Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Door het voorval van gisteren zijn we (ik in ieder geval) met een klein hartje vertrokken richting neonato. Daar werden we vrijwel onmiddellijk aangesproken door de adjunct verpleegkundige van de dienst in verband met gisteren. We zijn even apart gaan zitten om het te bespreken en uit te klaren. Het is goed om te weten dat ze er wel naar je luisteren en dat ze er alles aan doen opdat alle partijen zich goed zouden voelen. Wij hebben ons verhaal gedaan en er werd geluisterd. Er werd gezegd dat de verpleegster in kwestie het heel druk had en het zo niet bedoelt had. Ze had er zelfs geen idee van dat ik met zo'n gevoel vertrokken was gisteren en voelde zich zelf niet goed bij het ganse voorval. Na ons boterhammetje zijn we terug naar Daantje gegaan om te kunnen kangoeroeën. Bij de shiftenwissel is de verpleegster in kwestie tot bij ons gekomen om zich te verontschuldigen en om te zeggen dat ze zich van geen kwaad bewust van. Na ons gesprek begrijp ik volkomen hoe het komt dat ze zo druk bezig was. Op dat moment natuurlijk, weet je dat als ouder niet en interpreteer je de dingen verkeerd. Ik ben blij dat we dit gesprek hebben gehad zo dat alle misverstanden uit de baan zijn. Daan weegt ondertussen 1.280gr en had het deze nacht wat moeilijk. Hij had weer wat lastige apneu's gedaan waarbij de nachtverpleging hem echt moest aanporren. Daarom zijn ze deze morgen met antibiotica gestart en deze lijkt aan te slaan. Toch is het nog wachten op de hemocultuur (bloedkweek) om te zien of hij iets aan het broeden is en om daar dan de antibiotica op af te stemmen. Ons kangoeroemoment was zalig! Ik heb de schade van gisteren ingehaald en ook Daan had er zichtbaar van genoten. En nu is het aftellen naar 1.300gr!!
Wat een vreselijke avond gisteren! Is het omdat hij er AL 5 weken ligt, dat we het reilen en zeilen moeten kennen? Zouden we dan de 'knepen van het vak' moeten kennen? Vindt men het dan niet meer nodig om de ouders te verwelkomen en jezelf voor te stellen? Is het niet meer nodig om nog wat uitleg te geven omdat ik toch al regelmatig bel? Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld na een bezoekje aan Daan als gisterenavond. Normaal is het bezoekje aan Daan ergens een hoogtepunt, maar deze keer voel ik me gewoon vreselijk. Als je het gevoel hebt dat je weggekeken wordt uit de box, dan is het erg. Zéér erg!! Oké, ze hadden een nieuw kindje in de box, maar zelfs na die verzorging ging ze gewoon het aanrecht ontsmetten in plaats van eens even langs te komen! 'Hallo, ik ben de mama van Daan. Heb je al wel gezien dat ik hier bij mijn zoontje sta?' Zelfs bij het toekomen hing zijn spuit van zijn vorige voeding nog aan zijn sonde. Normaal spuiten ze na de voeding wat water door de leiding zodat er geen resten melk blijven zitten. Deze keer niet dus. Eet smakelijk jongen (sarcastisch), je krijgt eerst nog wat melk dat al 2uur in uw leiding zit voor je de verse melk krijgt. Aan de stagiair had ik gevraagd of zijn pampertje nog moest gedaan worden. Wat dus nog het geval was, maar omdat hij op zijn buikje lag vroeg ik of zij hem kon draaien op zijn rug. Dat ging ze doen nadat ze de melkspuit van zijn vorige voeding had weg gesmeten. Tja, ik heb ze wel niet meer gezien. Ik was zo kwaad en heb de hele tijd staan snotteren aan zijn couveuse, omdat je je zo machteloos voelt. Uiteindelijk hoefde het voor mij niet meer en ben ik vertrokken. Thuis heeft Bart dan nog wel naar de algemene nummer van neonato gebeld omdat ik lichtjes over mijn toeren was. Hun uitleg; 'het zal wat druk geweest zijn'. Volledig mee akkoord dat het druk kan geweest zijn, maar zeg dan gewoon dat het niet gaat om nu op bezoek te komen. Dan was ik tenminste met een goed gevoel terug naar huis gekeerd. Hoe langer hij daar ligt, hoe meer kans natuurlijk dat je iemand tegenkomt die je niet aanstaat of die wel iets doet waar je aanstoot aan neemt. Ik heb er op dat moment ook niets van gezegd omdat ik er gewoon geen zin in had en je wilt ook niet overkomen als de-ouders-die-nogal-rap-durven-klagen. Genoeg hierover nu... In de namiddag heb ik met de Yari en Rayanne wat zitten spelen. We hebben met z'n allen moedertje en vadertje gespeeld. Ons Rayanne was het kindje, Yari was ons huisdiertje (een leeuw) en ik... ik was de mama. Het is best wel moeilijk om je terug in zo'n fantasiespel in te leven. Als kind gaat dat zo vanzelf en als volwassene moet je daar gewoon moeite voor doen. Het eten dat ik gemaakt had in het keukentje vonden ze toch lekker en het verhaaltje dat ik had voorgelezen vonden ze toch mooi. Al bij al denk ik wel dat ik het er goed vanaf gebracht heb.
Gisteren morgen was ik al goed op tijd vertrokken naar het ziekenhuis, want in de namiddag moesten we naar Kind en Gezin voor de prikjes van Andreas. Rond 10u stond ik al bij Daantje die heerlijk lag te slapen. Na controle van de dokter konden we dan rustig kangoeroeën, het deed zelfs zo'n deugd dat ik erbij in slaap viel. Ik ben wakker geschoten van het piepje van zijn pomp die aangeeft wanneer zijn spuitje met melk leeg is. Hij kreeg vandaag 14ml melk en woog 1.235gram. Beetje bij beetje is hij aan het bijkomen. Als je hem zo alle dagen ziet dan valt dat niet zo op, maar als ik dan de foto's van de eerste dagen bekijk, zie je wel dat hij nu al een boller en voller gezichtje heeft. Zijn lengte meten ze niet meer, dat wordt enkel gedaan als ze die gegevens nodig hebben of bij zijn ontslag. Spijtig, want ik had wel graag geweten hoe ons ventje al gegroeid is. Na ons kangoeroedutje moest ik zien dat ik terug op tijd thuis was. We werden al rond 13u30 verwacht bij Kind en Gezin voor Andreas zijn prikjes. Andreas weegt ondertussen bijna 9kg en doet het heel goed. Hij stapt vlot rond als hij steun heeft zoals de zetel, een stoel of een loopwagentje en brabbelt erop los. De spuitjes vond hij minder leuk, maar daar was ik ook niet graag bij. Je hoort echt aan dat gehuil dat het pijn doet en je merkt dat het dan langer duurt voor hij terug getroost is. Al een geluk was zijn grote vriend, papa, ook meegekomen waar hij dan dicht tegenaan kroop. Yari en Rayanne hadden een leukere dag achter de rug. Yari had turnen gehad op school en heeft veel plezier gehad op school. Rayanne was dan weer op uitstap geweest naar Technopolis en wist ons te vertellen dat er meer te doen was voor de grotere kinderen, maar dat ze er wel nog eens naartoe wilde. Dat zullen we zeker onthouden voor eens in een vakantieperiode te doen. Zo kan Yari daar ook eens op ontdekking gaan en vanalles uitproberen. Voor ikzelf ben gaan slapen kon ik het niet laten om nog eens te bellen naar neonato. Daantje deed het heel goed en was heel stabiel, ze hebben hem daarom eens één uur zonder CPAP gezet en dat ging heel goed. Ze hebben besloten om hem dan nog eens op een schema te zetten, één uur zonder CPAP en zeven uur met CPAP. Hopelijk gaat dit goed en kunnen ze dan zo stilletjes aan beginnen afbouwen. Zo zijn we weer een stapje verder. Ik ben benieuwd...
