Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Om de grote vakantie alvast goed in te zetten, zijn we samen met de grootouders een weekje naar de Ardennen geweest. Het is altijd een hele zoektocht om een geschikte vakantiewoning te vinden voor zoveel personen. Een vakantiehuis met 6 slaapkamers en dat goed ligt in prijs-kwaliteit is geen evidentie. Na enige dagen zoeken, zijn we uitgekomen op een mooie vakantiewoning via Ardennes-etape. Het huis telt 6 slaapkamers en de zolderverdieping is ingericht als een leuke speelkamer voor de oudere kinderen met een snookertafel en een kickertafel. Voor de kleinere kinderen is er op de gelijkvloers een speelkamer ingericht met een klein tafeltje, keukentje, puzzels, pluchen beren, krijtbord,... Kortom, de kinderen zullen zich niet snel vervelen
In de omgeving valt er wel wat te beleven als je van de natuur houdt en als je kinderen al goed kunnen meewandelen. Onze kinderen vonden de railbike het leukste. Wij verschoten vooral van welke inspanning dit vergt. Zeker het eerste gedeelte, wanneer je enkel bergop gaat. Eens aangekomen aan de top, kan je een drankje of/en ijsje nuttigen om op adem te komen. De terugweg verloopt veel vlotter aangezien dit enkel bergaf gaat. Beneden kan je ook een luikse wafel eten, al moet ik zeggen dat ik er wel al betere heb gegeten. Toch kan dit voor de kindjes wel een leuke versnapering betekenen.
Op vakantie in de Ardennen is vooral wandelen, veel wandelen. In Bütgenbach kan je met de kinderen naar de minigolf die volgens mij al vele jaren in gebruik is. De holes liggen er wel goed bij en het zijn er véél. Dit maakt dat je algauw een tijdje bezig bent, reken op 1u à 1u30 als je met twee volwassenen en twee kinderen bent. Aan de overkant van de minigolf vind je een ijssalonals je de trappen omhoog gaat. De coupes zijn gemaakt met vers gedraaide ijs en worden royaal gevuld.
Het klinkt cliché, maar de tijd gaat ontzettend rap vooruit. Dat bewijst de derde verjaardag van Andreas nog maar eens. Omdat Andreas in de krokusvakantie verjaart heb ik vorige week al de traktaties voor in zijn klasje meegegeven (zelf gaan brengen). Na toch wel enkele uurtjes werk kon ik ze dan tegen dinsdagmiddag naar school brengen. Andreas hing direct aan mijn jas en was heel fier dat hij ze mocht uitdelen aan al zijn vriendjes en vriendinnetjes. Mijn ventje vraagt zich soms af waarom ik al die moeite doe voor iets wat toch direct in dat kindermondje verdwijnt. Wel, ik kan je zeggen dat die oogjes van die kinderen glunderen en dat ze alles toch wel heel goed bestuderen alvorens op te eten. Het ene kindje begint met de lekstok, terwijl het andere kindje eerst het beertje begint op te peuzelen. Voor hen is het een ware ontdekkingstocht tijdens het verorberen van het cakeje. Toch leuk om te zien en dat geeft me een goed gevoel. Op die manier laten kindjes ook blijken dat ze al dat moois wel weten te appreciëren. Volgende week krijgt Andreas zijn feestje en deze keer heb ik hem een Cars taart beloofd. In mijn hoofd zit het al helemaal oké, maar hoe de taart er in werkelijkheid uit zal zijn is nog af te wachten...
