Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Het eerste wat ik gisteren gedaan heb, is bellen natuurlijk. Alles was goed verlopen met Daan, hij had een stabiele nacht achter de rug met één gewone apneu. De antibiotica zal zijn werk aan het doen zijn. Hij is wel wat afgevallen en weegt 1.057gr, maar dat is niet zo erg. Ze bekijken zijn gewicht over een ganse week en dat ziet er denk ik wel goed uit. Zijn maagsonde zit nu ook via zijn mondje in plaats van zijn neusje. Zijn neusje zat wat gezwollen en op deze manier kan het neusje wat rusten. Het buisje van de CPAP kunnen ze vanzelfsprekend niet veranderen of verwijderen, maar daar wisselen ze ook eens van neusgat. Gisteren werd er ook carnaval gevierd op de school van Rayanne. Ze vertrekken dan in de namiddag met de ganse school in een stoet richting dorpsplein. Een politiewagen voorop, gevolgd door een auto met veel lawaai (muziek) en daarna al de verklede kindjes. Zo wandelen ze de dorpstraat op en af. Je zag er vanalles, bumba's, piet piraten, prinsessen, discogirls, spidermans,... , maar vooral heel veel Mega Mindy's. Je kan het al raden, ons Rayanne was ook één van die vele Mega Mindy's met het enige verschil dat er bij haar in de klas ook een Mega Toby zat. Als ze langs kwamen gestapt zag je de fiere en geamuseerde snoetjes van al die kindjes. Spijtig dat het zo ijzig koud was en dat je de kostuums niet uit zijn gehele zag. Rayanne had daar de oplossing voor, gewoon zonder pull en met de jas open rondlopen. Ze wou haar jas niet dicht doen, want dan konden ze haar kostuum niet zien. Bij de stoet zijn we nog wat bekend volk tegen het lijf gelopen, buren en andere mama's en papa's. Zo konden we ook eens een babbeltje doen. Iedereen vroeg vooral hoe het nu ging met Daan en met mij. Eén iemand zij zelfs dat we een goede engelbewaarder hebben. Daar ben ik van overtuigd, het is er zelfs meer dan één (mémé Cecil, pépé Vic, nonkel Dirk en meterke). Ze zullen ons van daarboven wel in de gaten houden... Na afloop van de stoet zijn we te voet naar huis gekeerd. Het is te zeggen half te voet. Oma mobi haar auto stond halfverwege geparkeerd en daar hebben we gebruik van gemaakt met dit koude weer. We hadden al genoeg buiten in de kou gestaan. De kinderen hebben nog wat met de wii gespeeld voor het avondeten. Vooral het Toy Story spelletje vinden ze geweldig, schieten en draaien met de afstandsbediening. Het is niet zo gemakkelijk, maar zolang ze er plezier aan beleven is het goed. 's Avonds ben ik dan terug naar het ziekenhuis gereden, deze keer is oma mobi nog eens mee gegaan op bezoek. Alles ging heel goed met Daan en hij heeft geen ernstige apneu's meer gehad. Wat een opluchting! Ik heb hem nog eventjes op de schoot gehad en al gauw was het weer tijd om huiswaarts te keren. De tijd gaat toch snel voorbij als je zo in het ziekenhuis zit...
Met al die sneeuw op de wegen zijn we op het gemakske vertrokken naar het ziekenhuis. Toen ik deze morgen nog eens gebeld had, wisten ze me te melden dat hij toch een paar apneu's heeft gehad, maar dit mag hij nog doen omdat hij zo klein is. Aangekomen in het ziekenhuis zeiden ze ons dat hij een ernstige apneu heeft gehad na ons telefoontje. Dit wil zeggen dat hij niet enkel eventjes stopt met ademhalen, maar dat ook zijn hartslagje daalt. Tot aan de middag heeft hij geen apneu meer gehad. In de namiddag echter, juist voor we dachten te vertrekken zakte zijn saturatie en ook zijn hartslagje ging naar beneden. De verpleegster kwam hem wat stimuleren door over hem te wrijven, maar dit leek niet direct effect te hebben. Zijn huidskleur werd grauw en zijn lichaampje lach er maar slapjes bij. Een andere verpleegster heeft hem dan opgepakt om hem wat ruwer te wrijven en tikken. De zuurstof werd ook opgedreven en zo kwam hij er weer bovenop. Het was zo akelig om te zien en om dan naar huis te vertrekken zag ik ook niet zitten. Na deze diepe apneu was hij wat aan het wenen en we hebben hem dan ook getroost. Zijn tutje heeft op zo'n momenten een rustgevend effect. Al gauw was hij weer rustig en sliep hij verder, zijn hartslag en saturatie weer normaal. Nu konden we pas met een geruster hart vertrekken. Waarom hij zo'n diepe apneu's maakt? Het kan 2 oorzaken hebben, namelijk dat hij het nog niet aankan om zelfstandig te ademen of omdat hij met een infectie zit. De verpleegsters denken eerder dat hij met een infectie zit omdat hij het de vorige dagen wel goed gedaan heeft. Gisteren hebben ze een katheter weg gehaald en sindsdien maakt hij die diepe apneu's. Bij het weghalen van een katheter bestaat altijd infectiegevaar dat is ook de reden waarom ze zo snel mogelijk van al die infusen af willen. In zijn bloedwaarden waren licht verhoogde parameters te zien van infecties, maar nog niets om zeker over te zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen zijn ze met antibiotica gestart. Hij heeft in de namiddag nog een paar diepe apneu's gehad, maar sinds 16u, is het wel al gedaald in frequentie. Ze hopen en denken dat de antibiotica nu wat aan het werken is en dat het waarschijnlijk om een infectie gaat. Hopelijk weten we morgen meer en doet hij het deze nacht goed. Zijn voeding gaat heel goed, hij krijgt nu 9ml om de 2uur en morgen wordt dit opgedreven naar 11ml. Als dit goed gaat, kan hij zijn medicatie eveneens via de melk krijgen en heeft hij in principe geen slotjes meer nodig. Tenzij hij nog even de antibiotica moet krijgen, maar dat is slechts één slotje in zijn hoofdje en stoort hem niet echt. Het was dus echt wel een akelige namiddag en ik hoop van harte dat ik ons Daantje nooit meer zo moet zien. Je moederhart breekt gewoon als je je kindje letterlijk ziet verslappen, zelfs al is het maar voor even.
