Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Gisteren heeft Daan het heel flink gedaan! Zo goed als al zijn flesjes leeg gedronken zonder dalingen te maken in zijn saturatie. Zelfs het flesje dat ik gegeven had, had hij helemaal leeg! Dat is geleden van toen hij nog borstvoeding kreeg. Hij heeft in de loop van de avond ook zijn eerste spuitjes gehad. Jaja, ons ventje is al drie maanden en moet dus ook die spuitjes krijgen. Deze nacht heeft hij er wat koorts op gedaan en had hij dus ook wat minder gedronken. Maar ik zou hem deze avond wel zien en dan zou hij hopelijk wat beter zijn. In de voormiddag zijn we met de kids nog eens naar de Halve Maan geweest, dat was ook al geleden van vorig jaar. Op de speeltuin spelen, wandelen, bij de diertjes kijken en nog een fris glas cola drinken op het terras. Zalig om zo van die eerste zonnestralen te genieten. In de namiddag stond er barbecue op het menu. Gezellig buiten op het dakterras eten, maar dat was buiten de buren gerekend. Aangezien hun barbecue al in gang stond hebben ze ons vriendelijk uitgenodigd om bij hun te tafelen. Dat leek ons ook wel een tof idee en dus zijn wij met ons vlees en onze groenten over de haag gekropen. Een beetje luiigheid van mijn kant om even rond te gaan... Het is een heel gezellige namiddag geworden en eigenlijk is het spijtig dat we dat in die vier jaar dat we hier nu wonen nog niet eerder gedaan hadden. De namiddag is voorbij gevlogen en buiten een tuimeling van Andreas is alles ook heel tof verlopen. De kinderen kunnen het ook heel goed met elkaar vinden waardoor de sfeer er natuurlijk alleen maar beter op wordt. Zeker voor herhaling vatbaar, maar dan eens aan onze kant. Vanavond ben ik zoals gewoonlijk nog tot bij Daan gegaan. Hij weegt nu al 2.290gr. en gaat de goede richting uit. Enkel zijn flesjes heeft hij niet goed gedronken deze keer. Hij heeft ook weer zichtbaar meer dalingen gedaan met de saturatie. Misschien dat die spuitjes daar toch voor iets tussen zitten?
Daan is gisteren naar een andere box verhuist. Deze keer voelde ik me er wel goed bij, het is weer een stapje dichter naar huis. Hij doet allees heel goed, maar drinkt nog steeds geen volledige flesjes leeg. En misschien is dit nu mijn moedergevoel dat spreekt, maar ik heb de indruk dat het enkel en alleen aan de melk ligt. Die smaakt niet goed en je merkt dat ook aan hem. Ik ben natuurlijk geen dokter, maar soms kan een moedergevoel ook het juiste gevoel zijn. Wie kent tenslotte je kind het beste? Ik blijf dus nog steeds elke dag vragen wanneer ze eens van melk gaan veranderen. Ze gaan toch eens die stap moeten zetten en het risico nemen. En liever in het ziekenhuis dan hier thuis. Als hij dan toch niet goed zou reageren op de gewone kunstvoeding, ligt hij tenminste al op de juiste plaats. Hem mee naar huis krijgen en dan na een tijdje terug naar het ziekenhuis moeten gaan omdat hij reageert op de andere melk kan ik echt niet meer aan. Dus blijven aandringen en hopelijk wagen ze die sprong in de nabije toekomst. Zeker omdat ik juist die indruk heb dat hij niet goed drinkt omdat hij het niet lust, is de thuiskomst voor Daan nog veraf voor mij. Hoe eerder hij die andere melk eens mag proberen (en als hij die goed verdraagt), hoe beter hij misschien zal drinken en hoe rapper hij naar huis kan. Gisteren heeft hij wel al beter gedronken dan de dagen ervoor. Meestal lag het rond 30ml en is het nog een 10ml per sonde. Zijn gewicht blijft ook omhoog gaan en zat gisteren op 2.235gr. Dus het is echt enkel het flesje leegdrinken. Komaan Daantje, laat zien wat je kunt zodat je gauw mee mag naar huis en dat ik kan gaan stoefen met mijn flinke knaap.
Maandag was het eindelijk zover, het grote badmoment voor Daan EN voor mezelf. Hij mocht voor de eerste keer in zijn jonge leventje in het grote bad. De verpleegster gaf eerst een demobadje zodat ik het de dag nadien zelf kon doen. Eerst zien dat alles bij de hand ligt; handdoek, washandje, eventueel nieuwe electrodes, badzeep, thermometer, propere kleedjes, pamper, vochtige doekjes en de weegschaal. Dan is het tijd om het badje te laten vollopen en Daantje uit zijn bedje te halen. Eerst werd hij zonder kleedjes en pamper op de weegschaal gelegd die 2.180gr. aanduidde. Hij was weer wat bijgekomen. Het inzepen vond hij minder plezant en ook in het bad was het nog even wennen voor hem. Zolang hij mooi stil kon blijven drijven op de arm vond hij het goed, maar van zodra de verpleegster hem begon af te spoelen door zachtjes met de hand water over zijn lijfje te gieten, schrok hij steeds en vond hij het minder aangenaam. Hij zal nog eventjes moeten wennen aan dat badje denk ik. Nadat hij wat had kunnen dobberen in het water was het weer tijd om hem af te drogen. Weer zo'n moment dat hij alle registers open trekt en dat hij aan iedereen wel laat weten dat hij het niet zo plezant vindt. Eens zijn kleedjes aan en terug bij de mama was hij weer de rust zelf. Zoeken met het mondje waar die papfles blijft en daarna lekker drinken van het flesje. Daantje had goed gedronken, maar nog niet het volledige flesje. de rest dan maar weer via zijn sonde. Gisteren (dinsdag) was het dan mijn beurt om het badje te geven. Ligt alles klaar? Is het water warm genoeg of niet te warm? Ga ik het nog kunnen?... Allemaal vragen die door mijn hoofd spookte op dat moment. Natuurlijk kon ik het nog! Eerst eens op de weegschaal om te zien of hij nog wat bijgekomen was; 2.200gr. was het verdict. Goed zo Daantje, je blijft bijkomen! Inzepen vindt hij echt niet leuk, maar in het badje zelf was hij toch al iets rustiger dan gisteren. Wist hij al wat er ging komen of zijn het de handen van de mama die wonderen doen? Toch plezant om hem te zien genieten van dat badje en er tevens zelf ook deugd van hebben. Zo'n kleine dingen brengen op dit moment zo'n grote gevoelens naar boven. Onvoorstelbaar! Zijn flesje daarentegen ging minder vlot dan gisteren. We hebben niet aangedrongen en hij heeft de overige helft nog per sonde gekregen. Sinds gisteren krijgt hij ook motilium omdat hij na de voeding toch schommelt met zijn saturatie en dat kan wijzen op reflux. Het zal nu dus een paar dagen afwachten zijn of die motilium zijn effect heeft. Als ze dit goed hebben kunnen evalueren zullen ze waarschijnlijk nog eens van voeding proberen veranderen. Hopelijk drinkt hij zijn flesjes dan beter zodat het niet te lang meer duurt eer hij naar huis mag. Ze zeggen altijd dat de laatste loodjes het zwaarst wegen en is het ook zo. Nu het einde meer in zicht begint te komen beginnen de dagen ook langer te duren en krijg ik zelf ook steeds meer weer zo'n klopje van de hamer. Het verlangen om hem thuis te hebben wordt zo groot en het gemis wordt er niet kleiner door. Nog eventjes doorbijten en deze mama kan dan eindelijk de nodige mentale rust krijgen die ze zo hard nodig heeft.
