Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
het was al eer een tijdje geleden dat we nog eens een uitstapje gedaan hadden met Yari en Rayanne, dus hadden we besloten om eens naar Bobbejaanland te gaan. De twee jongste spruiten hadden we wijselijk bij oma en opa vis gelaten, zij kunnen in Bobbejaanland niet veel doen. Ze zullen hun beter amuseren bij de oma en opa dan een ganse dag mee in de koets gezeuld te worden. Oma mobi was ook van de partij, zo kon ze nog eens haar tweede jeugd beleven. ;-) Voor mij was het al ontzettend lang geleden dat ik nog eens naar Bobbejaanland geweest was en mijn man was er zelfs nog nooit geweest. Het was dus spannend afwachten hoe het er inmiddels uitziet en wat er allemaal verandert is tijdens al die jaren. Bij het oprijden van de parking konden we al zien dat er niet veel volk aanwezig was. Goed voor ons, dan moet je nergens lang aanschuiven en kan je zeker al de attracties een keertje doen. De kinderen wisten niet waar eerst kijken en we hebben dan maar de monorail genomen om zo het ganse park te kunnen bekijken. Bij de voorlaatste halte zijn we uitgestapt en hebben we de eerste attractie aangedaan. Buiten konden we niet onmiddellijk zien welke attractie het was, maar we hadden het vermoeden dat het iets met bootjes was. Je weet wel, zo van die bootjes dat rustig rondvaren en waar je je ogen uitkijkt naar al de dansende figuurtjes. Bij het platform zagen we dat het boomstammen waren, maar met het gedacht dat deze niet zo 'nat' zouden zijn omdat het overdekt was, zijn we toch ingestapt. Niet veel later begon de helling en wisten we al dat we hier niet droog zouden uitkomen. Iedereen was voorzien van regenjas behalve ik natuurlijk. Ik had een gewoon pulletje aan waardoor het natuurlijk ontzettend lang duurde eer dat droog was. Na de rit hebben we besloten om geen attracties meer te doen waar je nat in wordt, het zonnetje was ver zoek en het was net te fris om nat rond te lopen. De achtbanen die niet overkop gaan waren voor de kinderen geweldig. We hadden niet gedacht dat ze hier zo veel plezier in zouden hebben. Na de eerste rit op de Bob Express vroegen ze om er nog eens op te mogen. Voor ons vertrek naar huis hebben we er nog een ritje op gemaakt. Na een enkele lichte regenbui in de namiddag was het verder een heel mooie dag en vooral een heel leuke dag. Wie weet gaan we met Halloween nog eens terug om dan mee te griezelen met de spoken en vampieren.
Daan weegt ondertussen 4.240gr. en is zo'n 58cm groot en dat is te merken aan zijn kleedjes. Maatje 50 zit wat krap en moet plaats maken voor maatje 56. Met pijn in het hart heb ik al de kleine kleedjes uit de kast gehaald en heb ik de grotere maat in de plaats gelegd. De tranen stonden me in de ogen en ik weet niet waarom. Bij de andere kindjes had ik dat niet, dat was vanzelfsprekend dat ze ergens te groot voor werden en stond ik er niet echt bij stil. Eén pyjama heb ik mooi aan de kant gelegd ter bewaring, waar ook het kleine stamper body'ke ligt van toen hij nog in de couveuse lag. Het zijn zo van die dingen die ik niet kan weg doen. Elk van mijn kindjes hebben ook een herinneringsdoos waar zo van die spulletjes insteken. Bij de twee oudste zijn we al aan doos 2 toe, maar bij de twee jongste geraakt er nog wel wat bij. De kaartjes van bij de geboortes die steken in nog andere dozen. Ik krijg het niet over mijn hart om dat weg te gooien, dat moeten ze later dan maar zelf beslissen. Knutselwerkjes van moederdag of vaderdag of knutselwerkjes die gewoon te mooi zijn om weg te doen vinden hun weg naar de doos. Ook de kranten van op de geboortedag en het navelklemmetje zitten er goed in verborgen. Elk spulletje met elk hun eigen verhaal en herinnering verdienen het om bij te houden geworden.
Wat kan je allemaal doen met je kinderen op zo'n druilerige dag als gisteren? Knutselen, puzzelen, een tent maken van lakens, tv kijken, poppenkast spelen,... Allemaal leuke dingen, maar het liefst van al bak ik cakejes en taart. De kinderen helpen me om alles juist af te wegen en om alles in de kom te doen. De keukenrobot in gang zetten is ook een taakje voor hun om dan te kijken hoe alles gemengd wordt. Ondertussen kunnen ze de papieren vormpjes voor de cupcakes in de bakvorm doen. Het beslag in de vormpjes scheppen is een taak voor de mama, de oven op temperatuur zetten doen we samen. Zo leren ze ook al getalletjes boven 100 en leren ze hoe ze voorzichtig moeten omgaan met iets dat toch wel gevaarlijk is. Als de oven open gaat blijven ze even uit de buurt tot de deur weer dicht is. Dan kijken ze om de haverklap eens door het glazen deurtje om te zien hoe de cakejes aan het rijzen zijn. Wanneer de oven tuut weten we dat de cakejes eruit mogen en dat ze nog even moeten afkoelen. Mmmm, ze zien er al heerlijk uit, maar het kan altijd beter. Dus we besluiten om een lekker schuim te maken van eiwit, suiker en ietsiepietsie citroensap. Dat smeren we over de cakejes en als afwerking kunnen de kindjes er nog een suikerfiguurtje op plaatsen. Zoiets lekker kan niet lang blijven staan voor de ogen van de kindjes dus er wordt al rap geproefd van onze nieuwe creaties en het besluit staat vast; ze zijn overheerlijk!!
Alle ingrediënten (behalve de melk) in de kom doen en goed luchtig mixen. Daarna de melk tijdens het mixen erbij gieten tot je een homogene massa hebt. Het beslag verdelen over de cupcakes en dan zo'n 20 minuten in een 180°C voorverwarmde oven zetten.
