Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Het was gisteren een drukke dag voor Daan. Ze hebben zijn opschuifkatheter eruit gehaald omdat hij op volledige voeding kwam te staan en hij heeft nog redelijk wat bezoek gehad. Gisterenmorgen hebben ze ons ventje eindelijk verlost van die opschuifkatheter. Die had hij nodig voor de bijkomende voedingsstoffen en voor de medicatie. Nu hij op volledige voeding komt te zijn heeft hij deze dus niet meer nodig, de medicatie wordt dan ook gewoon via de melk gegeven. Toch een opluchting, want elk infuus is een bron voor infectie en een infectie is het laatste wat we willen. Hij kreeg gisteren vier keer 25ml melk en dan vier keer 30ml melk. Toen ze hem gisterenmorgen hebben gewogen, was het nog hetzelfde gebleven als de dag voordien, dat wil zeggen ongeveer 1.700gr. In de namiddag zijn we dan nog eens met de kindjes gaan kijken, want het was ondertussen al weer een paar weken geleden. Ook opa en oma vis zijn nog eens een kijkje komen nemen. Yari en Rayanne vonden het duidelijk plezanter dan de vorige keer. Ik moest ons Rayanne constant pakken zodat ze genoeg kon zien. Daan lag op dat moment ook zonder CPAP, waardoor hij nu enkel zijn sonde in zijn neusje had. Dat was natuurlijk een mooier beeld voor hen dan wanneer hij er nog lag met al zijn infuusjes. Telkens als hij zich eens beweegde vertelde Rayanne wat ze zag, ook stelde ze nog vragen over de plakkertjes op zijn borstkas. Van de verpleegster hebben ze elk nog een grote spuit gekregen waarmee ze in bad kunnen spelen. Ook oma en opa vis vonden dat hij toch al groot geworden was. Wij zien Daan alle dagen en ik moet al de foto's erbij nemen om die veranderingen duidelijk te zien, maar bij iemand die hem al een paar weken niet meer gezien heeft, valt dat natuurlijk nog meer op. 's Avonds hebben we een lekker frietje van de frituur gegeten, dan hoefden we ons niet op te jagen om nog eten klaar te maken. In de avond ben ik dan nog eens alleen vertrokken naar Daan, want die paar minuutjes in de namiddag waren direct voorbij. Rayanne had weer een moeilijk moment toen ik wou vertrekken, ze vertelde me dat ze niet wou dat Daan te vroeg geboren werd. Ik vertelde haar dat niemand dat gewild heeft, maar dat we daar zelf niets aan kunnen doen. Het zal wel allemaal makkelijker worden eens Daan thuis is. Na het verhaaltje van Jip en Janneke ben ik dan toch kunnen vertrekken. In de auto heb ik nog rap met oma mobi gebeld om te horen of ook zij nog eens zin had om mee te komen. dat moest ik geen twee keer vragen. We hadden afgesproken in het ziekenhuis om geen tijd te verliezen. De bezoekuren voor familie zijn zo beperkt en voor ons vrij lastig, dat het soms wat puzzelen is als er bezoek wilt meekomen. Je kan er namelijk tussen 15u30en 16u30 binnen (zijn wij thuis omdat de kindjes dan thuiskomen van school) of van 19u tot 20u (enkel woensdag en zaterdag, soms zondag ga ik 's avonds naar het kliniek) waardoor het beperkt wordt voor ons om eens bezoek meet nemen. Oma mobi vond ook dat hij al groot geworden was en iedereen vindt Daan ook een mooi manneke? Maar dat kan natuurlijk niet anders met zo'n ouders hè hihihi. Toen oma mobi vertrokken is heb ik hem nog op schoot genomen en nog wat zitten babbelen met de verpleging. Blijkbaar lag hij sinds de namiddag op een nieuw schema van de CPAP, hij zit nu op 3uur zonder en 5uur met CPAP. Weer een stap in de goede richting! Vanaf vandaag zal zijn voeding op acht keer 27ml of 28ml staan. We zijn echt heel blij en opgelucht dat het terug de goede richting uitgaat.
Gisteren ging alles heel goed met Daan, hij kreeg toen acht keer 15ml melkvoeding per dag en lag nog steeds twee uur zonder CPAP en zes uur met CPAP. Vandaag was zijn voeding al wat aangepast, maar zijn schema van de CPAP is onverandert gebleven. Hij was rustig aan het slapen toen ik binnen kwam en lag nog maar net terug aan zijn CPAP. Nadat ik zijn pamper gedaan had, konden we weer kangoeroeën. Ik denk dat ik deze keer zelfs in slaap gevallen ben, zo goed lag het. De artsen hebben vandaag besloten dat Daan vanaf morgen op volledige voeding mag staan. Dit wil zeggen dat hij dan vier keer 25ml en vier keer 30ml krijgt en nog het belangrijkste; zijn infuus mag er dan uit. Dus vanaf morgen heeft hij weer enkel zijn beademingstube en zijn sonde in zijn neusje, joepie!! De CPAP wordt wel nog niet aangepast omdat ze niets willen forceren. Als hij volledig op voeding komt te staan is dit voor hem ook terug een grote aanpassing en dit samen met een uitbreiding van de CPAP doen, zou te veel kunnen vergen voor ons klein manneke. Na het kangoeroeën heb ik gevraagd of ze hem nog eens konden meten, het was tenslotte al van de geboorte geleden. Vol spanning en nieuwsgierigheid stonden we te kijken aan de couveuse terwijl de verpleegster aan het meten was. Toen het verdict viel was ik wel in de wolken, hij is tenslotte al een paar centimeter groter geworden. Hij meet nu ongeveer 42,5cm en hij woog deze morgen 1.700gr. Ons klein manneke begint stilletjes aan groot te worden. Bij het thuiskomen werd er al ijverig gewerkt in ons huis door de poetsvrouw. Zalig om zo thuis te komen! Dan konden wij ook nog van het mooie zonnetje profiteren en zijn we Rayanne te voet van school gaan halen. Ze is daarna ook nog wat buiten gaan spelen samen met Yari die even later met de bus is toegekomen. Tijdens het wandelen verlangde ik weer naar Daan, je wandelt met een dubbele koets, maar er zit slechts één kindje in. Dan denk ik toch weer even aan hoe het zal zijn als Daan er met zijn maxi cosi ook bij zal zijn.