Gisteren is ons Rayanne thuis gebleven van school. Ze zat met een vieze hoest, was kortademig en zeer moe. In de voormiddag heeft ze dan ook een redelijk lange tijd in haar bed gelegen. 's Namiddags heb ik dan haar teennagels gelakt, want daar vroeg ze ook al een tijdje achter. Tussendoor eens een telefoontje naar het ziekenhuis om toch een beetje op de hoogte te blijven. Op woensdag gaan we immers niet naar het ziekenhuis, maar blijven we thuis bij de kindjes. Wel heb ik de gewoonte om dan 's avonds alleen te gaan. Overal op het nieuws hoorde je van sneeuwval en gladde wegen, terwijl er bij ons nog geen enkel sneeuwvlokje gevallen was. Ik was dus wat aan het twijfelen om rond 19u naar het ziekenhuis te rijden. Hier in Diest was het dan wel sneeuwvrij, maar in Leuven was het blijkbaar redelijk glad en gevaarlijk om te rijden. Op dat moment neemt het moedergevoel wel over van het verstand. Ik had ons klein Daantje nog niet gezien en ik had hem toch zo graag nog eens gepakt. Na een telefoontje naar opa vis om te horen hoe de autostrade erbij lag, ben ik toch maar vertrokken. Al bij al viel het heel goed mee, de autostrade lag open en ook de grote banen waren sneeuwvrij. Ik was dus heel content dat ik er toch naartoe gereden was. Niet alleen om Daan te zien, maar ook om nog een lading melk te kunnen afgeven, de vriezer hier steekt namelijk ook al goed vol. Eens bij Daan hebben ze mijn melk daar direct in hun vriezer gestoken om daarna mijn lege tas af te geven en de boodschap dat ik geen melk meer mag meebrengen omdat ze geen plaats meer hebben. Ik zal dus hier wat plaats moeten creëren om mijn flesjes weg te krijgen, het is namelijk zonde van de melk om deze weg te gieten wegens plaatsgebrek. En trouwens, ik kolf niet om de 4u af om dan die melk weg te gooien!!! Als het hier overvol geraakt, zal ik dus de oma's aanspreken voor wat stockageruimte. De verzorging van Daan was al gebeurt en dus mocht ik hem direct op schoot nemen of kangoeroeën. Tja, als ik de keuze heb, verkies ik toch het kangoeroeën. Hij lag nog maar net bij mij of ik kreeg de telefoon al in mijn handen. Het was de papa om te zeggen dat het nu in Diest serieus aan het sneeuwen was en dat ik voorzichtig moest zijn als ik terug naar huis kwam. Als het aan mij lag, zou ik er niets mee inzitten om in het ziekenhuis bij Daan te overnachten... Ik heb hem dan ook geen volledig uur bij mij gehad omdat ik toch op tijd wou vertrekken. Nog eventjes gebeld naar de papa om te zeggen dat ik vertrekkensklaar stond en dat hij niet ongerust moest zijn. In Leuven viel het nog altijd goed mee om te rijden, maar eens voorbij Tielt-Winge ging het wat moeilijker. Vooral op de kleine baantjes hier in het dorp was het uitkijken geblazen, maar we zijn goed thuis gekomen. Zo zie je maar dat een mama er alles voor over heeft om toch maar haar kleine ventje te zien, ook al is het maar voor even.
We waren vandaag al rond 10u in het ziekenhuis zodat we redelijk lang bij Daan konden blijven. Tenslotte heeft hij gisteren een grote stap ondernomen en dan blijf je als ouder toch iets of wat ongerust. Tijdens ons bezoek heeft hij dat redelijk goed gedaan met de CPAP ondersteuning. Het is toch ook een heel ander beeld. Er komt nog wel steeds een buisje uit zijn neus, maar hetgeen er allemaal aanhangt is veel minder in vergelijking met zijn beademingstoestel. Het is nu echt de bedoeling dat hij zelf ademt, het machine zorgt er enkel voor dat hij niet alles vanaf nul moet doen. Zijn gewicht is ondertussen 1.085gr en hij krijgt nu al 6ml melk om de 2uur. In de namiddag zijn we dan weer huiswaarts gekeerd en blijkbaar niets te vroeg. Halverwege onze rit kregen we telefoon van 't Kliekse (naschoolse opvang) om te zeggen dat Rayanne niet op haar best was. Nogal kortademig en geen zin om iets te doen of zelfs iets te eten. Ik vond het best zielig, want deze morgen vroeg ze nog of ik haar wat later kon ophalen zodat ze nog verstoppertje kon spelen. Ze lag daar in de zetel te rusten met Yari in het kielzog. Op zo'n momenten merk je dat ze echt wel voor elkaar zorgen, ook al lijkt het alsof ze op andere momenten elkaar het bloed vanonder de nagels kunnen halen. In de auto dan maar direct naar de huisarts gebeld waar we een half uurtje later al terecht konden. Het verdict was te voorspellen; aerosollen. Bij Rayanne gaat dit natuurlijk veel gemakkelijker dan bij de kleinere kindjes, maar het blijft niet leuk voor haar. Ze mag dan ondertussen wat tv kijken zodat die minuten toch wat rapper voorbij vliegen. Morgen zal ze een dagje thuis blijven, dat zal haar wel goed doen. Nog een telefoontje naar neonato om te horen of Daan de namiddag goed heeft doorgebracht. De verpleegster vertelde dat hij toch een paar keer een apneu gedaan had. Dit wil zeggen dat hij een paar keer gestopt was met ademen, ik zeg liever 'vergeten te ademen'. Dan moeten ze hem weer eventjes porren en dan doet hij weer rustig verder. Dit mag niet te vaak gebeuren of niet te lang duren, want dan moeten ze hem terug intuberen. Als mama begon ik weer een onrustig gevoel te hebben. Je weet dat het kan gebeuren dat ze terug moeten intuberen, maar toch heb je liever dat het niet moet gebeuren en dat hij al rap weer weg weet met zijn ademhaling. Deze avond zal er dus nog wel een telefoontje volgen voor ik ga slapen. Als ze me dan wat gerust kunnen stellen, zal ik al zelf ook rustiger de nacht ingaan. Toch ligt de telefoon binnen handbereik bij ons zodat ze ons steeds kunnen bereiken, maar ook zodat ik steeds kan bellen als ik daar nood aan heb.
