Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Al sinds de morgen wist ik met mijn zenuwen geen blijf. De spanning stond zo van me af te lezen en ik had zo veel zin om het gewoon uit te schreeuwen of zoals een klein kind beginnen juichen en roepen en dansen. Zo onbeschrijfelijk gelukkig was ik gisteren. Daantje zijn wiegendoodtest was in orde en ook de gehoortest was oké. Niets dat dus op eventuele problemen zou wijzen. Het enige wat we nog meekregen van medicatie was zijn Gaviscon en zijn puff met Pulmicort. Alvorens we naar het vierde verdiep gingen met onze lege maxi-cosi zijn we nog rap wat pralines gaan kopen om toch niet met lege handen te moeten toekomen. Het echte cadeau is nog in de maak en zal pas de volgende visite kunnen afgegeven worden. Ik ben namelijk al enkele weken bezig met naaien en zou dit graag laten inkaderen om af te geven op neonato. We waren eerst nog gaan kijken naar een bloemetje, maar die zijn zo schandalig duur geworden...! In de lift begonnen de zenuwen weer op te komen, de vreugde en blijdschap kon ik niet meer verbergen. Het kon nu niet rap genoeg gaan. Eerst nog wat uitleg van de verpleegster en een hele resem afspraken voor de opvolging en daarna kon hij zijn laatste flesje in het ziekenhuis benuttigen. In de maxi-cosi was Daantje op het eerste zicht niet gelukkig, wenen en spartelen en ik was natuurlijk vergeten om een gesteriliseerde tut van thuis mee te brengen. We hebben dan het tutje van het ziekenhuis meegenomen en ik heb gezegd dat ze het maar moeten facturen. We konden hem toch moeilijk zo wenend meenemen? Nog even een tussenstop op het tweede verdiep waar hij toch 13 weken gelegen heeft en dan richting auto. Verbazend genoeg was ik zo gelukkig dat ik zelfs geen traantjes kon laten in het ziekenhuis. Bij de aankomst aan de auto zijn ze uiteindelijk wel beginnen vloeien. Het besef dat hij eindelijk mee mag, eindelijk is hij van ons en kan onze opvoeding beginnen. Omdat we dachten dat we niet op tijd terug zouden zijn om Rayanne van school te halen, hadden we oma en opa vis al opgetrommeld om ze te gaan uithalen. Dat was blijkbaar niet nodig, want we stonden mooi op tijd aan de schoolpoort met haar nieuwe broertje. Oma en opa vis zaten bij ons thuis te wachten met Andreas. Rayanne was zo blij met deze verrassing en ook de juffen konden het niet laten om toch eens naar onze nieuwe aanwinst te komen kijken. Eens thuis konden we hem rustig installeren in zijn nieuwe omgeving. Een park met vele kleurtjes rondom hem en boven hem een mooie kleurrijke mobiel met rustgevende muziek. Nu was het nog enkel wachten op de bus van Yari (gaat naar Buitengewoon onderwijs en zit bijgevolg niet op dezelfde school als Rayanne). De begeleidster van de bus leefde ook al van in het begin mee en dus heb ik Daantje vanachter het raam eens laten zien. De duim omhoog en de bus kon weer verder. De vraag of ze hem op schoot mochten nemen duurde natuurlijk niet lang en dus gingen ze mooi in de zetel zitten tot mama of papa Daantje op schoot zette. Zo content dat ze allebei waren met hun kleine broertje in de armen. Ook onze andere kleine pagadder reageerde heel positief. Hij begon met zijn hoofd aaikes te geven en ook zoentjes waren er in overvloed. Pas als oma en opa vis terug richting Holsbeek keerde, kwam het gevoel van ons complete gezinnetje naar boven. Gewoon genieten van Daantje in zijn parkje te zien liggen en de andere kindjes te zien spelen. Meer moet dat toch niet zijn? Toch?
Reacties op bericht (3)
20-05-2010
eindelijk
ik ben zo blij voor u en u gezin dat u kleinste ventje thuis is geen dagelijks heen en weer geloop meer naar het ziekenhuis ik ben super gelukkig voor jullie
grts speedy (BF)
20-05-2010 om 09:56
geschreven door speedy
08-05-2010
Thuis
Eindelijk is je kleine spruitje thuis! Nu kan je eindelijk ten volle genieten van je complete gezinnetje. Ik ben hier zelfs een traantje aan het wegpinken met het lezen van je blog. De blijdschap druipt gewoon uit je berichtje hier! Geniet er nu maar super hard van en bedankt dat we alles mochten meevolgen!
Thai
08-05-2010 om 20:16
geschreven door Thai
eindelijk!
Lang op gewacht maar eindelijk het grote geluk!
Geniet van jullie gezinnetje! Het is een zware tijd geweest en er zullen zeker nog momenten komen waarop je het moeilijker hebt om alles te verwerken. Maar uiteraard blij en dankbaar voor dit kleine vechtertje!
