Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Gisteren voor de eerste keer terug in mijn eigen bedje wakker geworden. Zalig... Wakker worden door het gejammer van Andreas omdat hij honger had. Aangezien ik hem nog niet mag pakken de eerste weken, moest Bart nog steeds het flesje maken en geven. Ondertussen kon ik wel kolven voor Daan. Een beetje later waren de grootste kapoenen ook al wakker en was de stilte hier in huis al rap verdwenen. Rap klaarstomen in de badkamer om daarna een lekker ontbijt en spek en eieren te eten. Made by de Papa. Boekentasjes klaar en wachten op de bus om dan lekker te gaan spelen op school. Tegen de tijd dat Yari en Rayanne vertrokken waren, werd Andreas weer moe en hebben we hem in zijn bedje gestoken. Nu had ik een rustig moment om eens een telefoontje te doen naar neonato om te horen hoe Daan zijn nacht was. Die telefoontjes zullen hier wel routine worden. Daan heeft een goede nacht achter de rug en was stabiel. Meer hoefde ik niet te horen. We zijn na het dutje van Andreas richting oma vis gereden zodat we dan rustig naar Daan konden gaan. Daar aangekomen (het was ondertussen al de namiddag voorbij) waren er al een paar zaken verandert. Zijn buikje zat wat opgezwollen waardoor ze een maagdrainage hebben gestoken. Ook het geven van melk wordt weer eventjes uitgesteld. Ze willen de darmpjes niet te veel belasten. Door dit alles hebben ze ook zijn beademingstoestel terug wat hoger moeten zetten. Waar dit de dag voordien nog 32 slagen was, is het nu terug 40. Zo zal het wel een paar weken gaan. 2 stappen vooruit en een klein stapje achteruit. 'Zolang we maar op onze weg blijven zit het allemaal goed', dat zijn de woorden van een verpleegster die bij Daan staat. Toch is het niet plezant om hem zo te zien. Je zag dat hij pijn had en dat hij het heel ongemakkelijk had. Met mijn handen op zijn beentjes en zijn hoofdje, werd hij wel wat rustiger. Ik vond het heel frustrerend dat ik niet meer kon doen dan dat. De verpleegster heeft me dan ook verzekerd dat ik al meer dan genoeg doe en dat ik hem zo toch wat rust geef. Uiteindelijk hebben ze wel nog wat pijnmedicatie gegeven. Hem zo terug 'achterlaten' terwijl hij met zijn armpjes en beentjes zat te sjotten was echt niet leuk. Eens thuisgekomen, wilden we natuurlijk naar onze foto's kijken en deze op de pc zetten. Nergens een fototoestel te vinden. We zijn dat toestel dus vergeten op neonato vergeten. Hoogst waarschijnlijk bij de wasbakken waar je de schorten terug moet uitdoen. Dan maar bellen naar neonato om te horen of ze daar een toestel gevonden hadden. Het antwoord was negatief. Ze hebben zelfs de vuilbakken waar de schorten in zitten leeg gehaald, maar het heeft niet mogen zijn. Ons toestel is dus weg, gewoon weg!! Ik verschiet ervan dat dit gebeurt op zo'n afdeling. Tenslotte komen daar enkel de ouders en familieleden die ook problemen hebben met hun kindje. Het toestel zelf is nog van het minste, dat haal je gewoon opnieuw, maar die foto's. Het ergste van al is dat ik de foto kwijt ben van toen ik Daan voor de eerste keer op mijn schoot heb. Ik vind het zo jammer en zit nog met een brok in de keel als ik er maar aan denk. Al een geluk dat ik de andere foto's al op de pc gezet heb, maar die ene foto zal ik nooit meer terug zien...
