog even uitstellen. Ergens wel een opluchting, want ik had er wel wat schrik voor. Het blijft een grote stap voor ons ventje, maar ze zal toch eens moeten gezet worden. Na het telefoontje nog rap even naar de winkel voor wat vers fruit en brood en dan weer richting ziekenhuis. Ik denk dat ik dat traject nog ga missen eens Daan thuis is... Op neonato moest ik ook eventjes wachten, ze waren net met een ander kindje bezig en dan mag je niet in de box. Dit heeft niet zo lang geduurd, hooguit een kwartiertje. Daan lag weer heel vredig en rustig te slapen met deze keer het beertje van Yari bij hem. Het andere beertje lag aan de kant om gewassen te worden. Blijkbaar is het wel een tuttermanneke, hij sabbelt er graag op en wordt er ook wel rustig van. We hebben ook al gemerkt dat hij graag knus ingedekt ligt. Met een lakentje over hem en een beertje aan zijn hoofdje. Dat heeft hij van de mama mee, ik lig ook graag helemaal onder de wol, lekker warm. Het was al gauw tijd voor zijn verzorging, temperatuur, pampertje en deze keer mocht ik zelfs het kabletje dat zijn zuurstof meet verhangen. Het zijn slechts kleine dingen, maar door die kleine dingen voel je je wel meer betrokken. Zijn temperatuur was wat aan de lage kant zodat we hem nog onder een geitenwolleke gestoken hebben. Ik wou dat ik zelf ook zo'n geitenwolleke had... Na de verzorging kwam de dokter naar me toe om te melden dat ze hem in de loop van de namiddag toch zouden extuberen. Aangezien ik al rond 14u vertrokken ben, kon ik niet naar hem toe na de extubatie. Ik wist dus dat het bang afwachten was tot ik thuis een telefoontje kon doen om te horen hoe het gegaan is. De verpleegster wist me te vertellen dat het goed verlopen is en dat hij voor het moment stabiel is. Toch is het de eerste 24u afwachten om te kijken hoe hij erop reageert. Ik ben wel een beetje gerust gesteld, maar ik zal pas volledig gerust zijn als die 24u voorbij zijn. Het is nu 19u40 en ik popel al om straks rond 21u nog eens te bellen om te horen hoe Daan het doet. De nieuwsgierigheid naar zijn stemmetje is ook heel groot. De eerste dagen kan dit nog wat hees klinken doordat zijn stembandjes wat opgezwollen zijn door die andere tube, maar daarna kunnen we ten volle 'genieten' van zijn gehuil. Onze jongen heeft vandaag een grote stap gezet en hopelijk blijkt het een goede stap te zijn zodat er nog vele kleintjes kunnen volgen zonder een stap terug te zetten.
We zijn deze
middag eerst gaan eten bij oma en opa vis, daarna konden we rustig richting
ziekenhuis vertrekken terwijl de kindjes daar bleven. Ons ritueeltje begon van
zodra we aankwamen. Eerst afkolven en daarna tot bij Daan. Nu heb ik zelf de
vraag gesteld om te kangoeroeën. Met een bang hartje wachtte ik het antwoord
af; geen probleem. Eindelijk was het zover, ik kon Daan letterlijk in de
armen sluiten. Eerst nog wat verhuiswerk en verkleedwerk en dan gebeurde het. Zittend in de luilekkere strandstoel legde de
verpleegster hem op mijn blote huid. Onbeschrijfelijk hoe dit aanvoelde. Ik kan
het nog het beste vergelijken met wanneer je de eerste keer je baby op je buik
krijgt gelegd na een gewone bevalling. Enkel heb ik er een dikke 2 weken langer
op moeten wachten. Dat warme, tedere gevoel bleef maar duren en mocht voor mij
gerust nog langer duren. Hij heeft 1,5uur bij mij gelegen, maar die minuten
zijn zo snel om dat je er des te meer van geniet. Deze keer heb ik ook weer
zijn melkje gegeven terwijl hij bij mij lag. Het is niet hetzelfde als een
flesje geven of life borstvoeding geven, maar je krijgt als mama toch iets of
wat hetzelfde gevoel.
Ik verlang
al naar het volgende moment dat we mogen kangoeroeën. Spijtig genoeg zal dat
niet voor morgen zijn, maar hier komt dan wel het goede nieuws: als Daan een
goede nacht heeft gehad, zullen ze hem morgen extuberen. Die buis dat nu tot in
zijn longen loopt, zal er dus uit mogen. Deze zal dan wel vervangen worden door
een buisje dat slechts tot in zijn neusje zit (CPAP).Dit buisje zal er ook een tijdje in blijven
zitten. Stilletjes aan bouwen ze dit ook af, maar Daan zal zelf aangeven wat
hij aankan en wat niet.
Na het
kangoeroeën was er dan nog de verzorging; temperatuur meten, pampertje doen en
hem terug lekker onder het dekentje stoppen. Een mooie afsluiter voor een zeer
geslaagde dag.
Het was weer een druk bezette dag vandaag, maar dan gaat de
tijd tenminste wat vooruit. We zijn voor Andreas zijn verjaardag cadeautjes
gaan halen in Dreamland en terwijl we daar waren zijn we eens gaan informeren
achter een tweelingbuggy. Diegene die wij op het oog hadden stond juist aan 50%
korting wegens laatste stuk (toonzaalmodel). We hebben niet lang getwijfeld en
hebben ze dan maar direct meegenomen. Tegen dat we thuis waren was het al weer
14u en dan hadden we nog niet gegeten. Rap een sandwich gegeten en Andreas in
zijn bedje gelegd. Ondertussen kon ik nog eens een lekkere kaastaart bakken.
Als ik wou kon ik in de namiddag nog eens naar Daan gaan, maar ik gaf de
voorkeur om toch bij de andere kindjes te blijven. Zij hebben hun ook goed
geamuseerd. Puzzelen, kleuren, verkleden een beetje tv kijken, ik kan er toch
van genieten om ze zo bezig te zien. Toch verlangde mijn hartje ook naar Daan.
Tegen 19u20, voor de kindjes naar bed gaan, ben ik toch naar het ziekenhuis
gereden.
Aangekomen op neonato waren ze juist begonnen met de
verzorging van Daan. Ik werd er direct bij betrokken. Aangezien het de eerste
keer was, moesten ze me wel wat uitleg geven. Eerst wordt zijn temperatuur
gemeten en daarna wordt zijn pampertje gedaan. Dat laatste is echt niet simpel
als ze in een couveuse liggen. Vooral de schrik om hem pijn te doen zat er wat
in bij mij. Die beentjes zijn zo klein en van billetje kan je nog niet echt
spreken. Er komt redelijk wat bij kijken ook. Eerst handschoenen aandoen,
pampertje klaarleggen en een paar vochtige doekjes in de couveuse klaarleggen
en dan kunnen we beginnen. Als het andere pampertje uit is, moet je direct het
propere pampertje onder zijn poep steken en de vuile pamper in de hoek van de
couveuse leggen. Als hij alles zou onder plassen hebben ze ontzettend veel werk
om hem weer proper te leggen. Voorkomen is dus beter dan genezen! Als het
propere pampertje dan aan is, moet de vuile pamper, zonder vochtige doekjes,
gewogen worden. Zo kunnen ze goed volgen hoe vaak en hoe veel hij plast. Dan
pas kan de pamper in de vuilbak en de handschoenen uit. Eerst nog je handen
ontsmetten met alcogel en dan kan je terug met je handen in de couveuse.
Het was ondertussen tijd voor zijn melkvoeding. Ze hebben
hem bij me op schoot gelegd en dan het spuitje met 3ml melk aan zijn sonde
gehangen. Zo kon ik voorzichtig zijn melkje geven. Telkens 1ml en dan een paar
minuten wachten voor ik terug de volgende ml mocht geven. Dit alles gaf mij
zo'n onbeschrijfelijk gevoel... Ik denk dat ik kan spreken dat ik voor de
eerste keer een echt mama-gevoel heb gehad. Ik was zo blij dat ik toch nog
geweest ben. Ook al was ik pas thuis rond 21u45, dit gevoel kunnen ze me toch
niet meer ontnemen en hopelijk volgen er nog zo vele...