Recept eiwitbeslag: - 1 à 2 eiwitten (moet je zelf bekijken hoeveel je op een cupcake wilt strijken. Ik had toegekomen met 1 eiwit) - enkele druppels citroensap om het mooi wit te houden - suiker naar smaak (ik weeg mijn suiker niet af, maar kijk naar de consistentie van het eiwit en proef ervan tot het naar mijn smaak goed is)
Alles heel luchtig opkloppen en dan over de cakejes smeren. Voor een andere kleur, kan je er kleurstof bijvoegen dat geschikt is voor consumptie.
Na lang zwoegen en zweten is het ons Daantje eindelijk gelukt. Hij was al een goede week bezig met draaien tot op zijn zij, maar tot op de buik wilde maar niet lukken. Dan werd hij lastig omdat het hem niet lukte en zodra we hem terug goed op zijn rugje legde, begon hij weer te wriemelen en draaien tot op zijn zij. Dit de ganse dag door tot zijn grote frustratie, maar dinsdag was dan de grote dag. De dag waar hij zo voor geoefend heeft. Ik zat rustig wat op de computer de tokkelen met op de achtergrond meneertje zijn geluiden van frustratie. Zoals gewoonte liet ik hem eventjes doen voor ik hem terug op zijn rugje draaide. Na een paar keer zo recht te staan, keerde ik me om op mijn stoel en zag ik hem opeens op zijn buik liggen. Het ene handje wel nog wat in de weg, maar Daan lag op zijn buik. Je zou gaan denken dat hij het leuk zou vinden dat hij doorgerold was, maar integendeel. Hij was nog lastiger dan anders wanneer hij op zijn buikje lag. Waarschijnlijk omdat dat ene handje ook niet zo comfortabel lag. Als ik hem zelf op zijn buikje leg, vindt hij het best wel leuk. Dan zorg ik er ook voor dat zijn handjes en armpjes goed liggen en van zodra ik merk dat het te vermoeiend begint te worden, leg ik hem terug op zijn rug. Omdat hij wat ambetant was op zijn buik, heb ik er niet aan gedacht om eerst nog gauw een foto te nemen. Ik heb hem opgepakt en daarna terug goed gelegd. Pas later besefte ik dat ik beter eerst een foto had genomen, maar die komt dan wel later. Volgens de ontwikkeling zit hij dus mooi op 'schema'. Hij is nu een goede 6 maanden, maar daar moeten we 3 maanden aftrekken. Een kindje dat op de voorziene datum geboren wordt begint ook te rollen naar buiklig rond 4 maanden of iets vroeger, dus daar beent hij al wel wat bij. Voor zijn gewicht moet ik nog even wachten tot volgende week, maar op onze weegschaal weegt hij al een dikke 4 kilo. Zijn eten gaat ook heel goed. Hij krijgt 5 voedingen, waarvan hij elke dag zo'n 50gr groentjes eet met daarna nog een flesje melk. Over het algemeen drinkt hij nog steeds 120ml à 130ml met af en toe eens een uitschieter van 160ml. Ondertussen heeft hij al mogen kennismaken met worteltjes, courgette en pompoen en alles gaat even vlot naar binnen. Vanaf maandag kunnen we eens proberen of het lukt om 75gr naar binnen te spelen.
De dag is aangebroken om eens te beginnen met groentenpap. Hij staat nu op 5 voedingen waarvan hij telkens tussen 120ml en 160ml drinkt en hij weegt ondertussen zo'n 4 kilo. Ik heb de indruk dat hij er wel klaar voor is, hij zit ook al mooi recht in zijn relaxje, dus we hebben de babycook terug boven gehaald. Die stond al eventjes terug in de keukenkast omdat Andreas meestal eet wat wij zelf de dag voordien gegeten hebben of hij eet 's middags gewoon mee met ons. Om te starten begin ik gewoonlijk met worteltjes omdat die lekker zoet zijn van smaak. Daan had al laten merken dat hij grote honger had en toen ik hem in zijn relax zette, keek hij eerst maar eens verbaasd. Toen de lepel met wat wortelpuree aan zijn mond kwam wist hij niet goed wat doen, maar al gauw zuigde hij het beetje wortelpuree van de lepel. Mmmm... dat smaakt naar meer. Hij vond het geweldig en zat tussendoor alsmaar te lachen. Na een paar lepeltjes zijn we verder gegaan met een flesje. Ik wil hem niet te moe maken zodat hij na zijn groentenpapje ook nog zin heeft om zijn flesje te drinken. Elke dag geef ik zo enkele lepels meer tot ik merk dat het vlot gaat en hij een volledige portie op kan. Een dag of 5 worteltjes en dan eens proberen met pompoen, courgette, rode biet, knolselder,... Keuze genoeg om uit te testen en om hem de smaken te leren kennen. Sinds kort begint hij ook steeds meer te spelen. Hij begint meer en meer te beseffen dat er iets boven zijn hoofdje hangt en begint bewuster naar die speeltjes te slaan of zelfs al met beide handjes grijpen. Dat is nog niet zo gemakkelijk en nog iets of wat ongecontroleerd, maar het is een begin. Rollen doet hij nu langs de beide kanten tot hij op zijn zij ligt. Dat ene armpje ligt nog steeds in de weg om door te kunnen rollen naar zijn buikje, maar eens hij zal weten hoe dat armpje uit de weg moet, ben ik er zeker van dat hij tientallen keren op zijn buik zal rollen en dat de mama hem dan tientallen keren terug op zijn rugje zal mogen leggen omdat hij het wat beu wordt. Volgende week moeten we nog eens langs gaan bij Kind en Gezin en dan weten we weer precies hoeveel hij weegt en hoe groot hij ondertussen geworden is. Aan zijn kleedjes te zien is hij wel al goed gegroeid. Ondertussen kan ik hem al kleedjes aandoen van 1 maand!
