Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Joepie, vandaag hebben we ons niet verslapen en hebben we ons rustig kunnen klaarmaken voor school. In de voormiddag zijn we gewoon thuis gebleven, rustig onder ons. Het was niet de moeite om tot in Leuven te rijden om daar dan haastig te vertrekken om op tijd terug thuis te zijn voor de kindjes. Zo'n rustig voormiddagje doet wel eens deugd, zeker als je ook een dutje kan doen als Andreas in zijn bedje ligt. Bij thuiskomst van de andere kinderen, had Yari groot nieuws te vertellen. Hij had een pakje mee voor Daan, maar eigenlijk ook voor mama, zo zei hij. Nieuwsgierig als ik ben, zeker als het om pakjes gaat, deed ik zijn boekentas open. Yari heeft er dan zelf het pakje uitgehaald en aan mij gegeven. Ze hadden met de ganse klas een mooi knutselwerkje gemaakt om omhoog te hangen. Een soort mobieltje met beertjes en flesjes die aan een maan hangen. Ze hebben dat echt heel mooi gedaan en ik apprecieer zoiets enorm. We hebben het dan ook meegenomen naar het ziekenhuis om aan Daan te laten zien. Omdat ze de plaats hadden en omdat Yari er ook wel redelijk enthousiast over vertelde tegen de verpleging, hebben ze het naast de couveuse omhoog gehangen. Vandaag was ook wel een moeilijke dag voor mij. Ik weet niet wat het was, maar de ganse dag zat ik wat met de krop in de keel. Zelfs toen we Yari zijn brilletje lieten aanpassen bij de brillenwinkel zat ik al in de auto met kleine traantjes in de ogen. Als dan de verkoopster (een mama van een vriendinnetje van Rayanne) nog eens goede moed komt wensen en sterkte, vloeien de traantjes des te meer. Ook heeft ze me proficiat gewenst net zoals de juf van deze morgen op de bus. Dat woordje 'proficiat' is moeilijk te verteren voor mij. Bij een normale bevalling doet het plezier om dat te horen, maar nu weet ik zelf niet goed hoe ik me erbij moet voelen. Inderdaad, ik ben terug mama geworden en dat is inderdaad iets om te vieren, maar de manier waarop ik mama ben geworden had ik me wel anders voorgesteld. Ik neem niemand iets kwalijk, ik zou zelf ook proficiat wensen als iemand bevallen is, maar ik heb nog wat tijd nodig om aan dat woordje te wennen denk ik. Langs de andere kant doet het ook wel deugd om 'proficiat' te horen. Tenslotte dient een moederschap gevierd te worden, ondanks eventuele problemen die erbij komen kijken. Zeker de kaartjes die ik al toegestuurd heb gekregen doen veel deugd. Ze staan hier één voor één op de vensterbank en zullen waarschijnlijk pas verdwijnen in Daan zijn doos als hij thuis is. Het zijn allemaal kleine dingetjes waar ik me nogal aan hou; kaartjes, tekeningen en knutselwerkjes van de kinderen. Toch moet je ergens de grens trekken wat je wel en niet kan bijhouden. We hebben niet oneindig veel ruimte om alles te stockeren en een hobbybox zit al gauw vol. Het bezoek aan Daan was vandaag dus eerder een blitzbezoek vanwege de kinderen die erbij waren. Enkele minuutjes naar Daan kijken volstaat voor hen en daar hebben zowel mijn man als ikzelf alle begrip voor. Wij hebben morgen nog tijd genoeg om van Daan te genieten en zo kunnen we toch de nodige tijd vrijmaken voor alle vier onze kapoenen.