Na de vorige 2 modules met glans te hebben doorstaan , staat het moeilijkste jaar voor de deur. Zoals bij vele driejarige opleidingen is ook bij de verpleegkundige opleiding het tweede jaar het moeilijkste en ik zal het geweten hebben. Al vanaf dag één zijn we in de cursussen gevlogen, rode bloedcellen, witte bloedcellen, bloedplaatjes, bloedaandoeningen, specifieke wondzorg en Moeder en Kind. Nog maar een dikke week verder en al één cursus bijna volledig gezien. We zullen weer weten wat doen tijdens de vakantie Ik ben nu gestart met module 4 (module 3 begin ik dan in september) en dit is de module waar de meeste technieken aangeleerd worden. Vandaag hebben we dus ook voor de eerste keer bloed genomen bij onze klasgenoten en het gaf wel voldoening toen dit van de eerste keer lukte. Natuurlijk met iets meer zenuwen dan wanneer je op een dummi-arm oefent, maar met het alziende oog van de leerkracht ebben die zenuwen zo weer weg. Volgende week beginnen we met infuustherapie en ik begin nu al te merken dat ik het ontzettend plezant vind. Mijn laatste stage op heelkunde, bleef ik wat op mijn honger zitten omdat ik nog niet veel kon/mocht doen en de komende stage (in maart) ga ik eindelijk wel die zaken kunnen uitvoeren. Nu ja, de vorige stageplaats heeft me wel veel bijgeleerd en ze hebben me daar wel enorm veel laten doen, maar zowel de begeleidster van school als de mentor op stage wisten me toch te vertellen dat ik pas in de 4de module zou openbloeien en ik zal ze gelijk moeten geven ook... Het is niet altijd evident om alles te combineren, maar met de hulp van mijn ventje en mijn ouders en schoonouders lukt dit aardig goed. De poetshulp die iedere week over de vloer komt, is natuurlijk onmisbaar tijdens deze periode, maar dat neemt niet weg dat er tussendoor ook eens wat moet gedaan worden in het huishouden. Planning, orde en structuur (vooral 's morgens) hebben we zeker nodig. Ook tijdens de stageperiode is er wel wat geregel, maar als ene mens iets wil, zijn er altijd wel oplossingen voor te vinden. Het is een kwestie van zelf je keuze te maken en te beslissen welke keuze je voor welke reden maakt. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad dat ik met de opleiding ben begonnen en ik ben er zeker van dat het enkel ons gezinnetje ten goede zal komen
Het wordt misschien eens hoognodig tijd dat ik terug een beetje begin te schrijven... maar het was de laatste tijd zo druk dat ik er echt geen tijd meer voor had. Sinds het laatste berichtje is er natuurlijk weer heel wat verandert, vanaf heden mag ik me eindelijk zorgkundige noemen (ik was al verzorgende, maar nog niet geregistreerd) en zit ik sinds begin deze maand aan het begin van mijn tweede jaar verpleegkunde. De studies lukken aardig goed en ik vind het zelf geweldig dat het goed te combineren valt met het moeder-zijn Er zijn wel eens periodes dat het wat moeilijker gaat, maar dan heb ik nog altijd mijn ventje dat weer altijd klaarstaat. Ook bij Daantje is er wat vooruitgang geboekt. Een week voor zijn verjaardag heeft hij zijn knopje omgedraaid en is hij alleen beginnen stappen. Nu doet hij niets anders dan stappen en kruipen komt er zelfs niet meer aan te pas! Ook het babbelen gaat zeer vlot en steeds meer klanken en woordjes komen uit dat kleine mondje; klaar, daaag, oma, opa, mama, papa, op, koek, beer, bumba, uki, yoohoo, ja, nee,... Hij maakt zichzelf wel heel duidelijk nu. Zijn tweede verjaardag hebben we thuis gevierd met de nodige taart en versiering. Deze keer heb ik de taart niet zelf gemaakt wegens tijdsnoot, maar ik kon het niet weerstaan om er eentje te bestellen bij titatovertaart in Heverlee. Zo had ons Daantje toch een mooie Bumbataart.
