Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Ondertussen is ons Daantje al twee weken thuis en gaat het heel goed. Het is en blijft wat zoeken, maar dat heb je bij elk klein kindje wel. In de loop van de week is de verpleegkundige van Kind en Gezin ook nog eens langs geweest. Waar wij vooral nieuwsgierig naar waren was zijn gewicht. Hij zou toch een 200gr moeten bijgekomen zijn sinds zijn ontslag. Toen ze de weegschaal boven haalde begonnen de zenuwen zich in mijn hele lijf al te vormen. Toch raar hoe je voor zoiets zo zenuwachtig kan zijn en vooral benieuwd. Op de weegschaal liggen deed Daantje niet graag, maar hij had zich al bij al nog kranig gehouden. Hij was met een gewicht van 2.620gr naar huis gekomen en nu woog hij 2.740gr. Hij was dus 120gr bijgekomen op die twee weekjes. Eigenlijk wat aan de lage kant, maar zoals al eerder op de blog vermeld verliepen de eerste dagen niet zo goed als het op drinken aankwam. Het is dus best mogelijk dat hij daar wat afgevallen is. Volgende week komt ze nog eens terug en dan kunnen we kijken of hij op die week goed is bijgekomen. Als dat niet het geval is, zal er toch eens een telefoontje naar het ziekenhuis gebeuren om te horen hoe het dan verder moet en wat we eventueel kunnen doen om hem te laten verdikken. Nu drinkt hij zijn flesjes heel goed dus denk ik wel dat hij zal bijkomen. Hij zit op een gemiddelde van 7 à 8 voedingen van telkens 60ml à 75ml per fles. Overdag durft hij wel eens na twee uur terug achter zijn fles vragen, maar 's nachts slaapt hij relatief goed. Gewoonlijk laat hij er dan 4u tussen, maar deze nacht heeft hij er zelfs 5u tussen gelaten. Zo'n uurtje langer slapen voel je wel hoor. Rayanne is woensdag nog eens gaan turnen en het ging al veel beter dan de vorige keer. Geen traantjes deze keer, maar een opgetogen meisje dat zich verheugde om de oefeningen mee te doen. Bij sommige oefeningen verschiet ik ervan hoe lenig ze eigenlijk is en tot wat ze allemaal in staat is. Yari is mee komen kijken en de papa heeft een goede wandeling gedaan met de twee kleinste pagadders. Hij is te voet van Molenstede tot in Zichem gewandeld. Ik denk dat dat zo'n 4km zal zijn en aan zijn bezwete gezicht te zien, zal ik er niet ver naast zitten. Met Yari ben ik gisteren nog eens naar de controlerend geneesheer moeten gaan in verband met zijn verhoogde kinderbijslag. Op een kwartier stonden we daar terug buiten en Yari had er zelfs niets moeten doen. Het enige wat die arts doet is de hele hoop paperassen, die we al doorgestuurd hadden naar Brussel, overlopen en op een ander papiertje kort samenvatten. Eigenlijk best erg dat ze zo beoordelen of je al dan niet nog recht hebt op verhoogde kinderbijslag. Hoe beter je documenten ingevuld zijn en hoe meer informatie erop staat, hoe beter dus. Die documenten samenstellen of eens lezen is niet een pretje voor de ouders. Wat er op die documenten staat is eigenlijk het tegengestelde van wat elke ouder doet. Men belicht er juist de problemen en de zaken dat je kind niet kan of niet goed kan, terwijl je als ouder liefst die dingen in de verf zet waar je kindje juist wel goed in is. Nu is het dus nog afwachten wat het besluit zal zijn vanuit Brussel.
Een tweetal weken geleden kregen we een brief in de bus van turn- en dansclub THOR uit zichem. Een paar weken eerder was ze daar namelijk eens gaan turnen met haar school. Niet enkel haar school, maar ook andere scholen uit de buurt hadden er de revue gepasseerd, in totaal iets van een 700 leerlingen. In de brief stond te lezen dat er tijdens deze dagen gelet werd op specifieke turneigenschappen. Omdat Rayanne hierin blijkbaar uitblinkt tegenover andere leeftijdsgenoten werd ze dus uitgenodigd om eens een viertal trainingen bij te wonen van de wedstrijdploeg. Nadien kunnen ze nagaan wat de mogelijkheden zijn en kan ze later eventueel toetreden tot de wedstrijdploeg. In totaal waren er zo ongeveer 20 jongens/meisjes geselecteerd die ze graag wilden terug zien. Je kan al geloven dat het als ouder heel veel deugd doet om zo'n brief in de brievenbus tegen te komen. Deze namiddag zijn we met het zonnetje in de rug richting Zichem getrokken. Ik denk dat ik al even zenuwachtig was als Rayanne zelf. Rayanne was heel enthousiast tot het moment dat ze haar kwamen halen. Er waren slechts 3 meisjes opgedaagd vandaag en dus was het een hele kleine groep. Terwijl ik boven vanuit een kleinere ruimte zat toe te kijken, stond Rayanne al wenend toe te kijken welke oefeningen de andere meisjes deden. Zelf wilde ze niet mee doen, maar vroeg ze constant achter mij. Ik ben dan maar eventjes de zaal ingegaan en heb eens met haar gepraat. nadien heeft ze heel flink meegedaan en had ze er zelfs plezier in. Achterwaarts tuimelen, handstand doen en doorrollen, aan de baren hangen,... alles deed ze met een lach. Woensdagavond mag ze nog eens teruggaan voor een volgend lesje en daar kijkt ze nu toch naar uit. We zullen dan wel zien of ze nog steeds zo verlegen zal zijn in het begin als vandaag, maar laat ons hopen van niet. Ergens zal ik nu wel even pushen om ze toch te laten gaan zodat ze merkt dat het leuk is en dat ze steeds meer en meer vaardigheden zal kunnen. Een kindje van haar leeftijd heeft die duw in de rug soms eens nodig, zeker bij zo'n beslissingen. Het zou me een slecht gevoel geven als ze later tegen mij zou zeggen dat ze dat toch graag had gekund. Wanneer we merken dat ze volledig tegen haar zin gaat e dat ze helemaal geen motivatie heeft, kan ze stoppen, maar nu misschien toch even die bittere pil slikken als het nodig is.
Voor diegene die het zich afvragen; de thuiskomst van Daantje is niet het einde van deze blog, maar wel het begin van een nieuw hoofdstuk. Ik blijf mijn blogje schrijven al zal het niet meer zo frequent zijn als de vorige maanden. Het is zowel voor mezelf als voor de kindjes een leuke herinnering voor later. Ook voor familie en vrienden zal het misschien leuk zijn om te lezen wat we hier in Molenstede uitspoken en hoe Daantje en al de andere kindjes opgroeien. Zo ga je nog binnenkort nog kunnen lezen hoe Rayanne het op de turnles gedaan heeft (ze had een brief gekregen om eens naar trainingen te komen van de wedstrijdploeg om te zien wat de mogelijkheden zijn), hoe de babyborrel van Daantje gegaan is, wanneer Yari op bosklassen vertrekt en zijn avonturen daar en de volgende grote stapjes van Andreas. Ik zal waarschijnlijk ook wat meer komen vertellen en tonen over mijn nieuwe hobby die ik sinds zeer kort uitoefen, namelijk taartdecoratie. Hopelijk hebben jullie nog veel leesgenot en mag ik jullie berichtjes blijven ontvangen!