Het was vandaag de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen. Rond 10u ben ik daar ongeveer toegekomen zodat het alweer tijd was om af te kolven. Soms lijkt het wel alsof ik niets anders te doen heb, dan voor melk te zorgen... Maar ik doe het met plezier hoor! Tijdens het afkolven heb ik naar het ziekenhuis gebeld om te horen of ze Daan nu hebben kunnen extuberen. Het antwoord was negatief. Het tweede deel van de nacht was hij wat onrustiger en hadden ze wat van de drukken van zijn beademing moeten opdrijven. Daarom wilden ze het nog even uitstellen. Ergens wel een opluchting, want ik had er wel wat schrik voor. Het blijft een grote stap voor ons ventje, maar ze zal toch eens moeten gezet worden. Na het telefoontje nog rap even naar de winkel voor wat vers fruit en brood en dan weer richting ziekenhuis. Ik denk dat ik dat traject nog ga missen eens Daan thuis is... Op neonato moest ik ook eventjes wachten, ze waren net met een ander kindje bezig en dan mag je niet in de box. Dit heeft niet zo lang geduurd, hooguit een kwartiertje. Daan lag weer heel vredig en rustig te slapen met deze keer het beertje van Yari bij hem. Het andere beertje lag aan de kant om gewassen te worden. Blijkbaar is het wel een tuttermanneke, hij sabbelt er graag op en wordt er ook wel rustig van. We hebben ook al gemerkt dat hij graag knus ingedekt ligt. Met een lakentje over hem en een beertje aan zijn hoofdje. Dat heeft hij van de mama mee, ik lig ook graag helemaal onder de wol, lekker warm. Het was al gauw tijd voor zijn verzorging, temperatuur, pampertje en deze keer mocht ik zelfs het kabletje dat zijn zuurstof meet verhangen. Het zijn slechts kleine dingen, maar door die kleine dingen voel je je wel meer betrokken. Zijn temperatuur was wat aan de lage kant zodat we hem nog onder een geitenwolleke gestoken hebben. Ik wou dat ik zelf ook zo'n geitenwolleke had... Na de verzorging kwam de dokter naar me toe om te melden dat ze hem in de loop van de namiddag toch zouden extuberen. Aangezien ik al rond 14u vertrokken ben, kon ik niet naar hem toe na de extubatie. Ik wist dus dat het bang afwachten was tot ik thuis een telefoontje kon doen om te horen hoe het gegaan is. De verpleegster wist me te vertellen dat het goed verlopen is en dat hij voor het moment stabiel is. Toch is het de eerste 24u afwachten om te kijken hoe hij erop reageert. Ik ben wel een beetje gerust gesteld, maar ik zal pas volledig gerust zijn als die 24u voorbij zijn. Het is nu 19u40 en ik popel al om straks rond 21u nog eens te bellen om te horen hoe Daan het doet. De nieuwsgierigheid naar zijn stemmetje is ook heel groot. De eerste dagen kan dit nog wat hees klinken doordat zijn stembandjes wat opgezwollen zijn door die andere tube, maar daarna kunnen we ten volle 'genieten' van zijn gehuil. Onze jongen heeft vandaag een grote stap gezet en hopelijk blijkt het een goede stap te zijn zodat er nog vele kleintjes kunnen volgen zonder een stap terug te zetten.
We zijn deze
middag eerst gaan eten bij oma en opa vis, daarna konden we rustig richting
ziekenhuis vertrekken terwijl de kindjes daar bleven. Ons ritueeltje begon van
zodra we aankwamen. Eerst afkolven en daarna tot bij Daan. Nu heb ik zelf de
vraag gesteld om te kangoeroeën. Met een bang hartje wachtte ik het antwoord
af; geen probleem. Eindelijk was het zover, ik kon Daan letterlijk in de
armen sluiten. Eerst nog wat verhuiswerk en verkleedwerk en dan gebeurde het. Zittend in de luilekkere strandstoel legde de
verpleegster hem op mijn blote huid. Onbeschrijfelijk hoe dit aanvoelde. Ik kan
het nog het beste vergelijken met wanneer je de eerste keer je baby op je buik
krijgt gelegd na een gewone bevalling. Enkel heb ik er een dikke 2 weken langer
op moeten wachten. Dat warme, tedere gevoel bleef maar duren en mocht voor mij
gerust nog langer duren. Hij heeft 1,5uur bij mij gelegen, maar die minuten
zijn zo snel om dat je er des te meer van geniet. Deze keer heb ik ook weer
zijn melkje gegeven terwijl hij bij mij lag. Het is niet hetzelfde als een
flesje geven of life borstvoeding geven, maar je krijgt als mama toch iets of
wat hetzelfde gevoel.
Ik verlang
al naar het volgende moment dat we mogen kangoeroeën. Spijtig genoeg zal dat
niet voor morgen zijn, maar hier komt dan wel het goede nieuws: als Daan een
goede nacht heeft gehad, zullen ze hem morgen extuberen. Die buis dat nu tot in
zijn longen loopt, zal er dus uit mogen. Deze zal dan wel vervangen worden door
een buisje dat slechts tot in zijn neusje zit (CPAP).Dit buisje zal er ook een tijdje in blijven
zitten. Stilletjes aan bouwen ze dit ook af, maar Daan zal zelf aangeven wat
hij aankan en wat niet.
Na het
kangoeroeën was er dan nog de verzorging; temperatuur meten, pampertje doen en
hem terug lekker onder het dekentje stoppen. Een mooie afsluiter voor een zeer
geslaagde dag.
Het was weer een druk bezette dag vandaag, maar dan gaat de
tijd tenminste wat vooruit. We zijn voor Andreas zijn verjaardag cadeautjes
gaan halen in Dreamland en terwijl we daar waren zijn we eens gaan informeren
achter een tweelingbuggy. Diegene die wij op het oog hadden stond juist aan 50%
korting wegens laatste stuk (toonzaalmodel). We hebben niet lang getwijfeld en
hebben ze dan maar direct meegenomen. Tegen dat we thuis waren was het al weer
14u en dan hadden we nog niet gegeten. Rap een sandwich gegeten en Andreas in
zijn bedje gelegd. Ondertussen kon ik nog eens een lekkere kaastaart bakken.
Als ik wou kon ik in de namiddag nog eens naar Daan gaan, maar ik gaf de
voorkeur om toch bij de andere kindjes te blijven. Zij hebben hun ook goed
geamuseerd. Puzzelen, kleuren, verkleden een beetje tv kijken, ik kan er toch
van genieten om ze zo bezig te zien. Toch verlangde mijn hartje ook naar Daan.
