Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Het was al lang geleden, maar we zijn er in geslaagd om ons deze morgen te verslapen. Andreas had zijn flesje gehad rond 5u45 en dus kruipen we nog lekker onder de wol tot de wekker gaat om 7u. Maar als je de wekker afduwt en geen snooze functie meer hebt, dan verslaap je je nogal rap. Rond 7u30 zijn we dan wakker geschoten en dan is het natuurlijk alle hens aan dek om iedereen op tijd klaar te krijgen tegen 8u20. Als je met twee bent, dan gaat dat nog redelijk goed. Aangezien er in de voormiddag iemand ging langskomen om alle papieren in orde te brengen voor de dienstencheques, ben ik alleen naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen was het natuurlijk weer eerst afkolftijd voor ik naar Daan gaan kijken ben. Ik heb de vraag gekregen om te kangoeroeën vandaag. Omdat dat iets is wat ik voor de eerste keer liever in het bijzijn van mijn man doe, heb ik vriendelijk, maar met pijn in het hart afgewezen. Dat is zo'n moment waarvan ik vind dat je dat voor de eerste keer met twee moet beleven. Geen getreur, ik heb hem wel op mijn schoot gehouden gedurende mijn aanwezigheid. Tegen de middag was het weer onze weg richting thuis verder zetten. De poetshulp kwam namelijk voor de eerste keer. Het is toch raar, zo iemand in huis hebben rondlopen en werken terwijl je zelf bijna niets doet. Die mensen zijn dat nu wel gewoon, maar ik niet. En al zeker niet om mijn werk uit handen te geven. Op dat vlak ben ik soms nogal een neurootje en heb ik zo mijn vaste gewoontes. Toch gebied de eerlijkheid mij om te zeggen dat het heel goed meegevallen is. Ze heeft alles kunnen kuisen en had zelfs nog wat tijd over om wat andere kleine dingen te doen. Het was echt wel een namiddag van rust voor ons. Bart kon in de stad alles in orde gaan brengen en ik heb lekker ik de zetel mijn boekje verder gelezen (Marleen Temmerman; Bekentenissen uit de onderbuik). Een dun boekje met allerlei korte verhalen over wat er in een gynaecologische praktijk al kan voorvallen. Een boekje dat ik gekregen heb van mijn schoonzus en het is een echte aanrader! Vandaag zullen de meeste geboortekaartjes wel toegekomen zijn veronderstel ik. Daarom een foto op mijn blog en eveneens het tekstje waar ik al eerder van sprak dat op de binnenkant staat:
'Je komst verliep niet zoals het hoort, maar daar heb jij je niet aan gestoord. Al ben je nu nog klein en fijn, je hebt al bewezen een vechtertje te zijn. Je broers en zus zijn oh zo blij, want er komt weer een ravottertje bij.'
Morgen gaan we nog eens naar Daan met de andere kindjes. Dit zullen we voortaan elke woensdag doen, zodat we ze er toch zo vaak mogelijk bij betrekken zonder dat ze het gevoel krijgen dat Daan nu voorrang krijgt. We zien elk van onze kinderen even graag, met elk hun beperkingen en elk hun talent. Het is niet altijd even gemakkelijk om deze aandacht te verdelen, maar we doen ons best en ik ben er zeker van dat onze kinderen weten dat we zielsveel van hun houden!!
Reacties op bericht (2)
03-02-2010
Mooi
Wat een mooi kaartje en tekstje! Jullie doen echt jullie best om al jullie aandacht over jullie kindjes te verdelen echt chapeau!
Inneke
03-02-2010 om 11:01
geschreven door Inneke
mooi!
Prachtig tekstje Deborah!
Uit al je foto's en teksten blijkt hoe graag je al je kindjes ziet, aandacht verdelen tussne 4 is niet altijd makkelijk en dan zeker niet als er eentje in het ziekenhuis is. Ik vind dat jullie dit heel sterk aanpakken!
