Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Toen ik als 18-jarige afstudeerde in de richting Bijzondere Jeugdzorg heb ik ervoor gekozen om op eigen benen te staan en een gezinnetje te stichten. Het eerste jaar ben ik aan de slag gegaan als kassierster om zo rustig uit te kijken naar een job die bij mijn diploma aansluit. Toen had ik al kriebels om de studies verpleegkunde te volgen, maar als pas samenwonend koppel met een huurlast en niet veel later een baby op komst was dit niet aan de orde. Ondertussen had ik ook een goede job gevonden als thuisverzorgende bij de Landelijke Thuiszorg en die job deed/doe ik ook graag. 2 jaar later ben ik bij het OCMW Leuven aan de slag gegaan in diezelfde functie en daar werk ik nog steeds. Een paar jaar geleden begon de zin om te gaan studeren weer op te borrelen, maar de enige optie die ik toen had was deeltijds de studies verpleegkunde aanvatten. Dit hield in, 1 dag volledig les en twee avonden les per week. Ik werkte toen 4/5 en zou dus mijn woensdag moeten inruilen voor een vrijdag. Mijn kinderen zouden dan de ganse namiddag in de opvang moeten blijven en het andere nadeel was dat wij op het werk op vrijdag steeds een teamoverleg hebben. Studies verpleegkunde heb ik toen weer eens uit mijn hoofd gezet en ik ben begonnen met de GPB opleiding (nu gekend als de SLO). Zo zou ik aan de slag kunnen gaan in het secundair onderwijs. Deze avondstudies heb ik 2 jaar gedaan en ook al de modules heb ik doorlopen, uitgezonderd mijn stage heb ik toen wegens mijn zwangerschap van ons derde kindje moeten staken. Ook al hoef ik slechts nog deze stage af te werken, toch voel ik niet die drang om aan de slag te gaan in het onderwijs. De drang om als verpleegkundige aan de slag te gaan is des te groter. Mede door de geboorte en verwikkelingen bij de geboorte van Daantje hebben mij ertoe aangezet om koste wat het kost toch deze opleiding te volgen. Ik besef eens te meer dat het leven veel te kort is en dat je ervoor moet gaan als je iets wil. In onze sector, de gezondheidssector, zijn er redelijk wat initiatieven om te kunnen studeren voor verpleegkunde, maar omdat ik in de thuiszorg werk en niet in een RVT of ROB, val ik voor deze initiatieven steeds uit de boot. We zien dus geen andere mogelijkheid om voltijds loopbaanonderbreking te nemen en zo voltijds de studies verpleegkunde aan te vatten. We zijn voor deze beslissing niet over één dag ijs gegaan en hebben alles goed overwogen. Via de KHLeuven kan je ook deeltijds verpleegkunde volgen, maar dat lijkt me vrij zwaar met een job en nog eens vier kindjes hier in huis. Niet het Bachelor niveau schrikt mij af, maar wel het feit dat je slechts 1 contactmoment hebt per week (1 dag) dat je de door jouw zelf ingestudeerde leerstof kan laten toelichten. Vanaf februari zal ik dus de verpleegkundige opleiding volgen aan het St. Franciscusinstituut te Leuven. Deze opleiding duurt drie jaar en heeft ook als voordeel dat ik op voorhand de lesuren weet in tegenstelling tot KHLeuven. Zolang de twee jongsten nog niet naar school gaan en dus nog niet naar de voor- en naschoolse opvang kunnen, is dit veel makkelijker om alles geregeld te krijgen. Mijn droom en doel is en blijft nog steeds pediatrie en dus zal ik na deze drie jaar nog een verkorte opleiding volgen aan de KHLeuven. Tegen die tijd zitten al de kindjes op school en is het praktischer om alles te regelen als ik in shiften werk. Nu kan ik natuurlijk niet wachten tot ik de studies kan beginnen en het aftellen is begonnen. Een grote stap voor ons gezin, maar ook naar de toekomst toe zal iedereen hierbij baat hebben.