Het gaat precies weer met sprongen vooruit bij Daantje. Hij kon al goed stappen met de stoelen, bijzettafel en loopwagentje en sinds begin deze week stapt hij ook als je hem ondersteunt onder zijn armpjes. Tot voor kort weigerde hij dan stappen te zetten en ging hij gewoon op zijn knietjes zitten, maar na wat aandringen had hij het dan toch door. Hij bleef mooi op zijn voeten staan en begon stilletjes wat stappen te zetten. Niet zo groot als wanneer hij een stoel of wagentje vast heeft, maar het zijn toch stapjes hè. Ondertussen gaat het al wat beter aan de beide handen en daarnet zelfs eens geprobeerd aan één hand... en jawel hoor hij bleef zijn evenwicht mooi houden en bleef stapjes zetten!! Zooo fier dat ik was, maar heb het niet te lang gedaan. Morgen proberen we nog eens en hopelijk stapt hij dan volledig zelfstandig tegen zijn tweede verjaardag. Ook het praten (brabbelen) komt meer op gang, hij doet soms ganse vertellingen waar we niets van begrijpen, maar wat we eens zo schattig vinden. Sommige woordjes probeert hij al wel na te zeggen zoals: pamper, byebye, zus, Daantje, dank u, oma of opa,... Wat er de laatste weken ook verandert is, is dat hij heel aanhankelijk begin te worden. Hij heeft het de laatste week echt erg, wenen als ik even naar beneden ga, of als ik zelfs maar naar de keuken ga. Maar zo snel als hij weent, zo snel is hij getroost en speelt hij weer rustig verder. Lachend en giechelend zoals we hem het beste kennen
De dag dat we de uitslag te weten zouden komen van zijn MR-scan was eindelijk daar. Het heeft slechts een goede week geduurd, maar als je zo in spanning zit, kan een week lang duren. We werden in de namiddag eerst bij de kinesist verwacht om daar na te gaan welke vooruitgang hij al gemaakt heeft. Hij heeft heel flink meegewerkt en heeft zich van zijn beste kant laten zien. De kinesiste was aangenaam verrast en had zo een grote vooruitgang zelfs nog niet verwacht. Ondertussen zit en kruipt hij, trekt hij zich recht aan de zetel en stapt met een duwertje of aan de kant van de zetel. Na de goedkeuring van de kinesiste mocht ik hem al laten meten en wegen in afwachting van de volgende afspraak. Daantje is ondertussen 74cm groot en weegt het mooie ronde getalletje van 7 kilo. Voor een baasje van 21 maanden niet zo veel, maar zo blijft hij zijn knuffelgehalte nog langer behouden Bij de scan van zijn hersenen is nu dus duidelijk geworden dat er wel degelijk 'overblijfselen' zijn van zijn prematuriteit. Het is te zeggen van zijn gesukkel met de zuurstof de weken na zijn geboorte... Ik kan het vergelijken met wat Yari heeft, maar dan wel in minder ernstige mate. Dat zou ook de reden zijn dat Daantje er langer over doet om motorisch te doen wat anderen van zijn (aangepaste) leeftijd doen. Naar later toe konden ze me nog niet zeggen welke impact het heeft op schoolgebeuren. De kans bestaat dat hij wat extra bijsturing nodig zal hebben, maar waarschijnlijk wel geen buitengewoon onderwijs. Ondertussen weten we ook daar al onze weg in (cfr Yari) zodoende dat die drempel voor ons al redelijk laag ligt. Toch gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat mijn eerste reactie '*#@*&*' was. De voorschriften voor de kiné die hij nu krijgt zullen dus ook aangepast worden naar een andere pathologie (E) zodoende dat de terugbetalingsregeling ook verandert. Het ziet er dus naar uit dat we nog heel vaak over de vloer zullen lopen zowel Gasthuisberg als onze vaste kinesiste.
Ondertussen is de eerste schooldag al wel een tijdje geleden, maar ze staat nog in mijn geheugen gegrift. Zelf had ik ook pas les om 10u, dus kon ik de kinderen de eerste schooldag zelf naar school brengen. En zeker voor de eerste schooldag van Andreas was het weer zenuwachtig uitkijken. Boekentasje klaar, boterhammetjes gesmeerd, enkel nog een kleine slaapkop uit zijn bedje gaan halen. De deur van de slaapkamer zachtjes open doen om dan een klein ventje rechtop in zijn bedje te zien zitten: "mama, vandaag naar school?" Hij was er volledig klaar voor, maar voor mij was het toch weer wennen. Weer ééntje dat je groter ziet worden en waarvan je weer even terug denkt aan de tijd dat hij nog in zijn relaxje zat of guitig zat rond te kruipen achter de stofzuiger. Met een lach en een klein traantje dat ik stiekem wegpinkte haalde ik hem uit bed en maakte ik hem klaar voor zijn eerste schooldag. Mijn kleine jongen, mijn knuffelbeertje wordt een flinke kleuter die goed zijn mannetje zal moeten staan. Aan de schoolpoort kon het voor Andreas niet rap genoeg gaan, ik heb hem zelfs moeten naroepen voor nog een kus en knuffel. Even later stond hij op de speelplaats al te praten met een ander kleutertje dat hij kent van in de wijk. Het is zo een raar gevoel om hem daar achter te laten op die grote speelplaats. Ik had het er kennelijk moeilijker mee dan hijzelf; maar liever zo, toch? Het einde van de dag kroop dichterbij en ik, zo nieuwsgierig als ik ben, kon niet wachten om hem te gaan halen. Horen wat hij allemaal te vertellen had en vooral hoe hij het gedaan had in zijn klasje. Opgelucht was ik dan ook toen ik te horen kreeg dat hij zeer flink was en dat hij al goed zijn draai vond die eerste dag. Een half uurtje later, thuis in de zetel, lag hij dan. Uitgeput, moe, maar zeer tevreden dat hij eindelijk mee met grote zus naar die grote school mag waar hij met al die kindjes kan spelen.