Deze morgen terug naar school voor de twee oudste kindjes. Na een week vakantie terug wakker worden met het geluid van een wekker... ik verlang al naar de volgende vakantie. Yari en Rayanne daarentegen zagen ernaar uit om terug naar school te gaan en wederom wilden ze naar de opvang in plaats van recht naar huis te komen na schooltijd. Voor ons is dat natuurlijk wel gemakkelijker omdat we ons dan niet moeten opjagen om op tijd thuis te zijn. Er is toch een groot verschil tussen 15u30 of 16u30 à 17u. Meestal zijn we wel tegen 15u30 terug thuis, maar als we weten dat ze naar de opvang zijn voel je je wel minder opgejaagd, en zolang ze er zelf naar vragen zie ik geen problemen. 's Morgens gaan ze met de bus naar school zodat we rustig iedereen kunnen klaarmaken en niet door dit gure weertje moeten met Andreas. Eens terug lente/zomer kunnen we terug te voet of met de fiets. We stonden deze morgen in de hal te wachten op de bus, Yari was al een paar minuten eerder vertrokken (gaat naar een andere school), toen Rayanne plots zei dat ik binnen moest wachten omdat ze wel alleen naar de bus kon. Ik mocht niet mee tot aan de bus en ik mocht haar ook buiten geen kusje geven. Toen ik vroeg of ze dat niet leuk vond dat andere kindjes dat zien, zei ze volmondig "ja". Mijn kleine meid wordt groot, maar ik heb haar wensen gerespecteerd. Ik heb ze binnen een dikke knuffel en zoen gegeven en ben niet tot helemaal aan de bus mee gegaan. Wel ben ik nog mee naar buiten gegaan zodat ik toch nog kon zwaaien als de bus weer zijn tocht verder zette. Ze begint echt wel groot te worden en kuren te krijgen van grotere meisjes, of zal ik nu eerder zeggen meiden? Het was weer de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen terwijl wij naar Daantje waren. Daantje woog deze morgen 1.225gr en heeft het deze nacht goed gedaan. Toen we bij hem zaten had hij het wel wat moeilijk met zijn saturatie, maar toen hij op schoot zat werd hij rustig en zag je dat hij ervan genoot om nog eens bij de mama te zitten. Uiteindelijk heeft hij meer dan een uur bij ons gezeten voor hij terug naar zijn couveuse ging. Het was alweer tijd voor ons om te vertrekken en hem gedag te zeggen. Ik heb daarnet toch nog eens gebeld naar het ziekenhuis om te horen of zijn saturatie nog altijd zo schommelde. Alles was in orde en hij was stabiel, hij heeft dus geen dalingen meer gedaan met zijn saturatie. Dat is altijd leuk om te horen. Een beetje later was het alweer bad- en bedtijd voor de kinderen. Na een leuke plons in het water konden ze richting dromenland vertrekken. Eerst de Yari en Rayanne en nadat Andreas zijn flesje heeft gedronken kruipt ook hij onder de wol. Bij het instoppen van Andreas hoorde ik nog gehuil uit de slaapkamer komen. Ik kon al raden wat er aan de hand was, maar ben toch eerst binnen gegaan. Rayanne had groot verdriet omdat haar beertje waar ze nu al 5 jaar mee slaapt, nog boven lag. Zo content als ze was toen ik het beertje bezorgde, zo blij was ik om te weten dat mijn grote meid toch nog een klein meid in zich heeft.
Hiep, hiep, hiep hoera!! Vandaag werd Andreas 1 jaar en dat mocht gevierd worden. De mama had 2 lekkere taarten gebakken (breziliennetaart en fruittaart) en het hele huis mooi versierd met vlaggen en ballonnen. De oma's en opa's waren erbij en meter Winny en nonkel Roderik mochten natuurlijk ook niet ontbreken. Vooraleer de genodigden toekwamen moest alles nog op orde gezet worden. Rap de taarten afwerken, nog eens met de stofzuiger rondgaan en de vlaggen en ballonnen omhoog hangen. Oma mobi arriveerde als eerste en heeft nog rap meegeholpen om de stoelen op hun plaats te zetten. Als tweede arriveerde oma en opa vis met de nodige pakjes voor Andreas. De derde plaats viel te beurt aan meter Winny, nonkel Roderik en hun 3 pagadders. En natuurlijk mocht opa mobi de rij sluiten. Al de kindjes (uitgezonderd de 2 kleinsten) waren verkleed. Er liep een olifant rond, een tijger, mega mindy en een groot wit spook. Het was een echt gezellig feestje met de familie onder elkaar. Toch moest ik me even afzonderen in de slaapkamer om rustig te kunnen afkolven. Daar heb ik ook gebruikt gemaakt om nog eens naar het ziekenhuis te bellen. Daantje weegt nu 1.206gram en doet het heel goed. Nu we Andreas zijn verjaardag gevierd hebben, besef je pas echt hoe snel de tijd wel niet vooruit gaat. Het leek nog als gisteren dat hij rustig in zijn parkje lag te slapen en nu stapt hij al met hulp vrolijk rond. Als de tijd zo vooruit blijft gaan, zal Daantje voor we het weten naar huis mogen. Vandaag is hij 1 maand en vandaag is de eerste dag in één maand tijd dat ik niet tot bij hem kan gaan. Het doet me wel wat pijn, maar ik heb al enkele keren gebeld en morgen staan we weer paraat. Zowel ikzelf als de papa hebben echt genoten van deze dag. Zo'n feestje zorgt ervoor dat je je zorgen toch eventjes opzij kan zetten zodat je ten volle mee kan vieren. Nu kijken we uit naar het volgende feestje, als Daan naar huis mag komen...
