Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Kookos (Kortdurende Ondersteuning aan Ouders van een Kind met een Ongewone Start) is een dienst die pas sinds 2007 opgestart is. Dit is een dienst binnen de Brabantse Thuisbegeleiding. In het ziekenhuis hadden we al met deze mensen gesproken en hebben we ook besloten om van hun dinest gebruik te maken. Ze doen in sommigen hun ogen niet veel, maar als ouder heb je er heel veel aan. Ze helpen je om je kind beter te leren kennen en om het thuiskomen zo vlot mogelijk te laten verlopen. De eerste week van Daan zijn thuiskomst zijn ze al eens langs geweest. We hebben dan een gesprek gehad rond alles wat er gebeurt is en eventuele vragen en zorgen langs mijn kant zijn besproken. Daarna filmen ze een stukje wanneer de baby wakker is en dat je er als ouder mee bezig bent. In ons geval komt daar ook nog eens Andreas bij die ze ook filmen om te kijken hoe zijn reacties zijn op Daan. Twee weken later komen ze dan terug om het stukje film te bekijken en te bespreken. Aan de hand van die film zie je sommige gedragingen van je baby waar je anders onbewust geen oog voor hebt. Zo krijg je ook de kans om je kindje beter te leren kennen en in mijn geval hou je er ook meer rekening mee. Ook hoe Andreas zijn portie aandacht vraagt was verbazend. Zo is er een stukje dat hij naast mij op de zetel zit terwijl ik Daan vast had. Wanneer ik niet tegen Andreas bezig was, keek hij mij even aan en smeet toen zijn potje op de grond om de aandacht te trekken. Op dat moment had ik dat niet door, maar door naar de beelden te kijken sta ik er nu wel meer bij stil. Ook konden we zien hoe Daan onze 'zoekt' en wanneer hij ons dan gevonden had bleef hij mooi staren en kijken. Zo schattig om te zien. Je bent natuurlijk niet verplicht om van deze dienst gebruik te maken en je kan deze ook stopzetten wanneer je denkt dat je het niet meer nodig zal hebben. Per bezoek wordt een bijdrage van 4,60 gevraagd en zo'n bezoekje duurt meestal 1,5uur. Ik wil het zeker aanraden aan iedereen die een ongewone bevalling heeft gehad. Het is misschien raar om thuisbegeleiding te krijgen en je associeert het misschien meer met personen met een handicap, maar dat mag je zeker niet doen. Ze proberen elk nieuw dingetje dat je kindje kan in het licht te zetten en het is een enorme hulp voor de ouders om je kindje beter te leren kennen!
Daantje dronk de laatste weken heel goed, maar de laatste twee à drie dagen gaat het weer wat minder. Eerlijk gezegd kruipen die bezorgde gevoelens weer naar boven. Bij Andreas had ik dat niet, dan had ik zoiets van "hij zal wel groot worden, ook al drinkt hij eens een paar dagen minder". Nu kan ik me dat moeilijk niet aantrekken en dat zorgt soms wel eens voor frustraties wanneer hij weer eens minder goed gedronken heeft. De verpleegster van Kind en gezin is dan gisteren nog eens langs geweest om hem nog eens op de weegschaal te leggen. Ik moet toegeven dat ik schrik had dat hij niet genoeg was bijgekomen, maar hij woog 3.180gr en dat was dus een goed gewicht. Oef... Toch zou ik liever hebben dat hij wat meer drinkt. Volgens zijn gewicht zou hij 450ml op een dag 'moeten' drinken en de vorige twee dagen was dat slechts 360lm. Deze morgen heeft hij dan weer wel goed gedronken, maar liefst 95ml in één keer!! Om goed te zijn zou hij bij elk flesje zo'n 75ml moeten drinken, dus als hij zijn volgende flesje nu weer wat minder drinkt is het niet zo erg. Ik hoop dat hij terug vertrokken is met zijn flesjes en dat hij vanaf nu terug vlot en goed zal drinken. Hij zal ook wel groot worden zeker? Misschien iets minder rap als andere kindjes, maar hij komt er wel ons Daantje.
"Mama, ik kon niet meer in mijn bed wachten" zei ons Rayanne als ik ze wakker riep deze morgen. Vandaag had ze haar schoolfeest en ging ze een mooi dansje doen voor iedereen die er was. Ze zat vol zenuwen en keek er heel hard naar uit, maar eerst was er nog dat andere feestje; vaderdag. Rayanne had haar pakje bij ons in de kamer verstopt, Yari had dat van hem onder zijn bed verstopt. De papa zou ze daar wel niet vinden zullen ze gedacht hebben. Ik daarentegen had donderdag al de verrassing klaarstaan in de keuken. De taart stond op tafel te wachten tot hij thuis kwam van zijn werk. Een leuke surprise die hij wel kon appreciëren. Van mezelf vind ik dat er nog wel wat verbeteringen aan zijn, maar ze is best geslaagd. Toen papa boven in de zetel zat, zijn de kindjes hun pakjes gaan halen. Eerst Rayanne met haar versje en daarna Yari. Het leek wel of de kinderen waren nieuwsgieriger dan de papa zelf. "Wat zal papa toch van ons pakje vinden?", zullen ze gedacht hebben. Papa heeft van allebei een mooie sleutelhanger gekregen, gemaakt van een soort plastiek dat je op voorhand inkleurt en daarna in de oven steekt. Wanneer het dan uit de oven komt is het gekrompen. Ik kende het nog niet, maar het ziet er heel tof uit om hier thuis ook eens te doen. Kort na de middag zijn we dan naar school vertrokken om zeker een goed plaatsje te hebben zodat we alles goed kunnen zien en zodat we niet in de weg zouden zitten met de koets. Onderweg nog even een pitstop gemaakt om het bolletje te gaan kleuren en dan een leuk plaatsje uitzoeken in de tent. Yari en Rayanne waren al snel weg om te gaan spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Tegen alle verwachtingen in was Rayanne heel los en moest ik ze niet helpen bij het omkleden. Ze deden een dansje op Prins Ali van de tekenfilm Aladin. Het was heel mooi gedaan en ze heeft heel goed meegedaan. Na afloop kon ik ze gaan halen in de klas, maar ze was al tegemoet gekomen samen met haar 'liefje'. Ik en de mama van haar liefje liepen erachter en zagen hoe ze hand in hand naar de tent wandelde. Wat kan liefde toch mooi zijn hè. Taart voor onze Superpapa
Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Zaterdag hebben we kunnen pronken met onze lieve Daan. Het was zijn feestje en we hebben niet op een persoon gekeken om dat te vieren. 's Morgens kon ik nog rap mijn huisje wat in orde brengen terwijl de twee oudste nog wat in het zwembad hebben zitten spelen. Rond de middag arriveerden de oma's en opa's zodat we dan samen konden vertrekken naar De Gabber. Ons Rayanne kwam nog op het laatste moment af dat ze haren wou zoals Mega Mindy. "Met een speldje?", vroeg ik dan. "Neen, zoals Mega Mindy." Ze trok de kast van de badkamer open en haalde mijn oud 'bekjes-maker-machine' boven. Dat ding zal al meer dan tien jaar oud zijn, maar is nog steeds populair bij de dochter. Dan heb ik nog maar rap rap bekjes in haar haren getoverd. Al een geluk dat dat antieke ding nog goed werkt en dat ik het destijds niet weg gedaan heb. Onderweg naar De Gabber viel onze frank (euro) dat we toch nog iets vergeten waren. De oma's en opa's reden al verder zodat toch zeker iemand op tijd was en wij konden terug naar huis voor de cadeau van meter en peter. De zaal van De Gabber was mooi klaargezet en met het dessertenbuffet waren ze juist bezig. We hebben wel niet alle desserts op tafel gezet, want met dat warme weer zouden er niet veel desserts meer goed blijven. We hebben dan ook tegen de genodigden gezegd dat ze gerust mochten vragen als er iets niet meer op tafel stond. Dat hebben ze blijkbaar ook gedaan, want het enige wat er nog over was waren drie potjes tiramisu en enkele potjes rijstpap. Voor de rest was alles op. Het was plezant om nog eens iedereen van de familie en vrienden te zien, zeker ook al de baby's. Het is een echte babyboom geweest in onze familie. Diegene die het hekken opende was Rémi op 09/10/'09, daarna volgde Yannis en Winter op 08/01/'10, dan komt onze kleine Daan op 21/01/'10en diegene die het hekken sluit is Finn op 18/02/'10. Het waren dus veel baby's op een rij. Ook de andere kindjes hebben hun goed geamuseerd op het feestje, twee ijsjes was geen uitzondering en van stil zitten was ook geen sprake (op enkele verlegen kindjes na). We hebben echt van Daan zijn feestje genoten en zijn iedereen dankbaar voor de cadeaus, maar vooral voor de aanwezigheid en hun medeleven!