Om 6u gaat de wekker af, een kwartiertje eerder had Daan al van zich laten horen. Tijd om op te staan mama en papa, tijd voor mijn flesje, tijd om naar huis te gaan. Wat gaat de tijd toch zo rap, we hebben ons zo goed geamuseerd dat de dagen voorbij gevlogen zijn. Nog rap de laatste koffer en de reisbedjes in de auto laden en dan om 7u terug naar ons thuislandje. Andreas en Daan vallen al snel in slaap terwijl de papa en mama een fruitsapje en koffiekoek verorberen. De terugrit is begonnen... 10u: Eerste stopplaats van de rit. We zitten in Milaan en tanken de auto vol. Binnen was er de mogelijkheid om het flesje van Daan op te warmen. Andreas kon van een lekker kaasje smullen en eens wat rondlopen. Een half uurtje later zaten we al terug in de auto voor de rest van de trip. 13u: We naderen de Gotthard-tunnel (Zwitserland) en komen in de file terecht. De GPS geeft 25 minuten file aan, maar niet veel later verandert dat cijfertje naar 90 minuten. Een paar kilometer verderop is er nog een tankstation met eetgelegenheid. We stellen ons de vraag wat we gaan doen. Verder rijden in de file, niet weten hoe lang die nog duurt, of stoppen om de kindjes hun eten te geven. Al snel is de beslissing genomen om toch te stoppen zodat de kindjes al kunnen eten. Hier geen microgolf beschikbaar voor klanten, maar ze zijn wel zo vriendelijk om het flesje van Daan en het eten van Andreas op te warmen in de keuken. We geven hun eten in de auto omdat het er veel rustiger was dan daar binnen. 16u: We zitten in Duitsland wanneer we nogmaals stoppen. Daan een flesje, Andreas wat fruit en de papa en mama een belegd broodje dat we daar kunnen kopen. Ondertussen kan Andreas ook nog even zijn beentjes strekken en de omgeving ontdekken. Ook nog eventjes naar oma en opa mobi bellen om te horen hoe hun trip tot nu toe verlopen is. Ze zijn nabij de Gotthard-tunnel, maar stonden nog niet in de file. Hopelijk hebben ze er ook niet te veel file. 19u40: Tijd voor een flesje voor Daan en voor een flesje voor Andreas. We zijn in Mosel (Duitsland) wanneer we stoppen bij een Serways wegrestaurant. Ook hier weer geen microgolf ter beschikking, maar wel vriendelijk personeel dat ons verder helpt. Zowel Daan als Andreas hebben van hun flesje genoten. En nu... de laatste rechte lijn naar huis. Niet veel later komen we langs de andere kant van de autosnelweg een colonne ambulances tegen. We vragen ons af wat er gaande zou zijn (zondagochtend komen we te weten wat er gebeurt is op de Love Parade). 22u15: Thuishaven is in zicht, Andreas en Daan zijn in slaap gevallen. We stoppen nog even voor een hamburger en frietjes om thuis op te eten. Rond 22u30 kunnen we Andreas in zijn eigen bedje leggen. Daan laten we nog rustig slapen in de maxi cosi terwijl wij van onze hamburger eten. Na het flesje van Daan kunnen we ook ons bedje intrekken. De vakantie zit erop, maar we treuren niet. Het waren twee reuzeweken en het huisje voor volgend jaar is al gereserveerd. We kunnen terug beginnen aftellen...
De heenreis is heel goed verlopen. Het was voor ons ook de eerste keer om zo'n lange reis te maken met zo'n kleine kindjes, maar alles is goed verlopen. Vrijdag zijn we rond 16u30 vertrokken in België zodat we ons niet zouden moeten opjagen om op tijd in Brescia te zijn. Daar bleven mijn ouders met de twee oudste kindjes op een camping overnachten zodat we zaterdagmorgen samen de reis konden verder zetten. Onderweg naar Italië zijn de kindjes heel voorbeeldig geweest. Andreas heeft het eerste uurtje geslapen en is dan wakker gebleven tot rond 22u. Daan heeft ook heel veel geslapen en we hebben hem onderweg niet gehoord. Omdat we onze GPS volgden namen we een autostrade waar bitter weinig tankstations waren. Daardoor konden we nergens zijn flesje opwarmen en waren we genoodzaakt om het koud te geven. Al een geluk dat dat ook vlot binnen ging en hij onderweg dus ook al zijn flesjes goed gedronken heeft. Rond 4u00 zijn we in Brescia toegekomen en hebben we nog even in de auto geslapen. Rond 7u zijn we oma en opa mobi op de camping gaan opzoeken om ze klaar te stomen voor vertrek. Het was tevens een blij weerzien met de andere kindjes. Rond iets over 8u konden we de camping verlaten en gingen we ervan uit dat we nog voor 13u00 (de siesta) gingen arriveren op onze eindbestemming. dat was buiten de lange file gerekend waar we in terechtkwamen. En dat net die laatste kilometers waardoor we pas rond 13u20 op de camping arriveerde. We konden wel direct in ons huisje waar de airco al voor verkoeling zorgde. Omdat we pas rond 15u met de auto op de camping mochten hebben we in de tussentijd de camping wat gaan verkennen. Wauw... Een heel mooie camping met een prachtig zwembad voor groot en klein. Ook de winkel is ruim en de standplaats van oma en opa mobi is op slechts enkele meters van ons huisje. Hier zullen we ons goed amuseren. Uitpakken heb ik nooit graag gedaan en dat was nu ook niet anders. Even weer zo'n stressmoment, maar een goede pizza die avond in het restaurant maakt alles weer goed. Zondag konden we dan eindelijk in het zwembad duiken. Het water is lekker koel en toch niet te fris. In de namiddag is er telkens tussen 13u en 15u een siesta en is het zwembad en de winkel toe. Dan gaat opa mobi wat rusten na het eten en spelen de kindjes bij ons tussen de bomen aan het huisje. Daarna is het weer tijd om naar het zwembad te trekken. Andreas loop telkens een halve marathon terwijl Yari en Rayanne in en uit het zwembad kruipen en op en af de glijbaan glijden. Het golfslagbad is om het uur en ook daar halen ze hun hartje op. Daan ligt in de schaduw te slapen in zijn open tentje of zit wat rond te kijken. dat was toch zo tot een dag of twee geleden. De temperaturen zijn hier in de namiddag zo hoog dat het voor Daan heel moeilijk wordt. Hij komt nu dus enkel in de voormiddag mee en in de namiddag wisselen ik en mijn man elkaar af om in het huisje bij Daan te blijven. In de lekkere koelte van de airco. Om een idee te geven van de temperaturen; het is hier 36°C, maar het voelt aan als 40°C en zelfs het water van het zwembad is in de namiddag maar liefst 31°C. Het geeft iets of wat verfrissing, maar het bad van 60cm diep voelt eerder aan als een 'bad' dan een zwembad. Het diepe zwembad geeft iets meer koelte, maar is in de namiddag ook niet echt fris meer te noemen. Toch zijn we blij dat we in het water de koelte kunnen opzoeken.