P.S. Nu volgen er natuurlijk wat meer foto's als anders
Wat was het rustig om deze morgen op te staan met slechts 1 kindje in huis. Zeker als hij dan eens doorslaapt tot 7uur! De laatste dagen/weken werd hij altijd rond 5u30 à 6u wakker, maar sinds kort doen we wat rijstvlokjes bij zijn avondvoeding en nu slaapt hij wat langer. Zo hebben zowel wij als hijzelf de nodige rust. Deze morgen zijn we dan ook nog in de vroege voormiddag vertrokken naar oma vis om Andreas daar af te zetten, dan konden we zo rustig doorrijden naar het ziekenhuis. Ondertussen nog eens gebeld naar oma en opa mobi om te horen hoe het met de twee oudste gesteld was. Ze waren net cornflakes aan het eten en hebben flink geslapen, natuurlijk hebben ze ook de nodige kapoenenstreken uitgehaald. Met Daantje was alles heel goed, hij woog nog steeds 1.180gr en had een rustige nacht achter de rug. Ze hebben nog eens geprobeerd om hem een uurtje zonder CPAP te zetten, maar dit bleek toch nog te vermoeiend voor hem. Nu is het terug enkele dagen wachten vooraleer ze dit opnieuw proberen. Je moet er toch rekening mee houden dat hij nog maar 31 weken is (zwangerschapsleeftijd) en dat zijn longetjes eigenlijk niet gemaakt zijn om nu al zelfstandig te ademen. Alles komt wel op zijn tijd en we willen zeker niets forceren, daar wordt niemand beter van. In de namiddag was het dan controle bij de gynaecoloog in een ander ziekenhuis. Zo blijven we bezig hè. Alles was ook met mij in orde, ik mag eindelijk nog eens een baddeke nemen, maar ik moet nog wel 3 weken wachten voor ik terug iets van sport mag doen. Met mijn litteken moet ik nog een jaar uit de zon blijven, maar als ik binnen een maand goed nivea erop masseer zou het litteken wel mooi genezen en minder zichtbaar worden. Wat ik ook niet wist is dat niet iedereen die bevalt met een keizersnede een drain nodig heeft. Die zorgt ervoor dat het overtollige bloed na de operatie nog afgevoerd wordt. Soms zoek ik op internet nog eens wat informatie op rond placentaloslating, maar de gynaecoloog heeft me gezegd dat ik in de toekomst moet kijken en niet meer in het verleden, naar hetgeen gebeurd is. Toch laat je zoiets ingrijpends niet rap los en denk je er nog wel eens aan. Na ons bezoekje aan de gynaecoloog was het alweer tijd om de kindjes te gaan halen. Eerst Yari en Rayanne bij oma mobi. Bij het binnenkomen kon je al de lekkere geur van zelfgebakken koekjes opsnuiven. Oma had samen met de kindjes lekkere zandkoekjes gemaakt die nog aan het bakken waren in de oven. We hebben toch lekker gewacht om te vertrekken tot de koekjes uit de oven mochten en afgekoeld waren. De mama en de papa hebben nog even geproefd en hebben ze goedgekeurd. Yari en Rayanne konden elk een zakje meenemen naar huis. Daarna nog Andreas uithalen bij de andere oma en dan weer richting thuis. In de auto werd al snel duidelijk hoe vermoeiend een logeerpartijtje bij de oma en opa kan zijn...
Deze morgen was het carnaval hier in huis. De serpentines vlogen in het rond, maar dan wel enkel op hun slaapkamer. Een kind kan zich toch zo amuseren met zoiets onnozel als serpentines. Dan schreeuwen ze het uit: "carnaval, het is carnaval!" en terwijl vliegen die serpentines alle kanten uit. Over het bed, over de poppenkoets, zelfs tot in de gang. Voor ze het wisten was het alweer etenstijd om daarna richting oma mobi te vertrekken. Daar keken ze al van deze morgen naar uit. Het eerste wat ze vroegen toen ze opstonden was of het vandaag was dat ze bij oma mobi mochten blijven slapen. Daar aangekomen vroeg Yari al wanneer wij zouden vertrekken. We konden niet rap genoeg terug weg zijn voor hem. Zou hij misschien deugenietenstreken willen uithalen met de oma? Nog een kusje en een knuffeltje en dan richting Daantje, die ook al op ons lag te wachten. Hij komt goed bij en woog vandaag 1.180gr, bijna de kaap van 1.200gr! Hij kan wel enkel zonder CPAP tijdens de verzorgingsmomenten, ze merken dat hij die extra zuurstof toch goed kan verdragen. Deze keer heeft de papa hem eindelijk eens op schoot genomen. Zo een teder moment en zo lief om te zien. Ook de papa heeft ervan genoten en zei zelf dat het dan toch aanvoelt alsof Daantje dichter is. Ondertussen kon ik een praatje gaan doen met de adjunct verpleegster over het voorval van een paar dagen geleden. Blijkbaar is die verpleegster uit zich al heel kalm en rustig en komt het daardoor dat ze ook niet veel verteld. Nu ik dat weet, zal ik er ook rekening mee houden en zelf wat meer vragen stellen. Toch deed het goed om erover te kunnen praten met iemand van op neonato. Ik kon mijn zegje doen en ik had echt het gevoel dat ze luisterde en dat ze, indien nodig, de nodige maatregelen zou treffen (haar bijvoorbeeld niet meer bij Daantje zetten of haar erover aanspreken). Na ons bezoekje bij Daan moesten we ons andere kapoen nog gaan uithalen bij oma. Daar nog eens een dikke zoen en knuffel aan de andere kindjes gegeven, maar die waren druk bezig met naar televisie te kijken. Nu is het hier wel stil met maar één kabouterke in huis, maar we kunnen ook wel genieten van die zeldzame rustige avonden...
Fischer Tips is iets vrij nieuws om te knutselen. Het zijn allemaal ronde 'dingetjes' gemaakt van plantaardig zetmeel en voedingskleurstoffen. Het is al eens verkozen tot speelgoed van het jaar en ik vind het ook een reuze uitvinding. De kinderen hadden al een paar weken geleden een emmer vol van die tips gekregen, maar hier thuis hadden we er nog niet mee geknutseld. Gisteren zijn we er dan eens aan begonnen. Het systeem zit heel gemakkelijk in elkaar, je hoeft enkel een vochtig sponsje bij de hand te hebben en de 3 hulpmiddeltjes die in de doos zitten (mesje, voorwerp omvan de rondjes vierkantjes te maken en een voorwerp om van de rondjes, kleinere rondjes te maken). Als je zo een tip vochtig maakt kleeft het en kan je het op papier of een andere tip kleven. Je hebt dus geen lijm of plakband nodig. Als je de tips redelijk nat maakt, kan je er zelfs mee kleuren! De kinderen hebben zich reuze geamuseerd en ze hebben elk wat anders gemaakt. Ons Rayanne heeft een keeper gemaakt en Yari een huisje. Bij Rayanne lukt het al aardig goed zonder enige hulp, maar Yari heeft wel wat ondersteuning nodig. Ze hebben zich meer als een uur bezig gehouden met het maken van hun creaties en hadden er alle plezier in. Ik heb er ook wel mijn plezier mee gehad door Yari te helpen. De knutselkriebel kwam weer boven. 's Avonds ben ik nog tot bij Daan geweest die weer rustig lag te slapen. Hij weegt nu al 1.135gr en krijgt ondertussen 13ml melk om de twee uur. We hebben nog lekker mogen kangoeroeën. Wat is er mooier dan samen zo te genieten van de rust om dan allebei heerlijk weg te doezelen en te dromen van het moment dat hij mee naar huis mag om ons gezinnetje te vervolledigen.
