Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Kwart voor zeven gaat het deuntje van de wekker weer, langzaam kom ik uit bed geklauterd en slenter ik richting de badkamer. Ik heb nog eventjes tijd nodig om wakker te worden... Vijf minuten later vergezellen Yari en Rayanne me al in de badkamer, opgewekt en vol enthousiasme voor vanavond. We hadden vorige week namelijk beloofd om eens met hen naar Erperheide te rijden om te gaan spelen en zwemmen. Toch moest ik ze nu vertellen dat dat misschien niet kon doorgaan door de sneeuwval van de afgelopen dagen. Mijn dochter die de gevatte opmerking maakte dat papa toch ook gaan werken is in de sneeuw en we dus ook kunnen gaan zwemmen, heeft wel een punt en ik moet ze dus gelijk geven. We maken ons verder klaar om dan lekker te ontbijten en met een frisse snoet naar school te trekken. Botten aan, jas aan, sjaal aan, wanten aan,... we kunnen de sneeuw trotseren. Yari vraagt voor alle zekerheid nog eens of ik hem wel kom halen aan de schoolpoort. Normaal gezien gaat hij altijd met de bus naar huis, maar deze keer willen we zo weinig mogelijk tijd verspillen en zo rap mogelijk richting Erperheide rijden. Rond iets na drieën stond oma mobi al aan de deur, klaar om voor de twee kleinste pagadders te zorgen. Ik rij met een klein hartje de sneeuw tegemoet, maar de vrees was ongegrond, de grote banen liggen vrij en ik kan dus goed doorrijden om toch nog op tijd aan de schoolpoort te staan. Yari zag me al staan toen hij buiten kwam gewandeld en was al heel opgetogen om te gaan zwemmen. Nog even naar huis om de papa te gaan halen, die op zijn beurt Rayanne was gaan halen, en dan wegwezen. De rit duurde toch een klein uurtje, maar bij aankomst zagen we dat het de moeite waard was. Eerst een bezoekje brengen aan Baluba, de grote binnenspeeltuin. We hadden ons daar nog maar net gesetteld aan een gezellig tafeltje toen ze omriepen; "Beste bezoekers, Baluba sluit binnen een kwartiertje de deuren." Het was nog geen zes uur en we dachten hier toch nog eventjes te spelen alvorens naar het zwembad te gaan. Tja, dan gaan we maar rapper zwemmen en blijven we daar wel wat langer in het water dobberen. Na wat zoeken op de slecht verlichte en aangeduide borden, hadden we het zwembad gevonden. Het was er proper en verzorgd het duurde niet lang of we stonden met ons gevieren klaar in zwemoutfit om het zwembad onveilig te maken. Glijden van de buizen, buiten zwemmen, het golvenbad,... we hebben alles gedaan en de kinderen hebben zich rot geamuseerd. Iets na negen zaten we al terug in de auto om naar huis te bollen. Na een pitstop bij de Pizzahut konden we na tien uur ons bedje inkruipen, niets te vroeg. Het was een leuke, maar vermoeiende avond en Yari en Rayanne zullen ook wel genoten hebben van de aandacht die ze eventjes niet moesten delen met de twee kleinste koters. Dit gaan we beslist nog eens doen!!
Gisterenavond heb ik nog wat zitten boetseren bij een workshop. Je leert daar weer enorm veel bij en het is een gezellig onderonsje met andere dames. De taart zal wel pas voor in januari zijn dus tot dan zullen dit draakje, de ridder en het prinsesje even in de doos moeten wachten.