Tegen 19u20, voor de kindjes naar bed gaan, ben ik toch naar het ziekenhuis
gereden.
Aangekomen op neonato waren ze juist begonnen met de
verzorging van Daan. Ik werd er direct bij betrokken. Aangezien het de eerste
keer was, moesten ze me wel wat uitleg geven. Eerst wordt zijn temperatuur
gemeten en daarna wordt zijn pampertje gedaan. Dat laatste is echt niet simpel
als ze in een couveuse liggen. Vooral de schrik om hem pijn te doen zat er wat
in bij mij. Die beentjes zijn zo klein en van billetje kan je nog niet echt
spreken. Er komt redelijk wat bij kijken ook. Eerst handschoenen aandoen,
pampertje klaarleggen en een paar vochtige doekjes in de couveuse klaarleggen
en dan kunnen we beginnen. Als het andere pampertje uit is, moet je direct het
propere pampertje onder zijn poep steken en de vuile pamper in de hoek van de
couveuse leggen. Als hij alles zou onder plassen hebben ze ontzettend veel werk
om hem weer proper te leggen. Voorkomen is dus beter dan genezen! Als het
propere pampertje dan aan is, moet de vuile pamper, zonder vochtige doekjes,
gewogen worden. Zo kunnen ze goed volgen hoe vaak en hoe veel hij plast. Dan
pas kan de pamper in de vuilbak en de handschoenen uit. Eerst nog je handen
ontsmetten met alcogel en dan kan je terug met je handen in de couveuse.
Het was ondertussen tijd voor zijn melkvoeding. Ze hebben
hem bij me op schoot gelegd en dan het spuitje met 3ml melk aan zijn sonde
gehangen. Zo kon ik voorzichtig zijn melkje geven. Telkens 1ml en dan een paar
minuten wachten voor ik terug de volgende ml mocht geven. Dit alles gaf mij
zo'n onbeschrijfelijk gevoel... Ik denk dat ik kan spreken dat ik voor de
eerste keer een echt mama-gevoel heb gehad. Ik was zo blij dat ik toch nog
geweest ben. Ook al was ik pas thuis rond 21u45, dit gevoel kunnen ze me toch
niet meer ontnemen en hopelijk volgen er nog zo vele...
Soms heb je zo van die dagen dat je precies tijd tekort komt. Dat je zou willen dat je eventjes de klok zou kunnen stil zetten. Wel, vandaag was het zo'n dag. Het huishouden wordt nu grotendeels gedaan door de poetsvrouw, maar dit is slechts een fractie van al hetgeen dat moet gebeuren in een gezin. Deze voormiddag moesten we nog ons memobord gaan uithalen bij de winkel en Andreas had ook nog wat extra pyjama's nodig. Voor we deze boodschappen gedaan hebben, hebben we Andreas eerst bij oma mobi gezet. Zo kun hij rustig eten en dan zijn middagdutje doen. Je bent hierdoor al rap meer dan een uur kwijt en dan heb je 's middags nog niet gegeten. Om het ons zelf niet te moeilijk te maken, hebben we rap iets gegeten bij de Lunch Garden voor we naar het ziekenhuis zijn gereden. Na al deze boodschappen zet onze weg zich verder richting Daan. Hij lag er vrij rustig bij, maar dat kwam door de medicatie die ze hem toedienen om hem kalm te houden. Blijkbaar was hij deze nacht nogal temperamentvol en niet al te rustig. Waarschijnlijk wordt hij die buisjes in zijn neusje wat beu. Het goede nieuws is, dat ze zijn frequentie van het beademingstoestel voorlopig goed kunnen afbouwen. De verpleegster wist ons zelfs te zeggen dat hij, als hij zo verder doet, één dezer dagen waarschijnlijk geextubeerd zal worden. De kans is wel zeer groot dat hij dan aan een cpap beademing zal komen te liggen. Dit is niet zo ingrijpend als een intubatie. Het buisje loopt loopt dan slechts tot in zijn neusje in plaats van tot in de longen. Het geeft vooral een ondersteunende functie voor het ademen zodat hij niet alles vanaf nul zal moeten doen. Zijn melkvoeding via de sonde gebeurt nu ook 12 keer per dag. We hebben natuurlijk ook nog eens naar zijn gewicht gevraagd en vandaag was dat 1.045gram. Joepie, hij zit boven de kilo en dikt beetje bij beetje aan. Doe zo verder lieve Daan! Tussen ons bezoekje in was het natuurlijk ook tijd om af te kolven, maar daarna gingen we gewoon weer tot bij Daan. Ze vroegen me om te kangoeroeën, maar de tijd was te kort. De voorwaarde om te kangoeroeën is dat het minstens een uur duurt. Als ik dit had gedaan was het veel te laat geworden voor de andere kindjes. Mijn tijd om te kangoeroeën met Daan komt nog wel. Ik zou dit ook liever in alle rust en sereniteit willen doen, zonder de klok in de gaten te houden omdat we op tijd moeten vertrekken. Na ons bezoekje aan Daan zijn we nog ons boodschappen gaan uithalen bij Colruyt. Die Collect and Go is op deze momenten zo'n luxe en zo heb je toch op een kleine 10 minuten je boodschappen gedaan. Bij aankomst aan de naschoolse kinderopvang, kwam Rayanne al wenend aangelopen en pakte ze me stevig vast. Het schuldgevoel dat we later waren dan anders kwam bij mij al opborrelen. Als puntje bij paaltje kwam, vertelde ze me dat ze nog graag verstoppertje had gespeeld. Ik was dus niet te laat gekomen! Zo zie je maar dat je het als ouder moeilijker hebt om je kind in de opvang te laten dan je kind zelf. Om de avond af te sluiten zijn we nog een goede friet gaan halen bij de frituur en hebben we die gezellig onder ons geviertjes opgepeuzeld. Zo een drukke dag heeft dan toch nog z'n voordelen.