Op elke afdeling waar verpleegsters werken, heb je toch grote verschillen van persoonlijkheden. Vandaag hebben we dat ook kunnen ondervinden op neonato. Ze wisselen regelmatig van verpleegster om voor Daantje te zorgen en we zien er dus veel passeren. Tot nu toe hebben we er altijd al een goed gevoel aan over gehouden, maar vandaag was toch net iets anders. Het was in de voormiddag een verpleegster dat we nog niet kende en dat Daan ook nog niet kende. Dat is dan altijd even wennen om elkaar te leren kennen en om te weten welke persoonlijkheid ze heeft. Ze was vriendelijk en zal haar werk zeker wel goed doen, maar toch hielden we er geen goed gevoel aan over. Bij onze aankomst was de saturatie van Daan heel goed (rond de 95), maar net iets voor we dachten te vertrekken zakte de saturatie en bleef hij hangen rond de 80. Omdat hij voor die daling nogal had liggen woelen en met zijn handje wat aan die buis had zitten trekken, vroeg ik of die buis nog wel goed zat. Zonder boe of ba zei ze direct van wel. Nu, het kan goed zijn dat zo'n klein manneke die buis niet wat los kan trekken, maar het is het gevoel dat je naar de ouders toe geeft. Het is volgens mij een kleintje om eventjes moeite te doen om effectief te kijken in de couveuse en daarna te zeggen dat ze nog goed zit. Dat laat bij ons als ouder, een heel ander gevoel na. dan voel je je tenminste gehoord. Nu voelden we ons eerder 'afgescheept' en vonden we haar nogal nonchalant overkomen. Als je je kindje aan de zorgen moet overlaten bij iemand waar je je niet goed bij voelt, moet ik je niet vertellen dat dat een wrang gevoel geeft. Ze zal haar werk goed doen en ze zal zeker wel goed voor Daantje zorgen, maar dat is als verpleegster op neonato niet je enige taak. Je hoort de ouders gerust te stellen en een goed gevoel te geven, zodat ze 'onbezorgd' terug naar huis kunnen. Doe je net het tegenovergestelde, dan ben je volgens mij op dat vlak niet zo goed bezig. Daantje deed het wel flink vandaag. Zijn afbouwschema voor de CPAP hebben ze eventjes stop gezet, behalve bij de ochtendverzorging. Dan wordt hij gewassen en gewogen en mag hij een half uurtje zonder CPAP. Om de 7uur een uurtje zonder CPAP zal nog wat te zwaar geweest zijn voor ons manneke. Zijn antibiotica is nu ook gestopt waardoor het slotje op zijn hoofdje ook weg is. Nu heeft hij dus enkel het buisje van de CPAP en zijn kleine buisje voor zijn voeding in zijn neusje. Ons manneke is eindelijk 'prikvrij'!!!
Andreas was er deze morgen weer vroeg bij, maar hij heeft toch een half uurtje kunnen wachten op zijn flesje. Papa gaat dan zijn flesje geven en ik kan afkolven. Normaal slaapt hij daarna rustig verder, maar vandaag was het anders. Ik ben dan maar met hem naar de living gekomen zodat de papa en de andere kindjes rustig konden verder slapen. 1,5uur later kwam iedereen naar boven en hebben we lekkere broodjes in de oven klaar gemaakt. Daar hebben we allemaal heerlijk van gesmuld. Daarna was het alweer bijna tijd om af te kolven, wat toch vermoeiend begint te worden. In het ziekenhuis heb ik een borstvoedingsconsulente aangesproken omdat ik eerst dacht af te bouwen om te stoppen. Ik kende, toen ik de vraag stelde, nog geen tussenoplossing. Blijkbaar kan ik ook in plaats van 5 keer afkolven, slechts 4 keer afkolven. Zo krijg ik terug wat meer nachtrust en wordt het minder vermoeiend. Als Daantje dan zonder CPAP kan, leren ze hem eerst sabbelen om daarna aan de borst te kunnen drinken. Dat is wel iets dat ik eigenlijk niet wil missen. Vanaf morgen verandert 'mijn schema' dus een beetje en kolf ik maar 4 keer af. Als mijn producite terug omhoog moet, kan ik gewoon terug vaker afkolven. Daantje deed het vandaag heel goed. Hij weegt 1.126gr en krijgt nog steeds 12ml melk via zijn sonde. Zijn CPAP zijn ze nu stilletjes aan het afbouwen. Dit is nog een proces van vrij lange duur, maar elk stapje vooruit is een goed stapje. Nu zal hij dus 7uur met CPAP ademen en dan een uurtje zonder. Na dat uurtje merken ze wel dat het nodig is dat hij terug zijn CPAP krijgt, maar enkel zo leert hij volledig zelfstandig ademen. Daantje was vandaag ook heel goed wakker toen hij op schoot lag. Als we ertegen aan het praten waren, keek hij naar de richting van waar het geluid kwam. Het was plezant om hem zo wakker te zien, zonder dat hij lastig was. Het geeft een heel ander beeld dan wanneer hij gewoon ligt te slapen. Zowel de papa als ikzelf hadden een heel goed gevoel toen we neonato terug verlieten. Nog eventjes zeggen tegen de verpleegster dat ik nog wel ging bellen ''s avonds, maar dat verwachtte ze al wel. Ze zullen mijn uurtjes dat ik bel nu ook wel stilletjes aan beginnen kennen denk ik. De andere kindjes zijn we dan terug gaan uithalen bij oma mobi. Daar vroeg oma of ze donderdag mochten blijven slapen. Ze waren allebei heel enthousiast, want bij oma's mogen ze toch altijd net dat ietsje meer...
We hadden afgesproken om vandaag in de namiddag nog eens naar Daantje te gaan samen met de broer en zus en met oma en opa vis. Door de sneeuwval zijn we goed op tijd vertrokken in de namiddag. De sneeuw viel nog goed mee en we geraakten vlot tot bij oma en opa. Daar hebben we niet lang gezeten, maar zijn we direct naar het ziekenhuis vertrokken. Oma en opa vis vonden dat Daantje al wat verandert was. Zijn rimpeltjes waren al wat meer weg getrokken en hij had toch al een boller gezichtje. Ik zie dat niet, ik zit immers elke dag bij hem, dan zie je die veranderingen niet zo. Yari en Rayanne waren ook blij van hem nog eens te zien, Andreas die beseft dat allemaal niet. De kindjes zijn dan samen met oma en opa vis vertrokken zodat wij nog wat langer konden blijven. Zo kon ik nog eens kangoeroeën en genieten van dat momentje tussen ons. Daan doet het al heel goed, hij weegt nu 1.100gr en ze zijn al aan het spreken om een schema te maken om de CPAP af te bouwen. Enkel zijn huidskleur is nog niet wat het moet zijn, maar het is ook niet zorgwekkend. Na ons bezoekje hebben we nog lekkere sandwichen gegeten bij oma en opa en natuurlijk een stukje van mijn heerlijke taart. Bij ons vertrek kwamen we tot de constatatie dat het nog redelijk veel had bijgesneeuwd en dat het dus oppassen geblazen was op de weg. In het Leuvense viel het nog goed mee, maar eens we Aarschot naderden werd het meer en meer een ramp. Amper 70km per uur rijden op de autostrade en tussendoor een auto in de gracht zien liggen, doen de zenuwen en stress geen goed. Op de grote banen konden we nog tegen de 50km per uur rijden, maar hoe meer we ons dorpje naderde, hoe gladder en gevaarlijker de weg erbij lag. En dan moesten we nog die grote berg omhoog, het 'hoogtepunt' van de avond. Onze vrees werd al snel werkelijkheid, een vrachtwagen die stil stond omdat hij er niet op geraakte en bij het inhalen van die vrachtwagen een andere auto die niet meer verder durfde rijden en dus begon te slippen met zijn voorste wielen. Bijna boven op de berg viel het verkeer weer stil en dat is iets wat we niet graag zien, stil staan en terug vertrekken op een berg is lastiger dan wanneer je gewoon kan doorrijden. Het kwam dus door een oude mercedes die meer met zijn gat aan het schuiven was, dan aan het rijden. We zijn uiteindelijk veilig en wel thuis geraakt, maar als de wegen morgen nog zo gevaarlijk zijn, vrees ik dat we niet naar Daantje zullen gaan. Het zou de eerste dag in 3weken tijd zijn dat hij geen bezoekje krijgt van ons, maar liever dat dan zelf een ongeluk doen op de weg. Daar heeft hij dan helemaal niets aan.