De vakantie zat er al een tijdje aan te komen en eindelijk is het zover. Dit jaar gaan we naar La Bella Italia met al de kindjes en met oma en opa mobi. Vorig jaar zijn we niet op reis gegaan, maar de 2 jaren daarvoor zijn we ook steeds samen met oma en opa mobi meegegaan. Het eerste jaar was eigenlijk onverwacht.We hadden oorspronkelijk niets geboekt, maar eens het zover was hadden we heel veel kriebels om onze koffers te pakken en te vertrekken. Oma en opa mobi vertrokken diezelfde week (de dag erna om juist te zijn) met hun mobilhome richting Italië. Ik heb toen rap een belleke gedaan om te horen op welke camping ze verbleven om zo eventueel nog een huisje te kunnen boeken. Dat was volgens oma niet nodig, want de kindjes konden in de mobilhome slapen en wij konden toch gewoon in een bijzettentje snurken. Ik zag dat idee volledig zitten, maar of mijn hubby daar zo enthousiast over was, was een ander paar mouwen. Hij was nog nooit op camping geweest en had daar een heel ander beeld van dan dat het in werkelijkheid is. Terwijl hij nog aan het werk was heb ik hem opgebeld met het nieuws dat we op vakantie konden vertrekken, maar dat het dan wel met een tentje zou zijn. Tot mijn grote verbazing was hij akkoord, hij wilde gewoon weg op welke manier dan ook. Die beslissing heeft hem doen inzien dat een camping heel tof is en ideaal voor een gezin met kinderen. Vanaf die vakantie hebben we gezegd dat we op camping blijven gaan tot we ooit nog eens zonder kindjes vertrekken. Het jaar nadien waren we al beter voorzien met een grotere tent en een groter mobilhome. De vorige was ééntje voor vier personen en de nieuwe versie is er ééntje voor zes. De kindjes slapen dan in het stapelbed en oma en opa mobi slapen boven de bestuurderskabine. Dan heb je nog een tafel dat je kan ombouwen tot een dubbel bed, maar daar gaan wij niet slapen. Het is het eerste jaar dat we met vier kindjes op vakantie gaan en voor zoveel volk is de mobilhome toch ietsiepietsie klein. Mijn man en ik hebben dus een huisje gehuurd voor onszelf en de twee kleinste pagadders. De twee oudste zijn deze namiddag al mee vertrokken met oma en opa en blijven tijdens ons verblijf ginder ook bij hun in de mobilhome slapen. Plezier gegarandeerd!! Het is raar om te weten dat mijn kindjes op dit moment zo'n 400km verder zitten, maar ze zijn in goede handen. Morgen, waarschijnlijk rond 17u vertrekken wij met de andere helft van de kroost. Hopelijk kunnen we redelijk ver rijden tot middernacht om dan zelf even de oogjes toe te doen. Geen ganse nacht hoor, slechts enkele uurtjes om niet te vermoeid te geraken. Zo kunnen we zaterdagmorgen oma en opa mobi tegemoet rijden om de laatste kilometers samen af te leggen en om met de ganse bende op hetzefde moment te arriveren op de bestemming: La Bella Italia!!!
Ons Rayanne is vandaag afgestudeerd als kleuter. Volgend jaar zet ze de grote stap naar het eerste leerjaar. Spijtig geneog worden de klasjes weer maar eens door elkaar gehaald en zal haar liefje niet bij haar in de klas zitten. Slechts met 4 meisjes van de huidige klas gaan ze naar het eerste leerjaar. Al de andere kindjes komen van de andere kleuterklas. De jongens die nu nog in haar klasje zaten worden op hun beurt verhuist naar de andere klas. Waar halen ze de logica toch vandaan? De kleuterjuffen hadden wel een leuke ceremonie op touw gezet en al de kleuters kwamen met een toga met bijpassende hoed naar buiten. De ouders stonden op een rij met een goedkeurend oog toe te kijken. De één al wat meer geëmotioneerd dan de ander (mij mag je bij de geëmotioneerde ouders plaatsen). Eerst hebben ze met z'n allen nog een leuk liedje gezongen over hun coole ouders en daarna werden ze één voor één bij de juf geroepen om hun 'diploma' in ontvangst te nemen. Een welverdiende proficiat en een kus van de juf, alhoewel dat laatste niet voor iedereen weggelegd was. De jongens stonden daar al iets twijfelachtiger tegenover dan de meisjes, tja ze worden ook groot hè. Na afloop hebben alle kleuters nog een roos gegeven aan de juf en een bon om hun eens goed te gaan relaxen. Al de mama's en papa's hadden een centje samen gelegd hiervoor op initiatief van enkele ouders. Spijtig genoeg kwamen ze met dit initiatief vrij laat op de proppen en voelde ik (en nog enkele andere ouders) zich eerder verplicht om hieraan mee te doen. Toch hebben we ook nog een cadeautje afgegeven van ons allen voor alle juffen van het kleuteronderwijs voor de leuke jaren die ze onze dochter gegeven hebben. Het diploma zal mooi opgeborgen worden in de herinneringsdoos van onze dochter zodat ze later nog eens kan terugdenken aan die onbezorgde kinderjaren.