Carnavalstoet in Aarschot, het is weer eens belevenis en verzetje. Je ziet er allerlei mensen rondlopen; grote gezinnen, kleine gezinnen, ganse families, bejaarden, jongeren, personen met een handicap, mensen zonder kindjes,... Maar allemaal komen ze voor hetzelfde, namelijk plezier maken en nog belangrijker de snoepjes vangen. Tegenwoordig krijg je blijkbaar alles naar je hoofd geslingerd, zo hebben we hier appels en suikerwafels gezien, natuurlijk ook de kleine snoepjes en lekstokken, sleutelhangers en allerlei andere kleine prullen en zelfs pluchen beren. Spijtig genoeg hebben we hier wel geen serpentines of confetti gezien. Ik heb zelfs de indruk dat de praalwagens vroeger (toen ik klein was) mooier waren en toen deden de mensen die ertussen liepen nog een dansje op de muziek. In Leuven was er toen zelfs een praalwagen met een confetticanon! Als ouder zal dit misschien minder aangenaam zijn, maar als kind vond ik dit geweldig. Spijtig dat ze nu de mensen proberen te lokken met het snoepgoed dat uitgedeeld wordt in plaats van met hun creativiteit. Waar is de tijd dat mensen zelf verkleed naar de stoet gingen en zelfs met een kapotte paraplu die dan ondersteboven werd gehouden snoepjes probeerden te vangen. Toen draaide het om het plezier en een paar snoepjes vangen, nu stonden alle kindjes al met een grote zak klaar en sommigen hielden die zelfs gewoon open en verwachtte dat de mensen er dan wel snoepjes zouden in steken. Lopen achter de snoepjes en snoepjes vangen was er nog wel, maar in mijn ogen veel minder. Is het bij alle stoeten zo geworden of stonden we gewoon in de verkeerde gemeente. Het belangrijkste is wel dat we ons geamuseerd hebben, buiten de enkele regendruppels die op het einde van de stoet naar beneden daalden. Als al de kindjes in hun bedje lagen kon ik rustig vertrekken naar Daan. Hij was heel rustig aan het slapen en lag er heel lief bij. Je ziet al goed aan zijn armen en zijn stuit dat hij wat dikker aan het worden is. hij begint al wat meer vet te kweken. Vanaf gisteren hebben de supervisor en artsen beslist om afwisselend de dieetvoeding met moedermelk te geven. Hij kreeg gisteren dus 1ml dieetvoeding en twee uur later 1ml moedermelk. Stilletjes aan zullen ze de hoeveelheid beginnen opdrijven. Ook zijn twee uurtjes zonder CPAP heeft hij goed gedaan, maar wanneer ze naar drie uur gaan weet ik nog niet. Ik heb hem nog even op schoot genomen zodat ik hem weer eens goed kon bewonderen. Je moederhart smelt toch telkens weer als je hem zo vast hebt en soms krijg ik het dan weer moeilijk en verlang ik zo hard naar het moment dat hij naar huis mag. Ondertussen ligt hij er al een goede zeven weken en ik heb nog geluk dat de tijd een beetje vooruit gaat. Met al die andere kindjes hier in huis worden mijn gedachten toch regelmatig eens verzet en dat is goed. Ik denk dat ik er anders al onderdoor zou zitten, maar mijn kindjes en mijn man houden me wel recht tijdens deze moeilijke weken. Zelfs de lieve berichtjes die ik al ontvangen heb en de reacties op mijn blog zijn een hart onder de riem. Dank jullie wel allemaal!!
De kindjes hebben hun gisteren weer eens goed geamuseerd en dat enkel met wat dekens. Zoals beloofd had ik een tent gemaakt aan de grote tafel met enkele dekens. Daar hebben ze zich redelijk lang mee kunnen bezig houden tot het op een bepaald moment een beetje te druk werd. Zo zie je dat een kind niet altijd nood heeft aan speelgoed, maar dat ze nog heel wat fantasie hebben om met niet-speelgoed een leuk spelletje te spelen. Ons Rayanne begint precies terug in haar poppenfase te komen. Ze heeft enkele kleertjes gekregen die normaal voor Daantje bedoelt zijn en een pampertje van Daantje had ze al van een vorig bezoek. Ze doet nu niets liever dan die pop overal mee te zeulen, het pampertje verschonen, een flesje geven (een echt flesje, want die popflesjes zijn niet echt genoeg voor haar), in bedje stoppen,... Het is leuk om haar zo bezig te zien en ik denk dat ze ook voor Daantje heel goed zal zorgen als hij naar huis mag. Yari houdt zich dan weer liever bezig met zijn garage en auto's. Soms kan hij daar zo lang mee spelen en kan hij er zo in opgaan dat hij niet merkt dat er nog andere personen in de buurt zijn. Maar zijn hoogtepunt van dit week-end was dat zijn zesde tand er uit is. Die stond al goed los en de papa heeft de tand er dan in één keer uitgetrokken. Hij was er zo mee aan het lachen en was zo trots dat hij zijn mond en tand direct kwam laten tonen. De meeste kindjes zouden wat pijn hebben, maar Yari lacht dat gewoon weg en geeft geen kick. We denken dat hij een nogal hoge pijngrens moet hebben. Dat zal dan eerder een aardje van zijn Peter zijn dan van mij. Ik heb allesbehalve een hoge pijngrens. Wanneer de kindjes in hun bed lagen ben ik terug vertrokken naar Daan. Hij woog gisteren 1.685gr. en zit nu twee uur zonder CPAP en zes uur met. Zijn opschuifkatheter hebben ze moeten uithalen en terug opnieuw prikken. Hij begon een rood plekje te krijgen ter hoogte van de naald en dat zien ze niet graag. Ze hebben die naaldpunt nu ook naar het labo gestuurd om te kijken waar die rode plek vandaan komt. Zolang hij niet volledig op melkvoeding staat moet deze katheter blijven zitten. Omdat hij op korte tijd zoveel is bijgekomen zou het ook kunnen zijn dat hij wat vocht ophoudt. Daar zou hij dan 'plasmedicatie' voor krijgen (diuretica) zodat hij het overtollige vocht uitplast. Blijkbaar zijn er wel meerdere kindjes die in het begin wat last hebben om hun vocht in het lichaam goed te kunnen regelen. Ik heb vandaag (deze morgen) nog eens gebeld en hij was weer wat bijgekomen. Hij woog deze morgen 1.705gr en waarschijnlijk gaan ze het schema van de CPAP vandaag nog niet aanpassen. De kans is groot dat het vocht dat hij ophoudt zich in de longetjes opstapelt. Hierdoor heeft hij iets meer zuurstof nodig via zijn CPAP en in zijn couveuse. Ze merken dan ook dat die twee uur zonder CPAP al meer dan voldoende is. Vandaag gaan ze ook terug beginnen met melkvoeding. Eerst is dit een dieetvoeding genaamd Nutramigen omdat deze makkelijk verteerd. Vanaf morgen, in de loop van de namiddag, zal het moedermelk worden. Daar zullen we dan vanavond meer over weten.
Wat verschoot ik me deze morgen toen ze me zijn gewicht zeiden. Hij woog maar liefst 1.650gr!! Zelfs de verpleegster heeft hem twee keer gewogen, waarvan de tweede keer met een geijkte weegschaal, om zeker te zijn. Hij heeft dus door die infectie niet echt veel gewicht verloren, uitgezonderd de eerste dag of twee. Hij krijgt nog steeds geen melkvoeding, maar al de nodige voedingsstoffen en vitaminen krijgt hij via zijn infuus. Vanaf vandaag beginnen ze ook terug met het afbouwen van zijn CPAP. Ze zijn nu begonnen met één uur zonder en daarna zeven uur met CPAP. Hij doet dat heel goed en heeft geen alarmkes gegeven tijdens zijn uur zonder CPAP. Om 11u was het uurtje afgelopen en kon hij terug heerlijk bij mij komen liggen. Nog eens een uurtje zalig genieten en gewoon aan niets denken, eventjes het verstand op nul. Het terug in de couveuse leggen vindt ons Daantje minder leuk. Dan kan hij goed van zijn oren maken en laat hij duidelijk merken dat hij er niet graag bij is. Eens hij terug goed geïnstalleerd in zijn couveuse ligt, slaapt hij wel rustig verder. In de namiddag hebben ze zijn arteriële leiding (diegene die de bloeddruk registreert) ook weggehaald. Joepie, al een kabeltje/leiding minder! Nu heb ik terug het gevoel dat we op de goede weg zijn. We kunnen terug wat stapjes vooruit zetten en uitkijken naar dat volgende stapje; beginnen met de voeding en kijken hoe zijn maagje erop reageert. De vorige dagen, vooral zondag, maandag en dinsdag leefden we nog in onzekerheid over die infectie. Blijft het stabiel of gaat hij nog verspreiden? Dat waren zo'n lastige en zeer vermoeiende dagen dat we blij zijn dat die voorbij zijn. Het is echt verschieten hoe uitputtend die dagen geweest zijn. Ik merk dat ik vermoeider ben dan anders en ik denk dat dat gewoon komt door zo met die infectie bezig te zijn in uw hoofd, dat het je lichaam uitput. Gelukkig is dat nu voorbij en kunnen we ons weer optrekken aan die goede stapjes die eraan zitten te komen. Die positieve dingen geven je echt energie om er weer een tijdje tegen te kunnen.