Zaterdag, een dagje dat we overdag thuis blijven bij de kids. Deze keer zijn we terug naar de Gabber getrokken, maar vooral om ons eens te informeren voor een eventueel feestje voor als Daan naar huis komt. De kinderen konden rustig spelen terwijl mama en papa alle regelingen troffen. Hoe groot is de zaal? Wat gaan we serveren? Wanneer gaat het doorgaan? Om welk uur gaat het doorgaan? Allemaal zaken waar we eens over moesten nadenken. Dan toch de knoop doorgehakt en de zaal gereserveerd, het lijkt ons een leuke plaats voor al de kindjes die aanwezig zullen zijn. Ze zullen er hun hartje kunnen ophalen en spelen tot ze erbij neervallen. Ook de diertjes die buiten staan zal hun wel weten te bekoren. In de namiddag was het nog eens tijd om een taart te bakken. Deze keer een lekkere breziliennetaart, met goed veel slagroom en nootjes. Tegen dat de avond viel, werd het alweer tijd voor mij om naar Daantje te gaan. Rayanne had het er wat moeilijk mee, ze ging mij missen. Ik heb ze eventjes apart genomen en heb haar proberen uitleggen dat Daantje mij nu ook mist omdat hij daar alleen ligt. Zo gevat en opmerkelijk als ze is vroeg ze direct of daar dan geen verpleegsters waren. Natuurlijk zijn daar wel verpleegsters, maar die kunnen Daan niet op de schoot nemen en hem een nachtzoentje geven voor het slapen gaan. Ze nam er met wat moeite vrede mee, maar ik moest wel beloven dat ik bij het thuiskomen haar nog een zoentje zou komen geven. Wat ik vanzelfsprekend ook gedaan heb! Daantje lag er heel rustig bij, hij droeg zelfs voor de eerste keer een body. Ik dacht maatje 42, maar het zat nog ruim te groot. Toch was het heel schattig om te zien, hij verdronk er wel bijna in, maar het was ooohhh zo lief. We hebben nog lekker gekangoeroed gedurende een uurtje, zo kon ik ook nog wat rusten en beiden genoten we er enorm van. Voor het kangoeroeën doen ze dan wel de body uit, zodat we met onze blote huid tegen elkaar liggen. Vanaf nu zal ik dus ook een paar body's meenemen naar het ziekenhuis, zo kan hij eens afwisselen en draagt hij toch iets persoonlijkers. Hij krijgt nog steeds antibiotica en heeft geen erge apneu's meer gedaan. Hij zal het ergste wel gehad hebben nu. Hopelijk komt hij nu goed bij en kan hij goed groeien.
Het eerste wat ik gisteren gedaan heb, is bellen natuurlijk. Alles was goed verlopen met Daan, hij had een stabiele nacht achter de rug met één gewone apneu. De antibiotica zal zijn werk aan het doen zijn. Hij is wel wat afgevallen en weegt 1.057gr, maar dat is niet zo erg. Ze bekijken zijn gewicht over een ganse week en dat ziet er denk ik wel goed uit. Zijn maagsonde zit nu ook via zijn mondje in plaats van zijn neusje. Zijn neusje zat wat gezwollen en op deze manier kan het neusje wat rusten. Het buisje van de CPAP kunnen ze vanzelfsprekend niet veranderen of verwijderen, maar daar wisselen ze ook eens van neusgat. Gisteren werd er ook carnaval gevierd op de school van Rayanne. Ze vertrekken dan in de namiddag met de ganse school in een stoet richting dorpsplein. Een politiewagen voorop, gevolgd door een auto met veel lawaai (muziek) en daarna al de verklede kindjes. Zo wandelen ze de dorpstraat op en af. Je zag er vanalles, bumba's, piet piraten, prinsessen, discogirls, spidermans,... , maar vooral heel veel Mega Mindy's. Je kan het al raden, ons Rayanne was ook één van die vele Mega Mindy's met het enige verschil dat er bij haar in de klas ook een Mega Toby zat. Als ze langs kwamen gestapt zag je de fiere en geamuseerde snoetjes van al die kindjes. Spijtig dat het zo ijzig koud was en dat je de kostuums niet uit zijn gehele zag. Rayanne had daar de oplossing voor, gewoon zonder pull en met de jas open rondlopen. Ze wou haar jas niet dicht doen, want dan konden ze haar kostuum niet zien. Bij de stoet zijn we nog wat bekend volk tegen het lijf gelopen, buren en andere mama's en papa's. Zo konden we ook eens een babbeltje doen. Iedereen vroeg vooral hoe het nu ging met Daan en met mij. Eén iemand zij zelfs dat we een goede engelbewaarder hebben. Daar ben ik van overtuigd, het is er zelfs meer dan één (mémé Cecil, pépé Vic, nonkel Dirk en meterke). Ze zullen ons van daarboven wel in de gaten houden... Na afloop van de stoet zijn we te voet naar huis gekeerd. Het is te zeggen half te voet. Oma mobi haar auto stond halfverwege geparkeerd en daar hebben we gebruik van gemaakt met dit koude weer. We hadden al genoeg buiten in de kou gestaan. De kinderen hebben nog wat met de wii gespeeld voor het avondeten. Vooral het Toy Story spelletje vinden ze geweldig, schieten en draaien met de afstandsbediening. Het is niet zo gemakkelijk, maar zolang ze er plezier aan beleven is het goed. 's Avonds ben ik dan terug naar het ziekenhuis gereden, deze keer is oma mobi nog eens mee gegaan op bezoek. Alles ging heel goed met Daan en hij heeft geen ernstige apneu's meer gehad. Wat een opluchting! Ik heb hem nog eventjes op de schoot gehad en al gauw was het weer tijd om huiswaarts te keren. De tijd gaat toch snel voorbij als je zo in het ziekenhuis zit...