Soms heb je zo van die dagen dat je precies tijd tekort komt. Dat je zou willen dat je eventjes de klok zou kunnen stil zetten. Wel, vandaag was het zo'n dag. Het huishouden wordt nu grotendeels gedaan door de poetsvrouw, maar dit is slechts een fractie van al hetgeen dat moet gebeuren in een gezin. Deze voormiddag moesten we nog ons memobord gaan uithalen bij de winkel en Andreas had ook nog wat extra pyjama's nodig. Voor we deze boodschappen gedaan hebben, hebben we Andreas eerst bij oma mobi gezet. Zo kun hij rustig eten en dan zijn middagdutje doen. Je bent hierdoor al rap meer dan een uur kwijt en dan heb je 's middags nog niet gegeten. Om het ons zelf niet te moeilijk te maken, hebben we rap iets gegeten bij de Lunch Garden voor we naar het ziekenhuis zijn gereden. Na al deze boodschappen zet onze weg zich verder richting Daan. Hij lag er vrij rustig bij, maar dat kwam door de medicatie die ze hem toedienen om hem kalm te houden. Blijkbaar was hij deze nacht nogal temperamentvol en niet al te rustig. Waarschijnlijk wordt hij die buisjes in zijn neusje wat beu. Het goede nieuws is, dat ze zijn frequentie van het beademingstoestel voorlopig goed kunnen afbouwen. De verpleegster wist ons zelfs te zeggen dat hij, als hij zo verder doet, één dezer dagen waarschijnlijk geextubeerd zal worden. De kans is wel zeer groot dat hij dan aan een cpap beademing zal komen te liggen. Dit is niet zo ingrijpend als een intubatie. Het buisje loopt loopt dan slechts tot in zijn neusje in plaats van tot in de longen. Het geeft vooral een ondersteunende functie voor het ademen zodat hij niet alles vanaf nul zal moeten doen. Zijn melkvoeding via de sonde gebeurt nu ook 12 keer per dag. We hebben natuurlijk ook nog eens naar zijn gewicht gevraagd en vandaag was dat 1.045gram. Joepie, hij zit boven de kilo en dikt beetje bij beetje aan. Doe zo verder lieve Daan! Tussen ons bezoekje in was het natuurlijk ook tijd om af te kolven, maar daarna gingen we gewoon weer tot bij Daan. Ze vroegen me om te kangoeroeën, maar de tijd was te kort. De voorwaarde om te kangoeroeën is dat het minstens een uur duurt. Als ik dit had gedaan was het veel te laat geworden voor de andere kindjes. Mijn tijd om te kangoeroeën met Daan komt nog wel. Ik zou dit ook liever in alle rust en sereniteit willen doen, zonder de klok in de gaten te houden omdat we op tijd moeten vertrekken. Na ons bezoekje aan Daan zijn we nog ons boodschappen gaan uithalen bij Colruyt. Die Collect and Go is op deze momenten zo'n luxe en zo heb je toch op een kleine 10 minuten je boodschappen gedaan. Bij aankomst aan de naschoolse kinderopvang, kwam Rayanne al wenend aangelopen en pakte ze me stevig vast. Het schuldgevoel dat we later waren dan anders kwam bij mij al opborrelen. Als puntje bij paaltje kwam, vertelde ze me dat ze nog graag verstoppertje had gespeeld. Ik was dus niet te laat gekomen! Zo zie je maar dat je het als ouder moeilijker hebt om je kind in de opvang te laten dan je kind zelf. Om de avond af te sluiten zijn we nog een goede friet gaan halen bij de frituur en hebben we die gezellig onder ons geviertjes opgepeuzeld. Zo een drukke dag heeft dan toch nog z'n voordelen.
Vandaag nog eens een rustige dag om naar Daan te gaan. De grote kindjes naar school en onze kleine spruit bij oma en opa vis. Het is toch leuker om zo ontspannend te kunnen vertrekken in plaats van in alle zeven haasten. Toch moet ik nog altijd rekening houden met de uren dat ik moet afkolven, wat soms al eens de nodige organisatie vergt. Of ik moet hier thuis, bij één van de grootouders of in het kliniek kunnen afkolven. Als je kindje bij u is, kan je je gemakkelijk in de auto zetten, maar met afkolven gaat dit niet zomaar. Ik heb dan wel een afkolfapparaat met batterijen, toch moet ik rekening houden met de bewaring van de melk. Die moet onmiddellijk in de frigo gezet kunnen worden of in de vriezer. Als ik die op kamertemperatuur laat, kan ik ze weg gieten en dat zou ik echt zonde vinden. Deze keer heb ik dus in het kliniek afgekolfd in de daarvoor voorziene ruimte op het verdiep van neonato zelf. Daan lag er vandaag rustig bij en ademde ook heel rustig. De vorige dagen kon je zien dat hij het af en toe wat moeilijk had en meer hapte naar lucht. Het is moeilijk om te omschrijven hoor. Nu was hij regelmatiger aan het ademen zonder dat happen erbij. Ook hebben we al gemerkt dat hij precies liever op zijn buikje ligt, dan op zijn rugje. De verpleging heeft ook de gewoonte om na elke verzorging zijn muziekje op te zetten zodat hij na verloop van tijd weet dat als het muziekje speelt, de verzorging gedaan is en hij dus rustig kan verder slapen. Bij de verzorging van vandaag heb ik Daan rustig proberen houden. Dat doe ik dan door mijn beide handen op zijn buikje en beentjes te leggen zodat hij een gevoel van geborgenheid heeft. Toch werd ik even onwel van de warmte en een waarschijnlijk lage bloeddruk. Het was ondertussen ook al bijna middag waardoor mijn lichaam ook wel nood had aan de nodige suikers en calorieën. Na de verzorging zijn we dan ook gaan eten en terug huiswaarts gekeerd. De namiddag hebben we alle drie al slapend/rustend doorgebracht. Andreas in zijn bedje en mijn man en ik in de zetel. Eventjes genieten van alle stilte en rust kan toch deugd doen... Straks bel ik nog eens naar neonato om te horen hoe Daan de namiddag doorgebracht heeft. Dan ben ik weer gerustgesteld tot morgenvroeg en kan ik nu rustig in de zetel genieten van Grey's Anatomy. Een mens moet toch een beetje zijn gedachten eens kunnen verzetten om te kunnen blijven functioneren. En dat laatste is iets wat we zeker moeten blijven doen, we hebben hier tenslotte nog drie andere pagadders rondlopen die ook een goed functionerende mama en papa nodig hebben.
Joepie, vandaag hebben we ons niet verslapen en hebben we ons rustig kunnen klaarmaken voor school. In de voormiddag zijn we gewoon thuis gebleven, rustig onder ons. Het was niet de moeite om tot in Leuven te rijden om daar dan haastig te vertrekken om op tijd terug thuis te zijn voor de kindjes. Zo'n rustig voormiddagje doet wel eens deugd, zeker als je ook een dutje kan doen als Andreas in zijn bedje ligt. Bij thuiskomst van de andere kinderen, had Yari groot nieuws te vertellen. Hij had een pakje mee voor Daan, maar eigenlijk ook voor mama, zo zei hij. Nieuwsgierig als ik ben, zeker als het om pakjes gaat, deed ik zijn boekentas open. Yari heeft er dan zelf het pakje uitgehaald en aan mij gegeven. Ze hadden met de ganse klas een mooi knutselwerkje gemaakt om omhoog te hangen. Een soort mobieltje met beertjes en flesjes die aan een maan hangen. Ze hebben dat echt heel mooi gedaan en ik apprecieer zoiets enorm. We hebben het dan ook meegenomen naar het ziekenhuis om aan Daan te laten zien. Omdat ze de plaats hadden en omdat Yari er ook wel redelijk enthousiast over vertelde tegen de verpleging, hebben ze het naast de couveuse omhoog gehangen. Vandaag was ook wel een moeilijke dag voor mij. Ik weet niet wat het was, maar de ganse dag zat ik wat met de krop in de keel. Zelfs toen we Yari zijn brilletje lieten aanpassen bij de brillenwinkel zat ik al in de auto met kleine traantjes in de ogen. Als dan de verkoopster (een mama van een vriendinnetje van Rayanne) nog eens goede moed komt wensen en sterkte, vloeien de traantjes des te meer. Ook heeft ze me proficiat gewenst net zoals de juf van deze morgen op de bus. Dat woordje 'proficiat' is moeilijk te verteren voor mij. Bij een normale bevalling doet het plezier om dat te horen, maar nu weet ik zelf niet goed hoe ik me erbij moet voelen. Inderdaad, ik ben terug mama geworden en dat is inderdaad iets om te vieren, maar de manier waarop ik mama ben geworden had ik me wel anders voorgesteld. Ik neem niemand iets kwalijk, ik zou zelf ook proficiat wensen als iemand bevallen is, maar ik heb nog wat tijd nodig om aan dat woordje te wennen denk ik. Langs de andere kant doet het ook wel deugd om 'proficiat' te horen. Tenslotte dient een moederschap gevierd te worden, ondanks eventuele problemen die erbij komen kijken. Zeker de kaartjes die ik al toegestuurd heb gekregen doen veel deugd. Ze staan hier één voor één op de vensterbank en zullen waarschijnlijk pas verdwijnen in Daan zijn doos als hij thuis is. Het zijn allemaal kleine dingetjes waar ik me nogal aan hou; kaartjes, tekeningen en knutselwerkjes van de kinderen. Toch moet je ergens de grens trekken wat je wel en niet kan bijhouden. We hebben niet oneindig veel ruimte om alles te stockeren en een hobbybox zit al gauw vol. Het bezoek aan Daan was vandaag dus eerder een blitzbezoek vanwege de kinderen die erbij waren. Enkele minuutjes naar Daan kijken volstaat voor hen en daar hebben zowel mijn man als ikzelf alle begrip voor. Wij hebben morgen nog tijd genoeg om van Daan te genieten en zo kunnen we toch de nodige tijd vrijmaken voor alle vier onze kapoenen.
