Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Ik heb een goede nachtrust achter de rug en ik ben maar een klein beetje vruchtwater verloren. Hopelijk blijft het zo. Toch zit ik met wat buikpijn en dat horen ze hier niet graag. Zijn het harde buiken of zijn het mijn darmen die me parten beginnen spelen? De monitor erbij gehaald voor duidelijkheid. Bij mij weer eventjes het ongeruste gevoel of ze hem wel gaan horen. Ja hoor, zijn hartje klopt vrolijk en ritmisch en ook op de Toco voor de harde buiken verschijnen er geen pieken. Toch neemt de gynaecoloog geen risico en zal ze weeënremmers opstarten van zodra mijn bloedresultaten binnen zijn. Longrijpers voor de baby en anti biotica voor mezelf waren gisteren al opgestart. Het bloedonderzoek is niet zo goed, maar ook niet slecht. Mijn witte bloedcellen zijn licht gestegen, maar niets wijst op een infectie. Waarschijnlijk iets viraal, maar toch geen risico's nemen en andere medicijnen erbij. De andere kindjes zijn naar oma en opa vis zodat mijn man nog de nodige zaken kan regelen. Hier staat een foto van mijn 3 pagadders op het kastje, maar ik heb ze toch liever bij mij. Spijtig genoeg zal dat tot het week-end moeten wachten. De jongste is ook ziek geworden en zit met buikgriep. Ik moet echt vermijden van zelf ook ziek te worden. Dat zou alleen maar meer druk uitoefenen op mijn buik als ik moet overgeven. Ik mis ze enorm! Mijn man kwam deze middag binnen met een nieuwe laptop, zodat ik vanavond via de webcam met de kindjes kan praten en zodat ik ze ook eens zie. Nu ben ik dit bericht aan het schrijven nadat ik ze net op de webcam gezien heb. Hun stemmetje horen en hun lachende gezichtjes zien. Ze slaapwel kunnen wensen en ze een zoentje gooien, klinkt misschien een schamele troost, maar het doet enorm veel deugd en geeft je weer die kracht om de avond en komende nacht tegemoet te gaan. Ondertussen zijn we toch weer 2 dagen verder en morgen bereik ik mijn psychologische grens van 27 weken zwangerschap. We leven van dag tot dag en elke dag dat ons bazeke in mijn buik kan blijven zitten is een dag gewonnen. Dus hopelijk kan ik hier nog enkele weken vertoeven, hoe raar dat ook mag klinken. Mijn grootste wens is dat ik hier nog zeker 4weken kan blijven liggen. Liefst nog langer. Ik wil ook eventjes iedereen bedanken die al goede moed heeft ingesproken. ook de oma's en opa's omdat ze altijd voor ons klaarstaan en in het bijzonder mijn man en toeverlaat omdat hij niet enkel een uitstekende echtgenoot is, maar tevens een uitmuntende vader voor onze kindjes. Bedankt!!!