Had nog wat deeg in de vriezer steken van een vorige keer en aangezien ik me wat verveelde ben ik maar wat koekjes beginnen maken. Hier zie je het resultaat
Ook voor Sinterklaas heb ik weer een taartje in elkaar gebokst. Aangezien ik nog niet zoveel materiaal heb, is hij niet zo mooi geworden als ik had gewild. Maar met de feestdagen in het vooruitzicht zal ik wel weer wat kunnen aanschaffen, Rome is ook niet op één dag gebouwd. Het trotst ben ik op mijn geboetseerde Sintje
De voeten van Zwarte Piet ;-) Hij is nog achter pakjes aan het duiken
Deze Zwarte Piet houdt zich stevig vast aan de boei. Het is nogal een woelige zee
Dagenlang staan ze al hevig gebrand om te kijken wat de Sint dit jaar zal brengen. Vorige week hadden ze hun schoentje gezet, met daarin hun briefje voor de Sint. Rayanne had heel veel opgeplakt en Yari zijn papiertje bestond enkel uit auto's en een gitaar. Hmmm, een gitaar... Ook aan de twee kleintjes hadden ze gedacht. De volgende morgen vlogen ze naar de living om te kijken of Sinterklaas hun briefje wel was komen halen. Jawel hoor, het pintje bier was leeg, de melk was op en ook de wortel en het klontje suiker waren weg. In de plaats van hun mooie brief had de Sint voor elk een lekker chocolade ventje gezet en een brief waarin stond geschreven dat ze al heel braaf zijn geweest. Zaterdag waren ze al de ganse dag druk en zenuwachtig omdat ze die avond hun schoentje zouden zetten in de hoop pakjes te krijgen. Tegen mijn verwachtingen in, vielen ze nog redelijk rap in slaap zodat Sinterklaas en Zwarte Piet rustig al het speelgoed konden klaarzetten. De volgende morgen waren ze wel vroeger wakker en veel opgewekter dan andere ochtenden. Ook Andreas werd uit zijn bedje gehaald om naar al het speelgoed te komen kijken. Rayanne was vooral heel blij met haar hondje dat kan wandelen, bedelen en blaffen. Yari was heel blij met zijn auto's, maar waar is die gitaar? Wat hij natuurlijk nog niet wist, was dat Sinterklaas de gitaar bij oma en opa vis gebracht had. Daar kon zijn vreugde niet op en begon hij al gauw te 'spelen'. Het is een gitaar zonder snaren, maar ze reageert wel op de aanrakingen van je hand en vingers. Hij heeft hier al goed staan rocken. Andreas begon met al het speelgoed tegelijkertijd te spelen. Daantje is nog wat jong om het allemaal te beseffen, maar dat wil niet zeggen dat Sinterklaas niet aan hem gedacht heeft hoor. Ook Daantje werd heus verwend met wat speelgoed voor in zijn park.
Vandaag was het weer zover, een controle op UZ Leuven en natuurlijk zijn tweede prikje tegen RSV. Het is altijd even wachten in de wachtzaal en dan begin ik altijd te tobben over wat ze zullen zeggen. Dat hij niet goed genoeg bijkomt, kan ik al op papier zetten. Dat krijgen we altijd wel te horen, dus verwachtte ik me er deze keer ook aan, en terecht. Het eerste wat ik mocht doen is Daantje uitkleden zodat hij gewogen kon worden. Wachtend wat de weegschaal zou zeggen, stond ik te turen naar het wijzertje. 5.500gr, 5.200gr, echt stil liggen deed Daantje niet, maar uiteindelijk konden we aftikken op 5.350gr. Tja, 300gr op een maand bijkomen is niet veel, dat weet ik ook wel, maar ik kan hem toch moeilijk vetmesten. Hij eet zoals een ander kind van zijn gewicht zou eten... 's morgens een flesje van 170ml, s' middags een groentenpapje van zo'n 230gr, in de namiddag een fruitpapje van 200gr, rond 19u een flesje van 130ml en voor het slapen gaan (varieert van 21u tot 22u) nog eens een flesje van 200ml. Ik doe inderdaad geen olie in zijn flesje omdat hij daarvan krampen krijgt en dat wil ik hem ook niet aandoen enkel om hem wat rapper dik te laten worden. De dokter heeft nu iets voorgeschreven om bij elke voeding te doen waardoor hij wat zou verdikken. Ik ben benieuwd. Als dat niet veel zou uithalen zullen ze volgende maand toch bloed trekken om alle waardes eens na te gaan. Ze vertelde er wel bij dat hij gelijkwaardig zijn curve volgt, zijn