Met al die sneeuw op de wegen zijn we op het gemakske vertrokken naar het ziekenhuis. Toen ik deze morgen nog eens gebeld had, wisten ze me te melden dat hij toch een paar apneu's heeft gehad, maar dit mag hij nog doen omdat hij zo klein is. Aangekomen in het ziekenhuis zeiden ze ons dat hij een ernstige apneu heeft gehad na ons telefoontje. Dit wil zeggen dat hij niet enkel eventjes stopt met ademhalen, maar dat ook zijn hartslagje daalt. Tot aan de middag heeft hij geen apneu meer gehad. In de namiddag echter, juist voor we dachten te vertrekken zakte zijn saturatie en ook zijn hartslagje ging naar beneden. De verpleegster kwam hem wat stimuleren door over hem te wrijven, maar dit leek niet direct effect te hebben. Zijn huidskleur werd grauw en zijn lichaampje lach er maar slapjes bij. Een andere verpleegster heeft hem dan opgepakt om hem wat ruwer te wrijven en tikken. De zuurstof werd ook opgedreven en zo kwam hij er weer bovenop. Het was zo akelig om te zien en om dan naar huis te vertrekken zag ik ook niet zitten. Na deze diepe apneu was hij wat aan het wenen en we hebben hem dan ook getroost. Zijn tutje heeft op zo'n momenten een rustgevend effect. Al gauw was hij weer rustig en sliep hij verder, zijn hartslag en saturatie weer normaal. Nu konden we pas met een geruster hart vertrekken. Waarom hij zo'n diepe apneu's maakt? Het kan 2 oorzaken hebben, namelijk dat hij het nog niet aankan om zelfstandig te ademen of omdat hij met een infectie zit. De verpleegsters denken eerder dat hij met een infectie zit omdat hij het de vorige dagen wel goed gedaan heeft. Gisteren hebben ze een katheter weg gehaald en sindsdien maakt hij die diepe apneu's. Bij het weghalen van een katheter bestaat altijd infectiegevaar dat is ook de reden waarom ze zo snel mogelijk van al die infusen af willen. In zijn bloedwaarden waren licht verhoogde parameters te zien van infecties, maar nog niets om zeker over te zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen zijn ze met antibiotica gestart. Hij heeft in de namiddag nog een paar diepe apneu's gehad, maar sinds 16u, is het wel al gedaald in frequentie. Ze hopen en denken dat de antibiotica nu wat aan het werken is en dat het waarschijnlijk om een infectie gaat. Hopelijk weten we morgen meer en doet hij het deze nacht goed. Zijn voeding gaat heel goed, hij krijgt nu 9ml om de 2uur en morgen wordt dit opgedreven naar 11ml. Als dit goed gaat, kan hij zijn medicatie eveneens via de melk krijgen en heeft hij in principe geen slotjes meer nodig. Tenzij hij nog even de antibiotica moet krijgen, maar dat is slechts één slotje in zijn hoofdje en stoort hem niet echt. Het was dus echt wel een akelige namiddag en ik hoop van harte dat ik ons Daantje nooit meer zo moet zien. Je moederhart breekt gewoon als je je kindje letterlijk ziet verslappen, zelfs al is het maar voor even.
Gisteren is ons Rayanne thuis gebleven van school. Ze zat met een vieze hoest, was kortademig en zeer moe. In de voormiddag heeft ze dan ook een redelijk lange tijd in haar bed gelegen. 's Namiddags heb ik dan haar teennagels gelakt, want daar vroeg ze ook al een tijdje achter. Tussendoor eens een telefoontje naar het ziekenhuis om toch een beetje op de hoogte te blijven. Op woensdag gaan we immers niet naar het ziekenhuis, maar blijven we thuis bij de kindjes. Wel heb ik de gewoonte om dan 's avonds alleen te gaan. Overal op het nieuws hoorde je van sneeuwval en gladde wegen, terwijl er bij ons nog geen enkel sneeuwvlokje gevallen was. Ik was dus wat aan het twijfelen om rond 19u naar het ziekenhuis te rijden. Hier in Diest was het dan wel sneeuwvrij, maar in Leuven was het blijkbaar redelijk glad en gevaarlijk om te rijden. Op dat moment neemt het moedergevoel wel over van het verstand. Ik had ons klein Daantje nog niet gezien en ik had hem toch zo graag nog eens gepakt. Na een telefoontje naar opa vis om te horen hoe de autostrade erbij lag, ben ik toch maar vertrokken. Al bij al viel het heel goed mee, de autostrade lag open en ook de grote banen waren sneeuwvrij. Ik was dus heel content dat ik er toch naartoe gereden was. Niet alleen om Daan te zien, maar ook om nog een lading melk te kunnen afgeven, de vriezer hier steekt namelijk ook al goed vol. Eens bij Daan hebben ze mijn melk daar direct in hun vriezer gestoken om daarna mijn lege tas af te geven en de boodschap dat ik geen melk meer mag meebrengen omdat ze geen plaats meer hebben. Ik zal dus hier wat plaats moeten creëren om mijn flesjes weg te krijgen, het is namelijk zonde van de melk om deze weg te gieten wegens plaatsgebrek. En trouwens, ik kolf niet om de 4u af om dan die melk weg te gooien!!! Als het hier overvol geraakt, zal ik dus de oma's aanspreken voor wat stockageruimte. De verzorging van Daan was al gebeurt en dus mocht ik hem direct op schoot nemen of kangoeroeën. Tja, als ik de keuze heb, verkies ik toch het kangoeroeën. Hij lag nog maar net bij mij of ik kreeg de telefoon al in mijn handen. Het was de papa om te zeggen dat het nu in Diest serieus aan het sneeuwen was en dat ik voorzichtig moest zijn als ik terug naar huis kwam. Als het aan mij lag, zou ik er niets mee inzitten om in het ziekenhuis bij Daan te overnachten... Ik heb hem dan ook geen volledig uur bij mij gehad omdat ik toch op tijd wou vertrekken. Nog eventjes gebeld naar de papa om te zeggen dat ik vertrekkensklaar stond en dat hij niet ongerust moest zijn. In Leuven viel het nog altijd goed mee om te rijden, maar eens voorbij Tielt-Winge ging het wat moeilijker. Vooral op de kleine baantjes hier in het dorp was het uitkijken geblazen, maar we zijn goed thuis gekomen. Zo zie je maar dat een mama er alles voor over heeft om toch maar haar kleine ventje te zien, ook al is het maar voor even.
We waren vandaag al rond 10u in het ziekenhuis zodat we redelijk lang bij Daan konden blijven. Tenslotte heeft hij gisteren een grote stap ondernomen en dan blijf je als ouder toch iets of wat ongerust. Tijdens ons bezoek heeft hij dat redelijk goed gedaan met de CPAP ondersteuning. Het is toch ook een heel ander beeld. Er komt nog wel steeds een buisje uit zijn neus, maar hetgeen er allemaal aanhangt is veel minder in vergelijking met zijn beademingstoestel. Het is nu echt de bedoeling dat hij zelf ademt, het machine zorgt er enkel voor dat hij niet alles vanaf nul moet doen. Zijn gewicht is ondertussen 1.085gr en hij krijgt nu al 6ml melk om de 2uur. In de namiddag zijn we dan weer huiswaarts gekeerd en blijkbaar niets te vroeg. Halverwege onze rit kregen we telefoon van 't Kliekse (naschoolse opvang) om te zeggen dat Rayanne niet op haar best was. Nogal kortademig en geen zin om iets te doen of zelfs iets te eten. Ik vond het best zielig, want deze morgen vroeg ze nog of ik haar wat later kon ophalen zodat ze nog verstoppertje kon spelen. Ze lag daar in de zetel te rusten met Yari in het kielzog. Op zo'n momenten merk je dat ze echt wel voor elkaar zorgen, ook al lijkt het alsof ze op andere momenten elkaar het bloed vanonder de nagels kunnen halen. In de auto dan maar direct naar de huisarts gebeld waar we een half uurtje later al terecht konden. Het verdict was te voorspellen; aerosollen. Bij Rayanne gaat dit natuurlijk veel gemakkelijker dan bij de kleinere kindjes, maar het blijft niet leuk voor haar. Ze mag dan ondertussen wat tv kijken zodat die minuten toch wat rapper voorbij vliegen. Morgen zal ze een dagje thuis blijven, dat zal haar wel goed doen. Nog een telefoontje naar neonato om te horen of Daan de namiddag goed heeft doorgebracht. De verpleegster vertelde dat hij toch een paar keer een apneu gedaan had. Dit wil zeggen dat hij een paar keer gestopt was met ademen, ik zeg liever 'vergeten te ademen'. Dan moeten ze hem weer eventjes porren en dan doet hij weer rustig verder. Dit mag niet te vaak gebeuren of niet te lang duren, want dan moeten ze hem terug intuberen. Als mama begon ik weer een onrustig gevoel te hebben. Je weet dat het kan gebeuren dat ze terug moeten intuberen, maar toch heb je liever dat het niet moet gebeuren en dat hij al rap weer weg weet met zijn ademhaling. Deze avond zal er dus nog wel een telefoontje volgen voor ik ga slapen. Als ze me dan wat gerust kunnen stellen, zal ik al zelf ook rustiger de nacht ingaan. Toch ligt de telefoon binnen handbereik bij ons zodat ze ons steeds kunnen bereiken, maar ook zodat ik steeds kan bellen als ik daar nood aan heb.