badje bij mama zijn allereerste badje bij de verpleegster
Na twee weken nog eens met een wekker opstaan, het is weer eventjes wennen. De kinderen daarentegen konden niet rap genoeg uit hun bed, want Planckendael was aan het wachten. Eerst nog lekkere koeken uit de oven gegeten en de sandwichen gesmeerd. Zo konden we met een vol buikje opa mobi gaan halen die buiten al op de uitkijk stond. Met z'n allen gezellig in ons busje richting Planckendael, waar het 's morgensvroeg nog heel kalm was. De wandelroute van Afrika hebben we als eerste genomen. Zo kwamen we bij de kinderboerderij waar Yari en Rayanne de geitjes konden aaien. Zowel Yari als Rayanne namen eerst een afwachtende houding aan, want die geitjes vertrouwden ze precies niet. Toen ze door hadden dat het echt wel allemaal lieve diertjes waren, begon de ene aai na de andere. Naarmate we verder wandelde, werd het ook steeds drukker. Tegen de middag kon je al merken dat er wel meer mensen de weg naar Planckendael gevonden hadden. In zo'n groot park is die drukte ook geen probleem, we konden al de dieren nog goed zien en het was nog geen overrompeling. Na de wandelroute van Afrika ging het richting Azië. Daar kwamen we onder meer de kameel en de leeuw tegen. Ook de mooie Przewalski paarden stonden buiten te grazen. Azië werd gevolgd door Oceanië en tot slot Amerika. De mooie vogels en de wilde dieren konden Yari en Rayanne wel bekoren. Na deze goede wandeling konden ze hun hartje ophalen bij de grote speeltuin. Dat ze vol zand terug naar huis kwamen, dat nemen we er bij! Opa mobi werd thuis terug afgezet en wij gingen verder richting Molenstede. Dat het een leuke, maar vermoeiende dag was, liet Rayanne duidelijk merken. Tegen dat we thuis waren, lag ze uitgeteld in de auto.
vraag van Yari bij het jachtluipaard: "dat is toch geen paard opa?"
Oh wat een pret, Daantje lag in zijn bed. Een aaike hier, een aaike daar, Yari en Rayanne waren niet gauw klaar. Na een zoentje met de hand, konden we vertrekken richting Holsbeekland. In de tuin spelen met de ballen, en daarna aan tafel met z'n allen. Nog even ravotten met de kids, en dan weer huiswaarts, maar niet met de fiets. Thuis lekker knus het bedje in, want morgen is er weer een nieuw begin.
Deze morgen was het dan zover, ik kreeg te horen dat Daan in de loop van de dag naar een bedje mocht verhuizen. Zijn gewicht is heel goed (2.120gr.) en hij doet het heel goed zonder zuurstof. De tranen schoten in mijn ogen van blijdschap. Dit is zo'n grote stap voor ons en ook emotioneel is het een goede boost en krikt het je wat op. Voor de kindjes zal het morgen ook veel plezanter zijn om hem zo te zien liggen. Het wordt dan ook voor hun veel tastbaarder. Nu kunnen we echt wel beginnen aftellen tot de dag dat hij naar huis mag. Rond de middag ben ik dan tot bij Daan gegaan om zijn flesje te geven en om hem nog eens goed vast te pakken. Met een nieuwsgierig hartje trok ik de deur van de box open en zag ik dat kleine bedje staan. Daan lag er heel rustig bij en het gevoel dat die barrière van de couveuse weg was, gaf me een gelukzalig gevoel. En ja, weer waren de traantjes daar... Voor de eerste keer mocht ik hem op het verzorgingskussen verschonen. Je zag hem amper liggen op zo'n groot ding. Ik ben zo gewoon van daar een ventje van bijna 9.000gr. te zien liggen, dat het even wennen was om er iets klein van 2.120gr. erop te zien liggen. Een badje geven zal waarschijnlijk voor maandag zijn en ook daar kijk ik enorm naar uit. Ze hebben me vandaag ook getoond hoe ik zijn kabeltjes moet afkoppelen en hoe ik de machines moet af- en aanzetten. Als ik die niet afzet als zijn kabels afgekoppeld zijn, schieten die in alarm en dat is redelijk wat kabaal. Aan Yari en Rayanne hebben we ook al uitgelegd dat hij nu in een bedje ligt en zoals hierboven al gezegd gaan we morgen met hen nog eens een kijkje nemen. Om het week-end dan goed af te sluiten, en tevens de vakantie, gaan we zondag met z'n allen naar de dierentuin. Daar kijken ze nu al enorm naar uit!
Gisteren ben ik zoals gewoonte enkel 's avonds tot bij Daan geweest. Hij was blijkbaar al aan het wachten op mijn komst en had al van zich laten horen. Het duurde dan ook niet lang eer ik hem op schoot had genomen. Eerst een proper pampertje aangedaan, wat hij ook niet zo leuk vond, maar dan kon hij knus tegen mama aankruipen. Ik hoef nu zelfs zijn pampertjes niet meer te wegen en dat is wel even wennen. Nog steeds loop ik naar de weegschaal om dan tot de conclusie te komen dat ik daar niet meer hoef te zijn. Het is gemakkelijker om een nieuwe gewoonte aan te leren dan één af te leren vind ik. Daan begint ook heel goed bij te komen, gisteren woog hij 2.030gr. en deze morgen was het al naar 2.070gr. geklommen. Het kan natuurlijk altijd dat hij nog eens een dagje gaat hebben dat hij niet bijkomt, maar ik ben al tevreden dat we eindelijk een eindje van 1.800gr. zitten. Waar hij gisteren niet zo goed van het flesje gedronken had (5ml), heeft hij vandaag heel goed gedronken. Ik heb slechts 5ml via de sonde moeten geven en de andere 30ml had hij heel flink opgedronken. Daarna hebben we ons nog lekker rustig neergelegd en nog eens genoten van het samenzijn. We hebben ook al een besluit genomen in verband met zijn overplaatsing; die komt er niet. Het is praktisch veel haalbaarder om hem in Leuven te laten dan hem naar Diest te brengen. Persoonlijk heb ik het er ook moeilijk mee om hem naar een ziekenhuis te brengen waar ik het niet ken en waar ze Daan ook niet kennen. Hopelijk kan de arts begrijpen dat het voor ons als ouder heel moeilijk is om na een verblijf van 12 weken zomaar te zeggen dat hij naar een ander ziekenhuis moet. Ik denk dat het heel anders zou zijn moest hij nog maar een week of twee in Gasthuisberg liggen. 12 weken al! Ons Daantje wordt binnen een paar dagen drie maanden en hij heeft nog niets van de wereld gezien, behalve dan de vertrouwde gezichten en de binnenkant van zijn couveuse. Die binnenkant van zijn couveuse kan binnen een paar dagen ook wel eens veranderen. Hij doet het heel goed met zijn gewicht en ook zijn saturatiewaarden waren heel goed met 22% zuurstof. De arts heeft zijn zuurstof deze middag op 21% gezet en als dat goed gaat zal hij waarschijnlijk naar een bedje mogen verhuizen. Een bedje! Dat betekent dat ik binnenkort zijn eerste badje mag geven en dat het voor de andere kinderen ook weer veel aangenamer en leuker zal zijn als ze op bezoek gaan. Ik kijk er al naar uit, maar eerst afwachten tot morgenvroeg en horen hoe hij het gedaan heeft met die 21% zuurstof in de couveuse.