"Eindelijk" was het zover. Het moment waar je zo naar uitkijkt en tegelijkertijd zo lang mogelijk wilt uitstellen. 28 januari 2010 en ik mag/moet naar huis. Blij dat ik terug naar huis kan. Naar mijn gezinnetje, mijn eigen stekje, mijn THUIS. Langs de andere kant behoorlijk droevig; ik moet Daan achter laten. Hij is daar in goede handen en kan nergens beter zijn, maar het voelt raar om te weten dat je niet onder hetzelfde dak zal liggen. Voor het vertrek naar huis, moet ik hem toch nog eens gedag zeggen. De verbazing was groot toen ik 10 minuten later de vraag kreeg of ik hem eens wou pakken. Ja, je leest het goed! Ik mocht hem op schoot nemen!! Dat gevoel wanneer ik hem vast had, was zo intens, moeilijk te verwoorden. Ook al lagen er veel dekens, draden, buizen en een kussen in de weg, toch gaf het zo'n hartverwarmend gevoel dat je hem nooit meer zou willen afgeven. En dan komt het moment dat hij terug in de couveuse moet. Je weet dat je dan weer eventjes moet wachten op nog zo'n moment. Op neonato kan ik er namelijk niet van uitgaan dat ik hem vanaf nu elke dag zal mogen pakken. Alles hangt af van hoe hij het doet en hoe prikkelbaar hij op dat moment is. Het uur van afscheid naderde. Met een brok in de keel en water in de oogjes moest ik 'afscheid' nemen van onze kleine Daan... Onderweg naar huis zijn nog vele traantjes gevloeid, maar het opgetogen gevoel om de andere kindjes terug in de armen te sluiten kwam snel opduiken. Bij het oprijden van de oprit weer zo'n tweestrijd; Blij om de andere kindjes te zien, triest om thuis te komen zonder Daan. Ik ben heel erg blij om terug thuis te zijn bij mijn gezinnetje, maar zolang Daan niet thuis is, is dit gezinnetje hier nog niet compleet.
Eindelijk, vandaag is het woensdag en komen de kindjes nog eens langs. MAAR deze keer niet alleen voor mama, maar ook voor hun nieuwe broertje Daan. De reden dat we toch een paar dagen gewacht hebben is simpel. Daan werd in het begin beademt door een machine dat nogal trilt en waardoor het er akelig uitziet. Ook kreeg hij verdovende middelen zodat hij er wat levensloos uitzag. Bijkomend nog eens dat de eerste dagen toch kritiek zijn, hebben we het bezoekje van de kindjes wat uitgesteld. Vandaag krijgt Daan geen verdovende middelen meer en ligt hij aan een beademingstoestel met soepele buizen. Dit toestel trilt niet en geeft Daan de kans om zelf mee te ademen. Het toestel reageert op Daan zijn ademhaling. Je kan dus zeggen dat Daan het toestel stuurt, maar dat het toestel nog wel de nodige ondersteuning geeft. De medicatie om zijn bloeddruk op pijl te houden is ook gestopt. We gaan dus de goede kant op en de kritieke periode is voorbij. Toch blijven we op onze hoede, want met zo'n prematuurtjes is het vaak 2 stappen vooruit en één stapje terug. Bij aankomst op neonato kregen de kindjes een mondmaskertje en een schortje omgedaan. Ze leken wel 2 kleine mini dokters. Dan de gang door naar de box waar Daan ligt. Ons Rayanne had redelijk wat vragen en onze Yari heeft het allemaal op zich laten afkomen. Zijn vragen zullen later wel komen. Rayanne wilde weten voor wat welk buisje diende en hoe hij in de couveuse is geraakt. Waarom die machines daar staan en wat die deden. De verpleger moest soms wel eens helpen, want ook mama's kunnen niet al de antwoorden weten op zo'n vragen. Yari mocht dan ook eventjes helpen. Hij mocht de thermometer aangeven en daarna mocht hij de ontsmetting op het compresje doen om de thermometer proper en steriel terug weg te steken. Rayanne heeft wat melk mogen geven. Ze doen de melk in een miniem spuitje en via een infuus wordt dat dan ingespoten. Dat vond ze wel plezierig om te doen. Daarna vroeg ze wel om terug weg te gaan. Ik denk dat de drukte haar een beetje te veel werd. Bij afloop hebben ze nog elk een spuit gekregen en een hoofddoekje. Rayanne heeft nog 2 mini pampertjes gekregen voor haar poppen. De tekeningen die ze gemaakt hadden, hangen nu omhoog naast Daan zijn couveuse. Zo kunnen we er toch een gezellig en knus plaatsje voor maken, want hij zal er nog lang moeten vertoeven.