RSV is een verkoudheidsvirus dat bij volwassen mensen dan ook niets teweeg brengt, behalve dan een snotneus en wat hoest. Voor de kleinste baby's is dit een zeer ernstige luchtwegenaandoening en 2% van hen moet dan ook opgenomen worden in het ziekenhuis. Bij ex-prematuren (geboren voor 32 weken zwangerschap) is dit percentage nog veel hoger. Het virus is seizoensgebonden en komt voor van oktober tot maart. Op dit ogenblik zijn er nog geen vaccintaties voor dit virus, maar voor de risicogroepen, zoals ex-prematuren, bestaan er wel inentingen. Deze inentingen krijgen ze dan vanaf oktober tot maart één keer per maand, dit zijn in totaal 5 spuitjes. In tegenstelling tot een vaccinatie werkt deze inenting slechts tijdelijk, maar werkt ze ook wel direct nadat ze gezet is. Omdat Daantje een ex-prematuurtje is konden we dus vrij beslissen of we deze inentingen wilde of niet. Aangezien onze dochter op 11 weken met dit virus in het ziekenhuis is beland (ze had er een longontsteking op gekregen) en het zoontje van mijn broer op amper 7 weken terug aan de beademing moest gelegd worden door dit virus, hebben we geen twee keer moeten nadenken. Ze hebben Daantje er ook nog eens gemeten en gewogen en alles was dik in orde. Ondertussen weegt hij 5.060gr en is hij al 62cm groot. Met zijn lengte en hoofdomtrek haalt hij de groeicurve in, maar met zijn gewicht maakt hij geen inhaalbeweging. Zo erg is dat niet omdat hij nog steeds zijn eigen gewichtscurve mooi volgt en goed eet en drinkt. Bij het zetten van zijn spuitje was hij iets minder blij, maar van zodra het plakkertje op zijn beentje zat en ik hem kon oppakken waren de traantjes al gauw gedroogd.
Het is weer even geleden dat ik wat nieuws ben komen vertellen over Daan, maar hij doet het zo ontzettend goed. We hebben hem gisteren nog eens mee op de weegschaal genomen en hij weegt ondertussen zo'n 5kilo. Zijn kledingmaat is ook al gestegen naar maatje 62 en hij is al heel groot geworden. Toch kijken mensen nog altijd vreemd als ik zeg dat hij 8 maanden is, hij ziet er tenslotte uit als een baby van 3à4 maanden. Zijn reacties zijn wel voor op zijn gewicht en lengte waaruit je wel kan afleiden dat hij ouder is dan dat hij eruit ziet. Hij is een heel goede eter en eet maar liefst 230gr groentenpap en 200gr fruitpap. 's Morgens krijgt hij nog een flesje en ook 's avonds rond 18u30 en 22u30 krijgt hij nog een fles. Meestal slaapt hij dan wel mooi door, tenzij hij eens zin heeft om zijn mama en papa te plagen. Dan durft hij wel eens rond 3u zijn keel open zetten tot hij een flesje heeft gehad en dan slaapt hij weer gewoon door tot 8u alsof er niets gebeurt is. Het is nogal een kereltje. Andreas die kan volgens ons niet wachten tot Daantje wat groter is. Nu wil hij er al zo graag mee spelen, maar dat lukt uiteraard niet zo goed. Kusjes en knuffeltjes krijgt Daan in overvloed, vooral als hij pas wakker is. Dan staat Andreas in de living al te wachten en als ik dan binnenkom met Daan kruipt hij de zetel in en nestelt zich in het hoekje zodat hij zijn kleine broertje eens kan vastpakken. Dan geeft hij nog enkele kusjes en dan mag ik hem terug pakken om zijn pampertje te doen. Het is zo schattig om hen bezig te zien, en ook Daantje geniet er zichtbaar van. Ik kan alleen maar hopen dat ze binnen enkele jaren ook nog zo goed overeen komen.
Druilerig regenweer waar je niet echt vrolijk van wordt en een mama die nog voor traktaties moet zorgen voor de klas van dochterlief. De perfecte combinatie om nog eens cupcakes te gaan bakken en versieren. In de voormiddag de cupcakes gebakken zodat ze goed konden afkoelen. Rond 18u ben ik ze dan beginnen te versieren om uiteindelijk rond 21u klaar te zijn. Maar dan had ik nog niets om die cupcakes in te doen. Enkel zijdepapier was niet mooi en dus ben ik nog uit gekleurde, harde papieren doosjes beginnen knippen en vouwen. Om da rond 23u voldaan en klaar mijn bed in te kruipen.
Gisteren zijn oma en opa mobi en Peter Roderik en tante Winny met hun kroost op bezoek geweest voor Rayanne haar verjaardag. Daar hoorde natuurlijk ook een taart bij, dus heb ik de paardentaart nogmaals gemaakt, maar deze keer met blauwe teugels en nog een laagje viervruchtenconfituur ertussen. Mmmm, ze heeft gesmaakt.
Ik heb me gisteren nog eens aan het werk gezet voor de verjaardag van Rayanne. Omdat ik dit week-end niet al te best was, zag ik het toen niet zitten om een taart te bakken. Laat staan de taart versieren met het nodige geduld! Mijn schulden zijn dus ingelost en hieronder zie je het resultaat. Het week-end dat komt, komen de oma en tante en nonkel ook langs en dan zal ik er nog eens één maken. ondertussen heb ik kunnen oefenen op de eerste poging van het paardenhoofd.