Wanneer Daan uit het ziekenhuis ontslagen werd, kregen we een resem afspraken mee. De allereerste afspraak was al een week later bij de oogarts en daar was alles in orde. Ze wil ons pas terug zien als Daan 1 jaar is. De afspraak die daarop volgde was gisteren. Daan kreeg een echo van zijn hersentjes en daarna verwachtte ze ons op de algemene raadpleging om deze echo te bespreken en zijn algemene ontwikkeling te bespreken. In de wachtzaal van radiologie zat nog een mama met haar dochter van ongeveer een jaar of dertien - veertien. Het eerste wat ze vroeg was het gewicht van Daan. De manier waarop ze dat vroeg deed me al vermoeden dat ze wist dat Daantje te vroeg geboren was. Mijn vermoeden was juist. Haar dochter was ook te vroeg geboren, op 29 weken, maar ze verzekerde me dat die kinderen er ook komen. Haar dochter was nu een gezonde tiener zonder problemen ten gevolge van de vroeggeboorte. Ik vond het wel eens plezant om met nog een mama te praten van een prematuurtje. Lang duurde het gesprek niet, want na amper tien minuten mocht ik al naar binnen met Daan. Daarna kon ik mij naar de wachtzaal begeven van de wachtzaal voor de raadpleging van kindergeneeskunde. Daar heb ik wel wat langer moeten blijven wachten dan tien minuten. Er zaten heel veel mama's en papa's met baby's en ook al wat oudere kinderen, met elk hun eigen verhaal. Bijna een uur later dan het afspraakuur kon ik naar binnen. De herinneringen van toen ik er moest zitten met Yari kwamen ook weer allemaal naar boven. Er was nog niets verandert, behalve dan de tv-hoek die ze nu geïnstalleerd hadden. Eénmaal binnen mocht ik Daantje uitkleden om hem te wegen en te meten. Zijn gewicht stond op ongeveer 3.300gr en zijn lengte bedroeg 50cm. De arts had hem toch liever dikker gezien, maar ik maak me er geen zorgen om. Ons Daantje komt elke week zo'n 100gr. bij terwijl ze in het ziekenhuis een 150gr. per week willen zien. Ze vertelde dat hij dat gewicht moet inhalen. Waarom zou hij dat moeten 'inhalen' als hij zijn eigen curve mooi opvolgt en goed drinkt en mooi wakker is overdag en goed slaapt 's nachts. Van mijn vorige kinderen heb ik ook al geleerd om niet te veel aandacht te besteden aan die curves en gemiddeldes zolang ze hun eigen curve goed volgen en geen dalingen maken of blijven hangen is het goed. De echo van zijn hersentjes wees uit dat hij een klein littekentje heeft aan één kant (waarom klinkt dat me bekend in de oren? cfr Yari). Toch verwacht ze hier geen problemen van omdat de hersenen nog volop in ontwikkeling zijn en ze dus nieuwe connecties kunnen maken en meestal neemt de andere helft dat stukje dan gewoon over. Toch zal ik me zorgen blijven maken tot Daantje groter is en een leeftijd heeft bereikt wanneer je dan de eventuele gevolgen zou kunnen zien. Op vlak van zijn voeding zijn er ook veranderingen. We mogen proberen om over te schakelen van Nutramigen naar Nan Pro. Telkens één flesje Nutramigen per dag vervangen door Nan en kijken of hij er goed op reageert (geen krampjes, geen bloed bij de stoelgang). Zo zou hij na een week volledig op Nan staan. De Gaviscon mogen we ook afbouwen als hij volledig op Nan staat en ze heeft wel gevraagd om 1ml maïsolie bij de flesjes te doen zodat hij wat meer calorieën binnen krijgt. De medicijnen zijn hetzelfde gebleven. Nog steeds 2 puffs per dag met Pulmicort voor zijn longen, die zijn blijkbaar nog niet 100% in orde. Zijn vitaminen en zijn ijzer moet hij ook nog blijven nemen. De volgende afspraak is in september en dan is het samen met de kinesist. Wanneer ik in de wachtzaal zat met Daantje op schoot voor zijn flesje, kwam er een koppel langs met hun kindje. Ze waren op weg naar buiten toen de man zich opeens omdraaide naar mij: "2 weken?". Ik lachtte: "5 maanden". Hij stak zijn duim omhoog en ging verder.
Daan zijn pampertje aandoen op het aankleedkussen is dagelijkse kost. Terwijl ik zijn pamper dan verschoon babbel ik er wat tegen en is het zo'n paar minuutjes even ik en hij. Niets bijzonder eigenlijk tot enkele dagen geleden. Hij lag daar op zijn aankleedkussen met zijn billetjes bloot en zijn body tot onder zijn oksels getrokken. "Awel Daantje, dag flinke kapoen. Wij gaan u eens een schoon pamperke aandoen hè." Iets in die trend en nog wat meer sta ik dan tegen hem te vertellen. Nietsvermoedend dat eens dat moment zal komen. Het moment dat dat lieve, kleine, serieuze snoetje verandert in iets goddelijk koddig. Dan zie je hem zo kijken van "is die hier nu tegen mij bezig? Ah ja, ze is tegen mij bezig. Best wel grappig." En dan komt dat lachje tevoorschijn. Het is zo moeilijk om dan nog verder te doen met dat pampertje. Zonder te beseffen blijf je maar tegen dat kereltje babbelen en onnozel doen om toch steeds weer dat snoetje te zien glimlachen. Al een geluk heb ik zijn pamper nog op tijd aangedaan, anders had hij echt wel genoeg redenen gehad om eens goed te lachen. Sinds kort komen er nu ook nog wat geluidjes bij en zou je de ganse dag aan zijn park of relax staan om gewoon dat snoetje te zien. Hij is nu 5 maanden (9 weken gecorrigeerde leeftijd) en doet het dus heel goed. Zo zie je dat hij toch heel tevreden is in ons nestje en dat hij zich al heel goed thuis voelt.