Bij het begin van borstvoeding is het altijd de vraag of het wel goed op gang zal komen. Zeker als je moet afkolven zonder dat je kindje aanwezig is, is het niet altijd evident. Maar met goede moed ben ik eraan begonnen. De verpleegsters hier op de afdeling verschoten er al gauw van hoeveel melk ik de eerste dagen al had afgekolfd. Goed geluk misschien? Bij Daan is het zo dat ze mijn moedermelk invriezen tot hij ze nodig heeft. Hij heeft gisteren (25-01-2010) voor de eerste keer 1ml melk gekregen en dit zal hij zo'n 6 keer per dag krijgen. Ik had direct zo'n 25ml afgekolfd waardoor ze ook deze hoeveelheid hebben ingevroren. Er gaat dus redelijk wat verloren. Hij krijgt nu al melk, maar dat is vooral voor de darmpjes te laten wennen. Naarmate hij ouder wordt zal hij meer melk krijgen via een infuus. Ondertussen kolf ik al zo'n 100ml af, wat heel veel is voor ons bazeke. Een kindje dan enkele dagen oud drinkt bijlange zoveel nog niet! Maar omdat ik nu al maar elke borst 5 minuten afkolf, mag ik niet afbouwen. Ik moet dus blijven afkolven tot ik in totaal 100ml à 110ml heb in een grote fles en daarna deze hoeveelheid verdelen over 3 kleinere flesjes. Dan kunnen ze het in porties van ongeveer 30ml invriezen. Zo gaat er het minste verloren. Mijn wekker hoef ik 's nachts ook al niet meer te zetten om af te kolven waardoor ik terug wat langer kan slapen. Dat doet deugd! Nu kolf ik wel af met plezier, maar doordat ik mijn melk zo moet zitten te verdelen wordt ik wel een echte melkmachine. Positief bedoelt dan. Het enige wat we nu thuis gaan moeten aanpassen is de vriezer. Hier op neonato hebben ze 2 schuiven voorzien voor mijn ingevroren melk, maar omdat er nog niet zoveel van genomen wordt, zullen die schuiven rap vol zitten. Thuis zal ik dus plaats moeten maken in de vriezer zodat ik daar ook kan gaan stokkeren. Misschien een bordje maken voor op de kleine vriezer beneden: "Voorbehouden voor Daan". Doordat het afkolven zo goed lukt, sterkt het mij wel om er voor te gaan. Ik kan me niet inbeelden hoe ik me zou voelen moest dit nu ook niet goed lukken...
Ik ben gisterenavond niets meer komen schrijven omdat ik gewoon de fut niet meer had. Het is een zeer vermoeiende dag geweest gisteren met bezoekjes, maar ook de weerslag op mijn lichaam van de dag ervoor. Ik voelde me toen zo goed dat ik waarschijnlijk net iets te veel heb gedaan. En dat heb ik geweten! De kindjes zijn nog eens langs geweest samen met papa, oma en opa vis en opa mobi. Ze hebben elk een knuffeltje mogen kiezen voor Daan. Oma zal die dan wassen en dan kan die bij Daan in de couveuse liggen. Zo wordt het toch iets of wat zijn bedje en krijgt hij misschien niet het gevoel dat hij in het ziekenhuis ligt. Je probeert zoveel mogelijk die geborgenheid mee te geven, maar als je kindje in de couveuse ligt is dit niet de gemakkelijkste opgave. Alle beetjes helpen natuurlijk wel voor onze kleine Daan. Op het moment dat de kindjes mijn kamer binnen kwamen, was ik juist aan het afkolven. Bij Andreas heb ik dat nooit gedaan en dus stonden ze nogal verwondert te kijken naar dat apparaatje en mijn borsten. De vraag kwam al gauw van de dochter: "mama, wat ben jij aan het doen?" Ik heb ze dan proberen uitleggen dat Daan nog te klein is om aan de borst te drinken en dat ik het daarom in de flesjes moet bewaren voor als hij groter is. Met mijn antwoord hebben ze allebei genoegen genomen, want niet veel later kwam de vraag of ze naar tv mochten kijken. Kinderen blijven kinderen hè. Het afscheid als ze terug moesten vertrekken viel weer zwaar. Meestal komen de traantjes als de de deur uit zijn. Even alles laten vloeien en dan kunnen we er weer tegenaan. In de namiddag zijn mijn broer en