Het is weer eventjes wennen met zo'n klein pagadderke in huis, maar het doet plezier om af en toe eens zijn gekreun op de achtergrond te horen. Het rare is dat we hem nu pas kunnen beginnen leren kennen. Het is zo precies een stapje dat we overgeslagen hebben. Als je een normale bevalling hebt en je kindje ligt direct bij u op de kamer, leer je ook onmiddellijk zijn gewoontes en gedragingen kennen. Tegen dat je dan naar huis mag weet je hoe je kindje doet als hij honger heeft of een vuile broek heeft of als hij gewoon wat lastig is. Dat begint nu pas bij ons en het zal een paar dagen een ontdekkingsreis worden. Zo ook met zijn flesjes wat het eerste obstakeltje geworden is en het begin van een heuse zoektocht. In het ziekenhuis kreeg hij flesjes met een vrij lang speentje en werd de melk bereid met Spa water. Hier thuis hebben we altijd het water van aldi gebruikt voor de andere kindjes en dus nu hadden we ook dat water in huis gehaald. Zijn eerste flesjes gingen heel moeizaam en hij werd er zelfs lastig van tijdens de voeding. Misschien ligt het wel aan de speentjes van op onze flesjes, die zijn toch net iets anders dan die van het ziekenhuis. Om dat te weten te komen heb ik een flesje van het ziekenhuis geseriliseerd en eens bij de volgende voeding aangeboden. Het ging iets vlotter naar binnen, maar nog steeds niet zoals in het ziekenhuis. Wanneer ik naar het ziekenhuis belde vertelde ze me dat de speentjes van Dodie nog het beste trekken op die van het ziekenhuis. Vrijdag was onze eerste taak speentjes halen van Dodie en die eens gebruiken. De eerste flesjes gingen vrij goed, maar 's nachts en zaterdagmorgen ging het weer moeilijk en was er weer groot protest van ons klein bazeke. Tja, aan de speentjes lag het dus ook niet. Misschien is de temperatuur van het flesje niet goed ofzo? We warmden zoals gewoonte het flesje in de microgolf op en voelde dan of het warm genoeg was of niet te warm. De temperatuur is al altijd ideaal geweest naar onze mening, maar toch hebben we onze flessenwarmer terug boven gehaald. Die zal de temperatuur misschien iets beter verspreiden over het ganse flesje. Diezelfde dag begon het tot ons door te dringen dat hij in het ziekenhuis ander water kreeg dan hier. Zou dat er iets mee te maken hebben? Spa water proeft inderdaad wel wat anders dan ander water. Omdat de papa toch nog naar de bakker moest, is hij ineens een fles Spa water gaan halen om dat eens uit te testen. Zijn eerste flesje met dat water ging goed binnen en zonder protest. Zouden we het gevonden hebben? We maakten ons niet te euforisch, want de vorige flesjes gingen ook telkens de eerste keer goed, maar daarna weer niet meer. Hij kreeg in de loop van zaterdag dus flesjes met Spa water en met onze eigen sppeentjes en niet meer die van Dodie. Het is best moeilijk om zo een paar dingen uit te sluiten, maar het is de enige manier om het te weten te komen. Deze nacht heeft hij dus ook flesjes met Spa gekregen en heeft hij heel goed gedronken. Ik denk dat we nu wel mogen zeggen dat onze eerste korte zoektocht hopelijk voorbij is, maar ik ben ervan overtuigd dat er nog wel meerdere tochtjes zullen volgen.
Al sinds de morgen wist ik met mijn zenuwen geen blijf. De spanning stond zo van me af te lezen en ik had zo veel zin om het gewoon uit te schreeuwen of zoals een klein kind beginnen juichen en roepen en dansen. Zo onbeschrijfelijk gelukkig was ik gisteren. Daantje zijn wiegendoodtest was in orde en ook de gehoortest was oké. Niets dat dus op eventuele problemen zou wijzen. Het enige wat we nog meekregen van medicatie was zijn Gaviscon en zijn puff met Pulmicort. Alvorens we naar het vierde verdiep gingen met onze lege maxi-cosi zijn we nog rap wat pralines gaan kopen om toch niet met lege handen te moeten toekomen. Het echte cadeau is nog in de maak en zal pas de volgende visite kunnen afgegeven worden. Ik ben namelijk al enkele weken bezig met naaien en zou dit graag laten inkaderen om af te geven op neonato. We waren eerst nog gaan kijken naar een bloemetje, maar die zijn zo schandalig duur geworden...! In de lift begonnen de zenuwen weer op te komen, de vreugde en blijdschap kon ik niet meer verbergen. Het kon nu niet rap genoeg gaan. Eerst nog wat uitleg van de verpleegster en een hele resem afspraken voor de opvolging en daarna kon hij zijn laatste flesje in het ziekenhuis benuttigen. In de maxi-cosi was Daantje op het eerste zicht niet gelukkig, wenen en spartelen en ik was natuurlijk vergeten om een gesteriliseerde tut van thuis mee te brengen. We hebben dan het tutje van het ziekenhuis meegenomen en ik heb gezegd dat ze het maar moeten facturen. We konden hem toch moeilijk zo wenend meenemen? Nog even een tussenstop op het tweede verdiep waar hij toch 13 weken gelegen heeft en dan richting auto. Verbazend genoeg was ik zo gelukkig dat ik zelfs geen traantjes kon laten in het ziekenhuis. Bij de aankomst aan de auto zijn ze uiteindelijk wel beginnen vloeien. Het besef dat hij eindelijk mee mag, eindelijk is hij van ons en kan onze opvoeding beginnen. Omdat we dachten dat we niet op tijd terug zouden zijn om Rayanne van school te halen, hadden we oma en opa vis al opgetrommeld om ze te gaan uithalen. Dat was blijkbaar niet nodig, want we stonden mooi op tijd aan de schoolpoort met haar nieuwe broertje. Oma en opa vis zaten bij ons thuis te wachten met Andreas. Rayanne was zo blij met deze verrassing en ook de juffen konden het niet laten om toch eens naar onze nieuwe aanwinst te komen kijken. Eens thuis konden we hem rustig installeren in zijn nieuwe omgeving. Een park met vele kleurtjes rondom hem en boven hem een mooie kleurrijke mobiel met rustgevende muziek. Nu was het nog enkel wachten op de bus van Yari (gaat naar Buitengewoon onderwijs en zit bijgevolg niet op dezelfde school als Rayanne). De begeleidster van de bus leefde ook al van in het begin mee en dus heb ik Daantje vanachter het raam eens laten zien. De duim omhoog en de bus kon weer verder. De vraag of ze hem op schoot mochten nemen duurde natuurlijk niet lang en dus gingen ze mooi in de zetel zitten tot mama of papa Daantje op schoot zette. Zo content dat ze allebei waren met hun kleine broertje in de armen. Ook onze andere kleine pagadder reageerde heel positief. Hij begon met zijn hoofd aaikes te geven en ook zoentjes waren er in overvloed. Pas als oma en opa vis terug richting Holsbeek keerde, kwam het gevoel van ons complete gezinnetje naar boven. Gewoon genieten van Daantje in zijn parkje te zien liggen en de andere kindjes te zien spelen. Meer moet dat toch niet zijn? Toch?