Het was vandaag de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen. Rond 10u ben ik daar ongeveer toegekomen zodat het alweer tijd was om af te kolven. Soms lijkt het wel alsof ik niets anders te doen heb, dan voor melk te zorgen... Maar ik doe het met plezier hoor! Tijdens het afkolven heb ik naar het ziekenhuis gebeld om te horen of ze Daan nu hebben kunnen extuberen. Het antwoord was negatief. Het tweede deel van de nacht was hij wat onrustiger en hadden ze wat van de drukken van zijn beademing moeten opdrijven. Daarom wilden ze het nog even uitstellen. Ergens wel een opluchting, want ik had er wel wat schrik voor. Het blijft een grote stap voor ons ventje, maar ze zal toch eens moeten gezet worden. Na het telefoontje nog rap even naar de winkel voor wat vers fruit en brood en dan weer richting ziekenhuis. Ik denk dat ik dat traject nog ga missen eens Daan thuis is... Op neonato moest ik ook eventjes wachten, ze waren net met een ander kindje bezig en dan mag je niet in de box. Dit heeft niet zo lang geduurd, hooguit een kwartiertje. Daan lag weer heel vredig en rustig te slapen met deze keer het beertje van Yari bij hem. Het andere beertje lag aan de kant om gewassen te worden. Blijkbaar is het wel een tuttermanneke, hij sabbelt er graag op en wordt er ook wel rustig van. We hebben ook al gemerkt dat hij graag knus ingedekt ligt. Met een lakentje over hem en een beertje aan zijn hoofdje. Dat heeft hij van de mama mee, ik lig ook graag helemaal onder de wol, lekker warm. Het was al gauw tijd voor zijn verzorging, temperatuur, pampertje en deze keer mocht ik zelfs het kabletje dat zijn zuurstof meet verhangen. Het zijn slechts kleine dingen, maar door die kleine dingen voel je je wel meer betrokken. Zijn temperatuur was wat aan de lage kant zodat we hem nog onder een geitenwolleke gestoken hebben. Ik wou dat ik zelf ook zo'n geitenwolleke had... Na de verzorging kwam de dokter naar me toe om te melden dat ze hem in de loop van de namiddag toch zouden extuberen. Aangezien ik al rond 14u vertrokken ben, kon ik niet naar hem toe na de extubatie. Ik wist dus dat het bang afwachten was tot ik thuis een telefoontje kon doen om te horen hoe het gegaan is. De verpleegster wist me te vertellen dat het goed verlopen is en dat hij voor het moment stabiel is. Toch is het de eerste 24u afwachten om te kijken hoe hij erop reageert. Ik ben wel een beetje gerust gesteld, maar ik zal pas volledig gerust zijn als die 24u voorbij zijn. Het is nu 19u40 en ik popel al om straks rond 21u nog eens te bellen om te horen hoe Daan het doet. De nieuwsgierigheid naar zijn stemmetje is ook heel groot. De eerste dagen kan dit nog wat hees klinken doordat zijn stembandjes wat opgezwollen zijn door die andere tube, maar daarna kunnen we ten volle 'genieten' van zijn gehuil. Onze jongen heeft vandaag een grote stap gezet en hopelijk blijkt het een goede stap te zijn zodat er nog vele kleintjes kunnen volgen zonder een stap terug te zetten.
We zijn deze
middag eerst gaan eten bij oma en opa vis, daarna konden we rustig richting
ziekenhuis vertrekken terwijl de kindjes daar bleven. Ons ritueeltje begon van
zodra we aankwamen. Eerst afkolven en daarna tot bij Daan. Nu heb ik zelf de
vraag gesteld om te kangoeroeën. Met een bang hartje wachtte ik het antwoord
af; geen probleem. Eindelijk was het zover, ik kon Daan letterlijk in de
armen sluiten. Eerst nog wat verhuiswerk en verkleedwerk en dan gebeurde het. Zittend in de luilekkere strandstoel legde de
verpleegster hem op mijn blote huid. Onbeschrijfelijk hoe dit aanvoelde. Ik kan
het nog het beste vergelijken met wanneer je de eerste keer je baby op je buik
krijgt gelegd na een gewone bevalling. Enkel heb ik er een dikke 2 weken langer
op moeten wachten. Dat warme, tedere gevoel bleef maar duren en mocht voor mij
gerust nog langer duren. Hij heeft 1,5uur bij mij gelegen, maar die minuten
zijn zo snel om dat je er des te meer van geniet. Deze keer heb ik ook weer
zijn melkje gegeven terwijl hij bij mij lag. Het is niet hetzelfde als een
flesje geven of life borstvoeding geven, maar je krijgt als mama toch iets of
wat hetzelfde gevoel.
Ik verlang
al naar het volgende moment dat we mogen kangoeroeën. Spijtig genoeg zal dat
niet voor morgen zijn, maar hier komt dan wel het goede nieuws: als Daan een
goede nacht heeft gehad, zullen ze hem morgen extuberen. Die buis dat nu tot in
zijn longen loopt, zal er dus uit mogen. Deze zal dan wel vervangen worden door
een buisje dat slechts tot in zijn neusje zit (CPAP).Dit buisje zal er ook een tijdje in blijven
zitten. Stilletjes aan bouwen ze dit ook af, maar Daan zal zelf aangeven wat
hij aankan en wat niet.
Na het
kangoeroeën was er dan nog de verzorging; temperatuur meten, pampertje doen en
hem terug lekker onder het dekentje stoppen. Een mooie afsluiter voor een zeer
geslaagde dag.
Het was weer een druk bezette dag vandaag, maar dan gaat de
tijd tenminste wat vooruit. We zijn voor Andreas zijn verjaardag cadeautjes
gaan halen in Dreamland en terwijl we daar waren zijn we eens gaan informeren
achter een tweelingbuggy. Diegene die wij op het oog hadden stond juist aan 50%
korting wegens laatste stuk (toonzaalmodel). We hebben niet lang getwijfeld en
hebben ze dan maar direct meegenomen. Tegen dat we thuis waren was het al weer
14u en dan hadden we nog niet gegeten. Rap een sandwich gegeten en Andreas in
zijn bedje gelegd. Ondertussen kon ik nog eens een lekkere kaastaart bakken.