Vandaag heb ik de vraag gekregen van de arts of we het zouden zien zitten om Daantje eventueel naar Diest over te plaatsen. Een heel lastige vraag met heel veel twijfels en bedenkingen van onze kant uit. Hij ligt nu al bijna 12 weken in Gasthuisberg en voor die laatste weken hem nog naar een voor ons onbekend terrein overplaatsen... ik weet het nog zo niet. Dan maar eerst eens een telefoontje naar Diest gedaan om te horen wat daar de gewoontes zijn. Kangoeroeën is daar niet de gewoonte, maar als je erachter vraagt gaat het wel. Het bezoek is voor de ouders de ganse dag, maar familie en vrienden is enkel achter glas, zelfs de kindjes mogen er niet bij en kunnen enkel achter glas kijken. Het is voor hun nu al moeilijk genoeg dat ze Daan niet mogen aanraken, laat staan dat ze hem vanachter glas moeten bewonderen. Als ouder mag je ook wel alles zelf doen, dus dat scheelt eigenlijk niet met Gasthuisberg. Toch voel ik mij er niet goed bij om hem te laten overbrengen. En dan is er nog dat andere 'probleempje'; de opvang voor Andreas. Hij moet toch al naar het Leuvense voor de opvang bij één van de grootouders, dus is het vanzelfsprekend om dan door te rijden naar Gasthuisberg. Het zou wat onnozel zijn om dan van Diest naar Leuven te rijden om vervolgens terug richting Diest te rijden voor het ziekenhuis. Ik zou natuurlijk ook enkel 's avonds naar Daan kunnen gaan dan, maar dan heb ik werkelijk geen enkele minuut rust. Als ik nu overdag naar Daan ga in Gasthuisberg, heb ik 's avonds nog een paar uurtjes rust en kan ik rustig in de zetel wat televisie kijken of wat aan mijn naaiwerkje naaien. Als ik enkel 's avonds in Diest op bezoek zou gaan ben ik niet enkel overdag met de kindjes bezig, maar ook 's avonds nog eens met Daan. Begrijp me niet verkeerd, ik doe het met alle plezier van de wereld, maar ik verkies dan toch de minst vermoeiendste manier. Positief bekeken kunnen we nu dus wel stellen dat Daan het heel goed doet en dat het nu een kwestie van bijkomen is en nog eens nagaan hoe hij reageert op andere kunstvoeding. Maar dat is weer een zorg voor later...
Eindelijk, gisteren was het dan zover; Daan woog zo goed als het dubbel van zijn gewicht 1.955gr. Naar een bedje verhuizen staat nog niet op de agenda, maar waarschijnlijk zal dat wel gebeuren van zodra hij het heel goed doet zonder extra zuurstof. Nu moeten ze af en toe nog eens een procentje extra geven en in een couveuse is dat gemakkelijker dan in een bedje natuurlijk. En zoals ik al eerder vermeld heb, moet hij in een bedje ook nog eens zijn eigen temperatuur bewaren wat ook veel energie vraagt. Zijn flesjes drinkt hij nog altijd niet graag en hij drinkt ze zelden leeg. Maandag heb ik wel nog 2 'verloren' flesjes moedermelk gevonden in de vriezer en die heb ik dan wel meegenomen naar het ziekenhuis. Zo krijgt hij tussendoor nog eens wat lekkere melk. Gisteren heb ik dan toch eens gevraagd aan de verpleegster of er geen zoetmiddel in gedaan wordt om het toch wat lekkerder te maken, maar op de fiche stond niets. Zal het straks nog eens vragen en een beetje proberen aandringen. Ze zei wel dat hij al beter begint te drinken en dat hij de smaak precies toch gewoon aan het worden is. Ik heb geantwoord dat ik ook alles zou drinken als ik grote honger had, ik denk niet dat hij die smaak gewoon wordt hoor. Als ik zie hoe goed hij de flesjes moedermelk dronk en hoe moeizaam het gaat met die Nutramigen, tja dan weet ik het wel.We zullen nog even geduld moeten uitoefenen voor ze overschakelen naar een andere kunstvoeding. De uitnodigingen voor de babyborrel zijn ondertussen ook verstuurd en nu komen we nog tot de constatatie dat we zelfs naar sommige mensen van de familie nog geen geboortekaartje verstuurd hebben. Sorry! Die komen er ook aan hoor, samen met de uitnodiging. Hou de brievenbus maar goed in de gaten...
Beetje bij beetje komt Daan wat bij, gisteren woog hij 1.860gr. en toen ik deze morgen belde was het al 1.910gr. Eindelijk komt er wat schot in de zaak. Ik heb altijd zo een beetje het gevoel gehad dat zijn gewicht steeds maar bleef hangen en dat hij niet echt wou verdikken. Daar komt nu hopelijk verandering in. De volgers van mijn blog weten dat ik op 6 weken gestopt was met borstvoeding omdat het te vermoeiend begon te worden. Gisteren heeft hij dan zijn laatste flesje moedermelk gekregen en is hij overgeschakeld op Nutramigen. Gisterenavond heb ik zijn flesje kunnen geven, maar dat ging niet zo vlot als de vorige keren. Het is zelfs zo dat ze 10ml nog via de sonde hebben gegeven. Raar, want de andere keren dronk hij zijn flesje wel volledig leeg. Niet zo raar toen ik het etiket op het flesje in't oog kreeg, het was geen moedermelk meer, maar de Nutramigen. Blijkbaar smaakt die voeding hem niet zo als de moedermelk. Deze morgen kreeg ik dan ook die bevestiging van de verpleegster, hij lust die melk niet. Ze zal dus aan de dokter vragen of ze niet mogen proberen overschakelen naar de gewone kunstvoeding in plaats van de dieetvoeding. En dan is het natuurlijk afwachten of hij een reactie doet of niet op de gewone kunstvoeding. Nu voel ik me natuurlijk wel een beetje schuldig omdat ik gestopt ben met de borstvoeding, maar op dat moment was ik zo vermoeid dat ik mezelf er ook niet wou aan laten onderdoor gaan. Er zijn hier thuis ook nog drie kinderen die op mij rekenen en waar ik moet voor klaar staan. Eén van die drie kindjes zal nu ook wel tevreden zijn dat Daantje wat dikker wordt. Nu krijgt zij de kleedjes voor haar popje en gisteren heb ik ook een flesje van Daan meegenomen voor haar. Daan mag nu uit zijn couveuse gehaald worden zonder extra zuurstof. In zijn couveuse zetten ze de zuurstof soms nog eens op 22%, zeker als hij pas gedronken heeft. Dan durft hij nog wel eens schommelen met zijn saturatie, maar wij zijn al tevreden dat hij de grootste obstakels al overwonnen heeft.