Een datum met heel veel betekenis. Op deze datum is mijn meter geboren die amper ... Jaar geworden is wegens kanker. Het was een zeer lieve vrouw, en ook al was ik nog maar ... jaar toen ze gestorven is, de herinneringen die ik van haar heb zal ik altijd koesteren. 9 jaar geleden heeft mijn man mij ten huwelijk gevraagd en we hebben 20 en 21 september uitgekozen om te trouwen. 20 september 2002 zijn we voor de wet getrouwd en een dag later voor de kerk. Toen wist ik nog niet dat het op dezelfde datum was als de geboortedatum van mijn meter. Eerst wilde ik wel in de kerk trouwen waar mijn mémé begraven is, maar via een tante zijn we op een ander kerkje terecht gekomen. Een pittoreske omgeving in een boerengat, maar met zo'n mooie kleine kerk. Net wat ik zocht, geen gedrocht van een kerk of iets wat verre van een kerk te noemen valt, maar iets klein, gezellig en romantisch. Mijn zoontje is toen ook gedoopt tijdens de huwelijksmis. 1 jaar later was ik zwanger van mijn dochter en het toeval wil dat ze geboren is op, jawel, 20 september 2004. Het is toen dat ik erachter ben gekomen dat mijn mémé dezelfde datum deelde met mijn dochter en mijn huwelijk. Het eerste wat mijn vader zei toen ik bevallen was van mijn dochter: "je weet toch welke dag het vandaag is?" Hij heeft me toen verteld dat mémé ook op 20 september geboren was. Telkens wanneer we nu onze huwelijksverjaardag vieren en de verjaardag van mijn dochter, viert mémé mee. Alleen jammer dat ze niet de tijd heeft gekregen om al haar kleinkinderen te leren kennen en te zien opgroeien...
Soms zijn er zo van die dagen dat je wenst dat ze er niet waren. Dagen die weken lijken te duren en die tergend traag vooruit gaan. Wel, donderdag is het hier begonnen bij ons, Andreas goed verkouden met koorts en Daan van hetzelfde. Ook de papa voelde zich niet al te best en ik had de verkoudheid goed te pakken. In de voormiddag zijn we dan maar met z'n allen naar de dokter gegaan met het idee dat het wel aerosollen zal zijn. Een half uurtje later stonden we bij de apotheker voor een aerosolapparaat en de andere nodige medicatie. De papa moest ook twee dagen thuis blijven en bij Daantje moesten we goed in de gaten houden dat hij niet te flauw werd en dat zijn koorts na een dag of drie over was. Als dat niet het geval was, zou hij antibiotica moeten nemen. Normaal gezien kwam het neefje van op logement, maar dat heb ik afgebeld. Met twee zieke kindjes in huis, een zieke papa, een mama die zich niet op haar best voelt en het risico dat hij ook ziek zou worden vond ik dat toch niet zo'n goed idee meer. Wanneer ik ons Rayanne van school ging halen later die namiddag kwam ons madammeke doodleuk naar buiten gewandeld in haar t-shirt. Na een terecht-wijzende-vinger van de mama deed ze gauw haar pull en jasje aan. Later die avond stond ik er niet versteld van dat ze steeds meer begon te hoesten en wanneer het bedtijd was, begon de koorts ook bij haar op te komen. Vrijdag hebben we ze dan maar thuis gehouden en is enkel Yari naar school vertrokken. Vermoeiend, is het eerste woord dat in me opkomt na dit week-end. Andreas was zaterdag van de koorts af en Rayanne voelde zich vandaag al veel beter. Daantje zit nog steeds met een hoest en slijmen, maar heeft sinds zaterdag geen koorts meer. Ikzelf ben lastig op mijn oren omdat die denken dat we in de bergen zitten. Constant plopt er wel iets in een oor of voelt het aan alsof al het geluid gedempt staat. De nacht van zaterdag op zondag heb ik toch geen pijn meer gehad en heb ik iets of wat deftig kunnen slapen. Ik ben blij dat het week-end erop zit en dat iedereen zich al wat beter voelt. Hopelijk blijven die vieze beestjes nu weer eventjes uit onze buurt!!