Daan is nu bijna vier weken thuis en alles gaat heel goed met hem. Vandaag moesten we voor de eerste keer naar Kind en Gezin. Daan voor zijn prikjes van 3 maanden (hij staat 1 maand achter met zijn vaccinaties) en Andreas voor zijn prikjes van 15 maanden. Het waren dus twee vliegen in één klap. Wel praktisch, maar ik hou mijn hart al vast voor vanavond en morgen. Als hulpmiddeltje heb ik ook maar oma mobi ingeschakeld, dan kon zij Daantje troosten en ik Andreas. Toen ze hier arriveerde, had ze nog een andere verrassing mee. Het neefje was ook van de partij omdat zijn mama onverwachts weg moest. Al een geluk dat we met een grote auto rijden zodat iedereen mee kon. Daar aangekomen hebben we toch redelijk lang moeten wachten voor het onze beurt was. Eerst kon Andreas gewogen worden, die de teller van de weegschaal op 9.980 gram gezet had. Daantje was de volgende in rij en hij zette de teller op 2.980 gram. Hij is dus aan het bijkomen zoals het hoort, dat wil zeggen zo'n 150 gram per week. Hij is ook al wat gegroeid en meet nu 49,5cm. Zijn voedingen gaan ook heel goed, maar durven nog wel eens schommelen. Meestal drinkt hij gemiddeld 75ml en dit zes keer per dag, maar gisteren zaten er zelfs twee flesjes tussen van 90ml. We maken ons dan ook niet al te veel zorgen als hij eens een flesje minder goed drinkt. Zolang hij ongeveer 450ml per dag drinkt in totaal, zijn we tevreden. Ook de nachten beginnen wat langer te duren. Het is al een paar keer geweest dat hij zes uur tussen zijn flesje liet en gisteren heeft hij zelfs van 22u tot 5u30 geslapen. Ik hoop dat hij zo goed blijft slapen, want die paar uur meer slapen zonder gestoord te worden voel je wel als je de volgende morgen uit bed moet. Qua ontwikkeling mogen we hem vergelijken met een baby van 6 weken, ook al is hij al 4 maanden. En dan doet hij het wel goed, hij begint te lachen en stilletjes aan begint hij zijn handjes te ontdekken. Soms sabbelt hij zelfs liever op zijn vuistje of vinger dan op zijn tutje. Wie weet wordt het wel een duimertje zoals zijn grote, kleine broertje Andreas. Op het einde van deze maand hebben we nog een afspraak op Gasthuisberg voor de opvolging van neonato. Ik ben benieuwd met wat een rapport ons Daantje dan zal thuiskomen.
Andreas is zaterdag voor de eerste keer naar de kaper gegaan. Ik zag het niet zo zitten, want ik vond zijn haartjes zo schattig. Hij had vanonder zo'n typisch krulletje erin dat wel meerdere kleine kindjes hebben. Toch was het nodig, want zijn haartjes vielen voor zijn ogen en in zijn nek was het ook te lang aan het worden. Terwijl de papa bij de andere kindjes thuis bleef, ben ik vertrokken naar het kapsalon. Niet goed wetend hoe Andreas zou reageren en al voorbereidend op het ergste scenario. Bij de kapster moesten we nog even wachten voor het onze beurt was, maar Andreas heeft zich heel flink gedragen. Samen met mama zat hij op de zetel een boekske te lezen, precies of hij het alle weken moet doen. Wanneer het dan zijn beurt was, kon hij op mijn schoot zitten zodat hij hoog genoeg zat en zo kon ik hem ook wat in bedwang houden moest dat nodig zijn. Zowel ikzelf als Andreas kregen een schort omgedaan. Dat vond hij maar iets raar en hij was die schort dan ook grondig aan het bestuderen. De kapster nam de schaar in de hand en begon de achterkant van zijn haren te knippen. Andreas wilde eigenlijk constant kijken wat ze deed en draaide dus steeds met zijn hoofd om te kijken waar die schaar naartoe ging. We hebben hem dan wat afgeleid met krulspelden. Daar kon hij zich wat mee bezig houden en zo heeft hij het allemaal goed laten doen. Alleen op het einde begon hij het wat beu te worden om zo lang stil te zitten, maar een huilbui heeft hij niet gehad. ik was best wel tevreden met het resultaat, maar hij ziet er nu wel anders uit. Ik vind dat dat baby-achtige er nu vanaf is en dat hij meer een jongenskopke heeft gekregen. Ook de papa was tevreden met het resultaat en vond het veel beter dan voordien. Voor mij moet er toch niet nog meer afgeknipt worden de eerste jaren. Ik ben zowat verliefd op zijn haartjes en het zal dus lang duren eer hij een broske krijgt zoals zijn grote broer Yari.