lengte, hoofdomtrek en gewicht lopen mooi samen. Ook zijn curve volgt hij mooi op, maar ze verwachten van premature baby's dat ze hun gewicht binnen het jaar inhalen. Ons Daantje denkt daar blijkbaar anders over. Eigenlijk maak ik me geen zorgen omdat het een heel vinnige baby is die goed eet en nog steeds wel bijkomt, maar ik kan me er wel druk in maken. Steeds werken ze met gemiddelden, maar mijn baby, mijn Daantje is niet gemiddeld, mijn Daantje is een unicum! Net zoals al mijn kindjes en net zoals bij al mijn kindjes vind ik dat ze ook naar dat unieke moeten kijken en niet telkens willen dat ze op die gemiddelden zitten. Het is een mooie richtlijn zo'n gemiddelde, misschien de perfectie, maar het is ook maar een richtlijn en de perfectie bestaat volgens mij niet.
Sinds begin deze week ben ik terug aan het werk en moeten de twee jongste kindjes naar de oma. Voor Andreas een hele aanpassing, want hij is een echt mama's kindje. Hij was het wel al gewoon om eens af en toe naar oma te gaan voor enkele uurtjes, maar een ganse dag is toch weer net iets anders. De wekker terug op klokslag 6u en dan begint de routine weer. Op dat vlak ben ik zelfs een beetje te precies en geraak ik nogal rap opgejaagd als er een paar dingen anders lopen. De gewoonte is om dus om 6u op te staan om dan direct de kleren aan te doen en naar boven te gaan. Ook Yari en Rayanne staan om 6u op en kleden zich om. De kleren liggen al van de avond voordien klaar zodat we daar geen tijd meer mee verliezen. Na het aankleden begeven we ons naar boven waar ook de ontbijttafel van de avond voordien al gedekt staat (uitgezonderd melk, boter, etc.)Lekker ontbijten en dan Andreas uit zijn bedje halen en zijn flesje geven. Daan had om 5u30 al een flesje gedronken, anders is hij eerst aan de beurt en daarna Andreas. In tijdnood kan Andreas ook in de auto zijn flesje drinken, maar dat doe ik liever niet. De kleedjes van Andreas en Daan steken in de luiertas zodat ze zich bij oma kunnen omkleden. Na het ontbijt kunnen Yari en Rayanne nog hun tandjes poetsen en dan blijft er al niet veel tijd meer over. de tandjes van Andreas worden ook gepoetst als hij thuis zijn flesje heeft gehad, anders gaat de tandenborstel mee naar oma. Om 6u50 maken we ons klaar om de auto in te stappen die ik ondertussen al warm laat draaien. Schoenen, pull en jas worden aangetrokken (muts, wanten en sjaal laten we nog even achterwege). Daan wordt lekker warm ingeduffeld in de maxi cosi een alle kindjes worden in de auto gezet. Eerst Yari en Rayanne aan de opvang afzetten en dan richting oma. Bij oma zag Andreas al de bui hangen, maar desondanks heeft hij zich flink gehouden. Een beetje afleiding kan al wonderen doen. Ook Daantje begint door te hebben wanneer hij 'achter gelaten' wordt. Dan kijkt hij eens met een pruillipje en van die lieve puppy ogen. Dan vloek je toch weer even dat je weer aan de slag moet, maar je wil die lieve snoetjes ook een goede toekomst geven. Rond de middag eens even bellen naar de oma om te horen hoe alles daar verloopt. Daan had koorts en Andreas was ook niet in zijn normale doen. Hij was flink, maar heeft aan het poortje achter mij staan jammeren en is dan in slaap gevallen in het kinderzeteltje. Dan maar rap tijdens mijn middagpauze perdolannekes gaan bezorgen en nog eens gedag gaan zeggen. Bij het afhalen van de kindjes wist oma dan te vertellen dat ze in de namiddag nog heel flink zijn geweest. Opgelucht dat alles goed verlopen was konden we Yari en Rayanne gaan halen bij de naschoolse kinderopvang. Thuis zijn ze ook nog altijd bezig met de verbouwingswerken, dus veel rust is er niet, maar eens alle kindjes (uitgezonder Daantje) in bed liggen kunnen we rustig van de avond genieten. Tenminste nadat de boterhammen gesmeerd zijn voor de volgende dag, de ontbijttafel gezet is, de kleren klaar liggen, de boekentassen nog eens nagekeken zijn en we onze pyjama aangetrokken hebben.