Ze kon niet kiezen tussen een paard of My Littlest Petshop dus is het beide geworden. Met dank aan het internet voor de nodige uitleg en een mooi voorbeeld
Hoe meer dagen er voorbij gaan, hoe meer herinneringen er naar boven komen.
Wanneer we vroeger op bezoek gingen bij mémé en pépé, gebeurde het regelmatig dat we er ook bleven slapen. We wisten al op voorhand dat we ons 's morgens konden verheugen op een lekkere tas warme chocomelk en een boterham met siroop of duo chocopasta. dat was het eerste wat mémé vroeg als we met onze kleine oogjes de trap afkwamen in de keuken. "Moet je een warme tas chocomelk hebben?" Aan de grote tafel konden we allemaal samen zitten, Roderik (mijn broer) zat meestal aan het uiteinde. Als er nog neefjes waren bij mémé, was dat zelfs het plaatsje waar wel eens ruzie om durfde gemaakt worden. In de grote inkomhal stond een piano waar we regelmatig eens op tokkelde, het liedje 'broeder jacob' werd er meermaals op gespeeld. In die inkomhal stond ook een grote trap naar de eerste verdieping. Regelmatig liepen we dan rond langs die trap naar boven en langs de trap van de keuken terug naar beneden. Dat geloop op die trappen was niet altijd naar mémé haar zin, maar echt boos was ze nooit. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik mémé ooit boos heb gezien. Een wijzende vinger dat wel, maar boos... Nee, nooit. Iets verderop was er een klein winkeltje met beleg, conserven en snoep. We kregen van mémé dan 20BFr en konden een hele zak snoep gaan kopen. Als ik me niet vergis noemde het vrouwtje van het winkeltje 'Maria', ze liep wat voorover gebogen, maar baatte haar winkeltje nog met alle plezier uit. Als ze ons zag aanlopen zei ze: 'ben je daar weer van Leuven?' Met het ouder worden, zijn ze verhuist naar hun appartement niet zo ver van het grote herenhuis. Niet alleen mémé en pépé werden ouder, maar ook de kleinkinderen. Stuk voor stuk groeiden we op en begonnen ook wij aan ene gezin. Ik was misschien niet de oudste van de hoop, maar wel de snelste... De eerste die trouwde en die een kindje kreeg. 2 jaar nadat mijn zoon geboren werd, beviel ik van een dochter. Het eerste viergeslacht van de familie sinds enkele jaren. Wat later begonnen ook de andere neven en nicht aan kinderen en al gauw werden mémé en pépé trotse overgrootouders van 11 kleine pagadders, waaronder nog een tweede viergeslacht aan de jongenskant. Op bezoek gaan bij mémé en pépé met de kindjes was best vermoeiend, maar altijd zo plezant. Mémé maakte steeds een ardeens gebraad klaar met boontjes en kroketten. Gewoon omdat ze wist dat ik dat zo graag eet. Mémé maakte ook altijd veel te veel klaar, ze had maar schrik dat we te weinig zouden hebben. Als dessert kon ze lekkere taart bakken, vooral haar frangipannetaart is subliem. Ook de kinderen smulden lekker mee. Ik denk dat ik haar recept ondertussen een jaar of twee, maximium, in bezit heb. Een recept dat ik al meermaals gebruikt heb en dat ik zal doorgeven aan mijn dochter als de tijd er klaar voor is. En telkens wanneer we nu een frangipannetaart eten, zal mémé weer in ons midden zijn.
Vandaag heeft mémé haar strijd gestreden, moedig en met opgeheven hoofd... We zullen je missen lieve mémé en de gedachte dat je nu eindelijk rust hebt gevonden, troosten me.