Het was al lang geleden, maar we zijn er in geslaagd om ons deze morgen te verslapen. Andreas had zijn flesje gehad rond 5u45 en dus kruipen we nog lekker onder de wol tot de wekker gaat om 7u. Maar als je de wekker afduwt en geen snooze functie meer hebt, dan verslaap je je nogal rap. Rond 7u30 zijn we dan wakker geschoten en dan is het natuurlijk alle hens aan dek om iedereen op tijd klaar te krijgen tegen 8u20. Als je met twee bent, dan gaat dat nog redelijk goed. Aangezien er in de voormiddag iemand ging langskomen om alle papieren in orde te brengen voor de dienstencheques, ben ik alleen naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen was het natuurlijk weer eerst afkolftijd voor ik naar Daan gaan kijken ben. Ik heb de vraag gekregen om te kangoeroeën vandaag. Omdat dat iets is wat ik voor de eerste keer liever in het bijzijn van mijn man doe, heb ik vriendelijk, maar met pijn in het hart afgewezen. Dat is zo'n moment waarvan ik vind dat je dat voor de eerste keer met twee moet beleven. Geen getreur, ik heb hem wel op mijn schoot gehouden gedurende mijn aanwezigheid. Tegen de middag was het weer onze weg richting thuis verder zetten. De poetshulp kwam namelijk voor de eerste keer. Het is toch raar, zo iemand in huis hebben rondlopen en werken terwijl je zelf bijna niets doet. Die mensen zijn dat nu wel gewoon, maar ik niet. En al zeker niet om mijn werk uit handen te geven. Op dat vlak ben ik soms nogal een neurootje en heb ik zo mijn vaste gewoontes. Toch gebied de eerlijkheid mij om te zeggen dat het heel goed meegevallen is. Ze heeft alles kunnen kuisen en had zelfs nog wat tijd over om wat andere kleine dingen te doen. Het was echt wel een namiddag van rust voor ons. Bart kon in de stad alles in orde gaan brengen en ik heb lekker ik de zetel mijn boekje verder gelezen (Marleen Temmerman; Bekentenissen uit de onderbuik). Een dun boekje met allerlei korte verhalen over wat er in een gynaecologische praktijk al kan voorvallen. Een boekje dat ik gekregen heb van mijn schoonzus en het is een echte aanrader! Vandaag zullen de meeste geboortekaartjes wel toegekomen zijn veronderstel ik. Daarom een foto op mijn blog en eveneens het tekstje waar ik al eerder van sprak dat op de binnenkant staat:
'Je komst verliep niet zoals het hoort, maar daar heb jij je niet aan gestoord. Al ben je nu nog klein en fijn, je hebt al bewezen een vechtertje te zijn. Je broers en zus zijn oh zo blij, want er komt weer een ravottertje bij.'
Morgen gaan we nog eens naar Daan met de andere kindjes. Dit zullen we voortaan elke woensdag doen, zodat we ze er toch zo vaak mogelijk bij betrekken zonder dat ze het gevoel krijgen dat Daan nu voorrang krijgt. We zien elk van onze kinderen even graag, met elk hun beperkingen en elk hun talent. Het is niet altijd even gemakkelijk om deze aandacht te verdelen, maar we doen ons best en ik ben er zeker van dat onze kinderen weten dat we zielsveel van hun houden!!
De kindjes zijn deze morgen goed vertrokken naar school. Niet veel later zijn wij richting oma mobi gereden. Andreas moest daar immers nog afgezet worden alvorens we onze trip richting ziekenhuis konden verder zetten. Nog eventjes melk afkolven bij oma en dan richting ziekenhuis. Aan de receptie van neonato is het altijd bang afwachten of we direct binnen mogen of niet. Deze keer was er geen belet en konden we direct naar Daan. Eerst nog even de jassen en tassen in de locker zetten, de schorten aandoen en de handen grondig wassen. Het is een hele boterham voor je binnen mag, maar het wordt al snel routine. Nog eens nakijken of het fototoestel in het etuitje aan de broeksriem hangt en dan richting box6. Daan ligt heel vredig te slapen en doet het goed. Beetje bij beetje wordt zijn buikje terug minder dik, wat goed nieuws is. Voor de rest is alles zowat hetzelfde gebleven. Al rap komt de verpleegster vragen of het al lang geleden was dat ik hem nog eens op schoot heb gehad. Dat was toch al geleden van donderdag 28 januari 2010. 'Slechts' 3 dagen, maar voor een mama is 3 dagen je baby niet kunnen pakken wel lang hoor. Al gauw werd er een tweede verpleegster bij gehaald om Daan op mijn schoot te leggen. De traantjes waren deze keer eerder beperkt. Het voelt heel goed, maar de eerste keer blijft toch de speciaalste keer. We hebben genoten van dat moment, zowel ik als papa als Daan. Eventjes genieten van ons drietjes, in een rustige omgeving, zonder gestoord te worden. Uiteindelijk heeft hij 1u15 op mijn schoot gelegen. Dat lijkt lang, maar het is toch rap voorbij als je zo intens kan genieten... Eens terug in zijn couveuse, hebben we weer eens afscheid moeten nemen. Dat is iets wat we de komende weken wel vaker zullen doen en eigenlijk creëer je zelf ook een gewoonte hierin. Nog even dag zeggen en dan het doekje dat op zijn couveuse ligt naar beneden laten. Zo ligt hij weer rustig in een donkerdere ruimte wat hem alleen maar kan bekoren. Ze zeggen dat als je zwanger bent, je niet in de felle zon mag liggen met je blote, bolle buikje omdat je baby dat niet goed verdraagt. Bij Daan is dat juist hetzelfde; hij ligt ook liever in een knusse, niet al te felle ruimte. Dat is volgens mij ook de reden waarom in de box zelf de lichten meestal gedimd zijn. Terug bij oma mobi was het alweer tijd om af te kolven en dan terug richting thuis. De kindjes nog even gaan afhalen bij de opvang en de gewone gang van zaken kon weer van start. Het is soms wel eens druk met dat heen en weer gerij, maar je past je aan de situatie aan en je merkt dat je op zo'n momenten toch wel tot redelijk wat in staat bent.
Vandaag was het dan zover. De dag voor de andere kindjes. We zijn al in de voormiddag naar de binnenspeeltuin 'De Gabber' vertrokken omdat het er dan kalmer is. Het duurde niet lang voor de jassen, pullen en schoenen uit waren. Een stickertje kopen om op de t-shirt te plakken en ze konden gaan spelen. Andreas mag nog niet in het grote speelgedeelte binnen, maar kon zijn hartje ophalen in het baby/peuterhoekje. Als hij niet 2u lang in zijn koets moet blijven zitten, is ons manneke content. Gewoon wat rond kruipen en interactie zoeken met de andere kindjes en zijn voormiddag is weer goed. Yari en Rayanne daarentegen zijn wat aan de wildere kant. Roepen, achter elkaar lopen, fietsen,... en af en toe eens aan tafel iets komen drinken. Wie mij een beetje kent, weet dat eten niet veraf is. Een portie gemengd (kaas/salami) kon er dus zeker niet aan ontbreken. Daar nog wat mosterd bij en lekker smullen maar. Dat weten de kindjes ook te appreciëren, zelfs Andreas. Terug naar huis gaan, is dan natuurlijk minder plezant, maar ze hebben niet geprotesteerd. Ik denk dat ze vooral ook moe waren van al dat geloop en gespeel. De namiddag thuis is dus ook heel rustig verlopen. Terwijl ik een dutje kon gaan doen samen met Andreas, hebben Yari en Rayanne zitten puzzelen. Zo zie je maar dat het zelfs met drie kindjes in huis ook wel eens rustig kan zijn. Het telefoontje naar het ziekenhuis mocht vandaag natuurlijk ook niet ontbreken. Met Daan was alles goed. Zijn maagsonde hebben ze terug afgezet omdat er geen maagsappen meer uitkomen, maar ze houden zijn buikje wel in de gaten. Voor de rest was hij heel rustig en heeft hij goed geslapen. Het kriebelt toch al weer om morgen terug een bezoekje te brengen. Yari, Rayanne en Andreas hebben volgens ons echt genoten van onze aanwezigheid. Eens niet bij oma en opa, maar bij mama en papa voor de ganse dag. Vanaf nu zullen we dus elk week-end zo doorbrengen. Eén dagje gaan we naar Daan en de andere dag is voor de andere drie kindjes. En terwijl hebben we zelf ook nog een beetje rust, want zo heen en weer rijden kruipt wel wat in de kleren hoor! Nu liggen ze alle drie in hun bedje na een verhaaltje van Jip en Janneke en kunnen ze lekker dromen over de leuke dag die ze vandaag gehad hebben.
