Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Deze morgen zijn we wakker geworden van onze natuurlijke wekker, met name Andreas. Het viel goed mee hoor, het was slechts een half uurtje eerder dan de 'slechte' wekker. Andreas had er wel een moeilijke nacht opzitten, althans dat denk ik toch. Hij heeft redelijk wat liggen hoesten, maar telkens ik of de papa gingen kijken bleef hij gewoon verder slapen. Ik denk dat wij er meer last van zullen gehad hebben dan Andreas zelf. De andere twee kinderen hadden er ook niet veel van gemerkt, gelukkig. Voor zijn hoestje moet hij dagelijks twee keer aerosollen en daardoor komen die fluimkes nu wel goed los. Je kan je voorstellen dat dat 's nachts minder aangenaam is. In de voormiddag hebben we hem dan naar oma mobi gebracht. Daar was zijn 7 maanden jongere neefje ook al aanwezig. Die twee zullen later, samen met Daan, wel kapoenstreken uithalen als ze bij oma zijn. Het is best wel tof om te zien hoe Andreas reageert op zijn neefje wanneer die in zijn relax zit. Hij staat er dan naast en doet niets anders dan lachen en aaikes geven. We moeten hem wel in 't oog houden dat zijn aaikes geen onbewuste slaagjes worden. In het ziekenhuis begon de routine weer. Pas afgeven aan het onthaal van neonato in ruil voor een sleuteltje van een kastje. Alles in het kastje opbergen, schort aandoen en handen heel goed wassen. Daarna toch steeds weer benieuwd richting de box waar Daantje ligt. Ik had onderweg al wel eens gebeld om te horen hoe zijn nacht was verlopen, maar toch is dat verlangen er steeds weer opnieuw. Daantje woog vandaag maar liefst 1.415gram en is dus op korte tijd heel goed bijgekomen, straks wordt hij nog een dikkertje (hahaha). Zolang dit vetten zijn kan dat geen kwaad, maar hij mag geen water beginnen ophouden. Deze nacht hebben ze hem continu op CPAP laten staan. Hij had wat dalingen en ze hebben hem rustig laten slapen, maar de dokter heeft wel gezegd dat Daantje nu zelf wat moet gaan beginnen werken. Hij heeft dus het schema aangepast naar 3uur zonder CPAP en 5uur met CPAP. Als dit niet goed lukt, zetten ze gewoon een stapje terug. "Daantje moet zelf aangeven wat hij aankan", zo zei hij. Vandaag heb ik extra lang kunnen kangoeroeën. Ik geloof dat het iets meer dan 2uur was dat ik samen met Daantje hebben liggen rusten. Het was er zo rustig en de verpleegsters zijn zo begaan. Regelmatig komen ze kijken en vragen of alles nog in orde is en kijken ze of Daantje nog goed ligt. Eigenlijk wordt niet alleen je kindje in de watten gelegd, maar ook als ouder word je er zeer goed 'verzorgd'. Bij het thuiskomen leek het weer even of we hadden handen te kort. Dat doet me soms denken aan die reclame van 'Win for Life', dat je dan een extra persoon in huis hebt. Het was precies of alles moest gelijk gebeuren; ik moest afkolven, Andreas moest zijn fruitpap nog krijgen, de papa moest nog gaan lopen, de agenda's Yari en Rayanne moesten nagekeken worden, het eten moest gemaakt worden,... op zo'n momenten zijn een paar extra handen meer dan welkom. Het eten hebben we gelaten voor wat het is en we hebben een doos versgemaakte soep uit de vriezer gehaald, daarbij lekkere broodjes uit de oven en ons avondmaal was al in orde. Terwijl dit op stond kon de papa zijn toertje rond de blok lopen en de kindjes konden nog eventjes spelen. Iedereen is toch nog op tijd zijn bedje in kunnen kruipen om er morgen weer fris uit te komen.