Gisteren ging alles heel goed met Daan, enkel zijn schommelingen met de saturatie speelde nog wat parten. De artsen hebben dan ook besloten om hem te extuberen en hem gewoon terug op CPAP te te zetten. Hij was hem zo aan het verzetten tegen die tube dat hij regelmatig tegen de machine in ademde in plaats van met de machine mee. Ook krijgt hij sinds gisteren maar twee antibiotica's in plaats van drie. Deze twee krijgt hij nog tot volgende week zodat hij ze in totaal tien dagen gekregen heeft. Ik mocht gisteren ook zijn pampertje doen, maar met al die infuusjes en kabeltjes was ik er niet zo happig op. Ik weet niet hoe het komt, maar ik had er gewoon geen zin in op dat moment. De verpleegster heeft het dan gedaan alvorens ze hem bij mij op schoot gaf. Het gevaar op een verspreiding van de infectie is sinds gisteren ook geweken, maar ze houden hem nog wel goed in de gaten. Deze morgen woog Daan 1.530gr en dat betekent dat hij toch wat bijgekomen is. De vorige dagen was hij wat afgevallen en had ik schrik dat hij zou blijven afvallen. Het was dus een enorme opluchting als ze me vertelden dat hij weer goed bijgekomen was. Hij deed het vandaag heel goed en hij was heel alert. Ik heb deze keer wel zijn pampertje gedaan, ik denk omdat hij er zo goed uitzag dat ik er minder problemen mee had dan gisteren. Na zijn pampertje heb ik nog eens kunnen kangoeroeën. Je kan niet geloven hoe ik dat gemist heb! Ik was zo gewoon van dat elke dag te doen dat je dat al snel mist als je het slechts een paar dagen niet kan doen. Ook Daantje leek ervan te genieten en begon rustig te slapen eens hij zijn draai gevonden had. Vanaf morgen gaan ze hem al terug op schema zetten met zijn CPAP, ze gaan wel terug beginnen bij het begin. Dat wil zeggen één uur zonder CPAP en zeven uur met CPAP. Het kan wel zijn dat het nu sneller vooruit gaat dan voor zijn infectie, toen hij nog een dag of twee nodig had voor ze terug een stapje afbouwden. Met zijn voeding zullen ze pas zondag of maandag beginnen en ook dit is terug vanaf het begin. Eerst 1ml om de twee uur en zo stilletjes aan wat meer, het hangt er allemaal van af hoe zijn maagje erop zal reageren. Wij zijn al heel blij dat die infectie zich niet verspreid heeft en dat hij geen perforatie in de darmpjes had. Het waren echt wel bange dagen en ik hoop dat er niet nog meer zullen volgen. Nu kijken we weer uit naar het moment dat hij weer zonder zijn infuus, zijn slotje en zijn arteriële kan. Op deze foto lag hij eventjes zonder CPAP tijdens de verzorging
Gisteren ben ik naar het ziekenhuis vertrokken wanneer Yari en Rayanne naar school waren. Mijn boterhammetjes had ik ook meegenomen zodat ik die ginder rond de middag dan kon opeten. Dan kon ik na de middag ook nog eens even gedag zeggen. Ze hadden ook die ochtend weer een foto genomen van zijn buikje en die was vergelijkbaar met de vorige foto. Het is dus niet beter, maar wat nog belangrijker is; het is ook niet verslechterd. Ik heb hem ook nog eens op schoot mogen nemen wat een heerlijk gevoel was. Ik had mezelf al voorgenomen dat ik hem waarschijnlijk een paar dagen niet zou kunnen pakken, maar gisteren mocht het dan toch. Het is wel weer een hele verhuis natuurlijk met al die infuusjes en kabels. Hij heeft nu 1infuus, 1slotje en 1 arteriële. Het infuus dient voor zijn 'voeding', het slotje dient voor de medicatie toe te dienen en de arteriële dient voor bloed te kunnen afnemen en om zijn bloeddruk constant te kunnen monitoren. Dan heb je nog de plakkertjes die hij altijd al gehad heeft op zijn borstkas. Die registreren de hartslag en de ademhaling. Zijn maagsonde heeft hij ook nog altijd, maar deze keer krijgt hij hier geen voeding door. wel worden door middel van een maagdrainage de nodige vloeistoffen uit de maag genomen en kunnen ze ook nagaan wat er zo'n beetje in dat maagje gebeurt qua vertering. En dan heb je natuurlijk nog zijn tube die in het andere neusgat zit dan de maagsonde. Aan die tube hangen niet enkel de buisjes die zuurstof en druk voorzien, maar ook een dunner buisje waarmee ze hem kunnen aspireren. Dit is vaak nodig omdat hij nog wat slijmen heeft die soms eens in de weg durven zitten voor een goede toevoer van het zuurstof. Het is dus een groot verschil met een paar dagen geleden dan had hij enkel die plakkertjes, zijn maagsonde en zijn tube van de CPAP. Gisteren ben ik ongeveer rond 10u30 aangekomen en was hij al medicatie aan het krijgen. Na deze medicatie werd dan zijn coffeïne toegediend waarna dan weer zijn antibiotica werd toegediend. De verpleegster wist me te vertellen dat hij tot 15u constant een medicament kreeg toegediend, dat zegt voor mij dan ook wel genoeg van de ernst van die verdomde infectie! Soms kan ik dat zo vervloeken en zou ik zo zijn plaats innemen, maar met alle wil van de wereld gaat dat niet. 's Avonds heb ik nog gebeld en deed hij het wel goed. Hij had al iets minder de neiging om alles dicht te gooien en weerstand te bieden tegen die tube. Op zich kan dit geen kwaad dat hij er weerstand tegen biedt, maar hij zou hem toch beter wat laten doen, zodat dat buikje de nodige rust krijgt. Al bij al ben ik toch vrij gerust mijn beddeke ingekropen; we zijn alweer een dagje verder...