schoonzus ook nog eens binnen gesprongen. Zij hadden ook leuke pakjes mee voor Daan. Onder andere een beertje dat muziek maakt voor in zijn couveuse te leggen als hij wat groter is. Nu zouden dat nog te veel prikkels zijn voor onze jongen. Dat ze eens wilden gaan kijken hoefde ik geen twee keer te vragen. De routine van het handen wassen enzo kenden ze nog van bij hun eigen kindjes. Ze wisten dan ook wat ze konden verwachten met al die draadjes en kabeltjes. Toch had ik het vermoeden dat ze onder de indruk waren van hoe klein hij eigenlijk wel is. Op foto toont hij groter en minder fragiel dan in werkelijkheid. Die avond ben ik zelf ook nog eens tot bij Daan geweest. Ik moet hem toch een goede nachtrust toewensen. Daar zal ik het waarschijnlijk wat moeilijker mee hebben als ik terug naar huis mag. Maar dat zien we dan wel weer. Tijdens mijn bezoekje aan ons lieve jongen hebben ze hem ook eens gemeten. Dat durfden ze de eerste dagen nog niet doen omdat hij het moeilijk had om terug te herstellen nadat ze zo met hem bezig zijn geweest. Ze hebben de hielprik afgenomen bij hem en dan moeten ze de lengte ook doorgeven. Ik was eigenlijk wel heel benieuwd hoe klein hij nu werkelijk is. Zijn hoofdomtrek is 24,5cm en hij meet 37,5cm. Als jullie een lat erbij nemen kan je je visueel voorstellen hoe klein hij is. Ik bedacht direct dat mijn dochter zelfs poppen heeft die groter zijn als Daan. Het geeft toch een gevoel van verbazing om te zien dat zo'n klein mensje al zo kan vechten voor het leven. Kindjes die zo vroeg geboren worden, moeten wel vechtertjes zijn! Het verbazendste van alles was dat zijn saturatie (zuurstof) de hoogte in ging op de momenten dat ik er tegen praatte. Hij merkt dus echt wel dat zijn mama bij hem aanwezig is en dat hij deze lange tocht in het begin van zijn prille leventje niet helemaal alleen moet klaren.
Vandaag zijn mijn man en mama met de kindjes een bezoekje komen brengen. Je kunt je niet voorstellen wat een opluchting en wat een gevoel van zaligheid die gezichtjes bij mij teweeg brachten. De eerste vraag van Yari was natuurlijk waar zijn broertje is. We hebben hem en Rayanne proberen uit te leggen dat hij in een andere kamer ligt, maar we weten niet goed hoeveel ze hiervan verstaan. Ons Rayanne haar gezicht vertrok een beetje toen we vertelde dan Daan niet mee naar huis zal gaan als ik naar huis mag. Ze heeft niets gezegd, maar als moeder merk je aan je kindje dat ze er toch droevig van werd. Spijtig genoeg moeten onze kindjes nog even wachten tot ze een bezoekje mogen brengen aan Daan. Waarschijnlijk zal dat pas voor woensdag zijn, maar alles hangt er natuurlijk vanaf hoe Daan het doet. Zolang hij nu stabiel blijft is het in orde, maar dat is voor ons klein vechtertje niet vanzelfsprekend. Hij doet enorm zijn best, maar het blijft nog wat zoeken naar de juiste beademing. De tekeningen die de oudste kindjes gemaakt hadden voor mij hangen hier aan de muur. Het deed hen kennelijk plezier dat ik ze omhoog gehangen had. Voor mij betekenen die tekeningen ook veel en ze zullen dan waarschijnlijk ook belanden in de doos met herinneringen. Ze zijn niet lang gebleven omdat mijn man sinds vandaag ook ziek geworden is. Eveneens oma en opa vis liggen nu ziek in hun bed. Nu zijn de kindjes genezen en nu worden de grote mensen ziek. Wat gaan we nog allemaal op ons dak krijgen! Het ergste van dit alles is dat ik van hieruit niets kan doen. Ik wil helpen, maar ik kan niet. Ik moet lijdzaam toekijken hoe mijn man alles geregeld krijgt en hoe hij op dit moment afziet. Hij is vandaag nog niet tot bij Daan geweest en hij zal vandaag ook niet tot bij Daan gaan. Dat risico nemen we niet. Ik kan met niet inbeelden hoe moeilijk