Dinsdag was de papa voor de laatste dag thuis voor hij terug voltijds moest gaan werken. We zijn dan ook redelijk lang bij Daan gebleven. Hij lag aan de kant van het raam zodat ook eventueel bezoek hem via het raam kon zien. Dan zouden ze kunnen kijken hoe hij zijn flesje krijgt en hoe hij lekker bij mij komt knuffelen. Zijn flesje had ik terug in de couveuse gegeven en daarna heb ik hem met zijn neusbrilletje bij mij op schoot genomen. Het duurde niet lang voor hij weer in slaap lag. Die avond belde ik zoals gewoonte naar zijn box om te horen hoe hij het nog na ons vertrek gedaan had. Blijkbaar was hij ondertussen verhuist naar een andere box! Normaal hoor je dat als ouder graag omdat dat een teken is dat je kindje het goed doet, maar bij mij kwam het als een donderslag aan. Die andere box is zoveel drukker en daar liggen veel meer 'grotere' kindjes. Ik had het gevoel dat ons Daantje daar eigenlijk nog niet echt thuis hoort. Hij had het voor de rest van de avond wel goed gedaan hoor en de verhuis zou slechts tijdelijk zijn. Voor hoelang konden ze mij nog niet zeggen. Gisterenmorgen heb ik dan maar naar de nieuwe box gebeld, maar hij was die nacht al terug naar zijn box verhuist. Wat een opluchting... Hij begint heel goed zijn flesjes te drinken, maar zijn gewicht wil nog niet echt mee. Misschien dat hij nog redelijk wat energie steekt in het flesje drinken waardoor hij nu niet goed bijkomt. Die avond is oma mobi ook nog eens op bezoek geweest bij Daan en hij heeft zich heel goed gedragen. Hij lag rustig te slapen tot het tijd is voor zijn flesje, dan begint hij stilletjes aan wakker te worden en zie je dat hij begint te zoeken met zijn mondje. Zo schattig om te zien. Deze keer heb ik zijn flesje op schoot gegeven en zonder neusbrilletje. Aangezien de zuurstof in zijn couveuse ook slechts op 22% stond, mocht het van de verpleegster wel eventjes zonder neusbrilletje. Hij had zijn flesje in een wip leeg en heeft amper een schommeling gedaan op zijn saturatie. Weet je dat hij zelfs nog steeds moedermelk krijgt? Ik ben na 6 weken kolven gestopt, maar ik had zo een goede productie dat hij nu nog steeds kan genieten van de moedermelk. Ik denk wel dat het nu zijn laatste flesjes zullen zijn. Hij zou 34ml moeten drinken en drinkt eigenlijk zijn flesje bijna altijd leeg en dat is gevuld met 40ml melk. Na zijn flesje hebben we nog rustig liggen genieten van elkaar om even later weer afscheid te nemen. Al een geluk is dat afscheid maar voor even, want vandaag stond ik in de namiddag al weer paraat. Zijn gewicht begint stilletjes terug toe te nemen (1.850gr) en zijn zuurstof in de couveuse bedraagt nu 21%, hetgeen ook in de lucht zit. Omdat hij het gewicht heeft voor in een bedje te liggen zou het wel eens kunnen dat hij één dezer dagen naar een bedje verhuist. MAAR omdat hij gestaag in gewicht bijwint, kan het ook zijn dat de dokters beslissen om hem toch nog even in de couveuse te laten liggen om eerst daar nog wat aan te dikken. Het is namelijk zo dat hij energie moet steken om zijn temperatuur te behouden en die energie kan hij nu beter in zijn gewicht steken. Toch verlang ik er al naar om hem eens in een badje te steken en om hem eens in een pijama te zien. Zo stilletjes aan komt dat hunkerend moedergevoel dat eventjes weg is geweest terug naar boven.
We hebben een heel plezante paasmaandag achter de rug. Mijn broer en schoonzus hadden ons uitgenodigd om een lekkere kaasschotel te gaan eten bij hun. Ook mijn ouders waren uitgenodigd en we zijn dus eerst tot bij hen gereden om zo door te rijden tot in Dilbeek. Daar aangekomen had de Paashaas al de cadeautjes buiten gelegd bij het klimrek samen met wat enkele eitjes. Bij het binnenkomen begonnen Alexia en Victoria direct te wijzen naar buiten met de vermelding; "cadeautjes, cadeautjes." Yari en Rayanne hadden het ook in de mot, maar stonden naar mijn verbazing niet zo hevig om te gaan kijken. Misschien omdat ze niet thuis waren en niet goed wisten of ze wel mochten gaan kijken of niet. Na het groentenpapje van Andreas hebben de kindjes hun jasje aangedaan en zijn ze buiten de cadeautjes gaan halen. Binnen konden ze die dan rustig open maken om te kijken wat de Paashaas gebracht had. Wanneer het dan tijd was voor de middagdut van de kleinste pagadders konden we rustig beginnen aan de heerlijke kaasschotel. Die werd vervolgd door een lekker dessert met rode vruchten en een aangename thee of koffie. Voor we het wisten was het alweer tijd om te vertrekken richting Molenstede, we konden het niet te laat maken omdat ik nog graag naar Daantje ging. Daan was toch weer bijgekomen en zat gisteren terug op 1.800gr. Hopelijk kunnen we nu richting 2.000gr. gaan en mag hij dan naar een bedje verhuizen. Ik heb hem gisteren nog eens het flesje op schoot gegeven zodat ik hem daarna nog wat bij mij kon houden. Zijn flesje had hij heel goed gedronken en hij had niets meer nodig via zijn sonde. Ik merk dat hij steeds beter drinkt en dat hij het al aardig onder de knie heeft. Wanneer hij honger heeft zal je het ook wel geweten hebben, dan krijg je hem pas getroost met zijn fles. Daarna tuttert hij nog graag verder op zijn tutje en na enkele woelbeurten valt hij uiteindelijk terug in slaap. Voorzichtig leg ik hem dan terug in de couveuse, maar het uit doen van zijn neusbrilletje maakt hem toch weer wakker. Nog even het tutje om te sussen en dan terug lekker naar dromenland.