Vandaag was het tijd voor de wiegendoodtest die ze standaard doen enkele dagen voor het ontslag. Ze hadden me al verteld dat hij terug met heel wat kabels en plakkers in zijn bedje zou liggen, maar zo veel kabels had ik nu ook weer niet verwacht. Op zijn hoofd een hele reeks en op zijn borstkas ook nog eens een hele resem. Zijn hoofdje was zelfs 'ingepakt' met zo'n netje, ik veronderstel om de plakkertjes op hun plaats te houden. Al die kabels waren verbonden met de computer die naast zijn bedje stond en waar je de grafieken op het scherm kon volgen. Oh ja, hij had ook terug een plakkertje op zijn neus om het kabeltje dat de ademhaling registreert te fixeren. Nu is het bang afwachten wat het resultaat zal zijn. Ik hoop dat hij geen risico heeft op wiegendood, want dan ben ik helemaal niet meer gerust. Als de test uitwijst dat hij wel een verhoogde kans heeft, krijgt hij een monitor mee naar huis zodat we er op tijd bij zijn als hij zou stoppen met ademen. De uitslag van deze test zal ik morgen weten. Donderdag krijgt hij in de voormiddag nog zijn gehoortest die ze anders bij Kind en Gezin doen. En in de namiddag mag hij dan eindelijk mee naar huis. De kinderen kijken er nu ook wel naar uit en ik heb nu de laatste voorbereidingen getroffen. Zijn bedje mooi opgedekt, zijn parkje mooi aangekleed en de luiertafel klaargezet zodat alles aanwezig is. Bij het klaarleggen van de kleertjes besefte ik eigenlijk pas echt dat hij wel degelijk naar huis komt. Soms voelt het nog onrealistisch aan en zal ik het waarschijnlijk pas echt beseffen als hij hier in zijn parkje van zijn oortjes zal maken.
De laatste dagen liep ik steeds zenuwachtig rond omdat ik ergens het gevoel had dat ze vanaf het week-end elke dag wel konden zeggen dat hij naar huis zou mogen gaan. Zeker vanaf zaterdag, want toen hebben ze me verteld dat hij donderdag zijn gehoortest krijgt. Die test doen ze steeds voor de kindjes naar huis mogen, dus het zou niet lang meer duren. Ik had al laten verstaan dat het een mooie moederkesdag zou zijn als hij zondag naar huis zou mogen komen. Deze voormiddag kwam de arts het nog eens vragen of ik hem zondag al graag mee zou nemen. "Natuurlijk" was mijn antwoord. "Het zou misschien ook al vroeger kunnen als je wilt" was het volgende dat ze zei. Ik voelde mijn tikkertje sneller slaan en de traantjes begonnen lichtjes op te komen. "Vroeger mag natuurlijk altijd" zei ik haar verwachtingsvol. Ze zei me toen dat hij donderdag na de gehoortest naar huis mag. Mijn traantjes heb ik toch nog kunnen bedwingen, maar ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo opgelucht en zo blij heb gevoeld als deze middag. Na exact 15 weken op neanotologie gelegen te hebben mag ons klein ventje naar huis. Hij is op donderdag 21 januari 2010 geboren en opgenomen en 106 dagen later mag hij eindelijk naar huis. Woensdag verjaar ik en word ik 28jaar en dit is de mooiste cadeau die ik ooit zal krijgen!! Tegen de Yari en Rayanne konden we nu ook zeggen dat ze nog maar drie keer moeten slapen voor hun kleine broertje naar huis komt.Ze leken ook blij en vooral Rayanne zal content zijn dat de mama nu niet meer zo vaak naar het ziekenhuis moet. Morgen mag ik een flesje van thuis meenemen naar het ziekenhuis om te zien of Daantje er flink van kan drinken. Die laatste dagen zullen wel weer lang duren, maar we proberen onze zinnen wat te verzetten zodat de tijd toch goed vooruit gaat.
Rustig opstaan, kindjes klaarmaken voor school en Andreas klaarmaken om naar oma vis te gaan. Het is een routine die er al goed inzit en die hopelijk binnen een korte tijd terug wat zal veranderen. Hoe dichter de eindstreep in zicht is, hoe langer alles begint te duren en hoe grote het verlangen wordt. Gisterenmorgen had ik zelfs zenuwen toen ik de telefoon nam om te bellen. Zal hij al zijn flesjes terug flink gedronken hebben? Er gaat toch weer geen ander probleem opgedoken zijn? Zenuwen die blijkbaar nergens voor nodig waren, hij had flink zijn flesjes gedronken zonder problemen. Oef, zo kon ik met een tevreden gevoel de baan op richting ziekenhuis om zijn badje te geven. Zoals gewoonlijk weer enkele minuten rondrijden op de parking in de hoop dat er iemand vertrekt zodat ik dat plaatsje kan innemen. Aangezien we nu met een 'buske' rondrijden kunnen we niet ondergronds parkeren en worden de plaatsen om ons te zetten dus iets of wat beperkt. Deze keer viel het nog goed mee en heb ik niet zo lang moeten wachten eer ik plaats had. De stress van de auto te parkeren was achter de rug en dan begint het verlangen om Daan te zien weer op te borrelen. Hij lag rustig te slapen zodat ik nog wat tijd had om nog wat in mijn boekske te bladeren. Deze keer was het eens een Dag Allemaal. Het liefst van al laat ik hem op zijn eigen tempo wakker worden zodat hij zeker goed wakker is voor zijn flesje. Deze keer is hij rond iets na 11u wakker geworden en kon ik alles beginnen klaarzetten voor zijn badje. Bij het inzepen had hij al redelijk wat windjes gelaten en had ik schrik dat er iets meer op de handdoek zou belanden, maar hij heeft het flink bij windjes gelaten. In het bad zelf lag hij rustig te genieten toen ik opeens zijn hoofdje rood zag worden, een prrrt hoorde en belletjes naar boven zag komen. Niet veel later bleek er ook iets anders naar boven te komen... Daantje maar rap uit bad gehaald en de verpleegster geroepen. Rustig het water laten lopen en dan kunnen we dat met een doekje eruit halen. Maar de stroom naar de afvoer was niet meegerekend. Even niet opletten en weg was hij, de afvoer in... Wat was het een hilarisch moment zeker toen de andere verpleegster vroeg of hij ook stoelgang had gemaakt in de pamper of enkel pipi. Na zijn avontuur in bad kon hij dan zijn flesje beginnen drinken. De eerste 30ml gingen heel vlot, maar dan viel hij wat stil. Zijn melkje was al wat afgekoeld en terwijl ik hem rechtop hield voor zijn boertje, riep ik de verpleegster om zijn flesje terug in de warmer te zetten. Tenslotte deden ze dit ook op het tweede verdiep en was dit zelfs een tip die ze me gegeven hadden omdat hij zijn flesjes graag warm drinkt. "Ik doe dat niet" was haar kordate antwoord. Het eerste wat ik dacht was in de aard van "verdomme". Ze heeft wel voorgesteld om een nieuw flesje te maken van 15ml en dat op te warmen. Dat was voor mij ook goed, maar ik vond het wel vervelend dat er weer maar eens iets anders gezegd wordt op het tweede en het vierde verdiep. Blijkbaar mag het volgens de regels niet, maar ieder doet er meer wat hij/zij wilt was haar uitleg. Ik heb voor de moment niet veel nodig om op mijn paard gezet te worden dus heb ik even kordaat geantwoord: "het hangt er dus vanaf welke verpleegster ik heb?" Pas op, ik snap die verpleegster wel hoor. Ze wil geen risico nemen dat hij daardoor ziek wordt of diarree krijgt, maar het is heel vervelend dat de verpleegsters dan niet allemaal hetzelfde zeggen. Vanaf nu wordt er dus een reserve flesje ingezet voor Daan voor als zijn andere flesje te koud wordt. Zo kan hij toch telkens warme melk drinken zonder het risico te lopen van diarree te krijgen ofzo door een verkeerd gebruik.