We zijn gisteren in de namiddag nog naar Daantje gaan kijken. Oma en opa vis zijn dan tot hier gekomen om op de andere kindjes te passen. Normaal hadden we afgesproken dat ze mee zouden mogen, maar gezien de omstandigheden gaan we dat bezoekje eventjes uitstellen. We hebben Yari en Rayanne uitgelegd dat Daantje ziek is en heel veel pijn heeft aan zijn buikje en dat het beter is dat hij nu goed kan rusten zodat hij goed en snel geneest. Ze leken er beide vrede mee te nemen, maar we moesten hem wel een kusje geven van hun. Met een klein, bang hartje zijn we dan richting ziekenhuis gereden. Op de gang van neonato werd ons hartje enkel kleiner en kwamen er angstgevoelens naar boven. De schrik om nog meer slecht nieuws te horen zat er goed in. Op de box werden we direct opgevangen door de arts die nogmaals vroeg of alles duidelijk was voor ons en of we even konden herhalen wat er gezegd geweest is. Zo wist ook zij dat we het begrepen hadden. Ik had nog enkele vragen die ze meteen te woord stond. Zijn voeding als hij genezen is, zal stilletjes aan terug gestart worden. Zijn CPAP wordt normaal gezien hervat zoals het was omdat hij niets aan zijn longetjes heeft. Na het gesprek konden we rustig bij ons Daantje gaan zitten. Hij zag er heel bleek uit en er zat nauwelijks wat leven in. Het deed me direct terug denken aan die eerste dagen. Dezelfde kabels en infuusjes en geen kleedjes aan, hij was enkel wat groter geworden. Ik geloof dat we een goed uur enkel naast zijn couveuse gestaan hebben en af en toe eens ons hand op hem gelegd hebben. Het afscheid was deze keer weer moeilijk, maar we hadden elkaar om op te steunen. Ik was er wel een beetje van onder de indruk en ik ben er niet gerust in. 's Avonds toch nog eens getelefoneerd om met een iets of wat gerust hart te gaan slapen. De verpleegster vond dat hij al meer kleur had dan over de middag en hij was al stabieler. Rond de middag durfde hij nog wel eens alles dicht te knijpen, zodat zijn hartslag en saturatie daalde, maar dat deed hij naar de avond toe veel minder tot niet. Deze morgen ben ik terug naar het ziekenhuis gereden en de schrik voor slecht nieuws zat er nog steeds in. Ik heb dan ook aan de arts gevraagd wanneer ze kunnen zeggen dat de infectie zich niet meer zal verspreiden. Blijkbaar kan dat toch enkel dagen duren voor er zekerheid is, dus we leven nog een paar dagen in angst en hoop. Op de foto van deze morgen konden ze zien dat zijn darmpjes niet nog meer opgezwollen waren, maar het blijft afwachten. Daantje zag er vandaag al wel beter uit dan gisteren. Hij had een mooie roze kleur en er zat al veel meer leven in. Af en toe rekte hij zich uit of begon hij eens met zijn handjes en voeten te sjotten. Dat was al veel plezanter om te zien dan gisteren. De verpleegster vertelde nog wel dat sommige kindjes na zo'n infectie geen moedermelk meer verdragen en op een dieet worden gezet. Aangezien ik nu gestopt ben met borstvoeding is dat geen probleem meer, maar dan zou ik mijn voorraad wel weg moeten doen en dat zou ik jammer vinden. Hopelijk verdraagt hij dus nog de moedermelk en kan hij nog alles drinken dat ik afgekolfd heb. In de namiddag was het weer een heen- en weer gerij voor onze oudste zoon Yari. Van Leuven naar Diest om dan terug naar Pellenberg te rijden voor zijn steunzolen. Ik had me dit kunnen besparen, maar dat zou dan betekenen dat ik niet naar Daantje kon gaan en dat krijg ik niet over mijn hart. De papa moest zelf ook in de namiddag naar het AZ Diest voor zijn rug, dus hij kon ook niet gaan met Yari, maar we trekken onze plan en het lukt allemaal heel goed. De papa is dan ook Rayanne gaan afhalen aan de schoolpoort die heel blij was om hem te zien. Nu is het 18u30 en is de rust weergekeerd in huis. Ik zit hier rustig mijn blogje te schrijven terwijl de papa toont hoe de kindjes moeten hoelahoepen op het Balance Board van de Wii. Plezier verzekerd!!
Gisteren lagen we nog gezellig samen in bed te ravotten met de kindjes toen plots de telefoon ging. Het was de mama van het vriendinnetje van Rayanne om te vertellen dat Rayanne niet kom komen spelen. Haar vriendinnetje zat met koorts en had de symptomen van buikgriep. Ons Rayanne was wat teleurgesteld, maar ze begreep het wel. Yari en Rayanne hebben uiteindelijk nog de ganse dag buiten gespeeld. 's Avonds ben ik dan vertrokken naar het ziekenhuis. Daantje lag nog rustig te slapen en kreeg wat bloed bij omdat ze wat bloed hadden afgenomen. Tijdens het kangoeroeën was hij heel rustig tot zijn voeding gedaan was. Hij begon opeens met zijn beentjes te stampen en met zijn handjes te grijpen. Ik kreeg hem ook niet getroost en dan hebben we hem maar terug in de couveuse gelegd. daar was hij al iets rustiger, maar je kon zien dat er nog iets scheelde. Met een gerust hart ben ik naar huis vertrokken, om rustig mijn bedje in te kruipen. Deze morgen, redelijk vroeg, kregen we telefoon van het ziekenhuis. Rond middernacht had hij wat bloed in zijn stoelgang, hij zit met een infectie op zijn maagje en iets op zijn darmpjes. Ze zijn direct met antibiotica gestart en ze hebben hem ook terug geïntubeerd. De CPAP zou te veel lucht en druk op zijn maagje zetten wat niet goed is. Hij kan wel zelfstandig ademen, maar ze willen hem alle comfort geven om hem te laten genezen. Hij moet nu ook 5 dagen nuchter blijven en krijgt dus voorlopig geen sondevoeding. Het belangrijkste is nu dat de infectie zich niet verspreidt, want dan bestaat er een kans dat er een operatie aan te pas komt. Dan zouden ze moeten kijken welke stukjes darm geïnfecteerd zijn en niet meer functioneren. Die zouden ze dan weghalen. We hopen dus van harte dat alles onder controle is met de antibiotica. Het was wel even verschieten deze morgen en de traantjes hebben hier al rijkelijk gevloeid. Je voelt je zo machteloos en je zou zo veel willen doen, maar dat gaat niet. Je kan hem niet oppakken wanneer je wilt om hem te troosten, je kan hem niet dicht tegen je aanduwen om hem geborgenheid te geven. Dat zijn de zaken waar ik het op dit moment heel moeilijk mee heb. Hij is daar in goed handen en krijgt daar de beste zorgen, maar als mama zou je op zo'n moment 24/24 en 7/7 bij hem willen zijn en laat dat nu net hetgeen zijn dat onmogelijk is. Straks gaan we naar hem toe en dan zullen de emoties wel weer opkomen, maar ik kan ze maar beter de vrije loop gaan zodat we er weer tegenaan kunnen.
Joepie, Daantje heeft het gisteren heel goed gedaan zonder zijn CPAP. Hij was stabieler als de dag voordien en heeft niet veel steekjes meer laten vallen. De dokters hebben dus besloten om hem vanaf vandaag 4uur zonder CPAP te zetten en 4uur met CPAP. Zo stilletjes aan begint hij dus meer en meer zelf te werken. Het gaat allemaal heel goed dat ik terug schrik begin te krijgen dat er één dezer dagen weer iets anders gaat zijn, maar daar mogen we natuurlijk niet van uitgaan. Hij woog gisteren 1.480gr. We zijn dus aan het aftellen naar 1.500gr. die nu wel aardig begint te naderen. Zijn body's zijn wel nog ietsiepietsie groot, maar het is toch zo lief om hem te zien liggen met kleertjes aan. Nu wachten tot wanneer hij zijn eerste pyjama mag aandoen waar ongetwijfeld een foto van getrokken zal worden. Deze keer heb ik terug mogen kangoeroeën met die speciale band. Nu weet ik al beter wat de gemakkelijkste manier is om het aan te doen. Dat zit zo lekker knus, dat ik het ziekenhuis zeker ga aanraden om er enkele te voorzien voor andere mama's zodat ook zij hiervan kunnen genieten. Gisterenavond had ons Rayanne weer een moeilijk momentje. De laatste tijd at ze al wat minder goed 's avonds, maar nu leek ze geen hap binnen te krijgen. Het was nochtans heel lekker en niet te speciaal van smaak dus heeft de papa haar even apart genomen om eens te horen wat er scheelde. Ze zei dat ze het eten lekker vond, maar ze kon niet zeggen of verwoorden waarom ze dan niet wilde eten. Even later ben ik met haar gaan praten en toen heeft ze me verteld dat ze terug zoals vroeger wilde eten. Toen was ze altijd als eerste klaar en at ze haar bord zo goed als altijd leeg. Toen ik vroeg of ze nog iets wilde zeggen, vroeg ze of ik haar niet altijd aan school wou komen halen. Natuurlijk wil ik dat! Ik pas me dan wel gewoon aan zodat ik op tijd terug ben om haar te gaan halen. De papa en ik dachten dat ze het niet erg vond om naar de naschoolse opvang te gaan omdat ze er zelf achter vroeg, maar blijkbaar wordt ze toch liever uitgehaald van school. Dan regel ik me toch gewoon anders, ik zal in de voormiddag naar het ziekenhuis vertrekken zodat ik daar een tijdje kan blijven en dan kan ik daar mooi op tijd vertrekken om ons meisje te gaan halen aan school. Nu ik ga afbouwen met de borstvoeding hoef ik daar ook geen rekening meer mee te houden. Het begon toch wat zwaar en vermoeiend te worden en enkel afkolven is ook niet zo gemakkelijk. Maar Daantje komt nog wel even toe met de voorraad die ik hier in de vriezer heb steken. Die beslissing om te stoppen is ook niet op één dag gemaakt, ik heb er toch een paar dagen over zitten twijfelen en gisteren heb ik dan de knoop doorgehakt. Zo hoop ik minder moe te zijn en meer te kunnen genieten van de tijd in het ziekenhuis met Daantje zonder op de klok te hoeven kijken of het geen tijd is om af te kolven. Ik ben best trots op mezelf dat ik het toch nog iets langer dan 6 weken heb kunnen doen!
