Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
De kindjes zijn deze morgen goed vertrokken naar school. Niet veel later zijn wij richting oma mobi gereden. Andreas moest daar immers nog afgezet worden alvorens we onze trip richting ziekenhuis konden verder zetten. Nog eventjes melk afkolven bij oma en dan richting ziekenhuis. Aan de receptie van neonato is het altijd bang afwachten of we direct binnen mogen of niet. Deze keer was er geen belet en konden we direct naar Daan. Eerst nog even de jassen en tassen in de locker zetten, de schorten aandoen en de handen grondig wassen. Het is een hele boterham voor je binnen mag, maar het wordt al snel routine. Nog eens nakijken of het fototoestel in het etuitje aan de broeksriem hangt en dan richting box6. Daan ligt heel vredig te slapen en doet het goed. Beetje bij beetje wordt zijn buikje terug minder dik, wat goed nieuws is. Voor de rest is alles zowat hetzelfde gebleven. Al rap komt de verpleegster vragen of het al lang geleden was dat ik hem nog eens op schoot heb gehad. Dat was toch al geleden van donderdag 28 januari 2010. 'Slechts' 3 dagen, maar voor een mama is 3 dagen je baby niet kunnen pakken wel lang hoor. Al gauw werd er een tweede verpleegster bij gehaald om Daan op mijn schoot te leggen. De traantjes waren deze keer eerder beperkt. Het voelt heel goed, maar de eerste keer blijft toch de speciaalste keer. We hebben genoten van dat moment, zowel ik als papa als Daan. Eventjes genieten van ons drietjes, in een rustige omgeving, zonder gestoord te worden. Uiteindelijk heeft hij 1u15 op mijn schoot gelegen. Dat lijkt lang, maar het is toch rap voorbij als je zo intens kan genieten... Eens terug in zijn couveuse, hebben we weer eens afscheid moeten nemen. Dat is iets wat we de komende weken wel vaker zullen doen en eigenlijk creëer je zelf ook een gewoonte hierin. Nog even dag zeggen en dan het doekje dat op zijn couveuse ligt naar beneden laten. Zo ligt hij weer rustig in een donkerdere ruimte wat hem alleen maar kan bekoren. Ze zeggen dat als je zwanger bent, je niet in de felle zon mag liggen met je blote, bolle buikje omdat je baby dat niet goed verdraagt. Bij Daan is dat juist hetzelfde; hij ligt ook liever in een knusse, niet al te felle ruimte. Dat is volgens mij ook de reden waarom in de box zelf de lichten meestal gedimd zijn. Terug bij oma mobi was het alweer tijd om af te kolven en dan terug richting thuis. De kindjes nog even gaan afhalen bij de opvang en de gewone gang van zaken kon weer van start. Het is soms wel eens druk met dat heen en weer gerij, maar je past je aan de situatie aan en je merkt dat je op zo'n momenten toch wel tot redelijk wat in staat bent.
Reacties op bericht (1)
01-02-2010
Petje af!
Hey meid,
wat een mooie foto met Daan op je schoot en wat een verterderde moederblik! nog even doorbijten meid en samen met Bart en de kindjes en steun van je familie kom je er wel door. Nog even geduld en je zal zien dat jullie dan met volle teugen kunnen genieten van jullie gezinnetje.
nog veel moed en sterkte grtjs Vanessa en faimilie
01-02-2010 om 20:58
geschreven door vanessa vandervelpen