Vandaag rustig wakker geworden rond 5u45 door een hongerig kereltje. Oké, tijd voor de papa om een flesje te geven en tijd voor de mama om af te kolven. Al een geluk dat we nog geen half uurtje later onze slaap kunnen hervatten. Een kleine 2 uur later is iedereen wakker geworden. Nog even allemaal gezellig bij mama en papa in bed wat ravotten en knuffelen. Wel voorzichtig hoor, want mijn buik is nog redelijk gevoelig als het aankomt op stompen en duwen. Bij het boven komen, zien we onze 'taak' al klaar liggen; de geboortekaartjes. Eigenlijk hebben we deze de eerste dagen bewust wat uitgesteld. We wisten zeker de eerste dagen niet goed of we er direct zouden sturen of toch nog even afwachten. We hebben de tweede optie gekozen; even wachten. Ik denk dat het zo'n 3 dagen na de geboorte zal geweest zijn dat we besloten hebben om ze te bestellen en op te sturen. Eergisteren zijn we ze dan gaan afhalen bij de doopsuikerwinkel zodat we er konden aan beginnen. Op het gemakske de adressen op de enveloppen schrijven, postzegel erop en dicht kleven. Origineel hadden we een ander gedichtje in gedachten, maar aangezien Daan zo vroeg gekomen is, was dat niet meer toepasselijk. We hebben de dag van de geboorte dan maar zelf een tekstje bedacht. Het is nog afwachten welk, want eerst moeten de kaartjes toegekomen zijn en dan zal ik een foto van het kaartje en van de tekst hier op de blog plaatsen. Oma en opa vis stonden rond 12u al paraat aan de deur om voor de zoveelste keer te babysitten. Bedankt hoor oma en opa vis!!! Aangezien we geen fototoestel meer hebben, zijn we dat maar eerst gaan kopen. Je wilt namelijk geen enkele dag overslaan zonder een foto te hebben getrokken. Dat is ook één van onze nieuwe voornemens; veel meer foto's trekken van al de kindjes. Ook op de gewone dagen, wanneer je geen speciale uitstap doet of wanneer er geen speciale gebeurtenis is. Een foto is een beeld, dat soms meer zegt dan woorden en die je herinneringen opfrissen. Je bekijkt ze en hebt dan een Aha-erlebnis moment. Alles komt terug door die ene foto. Om naar Daan te gaan moesten we toch eventjes wachten. Ze waren juist een katheter in zijn hoofdje aan het prikken. Omdat dat zo'n akelig zicht is voor de ouders, hebben ze liever dat je er even niet bij bent. Voor ons geen probleem hoor, eventjes naar de cafetaria iets gaan drinken en de tijd is alweer om. Ondertussen stonden mijn borsten al goed bol en moest ik echt wel gaan afkolven. Op neonato hebben ze een aparte ruimte waar je dit kan doen. Spijtig genoeg waren die plaatsjes al bezet. Het zal waarschijnlijk het rush hour geweest zijn voor al de mama's. Ik vind op alles een oplossing, dus heb ik maar gewoon bij de couveuse van Daan gekolfd. De verpleegster heeft een scherm gezet zodat we toch wat privacy hadden. Eigenlijk was het wel raar, afkolven terwijl je je kindje daar zo ziet liggen. Maar ik heb ook gemerkt dat het een goede stimulans is voor de melkproductie. Zeker voor herhaling vatbaar!! Daan doet het vandaag goed. Ze hebben hem gisterenavond op zijn buikje gelegd waar hij rustiger van geworden is. Zijn buikje is al wat minder opgezwollen, maar we blijven afwachten. Deze morgen heeft de verpleegster zijn oogjes gespoeld omdat ze vuil waren. Hij lag er veel rustiger bij dan gisteren. We hebben hem dan ook rustig laten slapen. Op de stoel zitten en genieten van de rust van je kindje. Wat wil een mama nog meer? Hem zo zien liggen maakt het vertrekken aangenamer. Thuis waren de kinderen al goed aan het spelen met oma vis. De kleinste pagadder had het leuk bij opa vis op de schoot. Het is verdomd moeilijk om al de kinderen nu de nodige aandacht te geven. De kerk in het midden houden is niet simpel als er geen problemen zijn, maar nu lijkt het soms onmogelijk. We doen ons uiterste best om iedereen de nodige aandacht te geven die de verdienen en ik denk dat ze dat wel merken. Daarom hebben we besloten om morgen niet naar Daan te gaan, maar eens samen met de kinderen naar de binnenspeeltuin 'De Gabber'. Een volledig dagje al de aandacht terug voor hen. Vanavond bel ik nog eens om te horen hoe het gaat met Daan en morgen zullen er ook wel een paar telefoontjes gebeuren, maar morgen wordt vooral een dag met de kinderen rondom ons.
Gisteren voor de eerste keer terug in mijn eigen bedje wakker geworden. Zalig... Wakker worden door het gejammer van Andreas omdat hij honger had. Aangezien ik hem nog niet mag pakken de eerste weken, moest Bart nog steeds het flesje maken en geven. Ondertussen kon ik wel kolven voor Daan. Een beetje later waren de grootste kapoenen ook al wakker en was de stilte hier in huis al rap verdwenen. Rap klaarstomen in de badkamer om daarna een lekker ontbijt en spek en eieren te eten. Made by de Papa. Boekentasjes klaar en wachten op de bus om dan lekker te gaan spelen op school. Tegen de tijd dat Yari en Rayanne vertrokken waren, werd Andreas weer moe en hebben we hem in zijn bedje gestoken. Nu had ik een rustig moment om eens een telefoontje te doen naar neonato om te horen hoe Daan zijn nacht was. Die telefoontjes zullen hier wel routine worden. Daan heeft een goede nacht achter de rug en was stabiel. Meer hoefde ik niet te horen. We zijn na het dutje van Andreas richting oma vis gereden zodat we dan rustig naar Daan konden gaan. Daar aangekomen (het was ondertussen al de namiddag voorbij) waren er al een paar zaken verandert. Zijn buikje zat wat opgezwollen waardoor ze een maagdrainage hebben gestoken. Ook het geven van melk wordt weer eventjes uitgesteld. Ze willen de darmpjes niet te veel belasten. Door dit alles hebben ze ook zijn beademingstoestel terug wat hoger moeten zetten. Waar dit de dag voordien nog 32 slagen was, is het nu terug 40. Zo zal het wel een paar weken gaan. 2 stappen vooruit en een klein stapje achteruit. 'Zolang we maar op onze weg blijven zit het allemaal goed', dat zijn de woorden van een verpleegster die bij Daan staat. Toch is het niet plezant om hem zo te zien. Je zag dat hij pijn had en dat hij het heel ongemakkelijk had. Met mijn handen op zijn beentjes en zijn hoofdje, werd hij wel wat rustiger. Ik vond het heel frustrerend dat ik niet meer kon doen dan dat. De verpleegster heeft me dan ook verzekerd dat ik al meer dan genoeg doe en dat ik hem zo toch wat rust geef. Uiteindelijk hebben ze wel nog wat pijnmedicatie gegeven. Hem zo terug 'achterlaten' terwijl hij met zijn armpjes en beentjes zat te sjotten was echt niet leuk. Eens thuisgekomen, wilden we natuurlijk naar onze foto's kijken en deze op de pc zetten. Nergens een fototoestel te vinden. We zijn dat toestel dus vergeten op neonato vergeten. Hoogst waarschijnlijk bij de wasbakken waar je de schorten terug moet uitdoen. Dan maar bellen naar neonato om te horen of ze daar een toestel gevonden hadden. Het antwoord was negatief. Ze hebben zelfs de vuilbakken waar de schorten in zitten leeg gehaald, maar het heeft niet mogen zijn. Ons toestel is dus weg, gewoon weg!! Ik verschiet ervan dat dit gebeurt op zo'n afdeling. Tenslotte komen daar enkel de ouders en familieleden die ook problemen hebben met hun kindje. Het toestel zelf is nog van het minste, dat haal je gewoon opnieuw, maar die foto's. Het ergste van al is dat ik de foto kwijt ben van toen ik Daan voor de eerste keer op mijn schoot heb. Ik vind het zo jammer en zit nog met een brok in de keel als ik er maar aan denk. Al een geluk dat ik de andere foto's al op de pc gezet heb, maar die ene foto zal ik nooit meer terug zien...
"Eindelijk" was het zover. Het moment waar je zo naar uitkijkt en tegelijkertijd zo lang mogelijk wilt uitstellen. 28 januari 2010 en ik mag/moet naar huis. Blij dat ik terug naar huis kan. Naar mijn gezinnetje, mijn eigen stekje, mijn THUIS. Langs de andere kant behoorlijk droevig; ik moet Daan achter laten. Hij is daar in goede handen en kan nergens beter zijn, maar het voelt raar om te weten dat je niet onder hetzelfde dak zal liggen. Voor het vertrek naar huis, moet ik hem toch nog eens gedag zeggen. De verbazing was groot toen ik 10 minuten later de vraag kreeg of ik hem eens wou pakken. Ja, je leest het goed! Ik mocht hem op schoot nemen!! Dat gevoel wanneer ik hem vast had, was zo intens, moeilijk te verwoorden. Ook al lagen er veel dekens, draden, buizen en een kussen in de weg, toch gaf het zo'n hartverwarmend gevoel dat je hem nooit meer zou willen afgeven. En dan komt het moment dat hij terug in de couveuse moet. Je weet dat je dan weer eventjes moet wachten op nog zo'n moment. Op neonato kan ik er namelijk niet van uitgaan dat ik hem vanaf nu elke dag zal mogen pakken. Alles hangt af van hoe hij het doet en hoe prikkelbaar hij op dat moment is. Het uur van afscheid naderde. Met een brok in de keel en water in de oogjes moest ik 'afscheid' nemen van onze kleine Daan... Onderweg naar huis zijn nog vele traantjes gevloeid, maar het opgetogen gevoel om de andere kindjes terug in de armen te sluiten kwam snel opduiken. Bij het oprijden van de oprit weer zo'n tweestrijd; Blij om de andere kindjes te zien, triest om thuis te komen zonder Daan. Ik ben heel erg blij om terug thuis te zijn bij mijn gezinnetje, maar zolang Daan niet thuis is, is dit gezinnetje hier nog niet compleet.
Eindelijk, vandaag is het woensdag en komen de kindjes nog eens langs. MAAR deze keer niet alleen voor mama, maar ook voor hun nieuwe broertje Daan. De reden dat we toch een paar dagen gewacht hebben is simpel. Daan werd in het begin beademt door een machine dat nogal trilt en waardoor het er akelig uitziet. Ook kreeg hij verdovende middelen zodat hij er wat levensloos uitzag. Bijkomend nog eens dat de eerste dagen toch kritiek zijn, hebben we het bezoekje van de kindjes wat uitgesteld. Vandaag krijgt Daan geen verdovende middelen meer en ligt hij aan een beademingstoestel met soepele buizen. Dit toestel trilt niet en geeft Daan de kans om zelf mee te ademen. Het toestel reageert op Daan zijn ademhaling. Je kan dus zeggen dat Daan het toestel stuurt, maar dat het toestel nog wel de nodige ondersteuning geeft. De medicatie om zijn bloeddruk op pijl te houden is ook gestopt. We gaan dus de goede kant op en de kritieke periode is voorbij. Toch blijven we op onze hoede, want met zo'n prematuurtjes is het vaak 2 stappen vooruit en één stapje terug. Bij aankomst op neonato kregen de kindjes een mondmaskertje en een schortje omgedaan. Ze leken wel 2 kleine mini dokters. Dan de gang door naar de box waar Daan ligt. Ons Rayanne had redelijk wat vragen en onze Yari heeft het allemaal op zich laten afkomen. Zijn vragen zullen later wel komen. Rayanne wilde weten voor wat welk buisje diende en hoe hij in de couveuse is geraakt. Waarom die machines daar staan en wat die deden. De verpleger moest soms wel eens helpen, want ook mama's kunnen niet al de antwoorden weten op zo'n vragen. Yari mocht dan ook eventjes helpen. Hij mocht de thermometer aangeven en daarna mocht hij de ontsmetting op het compresje doen om de thermometer proper en steriel terug weg te steken. Rayanne heeft wat melk mogen geven. Ze doen de melk in een miniem spuitje en via een infuus wordt dat dan ingespoten. Dat vond ze wel plezierig om te doen. Daarna vroeg ze wel om terug weg te gaan. Ik denk dat de drukte haar een beetje te veel werd. Bij afloop hebben ze nog elk een spuit gekregen en een hoofddoekje. Rayanne heeft nog 2 mini pampertjes gekregen voor haar poppen. De tekeningen die ze gemaakt hadden, hangen nu omhoog naast Daan zijn couveuse. Zo kunnen we er toch een gezellig en knus plaatsje voor maken, want hij zal er nog lang moeten vertoeven.