Toen ik gisteren in de namiddag belde om te horen hoe hij gedronken had was het niet zo goed. Zijn flesje van 12u was slechts 10ml en zijn flesje van 15u slechts 20ml. Op de vraag of het kwam door de verandering van voeding kon de verpleegster niet antwoorden. Zij had hem namelijk niet verzorgd en dus heeft ze mij de verpleegster doorgegeven die voor Daantje zorgt. Blijkbaar hebben de artsen toch beslist om geen gewone voeding te geven, maar blijft hij Nutramigen krijgen. Ze vinden het risico te groot en willen dat hij tot 6maanden Nutramigen drinkt. Konden ze dat geen twee weken eerder ook al zeggen? Ik zit al meer als twee weken te vragen of ze gaan veranderen van voeding, maar het was wel altijd iets. Eerst moest hij nog bijkomen, dan had hij die motilium gekregen en moesten ze dat eerst evalueren. Ze konden toen toch al zeggen dat ze niet wilden overschakelen omdat het risico te groot is! Aan telefoon met de supervisor kregen we dan ook te horen dat hij onder curve zit qua gewicht en dat hij dus iets meer moet bijkomen. Ze nemen een gemiddelde van 150gr. per week en daar komt Daan niet aan. Dat is dus ook het eerste wat we daarvan hoorden, want elke verpleegster zei dat zijn gewicht goed was en dat het enkel wachten is tot hij zijn flesjes goed drinkt. De papa heeft hem dus eens goed laten horen aan telefoon en duidelijk gemaakt dat de communicatie tussen arts, verpleging en ouders beter kan. De periode dat hij die flesje drinkt kan een week duren, maar kan evengoed 3 weken duren. Hetgeen eerder gezegd is geweest, dat hij begin mei naar huis zou kunnen, leggen we nu dus naast ons neer. Ik vind wel dat ze dan zo geen uitspraken mogen doen als het nog evengoed 3 weken kan duren. Het is een beetje spelen met de gevoelens en het is zo al moeilijk genoeg. Deze voormiddag heeft Daan genoten van zijn badje en heeft hij zijn flesje heel goed gedronken, hij had zelfs 5ml meer gedronken. de arts heeft dan ook beslist om zijn voeding naar 45ml te veranderen omdat hij deze nacht blijkbaar ook 45ml gedronken had. Hopelijk blijft het nu zo goed gaan en drinkt hij nu elk flesje leeg, of toch zo goed als bijna leeg. Ik heb de arts ook nog eens aangesproken over zijn curve en hij zit dus onder de gemiddelde curve, maar hij blijft wel zijn eigen curve mooi volgen. Hij komt bij, maar het gaat stilletjes aan. Vandaag zat hij net onder 2.400gr. Dat wil zeggen dat hij maar 15gr. is bijgekomen tegenover gisteren en ze zouden dus graag hebben dat het eerder zo'n 20gr. per dag is. Ach, ik ben al blij dat hij zijn eigen curve volgt en dat hij bijkomt. Kleine kindjes worden uiteindelijk toch ook groot.
Opgekruld in de zetel, met de zakdoeken bij de hand. Wat had ik het moeilijk gisterenavond! Eigenlijk al de ganse dag en ik weet zelf niet goed hoe het kwam. We hadden nog eens gevraagd hoe het nu zat met zijn voeding omdat hij het toch nog altijd moeilijk heeft om die melk te drinken. Het antwoord van de arts was dat hij toch goed dronk dus waarom dan veranderen? Het is zo frustrerend omdat hij begin april zijn flesjes met moedermelk zo goed dronk en sinds hij nu Nutramigen krijgt zo slecht... Komt het door de melk? Is het omdat hij nu in een bedje ligt? Maar hij ligt nu toch al een tijdje in zijn bedje, dus ik zou denken dat hij zich daar toch al aan heeft aangepast. Waarom willen ze niet gewoon eens proberen?? Als hij allergisch is, zal hij er wel op reageren EN dan is deze vraag ook al opgelost. Nu zit ik met de vraag "wat als...". Normaal kun je die vragen meestal niet oplossen en blijf je gissen, maar nu zouden we die vraag wel kunnen oplossen. Wat als hij gewone voeding krijgt? Gaat hij dan beter drinken? Gaat hij er een reactie op doen? Gaat hij hetzelfde blijven drinken als bij de Nutramigen? Allemaal vragen waar ik gisterenavond nog geen antwoord op had. Om 22u30 mijn bed ingekropen om vijftien minuten later terug naar de living te komen en in alle rust en stilte al de traantjes de vrije loop te geven. Niemand die me ziet of hoort, enkel ik en mijn zakdoeken. Blijkbaar ook zo in slaap gevallen, want rond iets na middernacht ben ik wakker geworden en ben ik stilletjes terug mijn bed ingekropen. Deze morgen leek het wel eeuwen te duren voor het 9u was. Tijd om te bellen en om te horen hoe Daantje het vannacht gedaan had. Hij heeft zijn flesjes van deze nacht en deze morgen leeg gedronken! Wat een opluchting, maar toch bleef het ergens knagen. Daarna vertelde de verpleegster me dat ze voor het flesje van 12u eens gewone Nutrilon mag geven. Dat had ik helemaal niet verwacht! Ik zat nu echt met het gevoel dat hij met Nutramigen naar huis zou gaan en dat we ook niet zouden weten of hij allergisch is. In de loop van de dag zal deze vraag dus beantwoord worden. Wat hoop ik toch dat hij geen reactie op de melk gaat hebben en dat hij vlot van zijn flesje gaat drinken. Dat is het enige wat hem nu nog tegen houdt om naar huis te mogen komen. Zijn gewicht is goed (2.380gr.) en zijn parameters zijn ook goed. Het is enkel wachten tot hij al zijn flesjes leeg drinkt. De uren worden dagen en de dagen worden precies weken. Nog even geduld en dan... dan is deze rollercoaster van gevoelens, stress en frustraties eindelijk voorbij. Nog heel even...