Kookos (Kortdurende Ondersteuning aan Ouders van een Kind met een Ongewone Start) is een dienst die pas sinds 2007 opgestart is. Dit is een dienst binnen de Brabantse Thuisbegeleiding. In het ziekenhuis hadden we al met deze mensen gesproken en hebben we ook besloten om van hun dinest gebruik te maken. Ze doen in sommigen hun ogen niet veel, maar als ouder heb je er heel veel aan. Ze helpen je om je kind beter te leren kennen en om het thuiskomen zo vlot mogelijk te laten verlopen. De eerste week van Daan zijn thuiskomst zijn ze al eens langs geweest. We hebben dan een gesprek gehad rond alles wat er gebeurt is en eventuele vragen en zorgen langs mijn kant zijn besproken. Daarna filmen ze een stukje wanneer de baby wakker is en dat je er als ouder mee bezig bent. In ons geval komt daar ook nog eens Andreas bij die ze ook filmen om te kijken hoe zijn reacties zijn op Daan. Twee weken later komen ze dan terug om het stukje film te bekijken en te bespreken. Aan de hand van die film zie je sommige gedragingen van je baby waar je anders onbewust geen oog voor hebt. Zo krijg je ook de kans om je kindje beter te leren kennen en in mijn geval hou je er ook meer rekening mee. Ook hoe Andreas zijn portie aandacht vraagt was verbazend. Zo is er een stukje dat hij naast mij op de zetel zit terwijl ik Daan vast had. Wanneer ik niet tegen Andreas bezig was, keek hij mij even aan en smeet toen zijn potje op de grond om de aandacht te trekken. Op dat moment had ik dat niet door, maar door naar de beelden te kijken sta ik er nu wel meer bij stil. Ook konden we zien hoe Daan onze 'zoekt' en wanneer hij ons dan gevonden had bleef hij mooi staren en kijken. Zo schattig om te zien. Je bent natuurlijk niet verplicht om van deze dienst gebruik te maken en je kan deze ook stopzetten wanneer je denkt dat je het niet meer nodig zal hebben. Per bezoek wordt een bijdrage van 4,60 gevraagd en zo'n bezoekje duurt meestal 1,5uur. Ik wil het zeker aanraden aan iedereen die een ongewone bevalling heeft gehad. Het is misschien raar om thuisbegeleiding te krijgen en je associeert het misschien meer met personen met een handicap, maar dat mag je zeker niet doen. Ze proberen elk nieuw dingetje dat je kindje kan in het licht te zetten en het is een enorme hulp voor de ouders om je kindje beter te leren kennen!
Daantje dronk de laatste weken heel goed, maar de laatste twee à drie dagen gaat het weer wat minder. Eerlijk gezegd kruipen die bezorgde gevoelens weer naar boven. Bij Andreas had ik dat niet, dan had ik zoiets van "hij zal wel groot worden, ook al drinkt hij eens een paar dagen minder". Nu kan ik me dat moeilijk niet aantrekken en dat zorgt soms wel eens voor frustraties wanneer hij weer eens minder goed gedronken heeft. De verpleegster van Kind en gezin is dan gisteren nog eens langs geweest om hem nog eens op de weegschaal te leggen. Ik moet toegeven dat ik schrik had dat hij niet genoeg was bijgekomen, maar hij woog 3.180gr en dat was dus een goed gewicht. Oef... Toch zou ik liever hebben dat hij wat meer drinkt. Volgens zijn gewicht zou hij 450ml op een dag 'moeten' drinken en de vorige twee dagen was dat slechts 360lm. Deze morgen heeft hij dan weer wel goed gedronken, maar liefst 95ml in één keer!! Om goed te zijn zou hij bij elk flesje zo'n 75ml moeten drinken, dus als hij zijn volgende flesje nu weer wat minder drinkt is het niet zo erg. Ik hoop dat hij terug vertrokken is met zijn flesjes en dat hij vanaf nu terug vlot en goed zal drinken. Hij zal ook wel groot worden zeker? Misschien iets minder rap als andere kindjes, maar hij komt er wel ons Daantje.