Bij het begin van borstvoeding is het altijd de vraag of het wel goed op gang zal komen. Zeker als je moet afkolven zonder dat je kindje aanwezig is, is het niet altijd evident. Maar met goede moed ben ik eraan begonnen. De verpleegsters hier op de afdeling verschoten er al gauw van hoeveel melk ik de eerste dagen al had afgekolfd. Goed geluk misschien? Bij Daan is het zo dat ze mijn moedermelk invriezen tot hij ze nodig heeft. Hij heeft gisteren (25-01-2010) voor de eerste keer 1ml melk gekregen en dit zal hij zo'n 6 keer per dag krijgen. Ik had direct zo'n 25ml afgekolfd waardoor ze ook deze hoeveelheid hebben ingevroren. Er gaat dus redelijk wat verloren. Hij krijgt nu al melk, maar dat is vooral voor de darmpjes te laten wennen. Naarmate hij ouder wordt zal hij meer melk krijgen via een infuus. Ondertussen kolf ik al zo'n 100ml af, wat heel veel is voor ons bazeke. Een kindje dan enkele dagen oud drinkt bijlange zoveel nog niet! Maar omdat ik nu al maar elke borst 5 minuten afkolf, mag ik niet afbouwen. Ik moet dus blijven afkolven tot ik in totaal 100ml à 110ml heb in een grote fles en daarna deze hoeveelheid verdelen over 3 kleinere flesjes. Dan kunnen ze het in porties van ongeveer 30ml invriezen. Zo gaat er het minste verloren. Mijn wekker hoef ik 's nachts ook al niet meer te zetten om af te kolven waardoor ik terug wat langer kan slapen. Dat doet deugd! Nu kolf ik wel af met plezier, maar doordat ik mijn melk zo moet zitten te verdelen wordt ik wel een echte melkmachine. Positief bedoelt dan. Het enige wat we nu thuis gaan moeten aanpassen is de vriezer. Hier op neonato hebben ze 2 schuiven voorzien voor mijn ingevroren melk, maar omdat er nog niet zoveel van genomen wordt, zullen die schuiven rap vol zitten. Thuis zal ik dus plaats moeten maken in de vriezer zodat ik daar ook kan gaan stokkeren. Misschien een bordje maken voor op de kleine vriezer beneden: "Voorbehouden voor Daan". Doordat het afkolven zo goed lukt, sterkt het mij wel om er voor te gaan. Ik kan me niet inbeelden hoe ik me zou voelen moest dit nu ook niet goed lukken...
Ik ben gisterenavond niets meer komen schrijven omdat ik gewoon de fut niet meer had. Het is een zeer vermoeiende dag geweest gisteren met bezoekjes, maar ook de weerslag op mijn lichaam van de dag ervoor. Ik voelde me toen zo goed dat ik waarschijnlijk net iets te veel heb gedaan. En dat heb ik geweten! De kindjes zijn nog eens langs geweest samen met papa, oma en opa vis en opa mobi. Ze hebben elk een knuffeltje mogen kiezen voor Daan. Oma zal die dan wassen en dan kan die bij Daan in de couveuse liggen. Zo wordt het toch iets of wat zijn bedje en krijgt hij misschien niet het gevoel dat hij in het ziekenhuis ligt. Je probeert zoveel mogelijk die geborgenheid mee te geven, maar als je kindje in de couveuse ligt is dit niet de gemakkelijkste opgave. Alle beetjes helpen natuurlijk wel voor onze kleine Daan. Op het moment dat de kindjes mijn kamer binnen kwamen, was ik juist aan het afkolven. Bij Andreas heb ik dat nooit gedaan en dus stonden ze nogal verwondert te kijken naar dat apparaatje en mijn borsten. De vraag kwam al gauw van de dochter: "mama, wat ben jij aan het doen?" Ik heb ze dan proberen uitleggen dat Daan nog te klein is om aan de borst te drinken en dat ik het daarom in de flesjes moet bewaren voor als hij groter is. Met mijn antwoord hebben ze allebei genoegen genomen, want niet veel later kwam de vraag of ze naar tv mochten kijken. Kinderen blijven kinderen hè. Het afscheid als ze terug moesten vertrekken viel weer zwaar. Meestal komen de traantjes als de de deur uit zijn. Even alles laten vloeien en dan kunnen we er weer tegenaan. In de namiddag zijn mijn broer en schoonzus ook nog eens binnen gesprongen. Zij hadden ook leuke pakjes mee voor Daan. Onder andere een beertje dat muziek maakt voor in zijn couveuse te leggen als hij wat groter is. Nu zouden dat nog te veel prikkels zijn voor onze jongen. Dat ze eens wilden gaan kijken hoefde ik geen twee keer te vragen. De routine van het handen wassen enzo kenden ze nog van bij hun eigen kindjes. Ze wisten dan ook wat ze konden verwachten met al die draadjes en kabeltjes. Toch had ik het vermoeden dat ze onder de indruk waren van hoe klein hij eigenlijk wel is. Op foto toont hij groter en minder fragiel dan in werkelijkheid. Die avond ben ik zelf ook nog eens tot bij Daan geweest. Ik moet hem toch een goede nachtrust toewensen. Daar zal ik het waarschijnlijk wat moeilijker mee hebben als ik terug naar huis mag. Maar dat zien we dan wel weer. Tijdens mijn bezoekje aan ons lieve jongen hebben ze hem ook eens gemeten. Dat durfden ze de eerste dagen nog niet doen omdat hij het moeilijk had om terug te herstellen nadat ze zo met hem bezig zijn geweest. Ze hebben de hielprik afgenomen bij hem en dan moeten ze de lengte ook doorgeven. Ik was eigenlijk wel heel benieuwd hoe klein hij nu werkelijk is. Zijn hoofdomtrek is 24,5cm en hij meet 37,5cm. Als jullie een lat erbij nemen kan je je visueel voorstellen hoe klein hij is. Ik bedacht direct dat mijn dochter zelfs poppen heeft die groter zijn als Daan. Het geeft toch een gevoel van verbazing om te zien dat zo'n klein mensje al zo kan vechten voor het leven. Kindjes die zo vroeg geboren worden, moeten wel vechtertjes zijn! Het verbazendste van alles was dat zijn saturatie (zuurstof) de hoogte in ging op de momenten dat ik er tegen praatte. Hij merkt dus echt wel dat zijn mama bij hem aanwezig is en dat hij deze lange tocht in het begin van zijn prille leventje niet helemaal alleen moet klaren.
Vandaag zijn mijn man en mama met de kindjes een bezoekje komen brengen. Je kunt je niet voorstellen wat een opluchting en wat een gevoel van zaligheid die gezichtjes bij mij teweeg brachten. De eerste vraag van Yari was natuurlijk waar zijn broertje is. We hebben hem en Rayanne proberen uit te leggen dat hij in een andere kamer ligt, maar we weten niet goed hoeveel ze hiervan verstaan. Ons Rayanne haar gezicht vertrok een beetje toen we vertelde dan Daan niet mee naar huis zal gaan als ik naar huis mag. Ze heeft niets gezegd, maar als moeder merk je aan je kindje dat ze er toch droevig van werd. Spijtig genoeg moeten onze kindjes nog even wachten tot ze een bezoekje mogen brengen aan Daan. Waarschijnlijk zal dat pas voor woensdag zijn, maar alles hangt er natuurlijk vanaf hoe Daan het doet. Zolang hij nu stabiel blijft is het in orde, maar dat is voor ons klein vechtertje niet vanzelfsprekend. Hij doet enorm zijn best, maar het blijft nog wat zoeken naar de juiste beademing. De tekeningen die de oudste kindjes gemaakt hadden voor mij hangen hier aan de muur. Het deed hen kennelijk plezier dat ik ze omhoog gehangen had. Voor mij betekenen die tekeningen ook veel en ze zullen dan waarschijnlijk ook belanden in de doos met herinneringen. Ze zijn niet lang gebleven omdat mijn man sinds vandaag ook ziek geworden is. Eveneens oma en opa vis liggen nu ziek in hun bed. Nu zijn de kindjes genezen en nu worden de grote mensen ziek. Wat gaan we nog allemaal op ons dak krijgen! Het ergste van dit alles is dat ik van hieruit niets kan doen. Ik wil helpen, maar ik kan niet. Ik moet lijdzaam toekijken hoe mijn man alles geregeld krijgt en hoe hij op dit moment afziet. Hij is vandaag nog niet tot bij Daan geweest en hij zal vandaag ook niet tot bij Daan gaan. Dat risico nemen we niet. Ik kan met niet inbeelden hoe moeilijk dit voor hem moet zijn. Ik ben daarnet een bezoekje gaan brengen bij Daan en heb hem verteld dat zijn papa ziek is. Ik ben er zeker van dat Daan het wel zal begrijpen dat zijn papa eens niet langs komt. De foto's die ik getrokken heb, heb ik al doorgestuurd zodat hij Daan vandaag toch ook kan zien. Tijdens mijn bezoekje aan Daan begon alles pas echt door te dringen. Je begint alles op een rijtje te zetten en het besef dat het niet langer had moeten duren voor zowel mezelf als voor Daan wordt nu pas groter. Die bewuste nacht weet ik nog dat ik om 23u30 uit de kamer op de brancard werd gereden om met de ambulance naar Gasthuisberg gevoerd te worden. Daan is geboren met een keizersnede om 0u40. Dat is al een goed uur na mijn vertrek uit het Heilig Hart ziekenhuis! Zou ons leven dan echt aan een koordje van enkele minuten hebben gehangen? Het is een vraag die ik niet zo durf stellen aan de dokters, maar misschien zou ik het beter wel doen. Ach, ik weet het niet, misschien maar beter als ik wat in het ongewisse blijf hierover. We zullen nog wel zien, misschien vraag ik het nog wel, misschien ook niet. Nu genieten we van elke dag die komt met Daan en de andere kindjes. En zo draait het leven maar door.