Het was vandaag weer feest en dat is voor mij weer een reden om nog eens wat uit te proberen met mijn taarten. De twee dochters van mijn broer werden drie jaar en omdat ze vorige keer zo van de suikerpasta op de taart smulden had ik het idee om een klein taartje te maken enkel voor hen om op te peuzelen. Met dat taartje konden ze dat hun ding doen en konden ze het helemaal kaal plukken. In eerste instantie dacht ik twee kleine taartjes te maken, maar uiteindelijk is het een kleine stapeltaart geworden. De onderste heeft een diameter van 16cm en het bovenste taartje een diameter van 12cm. De beide biscuits zijn gevuld met nutella boterroom. Het was heel leuk om te doen en het was nog leuker om te zien hoe ze één voor één de vlindertjes en de bolletjes eraf plukten. Het kon allemaal niet rap genoeg naar binnen.
Gisterenavond voor de eerste keer een workshop gevolgd om een taart te decoreren. Het theam was, hoe kan het ook anders, Halloween. De locatie was een klein gezellig winkeltje met in het midden een grote tafel. De rode-met-witte-bollen toile cirée deden me denken aan vroeger en wekte wat nostalgie bij me op. Het winkeltje deed me denken aan de inrichting van een poppenhuisje van vroeger. Op de tafel stonden al 5 biscuits klaar, duidelijk aan het wachten op ons om versiert te worden. Eerst vullen met botercrème meringue en speculaasboterroom en daarna afsmeren. Eventjes de koelkast in terwijl de rolfondant uitgerold werd. De taartjes werden terug uit de koelkast gehaald en waren klaar om gedecoreerd te worden. Dankzij de workshop heb ik nog wat tips en truucjes geleerd die niet in de boeken vermeld staan, maar die wel een grote hulp kunnen zijn. De workshop begon om 20u en heeft uiteindelijk tot 24u geduurd. Rond iets voor één uur ben ik thuis aangekomen en kwam ik tot de constatatie dat mijn heksje met kruk en al omver gevallen was. Haar armen waren afgebroken en de haren waren deels afgevallen. Dat is het enige nadeel aan een workshop; je hebt niet de tijd om alles goed te laten drogen zodat het kan uitharden vooraleer je de taart vervoert. Toch heb ik nog alles aan elkaar kunnen zetten om rap enkele foto's te nemen. En dit was het resultaat.