Mémé... mijn mémé... mémé van 11 achterkleinkinderen... mémé van 10 kleinkinderen... mama van 5 kinderen... liefste van pépé... onze mémé...
Vroeger, met Kerst, kwamen we met de ganse familie bij elkaar om gezellig te tafelen. Eerst de hapjes in de kamer waar de biljarttafel stond. Hapjes die mémé en pépé zelf maakte, kaas op een stokje, kleine beschuitjes met wat americain of vleessla en vooral de hespenrolletjes met kruidenkaas waren de favoriet. Tijdens het tafelen gingen al de kleinkinderen naar boven op een zolderkamertje een grote rieten mand zoeken en wat spulletjes om te verkleden. Driekoningen was niet veraf en dus moest er gezongen worden. Bij alle tantes en nonkels zongen we ons liedje, klein en groot deden vrolijk mee, mémé en pépé kwamen als laatste aan de beurt. Van mémé en pépé kregen we altijd een grote lade kleingeld. Het was de bovenste lade van een oude, iets verkleurde, witte ladekast met groene randjes. Mémé en pépé verzamelden hun kleingeld in deze lade voor driekoningen. Wanneer het geld opgehaald was, gingen we met z'n allen terug naar boven met de nodige diepvrieszakjes. De oudsten van de kleinkinderen verdeelden het geld over de zakjes en even later stonden we bij onze ouders te pronken met onze 'winst'. In de tuin van het grote herenhuis stond een grote notenboom die elk jaar de nodige noten opleverde. De oudsten van ons, waaronder mijn broer en twee neven klommen zelfs tot op het platte dak van de buren om noten te rapen. Het was een tof huis, met veel slaapkamers, een atelier waar we niet mochten spelen (maar zoals kinderen het betamen toch eens een kijkje gingen nemen), een grote serre, maar vooral gezelligheid, een huis waar je je thuis voelde. Met spijt zijn mémé en pépé al jaren geleden verhuist naar een appartement iets verderop omdat het huis te groot werd om te onderhouden. Maar dat grote herenhuis zal ik toch nooit vergeten.
Mémé is net haar 81ste verjaardag voorbij, een dag dat je normaal gezien viert ware het niet dat ze enkele weken geleden nieuws te horen heeft gekregen dat haar hele leven overhoop zette. Ons mémé heeft pancreaskanker met uitzaaiingen naar de lever. De prognose is niet goed en de artsen hebben toen ook besloten om niets op te starten, enkel pijnmedicatie geven wanneer het nodig wordt. Mémé vatte het allemaal heel goed op en ze is zelfs nog met pépé naar haar favoriete plekje in Frankrijk getrokken. Daar zat ze tussen haar vrienden en had ze wat afleiding, zei ze. Ik denk dat ze toen ook afscheid is gaan nemen van haar vrienden, haar caravanneke en haar plekje. De week voor ze vertrokken is zijn we met de kindjes ook nog dag gaan zeggen. Ik had het er moeilijk mee, omdat ik schrik had dat ik ze daarna misschien nooit meer ging zien. Ze vertelde me dat ze haar daarboven nog niet moeten hebben en dat ze al heel dankbaar is voor het leven dat ze gekregen heeft. Twee weken later zijn ze terug naar België gekomen. Ze had het moeilijk in Frankrijk, ze had er niet de nodige rust en wilde graag terug naar huis. Vorige week ben ik nog eens met de kindjes tot bij haar gegaan. Het liefst van al zou ik nu wel elke dag bij haar willen zijn, maar dat is niet mogelijk. Mémé en pépé wonen immers op een kleine twee uur rijden hiervandaan. Ze is erg achteruit aan het gaan en ik vrees dat het niet lang meer zal duren. Ze ligt rustig op haar bed, maar heeft geen zin meer om te eten en doet nog amper haar ogen open. Het deed me wel deugd dat ze nog besefte dat ik bij haar was, samen met de kindjes. Een kleine glimlach zegt op dat moment zoveel meer dan woorden...