dit voor hem moet zijn. Ik ben daarnet een bezoekje gaan brengen bij Daan en heb hem verteld dat zijn papa ziek is. Ik ben er zeker van dat Daan het wel zal begrijpen dat zijn papa eens niet langs komt. De foto's die ik getrokken heb, heb ik al doorgestuurd zodat hij Daan vandaag toch ook kan zien. Tijdens mijn bezoekje aan Daan begon alles pas echt door te dringen. Je begint alles op een rijtje te zetten en het besef dat het niet langer had moeten duren voor zowel mezelf als voor Daan wordt nu pas groter. Die bewuste nacht weet ik nog dat ik om 23u30 uit de kamer op de brancard werd gereden om met de ambulance naar Gasthuisberg gevoerd te worden. Daan is geboren met een keizersnede om 0u40. Dat is al een goed uur na mijn vertrek uit het Heilig Hart ziekenhuis! Zou ons leven dan echt aan een koordje van enkele minuten hebben gehangen? Het is een vraag die ik niet zo durf stellen aan de dokters, maar misschien zou ik het beter wel doen. Ach, ik weet het niet, misschien maar beter als ik wat in het ongewisse blijf hierover. We zullen nog wel zien, misschien vraag ik het nog wel, misschien ook niet. Nu genieten we van elke dag die komt met Daan en de andere kindjes. En zo draait het leven maar door.
Ik had eigenlijk nog geen keuze gemaakt tussen borstvoeding of flesvoeding. Bij de 2 oudste heb ik flesjes gegeven en bij Andreas ben ik begonnen met borstvoeding. Na 2 weken ben ik toen naar flesvoeding gegaan omdat de borstvoeding niet vlotte en veel te vermoeiend was. Daarom dat ik het nu ook nog niet wist welke voeding ik zou geven. Omdat hij nu zo vroeg is geboren en alle hulp kan gebruiken was mijn keuze wel snel gemaakt. Je kan als mama niet veel doen als je kindje in een couveuse ligt, maar als je weet dat je via je afgekolfde melk de nodige antistoffen kan geven, dan doe je als moeder het meeste wat je kan doen. Gisterenavond ben ik dan begonnen met afkolven. Een beetje met gemengde gevoelens, want tenslotte lig je hier alleen op de kamer aan een machine dat aan je borsten trekt om wat melk te kunnen kolven voor dat kleine vechtertje dat hier een verdieping lager ligt. Dat de foto's van Daan thuis lagen deed er niet veel goeds aan. Al een geluk dat mijn mama me nog 2 mini pijamaatjes had gegeven als cadeautje zodat ik me daar wat op kon concentreren. Als ik naar dat pijamaatje keek, kon ik toch mijn gedachten verzetten. Zo had ik niet meer het gevoel dat mijn borsten aan een machine lagen, maar al meer het gevoel dat ik Daan eten aan het geven was. Het afkolven zelf is heel goed gegaan. In tegenstelling tot veel andere vrouwen had ik direct een goede hoeveelheid melk. Toch een lichtpuntje in deze wat sombere dagen. Deze morgen had ik wel een dipje na het afkolven. Aangezien dat we dag en nacht naar neonatologie mogen bellen, heb ik dat ook gedaan. Na het gesprek met de verpleegster die Daan deze nacht verzorgd heeft, kreeg ik weer goede moed. Gewoon te horen krijgen dat hij het goed doet heeft op dit moment zoveel betekenis en helpt je weer om over dat dipje heen te gaan. Deze namiddag zijn we hem nog eens een bezoekje gaan brengen. Hij is toch oh zo klein. Hem daar zo zien liggen, geeft me alleen maar meer moed om zeker door te gaan met het afkolven. Dat is het meeste wat ik als mama voor hem kan doen. Ik zie er wel wat tegen op om uit bed te komen. Dat is geen lachertje op dit moment, maar als je hem dan eens kan aanraken en er tegen kan praten is die pijn zo weer vergeten. Straks breng ik hem nog eens een bezoekje en dan kan ik weer rustig de nacht in. Dan lig ik in mijn bed en wens ik iedereen een goede nacht. Slaapwel Yari, slaapwel Rayanne, slaapwel Andreas en slaapwel lieve, kleine Daan. Ik zie jullie morgen wel weer!!
