Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
We zijn gisteren in de namiddag nog naar Daantje gaan kijken. Oma en opa vis zijn dan tot hier gekomen om op de andere kindjes te passen. Normaal hadden we afgesproken dat ze mee zouden mogen, maar gezien de omstandigheden gaan we dat bezoekje eventjes uitstellen. We hebben Yari en Rayanne uitgelegd dat Daantje ziek is en heel veel pijn heeft aan zijn buikje en dat het beter is dat hij nu goed kan rusten zodat hij goed en snel geneest. Ze leken er beide vrede mee te nemen, maar we moesten hem wel een kusje geven van hun. Met een klein, bang hartje zijn we dan richting ziekenhuis gereden. Op de gang van neonato werd ons hartje enkel kleiner en kwamen er angstgevoelens naar boven. De schrik om nog meer slecht nieuws te horen zat er goed in. Op de box werden we direct opgevangen door de arts die nogmaals vroeg of alles duidelijk was voor ons en of we even konden herhalen wat er gezegd geweest is. Zo wist ook zij dat we het begrepen hadden. Ik had nog enkele vragen die ze meteen te woord stond. Zijn voeding als hij genezen is, zal stilletjes aan terug gestart worden. Zijn CPAP wordt normaal gezien hervat zoals het was omdat hij niets aan zijn longetjes heeft. Na het gesprek konden we rustig bij ons Daantje gaan zitten. Hij zag er heel bleek uit en er zat nauwelijks wat leven in. Het deed me direct terug denken aan die eerste dagen. Dezelfde kabels en infuusjes en geen kleedjes aan, hij was enkel wat groter geworden. Ik geloof dat we een goed uur enkel naast zijn couveuse gestaan hebben en af en toe eens ons hand op hem gelegd hebben. Het afscheid was deze keer weer moeilijk, maar we hadden elkaar om op te steunen. Ik was er wel een beetje van onder de indruk en ik ben er niet gerust in. 's Avonds toch nog eens getelefoneerd om met een iets of wat gerust hart te gaan slapen. De verpleegster vond dat hij al meer kleur had dan over de middag en hij was al stabieler. Rond de middag durfde hij nog wel eens alles dicht te knijpen, zodat zijn hartslag en saturatie daalde, maar dat deed hij naar de avond toe veel minder tot niet. Deze morgen ben ik terug naar het ziekenhuis gereden en de schrik voor slecht nieuws zat er nog steeds in. Ik heb dan ook aan de arts gevraagd wanneer ze kunnen zeggen dat de infectie zich niet meer zal verspreiden. Blijkbaar kan dat toch enkel dagen duren voor er zekerheid is, dus we leven nog een paar dagen in angst en hoop. Op de foto van deze morgen konden ze zien dat zijn darmpjes niet nog meer opgezwollen waren, maar het blijft afwachten. Daantje zag er vandaag al wel beter uit dan gisteren. Hij had een mooie roze kleur en er zat al veel meer leven in. Af en toe rekte hij zich uit of begon hij eens met zijn handjes en voeten te sjotten. Dat was al veel plezanter om te zien dan gisteren. De verpleegster vertelde nog wel dat sommige kindjes na zo'n infectie geen moedermelk meer verdragen en op een dieet worden gezet. Aangezien ik nu gestopt ben met borstvoeding is dat geen probleem meer, maar dan zou ik mijn voorraad wel weg moeten doen en dat zou ik jammer vinden. Hopelijk verdraagt hij dus nog de moedermelk en kan hij nog alles drinken dat ik afgekolfd heb. In de namiddag was het weer een heen- en weer gerij voor onze oudste zoon Yari. Van Leuven naar Diest om dan terug naar Pellenberg te rijden voor zijn steunzolen. Ik had me dit kunnen besparen, maar dat zou dan betekenen dat ik niet naar Daantje kon gaan en dat krijg ik niet over mijn hart. De papa moest zelf ook in de namiddag naar het AZ Diest voor zijn rug, dus hij kon ook niet gaan met Yari, maar we trekken onze plan en het lukt allemaal heel goed. De papa is dan ook Rayanne gaan afhalen aan de schoolpoort die heel blij was om hem te zien. Nu is het 18u30 en is de rust weergekeerd in huis. Ik zit hier rustig mijn blogje te schrijven terwijl de papa toont hoe de kindjes moeten hoelahoepen op het Balance Board van de Wii. Plezier verzekerd!!
Reacties op bericht (2)
09-03-2010
heupen
Mannekens, houd de moed erin, hé. Inderdaad dag per dag bekijken, maar gelukkig zijn er ook leuke momenten. Ik wist bijvoorbeeld ondertussen al wel dat Daantje een flink kereltje is, maar dat den Bart zo soepel was... neen, dat heeft hij goed geheim gehouden
09-03-2010 om 19:18
geschreven door ingrid
08-03-2010
Hallo
Debora, kop op hé ! Daantje is een sterk ventje. Ik duim dat hij snel terug beter is. Nen dikke knuffel , je collega Els x