Vrijdag terug naar het ziekenhuis, deze keer voor een zweettest en om eens te praten met de diëtiste. De zweettest was op enkele minuten (10 om exact te zijn) al geklaard. Ze doen rondom een armpje twee elektrodes die gedurende tien minuten impulsen geeft waardoor de huid op dat plekje zal beginnen zweten. Na die tien minuten wordt er een klein compresje vastgeplakt en dient dit hier dertig minuten op te blijven. Daarna wordt het compresje dat ondertussen het zweet heeft opgevangen in een buisje gedaan voor nader onderzoek. De volgende dag weten ze de resultaten al, maar aangezien het week-end is, zullen we net iets langer moeten wachten. Voor de diëtiste heb ik een week lang alles genoteerd wat Daantje eet omdat ze zich dan zo een beeld kan vormen van wat hij zoal eet. Zoals ik verwacht had, eet ons Daantje goed en komt hij niet tekort. Omdat hij 's morgens en 's avonds niet zo veel melk drinkt mochten we wel tussendoor een extra bron aan calcium aanbieden, bijvoorbeeld vanillepap, petit gervais, kaas, yoghurt,... Daantje is een heel actief kindje en daardoor zal hij ook meer nodig hebben dan andere kindjes die 6.500gr wegen. Het enige wat ik dus zal veranderen aan zijn eetpatroon is een extra tussendoortje. Ik denk niet dat hij daar een probleem van zal maken
Ik herinner me hem als een man die van het leven genoot, een goedlachs iemand met veel zin voor humor. Eigenlijk is het grootnonkel, maar ik zei altijd nonkel. Ik weet nog de keren dat we hem en zijn vrouw, tante Leona, een vrouw uit de duizend, een bezoekje brachten op de camping. Telkens wanneer we op vakantie waren in Spanje, meestal camping Cypsela , gingen we even langs bij hen. Dan maakte tante lekkere verse frietjes in de caravan en heb ik eens een onderbroek van haar aangehad wegens een ongelukje. Terwijl tante dan de frietjes snee, stond nonkel aan de barbecue. Een worst dat op de grond viel was geen enkel probleem, die belandde terug op de barbecue. "Niemand heeft dat gezien en je kuist dat efkes af en het is weer proper" zei hij, maar ondertussen was de camera van onze papa wel aan het draaien. Op een feestje van mémé en pépé stond hij duchtig mee te dansen op muziek van de jeugd van toen. Met zijn vinger in de lucht en plezier maken, een beeld dat ik niet zal vergeten. De week dat ik er eens op logé ben geweest, was een rustige week waar we veel plezier hebben gemaakt. Tante en nonkel zorgden ervoor dat ik het goed had die week. Een uitstapje naar het plantencentrum of eens voorbij het huisje van de 'heks' rijden, ik vond het zo plezant als kleine ukkie. Spijtig genoeg is hij vorige week gestorven nadat hij enkele weken daarvoor een zware CVA heeft gehad. Dit zijn herinneringen die ik voor altijd bij mij draag en het zijn die kleine dingetjes die ik nooit zal vergeten. Bedankt nonkel voor deze leuke herinneringen!!
Wat kiekjes van onze vakantie van dit jaar. Het was ontzettend leuk en het heeft enorm deugd gedaan. Ook Daantje heeft er deugd van gehad. Op vakantie is hij beginnen kruipen zoals het hoort en heeft hij zich voor de eerste keer recht getrokken tot op zijn voetjes. we zouden meer op vakantie moeten gaan!