*zucht* waar zal ik beginnen? Gisterenavond vanaf zo'n 22u50 merkte ik dat ik weer wat vocht verloor. En dit terwijl ik volledig plat lag. Ik voelde een druk op mijn blaas en bij het aansteken van het licht, kon ik al zien dat ik redelijk wat bloed verloren had. Ik heb onmiddellijk op mijn belletje geduwd voor de verpleging. Haar gezicht toen ze het bloed zag, zei al genoeg. Dit was niet goed. Ze heeft me direct aan de monitor gelegd en ondertussen mijn gynaecoloog opgebeld. Deze stond nog geen kwartier later op de kamer met het nieuws dat ik naar het UZ Leuven getransfereerd moest worden. Ze wist toen ook nog niet te zeggen wat het probleem was, maar echt gerust was ze er niet op. Terwijl een andere verpleegster mijn valies aan het pakken was, kon ik naar mijn man bellen. Al snikkend aan de telefoon kon ik hem uitleggen dat ik naar het UZ werd over gebracht. Hij op zijn beurt moest natuurlijk wachten tot oma en opa in Diest waren voor hij richting Leuven kon vertrekken. Rond 23u30 zal ik in de ambulance gelegen hebben richting UZ. In de ambulance zelf vertelde mijn gynaecoloog me dat ze waarschijnlijk onze baby gingen laten komen met een keizersnede. Maar wat was er nu juist aan de hand? Ons baby'tje is nog te klein om nu al geboren te worden. Ik ben pas 27 weken en 1dag zwanger! Dit hoort niet zo te gaan. In het UZ aangekomen stonden ze me al op te wachten met zo'n 6 personen. Bij een snelle echo die ze gedaan hebben, konden ze zien dat mijn moederkoek los gekomen was. Er zat dus spoed achter. Mijn man was nog nergens te bespeuren en daar lig je dan alleen als vrouw. Ik heb toen echt gebeden dat ik een sprong in de tijd kon maken. Ik wou dit zo snel mogelijk achter de rug. Mijn man langs zijn kant, kwam binnen in het UZ en werd direct in een schort geheven en er werd hem een monddoekje omgedaan. Dit had hij helemaal niet zien aankomen. We wisten beiden niet wat we konden verwachten. De keizersnede is goed verlopen en ons kereltje heeft zich zelfs laten horen. Natuurlijk werd hij direct meegenomen voor de verdere verzorging. Ze zijn daarna nog redelijk lang aan mij bezig geweest, maar eens dichtgeniet kon ik terug naar de verloskamer. Blijkbaar hadden we niet veel langer moeten wachten. Onze baby had al wat bloed gedronken en ik was redelijk veel bloed kwijt. Ik had moeite om me wakker te houden, maar je weet dat het moet. Ik heb in totaal 3 zakjes bloed bij gekregen en 3 zakjes plasma. Na deze transfusie hebben ze terug bloed geprikt om de stolling na te gaan. Ze hebben toch besloten om nog bloedplaatjes te geven voor de stolling. Nu zit ik hier te typen terwijl ons klein bazeke aan het vechten is tegen die grote wereld die zo vroeg op hem is afgekomen. De betekenis van zijn naam is vrij toepasselijk. We hebben hem de naam Daan gegeven en als ik de betekenis ga opzoeken krijg ik de volgende zin: "Mijn rechter is God". Daan is geboren op 21/01/2010 en weegt 980gram. We houden de moed erin en bekijken zijn vooruitgang van dag tot dag. Benieuwd wat morgen ons zal brengen.