Vandaag nog eens een rustige dag om naar Daan te gaan. De grote kindjes naar school en onze kleine spruit bij oma en opa vis. Het is toch leuker om zo ontspannend te kunnen vertrekken in plaats van in alle zeven haasten. Toch moet ik nog altijd rekening houden met de uren dat ik moet afkolven, wat soms al eens de nodige organisatie vergt. Of ik moet hier thuis, bij één van de grootouders of in het kliniek kunnen afkolven. Als je kindje bij u is, kan je je gemakkelijk in de auto zetten, maar met afkolven gaat dit niet zomaar. Ik heb dan wel een afkolfapparaat met batterijen, toch moet ik rekening houden met de bewaring van de melk. Die moet onmiddellijk in de frigo gezet kunnen worden of in de vriezer. Als ik die op kamertemperatuur laat, kan ik ze weg gieten en dat zou ik echt zonde vinden. Deze keer heb ik dus in het kliniek afgekolfd in de daarvoor voorziene ruimte op het verdiep van neonato zelf. Daan lag er vandaag rustig bij en ademde ook heel rustig. De vorige dagen kon je zien dat hij het af en toe wat moeilijk had en meer hapte naar lucht. Het is moeilijk om te omschrijven hoor. Nu was hij regelmatiger aan het ademen zonder dat happen erbij. Ook hebben we al gemerkt dat hij precies liever op zijn buikje ligt, dan op zijn rugje. De verpleging heeft ook de gewoonte om na elke verzorging zijn muziekje op te zetten zodat hij na verloop van tijd weet dat als het muziekje speelt, de verzorging gedaan is en hij dus rustig kan verder slapen. Bij de verzorging van vandaag heb ik Daan rustig proberen houden. Dat doe ik dan door mijn beide handen op zijn buikje en beentjes te leggen zodat hij een gevoel van geborgenheid heeft. Toch werd ik even onwel van de warmte en een waarschijnlijk lage bloeddruk. Het was ondertussen ook al bijna middag waardoor mijn lichaam ook wel nood had aan de nodige suikers en calorieën. Na de verzorging zijn we dan ook gaan eten en terug huiswaarts gekeerd. De namiddag hebben we alle drie al slapend/rustend doorgebracht. Andreas in zijn bedje en mijn man en ik in de zetel. Eventjes genieten van alle stilte en rust kan toch deugd doen... Straks bel ik nog eens naar neonato om te horen hoe Daan de namiddag doorgebracht heeft. Dan ben ik weer gerustgesteld tot morgenvroeg en kan ik nu rustig in de zetel genieten van Grey's Anatomy. Een mens moet toch een beetje zijn gedachten eens kunnen verzetten om te kunnen blijven functioneren. En dat laatste is iets wat we zeker moeten blijven doen, we hebben hier tenslotte nog drie andere pagadders rondlopen die ook een goed functionerende mama en papa nodig hebben.
Joepie, vandaag hebben we ons niet verslapen en hebben we ons rustig kunnen klaarmaken voor school. In de voormiddag zijn we gewoon thuis gebleven, rustig onder ons. Het was niet de moeite om tot in Leuven te rijden om daar dan haastig te vertrekken om op tijd terug thuis te zijn voor de kindjes. Zo'n rustig voormiddagje doet wel eens deugd, zeker als je ook een dutje kan doen als Andreas in zijn bedje ligt. Bij thuiskomst van de andere kinderen, had Yari groot nieuws te vertellen. Hij had een pakje mee voor Daan, maar eigenlijk ook voor mama, zo zei hij. Nieuwsgierig als ik ben, zeker als het om pakjes gaat, deed ik zijn boekentas open. Yari heeft er dan zelf het pakje uitgehaald en aan mij gegeven. Ze hadden met de ganse klas een mooi knutselwerkje gemaakt om omhoog te hangen. Een soort mobieltje met beertjes en flesjes die aan een maan hangen. Ze hebben dat echt heel mooi gedaan en ik apprecieer zoiets enorm. We hebben het dan ook meegenomen naar het ziekenhuis om aan Daan te laten zien. Omdat ze de plaats hadden en omdat Yari er ook wel redelijk enthousiast over vertelde tegen de verpleging, hebben ze het naast de couveuse omhoog gehangen. Vandaag was ook wel een moeilijke dag voor mij. Ik weet niet wat het was, maar de ganse dag zat ik wat met de krop in de keel. Zelfs toen we Yari zijn brilletje lieten aanpassen bij de brillenwinkel zat ik al in de auto met kleine traantjes in de ogen. Als dan de verkoopster (een mama van een vriendinnetje van Rayanne) nog eens goede moed komt wensen en sterkte, vloeien de traantjes des te meer. Ook heeft ze me proficiat gewenst net zoals de juf van deze morgen op de bus. Dat woordje 'proficiat' is moeilijk te verteren voor mij. Bij een normale bevalling doet het plezier om dat te horen, maar nu weet ik zelf niet goed hoe ik me erbij moet voelen. Inderdaad, ik ben terug mama geworden en dat is inderdaad iets om te vieren, maar de manier waarop ik mama ben geworden had ik me wel anders voorgesteld. Ik neem niemand iets kwalijk, ik zou zelf ook proficiat wensen als iemand bevallen is, maar ik heb nog wat tijd nodig om aan dat woordje te wennen denk ik. Langs de andere kant doet het ook wel deugd om 'proficiat' te horen. Tenslotte dient een moederschap gevierd te worden, ondanks eventuele problemen die erbij komen kijken. Zeker de kaartjes die ik al toegestuurd heb gekregen doen veel deugd. Ze staan hier één voor één op de vensterbank en zullen waarschijnlijk pas verdwijnen in Daan zijn doos als hij thuis is. Het zijn allemaal kleine dingetjes waar ik me nogal aan hou; kaartjes, tekeningen en knutselwerkjes van de kinderen. Toch moet je ergens de grens trekken wat je wel en niet kan bijhouden. We hebben niet oneindig veel ruimte om alles te stockeren en een hobbybox zit al gauw vol. Het bezoek aan Daan was vandaag dus eerder een blitzbezoek vanwege de kinderen die erbij waren. Enkele minuutjes naar Daan kijken volstaat voor hen en daar hebben zowel mijn man als ikzelf alle begrip voor. Wij hebben morgen nog tijd genoeg om van Daan te genieten en zo kunnen we toch de nodige tijd vrijmaken voor alle vier onze kapoenen.