In het UZ Gasthuisberg te Leuven hebben ze twee afdelingen neanotologie. Eén van die twee afdelingen bevindt zich op het tweede verdiep en daar worden de meest intensieve zorgen toegediend. Op die afdeling hebben ze ook nog een onderscheid tussen bepaalde boxen. Zo zijn er box 1, 3 en 6 waar de intensieve zorgen worden gegeven. Box 4, 5 en 9 zijn voor de minder intensieve zorgen. Box 7 is voor kindjes die in isolatie moeten omwille van besmettingsgevaar voor andere kindjes en ten slotte heb je box 8 en 10 die een voorbereiding zijn op het naar huis gaan. Boxen 8 en 10 worden nu ook aangevuld door de neonatale zorgeenheid op de vierde verdieping. Daar liggen kindjes die enkel nog moeten verdikken of goed van een flesje leren drinken. En het is naar die verdieping dat Daan gisteren verhuist is. Die ochtend ging alles zoals gewoonte; kindjes klaarmaken voor school, Andreas gaan afzetten en dan naar box 10 om Daan zijn badje te geven. Na het bad heeft hij nog zijn flesje gehad en kon hij nog rustig op schoot blijven zitten. Enkele minuten later kwam de adjunct-verpleegster me vertellen dat hij die namiddag naar N* (4de verdieping) mocht verhuizen. Ik kreeg het warm en koud op dezelfde moment. Wat een grote stap voor onze jongen, maar nu al onverwacht afscheid nemen van de dienst waar hij maar liefst 13,5 weken gelegen heeft. Met de traantjes in mijn ogen heb ik zijn bedje samen met de verpleegster naar N* verhuist. Zo'n emotioneel moment kom je niet vaak tegen... Eenmaal boven kreeg hij een plaatsje kort bij de verpleging zodat ze hem goed in het oog konden houden. Het is er zo anders dan op de tweede verdieping. Waar Daan op de tweede verdieping met zo'n 6 op een box lag, liggen er nu meer kindjes op de afdeling. Deze afdeling is ook niet in boxen opgedeeld. Er zijn enkel 4 aparte boxen voor telkens één kindje, maar al de rest ligt op een grote, ruime zaal bij de balie van de verpleging. Het is wel wat gewoon worden. Ik had het er dan ook moeilijker mee dan Daantje zelf natuurlijk. Hij bleef gewoon rustig verder slapen en trok zich van de ganse verhuis niets aan. Deze morgen ben ik dan voor de eerste keer zijn badje gaan geven op N*. Waar liggen die handdoeken hier? Waar staat die ontsmettingsalcohol? En de vuilbakken... waar vind ik die nu weer? Ik stond weer even te draaien en te zoeken, maar al gauw heb ik mijn weg daar wel gevonden. De teller van zijn gewicht stond op 2.340gr. en zijn flesjes begint hij steeds beter te drinken. Af en toe eens een flesje dat het wat minder gaat, maar dat heb je ook bij voldragen pasgeborenen. We zijn nu echt aan het aftellen eer hij naar huis mag en zals het aan ons had gelegen liever gisteren dan morgen. De laatste loodjes wegen echt wel het zwaarst!!
Gisteren heeft Daan het heel flink gedaan! Zo goed als al zijn flesjes leeg gedronken zonder dalingen te maken in zijn saturatie. Zelfs het flesje dat ik gegeven had, had hij helemaal leeg! Dat is geleden van toen hij nog borstvoeding kreeg. Hij heeft in de loop van de avond ook zijn eerste spuitjes gehad. Jaja, ons ventje is al drie maanden en moet dus ook die spuitjes krijgen. Deze nacht heeft hij er wat koorts op gedaan en had hij dus ook wat minder gedronken. Maar ik zou hem deze avond wel zien en dan zou hij hopelijk wat beter zijn. In de voormiddag zijn we met de kids nog eens naar de Halve Maan geweest, dat was ook al geleden van vorig jaar. Op de speeltuin spelen, wandelen, bij de diertjes kijken en nog een fris glas cola drinken op het terras. Zalig om zo van die eerste zonnestralen te genieten. In de namiddag stond er barbecue op het menu. Gezellig buiten op het dakterras eten, maar dat was buiten de buren gerekend. Aangezien hun barbecue al in gang stond hebben ze ons vriendelijk uitgenodigd om bij hun te tafelen. Dat leek ons ook wel een tof idee en dus zijn wij met ons vlees en onze groenten over de haag gekropen. Een beetje luiigheid van mijn kant om even rond te gaan... Het is een heel gezellige namiddag geworden en eigenlijk is het spijtig dat we dat in die vier jaar dat we hier nu wonen nog niet eerder gedaan hadden. De namiddag is voorbij gevlogen en buiten een tuimeling van Andreas is alles ook heel tof verlopen. De kinderen kunnen het ook heel goed met elkaar vinden waardoor de sfeer er natuurlijk alleen maar beter op wordt. Zeker voor herhaling vatbaar, maar dan eens aan onze kant. Vanavond ben ik zoals gewoonlijk nog tot bij Daan gegaan. Hij weegt nu al 2.290gr. en gaat de goede richting uit. Enkel zijn flesjes heeft hij niet goed gedronken deze keer. Hij heeft ook weer zichtbaar meer dalingen gedaan met de saturatie. Misschien dat die spuitjes daar toch voor iets tussen zitten?