Ik heb gisteren nog eens tijd kunnen maken voor mijn nieuwe hobby in wording; cakejes en taarten decoreren. Het was een ideale dag om nog eens cupcakes te versieren. Yari zou thuiskomen van bosklassen en dus was het een mooie verrassing voor zowel Rayanne als Yari na schooltijd. Ondertussen was ook de verpleegster van Kind en Gezin nog eens langsgekomen om Daantje nog eens te wegen. Hij was vorige week niet veel bijgekomen en dus moesten we het wat in het oog houden. Het was dus even spannend als we hem op de weegschaal legde. 2.920gram!!! Dat wil zeggen dat hij op een week tijd 180grammetjes was bijgekomen. Ik hoef me dus geen zorgen te maken als hij eens wat minder drinkt of als hij eens een flesje minder drinkt. Zolang hij minstens 6 voedingen krijgt die hij wel goed drinkt is het goed. De cakejes zelf had ik de dag voordien gebakken en mooi egaal gestreken met ganache (chocolade met room). Gisteren had ik dus, terwijl Andreas zijn dutje deed, tijd om met de versiering te beginnen. Het was de tweede poging om zo'n cakejes te maken. De eerste keer lag Daan nog in het ziekenhuis en toen had ik cakejes met een libelle gemaakt. Deze keer had ik gekozen voor lieveheersbeestjes, iets fijner en een beetje moeilijker dan de vorige. Sommigen werken met marsepein, maar omdat de kindjes en ikzelf dat niet graag eten, geef ik de voorkeur aan rolfondant. Dat is een suikerpasta die je in allerlei kleuren kan vinden. Wat ik wel al ondervonden heb is dat je op de websites hier in België maar een beperkte keuze hebt in materiaal. Ik bestel dus alles via een website in Nederland waar ze een enorm uitgebreid assortiment hebben. Het uitrollen van de rolfondant gaat vrij goed als je het op een toile cirée doet met een minieme hoeveelheid boem. Ik moet enkel nog wat uitzoeken hoe dik ik hem het beste uitrol. In het boek staat 3mm, maar ik denk dat ik hem dunner heb uitgerold waardoor de fondant nogal rap vervormd als ik hem van de tafel wil halen om hem dan op de cakejes te doen. Ondertussen heb ik ook al ondervonden dat het aangenamer werken is met bleke kleuren dan met donkere kleuren. De donkere kleuren geven nog kleur af op je handen en op je tafeldoek. Dus telkens wanneer je een nieuwe kleur gebruikt dien je je handen te wassen en de tafel proper te vegen. Wel zien dat alles dan goed droog is, want anders gaat je rolfondant beginnen plakken. Het recept voor de cupcakes moet ik nog wat zoeken. Nu had ik een recept gebruikt met madera en de cakes zijn lekker van smaak, maar ze komen niet goed omhoog in de oven waardoor ik slechts 7 bruikbare cakes had in plaats van 12. Ze zijn als dessert ook redelijk zwaar om te eten en dus ben ik nog wat op zoek naar een receptje waar de cakes goed omhoog komen, waar ze ook lekker zijn van smaak (niet te flauw) en die lekker luchtig zijn. Na enkele recepten te proberen zal ik uiteindelijk wel bij mijn perfectje gebakje komen zeker? Ik kijk er nu al naar uit om met de verjaardagen van de kinderen naar een groter projectje te evolueren. Een mooi versierde taart die iedereen zal kunnen bekoren.
Mijn eerste cakejes die ik gemaakt had. Mijn cakejes die ik gisteren gemaakt heb.
Met zenuwen en een klein hartje is Yari gisteren opgestaan. Hij ging namelijk op bosklassen en was er eigenlijk niet zo graag bij. De avond voordien had hij al wat zitten wenen omdat hij ons zal missen en omdat hij liever thuis wou blijven. Als ouder vind ik het niet gemakkelijk om hem toch te overtuigen om mee te gaan en dat hij het er wel tof zal vinden. Je ziet dat verdriet en het liefst zou je hem dan ook gewoon thuis houden, maar dat gaat niet. Het is een deel van onze opvoeding om ook leren los te laten en hen wat zelfstandigheid en onafhankelijkheid aan te leren. Na een lekker ontbijtje van cornflakes en een glaasje fruitsap trokken we de deur achter ons dicht en vertrokken we naar de plaats waar de bussen stonden te wachten. Rayanne, Andreas en Daan waren ook van de partij om Yari uit te wuiven en zelfs het zonnetje had zich niet weg gestoken achter de wolken. Het was dan ook een prachtige dag voor de kinderen om Maasmechelen onveilig te gaan maken. Rond 8u45 arriveerden we aan de stopplaats, maar er was nog geen enkele bus te zien, enkel wachtende kinderen met de ouders en eventuele broertjes en zusjes. Sommige kinderen weken geen meter af van hun ouders, terwijl anderen weer wat in toom moesten gehouden worden. Yari bleef ook mooi bij ons staan tot hij enkele andere kindjes van zijn klas zag. Hij wist met zijn zenuwen geen blijf en begon rond te lopen en redelijk wild en uitgelaten te doen. Iets te uitgelaten naar mijn mening en dus heb ik hem wat aangemaand om iets rustiger te zijn. Na een half uur wachten zijn de eerste twee bussen dan toch aangekomen en konden de valiezen ingeladen worden. Ook de kindjes mochten plaatsnemen op de bus en dan was het nog even wachten op de derde en laatste bus. De kindjes op de bus zaten als het ware tegen het raam geplakt om te wuiven naar hun mama en papa, maar onze Yari kon ik maar niet zien tot ik opeens zag dat de juf hem omhoog hield om te wuiven. Daarna stond hij tussen de zetels van de bus aan het raam en bleef hij maar wuiven. De donkere ruiten van de bus lieten het niet toe om hem duidelijk te zien, maar een mama heeft geen duidelijkheid nodig om te merken dat haar zoontje verdriet heeft. Hij zat te snotteren achter het raam en ik had met weten sterk te houden, maar hem zo zien was er teveel aan. Mijn traantjes waren moeilijk te bedwingen ook al deed ik zo mijn best. Een kwartier later zat hij nog steeds te wuiven en moest ik verder om Rayanne naar school te brengen. We hebben nog een paar zoentjes geworpen en dan was het echt wel tijd om te vertrekken. Deze morgen ben ik al een kijkje gaan nemen op de website van de school om op de foto's te gaan speuren naar mijn kleine kapoen. En jawel hoor, ik heb ze gevonden en het deed me enorm goed om te zien dat hij zich er toch amuseert. Nu is het nog even afwachten op zijn kaartje en vrijdag kunnen we hem alweer gaan ophalen en zullen we waarschijnlijk wel weer de leuke verhalen horen en is al dat verdriet algauw vergeten.