Eindelijk vakantie voor de oudste kindjes die we zaterdag al goed ingezet hebben. In de wijk is het jaarlijkse gewoonte van een heuse paaseierenzoektocht te organiseren gevolgd door wat spijs en drank. Dit jaar zat enkel het weer wat tegen. De mannen hadden zaterdagmorgen de eieren al gaan leggen op de wei van de ezeltjes van een buurman. Het zag er toen naar uit dat het niet direct harder zou gaan regenen, maar misschien eerder zelfs opklaren. Verkeerd gedacht dus... rond 10uur konden we met z'n allen vertrekken richting wei, maar nog geen paar meter verder begon het steeds harder te regenen. De papa is dan met Andreas terug huiswaarts gekeerd en ik kon de regen trotseren samen met Yari en Rayanne. Aangekomen aan de wei hebben de kindjes zich eerst verzamelt bij de paashaas die nog duidelijk een aandachtspuntje meedeelde; "één zakje met eitjes per kindje." Het verbaasde me eerlijk gezegd wel dat al de kindjes mooi gehoorzaamde en dus maar één zakje raapte. Van zodra Yari en Rayanne een zakje geraapt hadden ben ik ook terug naar huis gegaan om droge jas en broek aan te doen. Andreas lag ondertussen lekker warm in zijn bedje te slapen en zo konden we nog met z'n allen gaan smullen van de croissants, koffiekoeken en cake. Ik en de kindjes hebben nog een glaasje fruitsap gedronken terwijl de papa genoot van een glaasje cava. Een supertof moment om iedereen van de wijk een zalig Pasen te wensen en nog wat bij te kletsen. Die avond ben ik ook nog tot bij Daan gereden die het heel goed doet. Hij wilt enkel niet echt verdikken en was 5gram afgevallen, maar voor de rest was hij heel flink. De oogarts was vrijdag ook nog geweest en alles zag er goed uit zodat ze pas na twee weken terug langs komt. Zijn eten gaat ook heel vlot met soms wat dalingen in zijn saturatie. Als hij echt heel hongerig is vergeet hij bij de eerste slokken wel eens te ademen, maar dan wachten we eventjes tot hij door heeft dat hij terug moet ademen en dan kan hij rustig zijn flesje verder drinken. Deze morgen was de paashaas dan thuis geweest en had voor ieder wel wat lekkers mee. Bij het opstaan konden de kinderen zich moeilijk bedwingen om even te wachten op Andreas. Andreas was blijkbaar stond blijkbaar niet zo hevig om te zien wat de paashaas gebracht had, we kregen hem zelfs niet wakker rond 8u en hebben hem dan maar laten liggen. Yari en Rayanne konden niet snel genoeg boven zijn om dan al de eitjes te rapen en te kijken naar hun nieuwe speelgoed. Tien minuutjes later was Andreas dan toch wakker geworden en konden we hem uit zijn bedje gaan halen. Natuurlijk beseft hij het allemaal nog niet, maar Yari en Rayanne waren al duchtig aan het vertellen wat ze gekregen hadden en wat de paashaas voor Andreas gebracht had. In de namiddag zijn oma en opa vis ook nog gekomen met de cadeautjes van de paashaas. Morgen kunnen we dan gaan 'vieren' bij mijn broer en schoonzus. Ook bij Daantje was de paashaas deze nacht geweest. Er stond een leuk kuikentje aan zijn couveuse met daar enkel eitjes in. Het is zo'n leuk gebaar en ik vond het echt wel tof. Het is niet omdat ze nog zo klein zijn of in een couveuse liggen dat ze niet mogen meevieren hè. Vanddag heb ik net als gisteren zijn flesje in de couveuse gegeven. Het is even wennen, maar het gaat zeker zo vlot als op schoot. Het voordeel is dat hij dan geen neusbrilletje nodig heeft om hem van de nodige zuurstof te voorzien. Daan vindt dat neusbrilletje ook maar niks en is er ook niet graag bij als ze hem dat aandoen. In de couveuse ondersteun ik hem dan met één hand en met het andere hand kan ik zijn flesje geven. Gisteren moest hij nog 2ml via de sonde krijgen, maar vandaag heeft hij zijn volledige hoeveelheid via zijn flesje gedronken. Ah ja, en de kindjes zijn vrijdag ook nog eens een bezoekje gaan brengen bij Daan. Ze vonden het heel leuk en vinden het in die nieuwe box al minder angstaanjagend dan in de intensieve box! Pasen was dus geslaagd voor zowel mezelf als voor de kindjes.
Het is ondertussen al een paar dagen geleden dat ik nog wat ben komen schrijven, maar er is niets ergs aan de hand hoor. Enkel een klop van de zware hamer waardoor ik zelfs de fut niet meer had om iets neer te komen schrijven. En dat is normaal zelf een beetje de uitlaatklep die ik op vele momenten eens nodig heb. Daan doet het heel goed en weegt inmiddels 1.800gr. Stilletjes aan begin ik toch te denken aan het verhuizen naar een bedje (al dan niet verwarmd) zodat hij ook eens zijn uitgebreide collectie pyjama's kan aandoen. In de couveuse zou een body en pyjama nog te warm zijn. Dinsdag ben ik overdag ook alleen naar het ziekenhuis gegaan omdat de papa een virale infectie had opgelopen. Ik mocht Daan al zelf uit de couveuse halen omdat er nu niet zoveel kabeltjes meer aanhangen. En diegene die er aanhangen kunnen ze heel gemakkelijk terug vastkoppelen als ze zouden loskomen. Voor mij is dit weer een stapje dichter om meer zelf te mogen doen. Ook het terugleggen in de couveuse mocht ik zelf doen. Eigenlijk wel een soort van opluchting omdat je dan niet steeds moet wachten tot de verpleegkundige vrij is om te komen helpen. Ik kan nu zelf wat meer bepalen wanneer ik hem op schoot neem en wanneer ik hem terug in de couveuse leg. Dat terug in de couveuse leggen geeft mij een gevoel van wat het moeder-zijn inhoudt. Het voelt ook aan alsof ik hem onderstop in zijn bedje en ondertussen heb ik hem ook eens op een andere manier vast. Een manier dat bij mij puur en echter aanvoelt. Klinkt misschien een beetje raar, maar als je hem op schoot gelegd krijgt en daarna nemen ze hem terug weg op schoot, dan ontbreekt daar ergens een puzzelstukje. Dat puzzelstukje heb ik dinsdag dus gevonden, hem gewoon zelf in en uit de couveuse halen. Het is zelfs een tijdje geweest dat alles een gewoonte werd, zelfs dat hij in het zienhuis ligt. Die gewoonte is steeds meer plaats aan het maken voor gemis. Het zal ook wel één van de zoveel stappen zijn in een proces dat je doormaakt als je iets ingrijpends hebt meegemaakt zeker? Woensdagavond heb ik hem nog eens zijn flesje kunnen geven en dat ging al veel vlotter dan zondag. Hij had maar liefst 20ml gedronken en de resterende 10ml heb ik nog met de spuit via de sonde gegeven. Daarna hebben we nog zalig geknuffeld en heb ik nog wat zitten vertellen. Hij was zo goed wakker en zo alert. Zijn oogjes draaiden alle kanten uit om die grote wereld rondom hem te ontdekken. Hij zal nog verschieten wanneer hij thuis komt, dan staren er maar liefst 5 paar ogen terug. Vandaag zijn we samen naar het ziekenhuis kunnen gaan omdat de papa een dagje verlof had genomen. Ook vandaag heb ik zijn flesje kunnen geven en heeft hij 15ml gedronken. Je merkt echt wel wanneer hij te moe wordt, maar dan gaat de rest van het melkje gewoon via de sonde. De papa heeft Daan vandaag nog eens op schoot genomen na een lange tijd. Hij gunt die momenten meestal aan mij, maar hij mag zichzelf zo niet 'wegcijferen' natuurlijk. En nu we hem zelf al mogen pakken, wisselen we natuurlijk ook af van schoot. Daan zag er vandaag wel wat bleekjes uit en ook zijn linkeroogje zat precies een beetje gezwollen. We hebben het gemeld aan de verpleegkundige van dienst en ze zullen wat oogvocht afnemen om op te sturen naar het labo. De uitslag daarvan zal aantonen of hij oogdruppels nodig heeft of niet. 2 dagen geleden hadden ze ook al eens bloed genomen omdat hij zo bleekjes was, maar toen was er niets aan de hand. Ze wist ook niet exact wanneer de volgende bloedname gepland was, maar we moesten ons zeker geen zorgen maken. Als er iets aan de hand zou zijn, zouden zijn waardes meer schommelen en zou hij meer alarmen doen en dat is nu niet het geval. Nu kijken we uit naar morgen, dan komen de twee oudste kindjes in de namiddag nog eens mee en we zijn wel benieuwd naar hun reactie. Zij hebben hem nog niet zien liggen in de nieuwe box waar het nu veel rustiger is.