Ik had eigenlijk nog geen keuze gemaakt tussen borstvoeding of flesvoeding. Bij de 2 oudste heb ik flesjes gegeven en bij Andreas ben ik begonnen met borstvoeding. Na 2 weken ben ik toen naar flesvoeding gegaan omdat de borstvoeding niet vlotte en veel te vermoeiend was. Daarom dat ik het nu ook nog niet wist welke voeding ik zou geven. Omdat hij nu zo vroeg is geboren en alle hulp kan gebruiken was mijn keuze wel snel gemaakt. Je kan als mama niet veel doen als je kindje in een couveuse ligt, maar als je weet dat je via je afgekolfde melk de nodige antistoffen kan geven, dan doe je als moeder het meeste wat je kan doen. Gisterenavond ben ik dan begonnen met afkolven. Een beetje met gemengde gevoelens, want tenslotte lig je hier alleen op de kamer aan een machine dat aan je borsten trekt om wat melk te kunnen kolven voor dat kleine vechtertje dat hier een verdieping lager ligt. Dat de foto's van Daan thuis lagen deed er niet veel goeds aan. Al een geluk dat mijn mama me nog 2 mini pijamaatjes had gegeven als cadeautje zodat ik me daar wat op kon concentreren. Als ik naar dat pijamaatje keek, kon ik toch mijn gedachten verzetten. Zo had ik niet meer het gevoel dat mijn borsten aan een machine lagen, maar al meer het gevoel dat ik Daan eten aan het geven was. Het afkolven zelf is heel goed gegaan. In tegenstelling tot veel andere vrouwen had ik direct een goede hoeveelheid melk. Toch een lichtpuntje in deze wat sombere dagen. Deze morgen had ik wel een dipje na het afkolven. Aangezien dat we dag en nacht naar neonatologie mogen bellen, heb ik dat ook gedaan. Na het gesprek met de verpleegster die Daan deze nacht verzorgd heeft, kreeg ik weer goede moed. Gewoon te horen krijgen dat hij het goed doet heeft op dit moment zoveel betekenis en helpt je weer om over dat dipje heen te gaan. Deze namiddag zijn we hem nog eens een bezoekje gaan brengen. Hij is toch oh zo klein. Hem daar zo zien liggen, geeft me alleen maar meer moed om zeker door te gaan met het afkolven. Dat is het meeste wat ik als mama voor hem kan doen. Ik zie er wel wat tegen op om uit bed te komen. Dat is geen lachertje op dit moment, maar als je hem dan eens kan aanraken en er tegen kan praten is die pijn zo weer vergeten. Straks breng ik hem nog eens een bezoekje en dan kan ik weer rustig de nacht in. Dan lig ik in mijn bed en wens ik iedereen een goede nacht. Slaapwel Yari, slaapwel Rayanne, slaapwel Andreas en slaapwel lieve, kleine Daan. Ik zie jullie morgen wel weer!!
*zucht* waar zal ik beginnen? Gisterenavond vanaf zo'n 22u50 merkte ik dat ik weer wat vocht verloor. En dit terwijl ik volledig plat lag. Ik voelde een druk op mijn blaas en bij het aansteken van het licht, kon ik al zien dat ik redelijk wat bloed verloren had. Ik heb onmiddellijk op mijn belletje geduwd voor de verpleging. Haar gezicht toen ze het bloed zag, zei al genoeg. Dit was niet goed. Ze heeft me direct aan de monitor gelegd en ondertussen mijn gynaecoloog opgebeld. Deze stond nog geen kwartier later op de kamer met het nieuws dat ik naar het UZ Leuven getransfereerd moest worden. Ze wist toen ook nog niet te zeggen wat het probleem was, maar echt gerust was ze er niet op. Terwijl een andere verpleegster mijn valies aan het pakken was, kon ik naar mijn man bellen. Al snikkend aan de telefoon kon ik hem uitleggen dat ik naar het UZ werd over gebracht. Hij op zijn beurt moest natuurlijk wachten tot oma en opa in Diest waren voor hij richting Leuven kon vertrekken. Rond 23u30 zal ik in de ambulance gelegen hebben richting UZ. In de ambulance zelf vertelde mijn gynaecoloog me dat ze waarschijnlijk onze baby gingen laten komen met een keizersnede. Maar wat was er nu juist aan de hand? Ons baby'tje is nog te klein om nu al geboren te worden. Ik ben pas 27 weken en 1dag zwanger! Dit hoort niet zo te gaan. In het UZ aangekomen stonden ze me al op te wachten met zo'n 6 personen. Bij een snelle echo die ze gedaan hebben, konden ze zien dat mijn moederkoek los gekomen was. Er zat dus spoed achter. Mijn man was nog nergens te bespeuren en daar lig je dan alleen als vrouw. Ik heb toen echt gebeden dat ik een sprong in de tijd kon maken. Ik wou dit zo snel mogelijk achter de rug. Mijn man langs zijn kant, kwam binnen in het UZ en werd direct in een schort geheven en er werd hem een monddoekje omgedaan. Dit had hij helemaal niet zien aankomen. We wisten beiden niet wat we konden verwachten. De keizersnede is goed verlopen en ons kereltje heeft zich zelfs laten horen. Natuurlijk werd hij direct meegenomen voor de verdere verzorging. Ze zijn daarna nog redelijk lang aan mij bezig geweest, maar eens dichtgeniet kon ik terug naar de verloskamer. Blijkbaar hadden we niet veel langer moeten wachten. Onze baby had al wat bloed gedronken en ik was redelijk veel bloed kwijt. Ik had moeite om me wakker te houden, maar je weet dat het moet. Ik heb in totaal 3 zakjes bloed bij gekregen en 3 zakjes plasma. Na deze transfusie hebben ze terug bloed geprikt om de stolling na te gaan. Ze hebben toch besloten om nog bloedplaatjes te geven voor de stolling. Nu zit ik hier te typen terwijl ons klein bazeke aan het vechten is tegen die grote wereld die zo vroeg op hem is afgekomen. De betekenis van zijn naam is vrij toepasselijk. We hebben hem de naam Daan gegeven en als ik de betekenis ga opzoeken krijg ik de volgende zin: "Mijn rechter is God". Daan is geboren op 21/01/2010 en weegt 980gram. We houden de moed erin en bekijken zijn vooruitgang van dag tot dag. Benieuwd wat morgen ons zal brengen.
Deze nacht om 3u een geroep uit de slaapkamer van de 2 oudste kindjes. Mijn man staat op en gaat kijken wat er aan de hand is. De oudste heeft overgegeven en dus roept mijn man mij uit bed. Ik sta op en merk dat ik helemaal nat ben. Dit is te vroeg!! Ik ben nog geen 27 weken zwanger. Ik hoor nu geen vocht en bloed te verliezen. Met andere kindjes in huis moet je natuurlijk eerst opvang voorzien voor je naar het ziekenhuis kan vertrekken. Al een geluk dat we kunnen rekenen op oma mobi. Van zodra zij bij ons thuis was, konden we richting ziekenhuis vertrekken. Daar aangekomen word ik aan de monitor gelegd en wordt er bloed afgenomen. De uren daarna is het bang afwachten op de uitslag. 's morgens dan het verdict van de gynaecoloog; ik zit met een scheur in mijn vliezen en mag het bed niet meer uit. We moeten de zwangerschap zeker 4 weken kunnen rekken. Dan is de kritiekste periode voor de baby geweken. Je voelt je machteloos en denkt het ergste. Wat met de baby? Stelt hij het goed? Wat als hij nu al beslist van te komen? En nog meer vragen gaan door je hoofd. Eens dit allemaal bekoeld is, komt het praktische. De 2 oudste kindjes moeten naar school en mijn man moet gaan werken. Wonende in Diest en werken in Leuven + in het ziekenhuis te bed liggen in Leuven, maken het er niet simpeler op. Al een geluk dat er tegenwoordig verlofregelingen bestaan voor deze voorvallen. Tegen dat dit allemaal geregeld was, was het al avond. Mijn man naar huis, naar de kindjes en ik alleen in het ziekenhuis. Hopelijk een goede nachtrust tegemoet.