Al een paar dagen geleden ben ik begonnen met fruitpap. Dit ging niet zo vlot als groentenpap en ik had zelfs de indruk dat hij het niet lustte. Ik had al verschillende soorten fruit gegeven, maar het vlotte niet. Gisteren ben ik dan maar eens potjes gaan halen om te zien hoe hij daar op zou reageren. Bij Andreas lukte de verse groentenpap niet zo goed, maar potjes wilde hij dan wel tot de buurvrouw me vertelde om eens appelsap bij de groentjes te doen. Toen ik dat deed at Andreas de verse groentenpap wel en na een tijdje kon ik de appelsap weglaten. Bij Daan is het misschien ook zo, maar dan voor fruit. Die potjes zijn wel veel zoeter en net iets vaster van structuur dan mijn fruitpap. Gisteren heb ik dus voor de eerste keer zo'n potje gegeven aan Daan. Benieuwd wat hij ervan zou vinden ging het eerste lepeltje zijn mondje in. Mmmm, smaakt naar meer. Uiteindelijk heeft hij het volledig potje moeiteloos verorbert (200gr) en ik natuurlijk heel fier dat hij ook fruitpap eet, al dan niet uit een potje. We hebben dus besloten om nog even enkel potjes fruitpap te geven en pas later nog eens vers uit te proberen. Als hij nu een paar dagen flink zijn fruitpapje opeet, kunnen we ook naar Nan pro 2 overschakelen. Nu Daantje fruitpap eet, zal het weggaan ook weer vlotten. Enkel een potje in de zak steken en vertrekken, zonder rekening te moeten houden dat je ergens bent waar je een flesje kan opwarmen. Morgen gaan we dat in de praktijk omzetten en een namiddagje naar Leuven Kermis trekken. Yari en Rayanne kijken er nu al naar uit, eendjes vangen, touwtje trekken, op de paardenmolen zitten, eens schieten met de papa en natuurlijk lekker smoutebollen eten of een lekker zoete suikerspin.
Het oprijden van de parking van het ziekenhuis voelt nog steeds vertrouwd aan, maar toch krijg ik vlinders in de buik wanneer ik de inkomhal nader. Het blijft steeds de vraag of hij ontwikkelt zoals de dokters het graag zouden zien. Na hem te hebben ingeschreven wou ik eerst nog een boekske kopen in het veel te kleine ziekenhuiswinkeltje. Daar zat ik al met een probleem, een dubbele koets die amper binnen kan, maar ik kon toch moeilijk onze Daan daar alleen laten staan. Dan maar 'moeilijk' doen met de gedachte dat één van de winkeliers het zou begrijpen (loze hoop natuurlijk). Ik heb de koets naar binnen gemanoeuvreerd, maar tussen de enkele winkelrekken dat er staan paste de koets toch niet. Ook om aan te schuiven aan de kassa was het veel te smal. Uiteindelijk heeft er dan toch een kassabediende de kassa aan de andere kant van de balie open gedaan zodat ik langs daar kon om te betalen. Ergens denk ik dan dat ze het wel zullen snappen dat het winkeltje veel te klein is, maar dat is waarschijnlijk ijdele hoop. Zo valt nog maar eens op dat mensen niet geneigd zijn om elkaar te helpen, ook al sta je daar te sukkelen. Neen, ze lopen nog liever een rondje om uit schrik dat je ze zelf zou aanspreken voor hulp. Als we elkaar zo af en toe eens zouden helpen, zouden er misschien al minder gefrustreerde mensen rondlopen. Enfin, ik had mijn boekske en kon naar de wachtzaal gaan. Eerst had ik een afspraak met de kinesist om te zien of Daan op de gecorrigeerde leeftijd zat qua lichamelijke ontwikkeling. Nu zou hij dus op zo'n 4 à 5 maanden zitten. Na enkele oefeningen was ze heel tevreden met het resultaat. En als zij tevreden is, dan zijn wij zéér tevreden! Na de raadpleging bij de kinesist mocht ik direct binnen bij de arts. Daar was ook alles in orde, Daantje werd gewogen (4.600gr) en gemeten (60cm) en werd goedgekeurd. Met zijn pufjes die hij dagelijks twee keer kreeg, mogen we stoppen en ik mag stilletjes aan ook fruitpap introduceren. Wanneer hij zijn fruitpap goed opeet, mogen we ook naar Nan Pro 2 overschakelen. Na de uitleg in verband met de voeding kon ik me terug richting thuis begeven voor het goede nieuws. Blijkbaar moeten we voor zijn voeding slechts 1 maand aftrekken. Dus hij mag nu alle dingen eten dat een kindje van 6 maanden mag eten. Maandag eens starten met fruit, ben benieuwd of het ook zo goed naar binnen zal gaan als de groentjes.