Verscholen op de benedenverdieping in de slaapkamers met op de achtergrond het lawaai van de boormachine of één of ander machine dat enorm veel lawaai maakt. Ze zijn sinds gisteren begonnen met het verbouwen van de bovenverdieping. Ons huis is iets anders ingedeeld als de meeste klassieke woningen. Op de benedenverdieping, waar ik nu dus vertoef, bevinden zich 2 kinderkamers, de ouderlijke slaapkamer met ruie dressing, de badkamer, kleine berging, grote berging, wc en inkomhal. De eerste verdieping is de leefruimte met open keuken en het verdiep daarboven is een mezzanine waar de bureau stond en nog een kleine berging. Vanuit onze luie zetel konden we dus de nok van het dak zien. Dat zijn ze dus nu aan het dicht maken (nieuw plafond en vloer) zodat we op het bovenste verdiep 2 kinderkamers kunnen maken en een speelkamer. Gisteren hebben ze de leuning afgebroken en nu zijn ze bezig met het grote gat te dichten op een volwaardig verdiep te hebben. Gisteren ben ik een ganse dag bij oma mobi gaan zitten met de twee kleinste kindjes, maar vandaag zal het pas deze namiddag zijn. Anders moet ik twee keer op en af rijden van Diest naar Leuven. Ik heb me hier goed gesettelt met de pc en telefoon bij de hand. Andreas speelt wat en Daantje is aan het slapen. Voor mij valt er niet veel te doen natuurlijk, maar ik hou me wel bezig met Andreas anders loopt hij zich hier toch te vervelen. De bovenverdieping is nu één grote puinhoop en daar heb ik het moeilijk mee. Ik ben geen kuisfreak (verre van), maar dat gaat net mijn petje te boven. Gisteren al gestofzuigd en gedweild en stof afgedaan en vanavond zal het terug van dat zijn. Het is maar voor eventjes plantrekkerij en dan hebben de kindjes elk een eigen kamer die we mooi gaan inrichten met hetgeen ze zelf willen. Nog even wachten en in het stof bijten...
Toen ik als 18-jarige afstudeerde in de richting Bijzondere Jeugdzorg heb ik ervoor gekozen om op eigen benen te staan en een gezinnetje te stichten. Het eerste jaar ben ik aan de slag gegaan als kassierster om zo rustig uit te kijken naar een job die bij mijn diploma aansluit. Toen had ik al kriebels om de studies verpleegkunde te volgen, maar als pas samenwonend koppel met een huurlast en niet veel later een baby op komst was dit niet aan de orde. Ondertussen had ik ook een goede job gevonden als thuisverzorgende bij de Landelijke Thuiszorg en die job deed/doe ik ook graag. 2 jaar later ben ik bij het OCMW Leuven aan de slag gegaan in diezelfde functie en daar werk ik nog steeds. Een paar jaar geleden begon de zin om te gaan studeren weer op te borrelen, maar de enige optie die ik toen had was deeltijds de studies verpleegkunde aanvatten. Dit hield in, 1 dag volledig les en twee avonden les per week. Ik werkte toen 4/5 en zou dus mijn woensdag moeten inruilen voor een vrijdag. Mijn kinderen zouden dan de ganse namiddag in de opvang moeten blijven en het andere nadeel was dat wij op het werk op vrijdag steeds een teamoverleg hebben. Studies verpleegkunde heb ik toen weer eens uit mijn hoofd gezet en ik ben begonnen met de GPB opleiding (nu gekend als de SLO). Zo zou ik aan de slag kunnen gaan in het secundair onderwijs. Deze avondstudies heb ik 2 jaar gedaan en ook al de modules heb ik doorlopen, uitgezonderd mijn stage heb ik toen wegens mijn zwangerschap van ons derde kindje moeten staken. Ook al hoef ik slechts nog deze stage af te werken, toch voel ik niet die drang om aan de slag te gaan in het onderwijs. De drang om als verpleegkundige aan de slag te gaan is