Verkouden, verkouden en nog eens verkouden. Het wordt hier precies erger met de dag en ik dacht dat het juist zou beteren. Vandaag heb ik dan maar mijn verstand laten spreken en was het dus een blitzbezoek bij Daan. Ik zou hem niets willen doorgeven van ziekte ofzo en daarom ben ik slechts een tiental minuten bij hem binnen geweest. Ik heb hem ook niet op schoot genomen en had een mondmaskertje aan zoals de vorige twee dagen. Ik wil echt geen enkel risico nemen, al doet het wel pijn om hem maar zo kort te zien. Hij was deze morgen zelfs 100gr bijgekomen en zit nu dus op 1.750gr. Eigenlijk is dit redelijk veel en bestaat de kans dat hij vocht ophoudt. Het kan ook zijn dat hij de vorige dag niet goed gewogen is en dat het daarom opeens zoveel is. Er was vandaag al een foto gepland van zijn longen en daar hebben ze toch geen vocht op gezien. Meestal houden die kindjes dan vocht op in hun longen. Ze hebben ook een bloedstaaltje genomen omdat ze vonden dat hij er nogal bleek uitzag en ze willen geen enkel risico lopen natuurlijk. De uitslag daarvan was goed, er zat een kleine verhoging op de waarden die op een infectie wijzen, maar er wordt nog geen antibiotica gestart. De verpleegster heeft ondertussen een urinestaaltje en een staaltje van zijn snottepieten naar het labo gestuurd voor alle zekerheid. Ook de oogarts is vandaag nog eens langs geweest en had geen zorgwekkend nieuws. Ze blijft hem wel alle weken opvolgen, maar voorlopig is er geen sprake van een laserbehandeling en hopelijk blijft dat ook zo. Ik heb van de tegenslag dan ook ene deugd gemaakt en ik ben nog wat inkopen gaan doen voor Pasen. Normaal ligt dat hier al een maand op voorhand klaar, maar dit jaar is het nog op de laatste momenten alles gaan halen. Nu dat alles daarvoor thuis ligt, is het toch al een zorg minder en hopelijk ben ik morgen weer wat beter zodat ik terug wat langer bij Daan kan vertoeven. Het was vandaag dus wel zo'n beetje het snotterdagje, de tisseus voor de neus en de zakdoek voor de ogen... Dat doet mij spontaan denken aan een Vlaams liedje van vele jaren geleden, maar vraag me de titel niet of wie het zingt, en het gaat als volgt; "ik mis je elke dag een beetje meer, het gevoel alleen te zijn, dat doet zo'n zeer,..."
Aan telefoon kreeg ik gisteren te horen dat hij 50grammetjes was afgevallen en hij dus 1.640gr woog. Dan begin je natuurlijk direct in jezelf te vloeken. Hij moet niet afvallen, hij moet juist bijkomen! 's Avonds vertelde de verpleegster me dat dat wel eens zou kunnen komen omdat hij van een flesje begint te drinken en omdat dat veel inspanning vergt van hem. Opa mobi was trouwens gisterenavond meegekomen om onze kleine Daan nog eens te bewonderen en ook hij verschoot ervan hoe hij al gegroeid was. Opa mobi kennende heeft hij ook wat foto's genomen natuurlijk, dat hij daarvoor op een stoel ging staan verbaasde mij niet. Ik heb de stoel daarna wel terug ontsmet hoor en de verpleging vond het zo erg niet. Opa mobi heeft zo'n beetje de kuren van pépé als hij foto's trekt. Maar dat zijn goede kuren zenne, zo ben je er zeker van dat er ten minste één mooie foto tussen zit. De verpleegster vroeg of ik al eens een flesje gegeven had aan Daan en of ik zin had om dat dan te doen. Dat moest ze mij geen twee keer vragen! Ik had wel een wat onwennig gevoel ondanks de nodige ervaring. Hij is nog zo klein en zo fragiel dat je schrikt hebt om hem verkeerd te houden. Ze heeft Daan eerst in de goede houding op mijn schoot gezet alvorens het flesje eraan kwam. Het flesje leek zo groot ten opzichte van ons klein manneke, maar hij heeft wel goed gedronken. Hij had ongeveer 15ml op toen het wat vermoeiend begon te worden. Dan geven ze de rest van de voeding verder via de sonde en kan hij in de couveuse terug wat uitrusten van zijn geleverde inspanning. Weer iets dat ik meer kan doen als ik op bezoek ga. Hij krijgt nog wel niet bij elke voeding een flesje omdat dat te vermoeiend zou zijn, maar stilletjes aan kunnen ze het wel wat meer aanbieden. Hij zal zelf wel aangeven wat hij aankan en wat nog te vermoeiend is voor hem. Nu alleen nog hopen dat hij wat meer begint bij te komen zodat hij naar een bedje kan verhuizen en dat hij eens kan genieten van een lekker warm badje gegeven door de mama. De foto die opa getrokken heeft
Eindelijk zijn de doopsuikers klaar. Vandaag mochten we ze gaan halen en ze zijn mooier dan in de catalogus. Alleen het wasrekje waarop we ze gaan hangen moet nog ineen geknutseld worden, maar daarvoor zal ik de papa wel aan het werk zetten. Gisterenavond had ik nog eens gebeld naar de box waar Daan ligt. Hij had toen in de namiddag blijkbaar twee keer 10ml uit een flesje gedronken. Ook vandaag heeft hij één keer 10ml uit een flesje gedronken. Daarna is hij wel heel moe en is zijn ademhaling aan de snelle kant. Dat is ook de reden dat ze hem nog niet meer melk aanbieden in een flesje. Deze morgen woog hij 1.690gr, dat wil zeggen dat hij 10grammetjes bijgekomen is tegenover gisteren. Het is niet zo veel, maar we willen ook niet dat hij te snel verdikt want dan is de kans groot dat hij weer vocht begint op te houden. De kinesist is deze morgen ook nog eens komen kijken en heeft wat oefeningen gedaan met Daan. Je moet je daar geen al te grote oefeningen en bewegingen bij voorstellen hoor, dat is nog te vermoeiend voor hem. Wat ze wel doet is hem op zijn zijkant leggen en dan moet hij zijn hoofdje naar de andere kant brengen. Ze kijkt dan ook of hij mooi gebogen ligt zoals ze zouden liggen in de baarmoeder. Dat is ook de reden waarom ze een 'nestje' maken in de couveuse. Zo vermijden ze dat de kindjes helemaal gestrekt gaan liggen. Het is niet evident om uit te leggen als je het niet kan zien, maar ik hoop dat het iets of wat begrijpelijk is. De dokter heeft Daan ook nog nagekeken en dan heb ik toch eens gevraagd of ze al enig idee heeft hoeveel weken hij er nog zal moeten blijven. Ikzelf had gedacht een week of vier omdat ik dan ook uitgerekend was, maar dat vond ze misschien nog wat te enthousiast. Ze denkt dat het eerder al richting Mei zal gaan in plaats van half april. Och, wat maakt dat weekje of die paar weken meer dan nog uit. Liever een week langer in het ziekenhuis, dan dat je thuiskomt en een week later terug in het ziekenhuis staat met één of ander probleem. Toch heeft het me weer even met mijn voeten op de grond gezet, het was nog maar eens een moment dat ik besefte dat hij al van heel ver komt en dat hij nog een vrij lange weg af te leggen heeft. Ik zou ook niet willen dat ze iets forceren, want dan is de weerslag ervan misschien des te groter. Laat ons ventje maar rustig groeien en bloeien en wanneer de dag komt dat hij naar huis mag, zal hij in een warm nestje terecht komen waar iedereen al klaarstaat om hem lekker te verwennen met knuffels en kusjes.