Met vlinders in de buik maken Yari en Rayanne zich klaar voor de eerste schooldag. Voor allebei wordt het een jaar vol nieuwigheden, Rayanne gaat naar het eerste leerjaar en Yari gaat na twee jaar het speel-leerklasje naar een klasje hoger. Ze zullen beide nieuwe uitdagingen krijgen en weer heel wat nieuws bijleren. Rayanne is vooral blij om haar vriendjes terug te zien en is dolenthousiast voor deze eerste schooldag. Yari is dan weer benieuwd naar zijn nieuwe klas en vooral naar zijn nieuwe leerkracht. Het is woensdag en dus kan ik ze niet zelf naar school brengen. De bussen komen hen ophalen, maar daar hebben zij het minder moeilijk mee dan ikzelf. Op woensdag is het heel moeilijk voor mij om ze zelf naar school te brengen. Yari zijn school begint om 8u45 en die van Rayanne om 8u30. Ik kan dus niet op tijd bij beide scholen geraken. In de week gaat Yari ook altijd met de bus en Rayanne die zet ik aan de schoolpoort af en ga ik ook halen. Enkel die woensdag is dus een lastige dag en spijtig genoeg is dat dit jaar de eerste schooldag. De bus van Rayanne komt als eerste toe, ze zoekt een plekje en wuift nog vrolijk door het venster. Daar komt het al, die tranen bedwingen is niet aan mij besteed. Yari zijn bus komt niet veel later toe en nog voor ik er erg in heb zullen de kindjes met hun voeten onder de bank zitten. Wat zouden ze toch doen vandaag en wie wordt hun leerkracht voor dit jaar? Wat gaan ze allemaal leren? Wie zit er in de klas en met hoeveel? Al een geluk dat ik nog onze twee kleine pagadders hier in huis heb om me mee bezig te houden en de gedachten te verzetten. De voormiddag gaat al gauw voorbij en voor ik het weet staan ze al terug aan de deur. Rayanne vond het heel leuk en zit vooraan in de klas, vlak voor de juffrouw. Ze hebben zelf mogen kiezen waar ze wilden zitten. Yari was ook enthousiast en zit bij enkele leerlingen in de klas waar hij ook het eerste jaar heeft bijgezeten. Het zijn dus niet allemaal 'onbekende' kindjes. Vandaag was het nog wat kennismaken met de andere leerlingen en de juf, maar vanaf morgen zal het echte werk wel terug beginnen.
De laatste dag van de grote vakantie heeft zich aangekondigd. Daan had zijn flesje al rond 6u45 gekregen en dus konden we zelf nog wat uitslapen. De wekker van Yari en Rayanne stond op 8u en Andreas wordt wakker wanneer hij dat zelf wilt. Yari en Rayanne hebben zo'n wekkertje dat de ogen open doet als ze uit hun bed mogen komen, de televisie staat al geprogrammeerd zodat ze slechts op de knop hoeven te duwen. We hebben de gewoonte om dan een half uurtje later op te staan en hen te vergezellen. Deze morgen was dat niet anders, enkel wat meer gerommel en lawaai dan gewoonlijk. Wat waren ze toch aan het uitsteken? We komen in de living en zien dat de tafel al gedekt was en dat ze bezig waren met hun nieuwe boekentas klaar te maken. Wat een leuke verrassing! Ze kijken er enorm naar uit om morgen terug naar school te vertrekken. Rayanne al iets meer dan Yari, want zij gaat naar het eerste leerjaar. Een grote stap voor ons meisje waar ze enorm naar toeleeft. Yari heeft volgens mij dan wat meer schrik om van klas te veranderen. Hij heeft twee jaar in het speel-leerklasje gezeten en gaat nu ook naar een klasje hoger. Ik denk dat hij niet goed weet wat hij ervan moet vinden, maar hij ziet er wel naar uit om zijn vriendjes terug te zien. Spijtig genoeg is zijn beste vriendje van de afgelopen twee jaar van school verandert. Ik heb de ouders ook nooit gezien en kan hem dus niet een keertje uitnodigen om hier te komen spelen. Hij zal nog wel andere vriendjes maken. Voor Rayanne veranderen er ook een aantal dingen, al de jongens uit het derde kleuterklasje (uit haar klas), hebben ze in het andere eerste leerjaar gezet en een groot deel van de jongens van de andere derde kleuterklas komen nu bij haar in het eerste leerjaar te zitten. Ze zijn dus met met slechts 5 kindjes die oorspronkelijk bij elkaar zaten in het derde kleuterklasje en dat zijn de vijf meisjes. Waarom ze dat juist doen blijft voor mij en misschien nog andere ouders een vraagteken. Ze vind het dan ook niet leuk dat ze niet meer bij haar 'liefje' in de klas zal zitten, maar ze kan er nog wel mee spelen op de speelplaats. Na ons lekker ontbijtje werd het eens tijd om de kleerkast uit te rommelen. De lage broeken van vorige winter en de t-shirten met lange mouw, waren zo goed als allemaal te klein. Ik zal dus weten wat doen na hun eerste schooldag.