Als ik wou kon ik in de namiddag nog eens naar Daan gaan, maar ik gaf de
voorkeur om toch bij de andere kindjes te blijven. Zij hebben hun ook goed
geamuseerd. Puzzelen, kleuren, verkleden een beetje tv kijken, ik kan er toch
van genieten om ze zo bezig te zien. Toch verlangde mijn hartje ook naar Daan.
Tegen 19u20, voor de kindjes naar bed gaan, ben ik toch naar het ziekenhuis
gereden.
Aangekomen op neonato waren ze juist begonnen met de
verzorging van Daan. Ik werd er direct bij betrokken. Aangezien het de eerste
keer was, moesten ze me wel wat uitleg geven. Eerst wordt zijn temperatuur
gemeten en daarna wordt zijn pampertje gedaan. Dat laatste is echt niet simpel
als ze in een couveuse liggen. Vooral de schrik om hem pijn te doen zat er wat
in bij mij. Die beentjes zijn zo klein en van billetje kan je nog niet echt
spreken. Er komt redelijk wat bij kijken ook. Eerst handschoenen aandoen,
pampertje klaarleggen en een paar vochtige doekjes in de couveuse klaarleggen
en dan kunnen we beginnen. Als het andere pampertje uit is, moet je direct het
propere pampertje onder zijn poep steken en de vuile pamper in de hoek van de
couveuse leggen. Als hij alles zou onder plassen hebben ze ontzettend veel werk
om hem weer proper te leggen. Voorkomen is dus beter dan genezen! Als het
propere pampertje dan aan is, moet de vuile pamper, zonder vochtige doekjes,
gewogen worden. Zo kunnen ze goed volgen hoe vaak en hoe veel hij plast. Dan
pas kan de pamper in de vuilbak en de handschoenen uit. Eerst nog je handen
ontsmetten met alcogel en dan kan je terug met je handen in de couveuse.
Het was ondertussen tijd voor zijn melkvoeding. Ze hebben
hem bij me op schoot gelegd en dan het spuitje met 3ml melk aan zijn sonde
gehangen. Zo kon ik voorzichtig zijn melkje geven. Telkens 1ml en dan een paar
minuten wachten voor ik terug de volgende ml mocht geven. Dit alles gaf mij
zo'n onbeschrijfelijk gevoel... Ik denk dat ik kan spreken dat ik voor de
eerste keer een echt mama-gevoel heb gehad. Ik was zo blij dat ik toch nog
geweest ben. Ook al was ik pas thuis rond 21u45, dit gevoel kunnen ze me toch
niet meer ontnemen en hopelijk volgen er nog zo vele...
Soms heb je zo van die dagen dat je precies tijd tekort komt. Dat je zou willen dat je eventjes de klok zou kunnen stil zetten. Wel, vandaag was het zo'n dag. Het huishouden wordt nu grotendeels gedaan door de poetsvrouw, maar dit is slechts een fractie van al hetgeen dat moet gebeuren in een gezin. Deze voormiddag moesten we nog ons memobord gaan uithalen bij de winkel en Andreas had ook nog wat extra pyjama's nodig. Voor we deze boodschappen gedaan hebben, hebben we Andreas eerst bij oma mobi gezet. Zo kun hij rustig eten en dan zijn middagdutje doen. Je bent hierdoor al rap meer dan een uur kwijt en dan heb je 's middags nog niet gegeten. Om het ons zelf niet te moeilijk te maken, hebben we rap iets gegeten bij de Lunch Garden voor we naar het ziekenhuis zijn gereden. Na al deze boodschappen zet onze weg zich verder richting Daan. Hij lag er vrij rustig bij, maar dat kwam door de medicatie die ze hem toedienen om hem kalm te houden. Blijkbaar was hij deze nacht nogal temperamentvol en niet al te rustig. Waarschijnlijk wordt hij die buisjes in zijn neusje wat beu. Het goede nieuws is, dat ze zijn frequentie van het beademingstoestel voorlopig goed kunnen afbouwen. De verpleegster wist ons zelfs te zeggen dat hij, als hij zo verder doet, één dezer dagen waarschijnlijk geextubeerd zal worden. De kans is wel zeer groot dat hij dan aan een cpap beademing zal komen te liggen. Dit is niet zo ingrijpend als een intubatie. Het buisje loopt loopt dan slechts tot in zijn neusje in plaats van tot in de longen. Het geeft vooral een ondersteunende functie voor het ademen zodat hij niet alles vanaf nul zal moeten doen. Zijn melkvoeding via de sonde gebeurt nu ook 12 keer per dag. We hebben natuurlijk ook nog eens naar zijn gewicht gevraagd en vandaag was dat 1.045gram. Joepie, hij zit boven de kilo en dikt beetje bij beetje aan. Doe zo verder lieve Daan! Tussen ons bezoekje in was het natuurlijk ook tijd om af te kolven, maar daarna gingen we gewoon weer tot bij Daan. Ze vroegen me om te kangoeroeën, maar de tijd was te kort. De voorwaarde om te kangoeroeën is dat het minstens een uur duurt. Als ik dit had gedaan was het veel te laat geworden voor de andere kindjes. Mijn tijd om te kangoeroeën met Daan komt nog wel. Ik zou dit ook liever in alle rust en sereniteit willen doen, zonder de klok in de gaten te houden omdat we op tijd moeten vertrekken. Na ons bezoekje aan Daan zijn we nog ons boodschappen gaan uithalen bij Colruyt. Die Collect and Go is op deze momenten zo'n luxe en zo heb je toch op een kleine 10 minuten je boodschappen gedaan. Bij aankomst aan de naschoolse kinderopvang, kwam Rayanne al wenend aangelopen en pakte ze me stevig vast. Het schuldgevoel dat we later waren dan anders kwam bij mij al opborrelen. Als puntje bij paaltje kwam, vertelde ze me dat ze nog graag verstoppertje had gespeeld. Ik was dus niet te laat gekomen! Zo zie je maar dat je het als ouder moeilijker hebt om je kind in de opvang te laten dan je kind zelf. Om de avond af te sluiten zijn we nog een goede friet gaan halen bij de frituur en hebben we die gezellig onder ons geviertjes opgepeuzeld. Zo een drukke dag heeft dan toch nog z'n voordelen.
Het was vandaag de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen. Rond 10u ben ik daar ongeveer toegekomen zodat het alweer tijd was om af te kolven. Soms lijkt het wel alsof ik niets anders te doen heb, dan voor melk te zorgen... Maar ik doe het met plezier hoor! Tijdens het afkolven heb ik naar het ziekenhuis gebeld om te horen of ze Daan nu hebben kunnen extuberen. Het antwoord was negatief. Het tweede deel van de nacht was hij wat onrustiger en hadden ze wat van de drukken van zijn beademing moeten opdrijven. Daarom wilden ze het nog even uitstellen. Ergens wel een opluchting, want ik had er wel wat schrik voor. Het blijft een grote stap voor ons ventje, maar ze zal toch eens moeten gezet worden. Na het telefoontje nog rap even naar de winkel voor wat vers fruit en brood en dan weer richting ziekenhuis. Ik denk dat ik dat traject nog ga missen eens Daan thuis is...