Het was al lang geleden, maar we zijn er in geslaagd om ons deze morgen te verslapen. Andreas had zijn flesje gehad rond 5u45 en dus kruipen we nog lekker onder de wol tot de wekker gaat om 7u. Maar als je de wekker afduwt en geen snooze functie meer hebt, dan verslaap je je nogal rap. Rond 7u30 zijn we dan wakker geschoten en dan is het natuurlijk alle hens aan dek om iedereen op tijd klaar te krijgen tegen 8u20. Als je met twee bent, dan gaat dat nog redelijk goed. Aangezien er in de voormiddag iemand ging langskomen om alle papieren in orde te brengen voor de dienstencheques, ben ik alleen naar het ziekenhuis gereden. Daar aangekomen was het natuurlijk weer eerst afkolftijd voor ik naar Daan gaan kijken ben. Ik heb de vraag gekregen om te kangoeroeën vandaag. Omdat dat iets is wat ik voor de eerste keer liever in het bijzijn van mijn man doe, heb ik vriendelijk, maar met pijn in het hart afgewezen. Dat is zo'n moment waarvan ik vind dat je dat voor de eerste keer met twee moet beleven. Geen getreur, ik heb hem wel op mijn schoot gehouden gedurende mijn aanwezigheid. Tegen de middag was het weer onze weg richting thuis verder zetten. De poetshulp kwam namelijk voor de eerste keer. Het is toch raar, zo iemand in huis hebben rondlopen en werken terwijl je zelf bijna niets doet. Die mensen zijn dat nu wel gewoon, maar ik niet. En al zeker niet om mijn werk uit handen te geven. Op dat vlak ben ik soms nogal een neurootje en heb ik zo mijn vaste gewoontes. Toch gebied de eerlijkheid mij om te zeggen dat het heel goed meegevallen is. Ze heeft alles kunnen kuisen en had zelfs nog wat tijd over om wat andere kleine dingen te doen. Het was echt wel een namiddag van rust voor ons. Bart kon in de stad alles in orde gaan brengen en ik heb lekker ik de zetel mijn boekje verder gelezen (Marleen Temmerman; Bekentenissen uit de onderbuik). Een dun boekje met allerlei korte verhalen over wat er in een gynaecologische praktijk al kan voorvallen. Een boekje dat ik gekregen heb van mijn schoonzus en het is een echte aanrader! Vandaag zullen de meeste geboortekaartjes wel toegekomen zijn veronderstel ik. Daarom een foto op mijn blog en eveneens het tekstje waar ik al eerder van sprak dat op de binnenkant staat:
'Je komst verliep niet zoals het hoort, maar daar heb jij je niet aan gestoord. Al ben je nu nog klein en fijn, je hebt al bewezen een vechtertje te zijn. Je broers en zus zijn oh zo blij, want er komt weer een ravottertje bij.'
Morgen gaan we nog eens naar Daan met de andere kindjes. Dit zullen we voortaan elke woensdag doen, zodat we ze er toch zo vaak mogelijk bij betrekken zonder dat ze het gevoel krijgen dat Daan nu voorrang krijgt. We zien elk van onze kinderen even graag, met elk hun beperkingen en elk hun talent. Het is niet altijd even gemakkelijk om deze aandacht te verdelen, maar we doen ons best en ik ben er zeker van dat onze kinderen weten dat we zielsveel van hun houden!!
De kindjes zijn deze morgen goed vertrokken naar school. Niet veel later zijn wij richting oma mobi gereden. Andreas moest daar immers nog afgezet worden alvorens we onze trip richting ziekenhuis konden verder zetten. Nog eventjes melk afkolven bij oma en dan richting ziekenhuis. Aan de receptie van neonato is het altijd bang afwachten of we direct binnen mogen of niet. Deze keer was er geen belet en konden we direct naar Daan. Eerst nog even de jassen en tassen in de locker zetten, de schorten aandoen en de handen grondig wassen. Het is een hele boterham voor je binnen mag, maar het wordt al snel routine. Nog eens nakijken of het fototoestel in het etuitje aan de broeksriem hangt en dan richting box6. Daan ligt heel vredig te slapen en doet het goed. Beetje bij beetje wordt zijn buikje terug minder dik, wat goed nieuws is. Voor de rest is alles zowat hetzelfde gebleven. Al rap komt de verpleegster vragen of het al lang geleden was dat ik hem nog eens op schoot heb gehad. Dat was toch al geleden van donderdag 28 januari 2010. 'Slechts' 3 dagen, maar voor een mama is 3 dagen je baby niet kunnen pakken wel lang hoor. Al gauw werd er een tweede verpleegster bij gehaald om Daan op mijn schoot te leggen. De traantjes waren deze keer eerder beperkt. Het voelt heel goed, maar de eerste keer blijft toch de speciaalste keer. We hebben genoten van dat moment, zowel ik als papa als Daan. Eventjes genieten van ons drietjes, in een rustige omgeving, zonder gestoord te worden. Uiteindelijk heeft hij 1u15 op mijn schoot gelegen. Dat lijkt lang, maar het is toch rap voorbij als je zo intens kan genieten... Eens terug in zijn couveuse, hebben we weer eens afscheid moeten nemen. Dat is iets wat we de komende weken wel vaker zullen doen en eigenlijk creëer je zelf ook een gewoonte hierin. Nog even dag zeggen en dan het doekje dat op zijn couveuse ligt naar beneden laten. Zo ligt hij weer rustig in een donkerdere ruimte wat hem alleen maar kan bekoren. Ze zeggen dat als je zwanger bent, je niet in de felle zon mag liggen met je blote, bolle buikje omdat je baby dat niet goed verdraagt. Bij Daan is dat juist hetzelfde; hij ligt ook liever in een knusse, niet al te felle ruimte. Dat is volgens mij ook de reden waarom in de box zelf de lichten meestal gedimd zijn. Terug bij oma mobi was het alweer tijd om af te kolven en dan terug richting thuis. De kindjes nog even gaan afhalen bij de opvang en de gewone gang van zaken kon weer van start. Het is soms wel eens druk met dat heen en weer gerij, maar je past je aan de situatie aan en je merkt dat je op zo'n momenten toch wel tot redelijk wat in staat bent.