Ik heb een goede nachtrust achter de rug en ik ben maar een klein beetje vruchtwater verloren. Hopelijk blijft het zo. Toch zit ik met wat buikpijn en dat horen ze hier niet graag. Zijn het harde buiken of zijn het mijn darmen die me parten beginnen spelen? De monitor erbij gehaald voor duidelijkheid. Bij mij weer eventjes het ongeruste gevoel of ze hem wel gaan horen. Ja hoor, zijn hartje klopt vrolijk en ritmisch en ook op de Toco voor de harde buiken verschijnen er geen pieken. Toch neemt de gynaecoloog geen risico en zal ze weeënremmers opstarten van zodra mijn bloedresultaten binnen zijn. Longrijpers voor de baby en anti biotica voor mezelf waren gisteren al opgestart. Het bloedonderzoek is niet zo goed, maar ook niet slecht. Mijn witte bloedcellen zijn licht gestegen, maar niets wijst op een infectie. Waarschijnlijk iets viraal, maar toch geen risico's nemen en andere medicijnen erbij. De andere kindjes zijn naar oma en opa vis zodat mijn man nog de nodige zaken kan regelen. Hier staat een foto van mijn 3 pagadders op het kastje, maar ik heb ze toch liever bij mij. Spijtig genoeg zal dat tot het week-end moeten wachten. De jongste is ook ziek geworden en zit met buikgriep. Ik moet echt vermijden van zelf ook ziek te worden. Dat zou alleen maar meer druk uitoefenen op mijn buik als ik moet overgeven. Ik mis ze enorm! Mijn man kwam deze middag binnen met een nieuwe laptop, zodat ik vanavond via de webcam met de kindjes kan praten en zodat ik ze ook eens zie. Nu ben ik dit bericht aan het schrijven nadat ik ze net op de webcam gezien heb. Hun stemmetje horen en hun lachende gezichtjes zien. Ze slaapwel kunnen wensen en ze een zoentje gooien, klinkt misschien een schamele troost, maar het doet enorm veel deugd en geeft je weer die kracht om de avond en komende nacht tegemoet te gaan. Ondertussen zijn we toch weer 2 dagen verder en morgen bereik ik mijn psychologische grens van 27 weken zwangerschap. We leven van dag tot dag en elke dag dat ons bazeke in mijn buik kan blijven zitten is een dag gewonnen. Dus hopelijk kan ik hier nog enkele weken vertoeven, hoe raar dat ook mag klinken. Mijn grootste wens is dat ik hier nog zeker 4weken kan blijven liggen. Liefst nog langer. Ik wil ook eventjes iedereen bedanken die al goede moed heeft ingesproken. ook de oma's en opa's omdat ze altijd voor ons klaarstaan en in het bijzonder mijn man en toeverlaat omdat hij niet enkel een uitstekende echtgenoot is, maar tevens een uitmuntende vader voor onze kindjes. Bedankt!!!
Het is weer even geleden dat ik wat nieuws ben komen vertellen over Daan, maar hij doet het zo ontzettend goed. We hebben hem gisteren nog eens mee op de weegschaal genomen en hij weegt ondertussen zo'n 5kilo. Zijn kledingmaat is ook al gestegen naar maatje 62 en hij is al heel groot geworden. Toch kijken mensen nog altijd vreemd als ik zeg dat hij 8 maanden is, hij ziet er tenslotte uit als een baby van 3à4 maanden. Zijn reacties zijn wel voor op zijn gewicht en lengte waaruit je wel kan afleiden dat hij ouder is dan dat hij eruit ziet. 
De laatste dag van de grote vakantie heeft zich aangekondigd. Daan had zijn flesje al rond 6u45 gekregen en dus konden we zelf nog wat uitslapen. De wekker van Yari en Rayanne stond op 8u en Andreas wordt wakker wanneer hij dat zelf wilt. Yari en Rayanne hebben zo'n wekkertje dat de ogen open doet als ze uit hun bed mogen komen, de televisie staat al geprogrammeerd zodat ze slechts op de knop hoeven te duwen. We hebben de gewoonte om dan een half uurtje later op te staan en hen te vergezellen. Deze morgen was dat niet anders, enkel wat meer gerommel en lawaai dan gewoonlijk. Wat waren ze toch aan het uitsteken?
Taart voor onze Superpapa 
Een tweetal weken geleden kregen we een brief in de bus van turn- en dansclub THOR uit zichem. Een paar weken eerder was ze daar namelijk eens gaan turnen met haar school. Niet enkel haar school, maar ook andere scholen uit de buurt hadden er de revue gepasseerd, in totaal iets van een 700 leerlingen. In de brief stond te lezen dat er tijdens deze dagen gelet werd op specifieke turneigenschappen. Omdat Rayanne hierin blijkbaar uitblinkt tegenover andere leeftijdsgenoten werd ze dus uitgenodigd om eens een viertal trainingen bij te wonen van de wedstrijdploeg. Nadien kunnen ze nagaan wat de mogelijkheden zijn en kan ze later eventueel toetreden tot de wedstrijdploeg. In totaal waren er zo ongeveer 20 jongens/meisjes geselecteerd die ze graag wilden terug zien. Je kan al geloven dat het als ouder heel veel deugd doet om zo'n brief in de brievenbus tegen te komen.
De laatste dagen liep ik steeds zenuwachtig rond omdat ik ergens het gevoel had dat ze vanaf het week-end elke dag wel konden zeggen dat hij naar huis zou mogen gaan. Zeker vanaf zaterdag, want toen hebben ze me verteld dat hij donderdag zijn gehoortest krijgt. Die test doen ze steeds voor de kindjes naar huis mogen, dus het zou niet lang meer duren. Ik had al laten verstaan dat het een mooie moederkesdag zou zijn als hij zondag naar huis zou mogen komen. Deze voormiddag kwam de arts het nog eens vragen of ik hem zondag al graag mee zou nemen. "Natuurlijk" was mijn antwoord. 
In het UZ Gasthuisberg te Leuven hebben ze twee afdelingen neanotologie. Eén van die twee afdelingen bevindt zich op het tweede verdiep en daar worden de meest intensieve zorgen toegediend. Op die afdeling hebben ze ook nog een onderscheid tussen bepaalde boxen. Zo zijn er box 1, 3 en 6 waar de intensieve zorgen worden gegeven. Box 4, 5 en 9 zijn voor de minder intensieve zorgen. Box 7 is voor kindjes die in isolatie moeten omwille van besmettingsgevaar voor andere kindjes en ten slotte heb je box 8 en 10 die een voorbereiding zijn op het naar huis gaan. Boxen 8 en 10 worden nu ook aangevuld door de neonatale zorgeenheid op de vierde verdieping. Daar liggen kindjes die enkel nog moeten verdikken of goed van een flesje leren drinken. En het is naar die verdieping dat Daan gisteren verhuist is.
Gisteren heeft Daan het heel flink gedaan! Zo goed als al zijn flesjes leeg gedronken zonder dalingen te maken in zijn saturatie. Zelfs het flesje dat ik gegeven had, had hij helemaal leeg! Dat is geleden van toen hij nog borstvoeding kreeg. Hij heeft in de loop van de avond ook zijn eerste spuitjes gehad. Jaja, ons ventje is al drie maanden en moet dus ook die spuitjes krijgen. Deze nacht heeft hij er wat koorts op gedaan en had hij dus ook wat minder gedronken. Maar ik zou hem deze avond wel zien en dan zou hij hopelijk wat beter zijn.
badje bij mama
vraag van Yari bij het jachtluipaard: "dat is toch geen paard opa?"
Gisteren ben ik zoals gewoonte enkel 's avonds tot bij Daan geweest. Hij was blijkbaar al aan het wachten op mijn komst en had al van zich laten horen. Het duurde dan ook niet lang eer ik hem op schoot had genomen. Eerst een proper pampertje aangedaan, wat hij ook niet zo leuk vond, maar dan kon hij knus tegen mama aankruipen. Ik hoef nu zelfs zijn pampertjes niet meer te wegen en dat is wel even wennen. Nog steeds loop ik naar de weegschaal om dan tot de conclusie te komen dat ik daar niet meer hoef te zijn. Het is gemakkelijker om een nieuwe gewoonte aan te leren dan één af te leren vind ik. Daan begint ook heel goed bij te komen, gisteren woog hij 2.030gr. en deze morgen was het al naar 2.070gr. geklommen. Het kan natuurlijk altijd dat hij nog eens een dagje gaat hebben dat hij niet bijkomt, maar ik ben al tevreden dat we eindelijk een eindje van 1.800gr. zitten.
Dinsdag was de papa voor de laatste dag thuis voor hij terug voltijds moest gaan werken. We zijn dan ook redelijk lang bij Daan gebleven. Hij lag aan de kant van het raam zodat ook eventueel bezoek hem via het raam kon zien. Dan zouden ze kunnen kijken hoe hij zijn flesje krijgt en hoe hij lekker bij mij komt knuffelen. Zijn flesje had ik terug in de couveuse gegeven en daarna heb ik hem met zijn neusbrilletje bij mij op schoot genomen. Het duurde niet lang voor hij weer in slaap lag. Die avond belde ik zoals gewoonte naar zijn box om te horen hoe hij het nog na ons vertrek gedaan had. Blijkbaar was hij ondertussen verhuist naar een andere box! Normaal hoor je dat als ouder graag omdat dat een teken is dat je kindje het goed doet, maar bij mij kwam het als een donderslag aan. Die andere box is zoveel drukker en daar liggen veel meer 'grotere' kindjes. Ik had het gevoel dat ons Daantje daar eigenlijk nog niet echt thuis hoort. Hij had het voor de rest van de avond wel goed gedaan hoor en de verhuis zou slechts tijdelijk zijn. Voor hoelang konden ze mij nog niet zeggen. 