"Mama, ik kon niet meer in mijn bed wachten" zei ons Rayanne als ik ze wakker riep deze morgen. Vandaag had ze haar schoolfeest en ging ze een mooi dansje doen voor iedereen die er was. Ze zat vol zenuwen en keek er heel hard naar uit, maar eerst was er nog dat andere feestje; vaderdag. Rayanne had haar pakje bij ons in de kamer verstopt, Yari had dat van hem onder zijn bed verstopt. De papa zou ze daar wel niet vinden zullen ze gedacht hebben. Ik daarentegen had donderdag al de verrassing klaarstaan in de keuken. De taart stond op tafel te wachten tot hij thuis kwam van zijn werk. Een leuke surprise die hij wel kon appreciëren. Van mezelf vind ik dat er nog wel wat verbeteringen aan zijn, maar ze is best geslaagd. Toen papa boven in de zetel zat, zijn de kindjes hun pakjes gaan halen. Eerst Rayanne met haar versje en daarna Yari. Het leek wel of de kinderen waren nieuwsgieriger dan de papa zelf. "Wat zal papa toch van ons pakje vinden?", zullen ze gedacht hebben. Papa heeft van allebei een mooie sleutelhanger gekregen, gemaakt van een soort plastiek dat je op voorhand inkleurt en daarna in de oven steekt. Wanneer het dan uit de oven komt is het gekrompen. Ik kende het nog niet, maar het ziet er heel tof uit om hier thuis ook eens te doen. Kort na de middag zijn we dan naar school vertrokken om zeker een goed plaatsje te hebben zodat we alles goed kunnen zien en zodat we niet in de weg zouden zitten met de koets. Onderweg nog even een pitstop gemaakt om het bolletje te gaan kleuren en dan een leuk plaatsje uitzoeken in de tent. Yari en Rayanne waren al snel weg om te gaan spelen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Tegen alle verwachtingen in was Rayanne heel los en moest ik ze niet helpen bij het omkleden. Ze deden een dansje op Prins Ali van de tekenfilm Aladin. Het was heel mooi gedaan en ze heeft heel goed meegedaan. Na afloop kon ik ze gaan halen in de klas, maar ze was al tegemoet gekomen samen met haar 'liefje'. Ik en de mama van haar liefje liepen erachter en zagen hoe ze hand in hand naar de tent wandelde. Wat kan liefde toch mooi zijn hè. Taart voor onze Superpapa
Eindelijk, eindelijk, eindelijk. Zaterdag hebben we kunnen pronken met onze lieve Daan. Het was zijn feestje en we hebben niet op een persoon gekeken om dat te vieren. 's Morgens kon ik nog rap mijn huisje wat in orde brengen terwijl de twee oudste nog wat in het zwembad hebben zitten spelen. Rond de middag arriveerden de oma's en opa's zodat we dan samen konden vertrekken naar De Gabber. Ons Rayanne kwam nog op het laatste moment af dat ze haren wou zoals Mega Mindy. "Met een speldje?", vroeg ik dan. "Neen, zoals Mega Mindy." Ze trok de kast van de badkamer open en haalde mijn oud 'bekjes-maker-machine' boven. Dat ding zal al meer dan tien jaar oud zijn, maar is nog steeds populair bij de dochter. Dan heb ik nog maar rap rap bekjes in haar haren getoverd. Al een geluk dat dat antieke ding nog goed werkt en dat ik het destijds niet weg gedaan heb. Onderweg naar De Gabber viel onze frank (euro) dat we toch nog iets vergeten waren. De oma's en opa's reden al verder zodat toch zeker iemand op tijd was en wij konden terug naar huis voor de cadeau van meter en peter. De zaal van De Gabber was mooi klaargezet en met het dessertenbuffet waren ze juist bezig. We hebben wel niet alle desserts op tafel gezet, want met dat warme weer zouden er niet veel desserts meer goed blijven. We hebben dan ook tegen de genodigden gezegd dat ze gerust mochten vragen als er iets niet meer op tafel stond. Dat hebben ze blijkbaar ook gedaan, want het enige wat er nog over was waren drie potjes tiramisu en enkele potjes rijstpap. Voor de rest was alles op. Het was plezant om nog eens iedereen van de familie en vrienden te zien, zeker ook al de baby's. Het is een echte babyboom geweest in onze familie. Diegene die het hekken opende was Rémi op 09/10/'09, daarna volgde Yannis en Winter op 08/01/'10, dan komt onze kleine Daan op 21/01/'10en diegene die het hekken sluit is Finn op 18/02/'10. Het waren dus veel baby's op een rij. Ook de andere kindjes hebben hun goed geamuseerd op het feestje, twee ijsjes was geen uitzondering en van stil zitten was ook geen sprake (op enkele verlegen kindjes na). We hebben echt van Daan zijn feestje genoten en zijn iedereen dankbaar voor de cadeaus, maar vooral voor de aanwezigheid en hun medeleven!
Daan is nu bijna vier weken thuis en alles gaat heel goed met hem. Vandaag moesten we voor de eerste keer naar Kind en Gezin. Daan voor zijn prikjes van 3 maanden (hij staat 1 maand achter met zijn vaccinaties) en Andreas voor zijn prikjes van 15 maanden. Het waren dus twee vliegen in één klap. Wel praktisch, maar ik hou mijn hart al vast voor vanavond en morgen. Als hulpmiddeltje heb ik ook maar oma mobi ingeschakeld, dan kon zij Daantje troosten en ik Andreas. Toen ze hier arriveerde, had ze nog een andere verrassing mee. Het neefje was ook van de partij omdat zijn mama onverwachts weg moest. Al een geluk dat we met een grote auto rijden zodat iedereen mee kon. Daar aangekomen hebben we toch redelijk lang moeten wachten voor het onze beurt was. Eerst kon Andreas gewogen worden, die de teller van de weegschaal op 9.980 gram gezet had. Daantje was de volgende in rij en hij zette de teller op 2.980 gram. Hij is dus aan het bijkomen zoals het hoort, dat wil zeggen zo'n 150 gram per week. Hij is ook al wat gegroeid en meet nu 49,5cm. Zijn voedingen gaan ook heel goed, maar durven nog wel eens schommelen. Meestal drinkt hij gemiddeld 75ml en dit zes keer per dag, maar gisteren zaten er zelfs twee flesjes tussen van 90ml. We maken ons dan ook niet al te veel zorgen als hij eens een flesje minder goed drinkt. Zolang hij ongeveer 450ml per dag drinkt in totaal, zijn we tevreden. Ook de nachten beginnen wat langer te duren. Het is al een paar keer geweest dat hij zes uur tussen zijn flesje liet en gisteren heeft hij zelfs van 22u tot 5u30 geslapen. Ik hoop dat hij zo goed blijft slapen, want die paar uur meer slapen zonder gestoord te worden voel je wel als je de volgende morgen uit bed moet. Qua ontwikkeling mogen we hem vergelijken met een baby van 6 weken, ook al is hij al 4 maanden. En dan doet hij het wel goed, hij begint te lachen en stilletjes aan begint hij zijn handjes te ontdekken. Soms sabbelt hij zelfs liever op zijn vuistje of vinger dan op zijn tutje. Wie weet wordt het wel een duimertje zoals zijn grote, kleine broertje Andreas. Op het einde van deze maand hebben we nog een afspraak op Gasthuisberg voor de opvolging van neonato. Ik ben benieuwd met wat een rapport ons Daantje dan zal thuiskomen.