Daan is gisteren naar een andere box verhuist. Deze keer voelde ik me er wel goed bij, het is weer een stapje dichter naar huis. Hij doet allees heel goed, maar drinkt nog steeds geen volledige flesjes leeg. En misschien is dit nu mijn moedergevoel dat spreekt, maar ik heb de indruk dat het enkel en alleen aan de melk ligt. Die smaakt niet goed en je merkt dat ook aan hem. Ik ben natuurlijk geen dokter, maar soms kan een moedergevoel ook het juiste gevoel zijn. Wie kent tenslotte je kind het beste? Ik blijf dus nog steeds elke dag vragen wanneer ze eens van melk gaan veranderen. Ze gaan toch eens die stap moeten zetten en het risico nemen. En liever in het ziekenhuis dan hier thuis. Als hij dan toch niet goed zou reageren op de gewone kunstvoeding, ligt hij tenminste al op de juiste plaats. Hem mee naar huis krijgen en dan na een tijdje terug naar het ziekenhuis moeten gaan omdat hij reageert op de andere melk kan ik echt niet meer aan. Dus blijven aandringen en hopelijk wagen ze die sprong in de nabije toekomst. Zeker omdat ik juist die indruk heb dat hij niet goed drinkt omdat hij het niet lust, is de thuiskomst voor Daan nog veraf voor mij. Hoe eerder hij die andere melk eens mag proberen (en als hij die goed verdraagt), hoe beter hij misschien zal drinken en hoe rapper hij naar huis kan. Gisteren heeft hij wel al beter gedronken dan de dagen ervoor. Meestal lag het rond 30ml en is het nog een 10ml per sonde. Zijn gewicht blijft ook omhoog gaan en zat gisteren op 2.235gr. Dus het is echt enkel het flesje leegdrinken. Komaan Daantje, laat zien wat je kunt zodat je gauw mee mag naar huis en dat ik kan gaan stoefen met mijn flinke knaap.
Maandag was het eindelijk zover, het grote badmoment voor Daan EN voor mezelf. Hij mocht voor de eerste keer in zijn jonge leventje in het grote bad. De verpleegster gaf eerst een demobadje zodat ik het de dag nadien zelf kon doen. Eerst zien dat alles bij de hand ligt; handdoek, washandje, eventueel nieuwe electrodes, badzeep, thermometer, propere kleedjes, pamper, vochtige doekjes en de weegschaal. Dan is het tijd om het badje te laten vollopen en Daantje uit zijn bedje te halen. Eerst werd hij zonder kleedjes en pamper op de weegschaal gelegd die 2.180gr. aanduidde. Hij was weer wat bijgekomen. Het inzepen vond hij minder plezant en ook in het bad was het nog even wennen voor hem. Zolang hij mooi stil kon blijven drijven op de arm vond hij het goed, maar van zodra de verpleegster hem begon af te spoelen door zachtjes met de hand water over zijn lijfje te gieten, schrok hij steeds en vond hij het minder aangenaam. Hij zal nog eventjes moeten wennen aan dat badje denk ik. Nadat hij wat had kunnen dobberen in het water was het weer tijd om hem af te drogen. Weer zo'n moment dat hij alle registers open trekt en dat hij aan iedereen wel laat weten dat hij het niet zo plezant vindt. Eens zijn kleedjes aan en terug bij de mama was hij weer de rust zelf. Zoeken met het mondje waar die papfles blijft en daarna lekker drinken van het flesje. Daantje had goed gedronken, maar nog niet het volledige flesje. de rest dan maar weer via zijn sonde. Gisteren (dinsdag) was het dan mijn beurt om het badje te geven. Ligt alles klaar? Is het water warm genoeg of niet te warm? Ga ik het nog kunnen?... Allemaal vragen die door mijn hoofd spookte op dat moment. Natuurlijk kon ik het nog! Eerst eens op de weegschaal om te zien of hij nog wat bijgekomen was; 2.200gr. was het verdict. Goed zo Daantje, je blijft bijkomen! Inzepen vindt hij echt niet leuk, maar in het badje zelf was hij toch al iets rustiger dan gisteren. Wist hij al wat er ging komen of zijn het de handen van de mama die wonderen doen? Toch plezant om hem te zien genieten van dat badje en er tevens zelf ook deugd van hebben. Zo'n kleine dingen brengen op dit moment zo'n grote gevoelens naar boven. Onvoorstelbaar! Zijn flesje daarentegen ging minder vlot dan gisteren. We hebben niet aangedrongen en hij heeft de overige helft nog per sonde gekregen. Sinds gisteren krijgt hij ook motilium omdat hij na de voeding toch schommelt met zijn saturatie en dat kan wijzen op reflux. Het zal nu dus een paar dagen afwachten zijn of die motilium zijn effect heeft. Als ze dit goed hebben kunnen evalueren zullen ze waarschijnlijk nog eens van voeding proberen veranderen. Hopelijk drinkt hij zijn flesjes dan beter zodat het niet te lang meer duurt eer hij naar huis mag. Ze zeggen altijd dat de laatste loodjes het zwaarst wegen en is het ook zo. Nu het einde meer in zicht begint te komen beginnen de dagen ook langer te duren en krijg ik zelf ook steeds meer weer zo'n klopje van de hamer. Het verlangen om hem thuis te hebben wordt zo groot en het gemis wordt er niet kleiner door. Nog eventjes doorbijten en deze mama kan dan eindelijk de nodige mentale rust krijgen die ze zo hard nodig heeft.
badje bij mama zijn allereerste badje bij de verpleegster
Na twee weken nog eens met een wekker opstaan, het is weer eventjes wennen. De kinderen daarentegen konden niet rap genoeg uit hun bed, want Planckendael was aan het wachten. Eerst nog lekkere koeken uit de oven gegeten en de sandwichen gesmeerd. Zo konden we met een vol buikje opa mobi gaan halen die buiten al op de uitkijk stond. Met z'n allen gezellig in ons busje richting Planckendael, waar het 's morgensvroeg nog heel kalm was. De wandelroute van Afrika hebben we als eerste genomen. Zo kwamen we bij de kinderboerderij waar Yari en Rayanne de geitjes konden aaien. Zowel Yari als Rayanne namen eerst een afwachtende houding aan, want die geitjes vertrouwden ze precies niet. Toen ze door hadden dat het echt wel allemaal lieve diertjes waren, begon de ene aai na de andere. Naarmate we verder wandelde, werd het ook steeds drukker. Tegen de middag kon je al merken dat er wel meer mensen de weg naar Planckendael gevonden hadden. In zo'n groot park is die drukte ook geen probleem, we konden al de dieren nog goed zien en het was nog geen overrompeling. Na de wandelroute van Afrika ging het richting Azië. Daar kwamen we onder meer de kameel en de leeuw tegen. Ook de mooie Przewalski paarden stonden buiten te grazen. Azië werd gevolgd door Oceanië en tot slot Amerika. De mooie vogels en de wilde dieren konden Yari en Rayanne wel bekoren. Na deze goede wandeling konden ze hun hartje ophalen bij de grote speeltuin. Dat ze vol zand terug naar huis kwamen, dat nemen we er bij! Opa mobi werd thuis terug afgezet en wij gingen verder richting Molenstede. Dat het een leuke, maar vermoeiende dag was, liet Rayanne duidelijk merken. Tegen dat we thuis waren, lag ze uitgeteld in de auto.
vraag van Yari bij het jachtluipaard: "dat is toch geen paard opa?"
Oh wat een pret, Daantje lag in zijn bed. Een aaike hier, een aaike daar, Yari en Rayanne waren niet gauw klaar. Na een zoentje met de hand, konden we vertrekken richting Holsbeekland. In de tuin spelen met de ballen, en daarna aan tafel met z'n allen. Nog even ravotten met de kids, en dan weer huiswaarts, maar niet met de fiets. Thuis lekker knus het bedje in, want morgen is er weer een nieuw begin.