Gisteren zijn we in de namiddag met z'n allen naar de Kesselse Feesten getrokken. Het voordeel ervan is dat oma en opa mobi er heel dichtbij wonen en we dus geen parking hoeven te zoeken. Het is niet zo'n grote kermis, maar best wel genoeg voor de kleine kinderen. Als je ons over straat zag lopen, was het wel een bende bijeen. Wij met ons gezessen, mijn broer en schoonzus met hun drie kapoenen, oma en opa mobi en de ouders davn mijn schoonzus. Het voordeel voor ons is natuurlijk dat we persoonlijk zakgeld bij ons hebben ;-) De kinderen hebben heel wat ritjes gemaakt op vanalles en nog wat. Eerst op de kleine draaimolen, waar Rayanne twee keer de flosh had genomen om daarna de hoogte in te gaan met de vliegtuigjes. Daarna konden Yari en Rayanne in een mini draakachtig achtbaantje laten horen hoe luid ze wel niet kunnen roepen. Na twee ritjes op de draak konden we verder wandelen naar nog een autobaan. daar stonden allemaal auto's van Cars en daar konden ook de twee meisjes van mijn broer in. Toch was er nog één ding waar Rayanne maar achter bleef vragen, de echte paarden. Na de eendjes te vangen konden we naar de paarden gaan. Haar ogen glinsterde al als ze de paarden zag staan en toen ze erop zat, was ze zo fier als een gieter. Aan al de leuke dingen komt natuurlijk ook een einde en dat was voor de kinderen niet meer leuk, maar een echt protest hebben we toch niet gekregen. We konden ze al rap afleiden met hun speelgoedje van aan het eendjeskraam. Het was al 19u toen we de auto in gang zette om terug naar Molenstede te komen en het duurde dus niet lang eer die kleine kinderoogjes toe vielen onderweg naar huis. Het was echt een heel leuke dag, maar volgende jaar misschien toch iets vroeger vertrekken.
We hebben een heel leuk verlengd week-end achter de rug met ons gezinnetje. Het was wel wat druk, maar dat kon de pret niet bederven. Zaterdag zijn de twee oudste kindjes, Yari en Rayanne, mee met oma en opa vis gaan zwemmen. Na de zwembeurt mochten ze ook nog gaan ravotten in de binnenspeeltuin. Ondertussen hadden wij hier thuis nog wat 'rust' voor ons. De twee kleinste kapoenen waren heel flink en rustig, nu ja, de allerkleinste had een down dagje denk ik. Hij heeft heel de dag liggen zeuren en we konden maar niet achterhalen wat het probleem was. Misschien wat last van die eerste warmte. We hadden afgesproken om na afloop ook nog een lekkere barbecue te doen. Wanneer Yari en Rayanne arriveerde duurde het niet lang voor ze hun verhaal deden. Yari was zelfs achteruit van de glijbaan geschoven. Net op het moment dat hij wilde gaan zitten verloor hij zijn evenwicht en hij gleed dus met zijn rug de trappen af... Al een geluk dat het bij wat schaafwondjes op de rug gebleven is. De papa had ondertussen de kolen al aangestoken en was al bezig met de buren wat uit te roken. Eens de kolen heet waren, kon het vlees op het rooster gelegd worden. Niet veel later kwamen die lekkere geuren al de kop opsteken en begonnen we zo'n beetje trekken te krijgen zoals de hond van Pavlov. De tafel stond mooi gedekt en we konden plaats nemen om heerlijk te smullen van al dat lekkers. Zondagnamiddag hebben we bezoek gekregen van mijn broer en zijn drie kleine rakkers. Die hebben hun goed geamuseerd op de trampoline en de glijbaan. We zaten die middag eveneens vol spanning af te wachten wat de coureur van onze papa zou doen. Het was in Frankrijk de laatste rit van de ronde de L' Isard en de coureur die onze papa traint kon wel eens de eerste Belg worden die deze ronde wint. Internet stond dus op en zo konden we live de koers volgen. Na enkele spannende minuten had Yannick gewonnen en kon ik direct naar papa bellen om hem proficiat te wensen. Papa was een beetje overdondert omdat hij niet wist dat wij hier aan het volgen waren en hij was natuurlijk ook super trots op Yannick. Na een korte wandeling hier in de wijk was het alweer tijd voor mijn broer en zijn kindjes om huiswaarts te keren. Die avond waren we eerlijk gezegd wel blij als de kindjes in hun bed lagen. Nog even luilekker voor de tv zitten om dan zelf onder de wol te kruipen.
Ondertussen is ons Daantje al twee weken thuis en gaat het heel goed. Het is en blijft wat zoeken, maar dat heb je bij elk klein kindje wel. In de loop van de week is de verpleegkundige van Kind en Gezin ook nog eens langs geweest. Waar wij vooral nieuwsgierig naar waren was zijn gewicht. Hij zou toch een 200gr moeten bijgekomen zijn sinds zijn ontslag. Toen ze de weegschaal boven haalde begonnen de zenuwen zich in mijn hele lijf al te vormen. Toch raar hoe je voor zoiets zo zenuwachtig kan zijn en vooral benieuwd. Op de weegschaal liggen deed Daantje niet graag, maar hij had zich al bij al nog kranig gehouden. Hij was met een gewicht van 2.620gr naar huis gekomen en nu woog hij 2.740gr. Hij was dus 120gr bijgekomen op die twee weekjes. Eigenlijk wat aan de lage kant, maar zoals al eerder op de blog vermeld verliepen de eerste dagen niet zo goed als het op drinken aankwam. Het is dus best mogelijk dat hij daar wat afgevallen is. Volgende week komt ze nog eens terug en dan kunnen we kijken of hij op die week goed is bijgekomen. Als dat niet het geval is, zal er toch eens een telefoontje naar het ziekenhuis gebeuren om te horen hoe het dan verder moet en wat we eventueel kunnen doen om hem te laten verdikken. Nu drinkt hij zijn flesjes heel goed dus denk ik wel dat hij zal bijkomen. Hij zit op een gemiddelde van 7 à 8 voedingen van telkens 60ml à 75ml per fles. Overdag durft hij wel eens na twee uur terug achter zijn fles vragen, maar 's nachts slaapt hij relatief goed. Gewoonlijk laat hij er dan 4u tussen, maar deze nacht heeft hij er zelfs 5u tussen gelaten. Zo'n uurtje langer slapen voel je wel hoor. Rayanne is woensdag nog eens gaan turnen en het ging al veel beter dan de vorige keer. Geen traantjes deze keer, maar een opgetogen meisje dat zich verheugde om de oefeningen mee te doen. Bij sommige oefeningen verschiet ik ervan hoe lenig ze eigenlijk is en tot wat ze allemaal in staat is. Yari is mee komen kijken en de papa heeft een goede wandeling gedaan met de twee kleinste pagadders. Hij is te voet van Molenstede tot in Zichem gewandeld. Ik denk dat dat zo'n 4km zal zijn en aan zijn bezwete gezicht te zien, zal ik er niet ver naast zitten. Met Yari ben ik gisteren nog eens naar de controlerend geneesheer moeten gaan in verband met zijn verhoogde kinderbijslag. Op een kwartier stonden we daar terug buiten en Yari had er zelfs niets moeten doen. Het enige wat die arts doet is de hele hoop paperassen, die we al doorgestuurd hadden naar Brussel, overlopen en op een ander papiertje kort samenvatten. Eigenlijk best erg dat ze zo beoordelen of je al dan niet nog recht hebt op verhoogde kinderbijslag. Hoe beter je documenten ingevuld zijn en hoe meer informatie erop staat, hoe beter dus. Die documenten samenstellen of eens lezen is niet een pretje voor de ouders. Wat er op die documenten staat is eigenlijk het tegengestelde van wat elke ouder doet. Men belicht er juist de problemen en de zaken dat je kind niet kan of niet goed kan, terwijl je als ouder liefst die dingen in de verf zet waar je kindje juist wel goed in is. Nu is het dus nog afwachten wat het besluit zal zijn vanuit Brussel.