Vandaag was het dan zover. De dag voor de andere kindjes. We zijn al in de voormiddag naar de binnenspeeltuin 'De Gabber' vertrokken omdat het er dan kalmer is. Het duurde niet lang voor de jassen, pullen en schoenen uit waren. Een stickertje kopen om op de t-shirt te plakken en ze konden gaan spelen. Andreas mag nog niet in het grote speelgedeelte binnen, maar kon zijn hartje ophalen in het baby/peuterhoekje. Als hij niet 2u lang in zijn koets moet blijven zitten, is ons manneke content. Gewoon wat rond kruipen en interactie zoeken met de andere kindjes en zijn voormiddag is weer goed. Yari en Rayanne daarentegen zijn wat aan de wildere kant. Roepen, achter elkaar lopen, fietsen,... en af en toe eens aan tafel iets komen drinken. Wie mij een beetje kent, weet dat eten niet veraf is. Een portie gemengd (kaas/salami) kon er dus zeker niet aan ontbreken. Daar nog wat mosterd bij en lekker smullen maar. Dat weten de kindjes ook te appreciëren, zelfs Andreas. Terug naar huis gaan, is dan natuurlijk minder plezant, maar ze hebben niet geprotesteerd. Ik denk dat ze vooral ook moe waren van al dat geloop en gespeel. De namiddag thuis is dus ook heel rustig verlopen. Terwijl ik een dutje kon gaan doen samen met Andreas, hebben Yari en Rayanne zitten puzzelen. Zo zie je maar dat het zelfs met drie kindjes in huis ook wel eens rustig kan zijn. Het telefoontje naar het ziekenhuis mocht vandaag natuurlijk ook niet ontbreken. Met Daan was alles goed. Zijn maagsonde hebben ze terug afgezet omdat er geen maagsappen meer uitkomen, maar ze houden zijn buikje wel in de gaten. Voor de rest was hij heel rustig en heeft hij goed geslapen. Het kriebelt toch al weer om morgen terug een bezoekje te brengen. Yari, Rayanne en Andreas hebben volgens ons echt genoten van onze aanwezigheid. Eens niet bij oma en opa, maar bij mama en papa voor de ganse dag. Vanaf nu zullen we dus elk week-end zo doorbrengen. Eén dagje gaan we naar Daan en de andere dag is voor de andere drie kindjes. En terwijl hebben we zelf ook nog een beetje rust, want zo heen en weer rijden kruipt wel wat in de kleren hoor! Nu liggen ze alle drie in hun bedje na een verhaaltje van Jip en Janneke en kunnen ze lekker dromen over de leuke dag die ze vandaag gehad hebben.
Vandaag rustig wakker geworden rond 5u45 door een hongerig kereltje. Oké, tijd voor de papa om een flesje te geven en tijd voor de mama om af te kolven. Al een geluk dat we nog geen half uurtje later onze slaap kunnen hervatten. Een kleine 2 uur later is iedereen wakker geworden. Nog even allemaal gezellig bij mama en papa in bed wat ravotten en knuffelen. Wel voorzichtig hoor, want mijn buik is nog redelijk gevoelig als het aankomt op stompen en duwen. Bij het boven komen, zien we onze 'taak' al klaar liggen; de geboortekaartjes. Eigenlijk hebben we deze de eerste dagen bewust wat uitgesteld. We wisten zeker de eerste dagen niet goed of we er direct zouden sturen of toch nog even afwachten. We hebben de tweede optie gekozen; even wachten. Ik denk dat het zo'n 3 dagen na de geboorte zal geweest zijn dat we besloten hebben om ze te bestellen en op te sturen. Eergisteren zijn we ze dan gaan afhalen bij de doopsuikerwinkel zodat we er konden aan beginnen. Op het gemakske de adressen op de enveloppen schrijven, postzegel erop en dicht kleven. Origineel hadden we een ander gedichtje in gedachten, maar aangezien Daan zo vroeg gekomen is, was dat niet meer toepasselijk. We hebben de dag van de geboorte dan maar zelf een tekstje bedacht. Het is nog afwachten welk, want eerst moeten de kaartjes toegekomen zijn en dan zal ik een foto van het kaartje en van de tekst hier op de blog plaatsen. Oma en opa vis stonden rond 12u al paraat aan de deur om voor de zoveelste keer te babysitten. Bedankt hoor oma en opa vis!!! Aangezien we geen fototoestel meer hebben, zijn we dat maar eerst gaan kopen. Je wilt namelijk geen enkele dag overslaan zonder een foto te hebben getrokken. Dat is ook één van onze nieuwe voornemens; veel meer foto's trekken van al de kindjes. Ook op de gewone dagen, wanneer je geen speciale uitstap doet of wanneer er geen speciale gebeurtenis is. Een foto is een beeld, dat soms meer zegt dan woorden en die je herinneringen opfrissen. Je bekijkt ze en hebt dan een Aha-erlebnis moment. Alles komt terug door die ene foto. Om naar Daan te gaan moesten we toch eventjes wachten. Ze waren juist een katheter in zijn hoofdje aan het prikken. Omdat dat zo'n akelig zicht is voor de ouders, hebben ze liever dat je er even niet bij bent. Voor ons geen probleem hoor, eventjes naar de cafetaria iets gaan drinken en de tijd is alweer om. Ondertussen stonden mijn borsten al goed bol en moest ik echt wel gaan afkolven. Op neonato hebben ze een aparte ruimte waar je dit kan doen. Spijtig genoeg waren die plaatsjes al bezet. Het zal waarschijnlijk het rush hour geweest zijn voor al de mama's. Ik vind op alles een oplossing, dus heb ik maar gewoon bij de couveuse van Daan gekolfd. De verpleegster heeft een scherm gezet zodat we toch wat privacy hadden. Eigenlijk was het wel raar, afkolven terwijl je je kindje daar zo ziet liggen. Maar ik heb ook gemerkt dat het een goede stimulans is voor de melkproductie. Zeker voor herhaling vatbaar!! Daan doet het vandaag goed. Ze hebben hem gisterenavond op zijn buikje gelegd waar hij rustiger van geworden is. Zijn buikje is al wat minder opgezwollen, maar we blijven afwachten. Deze morgen heeft de verpleegster zijn oogjes gespoeld omdat ze vuil waren. Hij lag er veel rustiger bij dan gisteren. We hebben hem dan ook rustig laten slapen. Op de stoel zitten en genieten van de rust van je kindje. Wat wil een mama nog meer? Hem zo zien liggen maakt het vertrekken aangenamer. Thuis waren de kinderen al goed aan het spelen met oma vis. De kleinste pagadder had het leuk bij opa vis op de schoot. Het is verdomd moeilijk om al de kinderen nu de nodige aandacht te geven. De kerk in het midden houden is niet simpel als er geen problemen zijn, maar nu lijkt het soms onmogelijk. We doen ons uiterste best om iedereen de nodige aandacht te geven die de verdienen en ik denk dat ze dat wel merken. Daarom hebben we besloten om morgen niet naar Daan te gaan, maar eens samen met de kinderen naar de binnenspeeltuin 'De Gabber'. Een volledig dagje al de aandacht terug voor hen. Vanavond bel ik nog eens om te horen hoe het gaat met Daan en morgen zullen er ook wel een paar telefoontjes gebeuren, maar morgen wordt vooral een dag met de kinderen rondom ons.