Gaat het dan nooit stoppen? Die onderzoeken en testen om te achterhalen waarom Daantje niet sneller bijkomt... En waarschijnlijk leiden ze tot niets en zal hij gewoon een klein manneke blijven. Maar dan is er natuurlijk nog de mogelijkheid om op 4 jaar met hormonen te beginnen. Vandaag een ecg en echo van zijn hartje genomen, maar daar was niets op te zien. Alles in orde met zijn tikkertje, maar toch vinden ze het raar dat hij niet meer in gewicht toeneemt terwijl hij wel goed eet. Hij weegt nu 6.500gr en is 72cm, dat ik inderdaad klein en fijn voor een manneke van 18 maanden, maar hij doet het voor de rest zo goed. Hij gebruikt nu eindelijk voor een korte afstand de 'normale' kruiptechniek en begint zich zelfs al recht te trekken aan alles wat boven zijn hoofdje uitsteekt. Dus binnen 2 weken mag ik terug naar het ziekenhuis om met een diëtiste zijn eetgewoonte te bespreken (moet gedurende een dag of 4 alles nauwgezet opschrijven wat hij eet per dag) en die dag ook nog een zweettest. Dit is een test die ze uitvoeren om na te gaan of je kindje aan Mucoviscidose lijdt. Niet dat dat bij hem zo us, maar ze willen het gewoon uitsluiten. Niets wijst erop dat hij deze ziekte zou hebben, maar ze sluiten het liever uit met een test. Ze zullen waarschijnlijk weer inkomsten nodig hebben om hun nieuwe gebouwen te sponsoren die als paddenstoelen uit de grond rijzen. Eind september dan nog eens bij de kinesist en op de algemene raadpleging. Waarschijnlijk zal er dan ook een afspraak gemaakt worden op endocriene afdeling, zodat ze hem daar nu al kunnen opvolgen voor als we (ooit) zouden starten met hormonen. Dat betwijfel ik ten zeerste, tenzij er grondige medische aanwijzingen zijn, omdat we dat zelf niet zo zien zitten. In de loop van de komende weken zal ik ook nog een afspraak krijgen voor een NMR van zijn hersenen. Dat is zowat het laatste wat ze nog kunnen testen. En waarschijnlijk zullen ze er dan achter komen dat het gewoon genetisch aangelegd is. Mijn oudste zoon eet porties als een volwassene en is ook maar een stekkebeentje. Mijn dochter, mijn man en ikzelf zijn zelf ook niet van de dikste. Enkel Andreas is volgens de curve een 'normaal' gebouwde jongen. Soms heeft een mens gewoon goesting om te zeggen "kust ze" en ik doe mijn ding, foert met al die onderzoeken en testen, steek ze waar ze het zonlicht niet zien... MAAR dan spookt het toch weer door je achterhoofd: "er zou maar iets moeten zijn, iets kleins, maar iets..."
Eindelijk, na een week in spanning te zitten, mochten we vandaag onze uitslag gaan afhalen aan de school. Zo leuk om te horen dat ik met grote onderscheiding geslaagd ben voor de eerste module van verpleegkunde. Deze uitslag is gebasseerd op stage, toetsen tijdens het jaar en het examen. Na afloop konden we ons examen ook nog inkijken en groot was mijn verbazing als ik mijn punten zag. Op mijn examen alleen had ik 90,71/100. In totaliteit, met stage en toetsen van onder het jaar erbij gerekend kwam het op 88,5% uit. Net geen grootste onderscheiding dus, maar ik ben we zeer fier met dit resultaat en dat mag iedereen gerust weten!!! En nu rustig uitkijken naar donderdag, dan vertrekken we op verlof. Andreas nog wat goed soigneren, want het manneke zit vandaag voor de vierde dag op rij met koorts. Gisteren nog naar de huisarts geweest en haar conclusie was, roodvonk of een virale infectie. Hij had alle symptomen van roodvonk, behalve de beslagen tong. Daarom dat ze geen uitsluitsel kon geven. Vandaag zagen zijn kaakjes toch al minder rood en was zijn koorts al terug gedaald. Hopelijk is het morgen weer wat beter zodat hij ook terug eetlust krijgt.
Vanaf september zal Andreas naar school gaan. Om hem hierop voor te bereiden ben ik vrijdag eens met hem naar de kijkdag geweest van het instapklasje. Benieuwd hoe hij zou reageren op de klas en de kindjes nam ik hem mee in de auto. Op voorhand al verteld dat we naar het klasje zouden gaan en dat hij met veel kindjes zou kunnen spelen, was hij in de auto heel de tijd bezig over de kindjes. Ik dacht dat dat wel zou minderen eens we zouden arriveren, maar niets was minder waar. De deur van de auto ging open en hij kon niet rap genoeg over de speelplaats lopen. Niet wetende welke richting hij eigenlijk uitliep en een mama die steeds maar bleef herhalen dat hij de verkeerde kant opging, bereikte we dan toch