Gisterenavond nog de cake gebakken om ze vandaag te versieren, het belooft weer een drukke zaterdag te worden. De papa weet dat ik dan tijd nodig heb en had Andreas deze voormiddag al mee op wandel genomen. Samen naar de winkel zodat alleen de twee oudsten en Daantje nog hier waren. Deze laatste lag nog goed in dromenland wanneer ik aan de chocolademousse begon om de taart te vullen. Maar liefst 3 lagen chocolademousse tussen de taart, want dat lusten ze allemaal wel. Ondertussen natuurlijk eens proeven of ze wel lekker is om dan de chocolade snoetjes af te wassen. De mousse is al goedgekeurd, hopelijk de taart straks ook. Nadat de chocolademousse tussen de lagen cake zit, kan de ganache erover om de taart mooi glad te krijgen. De cake stond nog maar net in de frigo toen de papa met Andreas arriveerde. Het was ondertussen al bijna 13u en dus hoogtijd om eens te eten en Andreas te slapen te leggen. Daantje had ook al een flesje gekregen toen hij rond 10u30 wakker werd. het is me toch een slaapkopje... In de namiddag kon ik rustig aan de taart verder werken en voor ik het wist was het alweer tijd voor Daan zijn groentenpapje. Hij kan ondertussen maar liefst 150gr eten en dan nog eens 60ml melk drinken! Ik denk dat ik maandag maar eens de portie groentenpap ga vermeerderen zodat hij er geen flesje meer achter moet krijgen. Als hij zo goed blijft eten kan ik vanaf september ook met fruit starten. De taart is ook klaar en wacht nog op de goedkeuring van de papa en natuurlijk van Yari, maar daar twijfel ik niet aan. Zo lang het maar met auto's is, is onze Yari tevreden.
het was al eer een tijdje geleden dat we nog eens een uitstapje gedaan hadden met Yari en Rayanne, dus hadden we besloten om eens naar Bobbejaanland te gaan. De twee jongste spruiten hadden we wijselijk bij oma en opa vis gelaten, zij kunnen in Bobbejaanland niet veel doen. Ze zullen hun beter amuseren bij de oma en opa dan een ganse dag mee in de koets gezeuld te worden. Oma mobi was ook van de partij, zo kon ze nog eens haar tweede jeugd beleven. ;-) Voor mij was het al ontzettend lang geleden dat ik nog eens naar Bobbejaanland geweest was en mijn man was er zelfs nog nooit geweest. Het was dus spannend afwachten hoe het er inmiddels uitziet en wat er allemaal verandert is tijdens al die jaren. Bij het oprijden van de parking konden we al zien dat er niet veel volk aanwezig was. Goed voor ons, dan moet je nergens lang aanschuiven en kan je zeker al de attracties een keertje doen. De kinderen wisten niet waar eerst kijken en we hebben dan maar de monorail genomen om zo het ganse park te kunnen bekijken. Bij de voorlaatste halte zijn we uitgestapt en hebben we de eerste attractie aangedaan. Buiten konden we niet onmiddellijk zien welke attractie het was, maar we hadden het vermoeden dat het iets met bootjes was. Je weet wel, zo van die bootjes dat rustig rondvaren en waar je je ogen uitkijkt naar al de dansende figuurtjes. Bij het platform zagen we dat het boomstammen waren, maar met het gedacht dat deze niet zo 'nat' zouden zijn omdat het overdekt was, zijn we toch ingestapt. Niet veel later begon de helling en wisten we al dat we hier niet droog zouden uitkomen. Iedereen was voorzien van regenjas behalve ik natuurlijk. Ik had een gewoon pulletje aan waardoor het natuurlijk ontzettend lang duurde eer dat droog was. Na de rit hebben we besloten om geen attracties meer te doen waar je nat in wordt, het zonnetje was ver zoek en het was net te fris om nat rond te lopen. De achtbanen die niet overkop gaan waren voor de kinderen geweldig. We hadden niet gedacht dat ze hier zo veel plezier in zouden hebben. Na de eerste rit op de Bob Express vroegen ze om er nog eens op te mogen. Voor ons vertrek naar huis hebben we er nog een ritje op gemaakt. Na een enkele lichte regenbui in de namiddag was het verder een heel mooie dag en vooral een heel leuke dag. Wie weet gaan we met Halloween nog eens terug om dan mee te griezelen met de spoken en vampieren.
Daan weegt ondertussen 4.240gr. en is zo'n 58cm groot en dat is te merken aan zijn kleedjes. Maatje 50 zit wat krap en moet plaats maken voor maatje 56. Met pijn in het hart heb ik al de kleine kleedjes uit de kast gehaald en heb ik de grotere maat in de plaats gelegd. De tranen stonden me in de ogen en ik weet niet waarom. Bij de andere kindjes had ik dat niet, dat was vanzelfsprekend dat ze ergens te groot voor werden en stond ik er niet echt bij stil. Eén pyjama heb ik mooi aan de kant gelegd ter bewaring, waar ook het kleine stamper body'ke ligt van toen hij nog in de couveuse lag. Het zijn zo van die dingen die ik niet kan weg doen. Elk van mijn kindjes hebben ook een herinneringsdoos waar zo van die spulletjes insteken. Bij de twee oudste zijn we al aan doos 2 toe, maar bij de twee jongste geraakt er nog wel wat bij. De kaartjes van bij de geboortes die steken in nog andere dozen. Ik krijg het niet over mijn hart om dat weg te gooien, dat moeten ze later dan maar zelf beslissen. Knutselwerkjes van moederdag of vaderdag of knutselwerkjes die gewoon te mooi zijn om weg te doen vinden hun weg naar de doos. Ook de kranten van op de geboortedag en het navelklemmetje zitten er goed in verborgen. Elk spulletje met elk hun eigen verhaal en herinnering verdienen het om bij te houden geworden.