We hebben een heel plezante paasmaandag achter de rug. Mijn broer en schoonzus hadden ons uitgenodigd om een lekkere kaasschotel te gaan eten bij hun. Ook mijn ouders waren uitgenodigd en we zijn dus eerst tot bij hen gereden om zo door te rijden tot in Dilbeek. Daar aangekomen had de Paashaas al de cadeautjes buiten gelegd bij het klimrek samen met wat enkele eitjes. Bij het binnenkomen begonnen Alexia en Victoria direct te wijzen naar buiten met de vermelding; "cadeautjes, cadeautjes." Yari en Rayanne hadden het ook in de mot, maar stonden naar mijn verbazing niet zo hevig om te gaan kijken. Misschien omdat ze niet thuis waren en niet goed wisten of ze wel mochten gaan kijken of niet. Na het groentenpapje van Andreas hebben de kindjes hun jasje aangedaan en zijn ze buiten de cadeautjes gaan halen. Binnen konden ze die dan rustig open maken om te kijken wat de Paashaas gebracht had. Wanneer het dan tijd was voor de middagdut van de kleinste pagadders konden we rustig beginnen aan de heerlijke kaasschotel. Die werd vervolgd door een lekker dessert met rode vruchten en een aangename thee of koffie. Voor we het wisten was het alweer tijd om te vertrekken richting Molenstede, we konden het niet te laat maken omdat ik nog graag naar Daantje ging. 
Gisteren woog Daan nog steeds 1.655gr. Hij was dus nog niet zoveel bijgekomen tegenover de dag voordien. In zijn couveuse staat de zuurstof ook terug iets hoger, namelijk op 25% à 26% en dat doet hem wel deugd. 's Avonds heb ik nog wat kunnen kangoeroeën en heb ik nog wat zitten praten met de verpleegster. In die nieuwe box is het toch wat wennen, er loopt daar niet constant iemand rond. De verpleegster heeft vier kindjes onder haar hoede die verdeeld liggen over twee boxen die naast elkaar liggen. Soms is ze dus in de andere box bezig met een kindje en dan zit je alleen in die ene box. Als je iets nodig hebt kan je haar wel 'roepen', want ze draagt een babyfoon zodat ze alles in de twee boxen goed kan volgen. Nu was ik vooral benieuwd naar die volgende stapjes; van een flesje drinken, naar een bedje gaan, het eerste badje geven,... Voor het leren van een flesje te drinken wachten ze tot Daan goed wakker is. Als ze hem wakker moeten maken, is hij nog moe en zou het drinken ook niet vlot verlopen. Ze beginnen dan ook met een paar ml en de rest krijgt hij dan via zijn sonde. Wanneer hij naar een bedje verhuist en wanneer hij zijn eerste echte badje krijgt zal ongeveer tegelijkertijd gebeuren. Eerst moet hij nog wat verdikken tot zeker 1.850gr voor ze hem in een al dan niet verwarmd bedje leggen. Als hij dan zijn temperatuur redelijk goed kan behouden kunnen ze starten met het geven van een badje. 
Het is een druk, maar zeer leuk week-end geweest. Zaterdag hadden we nog wat boodschappen van doen en hadden we wat nood aan nieuwe kleren. In de voormiddag hebben de kindjes eerst nog naar een dvd gekeken over Dinosauriërs terwijl ik nog het nodige poetswerk kon verrichten. Zo konden we dan in de namiddag vertrekken richting de kledingwinkel en het grootwarenhuis. We hadden nog redelijk rap gevonden wat we nodig hadden, maar dat is ook niet moeilijk als je een 'personal assistent' in de winkel hebt rondlopen (mercikes hè oma mobi). Rayanne en Yari hebben al hun keuze gemaakt in zwemgerief voor de zomervakantie. Rayanne een bikini van Barbie en Yari had dan liever een zwembroek van Hotwheels. De boodschappen moesten we gewoon gaan uithalen zodat we niet veel tijd verloren. Tegen de avond aan kon ik weer vertrekken naar Daan. Hij heeft het dit week-end heel goed gedaan. Omdat ik in het week-end meestal rond 20u in het ziekenhuis arriveer hebben ze even wat gesjoemeld met het schema van zijn CPAP zodat het uitkwam dat hij rond 20u zonder CPAP lag. Als je kan kangoeroeën als ze niet aan de CPAP hangen is het veel plezanter dan wanneer dat buisje er ook nog eens aanhangt. Toch had hij nog wat zuurstof nodig en daarom had hij wel zo'n slangetje rond zijn hoofd waar dan twee kleine buisjes in zijn neusgat zitten. Het is net zoals bij volwassenen die nog zuurstof nodig hebben. Hij had wel een lastig moment bij het kangoeroeën, het leek alsof hij zelf niet goed wist hoe hij wilde liggen en tijdens de voeding liet hij nogal veel windjes en was hij ook onrustig. Ik moet nu wel zeggen dat ik redelijk plat lag in de zetel die ze gegeven hadden en dat zou misschien ook de oorzaak kunnen zijn. Sinds die avond ligt hij trouwens vijf uur zonder CPAP en daarna drie uur met CPAP. Zijn gewicht begint stilletjes terug bij te komen. Zo woog hij zaterdag 10gr. meer dan vrijdag.
Daan is de laatste twee dagen terug wat afgevallen door die 'plasmedicatie'. Dit is niet erg omdat hij het overtollige vocht uitplast en die zich niet opstapelt in zijn longen. Hij woog deze morgen 1.600gr, maar hij zal binnenkort wel terug wat bijkomen. Het kan zijn dat hij die medicatie ook thuis verder zal moeten krijgen, maar dat is nu nog te vroeg om met zekerheid te zeggen. Ze zullen eerst in het ziekenhuis proberen om het af te bouwen en als dat lukt heeft hij de medicatie thuis niet nodig. Met het afbouwen van zijn CPAP zijn ze eventjes vlug gegaan tot vandaag. Het ging allemaal heel rap van twee uur zonder CPAP naar vier uur zonder CPAP. Vandaag hebben ze dan besloten om nu eventjes het schema van vier uur met en vier uur zonder CPAP te behouden. Zijn melkvoeding staat nog steeds op 27ml om de drie uur. Deze morgen heb ik hem even op schoot genomen omdat hij zonder CPAP lag. Het zou te vermoeiend geweest zijn voor hem om te kangoeroeën en wij willen dat kereltje ook niet forceren. Rond de middag hebben we nog een gesprek gehad met de arts om alles eens te overlopen. Enkele vragen va onze kant zijn dan ook beantwoord geweest. Zo krijgt hij nog een 'slaaptest' voor hij naar huis mag om na te gaan of hij een monitor moet meekrijgen. Om op vakantie te gaan in de zomer is er geen probleem, behalve dezelfde aandachtspunten bij elk klein kindje dat je meeneemt op vakantie. Wanneer hij van een flesje zal leren drinken is pas als hij volledig zonder CPAP ademt en dat zal dus ook niet voor direct zijn. Waarschijnlijk zal hij ook niet met extra zuurstof naar huis moeten, aangezien hij nu ook maar een minimale hoeveelheid zuurstof extra krijgt. Er is niets dat erop wijst dat Daan extra zuurstof nodig zal hebben. De arts heeft ook al laten verstaan dat hij al een lange weg heeft afgelegd, maar dat hij het wel goed doet. Er zijn nog steeds kansen op infecties en een herhaling van een buikinfectie kunnen ze niet uitsluiten, maar is eerder zeldzaam. Ook zijn oogjes worden wekelijks nagekeken omdat dit ook een teer punt is bij prematuurtjes. Het is niet omdat ze deze week 'goedgekeurd' zijn, dat ze daarom de volgende week ook nog goed zijn.
Links; de eerste dagen. Rechts; vandaag 
Het was vandaag de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen. Rond 10u ben ik daar ongeveer toegekomen zodat het alweer tijd was om af te kolven. Soms lijkt het wel alsof ik niets anders te doen heb, dan voor melk te zorgen... Maar ik doe het met plezier hoor! Tijdens het afkolven heb ik naar het ziekenhuis gebeld om te horen of ze Daan nu hebben kunnen extuberen. Het antwoord was negatief. Het tweede deel van de nacht was hij wat onrustiger en hadden ze wat van de drukken van zijn beademing moeten opdrijven. Daarom wilden ze het nog even uitstellen. Ergens wel een opluchting, want ik had er wel wat schrik voor. Het blijft een grote stap voor ons ventje, maar ze zal toch eens moeten gezet worden. Na het telefoontje nog rap even naar de winkel voor wat vers fruit en brood en dan weer richting ziekenhuis. Ik denk dat ik dat traject nog ga missen eens Daan thuis is...
Vandaag nog eens een rustige dag om naar Daan te gaan. De grote kindjes naar school en onze kleine spruit bij oma en opa vis. Het is toch leuker om zo ontspannend te kunnen vertrekken in plaats van in alle zeven haasten. Toch moet ik nog altijd rekening houden met de uren dat ik moet afkolven, wat soms al eens de nodige organisatie vergt. Of ik moet hier thuis, bij één van de grootouders of in het kliniek kunnen afkolven. Als je kindje bij u is, kan je je gemakkelijk in de auto zetten, maar met afkolven gaat dit niet zomaar. Ik heb dan wel een afkolfapparaat met batterijen, toch moet ik rekening houden met de bewaring van de melk. Die moet onmiddellijk in de frigo gezet kunnen worden of in de vriezer. Als ik die op kamertemperatuur laat, kan ik ze weg gieten en dat zou ik echt zonde vinden. Deze keer heb ik dus in het kliniek afgekolfd in de daarvoor voorziene ruimte op het verdiep van neonato zelf. 
Ik ben gisterenavond niets meer komen schrijven omdat ik gewoon de fut niet meer had. Het is een zeer vermoeiende dag geweest gisteren met bezoekjes, maar ook de weerslag op mijn lichaam van de dag ervoor. Ik voelde me toen zo goed dat ik waarschijnlijk net iets te veel heb gedaan. En dat heb ik geweten!