des te groter. Mede door de geboorte en verwikkelingen bij de geboorte van Daantje hebben mij ertoe aangezet om koste wat het kost toch deze opleiding te volgen. Ik besef eens te meer dat het leven veel te kort is en dat je ervoor moet gaan als je iets wil. In onze sector, de gezondheidssector, zijn er redelijk wat initiatieven om te kunnen studeren voor verpleegkunde, maar omdat ik in de thuiszorg werk en niet in een RVT of ROB, val ik voor deze initiatieven steeds uit de boot. We zien dus geen andere mogelijkheid om voltijds loopbaanonderbreking te nemen en zo voltijds de studies verpleegkunde aan te vatten. We zijn voor deze beslissing niet over één dag ijs gegaan en hebben alles goed overwogen. Via de KHLeuven kan je ook deeltijds verpleegkunde volgen, maar dat lijkt me vrij zwaar met een job en nog eens vier kindjes hier in huis. Niet het Bachelor niveau schrikt mij af, maar wel het feit dat je slechts 1 contactmoment hebt per week (1 dag) dat je de door jouw zelf ingestudeerde leerstof kan laten toelichten. Vanaf februari zal ik dus de verpleegkundige opleiding volgen aan het St. Franciscusinstituut te Leuven. Deze opleiding duurt drie jaar en heeft ook als voordeel dat ik op voorhand de lesuren weet in tegenstelling tot KHLeuven. Zolang de twee jongsten nog niet naar school gaan en dus nog niet naar de voor- en naschoolse opvang kunnen, is dit veel makkelijker om alles geregeld te krijgen. Mijn droom en doel is en blijft nog steeds pediatrie en dus zal ik na deze drie jaar nog een verkorte opleiding volgen aan de KHLeuven. Tegen die tijd zitten al de kindjes op school en is het praktischer om alles te regelen als ik in shiften werk. Nu kan ik natuurlijk niet wachten tot ik de studies kan beginnen en het aftellen is begonnen. Een grote stap voor ons gezin, maar ook naar de toekomst toe zal iedereen hierbij baat hebben.
RSV is een verkoudheidsvirus dat bij volwassen mensen dan ook niets teweeg brengt, behalve dan een snotneus en wat hoest. Voor de kleinste baby's is dit een zeer ernstige luchtwegenaandoening en 2% van hen moet dan ook opgenomen worden in het ziekenhuis. Bij ex-prematuren (geboren voor 32 weken zwangerschap) is dit percentage nog veel hoger. Het virus is seizoensgebonden en komt voor van oktober tot maart. Op dit ogenblik zijn er nog geen vaccintaties voor dit virus, maar voor de risicogroepen, zoals ex-prematuren, bestaan er wel inentingen. Deze inentingen krijgen ze dan vanaf oktober tot maart één keer per maand, dit zijn in totaal 5 spuitjes. In tegenstelling tot een vaccinatie werkt deze inenting slechts tijdelijk, maar werkt ze ook wel direct nadat ze gezet is. Omdat Daantje een ex-prematuurtje is konden we dus vrij beslissen of we deze inentingen wilde of niet. Aangezien onze dochter op 11 weken met dit virus in het ziekenhuis is beland (ze had er een longontsteking op gekregen) en het zoontje van mijn broer op amper 7 weken terug aan de beademing moest gelegd worden door dit virus, hebben we geen twee keer moeten nadenken. Ze hebben Daantje er ook nog eens gemeten en gewogen en alles was dik in orde. Ondertussen weegt hij 5.060gr en is hij al 62cm groot. Met zijn lengte en hoofdomtrek haalt hij de groeicurve in, maar met zijn gewicht maakt hij geen inhaalbeweging. Zo erg is dat niet omdat hij nog steeds zijn eigen gewichtscurve mooi volgt en goed eet en drinkt. Bij het zetten van zijn spuitje was hij iets minder blij, maar van zodra het plakkertje op zijn beentje zat en ik hem kon oppakken waren de traantjes al gauw gedroogd.