Een tweetal weken geleden kregen we een brief in de bus van turn- en dansclub THOR uit zichem. Een paar weken eerder was ze daar namelijk eens gaan turnen met haar school. Niet enkel haar school, maar ook andere scholen uit de buurt hadden er de revue gepasseerd, in totaal iets van een 700 leerlingen. In de brief stond te lezen dat er tijdens deze dagen gelet werd op specifieke turneigenschappen. Omdat Rayanne hierin blijkbaar uitblinkt tegenover andere leeftijdsgenoten werd ze dus uitgenodigd om eens een viertal trainingen bij te wonen van de wedstrijdploeg. Nadien kunnen ze nagaan wat de mogelijkheden zijn en kan ze later eventueel toetreden tot de wedstrijdploeg. In totaal waren er zo ongeveer 20 jongens/meisjes geselecteerd die ze graag wilden terug zien. Je kan al geloven dat het als ouder heel veel deugd doet om zo'n brief in de brievenbus tegen te komen. Deze namiddag zijn we met het zonnetje in de rug richting Zichem getrokken. Ik denk dat ik al even zenuwachtig was als Rayanne zelf. Rayanne was heel enthousiast tot het moment dat ze haar kwamen halen. Er waren slechts 3 meisjes opgedaagd vandaag en dus was het een hele kleine groep. Terwijl ik boven vanuit een kleinere ruimte zat toe te kijken, stond Rayanne al wenend toe te kijken welke oefeningen de andere meisjes deden. Zelf wilde ze niet mee doen, maar vroeg ze constant achter mij. Ik ben dan maar eventjes de zaal ingegaan en heb eens met haar gepraat. nadien heeft ze heel flink meegedaan en had ze er zelfs plezier in. Achterwaarts tuimelen, handstand doen en doorrollen, aan de baren hangen,... alles deed ze met een lach. Woensdagavond mag ze nog eens teruggaan voor een volgend lesje en daar kijkt ze nu toch naar uit. We zullen dan wel zien of ze nog steeds zo verlegen zal zijn in het begin als vandaag, maar laat ons hopen van niet. Ergens zal ik nu wel even pushen om ze toch te laten gaan zodat ze merkt dat het leuk is en dat ze steeds meer en meer vaardigheden zal kunnen. Een kindje van haar leeftijd heeft die duw in de rug soms eens nodig, zeker bij zo'n beslissingen. Het zou me een slecht gevoel geven als ze later tegen mij zou zeggen dat ze dat toch graag had gekund. Wanneer we merken dat ze volledig tegen haar zin gaat e dat ze helemaal geen motivatie heeft, kan ze stoppen, maar nu misschien toch even die bittere pil slikken als het nodig is.
Voor diegene die het zich afvragen; de thuiskomst van Daantje is niet het einde van deze blog, maar wel het begin van een nieuw hoofdstuk. Ik blijf mijn blogje schrijven al zal het niet meer zo frequent zijn als de vorige maanden. Het is zowel voor mezelf als voor de kindjes een leuke herinnering voor later. Ook voor familie en vrienden zal het misschien leuk zijn om te lezen wat we hier in Molenstede uitspoken en hoe Daantje en al de andere kindjes opgroeien. Zo ga je nog binnenkort nog kunnen lezen hoe Rayanne het op de turnles gedaan heeft (ze had een brief gekregen om eens naar trainingen te komen van de wedstrijdploeg om te zien wat de mogelijkheden zijn), hoe de babyborrel van Daantje gegaan is, wanneer Yari op bosklassen vertrekt en zijn avonturen daar en de volgende grote stapjes van Andreas. Ik zal waarschijnlijk ook wat meer komen vertellen en tonen over mijn nieuwe hobby die ik sinds zeer kort uitoefen, namelijk taartdecoratie. Hopelijk hebben jullie nog veel leesgenot en mag ik jullie berichtjes blijven ontvangen!
Het is weer eventjes wennen met zo'n klein pagadderke in huis, maar het doet plezier om af en toe eens zijn gekreun op de achtergrond te horen. Het rare is dat we hem nu pas kunnen beginnen leren kennen. Het is zo precies een stapje dat we overgeslagen hebben. Als je een normale bevalling hebt en je kindje ligt direct bij u op de kamer, leer je ook onmiddellijk zijn gewoontes en gedragingen kennen. Tegen dat je dan naar huis mag weet je hoe je kindje doet als hij honger heeft of een vuile broek heeft of als hij gewoon wat lastig is. Dat begint nu pas bij ons en het zal een paar dagen een ontdekkingsreis worden. Zo ook met zijn flesjes wat het eerste obstakeltje geworden is en het begin van een heuse zoektocht. In het ziekenhuis kreeg hij flesjes met een vrij lang speentje en werd de melk bereid met Spa water. Hier thuis hebben we altijd het water van aldi gebruikt voor de andere kindjes en dus nu hadden we ook dat water in huis gehaald. Zijn eerste flesjes gingen heel moeizaam en hij werd er zelfs lastig van tijdens de voeding. Misschien ligt het wel aan de speentjes van op onze flesjes, die zijn toch net iets anders dan die van het ziekenhuis. Om dat te weten te komen heb ik een flesje van het ziekenhuis geseriliseerd en eens bij de volgende voeding aangeboden. Het ging iets vlotter naar binnen, maar nog steeds niet zoals in het ziekenhuis. Wanneer ik naar het ziekenhuis belde vertelde ze me dat de speentjes van Dodie nog het beste trekken op die van het ziekenhuis. Vrijdag was onze eerste taak speentjes halen van Dodie en die eens gebruiken. De eerste flesjes gingen vrij goed, maar 's nachts en zaterdagmorgen ging het weer moeilijk en was er weer groot protest van ons klein bazeke. Tja, aan de speentjes lag het dus ook niet. Misschien is de temperatuur van het flesje niet goed ofzo? We warmden zoals gewoonte het flesje in de microgolf op en voelde dan of het warm genoeg was of niet te warm. De temperatuur is al altijd ideaal geweest naar onze mening, maar toch hebben we onze flessenwarmer terug boven gehaald. Die zal de temperatuur misschien iets beter verspreiden over het ganse flesje. Diezelfde dag begon het tot ons door te dringen dat hij in het ziekenhuis ander water kreeg dan hier. Zou dat er iets mee te maken hebben? Spa water proeft inderdaad wel wat anders dan ander water. Omdat de papa toch nog naar de bakker moest, is hij ineens een fles Spa water gaan halen om dat eens uit te testen. Zijn eerste flesje met dat water ging goed binnen en zonder protest. Zouden we het gevonden hebben? We maakten ons niet te euforisch, want de vorige flesjes gingen ook telkens de eerste keer goed, maar daarna weer niet meer. Hij kreeg in de loop van zaterdag dus flesjes met Spa water en met onze eigen sppeentjes en niet meer die van Dodie. Het is best moeilijk om zo een paar dingen uit te sluiten, maar het is de enige manier om het te weten te komen. Deze nacht heeft hij dus ook flesjes met Spa gekregen en heeft hij heel goed gedronken. Ik denk dat we nu wel mogen zeggen dat onze eerste korte zoektocht hopelijk voorbij is, maar ik ben ervan overtuigd dat er nog wel meerdere tochtjes zullen volgen.