Wat kan je allemaal doen met je kinderen op zo'n druilerige dag als gisteren? Knutselen, puzzelen, een tent maken van lakens, tv kijken, poppenkast spelen,... Allemaal leuke dingen, maar het liefst van al bak ik cakejes en taart. De kinderen helpen me om alles juist af te wegen en om alles in de kom te doen. De keukenrobot in gang zetten is ook een taakje voor hun om dan te kijken hoe alles gemengd wordt. Ondertussen kunnen ze de papieren vormpjes voor de cupcakes in de bakvorm doen. Het beslag in de vormpjes scheppen is een taak voor de mama, de oven op temperatuur zetten doen we samen. Zo leren ze ook al getalletjes boven 100 en leren ze hoe ze voorzichtig moeten omgaan met iets dat toch wel gevaarlijk is. Als de oven open gaat blijven ze even uit de buurt tot de deur weer dicht is. Dan kijken ze om de haverklap eens door het glazen deurtje om te zien hoe de cakejes aan het rijzen zijn. Wanneer de oven tuut weten we dat de cakejes eruit mogen en dat ze nog even moeten afkoelen. Mmmm, ze zien er al heerlijk uit, maar het kan altijd beter. Dus we besluiten om een lekker schuim te maken van eiwit, suiker en ietsiepietsie citroensap. Dat smeren we over de cakejes en als afwerking kunnen de kindjes er nog een suikerfiguurtje op plaatsen. Zoiets lekker kan niet lang blijven staan voor de ogen van de kindjes dus er wordt al rap geproefd van onze nieuwe creaties en het besluit staat vast; ze zijn overheerlijk!!
Alle ingrediënten (behalve de melk) in de kom doen en goed luchtig mixen. Daarna de melk tijdens het mixen erbij gieten tot je een homogene massa hebt. Het beslag verdelen over de cupcakes en dan zo'n 20 minuten in een 180°C voorverwarmde oven zetten.
Recept eiwitbeslag: - 1 à 2 eiwitten (moet je zelf bekijken hoeveel je op een cupcake wilt strijken. Ik had toegekomen met 1 eiwit) - enkele druppels citroensap om het mooi wit te houden - suiker naar smaak (ik weeg mijn suiker niet af, maar kijk naar de consistentie van het eiwit en proef ervan tot het naar mijn smaak goed is)
Alles heel luchtig opkloppen en dan over de cakejes smeren. Voor een andere kleur, kan je er kleurstof bijvoegen dat geschikt is voor consumptie.
Na lang zwoegen en zweten is het ons Daantje eindelijk gelukt. Hij was al een goede week bezig met draaien tot op zijn zij, maar tot op de buik wilde maar niet lukken. Dan werd hij lastig omdat het hem niet lukte en zodra we hem terug goed op zijn rugje legde, begon hij weer te wriemelen en draaien tot op zijn zij. Dit de ganse dag door tot zijn grote frustratie, maar dinsdag was dan de grote dag. De dag waar hij zo voor geoefend heeft. Ik zat rustig wat op de computer de tokkelen met op de achtergrond meneertje zijn geluiden van frustratie. Zoals gewoonte liet ik hem eventjes doen voor ik hem terug op zijn rugje draaide. Na een paar keer zo recht te staan, keerde ik me om op mijn stoel en zag ik hem opeens op zijn buik liggen. Het ene handje wel nog wat in de weg, maar Daan lag op zijn buik. Je zou gaan denken dat hij het leuk zou vinden dat hij doorgerold was, maar integendeel. Hij was nog lastiger dan anders wanneer hij op zijn buikje lag. Waarschijnlijk omdat dat ene handje ook niet zo comfortabel lag. Als ik hem zelf op zijn buikje leg, vindt hij het best wel leuk. Dan zorg ik er ook voor dat zijn handjes en armpjes goed liggen en van zodra ik merk dat het te vermoeiend begint te worden, leg ik hem terug op zijn rug. Omdat hij wat ambetant was op zijn buik, heb ik er niet aan gedacht om eerst nog gauw een foto te nemen. Ik heb hem opgepakt en daarna terug goed gelegd. Pas later besefte ik dat ik beter eerst een foto had genomen, maar die komt dan wel later. Volgens de ontwikkeling zit hij dus mooi op 'schema'. Hij is nu een goede 6 maanden, maar daar moeten we 3 maanden aftrekken. Een kindje dat op de voorziene datum geboren wordt begint ook te rollen naar buiklig rond 4 maanden of iets vroeger, dus daar beent hij al wel wat bij. Voor zijn gewicht moet ik nog even wachten tot volgende week, maar op onze weegschaal weegt hij al een dikke 4 kilo. Zijn eten gaat ook heel goed. Hij krijgt 5 voedingen, waarvan hij elke dag zo'n 50gr groentjes eet met daarna nog een flesje melk. Over het algemeen drinkt hij nog steeds 120ml à 130ml met af en toe eens een uitschieter van 160ml. Ondertussen heeft hij al mogen kennismaken met worteltjes, courgette en pompoen en alles gaat even vlot naar binnen. Vanaf maandag kunnen we eens proberen of het lukt om 75gr naar binnen te spelen.