Het is weer even geleden dat ik wat nieuws ben komen vertellen over Daan, maar hij doet het zo ontzettend goed. We hebben hem gisteren nog eens mee op de weegschaal genomen en hij weegt ondertussen zo'n 5kilo. Zijn kledingmaat is ook al gestegen naar maatje 62 en hij is al heel groot geworden. Toch kijken mensen nog altijd vreemd als ik zeg dat hij 8 maanden is, hij ziet er tenslotte uit als een baby van 3à4 maanden. Zijn reacties zijn wel voor op zijn gewicht en lengte waaruit je wel kan afleiden dat hij ouder is dan dat hij eruit ziet. Hij is een heel goede eter en eet maar liefst 230gr groentenpap en 200gr fruitpap. 's Morgens krijgt hij nog een flesje en ook 's avonds rond 18u30 en 22u30 krijgt hij nog een fles. Meestal slaapt hij dan wel mooi door, tenzij hij eens zin heeft om zijn mama en papa te plagen. Dan durft hij wel eens rond 3u zijn keel open zetten tot hij een flesje heeft gehad en dan slaapt hij weer gewoon door tot 8u alsof er niets gebeurt is. Het is nogal een kereltje. Andreas die kan volgens ons niet wachten tot Daantje wat groter is. Nu wil hij er al zo graag mee spelen, maar dat lukt uiteraard niet zo goed. Kusjes en knuffeltjes krijgt Daan in overvloed, vooral als hij pas wakker is. Dan staat Andreas in de living al te wachten en als ik dan binnenkom met Daan kruipt hij de zetel in en nestelt zich in het hoekje zodat hij zijn kleine broertje eens kan vastpakken. Dan geeft hij nog enkele kusjes en dan mag ik hem terug pakken om zijn pampertje te doen. Het is zo schattig om hen bezig te zien, en ook Daantje geniet er zichtbaar van. Ik kan alleen maar hopen dat ze binnen enkele jaren ook nog zo goed overeen komen.
Druilerig regenweer waar je niet echt vrolijk van wordt en een mama die nog voor traktaties moet zorgen voor de klas van dochterlief. De perfecte combinatie om nog eens cupcakes te gaan bakken en versieren. In de voormiddag de cupcakes gebakken zodat ze goed konden afkoelen. Rond 18u ben ik ze dan beginnen te versieren om uiteindelijk rond 21u klaar te zijn. Maar dan had ik nog niets om die cupcakes in te doen. Enkel zijdepapier was niet mooi en dus ben ik nog uit gekleurde, harde papieren doosjes beginnen knippen en vouwen. Om da rond 23u voldaan en klaar mijn bed in te kruipen.
Gisteren zijn oma en opa mobi en Peter Roderik en tante Winny met hun kroost op bezoek geweest voor Rayanne haar verjaardag. Daar hoorde natuurlijk ook een taart bij, dus heb ik de paardentaart nogmaals gemaakt, maar deze keer met blauwe teugels en nog een laagje viervruchtenconfituur ertussen. Mmmm, ze heeft gesmaakt.
Ik heb me gisteren nog eens aan het werk gezet voor de verjaardag van Rayanne. Omdat ik dit week-end niet al te best was, zag ik het toen niet zitten om een taart te bakken. Laat staan de taart versieren met het nodige geduld! Mijn schulden zijn dus ingelost en hieronder zie je het resultaat. Het week-end dat komt, komen de oma en tante en nonkel ook langs en dan zal ik er nog eens één maken. ondertussen heb ik kunnen oefenen op de eerste poging van het paardenhoofd.