Deze morgen stond ik er sinds lange tijd weer alleen voor. De papa moest vanaf vandaag terug gaan werken en is naar gewoonte om iets na 6uur al vertrokken. Met een bang hartje toch maar naar de wekker geluisterd om op tijd klaar te zijn met afkolven zodat ik daarna Andreas zijn flesje kon geven. Tegen dat Andreas zijn flesje gedronken had was het alweer tijd om de andere kindjes uit bed te halen. We hadden ons wel al de avond voordien goed georganiseerd. De kleren lagen al klaar in de badkamer zodat we daar al geen tijd mee verloren. Boven was de tafel al mooi gedekt door de papa en waren de boterhammetjes voor school ook al gesmeerd. Deze mama moest niet veel meer doen deze morgen tot haar grote opluchting. We waren ruimschoots op tijd klaar zodat de kindjes nog wat konden spelen voor de bussen arriveerde. Morgen zullen we het op dezelfde manier doen, zo hoeft niemand zich af te jagen om op tijd klaar te zijn. Eens Yari en Rayanne vertrokken waren heb ik ook geen tijd meer verloren en heb ik Andreas zijn kleedjes aangedaan zodat we daarna direct konden vertrekken naar oma vis. Bij Daantje was alles in orde, hij woog deze morgen 1.460gram en doet het voor de rest ook heel goed. Zo zal hij stilletjes aan wel naar 1.500gram klimmen. Hij lag zonder CPAP toen ik arriveerde zodat ik zijn gezichtje heel goed kon zien. Om te kangoeroeën hebben ze hem wel terug aan de CPAP gelegd omdat het anders te vermoeiend zou zijn. Daarna konden we weer eens die band uitproberen. Deze keer had ik een hemd aangedaan zodat ik die kon open kon zetten en de band eronder kon aandoen. Zo lig je toch iets minder bloot dan wanneer je enkel je bh aanhoudt. Tegen de middag kwam de papa ook toe, zijn halve dag werken zat erop zodat hij ons kon komen vergezellen. Momenteel heeft hij halftijds ouderschapsverlof zodat hij in de namiddag tot aan het ziekenhuis kan komen of indien nodig nog wat helpen in huis. Na schooltijd zijn we Rayanne nog eens te voet gaan halen aan de schoolpoort. Het zonnetje scheen zo goed en het was zo aangenaam buiten dat we niet getwijfeld hebben om de koets te nemen. Rayanne was ook heel blij om ons te zien aan de poort, ze had immers deze morgen zelf gevraagd of we haar konden komen halen. Morgen wilt ze wel terug naar het Kliekske (buitenschoolse kinderopvang) om daar nog wat met haar vriendinnetjes te spelen. Thuisgekomen heeft ze eerst nog gewacht tot Yari zijn bus aankwam. Daarna hebben ze nog wat gefietst en geschommeld. Na het eten hadden ze zin om met de Playmobil te spelen. Ik heb hun de grote bak Playmobil gegeven zodat ze aan de slag konden gaan. Niet veel later stonden ze al terug boven omdat ze de huisjes niet in elkaar kregen. Dat is een klus voor de mama en die doet dat met plezier. Eerst de manege, daarna de brandweerkazerne en dan nog het safarihuis. Voor ik het wist waren we al één uur verder en bleef er voor te spelen niet veel tijd meer over. Toch hebben ze hun wel al geamuseerd door mee te helpen met mij en mee de 'verloren' stukjes te zoeken. Morgen kunnen ze dan echt beginnen met hun fantasiespel, maar ik weet dat ik volgende keer de boekjes er terug bij haal van hoe het allemaal in elkaar moet steken.
Het was gisteren woensdag en naar gewoonte blijf ik dan thuis en vertrek ik pas naar het ziekenhuis iets voor de kindjes hun bed intrekken. In de voormiddag hebben we van de stilte en rust geprofiteerd en hebben we niet al te veel gedaan. In de namiddag was het al wat drukker in huis met de twee oudste kinderen erbij. Voor Rayanne had ik naar een vriendinnetje gebeld om te vragen of ze kon komen spelen, maar spijtig genoeg was ze niet thuis. We hebben dan maar afgesproken dat ze zaterdag kan komen spelen, daar ziet ons Rayanne nu al naar uit. Yari en Rayanne hebben bijna heel de namiddag buiten van het mooie weer geprofiteerd en zijn dan nog eventjes bij de buren gaan spelen. Wanneer ze terug binnen kwamen begonnen ze constant de Ketnet-Shake te doen. Tja, als mama en papa zit er dan niets anders op dan op internet te gaan kijken hoe je die nu moet doen. Na toch wel een poosje geoefend te hebben had ik hem eindelijk onder de knie. De papa had het er wat moeilijker mee, maar is er uiteindelijk ook mee weg. We hebben de shake aan de kinderen aangeleerd, maar dat blijkt toch niet zo simpel te zijn, zeker niet als je het tempo van Ketnet moet volgen. Tegen de avond zat ik alweer bij Daantje. Deze keer mocht ik iets nieuws uitproberen om te kangoeroeën. Er is blijkbaar een mama uit Amerika die een soort 'buikband' heeft gemaakt die je eigenlijk tot onder de oksels moet trekken. Aan de zijkant zit een rits om de band dan toe te kunnen doen. de bedoeling is dat je kindje onder deze band tegen je borst wordt gelegd zodat je zo een meer geborgen gevoel geeft. Ik deed dit al met mijn borstvoedings t-shirt en daarom mocht ik deze band proberen. Ik mag de band een week uitproberen en daarna kan ik mijn bevindingen doorgeven. Dat is best wel leuk als je zo iets nieuws voor de eerste keer mag uitproberen. Daantje doet het heel goed, hij woog gisteren 1.450gram en ademt nu 3uur zelfstandig en 5uur aan de CPAP. Die 3uur gaan, maar het laatste uur heeft hij wat meer dalingen in de saturatie en wordt hij wel wat moe. Hij zal dus eerst die 3uur goed moeten kunnen ademen zonder dat er 'problemen' zijn voor ze er terug een uurtje gaan bijdoen, denk ik. Het was dus een geslaagde dag vandaag!!!