Deze morgen was het dan zover, ik kreeg te horen dat Daan in de loop van de dag naar een bedje mocht verhuizen. Zijn gewicht is heel goed (2.120gr.) en hij doet het heel goed zonder zuurstof. De tranen schoten in mijn ogen van blijdschap. Dit is zo'n grote stap voor ons en ook emotioneel is het een goede boost en krikt het je wat op. Voor de kindjes zal het morgen ook veel plezanter zijn om hem zo te zien liggen. Het wordt dan ook voor hun veel tastbaarder. Nu kunnen we echt wel beginnen aftellen tot de dag dat hij naar huis mag. Rond de middag ben ik dan tot bij Daan gegaan om zijn flesje te geven en om hem nog eens goed vast te pakken. Met een nieuwsgierig hartje trok ik de deur van de box open en zag ik dat kleine bedje staan. Daan lag er heel rustig bij en het gevoel dat die barrière van de couveuse weg was, gaf me een gelukzalig gevoel. En ja, weer waren de traantjes daar... Voor de eerste keer mocht ik hem op het verzorgingskussen verschonen. Je zag hem amper liggen op zo'n groot ding. Ik ben zo gewoon van daar een ventje van bijna 9.000gr. te zien liggen, dat het even wennen was om er iets klein van 2.120gr. erop te zien liggen. Een badje geven zal waarschijnlijk voor maandag zijn en ook daar kijk ik enorm naar uit. Ze hebben me vandaag ook getoond hoe ik zijn kabeltjes moet afkoppelen en hoe ik de machines moet af- en aanzetten. Als ik die niet afzet als zijn kabels afgekoppeld zijn, schieten die in alarm en dat is redelijk wat kabaal. Aan Yari en Rayanne hebben we ook al uitgelegd dat hij nu in een bedje ligt en zoals hierboven al gezegd gaan we morgen met hen nog eens een kijkje nemen. Om het week-end dan goed af te sluiten, en tevens de vakantie, gaan we zondag met z'n allen naar de dierentuin. Daar kijken ze nu al enorm naar uit!
Gisteren ben ik zoals gewoonte enkel 's avonds tot bij Daan geweest. Hij was blijkbaar al aan het wachten op mijn komst en had al van zich laten horen. Het duurde dan ook niet lang eer ik hem op schoot had genomen. Eerst een proper pampertje aangedaan, wat hij ook niet zo leuk vond, maar dan kon hij knus tegen mama aankruipen. Ik hoef nu zelfs zijn pampertjes niet meer te wegen en dat is wel even wennen. Nog steeds loop ik naar de weegschaal om dan tot de conclusie te komen dat ik daar niet meer hoef te zijn. Het is gemakkelijker om een nieuwe gewoonte aan te leren dan één af te leren vind ik. Daan begint ook heel goed bij te komen, gisteren woog hij 2.030gr. en deze morgen was het al naar 2.070gr. geklommen. Het kan natuurlijk altijd dat hij nog eens een dagje gaat hebben dat hij niet bijkomt, maar ik ben al tevreden dat we eindelijk een eindje van 1.800gr. zitten. Waar hij gisteren niet zo goed van het flesje gedronken had (5ml), heeft hij vandaag heel goed gedronken. Ik heb slechts 5ml via de sonde moeten geven en de andere 30ml had hij heel flink opgedronken. Daarna hebben we ons nog lekker rustig neergelegd en nog eens genoten van het samenzijn. We hebben ook al een besluit genomen in verband met zijn overplaatsing; die komt er niet. Het is praktisch veel haalbaarder om hem in Leuven te laten dan hem naar Diest te brengen. Persoonlijk heb ik het er ook moeilijk mee om hem naar een ziekenhuis te brengen waar ik het niet ken en waar ze Daan ook niet kennen. Hopelijk kan de arts begrijpen dat het voor ons als ouder heel moeilijk is om na een verblijf van 12 weken zomaar te zeggen dat hij naar een ander ziekenhuis moet. Ik denk dat het heel anders zou zijn moest hij nog maar een week of twee in Gasthuisberg liggen. 12 weken al! Ons Daantje wordt binnen een paar dagen drie maanden en hij heeft nog niets van de wereld gezien, behalve dan de vertrouwde gezichten en de binnenkant van zijn couveuse. Die binnenkant van zijn couveuse kan binnen een paar dagen ook wel eens veranderen. Hij doet het heel goed met zijn gewicht en ook zijn saturatiewaarden waren heel goed met 22% zuurstof. De arts heeft zijn zuurstof deze middag op 21% gezet en als dat goed gaat zal hij waarschijnlijk naar een bedje mogen verhuizen. Een bedje! Dat betekent dat ik binnenkort zijn eerste badje mag geven en dat het voor de andere kinderen ook weer veel aangenamer en leuker zal zijn als ze op bezoek gaan. Ik kijk er al naar uit, maar eerst afwachten tot morgenvroeg en horen hoe hij het gedaan heeft met die 21% zuurstof in de couveuse.
Vandaag heb ik de vraag gekregen van de arts of we het zouden zien zitten om Daantje eventueel naar Diest over te plaatsen. Een heel lastige vraag met heel veel twijfels en bedenkingen van onze kant uit. Hij ligt nu al bijna 12 weken in Gasthuisberg en voor die laatste weken hem nog naar een voor ons onbekend terrein overplaatsen... ik weet het nog zo niet. Dan maar eerst eens een telefoontje naar Diest gedaan om te horen wat daar de gewoontes zijn. Kangoeroeën is daar niet de gewoonte, maar als je erachter vraagt gaat het wel. Het bezoek is voor de ouders de ganse dag, maar familie en vrienden is enkel achter glas, zelfs de kindjes mogen er niet bij en kunnen enkel achter glas kijken. Het is voor hun nu al moeilijk genoeg dat ze Daan niet mogen aanraken, laat staan dat ze hem vanachter glas moeten bewonderen. Als ouder mag je ook wel alles zelf doen, dus dat scheelt eigenlijk niet met Gasthuisberg. Toch voel ik mij er niet goed bij om hem te laten overbrengen. En dan is er nog dat andere 'probleempje'; de opvang voor Andreas. Hij moet toch al naar het Leuvense voor de opvang bij één van de grootouders, dus is het vanzelfsprekend om dan door te rijden naar Gasthuisberg. Het zou wat onnozel zijn om dan van Diest naar Leuven te rijden om vervolgens terug richting Diest te rijden voor het ziekenhuis. Ik zou natuurlijk ook enkel 's avonds naar Daan kunnen gaan dan, maar dan heb ik werkelijk geen enkele minuut rust. Als ik nu overdag naar Daan ga in Gasthuisberg, heb ik 's avonds nog een paar uurtjes rust en kan ik rustig in de zetel wat televisie kijken of wat aan mijn naaiwerkje naaien. Als ik enkel 's avonds in Diest op bezoek zou gaan ben ik niet enkel overdag met de kindjes bezig, maar ook 's avonds nog eens met Daan. Begrijp me niet verkeerd, ik doe het met alle plezier van de wereld, maar ik verkies dan toch de minst vermoeiendste manier. Positief bekeken kunnen we nu dus wel stellen dat Daan het heel goed doet en dat het nu een kwestie van bijkomen is en nog eens nagaan hoe hij reageert op andere kunstvoeding. Maar dat is weer een zorg voor later...