Een datum met heel veel betekenis. Op deze datum is mijn meter geboren die amper ... Jaar geworden is wegens kanker. Het was een zeer lieve vrouw, en ook al was ik nog maar ... jaar toen ze gestorven is, de herinneringen die ik van haar heb zal ik altijd koesteren. 9 jaar geleden heeft mijn man mij ten huwelijk gevraagd en we hebben 20 en 21 september uitgekozen om te trouwen. 20 september 2002 zijn we voor de wet getrouwd en een dag later voor de kerk. Toen wist ik nog niet dat het op dezelfde datum was als de geboortedatum van mijn meter. Eerst wilde ik wel in de kerk trouwen waar mijn mémé begraven is, maar via een tante zijn we op een ander kerkje terecht gekomen. Een pittoreske omgeving in een boerengat, maar met zo'n mooie kleine kerk. Net wat ik zocht, geen gedrocht van een kerk of iets wat verre van een kerk te noemen valt, maar iets klein, gezellig en romantisch. Mijn zoontje is toen ook gedoopt tijdens de huwelijksmis. 1 jaar later was ik zwanger van mijn dochter en het toeval wil dat ze geboren is op, jawel, 20 september 2004. Het is toen dat ik erachter ben gekomen dat mijn mémé dezelfde datum deelde met mijn dochter en mijn huwelijk. Het eerste wat mijn vader zei toen ik bevallen was van mijn dochter: "je weet toch welke dag het vandaag is?" Hij heeft me toen verteld dat mémé ook op 20 september geboren was. Telkens wanneer we nu onze huwelijksverjaardag vieren en de verjaardag van mijn dochter, viert mémé mee. Alleen jammer dat ze niet de tijd heeft gekregen om al haar kleinkinderen te leren kennen en te zien opgroeien...
Soms zijn er zo van die dagen dat je wenst dat ze er niet waren. Dagen die weken lijken te duren en die tergend traag vooruit gaan. Wel, donderdag is het hier begonnen bij ons, Andreas goed verkouden met koorts en Daan van hetzelfde. Ook de papa voelde zich niet al te best en ik had de verkoudheid goed te pakken. In de voormiddag zijn we dan maar met z'n allen naar de dokter gegaan met het idee dat het wel aerosollen zal zijn. Een half uurtje later stonden we bij de apotheker voor een aerosolapparaat en de andere nodige medicatie. De papa moest ook twee dagen thuis blijven en bij Daantje moesten we goed in de gaten houden dat hij niet te flauw werd en dat zijn koorts na een dag of drie over was. Als dat niet het geval was, zou hij antibiotica moeten nemen. Normaal gezien kwam het neefje van op logement, maar dat heb ik afgebeld. Met twee zieke kindjes in huis, een zieke papa, een mama die zich niet op haar best voelt en het risico dat hij ook ziek zou worden vond ik dat toch niet zo'n goed idee meer. Wanneer ik ons Rayanne van school ging halen later die namiddag kwam ons madammeke doodleuk naar buiten gewandeld in haar t-shirt. Na een terecht-wijzende-vinger van de mama deed ze gauw haar pull en jasje aan. Later die avond stond ik er niet versteld van dat ze steeds meer begon te hoesten en wanneer het bedtijd was, begon de koorts ook bij haar op te komen. Vrijdag hebben we ze dan maar thuis gehouden en is enkel Yari naar school vertrokken. Vermoeiend, is het eerste woord dat in me opkomt na dit week-end. Andreas was zaterdag van de koorts af en Rayanne voelde zich vandaag al veel beter. Daantje zit nog steeds met een hoest en slijmen, maar heeft sinds zaterdag geen koorts meer. Ikzelf ben lastig op mijn oren omdat die denken dat we in de bergen zitten. Constant plopt er wel iets in een oor of voelt het aan alsof al het geluid gedempt staat. De nacht van zaterdag op zondag heb ik toch geen pijn meer gehad en heb ik iets of wat deftig kunnen slapen. Ik ben blij dat het week-end erop zit en dat iedereen zich al wat beter voelt. Hopelijk blijven die vieze beestjes nu weer eventjes uit onze buurt!!
Het is weer even geleden dat ik wat nieuws ben komen vertellen over Daan, maar hij doet het zo ontzettend goed. We hebben hem gisteren nog eens mee op de weegschaal genomen en hij weegt ondertussen zo'n 5kilo. Zijn kledingmaat is ook al gestegen naar maatje 62 en hij is al heel groot geworden. Toch kijken mensen nog altijd vreemd als ik zeg dat hij 8 maanden is, hij ziet er tenslotte uit als een baby van 3à4 maanden. Zijn reacties zijn wel voor op zijn gewicht en lengte waaruit je wel kan afleiden dat hij ouder is dan dat hij eruit ziet. 
