Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Het klinkt cliché, maar de tijd gaat ontzettend rap vooruit. Dat bewijst de derde verjaardag van Andreas nog maar eens. Omdat Andreas in de krokusvakantie verjaart heb ik vorige week al de traktaties voor in zijn klasje meegegeven (zelf gaan brengen). Na toch wel enkele uurtjes werk kon ik ze dan tegen dinsdagmiddag naar school brengen. Andreas hing direct aan mijn jas en was heel fier dat hij ze mocht uitdelen aan al zijn vriendjes en vriendinnetjes. Mijn ventje vraagt zich soms af waarom ik al die moeite doe voor iets wat toch direct in dat kindermondje verdwijnt. Wel, ik kan je zeggen dat die oogjes van die kinderen glunderen en dat ze alles toch wel heel goed bestuderen alvorens op te eten. Het ene kindje begint met de lekstok, terwijl het andere kindje eerst het beertje begint op te peuzelen. Voor hen is het een ware ontdekkingstocht tijdens het verorberen van het cakeje. Toch leuk om te zien en dat geeft me een goed gevoel. Op die manier laten kindjes ook blijken dat ze al dat moois wel weten te appreciëren. Volgende week krijgt Andreas zijn feestje en deze keer heb ik hem een Cars taart beloofd. In mijn hoofd zit het al helemaal oké, maar hoe de taart er in werkelijkheid uit zal zijn is nog af te wachten...
Na de vorige 2 modules met glans te hebben doorstaan , staat het moeilijkste jaar voor de deur. Zoals bij vele driejarige opleidingen is ook bij de verpleegkundige opleiding het tweede jaar het moeilijkste en ik zal het geweten hebben. Al vanaf dag één zijn we in de cursussen gevlogen, rode bloedcellen, witte bloedcellen, bloedplaatjes, bloedaandoeningen, specifieke wondzorg en Moeder en Kind. Nog maar een dikke week verder en al één cursus bijna volledig gezien. We zullen weer weten wat doen tijdens de vakantie Ik ben nu gestart met module 4 (module 3 begin ik dan in september) en dit is de module waar de meeste technieken aangeleerd worden. Vandaag hebben we dus ook voor de eerste keer bloed genomen bij onze klasgenoten en het gaf wel voldoening toen dit van de eerste keer lukte. Natuurlijk met iets meer zenuwen dan wanneer je op een dummi-arm oefent, maar met het alziende oog van de leerkracht ebben die zenuwen zo weer weg. Volgende week beginnen we met infuustherapie en ik begin nu al te merken dat ik het ontzettend plezant vind. Mijn laatste stage op heelkunde, bleef ik wat op mijn honger zitten omdat ik nog niet veel kon/mocht doen en de komende stage (in maart) ga ik eindelijk wel die zaken kunnen uitvoeren. Nu ja, de vorige stageplaats heeft me wel veel bijgeleerd en ze hebben me daar wel enorm veel laten doen, maar zowel de begeleidster van school als de mentor op stage wisten me toch te vertellen dat ik pas in de 4de module zou openbloeien en ik zal ze gelijk moeten geven ook... Het is niet altijd evident om alles te combineren, maar met de hulp van mijn ventje en mijn ouders en schoonouders lukt dit aardig goed. De poetshulp die iedere week over de vloer komt, is natuurlijk onmisbaar tijdens deze periode, maar dat neemt niet weg dat er tussendoor ook eens wat moet gedaan worden in het huishouden. Planning, orde en structuur (vooral 's morgens) hebben we zeker nodig. Ook tijdens de stageperiode is er wel wat geregel, maar als ene mens iets wil, zijn er altijd wel oplossingen voor te vinden. Het is een kwestie van zelf je keuze te maken en te beslissen welke keuze je voor welke reden maakt. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad dat ik met de opleiding ben begonnen en ik ben er zeker van dat het enkel ons gezinnetje ten goede zal komen
Het wordt misschien eens hoognodig tijd dat ik terug een beetje begin te schrijven... maar het was de laatste tijd zo druk dat ik er echt geen tijd meer voor had. Sinds het laatste berichtje is er natuurlijk weer heel wat verandert, vanaf heden mag ik me eindelijk zorgkundige noemen (ik was al verzorgende, maar nog niet geregistreerd) en zit ik sinds begin deze maand aan het begin van mijn tweede jaar verpleegkunde. De studies lukken aardig goed en ik vind het zelf geweldig dat het goed te combineren valt met het moeder-zijn Er zijn wel eens periodes dat het wat moeilijker gaat, maar dan heb ik nog altijd mijn ventje dat weer altijd klaarstaat. Ook bij Daantje is er wat vooruitgang geboekt. Een week voor zijn verjaardag heeft hij zijn knopje omgedraaid en is hij alleen beginnen stappen. Nu doet hij niets anders dan stappen en kruipen komt er zelfs niet meer aan te pas! Ook het babbelen gaat zeer vlot en steeds meer klanken en woordjes komen uit dat kleine mondje; klaar, daaag, oma, opa, mama, papa, op, koek, beer, bumba, uki, yoohoo, ja, nee,... Hij maakt zichzelf wel heel duidelijk nu. Zijn tweede verjaardag hebben we thuis gevierd met de nodige taart en versiering. Deze keer heb ik de taart niet zelf gemaakt wegens tijdsnoot, maar ik kon het niet weerstaan om er eentje te bestellen bij titatovertaart in Heverlee. Zo had ons Daantje toch een mooie Bumbataart.
Het wordt misschien eens hoognodig tijd dat ik terug een beetje begin te schrijven... maar het was de laatste tijd zo druk dat ik er echt geen tijd meer voor had.