Al sinds de morgen wist ik met mijn zenuwen geen blijf. De spanning stond zo van me af te lezen en ik had zo veel zin om het gewoon uit te schreeuwen of zoals een klein kind beginnen juichen en roepen en dansen. Zo onbeschrijfelijk gelukkig was ik gisteren. Daantje zijn wiegendoodtest was in orde en ook de gehoortest was oké. Niets dat dus op eventuele problemen zou wijzen. Het enige wat we nog meekregen van medicatie was zijn Gaviscon en zijn puff met Pulmicort. Alvorens we naar het vierde verdiep gingen met onze lege maxi-cosi zijn we nog rap wat pralines gaan kopen om toch niet met lege handen te moeten toekomen. Het echte cadeau is nog in de maak en zal pas de volgende visite kunnen afgegeven worden. Ik ben namelijk al enkele weken bezig met naaien en zou dit graag laten inkaderen om af te geven op neonato. We waren eerst nog gaan kijken naar een bloemetje, maar die zijn zo schandalig duur geworden...! In de lift begonnen de zenuwen weer op te komen, de vreugde en blijdschap kon ik niet meer verbergen. Het kon nu niet rap genoeg gaan. Eerst nog wat uitleg van de verpleegster en een hele resem afspraken voor de opvolging en daarna kon hij zijn laatste flesje in het ziekenhuis benuttigen. In de maxi-cosi was Daantje op het eerste zicht niet gelukkig, wenen en spartelen en ik was natuurlijk vergeten om een gesteriliseerde tut van thuis mee te brengen. We hebben dan het tutje van het ziekenhuis meegenomen en ik heb gezegd dat ze het maar moeten facturen. We konden hem toch moeilijk zo wenend meenemen? Nog even een tussenstop op het tweede verdiep waar hij toch 13 weken gelegen heeft en dan richting auto. Verbazend genoeg was ik zo gelukkig dat ik zelfs geen traantjes kon laten in het ziekenhuis. Bij de aankomst aan de auto zijn ze uiteindelijk wel beginnen vloeien. Het besef dat hij eindelijk mee mag, eindelijk is hij van ons en kan onze opvoeding beginnen. Omdat we dachten dat we niet op tijd terug zouden zijn om Rayanne van school te halen, hadden we oma en opa vis al opgetrommeld om ze te gaan uithalen. Dat was blijkbaar niet nodig, want we stonden mooi op tijd aan de schoolpoort met haar nieuwe broertje. Oma en opa vis zaten bij ons thuis te wachten met Andreas. Rayanne was zo blij met deze verrassing en ook de juffen konden het niet laten om toch eens naar onze nieuwe aanwinst te komen kijken. Eens thuis konden we hem rustig installeren in zijn nieuwe omgeving. Een park met vele kleurtjes rondom hem en boven hem een mooie kleurrijke mobiel met rustgevende muziek. Nu was het nog enkel wachten op de bus van Yari (gaat naar Buitengewoon onderwijs en zit bijgevolg niet op dezelfde school als Rayanne). De begeleidster van de bus leefde ook al van in het begin mee en dus heb ik Daantje vanachter het raam eens laten zien. De duim omhoog en de bus kon weer verder. De vraag of ze hem op schoot mochten nemen duurde natuurlijk niet lang en dus gingen ze mooi in de zetel zitten tot mama of papa Daantje op schoot zette. Zo content dat ze allebei waren met hun kleine broertje in de armen. Ook onze andere kleine pagadder reageerde heel positief. Hij begon met zijn hoofd aaikes te geven en ook zoentjes waren er in overvloed. Pas als oma en opa vis terug richting Holsbeek keerde, kwam het gevoel van ons complete gezinnetje naar boven. Gewoon genieten van Daantje in zijn parkje te zien liggen en de andere kindjes te zien spelen. Meer moet dat toch niet zijn? Toch?
Vandaag was het tijd voor de wiegendoodtest die ze standaard doen enkele dagen voor het ontslag. Ze hadden me al verteld dat hij terug met heel wat kabels en plakkers in zijn bedje zou liggen, maar zo veel kabels had ik nu ook weer niet verwacht. Op zijn hoofd een hele reeks en op zijn borstkas ook nog eens een hele resem. Zijn hoofdje was zelfs 'ingepakt' met zo'n netje, ik veronderstel om de plakkertjes op hun plaats te houden. Al die kabels waren verbonden met de computer die naast zijn bedje stond en waar je de grafieken op het scherm kon volgen. Oh ja, hij had ook terug een plakkertje op zijn neus om het kabeltje dat de ademhaling registreert te fixeren. Nu is het bang afwachten wat het resultaat zal zijn. Ik hoop dat hij geen risico heeft op wiegendood, want dan ben ik helemaal niet meer gerust. Als de test uitwijst dat hij wel een verhoogde kans heeft, krijgt hij een monitor mee naar huis zodat we er op tijd bij zijn als hij zou stoppen met ademen. De uitslag van deze test zal ik morgen weten. Donderdag krijgt hij in de voormiddag nog zijn gehoortest die ze anders bij Kind en Gezin doen. En in de namiddag mag hij dan eindelijk mee naar huis. De kinderen kijken er nu ook wel naar uit en ik heb nu de laatste voorbereidingen getroffen. Zijn bedje mooi opgedekt, zijn parkje mooi aangekleed en de luiertafel klaargezet zodat alles aanwezig is. Bij het klaarleggen van de kleertjes besefte ik eigenlijk pas echt dat hij wel degelijk naar huis komt. Soms voelt het nog onrealistisch aan en zal ik het waarschijnlijk pas echt beseffen als hij hier in zijn parkje van zijn oortjes zal maken.