Deze morgen zijn we wakker geworden van onze natuurlijke wekker, met name Andreas. Het viel goed mee hoor, het was slechts een half uurtje eerder dan de 'slechte' wekker. Andreas had er wel een moeilijke nacht opzitten, althans dat denk ik toch. Hij heeft redelijk wat liggen hoesten, maar telkens ik of de papa gingen kijken bleef hij gewoon verder slapen. Ik denk dat wij er meer last van zullen gehad hebben dan Andreas zelf. De andere twee kinderen hadden er ook niet veel van gemerkt, gelukkig. Voor zijn hoestje moet hij dagelijks twee keer aerosollen en daardoor komen die fluimkes nu wel goed los. Je kan je voorstellen dat dat 's nachts minder aangenaam is. In de voormiddag hebben we hem dan naar oma mobi gebracht. Daar was zijn 7 maanden jongere neefje ook al aanwezig. Die twee zullen later, samen met Daan, wel kapoenstreken uithalen als ze bij oma zijn. Het is best wel tof om te zien hoe Andreas reageert op zijn neefje wanneer die in zijn relax zit. Hij staat er dan naast en doet niets anders dan lachen en aaikes geven. We moeten hem wel in 't oog houden dat zijn aaikes geen onbewuste slaagjes worden. In het ziekenhuis begon de routine weer. Pas afgeven aan het onthaal van neonato in ruil voor een sleuteltje van een kastje. Alles in het kastje opbergen, schort aandoen en handen heel goed wassen. Daarna toch steeds weer benieuwd richting de box waar Daantje ligt. Ik had onderweg al wel eens gebeld om te horen hoe zijn nacht was verlopen, maar toch is dat verlangen er steeds weer opnieuw. Daantje woog vandaag maar liefst 1.415gram en is dus op korte tijd heel goed bijgekomen, straks wordt hij nog een dikkertje (hahaha). Zolang dit vetten zijn kan dat geen kwaad, maar hij mag geen water beginnen ophouden. Deze nacht hebben ze hem continu op CPAP laten staan. Hij had wat dalingen en ze hebben hem rustig laten slapen, maar de dokter heeft wel gezegd dat Daantje nu zelf wat moet gaan beginnen werken. Hij heeft dus het schema aangepast naar 3uur zonder CPAP en 5uur met CPAP. Als dit niet goed lukt, zetten ze gewoon een stapje terug. "Daantje moet zelf aangeven wat hij aankan", zo zei hij. Vandaag heb ik extra lang kunnen kangoeroeën. Ik geloof dat het iets meer dan 2uur was dat ik samen met Daantje hebben liggen rusten. Het was er zo rustig en de verpleegsters zijn zo begaan. Regelmatig komen ze kijken en vragen of alles nog in orde is en kijken ze of Daantje nog goed ligt. Eigenlijk wordt niet alleen je kindje in de watten gelegd, maar ook als ouder word je er zeer goed 'verzorgd'. Bij het thuiskomen leek het weer even of we hadden handen te kort. Dat doet me soms denken aan die reclame van 'Win for Life', dat je dan een extra persoon in huis hebt. Het was precies of alles moest gelijk gebeuren; ik moest afkolven, Andreas moest zijn fruitpap nog krijgen, de papa moest nog gaan lopen, de agenda's Yari en Rayanne moesten nagekeken worden, het eten moest gemaakt worden,... op zo'n momenten zijn een paar extra handen meer dan welkom. Het eten hebben we gelaten voor wat het is en we hebben een doos versgemaakte soep uit de vriezer gehaald, daarbij lekkere broodjes uit de oven en ons avondmaal was al in orde. Terwijl dit op stond kon de papa zijn toertje rond de blok lopen en de kindjes konden nog eventjes spelen. Iedereen is toch nog op tijd zijn bedje in kunnen kruipen om er morgen weer fris uit te komen.
Iedereen was wakker rond 8u, behalve ik natuurlijk. Het was zo lekker warm onder de lakens dat ik nog eventjes ben blijven liggen terwijl de papa met de kindjes naar boven is getrokken (slaapkamers op gelijkvloers en living + keuken op verdiep). Zo kon ik nog een goed half uur onder de warme lakens blijven liggen en nog wat verder rusten. Toen ik uiteindelijk toch mijn voeten uit het bed kreeg kon ik ook naar boven slenteren om daar twee uitbundige kinderen tegen het lijf te lopen. Yari en Rayanne mochten vandaag immers mee met opa mobi, met de mobilhome, naar de koers. De hele voormiddag stonden ze hevig in afwachting van de komst van opa. Rond 11u is opa de kindjes komen halen en waren ze door het dolle heen. Voor we het wisten stonden ze al klaar om te vertrekken. Ik denk zelfs niet dat ze ons nog een kusje of knuffel gegeven hebben, maar misschien worden ze daar nu ook al wat groot voor. Na hun vertrek konden de papa en ik rustig eten om dan richting Holsbeek te rijden om onze andere pagadder af te zetten. Hij was al ook aan het lachen als we nog maar aan de voordeur stonden. Naar de grootouders gaan doen ze toch allemaal graag. Ik vraag me af hoe dat zou komen...? In het ziekenhuis kregen we het goede nieuws dat Daantje het heel goed doet als hij 2uur zonder zijn CPAP zit. Hij heeft ook niet zo veel last meer van dalingen en zijn slotje voor de antibiotica was ook verwijdert. Nadat ik zijn pampertje verschoont had, konden we weer lekker kangoeroeën. De papa had zijn krant al meegenomen om wat in te lezen. Hij vindt het heel tof om ons zo te zien liggen, maar om er nu gewoon 1,5uur bij te zitten verveelt toch ook wat. Het was best wel een koddig zicht. ik kangoeroeën met Daan en de papa op de stoel ernaast rustig zijn krant te lezen. Er kwam zelfs zo even het 'huiselijke' gevoel naar boven bij mij. De tijd was alweer rap daar om terug afscheid te nemen, maar hij ligt daar in goede handen en heeft goede verpleegsters om hem heen. Nu terug al de kindjes gaan uithalen. Eerst naar Holsbeek om daarna naar Kessel-Lo te rijden. Al de kindjes hadden hun heel goed geamuseerd en hadden een hele leuke dag achter de rug. En met de vertellingen van Yari en Rayanne over hun dag keerden we terug richting Molenstede met op de achtergrond de melodieën van K3 "...Hiep hiep hoera voor onze nieuwe baby, wij blijven bij elkaar als de kippen en het ei, hiep hoera voor onze baby, happy birthday, kom erbij..".
Het was eens een rustig dagje gisteren. Andreas is van zijn koorts af en Yari en Rayanne hebben buiten van het goede weer geprofiteerd. Dat was ook al eventjes geleden dat ze nog eens zo hebben kunnen fietsen en ravotten zonder dat ze met koude handjes en neusjes terug binnen kwamen om zich op te warmen. Andreas die heeft gewoon binnen gespeeld. Hij doet niets liever dan met balletjes spelen of een toren die we maken terug omver gooien. Zo houdt hij ons wel even bezig natuurlijk. 's Avonds was het alweer tijd voor mij om richting ziekenhuis te trekken. Nog eerst een zoentje aan al de kindjes en dan kon ik vertrekken. Daantje deed het heel goed. Zijn gewicht is op hetzelfde gebleven als en zijn melkvoeding is nu 15ml om de 2uur. Hij zit op een nieuw schema met zijn CPAP, 2uur zonder en daarna 6uur met. Blijkbaar doet hij dat wel heel goed. Als ik 's avonds alleen tot bij Daantje ga, heb ik de gewoonte van te kangoeroeën als de omstandigheden het toelaten. Gisterenavond was dat dus ook het geval. de verpleegster heeft geprobeerd of het zou lukken zonder de CPAP omdat dat toch iets aangenamer ligt, maar hij had toch wat dalingen in zijn saturatie. Het was ook nog maar 2 uur geleden dat hij ook al zonder CPAP had gelegen en dat zal nog net iets te kort opeen geweest zijn. Voor de zekerheid heeft ze hem dan toch terug de CPAP gegeven. Daarna was hij veel rustiger en hebben we er allebei van genoten. De rust en de stilte kan zo'n deugd doen en het is een manier om alles eventjes te vergeten en gewoon samen te zijn.