Deze nacht om 3u een geroep uit de slaapkamer van de 2 oudste kindjes. Mijn man staat op en gaat kijken wat er aan de hand is. De oudste heeft overgegeven en dus roept mijn man mij uit bed. Ik sta op en merk dat ik helemaal nat ben. Dit is te vroeg!! Ik ben nog geen 27 weken zwanger. Ik hoor nu geen vocht en bloed te verliezen. Met andere kindjes in huis moet je natuurlijk eerst opvang voorzien voor je naar het ziekenhuis kan vertrekken. Al een geluk dat we kunnen rekenen op oma mobi. Van zodra zij bij ons thuis was, konden we richting ziekenhuis vertrekken. Daar aangekomen word ik aan de monitor gelegd en wordt er bloed afgenomen. De uren daarna is het bang afwachten op de uitslag. 's morgens dan het verdict van de gynaecoloog; ik zit met een scheur in mijn vliezen en mag het bed niet meer uit. We moeten de zwangerschap zeker 4 weken kunnen rekken. Dan is de kritiekste periode voor de baby geweken. Je voelt je machteloos en denkt het ergste. Wat met de baby? Stelt hij het goed? Wat als hij nu al beslist van te komen? En nog meer vragen gaan door je hoofd. Eens dit allemaal bekoeld is, komt het praktische. De 2 oudste kindjes moeten naar school en mijn man moet gaan werken. Wonende in Diest en werken in Leuven + in het ziekenhuis te bed liggen in Leuven, maken het er niet simpeler op. Al een geluk dat er tegenwoordig verlofregelingen bestaan voor deze voorvallen. Tegen dat dit allemaal geregeld was, was het al avond. Mijn man naar huis, naar de kindjes en ik alleen in het ziekenhuis. Hopelijk een goede nachtrust tegemoet.
Ik heb een goede nachtrust achter de rug en ik ben maar een klein beetje vruchtwater verloren. Hopelijk blijft het zo. Toch zit ik met wat buikpijn en dat horen ze hier niet graag. Zijn het harde buiken of zijn het mijn darmen die me parten beginnen spelen? De monitor erbij gehaald voor duidelijkheid. Bij mij weer eventjes het ongeruste gevoel of ze hem wel gaan horen. Ja hoor, zijn hartje klopt vrolijk en ritmisch en ook op de Toco voor de harde buiken verschijnen er geen pieken. Toch neemt de gynaecoloog geen risico en zal ze weeënremmers opstarten van zodra mijn bloedresultaten binnen zijn. Longrijpers voor de baby en anti biotica voor mezelf waren gisteren al opgestart. Het bloedonderzoek is niet zo goed, maar ook niet slecht. Mijn witte bloedcellen zijn licht gestegen, maar niets wijst op een infectie. Waarschijnlijk iets viraal, maar toch geen risico's nemen en andere medicijnen erbij. De andere kindjes zijn naar oma en opa vis zodat mijn man nog de nodige zaken kan regelen. Hier staat een foto van mijn 3 pagadders op het kastje, maar ik heb ze toch liever bij mij. Spijtig genoeg zal dat tot het week-end moeten wachten. De jongste is ook ziek geworden en zit met buikgriep. Ik moet echt vermijden van zelf ook ziek te worden. Dat zou alleen maar meer druk uitoefenen op mijn buik als ik moet overgeven. Ik mis ze enorm! Mijn man kwam deze middag binnen met een nieuwe laptop, zodat ik vanavond via de webcam met de kindjes kan praten en zodat ik ze ook eens zie. Nu ben ik dit bericht aan het schrijven nadat ik ze net op de webcam gezien heb. Hun stemmetje horen en hun lachende gezichtjes zien. Ze slaapwel kunnen wensen en ze een zoentje gooien, klinkt misschien een schamele troost, maar het doet enorm veel deugd en geeft je weer die kracht om de avond en komende nacht tegemoet te gaan. Ondertussen zijn we toch weer 2 dagen verder en morgen bereik ik mijn psychologische grens van 27 weken zwangerschap. We leven van dag tot dag en elke dag dat ons bazeke in mijn buik kan blijven zitten is een dag gewonnen. Dus hopelijk kan ik hier nog enkele weken vertoeven, hoe raar dat ook mag klinken. Mijn grootste wens is dat ik hier nog zeker 4weken kan blijven liggen. Liefst nog langer. Ik wil ook eventjes iedereen bedanken die al goede moed heeft ingesproken. ook de oma's en opa's omdat ze altijd voor ons klaarstaan en in het bijzonder mijn man en toeverlaat omdat hij niet enkel een uitstekende echtgenoot is, maar tevens een uitmuntende vader voor onze kindjes. Bedankt!!!
Ik ben gisterenavond niets meer komen schrijven omdat ik gewoon de fut niet meer had. Het is een zeer vermoeiende dag geweest gisteren met bezoekjes, maar ook de weerslag op mijn lichaam van de dag ervoor. Ik voelde me toen zo goed dat ik waarschijnlijk net iets te veel heb gedaan. En dat heb ik geweten!