De laatste dagen liep ik steeds zenuwachtig rond omdat ik ergens het gevoel had dat ze vanaf het week-end elke dag wel konden zeggen dat hij naar huis zou mogen gaan. Zeker vanaf zaterdag, want toen hebben ze me verteld dat hij donderdag zijn gehoortest krijgt. Die test doen ze steeds voor de kindjes naar huis mogen, dus het zou niet lang meer duren. Ik had al laten verstaan dat het een mooie moederkesdag zou zijn als hij zondag naar huis zou mogen komen. Deze voormiddag kwam de arts het nog eens vragen of ik hem zondag al graag mee zou nemen. "Natuurlijk" was mijn antwoord. "Het zou misschien ook al vroeger kunnen als je wilt" was het volgende dat ze zei. Ik voelde mijn tikkertje sneller slaan en de traantjes begonnen lichtjes op te komen. "Vroeger mag natuurlijk altijd" zei ik haar verwachtingsvol. Ze zei me toen dat hij donderdag na de gehoortest naar huis mag. Mijn traantjes heb ik toch nog kunnen bedwingen, maar ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo opgelucht en zo blij heb gevoeld als deze middag. Na exact 15 weken op neanotologie gelegen te hebben mag ons klein ventje naar huis. Hij is op donderdag 21 januari 2010 geboren en opgenomen en 106 dagen later mag hij eindelijk naar huis. Woensdag verjaar ik en word ik 28jaar en dit is de mooiste cadeau die ik ooit zal krijgen!! Tegen de Yari en Rayanne konden we nu ook zeggen dat ze nog maar drie keer moeten slapen voor hun kleine broertje naar huis komt.Ze leken ook blij en vooral Rayanne zal content zijn dat de mama nu niet meer zo vaak naar het ziekenhuis moet. Morgen mag ik een flesje van thuis meenemen naar het ziekenhuis om te zien of Daantje er flink van kan drinken. Die laatste dagen zullen wel weer lang duren, maar we proberen onze zinnen wat te verzetten zodat de tijd toch goed vooruit gaat.
Rustig opstaan, kindjes klaarmaken voor school en Andreas klaarmaken om naar oma vis te gaan. Het is een routine die er al goed inzit en die hopelijk binnen een korte tijd terug wat zal veranderen. Hoe dichter de eindstreep in zicht is, hoe langer alles begint te duren en hoe grote het verlangen wordt. Gisterenmorgen had ik zelfs zenuwen toen ik de telefoon nam om te bellen. Zal hij al zijn flesjes terug flink gedronken hebben? Er gaat toch weer geen ander probleem opgedoken zijn? Zenuwen die blijkbaar nergens voor nodig waren, hij had flink zijn flesjes gedronken zonder problemen. Oef, zo kon ik met een tevreden gevoel de baan op richting ziekenhuis om zijn badje te geven. Zoals gewoonlijk weer enkele minuten rondrijden op de parking in de hoop dat er iemand vertrekt zodat ik dat plaatsje kan innemen. Aangezien we nu met een 'buske' rondrijden kunnen we niet ondergronds parkeren en worden de plaatsen om ons te zetten dus iets of wat beperkt. Deze keer viel het nog goed mee en heb ik niet zo lang moeten wachten eer ik plaats had. De stress van de auto te parkeren was achter de rug en dan begint het verlangen om Daan te zien weer op te borrelen. Hij lag rustig te slapen zodat ik nog wat tijd had om nog wat in mijn boekske te bladeren. Deze keer was het eens een Dag Allemaal. Het liefst van al laat ik hem op zijn eigen tempo wakker worden zodat hij zeker goed wakker is voor zijn flesje. Deze keer is hij rond iets na 11u wakker geworden en kon ik alles beginnen klaarzetten voor zijn badje. Bij het inzepen had hij al redelijk wat windjes gelaten en had ik schrik dat er iets meer op de handdoek zou belanden, maar hij heeft het flink bij windjes gelaten. In het bad zelf lag hij rustig te genieten toen ik opeens zijn hoofdje rood zag worden, een prrrt hoorde en belletjes naar boven zag komen. Niet veel later bleek er ook iets anders naar boven te komen... Daantje maar rap uit bad gehaald en de verpleegster geroepen. Rustig het water laten lopen en dan kunnen we dat met een doekje eruit halen. Maar de stroom naar de afvoer was niet meegerekend. Even niet opletten en weg was hij, de afvoer in... Wat was het een hilarisch moment zeker toen de andere verpleegster vroeg of hij ook stoelgang had gemaakt in de pamper of enkel pipi. Na zijn avontuur in bad kon hij dan zijn flesje beginnen drinken. De eerste 30ml gingen heel vlot, maar dan viel hij wat stil. Zijn melkje was al wat afgekoeld en terwijl ik hem rechtop hield voor zijn boertje, riep ik de verpleegster om zijn flesje terug in de warmer te zetten. Tenslotte deden ze dit ook op het tweede verdiep en was dit zelfs een tip die ze me gegeven hadden omdat hij zijn flesjes graag warm drinkt. "Ik doe dat niet" was haar kordate antwoord. Het eerste wat ik dacht was in de aard van "verdomme". Ze heeft wel voorgesteld om een nieuw flesje te maken van 15ml en dat op te warmen. Dat was voor mij ook goed, maar ik vond het wel vervelend dat er weer maar eens iets anders gezegd wordt op het tweede en het vierde verdiep. Blijkbaar mag het volgens de regels niet, maar ieder doet er meer wat hij/zij wilt was haar uitleg. Ik heb voor de moment niet veel nodig om op mijn paard gezet te worden dus heb ik even kordaat geantwoord: "het hangt er dus vanaf welke verpleegster ik heb?" Pas op, ik snap die verpleegster wel hoor. Ze wil geen risico nemen dat hij daardoor ziek wordt of diarree krijgt, maar het is heel vervelend dat de verpleegsters dan niet allemaal hetzelfde zeggen. Vanaf nu wordt er dus een reserve flesje ingezet voor Daan voor als zijn andere flesje te koud wordt. Zo kan hij toch telkens warme melk drinken zonder het risico te lopen van diarree te krijgen ofzo door een verkeerd gebruik.