Daantje had vandaag een gewicht van 1.320gram! Dat wil zeggen dat hij 40gram bijgekomen is op 24u tijd. Dat is redelijk veel volgens de verpleegster en ze zei dat het wel kon zijn dat hij dan de volgende keer maar 5gram zal bijkomen. Meestal kwam hij elke dag zo'n 20gram bij, dus het was deze morgen best wel verschieten. Je begint nu wel veranderingen zien tegenover de eerste dagen. Zijn gezichtje wordt boller, hij is toch ietsje groter naar mijn inziens en die kleine donshaartjes beginnen stilletjes aan weg te trekken. Jaja, ons bazeke wordt groot, hij is ondertussen al 5weken. Kan je je dat voorstellen? 5weken dat hij al op neonato ligt en 4 weken daarvan pendelen we al elke dag heen en weer tussen thuis en ziekenhuis. Eigenlijk gaat de tijd wel snel voorbij en dat is maar goed ook. Hij heeft deze nacht ook een betere nacht gehad dan de vorige, de antibiotica zal dus wel zijn werk doen. Deze middag hebben ze wel bloed afgenomen om na te gaan of de hoeveelheid antibiotica die hij krijgt voldoende is. Blijkbaar kunnen ze dat nagaan in het bloed. Links; de eerste dagen. Rechts; vandaag In de namiddag was ik alweer thuis en was het toch redelijk druk. Andreas heeft dinsdag zijn spuitjes gehad en heeft er nog altijd wat last van. Of misschien hebben de inentingen aanzet gegeven om iets te doen uitbreken waar hij al op zat te broeden. 3 dagen heeft hij al koorts en dat is toch lang voor van een inenting te komen. Aangezien we deze avond toch naar de dokter moesten in verband met de papieren voor de verhoogde kinderbijslag, heeft ze hem even onderzocht. Aërosollen is de boodschap en zorgen dat we zijn neusje goed spoelen zodat hij geen oorontsteking krijgt. Die verhoogde kinderbijslag is nog zoiets... Onze oudste zoon (Yari) is met een zuurstoftekort geboren heeft nu een algemene ontwikkelingsachterstand. Hij volgt nu les in het buitengewoon onderwijs type 1 en heeft door zijn problematiek recht op verhoogde kinderbijslag. Enkele jaren geleden hebben we dat voor de eerste keer aangevraagd, maar dat wordt regelmatig herzien. Weer al die paperassen invullen voor een bepaalde datum en dus ook weer een geloop van hier naar ginder om al die documenten op tijd in handen te krijgen. Als je niet op tijd bent, wordt je gewoon niet uitgenodigd door de controlerend geneesheer en heb je dus geen recht meer op die verhoogde kinderbijslag. Ze zijn daar heel streng in! Dat komt er nu dus ook nog eens bij, maar we verdelen onze taken goed. Ik hou me vooral met Daan en de andere kindjes bezig en mijn man volgt die zaken en al de andere paperassen op. En zo lukt het ons wel om alles te rooien. Laatst zei iemand me nog dat ik ook mijn grenzen verleg, maar soms heb je gewoon de keuze niet en moet je het pad wel volgen dat het leven je biedt.
Door het voorval van gisteren zijn we (ik in ieder geval) met een klein hartje vertrokken richting neonato. Daar werden we vrijwel onmiddellijk aangesproken door de adjunct verpleegkundige van de dienst in verband met gisteren. We zijn even apart gaan zitten om het te bespreken en uit te klaren. Het is goed om te weten dat ze er wel naar je luisteren en dat ze er alles aan doen opdat alle partijen zich goed zouden voelen. Wij hebben ons verhaal gedaan en er werd geluisterd. Er werd gezegd dat de verpleegster in kwestie het heel druk had en het zo niet bedoelt had. Ze had er zelfs geen idee van dat ik met zo'n gevoel vertrokken was gisteren en voelde zich zelf niet goed bij het ganse voorval. Na ons boterhammetje zijn we terug naar Daantje gegaan om te kunnen kangoeroeën. Bij de shiftenwissel is de verpleegster in kwestie tot bij ons gekomen om zich te verontschuldigen en om te zeggen dat ze zich van geen kwaad bewust van. Na ons gesprek begrijp ik volkomen hoe het komt dat ze zo druk bezig was. Op dat moment natuurlijk, weet je dat als ouder niet en interpreteer je de dingen verkeerd. Ik ben blij dat we dit gesprek hebben gehad zo dat alle misverstanden uit de baan zijn. Daan weegt ondertussen 1.280gr en had het deze nacht wat moeilijk. Hij had weer wat lastige apneu's gedaan waarbij de nachtverpleging hem echt moest aanporren. Daarom zijn ze deze morgen met antibiotica gestart en deze lijkt aan te slaan. Toch is het nog wachten op de hemocultuur (bloedkweek) om te zien of hij iets aan het broeden is en om daar dan de antibiotica op af te stemmen. Ons kangoeroemoment was zalig! Ik heb de schade van gisteren ingehaald en ook Daan had er zichtbaar van genoten. En nu is het aftellen naar 1.300gr!!
Wat een vreselijke avond gisteren! Is het omdat hij er AL 5 weken ligt, dat we het reilen en zeilen moeten kennen? Zouden we dan de 'knepen van het vak' moeten kennen? Vindt men het dan niet meer nodig om de ouders te verwelkomen en jezelf voor te stellen? Is het niet meer nodig om nog wat uitleg te geven omdat ik toch al regelmatig bel? Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld na een bezoekje aan Daan als gisterenavond. Normaal is het bezoekje aan Daan ergens een hoogtepunt, maar deze keer voel ik me gewoon vreselijk. Als je het gevoel hebt dat je weggekeken wordt uit de box, dan is het erg. Zéér erg!! Oké, ze hadden een nieuw kindje in de box, maar zelfs na die verzorging ging ze gewoon het aanrecht ontsmetten in plaats van eens even langs te komen! 'Hallo, ik ben de mama van Daan. Heb je al wel gezien dat ik hier bij mijn zoontje sta?' Zelfs bij het toekomen hing zijn spuit van zijn vorige voeding nog aan zijn sonde. Normaal spuiten ze na de voeding wat water door de leiding zodat er geen resten melk blijven zitten. Deze keer niet dus. Eet smakelijk jongen (sarcastisch), je krijgt eerst nog wat melk dat al 2uur in uw leiding zit voor je de verse melk krijgt. Aan de stagiair had ik gevraagd of zijn pampertje nog moest gedaan worden. Wat dus nog het geval was, maar omdat hij op zijn buikje lag vroeg ik of zij hem kon draaien op zijn rug. Dat ging ze doen nadat ze de melkspuit van zijn vorige voeding had weg gesmeten. Tja, ik heb ze wel niet meer gezien. Ik was zo kwaad en heb de hele tijd staan snotteren aan zijn couveuse, omdat je je zo machteloos voelt. Uiteindelijk hoefde het voor mij niet meer en ben ik vertrokken. Thuis heeft Bart dan nog wel naar de algemene nummer van neonato gebeld omdat ik lichtjes over mijn toeren was. Hun uitleg; 'het zal wat druk geweest zijn'. Volledig mee akkoord dat het druk kan geweest zijn, maar zeg dan gewoon dat het niet gaat om nu op bezoek te komen. Dan was ik tenminste met een goed gevoel terug naar huis gekeerd. Hoe langer hij daar ligt, hoe meer kans natuurlijk dat je iemand tegenkomt die je niet aanstaat of die wel iets doet waar je aanstoot aan neemt. Ik heb er op dat moment ook niets van gezegd omdat ik er gewoon geen zin in had en je wilt ook niet overkomen als de-ouders-die-nogal-rap-durven-klagen. Genoeg hierover nu... In de namiddag heb ik met de Yari en Rayanne wat zitten spelen. We hebben met z'n allen moedertje en vadertje gespeeld. Ons Rayanne was het kindje, Yari was ons huisdiertje (een leeuw) en ik... ik was de mama. Het is best wel moeilijk om je terug in zo'n fantasiespel in te leven. Als kind gaat dat zo vanzelf en als volwassene moet je daar gewoon moeite voor doen. Het eten dat ik gemaakt had in het keukentje vonden ze toch lekker en het verhaaltje dat ik had voorgelezen vonden ze toch mooi. Al bij al denk ik wel dat ik het er goed vanaf gebracht heb.
