Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Vandaag rustig wakker geworden rond 5u45 door een hongerig kereltje. Oké, tijd voor de papa om een flesje te geven en tijd voor de mama om af te kolven. Al een geluk dat we nog geen half uurtje later onze slaap kunnen hervatten. Een kleine 2 uur later is iedereen wakker geworden. Nog even allemaal gezellig bij mama en papa in bed wat ravotten en knuffelen. Wel voorzichtig hoor, want mijn buik is nog redelijk gevoelig als het aankomt op stompen en duwen. Bij het boven komen, zien we onze 'taak' al klaar liggen; de geboortekaartjes. Eigenlijk hebben we deze de eerste dagen bewust wat uitgesteld. We wisten zeker de eerste dagen niet goed of we er direct zouden sturen of toch nog even afwachten. We hebben de tweede optie gekozen; even wachten. Ik denk dat het zo'n 3 dagen na de geboorte zal geweest zijn dat we besloten hebben om ze te bestellen en op te sturen. Eergisteren zijn we ze dan gaan afhalen bij de doopsuikerwinkel zodat we er konden aan beginnen. Op het gemakske de adressen op de enveloppen schrijven, postzegel erop en dicht kleven. Origineel hadden we een ander gedichtje in gedachten, maar aangezien Daan zo vroeg gekomen is, was dat niet meer toepasselijk. We hebben de dag van de geboorte dan maar zelf een tekstje bedacht. Het is nog afwachten welk, want eerst moeten de kaartjes toegekomen zijn en dan zal ik een foto van het kaartje en van de tekst hier op de blog plaatsen. Oma en opa vis stonden rond 12u al paraat aan de deur om voor de zoveelste keer te babysitten. Bedankt hoor oma en opa vis!!! Aangezien we geen fototoestel meer hebben, zijn we dat maar eerst gaan kopen. Je wilt namelijk geen enkele dag overslaan zonder een foto te hebben getrokken. Dat is ook één van onze nieuwe voornemens; veel meer foto's trekken van al de kindjes. Ook op de gewone dagen, wanneer je geen speciale uitstap doet of wanneer er geen speciale gebeurtenis is. Een foto is een beeld, dat soms meer zegt dan woorden en die je herinneringen opfrissen. Je bekijkt ze en hebt dan een Aha-erlebnis moment. Alles komt terug door die ene foto. Om naar Daan te gaan moesten we toch eventjes wachten. Ze waren juist een katheter in zijn hoofdje aan het prikken. Omdat dat zo'n akelig zicht is voor de ouders, hebben ze liever dat je er even niet bij bent. Voor ons geen probleem hoor, eventjes naar de cafetaria iets gaan drinken en de tijd is alweer om. Ondertussen stonden mijn borsten al goed bol en moest ik echt wel gaan afkolven. Op neonato hebben ze een aparte ruimte waar je dit kan doen. Spijtig genoeg waren die plaatsjes al bezet. Het zal waarschijnlijk het rush hour geweest zijn voor al de mama's. Ik vind op alles een oplossing, dus heb ik maar gewoon bij de couveuse van Daan gekolfd. De verpleegster heeft een scherm gezet zodat we toch wat privacy hadden. Eigenlijk was het wel raar, afkolven terwijl je je kindje daar zo ziet liggen. Maar ik heb ook gemerkt dat het een goede stimulans is voor de melkproductie. Zeker voor herhaling vatbaar!! Daan doet het vandaag goed. Ze hebben hem gisterenavond op zijn buikje gelegd waar hij rustiger van geworden is. Zijn buikje is al wat minder opgezwollen, maar we blijven afwachten. Deze morgen heeft de verpleegster zijn oogjes gespoeld omdat ze vuil waren. Hij lag er veel rustiger bij dan gisteren. We hebben hem dan ook rustig laten slapen. Op de stoel zitten en genieten van de rust van je kindje. Wat wil een mama nog meer? Hem zo zien liggen maakt het vertrekken aangenamer. Thuis waren de kinderen al goed aan het spelen met oma vis. De kleinste pagadder had het leuk bij opa vis op de schoot. Het is verdomd moeilijk om al de kinderen nu de nodige aandacht te geven. De kerk in het midden houden is niet simpel als er geen problemen zijn, maar nu lijkt het soms onmogelijk. We doen ons uiterste best om iedereen de nodige aandacht te geven die de verdienen en ik denk dat ze dat wel merken. Daarom hebben we besloten om morgen niet naar Daan te gaan, maar eens samen met de kinderen naar de binnenspeeltuin 'De Gabber'. Een volledig dagje al de aandacht terug voor hen. Vanavond bel ik nog eens om te horen hoe het gaat met Daan en morgen zullen er ook wel een paar telefoontjes gebeuren, maar morgen wordt vooral een dag met de kinderen rondom ons.
Reacties op bericht (1)
30-01-2010
veel plezier!
geniet maar! Dat moet ook gebeuren!
Hopelijk lost het probleem van de darmpjes snel op! (Gitte heeft dat ook gehad, niet simpel...)
Wij trekken ook veel foto's van àlles, altijd leuk om later terug te bekijken.