Gisteren woog Daan nog steeds 1.655gr. Hij was dus nog niet zoveel bijgekomen tegenover de dag voordien. In zijn couveuse staat de zuurstof ook terug iets hoger, namelijk op 25% à 26% en dat doet hem wel deugd. 's Avonds heb ik nog wat kunnen kangoeroeën en heb ik nog wat zitten praten met de verpleegster. In die nieuwe box is het toch wat wennen, er loopt daar niet constant iemand rond. De verpleegster heeft vier kindjes onder haar hoede die verdeeld liggen over twee boxen die naast elkaar liggen. Soms is ze dus in de andere box bezig met een kindje en dan zit je alleen in die ene box. Als je iets nodig hebt kan je haar wel 'roepen', want ze draagt een babyfoon zodat ze alles in de twee boxen goed kan volgen. Nu was ik vooral benieuwd naar die volgende stapjes; van een flesje drinken, naar een bedje gaan, het eerste badje geven,... Voor het leren van een flesje te drinken wachten ze tot Daan goed wakker is. Als ze hem wakker moeten maken, is hij nog moe en zou het drinken ook niet vlot verlopen. Ze beginnen dan ook met een paar ml en de rest krijgt hij dan via zijn sonde. Wanneer hij naar een bedje verhuist en wanneer hij zijn eerste echte badje krijgt zal ongeveer tegelijkertijd gebeuren. Eerst moet hij nog wat verdikken tot zeker 1.850gr voor ze hem in een al dan niet verwarmd bedje leggen. Als hij dan zijn temperatuur redelijk goed kan behouden kunnen ze starten met het geven van een badje. Gisteren was niet enkel een grote dag voor Daan, maar ook voor onze andere kleine kapoen van 13maanden! Hij heeft zijn eerste stapjes alleen gezet. Het was zo koddig om te zien hoe hij dat deed, een stapje of twee vooruit en dan een beetje wankelen om vervolgens op de billen te landen. We zitten er al eventjes op te wachten omdat hij al een maand of twee goed stapte aan de zetel en aan zijn loopwagentje. Hij is dan eventjes 'stilgevallen' om die paar stapjes extra te zetten, hij kon goed zijn plan trekken en hij zal het niet nodig gevonden hebben om alleen te kunnen stappen zeker? Deze morgen kreeg ik van de verpleegster te horen dat Daan terug wat bijgekomen was, hij woog 1.680gr. Hij krijgt ook sinds maandag maïskiemolie om wat te helpen om hem te doen verdikken. Zijn plasmedicatie is gestopt en we hopen natuurlijk dat hij nu geen vocht meer zal ophouden. Het allerleukste nieuws deze morgen aan de telefoon was dat Daan deze nacht voor de eerste keer 5ml aan een flesje had gedronken en dat dit nog redelijk vlot ging. We konden dus met een blij en zeer vrolijk gevoel naar het ziekenhuis rijden. Andreas mocht ondertussen wat bij oma mobi spelen en daar is hij ook verwent geweest met zijn eerste schoentjes. Zo lief!! In het begin was het wat wennen om met schoentjes te stappen, maar ondertussen lukt het aardig goed. Zo zie je dat niet enkel Daan grote stappen vooruit zet, maar ook onze andere kapoen begint aardig vooruit te komen.
Ik viel gisteren haast achterover toen ik me aanmeldde aan het onthaal van neonato. Ik gaf mijn identiteitskaart af in ruil voor een sleuteltje voor een kastje toen de adjunct-verpleegster het volgende zei: "Ah, hij krijgt promotie, straks verandert hij van box." Ik kon mijn oren niet geloven! Alles gaat zo snel, het zat er wel aan te komen, maar dat het gisteren al zover zou zijn, daar had ik geen flauw benul van. Ik ben rond 11u in het ziekenhuis aangekomen en mocht eerst op zijn intensieve box nog zijn pampertje doen en terwijl zijn voeding doorliep kon ik hem nog op schoot houden. Na zijn voeding hebben we alles verhuist. Eerst de couveuse op de andere box gezet en zijn doos met kleren. Daarna mocht ik hem zelf naar de andere box brengen terwijl ik hem goed in mijn armen had gesloten. Het was zo'n gevoel van opluchting dat hij eindelijk, na bijna negen weken, uit die intensieve box mocht dat ik er de tranen van in mijn ogen kreeg. Voor sommigen lijkt dit misschien niet zo'n groot nieuws omdat hij toch nog steeds op neonato ligt en nog steeds niet naar huis mag, maar voor ons is dit zo'n grote verandering. Ik wist gewoon met mijn vreugde geen blijf en eigenlijk deed het ook wel raar, het werd terug eventjes onwennig in die andere box. Raar hè? De verpleging blijft hetzelfde, de omgeving blijft hetzelfde, het stramien blijft hetzelfde en toch is het anders. Ze hebben hem gisterenmorgen ook nog gewogen en hij was weer een klein beetje bijgekomen, de teller stond op 1.655gr. Het enige minder goede nieuws gisteren was dat de oogarts toch iets gezien heeft aan zijn oogjes dat ze in het oog moet houden. Ze hebben me uitgelegd wat juist hoor, maar het is nogal moeilijk om dat letterlijk te onthouden en te vertellen. Waar het op neer komt is dat als ze maandag ziet dat het erger geworden is, hij waarschijnlijk een laseroperatie nodig zal hebben. Dan doen ze hem even in slaap en moeten ze natuurlijk terug intuberen. Meestal kunnen ze de dag zelf wel de tube er terug uithalen, maar wij hopen dat hij die laseroperatie niet nodig heeft natuurlijk. Ze hadden ons er al voor gewaarschuwd dat dit kon gebeuren wanneer je denkt dat alles juist heel goed gaat, dus het kwam niet uit de lucht gevallen. Gisterenavond heb ik nog eens gebeld en toen stond zijn zuurstof in zijn couveuse op slechts 21% wat heel goed is. Voorlopig had hij nog geen dalingen gedaan behalve als ze zijn pampertje deden, maar dit kon geen kwaad. Ik ben benieuwd of ze vandaag gaan starten met het leren drinken van een flesje en hoe hij dat dan zal doen. Ik ben echt opgelucht dat we weer een stap verder zijn, maar ik zal nooit volledig gerust zijn tot alles achter de rug is...