De dag is aangebroken om eens te beginnen met groentenpap. Hij staat nu op 5 voedingen waarvan hij telkens tussen 120ml en 160ml drinkt en hij weegt ondertussen zo'n 4 kilo. Ik heb de indruk dat hij er wel klaar voor is, hij zit ook al mooi recht in zijn relaxje, dus we hebben de babycook terug boven gehaald. Die stond al eventjes terug in de keukenkast omdat Andreas meestal eet wat wij zelf de dag voordien gegeten hebben of hij eet 's middags gewoon mee met ons. Om te starten begin ik gewoonlijk met worteltjes omdat die lekker zoet zijn van smaak. Daan had al laten merken dat hij grote honger had en toen ik hem in zijn relax zette, keek hij eerst maar eens verbaasd. Toen de lepel met wat wortelpuree aan zijn mond kwam wist hij niet goed wat doen, maar al gauw zuigde hij het beetje wortelpuree van de lepel. Mmmm... dat smaakt naar meer. Hij vond het geweldig en zat tussendoor alsmaar te lachen. Na een paar lepeltjes zijn we verder gegaan met een flesje. Ik wil hem niet te moe maken zodat hij na zijn groentenpapje ook nog zin heeft om zijn flesje te drinken. Elke dag geef ik zo enkele lepels meer tot ik merk dat het vlot gaat en hij een volledige portie op kan. Een dag of 5 worteltjes en dan eens proberen met pompoen, courgette, rode biet, knolselder,... Keuze genoeg om uit te testen en om hem de smaken te leren kennen. Sinds kort begint hij ook steeds meer te spelen. Hij begint meer en meer te beseffen dat er iets boven zijn hoofdje hangt en begint bewuster naar die speeltjes te slaan of zelfs al met beide handjes grijpen. Dat is nog niet zo gemakkelijk en nog iets of wat ongecontroleerd, maar het is een begin. Rollen doet hij nu langs de beide kanten tot hij op zijn zij ligt. Dat ene armpje ligt nog steeds in de weg om door te kunnen rollen naar zijn buikje, maar eens hij zal weten hoe dat armpje uit de weg moet, ben ik er zeker van dat hij tientallen keren op zijn buik zal rollen en dat de mama hem dan tientallen keren terug op zijn rugje zal mogen leggen omdat hij het wat beu wordt. Volgende week moeten we nog eens langs gaan bij Kind en Gezin en dan weten we weer precies hoeveel hij weegt en hoe groot hij ondertussen geworden is. Aan zijn kleedjes te zien is hij wel al goed gegroeid. Ondertussen kan ik hem al kleedjes aandoen van 1 maand!
Het is weer even geleden dat ik wat nieuws ben komen vertellen over Daan, maar hij doet het zo ontzettend goed. We hebben hem gisteren nog eens mee op de weegschaal genomen en hij weegt ondertussen zo'n 5kilo. Zijn kledingmaat is ook al gestegen naar maatje 62 en hij is al heel groot geworden. Toch kijken mensen nog altijd vreemd als ik zeg dat hij 8 maanden is, hij ziet er tenslotte uit als een baby van 3à4 maanden. Zijn reacties zijn wel voor op zijn gewicht en lengte waaruit je wel kan afleiden dat hij ouder is dan dat hij eruit ziet. 
De laatste dag van de grote vakantie heeft zich aangekondigd. Daan had zijn flesje al rond 6u45 gekregen en dus konden we zelf nog wat uitslapen. De wekker van Yari en Rayanne stond op 8u en Andreas wordt wakker wanneer hij dat zelf wilt. Yari en Rayanne hebben zo'n wekkertje dat de ogen open doet als ze uit hun bed mogen komen, de televisie staat al geprogrammeerd zodat ze slechts op de knop hoeven te duwen. We hebben de gewoonte om dan een half uurtje later op te staan en hen te vergezellen. Deze morgen was dat niet anders, enkel wat meer gerommel en lawaai dan gewoonlijk. Wat waren ze toch aan het uitsteken?