Toen ik gisteren in de namiddag belde om te horen hoe hij gedronken had was het niet zo goed. Zijn flesje van 12u was slechts 10ml en zijn flesje van 15u slechts 20ml. Op de vraag of het kwam door de verandering van voeding kon de verpleegster niet antwoorden. Zij had hem namelijk niet verzorgd en dus heeft ze mij de verpleegster doorgegeven die voor Daantje zorgt. Blijkbaar hebben de artsen toch beslist om geen gewone voeding te geven, maar blijft hij Nutramigen krijgen. Ze vinden het risico te groot en willen dat hij tot 6maanden Nutramigen drinkt. Konden ze dat geen twee weken eerder ook al zeggen? Ik zit al meer als twee weken te vragen of ze gaan veranderen van voeding, maar het was wel altijd iets. Eerst moest hij nog bijkomen, dan had hij die motilium gekregen en moesten ze dat eerst evalueren. Ze konden toen toch al zeggen dat ze niet wilden overschakelen omdat het risico te groot is! Aan telefoon met de supervisor kregen we dan ook te horen dat hij onder curve zit qua gewicht en dat hij dus iets meer moet bijkomen. Ze nemen een gemiddelde van 150gr. per week en daar komt Daan niet aan. Dat is dus ook het eerste wat we daarvan hoorden, want elke verpleegster zei dat zijn gewicht goed was en dat het enkel wachten is tot hij zijn flesjes goed drinkt. De papa heeft hem dus eens goed laten horen aan telefoon en duidelijk gemaakt dat de communicatie tussen arts, verpleging en ouders beter kan. De periode dat hij die flesje drinkt kan een week duren, maar kan evengoed 3 weken duren. Hetgeen eerder gezegd is geweest, dat hij begin mei naar huis zou kunnen, leggen we nu dus naast ons neer. Ik vind wel dat ze dan zo geen uitspraken mogen doen als het nog evengoed 3 weken kan duren. Het is een beetje spelen met de gevoelens en het is zo al moeilijk genoeg. Deze voormiddag heeft Daan genoten van zijn badje en heeft hij zijn flesje heel goed gedronken, hij had zelfs 5ml meer gedronken. de arts heeft dan ook beslist om zijn voeding naar 45ml te veranderen omdat hij deze nacht blijkbaar ook 45ml gedronken had. Hopelijk blijft het nu zo goed gaan en drinkt hij nu elk flesje leeg, of toch zo goed als bijna leeg. Ik heb de arts ook nog eens aangesproken over zijn curve en hij zit dus onder de gemiddelde curve, maar hij blijft wel zijn eigen curve mooi volgen. Hij komt bij, maar het gaat stilletjes aan. Vandaag zat hij net onder 2.400gr. Dat wil zeggen dat hij maar 15gr. is bijgekomen tegenover gisteren en ze zouden dus graag hebben dat het eerder zo'n 20gr. per dag is. Ach, ik ben al blij dat hij zijn eigen curve volgt en dat hij bijkomt. Kleine kindjes worden uiteindelijk toch ook groot.
Opgekruld in de zetel, met de zakdoeken bij de hand. Wat had ik het moeilijk gisterenavond! Eigenlijk al de ganse dag en ik weet zelf niet goed hoe het kwam. We hadden nog eens gevraagd hoe het nu zat met zijn voeding omdat hij het toch nog altijd moeilijk heeft om die melk te drinken. Het antwoord van de arts was dat hij toch goed dronk dus waarom dan veranderen? Het is zo frustrerend omdat hij begin april zijn flesjes met moedermelk zo goed dronk en sinds hij nu Nutramigen krijgt zo slecht... Komt het door de melk? Is het omdat hij nu in een bedje ligt? Maar hij ligt nu toch al een tijdje in zijn bedje, dus ik zou denken dat hij zich daar toch al aan heeft aangepast. Waarom willen ze niet gewoon eens proberen?? Als hij allergisch is, zal hij er wel op reageren EN dan is deze vraag ook al opgelost. Nu zit ik met de vraag "wat als...". Normaal kun je die vragen meestal niet oplossen en blijf je gissen, maar nu zouden we die vraag wel kunnen oplossen. Wat als hij gewone voeding krijgt? Gaat hij dan beter drinken? Gaat hij er een reactie op doen? Gaat hij hetzelfde blijven drinken als bij de Nutramigen? Allemaal vragen waar ik gisterenavond nog geen antwoord op had. Om 22u30 mijn bed ingekropen om vijftien minuten later terug naar de living te komen en in alle rust en stilte al de traantjes de vrije loop te geven. Niemand die me ziet of hoort, enkel ik en mijn zakdoeken. Blijkbaar ook zo in slaap gevallen, want rond iets na middernacht ben ik wakker geworden en ben ik stilletjes terug mijn bed ingekropen. Deze morgen leek het wel eeuwen te duren voor het 9u was. Tijd om te bellen en om te horen hoe Daantje het vannacht gedaan had. Hij heeft zijn flesjes van deze nacht en deze morgen leeg gedronken! Wat een opluchting, maar toch bleef het ergens knagen. Daarna vertelde de verpleegster me dat ze voor het flesje van 12u eens gewone Nutrilon mag geven. Dat had ik helemaal niet verwacht! Ik zat nu echt met het gevoel dat hij met Nutramigen naar huis zou gaan en dat we ook niet zouden weten of hij allergisch is. In de loop van de dag zal deze vraag dus beantwoord worden. Wat hoop ik toch dat hij geen reactie op de melk gaat hebben en dat hij vlot van zijn flesje gaat drinken. Dat is het enige wat hem nu nog tegen houdt om naar huis te mogen komen. Zijn gewicht is goed (2.380gr.) en zijn parameters zijn ook goed. Het is enkel wachten tot hij al zijn flesjes leeg drinkt. De uren worden dagen en de dagen worden precies weken. Nog even geduld en dan... dan is deze rollercoaster van gevoelens, stress en frustraties eindelijk voorbij. Nog heel even...
Taart voor onze Superpapa 
Een tweetal weken geleden kregen we een brief in de bus van turn- en dansclub THOR uit zichem. Een paar weken eerder was ze daar namelijk eens gaan turnen met haar school. Niet enkel haar school, maar ook andere scholen uit de buurt hadden er de revue gepasseerd, in totaal iets van een 700 leerlingen. In de brief stond te lezen dat er tijdens deze dagen gelet werd op specifieke turneigenschappen. Omdat Rayanne hierin blijkbaar uitblinkt tegenover andere leeftijdsgenoten werd ze dus uitgenodigd om eens een viertal trainingen bij te wonen van de wedstrijdploeg. Nadien kunnen ze nagaan wat de mogelijkheden zijn en kan ze later eventueel toetreden tot de wedstrijdploeg. In totaal waren er zo ongeveer 20 jongens/meisjes geselecteerd die ze graag wilden terug zien. Je kan al geloven dat het als ouder heel veel deugd doet om zo'n brief in de brievenbus tegen te komen.
De laatste dagen liep ik steeds zenuwachtig rond omdat ik ergens het gevoel had dat ze vanaf het week-end elke dag wel konden zeggen dat hij naar huis zou mogen gaan. Zeker vanaf zaterdag, want toen hebben ze me verteld dat hij donderdag zijn gehoortest krijgt. Die test doen ze steeds voor de kindjes naar huis mogen, dus het zou niet lang meer duren. Ik had al laten verstaan dat het een mooie moederkesdag zou zijn als hij zondag naar huis zou mogen komen. Deze voormiddag kwam de arts het nog eens vragen of ik hem zondag al graag mee zou nemen. "Natuurlijk" was mijn antwoord. 