Het gaat ineens allemaal heel snel vooruit. Toen ik gisterenmorgen belde zat hij op een schema van zes uur zonder en twee uur met CPAP. Dat was rond 9u ongeveer. Rond 10u30 - 11u ben ik dan gearriveerd in het ziekenhuis. Toen ik Daan op schoot had vertelde de verpleegster dat ze wel dacht dat hij een ganse dag zonder CPAP zou kunnen. Ze is het gaan overleggen met de arts en kwam het heugelijke nieuws vertellen dat ze mocht proberen om hem een ganse dag van de CPAP te laten. Ik was blij en eigenlijk ongerust op hetzelfde moment. Blij dat die dag aangebroken was en ongerust omdat je toch niet goed weet of hij het zou kunnen of niet. Ze had me wel gewaarschuwd dat het zou kunnen dat hij zijn 'neusbrilletje na een tijdje zou moeten aandoen of wat ze ook vaak zien bij de kindjes; dat ze een twaalf uur zonder CPAP kunnen en dan eventjes terug aan de CPAP moeten om op adem te komen en daarna kunnen ze ertegen. Hij zat heel rustig op schoot bij mij, maar je zag wel dat hij honger had. Dan begint hij te zoeken en ligt hij geen seconde stil tot hij voelt dat er via zijn sonde melk in zijn maagje komt. Stilletjes aan begint hij ook terug wat bij te komen, hij woog 1.635gr. Meestal worden ze rond 2.000gr in een bedje gelegd met een pyjama aan en goed ondergedekt onder de lakentjes. Soms krijgen ze zelfs nog een mutsje op. Deze stap zal nog wel eventjes duren, ik kijk nu vooral uit naar het leren drinken van een flesje. Ik kan niet wachten om hem zelf eens een eerste flesje te geven of hem eens in een badje steken... De drang is nu ook al groot om hem zelf te pakken, maar dat mag natuurlijk niet. Gisterenavond heb ik nog eens gebeld rond 22u en blijkbaar deed hij het heel goed zonder CPAP. Ze hadden hem nog niet moeten helpen, het enigste wat hij nog extra krijgt is wat zuurstof in de couveuse. Als je weet dat er normaal 21% in de lucht zit, dan weet je dat 22% à 23% in zijn couveuse eigenlijk maar een minimale hoeveelheid is. Toch merken we wel dat hij deze kleine hoeveelheid nog goed kan gebruiken. We wachten nu af naar de volgende stap die ons ventje zal zetten.
Gisteren heeft Daan het heel flink gedaan! Zo goed als al zijn flesjes leeg gedronken zonder dalingen te maken in zijn saturatie. Zelfs het flesje dat ik gegeven had, had hij helemaal leeg! Dat is geleden van toen hij nog borstvoeding kreeg. Hij heeft in de loop van de avond ook zijn eerste spuitjes gehad. Jaja, ons ventje is al drie maanden en moet dus ook die spuitjes krijgen. Deze nacht heeft hij er wat koorts op gedaan en had hij dus ook wat minder gedronken. Maar ik zou hem deze avond wel zien en dan zou hij hopelijk wat beter zijn.
badje bij mama
vraag van Yari bij het jachtluipaard: "dat is toch geen paard opa?"
Gisteren ben ik zoals gewoonte enkel 's avonds tot bij Daan geweest. Hij was blijkbaar al aan het wachten op mijn komst en had al van zich laten horen. Het duurde dan ook niet lang eer ik hem op schoot had genomen. Eerst een proper pampertje aangedaan, wat hij ook niet zo leuk vond, maar dan kon hij knus tegen mama aankruipen. Ik hoef nu zelfs zijn pampertjes niet meer te wegen en dat is wel even wennen. Nog steeds loop ik naar de weegschaal om dan tot de conclusie te komen dat ik daar niet meer hoef te zijn. Het is gemakkelijker om een nieuwe gewoonte aan te leren dan één af te leren vind ik. Daan begint ook heel goed bij te komen, gisteren woog hij 2.030gr. en deze morgen was het al naar 2.070gr. geklommen. Het kan natuurlijk altijd dat hij nog eens een dagje gaat hebben dat hij niet bijkomt, maar ik ben al tevreden dat we eindelijk een eindje van 1.800gr. zitten.
Dinsdag was de papa voor de laatste dag thuis voor hij terug voltijds moest gaan werken. We zijn dan ook redelijk lang bij Daan gebleven. Hij lag aan de kant van het raam zodat ook eventueel bezoek hem via het raam kon zien. Dan zouden ze kunnen kijken hoe hij zijn flesje krijgt en hoe hij lekker bij mij komt knuffelen. Zijn flesje had ik terug in de couveuse gegeven en daarna heb ik hem met zijn neusbrilletje bij mij op schoot genomen. Het duurde niet lang voor hij weer in slaap lag. Die avond belde ik zoals gewoonte naar zijn box om te horen hoe hij het nog na ons vertrek gedaan had. Blijkbaar was hij ondertussen verhuist naar een andere box! Normaal hoor je dat als ouder graag omdat dat een teken is dat je kindje het goed doet, maar bij mij kwam het als een donderslag aan. Die andere box is zoveel drukker en daar liggen veel meer 'grotere' kindjes. Ik had het gevoel dat ons Daantje daar eigenlijk nog niet echt thuis hoort. Hij had het voor de rest van de avond wel goed gedaan hoor en de verhuis zou slechts tijdelijk zijn. Voor hoelang konden ze mij nog niet zeggen. 
We hebben een heel plezante paasmaandag achter de rug. Mijn broer en schoonzus hadden ons uitgenodigd om een lekkere kaasschotel te gaan eten bij hun. Ook mijn ouders waren uitgenodigd en we zijn dus eerst tot bij hen gereden om zo door te rijden tot in Dilbeek. Daar aangekomen had de Paashaas al de cadeautjes buiten gelegd bij het klimrek samen met wat enkele eitjes. Bij het binnenkomen begonnen Alexia en Victoria direct te wijzen naar buiten met de vermelding; "cadeautjes, cadeautjes." Yari en Rayanne hadden het ook in de mot, maar stonden naar mijn verbazing niet zo hevig om te gaan kijken. Misschien omdat ze niet thuis waren en niet goed wisten of ze wel mochten gaan kijken of niet. Na het groentenpapje van Andreas hebben de kindjes hun jasje aangedaan en zijn ze buiten de cadeautjes gaan halen. Binnen konden ze die dan rustig open maken om te kijken wat de Paashaas gebracht had. Wanneer het dan tijd was voor de middagdut van de kleinste pagadders konden we rustig beginnen aan de heerlijke kaasschotel. Die werd vervolgd door een lekker dessert met rode vruchten en een aangename thee of koffie. Voor we het wisten was het alweer tijd om te vertrekken richting Molenstede, we konden het niet te laat maken omdat ik nog graag naar Daantje ging. 
Gisteren woog Daan nog steeds 1.655gr. Hij was dus nog niet zoveel bijgekomen tegenover de dag voordien. In zijn couveuse staat de zuurstof ook terug iets hoger, namelijk op 25% à 26% en dat doet hem wel deugd. 's Avonds heb ik nog wat kunnen kangoeroeën en heb ik nog wat zitten praten met de verpleegster. In die nieuwe box is het toch wat wennen, er loopt daar niet constant iemand rond. De verpleegster heeft vier kindjes onder haar hoede die verdeeld liggen over twee boxen die naast elkaar liggen. Soms is ze dus in de andere box bezig met een kindje en dan zit je alleen in die ene box. Als je iets nodig hebt kan je haar wel 'roepen', want ze draagt een babyfoon zodat ze alles in de twee boxen goed kan volgen. Nu was ik vooral benieuwd naar die volgende stapjes; van een flesje drinken, naar een bedje gaan, het eerste badje geven,... Voor het leren van een flesje te drinken wachten ze tot Daan goed wakker is. Als ze hem wakker moeten maken, is hij nog moe en zou het drinken ook niet vlot verlopen. Ze beginnen dan ook met een paar ml en de rest krijgt hij dan via zijn sonde. Wanneer hij naar een bedje verhuist en wanneer hij zijn eerste echte badje krijgt zal ongeveer tegelijkertijd gebeuren. Eerst moet hij nog wat verdikken tot zeker 1.850gr voor ze hem in een al dan niet verwarmd bedje leggen. Als hij dan zijn temperatuur redelijk goed kan behouden kunnen ze starten met het geven van een badje. 