zijn klasje. Het containerklasje staat naast de kleuterspeelplaats en op de deur en ramen hangen leuke knutselwerkjes op van de kleine dreumesjes die er nu les hadden. Op een mooi gekleurd papier stond te lezen: Juf Mieke. Voorzichtig deed ik de deur open en glipte Andreas algauw tussen mijn benen door de klas binnen. Met een goedkeurende blik van mama, begon hij de speelgoedbak met auto's te ontdekken. Niet veel later was zijn aandacht al gevestigd op de grote zandtafel met rondom een viertal kleutertjes. Eerst nog de auto's terug opruimen en dan mocht hij wat in het zand gaan spelen. Hij had al snel door dat er aan de tafel een deurtje zat. Nog voor ik er erg in had, ging het deurtje open en zat meneertje nog wat speelgoed voor in het zand uit te zoeken. Het enige wat hij niet kon vinden was een schepje. Blijkbaar hebben ze van alles wel genoeg, behalve van de schepjes. Misschien een ideetje voor later eens cadeau te doen voor het klasje? Wanneer de bel ging van de klas, werd het tijd om alles op te ruimen. Een opruimliedje weergalmde door de klas en de kleuters begonnen spontaan op te ruimen. Andreas zal nog moeten leren wat dat liedje inhoudt, want hij vond het leuker om te blijven spelen. Uiteindelijk, mits wat aanmoedigingen van mama, begon hij ook alles mooi weg te zetten. Tijd om de jasjes aan te doen en naar de eetzaal te gaan, een versnapering en drankje eten om dan wat buiten te spelen. Blijven zitten aan de tafel lukt zolang hij drinken voor zijn neus had staan. Eens dat op was, veerde hij recht en begon weer rond te lopen. Hij was niet de enige hoor... Daarna kon hij nog wat buiten spelen met de andere kleuters. De juffrouw riep me nog even bij haar om hem in te schrijven, maar Andreas had niet veel zin om mee te komen. Hij is mooi op de speelplaats blijven spelen terwijl ik rustig de papieren in orde kon gaan brengen op het secretariaat. Bij het buitenkomen zag ik hem naar de poort lopen en roepen: "ah daar se, mama". Tijd om terug naar huis te keren. Als bij wonder kwam hij direct mee, maar volgens mij had hij graag nu al naar school gegaan. Toch nog eventjes geduld hebben tot september jongen!!
De oefeningen bij de kinesist beginnen zijn vruchten af te werpen. Daantje kan nu al enkele minuten alleen zitten voor hij zijn evenwicht verliest en begint zich aan vanalles en nog wat recht te trekken. Dan blijft hij even op zijn knietjes zitten om te spelen en soms durft hij zich nog verder recht te zetten, maar dat is nog wat moeilijk. Kruipen doet hij nog altijd als een para, af en toe zet hij zich wel eens op zijn handen en knieën, maar wanneer hij vooruit wil, legt hij zich terug op zijn buik. Het is een echt guitig ventje dat overal wel plezier aan beleeft. Het liefst met iets dat goed veel lawaai maakt; een blokje tegen de glazen deur kloppen, een duplo blokje weggooien en er terug achter kruipen om het vervolgens weer weg te gooien of met de stoelen over en weer schuiven zodat ze goed veel lawaai maken. Zijn gewicht blijft aan de lage kant, maar hij eet nog steeds heel goed en is heel speels en actief. 's Nachts slaapt hij ook mooi door om dan 's morgens met een lieve glimlach wakker te worden. Ondertussen zijn we ook al aangekomen aan mijn laatste week school. Morgen heb ik mijn eindexamen en dan kan ik genieten van de vakantie en de kindjes. Hoe je het ook draait of keert; het studeren is heel tof, verrijkend, ergens wel ontspannend, maar tevens ook druk en het vraagt toch wat organisatie om alles gebolwerkt te krijgen. Mijn resultaten mogen dan ook gezien worden, al zeg ik het zelf, ik ben er uiterst trots op! Het is werkelijk iets waarvan ik een tijdlang gedacht heb dat ik het niet zou kunnen realiseren. Soms heb ik zelfs het gevoel dat verpleegkunde wel in mijn bloed zit en dat ik eindelijk mijn 'droomjob' heb gevonden. Het is raar, maar bij elk bezoek aan een ziekenhuis voel ik me wel thuis. het is een omgeving waar ik graag vertoef en waar ik mijn verdere loopbaan gerust wil werken. Ik zou dus op mijn knietjes mogen gaan zitten als bedanking aan iedereen die het mogelijk maakt voor mij om dit te kunnen en mijn pollekes kussen met een ventje die me door dik en dun steunt!
Het wordt misschien eens hoognodig tijd dat ik terug een beetje begin te schrijven... maar het was de laatste tijd zo druk dat ik er echt geen tijd meer voor had.