Andreas is zaterdag voor de eerste keer naar de kaper gegaan. Ik zag het niet zo zitten, want ik vond zijn haartjes zo schattig. Hij had vanonder zo'n typisch krulletje erin dat wel meerdere kleine kindjes hebben. Toch was het nodig, want zijn haartjes vielen voor zijn ogen en in zijn nek was het ook te lang aan het worden. Terwijl de papa bij de andere kindjes thuis bleef, ben ik vertrokken naar het kapsalon. Niet goed wetend hoe Andreas zou reageren en al voorbereidend op het ergste scenario. Bij de kapster moesten we nog even wachten voor het onze beurt was, maar Andreas heeft zich heel flink gedragen. Samen met mama zat hij op de zetel een boekske te lezen, precies of hij het alle weken moet doen. Wanneer het dan zijn beurt was, kon hij op mijn schoot zitten zodat hij hoog genoeg zat en zo kon ik hem ook wat in bedwang houden moest dat nodig zijn. Zowel ikzelf als Andreas kregen een schort omgedaan. Dat vond hij maar iets raar en hij was die schort dan ook grondig aan het bestuderen. De kapster nam de schaar in de hand en begon de achterkant van zijn haren te knippen. Andreas wilde eigenlijk constant kijken wat ze deed en draaide dus steeds met zijn hoofd om te kijken waar die schaar naartoe ging. We hebben hem dan wat afgeleid met krulspelden. Daar kon hij zich wat mee bezig houden en zo heeft hij het allemaal goed laten doen. Alleen op het einde begon hij het wat beu te worden om zo lang stil te zitten, maar een huilbui heeft hij niet gehad. ik was best wel tevreden met het resultaat, maar hij ziet er nu wel anders uit. Ik vind dat dat baby-achtige er nu vanaf is en dat hij meer een jongenskopke heeft gekregen. Ook de papa was tevreden met het resultaat en vond het veel beter dan voordien. Voor mij moet er toch niet nog meer afgeknipt worden de eerste jaren. Ik ben zowat verliefd op zijn haartjes en het zal dus lang duren eer hij een broske krijgt zoals zijn grote broer Yari.
Ik heb gisteren nog eens tijd kunnen maken voor mijn nieuwe hobby in wording; cakejes en taarten decoreren. Het was een ideale dag om nog eens cupcakes te versieren. Yari zou thuiskomen van bosklassen en dus was het een mooie verrassing voor zowel Rayanne als Yari na schooltijd. Ondertussen was ook de verpleegster van Kind en Gezin nog eens langsgekomen om Daantje nog eens te wegen. Hij was vorige week niet veel bijgekomen en dus moesten we het wat in het oog houden. Het was dus even spannend als we hem op de weegschaal legde. 2.920gram!!! Dat wil zeggen dat hij op een week tijd 180grammetjes was bijgekomen. Ik hoef me dus geen zorgen te maken als hij eens wat minder drinkt of als hij eens een flesje minder drinkt. Zolang hij minstens 6 voedingen krijgt die hij wel goed drinkt is het goed. De cakejes zelf had ik de dag voordien gebakken en mooi egaal gestreken met ganache (chocolade met room). Gisteren had ik dus, terwijl Andreas zijn dutje deed, tijd om met de versiering te beginnen. Het was de tweede poging om zo'n cakejes te maken. De eerste keer lag Daan nog in het ziekenhuis en toen had ik cakejes met een libelle gemaakt. Deze keer had ik gekozen voor lieveheersbeestjes, iets fijner en een beetje moeilijker dan de vorige. Sommigen werken met marsepein, maar omdat de kindjes en ikzelf dat niet graag eten, geef ik de voorkeur aan rolfondant. Dat is een suikerpasta die je in allerlei kleuren kan vinden. Wat ik wel al ondervonden heb is dat je op de websites hier in België maar een beperkte keuze hebt in materiaal. Ik bestel dus alles via een website in Nederland waar ze een enorm uitgebreid assortiment hebben. Het uitrollen van de rolfondant gaat vrij goed als je het op een toile cirée doet met een minieme hoeveelheid boem. Ik moet enkel nog wat uitzoeken hoe dik ik hem het beste uitrol. In het boek staat 3mm, maar ik denk dat ik hem dunner heb uitgerold waardoor de fondant nogal rap vervormd als ik hem van de tafel wil halen om hem dan op de cakejes te doen. Ondertussen heb ik ook al ondervonden dat het aangenamer werken is met bleke kleuren dan met donkere kleuren. De donkere kleuren geven nog kleur af op je handen en op je tafeldoek. Dus telkens wanneer je een nieuwe kleur gebruikt dien je je handen te wassen en de tafel proper te vegen. Wel zien dat alles dan goed droog is, want anders gaat je rolfondant beginnen plakken. Het recept voor de cupcakes moet ik nog wat zoeken. Nu had ik een recept gebruikt met madera en de cakes zijn lekker van smaak, maar ze komen niet goed omhoog in de oven waardoor ik slechts 7 bruikbare cakes had in plaats van 12. Ze zijn als dessert ook redelijk zwaar om te eten en dus ben ik nog wat op zoek naar een receptje waar de cakes goed omhoog komen, waar ze ook lekker zijn van smaak (niet te flauw) en die lekker luchtig zijn. Na enkele recepten te proberen zal ik uiteindelijk wel bij mijn perfectje gebakje komen zeker? Ik kijk er nu al naar uit om met de verjaardagen van de kinderen naar een groter projectje te evolueren. Een mooi versierde taart die iedereen zal kunnen bekoren.
Mijn eerste cakejes die ik gemaakt had. Mijn cakejes die ik gisteren gemaakt heb.
Taart voor onze Superpapa 