Eindelijk, gisteren was het dan zover; Daan woog zo goed als het dubbel van zijn gewicht 1.955gr. Naar een bedje verhuizen staat nog niet op de agenda, maar waarschijnlijk zal dat wel gebeuren van zodra hij het heel goed doet zonder extra zuurstof. Nu moeten ze af en toe nog eens een procentje extra geven en in een couveuse is dat gemakkelijker dan in een bedje natuurlijk. En zoals ik al eerder vermeld heb, moet hij in een bedje ook nog eens zijn eigen temperatuur bewaren wat ook veel energie vraagt. Zijn flesjes drinkt hij nog altijd niet graag en hij drinkt ze zelden leeg. Maandag heb ik wel nog 2 'verloren' flesjes moedermelk gevonden in de vriezer en die heb ik dan wel meegenomen naar het ziekenhuis. Zo krijgt hij tussendoor nog eens wat lekkere melk. Gisteren heb ik dan toch eens gevraagd aan de verpleegster of er geen zoetmiddel in gedaan wordt om het toch wat lekkerder te maken, maar op de fiche stond niets. Zal het straks nog eens vragen en een beetje proberen aandringen. Ze zei wel dat hij al beter begint te drinken en dat hij de smaak precies toch gewoon aan het worden is. Ik heb geantwoord dat ik ook alles zou drinken als ik grote honger had, ik denk niet dat hij die smaak gewoon wordt hoor. Als ik zie hoe goed hij de flesjes moedermelk dronk en hoe moeizaam het gaat met die Nutramigen, tja dan weet ik het wel.We zullen nog even geduld moeten uitoefenen voor ze overschakelen naar een andere kunstvoeding. De uitnodigingen voor de babyborrel zijn ondertussen ook verstuurd en nu komen we nog tot de constatatie dat we zelfs naar sommige mensen van de familie nog geen geboortekaartje verstuurd hebben. Sorry! Die komen er ook aan hoor, samen met de uitnodiging. Hou de brievenbus maar goed in de gaten...
Een tweetal weken geleden kregen we een brief in de bus van turn- en dansclub THOR uit zichem. Een paar weken eerder was ze daar namelijk eens gaan turnen met haar school. Niet enkel haar school, maar ook andere scholen uit de buurt hadden er de revue gepasseerd, in totaal iets van een 700 leerlingen. In de brief stond te lezen dat er tijdens deze dagen gelet werd op specifieke turneigenschappen. Omdat Rayanne hierin blijkbaar uitblinkt tegenover andere leeftijdsgenoten werd ze dus uitgenodigd om eens een viertal trainingen bij te wonen van de wedstrijdploeg. Nadien kunnen ze nagaan wat de mogelijkheden zijn en kan ze later eventueel toetreden tot de wedstrijdploeg. In totaal waren er zo ongeveer 20 jongens/meisjes geselecteerd die ze graag wilden terug zien. Je kan al geloven dat het als ouder heel veel deugd doet om zo'n brief in de brievenbus tegen te komen.
De laatste dagen liep ik steeds zenuwachtig rond omdat ik ergens het gevoel had dat ze vanaf het week-end elke dag wel konden zeggen dat hij naar huis zou mogen gaan. Zeker vanaf zaterdag, want toen hebben ze me verteld dat hij donderdag zijn gehoortest krijgt. Die test doen ze steeds voor de kindjes naar huis mogen, dus het zou niet lang meer duren. Ik had al laten verstaan dat het een mooie moederkesdag zou zijn als hij zondag naar huis zou mogen komen. Deze voormiddag kwam de arts het nog eens vragen of ik hem zondag al graag mee zou nemen. "Natuurlijk" was mijn antwoord. 
In het UZ Gasthuisberg te Leuven hebben ze twee afdelingen neanotologie. Eén van die twee afdelingen bevindt zich op het tweede verdiep en daar worden de meest intensieve zorgen toegediend. Op die afdeling hebben ze ook nog een onderscheid tussen bepaalde boxen. Zo zijn er box 1, 3 en 6 waar de intensieve zorgen worden gegeven. Box 4, 5 en 9 zijn voor de minder intensieve zorgen. Box 7 is voor kindjes die in isolatie moeten omwille van besmettingsgevaar voor andere kindjes en ten slotte heb je box 8 en 10 die een voorbereiding zijn op het naar huis gaan. Boxen 8 en 10 worden nu ook aangevuld door de neonatale zorgeenheid op de vierde verdieping. Daar liggen kindjes die enkel nog moeten verdikken of goed van een flesje leren drinken. En het is naar die verdieping dat Daan gisteren verhuist is.
Gisteren heeft Daan het heel flink gedaan! Zo goed als al zijn flesjes leeg gedronken zonder dalingen te maken in zijn saturatie. Zelfs het flesje dat ik gegeven had, had hij helemaal leeg! Dat is geleden van toen hij nog borstvoeding kreeg. Hij heeft in de loop van de avond ook zijn eerste spuitjes gehad. Jaja, ons ventje is al drie maanden en moet dus ook die spuitjes krijgen. Deze nacht heeft hij er wat koorts op gedaan en had hij dus ook wat minder gedronken. Maar ik zou hem deze avond wel zien en dan zou hij hopelijk wat beter zijn.
badje bij mama
vraag van Yari bij het jachtluipaard: "dat is toch geen paard opa?"
Gisteren ben ik zoals gewoonte enkel 's avonds tot bij Daan geweest. Hij was blijkbaar al aan het wachten op mijn komst en had al van zich laten horen. Het duurde dan ook niet lang eer ik hem op schoot had genomen. Eerst een proper pampertje aangedaan, wat hij ook niet zo leuk vond, maar dan kon hij knus tegen mama aankruipen. Ik hoef nu zelfs zijn pampertjes niet meer te wegen en dat is wel even wennen. Nog steeds loop ik naar de weegschaal om dan tot de conclusie te komen dat ik daar niet meer hoef te zijn. Het is gemakkelijker om een nieuwe gewoonte aan te leren dan één af te leren vind ik. Daan begint ook heel goed bij te komen, gisteren woog hij 2.030gr. en deze morgen was het al naar 2.070gr. geklommen. Het kan natuurlijk altijd dat hij nog eens een dagje gaat hebben dat hij niet bijkomt, maar ik ben al tevreden dat we eindelijk een eindje van 1.800gr. zitten.
