Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Ik heb een goede nachtrust achter de rug en ik ben maar een klein beetje vruchtwater verloren. Hopelijk blijft het zo. Toch zit ik met wat buikpijn en dat horen ze hier niet graag. Zijn het harde buiken of zijn het mijn darmen die me parten beginnen spelen? De monitor erbij gehaald voor duidelijkheid. Bij mij weer eventjes het ongeruste gevoel of ze hem wel gaan horen. Ja hoor, zijn hartje klopt vrolijk en ritmisch en ook op de Toco voor de harde buiken verschijnen er geen pieken. Toch neemt de gynaecoloog geen risico en zal ze weeënremmers opstarten van zodra mijn bloedresultaten binnen zijn. Longrijpers voor de baby en anti biotica voor mezelf waren gisteren al opgestart. Het bloedonderzoek is niet zo goed, maar ook niet slecht. Mijn witte bloedcellen zijn licht gestegen, maar niets wijst op een infectie. Waarschijnlijk iets viraal, maar toch geen risico's nemen en andere medicijnen erbij. De andere kindjes zijn naar oma en opa vis zodat mijn man nog de nodige zaken kan regelen. Hier staat een foto van mijn 3 pagadders op het kastje, maar ik heb ze toch liever bij mij. Spijtig genoeg zal dat tot het week-end moeten wachten. De jongste is ook ziek geworden en zit met buikgriep. Ik moet echt vermijden van zelf ook ziek te worden. Dat zou alleen maar meer druk uitoefenen op mijn buik als ik moet overgeven. Ik mis ze enorm! Mijn man kwam deze middag binnen met een nieuwe laptop, zodat ik vanavond via de webcam met de kindjes kan praten en zodat ik ze ook eens zie. Nu ben ik dit bericht aan het schrijven nadat ik ze net op de webcam gezien heb. Hun stemmetje horen en hun lachende gezichtjes zien. Ze slaapwel kunnen wensen en ze een zoentje gooien, klinkt misschien een schamele troost, maar het doet enorm veel deugd en geeft je weer die kracht om de avond en komende nacht tegemoet te gaan. Ondertussen zijn we toch weer 2 dagen verder en morgen bereik ik mijn psychologische grens van 27 weken zwangerschap. We leven van dag tot dag en elke dag dat ons bazeke in mijn buik kan blijven zitten is een dag gewonnen. Dus hopelijk kan ik hier nog enkele weken vertoeven, hoe raar dat ook mag klinken. Mijn grootste wens is dat ik hier nog zeker 4weken kan blijven liggen. Liefst nog langer. Ik wil ook eventjes iedereen bedanken die al goede moed heeft ingesproken. ook de oma's en opa's omdat ze altijd voor ons klaarstaan en in het bijzonder mijn man en toeverlaat omdat hij niet enkel een uitstekende echtgenoot is, maar tevens een uitmuntende vader voor onze kindjes. Bedankt!!!
Reacties op bericht (5)
21-01-2010
Daantje
Via deze weg ook nog eens een hart onder de riem, ik hoop dat Daan een echt vechtertje is en dat alles goedkomt!
Veel succes en gefeliciteerd met jullie zoontje!
21-01-2010 om 19:15
geschreven door Juf Vinke
Heel veel sterkte!
Heel veel moed en sterkte! Hopelijk blijft jullie spruitje nog even waar het moet zitten!
Inneke
21-01-2010 om 12:49
geschreven door Inneke
20-01-2010
take it easy
Hoi debora, Wat een leuk idee, die blog. Op deze manier kunnen wij je ook een beetje volgen. Heb net "oma Mobi" aan de lijn gehad en die heeft ons over jullie nachtelijk avontuur verteld. Gelukkig was je er vlug bij en het belangrijkste is nu je goed laten soigneren. Dit zal in begin ni echt makkelijk zijn maar 't is voor het beste doel dat er bestaat hé Wij duimen alvast met jullie dat jullie kindje er zeker nog een paar weekjes over doet voor hij de wereld komt groeten! Courage voor jullie allen. Groetjes, Mina & Kriske xxx
20-01-2010 om 21:32
geschreven door Mina
Rustig aan!
Hoe erg het ook is voor je om daar nu alleen te liggen, rustig aan is het enige dat helpt voor je kindje. Veel sterkte hoor, het moet verdomd moeilijk zijn allemaal. Hopelijk kan je kleintje nog een tijdje blijven zitten! Knuffel, Vivache
20-01-2010 om 20:58
geschreven door Vivache
Heel veel moed!
Ik wens je heel veel moed en sterkte! Het moet niet simpel zijn en er zal vanalles door je hoofd spoken... Mijn duimen staan omhoog voor jou! Veel liefs, Anne (Spooky) http://www.bloggen.be/duveltjesdebast