Gisteren morgen was ik al goed op tijd vertrokken naar het ziekenhuis, want in de namiddag moesten we naar Kind en Gezin voor de prikjes van Andreas. Rond 10u stond ik al bij Daantje die heerlijk lag te slapen. Na controle van de dokter konden we dan rustig kangoeroeën, het deed zelfs zo'n deugd dat ik erbij in slaap viel. Ik ben wakker geschoten van het piepje van zijn pomp die aangeeft wanneer zijn spuitje met melk leeg is. Hij kreeg vandaag 14ml melk en woog 1.235gram. Beetje bij beetje is hij aan het bijkomen. Als je hem zo alle dagen ziet dan valt dat niet zo op, maar als ik dan de foto's van de eerste dagen bekijk, zie je wel dat hij nu al een boller en voller gezichtje heeft. Zijn lengte meten ze niet meer, dat wordt enkel gedaan als ze die gegevens nodig hebben of bij zijn ontslag. Spijtig, want ik had wel graag geweten hoe ons ventje al gegroeid is. Na ons kangoeroedutje moest ik zien dat ik terug op tijd thuis was. We werden al rond 13u30 verwacht bij Kind en Gezin voor Andreas zijn prikjes. Andreas weegt ondertussen bijna 9kg en doet het heel goed. Hij stapt vlot rond als hij steun heeft zoals de zetel, een stoel of een loopwagentje en brabbelt erop los. De spuitjes vond hij minder leuk, maar daar was ik ook niet graag bij. Je hoort echt aan dat gehuil dat het pijn doet en je merkt dat het dan langer duurt voor hij terug getroost is. Al een geluk was zijn grote vriend, papa, ook meegekomen waar hij dan dicht tegenaan kroop. Yari en Rayanne hadden een leukere dag achter de rug. Yari had turnen gehad op school en heeft veel plezier gehad op school. Rayanne was dan weer op uitstap geweest naar Technopolis en wist ons te vertellen dat er meer te doen was voor de grotere kinderen, maar dat ze er wel nog eens naartoe wilde. Dat zullen we zeker onthouden voor eens in een vakantieperiode te doen. Zo kan Yari daar ook eens op ontdekking gaan en vanalles uitproberen. Voor ikzelf ben gaan slapen kon ik het niet laten om nog eens te bellen naar neonato. Daantje deed het heel goed en was heel stabiel, ze hebben hem daarom eens één uur zonder CPAP gezet en dat ging heel goed. Ze hebben besloten om hem dan nog eens op een schema te zetten, één uur zonder CPAP en zeven uur met CPAP. Hopelijk gaat dit goed en kunnen ze dan zo stilletjes aan beginnen afbouwen. Zo zijn we weer een stapje verder. Ik ben benieuwd...
Deze morgen terug naar school voor de twee oudste kindjes. Na een week vakantie terug wakker worden met het geluid van een wekker... ik verlang al naar de volgende vakantie. Yari en Rayanne daarentegen zagen ernaar uit om terug naar school te gaan en wederom wilden ze naar de opvang in plaats van recht naar huis te komen na schooltijd. Voor ons is dat natuurlijk wel gemakkelijker omdat we ons dan niet moeten opjagen om op tijd thuis te zijn. Er is toch een groot verschil tussen 15u30 of 16u30 à 17u. Meestal zijn we wel tegen 15u30 terug thuis, maar als we weten dat ze naar de opvang zijn voel je je wel minder opgejaagd, en zolang ze er zelf naar vragen zie ik geen problemen. 's Morgens gaan ze met de bus naar school zodat we rustig iedereen kunnen klaarmaken en niet door dit gure weertje moeten met Andreas. Eens terug lente/zomer kunnen we terug te voet of met de fiets. We stonden deze morgen in de hal te wachten op de bus, Yari was al een paar minuten eerder vertrokken (gaat naar een andere school), toen Rayanne plots zei dat ik binnen moest wachten omdat ze wel alleen naar de bus kon. Ik mocht niet mee tot aan de bus en ik mocht haar ook buiten geen kusje geven. Toen ik vroeg of ze dat niet leuk vond dat andere kindjes dat zien, zei ze volmondig "ja". Mijn kleine meid wordt groot, maar ik heb haar wensen gerespecteerd. Ik heb ze binnen een dikke knuffel en zoen gegeven en ben niet tot helemaal aan de bus mee gegaan. Wel ben ik nog mee naar buiten gegaan zodat ik toch nog kon zwaaien als de bus weer zijn tocht verder zette. Ze begint echt wel groot te worden en kuren te krijgen van grotere meisjes, of zal ik nu eerder zeggen meiden? Het was weer de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen terwijl wij naar Daantje waren. Daantje woog deze morgen 1.225gr en heeft het deze nacht goed gedaan. Toen we bij hem zaten had hij het wel wat moeilijk met zijn saturatie, maar toen hij op schoot zat werd hij rustig en zag je dat hij ervan genoot om nog eens bij de mama te zitten. Uiteindelijk heeft hij meer dan een uur bij ons gezeten voor hij terug naar zijn couveuse ging. Het was alweer tijd voor ons om te vertrekken en hem gedag te zeggen. Ik heb daarnet toch nog eens gebeld naar het ziekenhuis om te horen of zijn saturatie nog altijd zo schommelde. Alles was in orde en hij was stabiel, hij heeft dus geen dalingen meer gedaan met zijn saturatie. Dat is altijd leuk om te horen. Een beetje later was het alweer bad- en bedtijd voor de kinderen. Na een leuke plons in het water konden ze richting dromenland vertrekken. Eerst de Yari en Rayanne en nadat Andreas zijn flesje heeft gedronken kruipt ook hij onder de wol. Bij het instoppen van Andreas hoorde ik nog gehuil uit de slaapkamer komen. Ik kon al raden wat er aan de hand was, maar ben toch eerst binnen gegaan. Rayanne had groot verdriet omdat haar beertje waar ze nu al 5 jaar mee slaapt, nog boven lag. Zo content als ze was toen ik het beertje bezorgde, zo blij was ik om te weten dat mijn grote meid toch nog een klein meid in zich heeft.
Links; de eerste dagen. Rechts; vandaag 