Gisteren voor de eerste keer terug in mijn eigen bedje wakker geworden. Zalig... Wakker worden door het gejammer van Andreas omdat hij honger had. Aangezien ik hem nog niet mag pakken de eerste weken, moest Bart nog steeds het flesje maken en geven. Ondertussen kon ik wel kolven voor Daan. Een beetje later waren de grootste kapoenen ook al wakker en was de stilte hier in huis al rap verdwenen. Rap klaarstomen in de badkamer om daarna een lekker ontbijt en spek en eieren te eten. Made by de Papa. Boekentasjes klaar en wachten op de bus om dan lekker te gaan spelen op school. Tegen de tijd dat Yari en Rayanne vertrokken waren, werd Andreas weer moe en hebben we hem in zijn bedje gestoken. Nu had ik een rustig moment om eens een telefoontje te doen naar neonato om te horen hoe Daan zijn nacht was. Die telefoontjes zullen hier wel routine worden. Daan heeft een goede nacht achter de rug en was stabiel. Meer hoefde ik niet te horen. We zijn na het dutje van Andreas richting oma vis gereden zodat we dan rustig naar Daan konden gaan. Daar aangekomen (het was ondertussen al de namiddag voorbij) waren er al een paar zaken verandert. Zijn buikje zat wat opgezwollen waardoor ze een maagdrainage hebben gestoken. Ook het geven van melk wordt weer eventjes uitgesteld. Ze willen de darmpjes niet te veel belasten. Door dit alles hebben ze ook zijn beademingstoestel terug wat hoger moeten zetten. Waar dit de dag voordien nog 32 slagen was, is het nu terug 40. Zo zal het wel een paar weken gaan. 2 stappen vooruit en een klein stapje achteruit. 'Zolang we maar op onze weg blijven zit het allemaal goed', dat zijn de woorden van een verpleegster die bij Daan staat. Toch is het niet plezant om hem zo te zien. Je zag dat hij pijn had en dat hij het heel ongemakkelijk had. Met mijn handen op zijn beentjes en zijn hoofdje, werd hij wel wat rustiger. Ik vond het heel frustrerend dat ik niet meer kon doen dan dat. De verpleegster heeft me dan ook verzekerd dat ik al meer dan genoeg doe en dat ik hem zo toch wat rust geef. Uiteindelijk hebben ze wel nog wat pijnmedicatie gegeven. Hem zo terug 'achterlaten' terwijl hij met zijn armpjes en beentjes zat te sjotten was echt niet leuk. Eens thuisgekomen, wilden we natuurlijk naar onze foto's kijken en deze op de pc zetten. Nergens een fototoestel te vinden. We zijn dat toestel dus vergeten op neonato vergeten. Hoogst waarschijnlijk bij de wasbakken waar je de schorten terug moet uitdoen. Dan maar bellen naar neonato om te horen of ze daar een toestel gevonden hadden. Het antwoord was negatief. Ze hebben zelfs de vuilbakken waar de schorten in zitten leeg gehaald, maar het heeft niet mogen zijn. Ons toestel is dus weg, gewoon weg!! Ik verschiet ervan dat dit gebeurt op zo'n afdeling. Tenslotte komen daar enkel de ouders en familieleden die ook problemen hebben met hun kindje. Het toestel zelf is nog van het minste, dat haal je gewoon opnieuw, maar die foto's. Het ergste van al is dat ik de foto kwijt ben van toen ik Daan voor de eerste keer op mijn schoot heb. Ik vind het zo jammer en zit nog met een brok in de keel als ik er maar aan denk. Al een geluk dat ik de andere foto's al op de pc gezet heb, maar die ene foto zal ik nooit meer terug zien...
"Eindelijk" was het zover. Het moment waar je zo naar uitkijkt en tegelijkertijd zo lang mogelijk wilt uitstellen. 28 januari 2010 en ik mag/moet naar huis. Blij dat ik terug naar huis kan. Naar mijn gezinnetje, mijn eigen stekje, mijn THUIS. Langs de andere kant behoorlijk droevig; ik moet Daan achter laten. Hij is daar in goede handen en kan nergens beter zijn, maar het voelt raar om te weten dat je niet onder hetzelfde dak zal liggen. Voor het vertrek naar huis, moet ik hem toch nog eens gedag zeggen. De verbazing was groot toen ik 10 minuten later de vraag kreeg of ik hem eens wou pakken. Ja, je leest het goed! Ik mocht hem op schoot nemen!! Dat gevoel wanneer ik hem vast had, was zo intens, moeilijk te verwoorden. Ook al lagen er veel dekens, draden, buizen en een kussen in de weg, toch gaf het zo'n hartverwarmend gevoel dat je hem nooit meer zou willen afgeven. En dan komt het moment dat hij terug in de couveuse moet. Je weet dat je dan weer eventjes moet wachten op nog zo'n moment. Op neonato kan ik er namelijk niet van uitgaan dat ik hem vanaf nu elke dag zal mogen pakken. Alles hangt af van hoe hij het doet en hoe prikkelbaar hij op dat moment is. Het uur van afscheid naderde. Met een brok in de keel en water in de oogjes moest ik 'afscheid' nemen van onze kleine Daan... Onderweg naar huis zijn nog vele traantjes gevloeid, maar het opgetogen gevoel om de andere kindjes terug in de armen te sluiten kwam snel opduiken. Bij het oprijden van de oprit weer zo'n tweestrijd; Blij om de andere kindjes te zien, triest om thuis te komen zonder Daan. Ik ben heel erg blij om terug thuis te zijn bij mijn gezinnetje, maar zolang Daan niet thuis is, is dit gezinnetje hier nog niet compleet.
Eindelijk, vandaag is het woensdag en komen de kindjes nog eens langs. MAAR deze keer niet alleen voor mama, maar ook voor hun nieuwe broertje Daan. De reden dat we toch een paar dagen gewacht hebben is simpel. Daan werd in het begin beademt door een machine dat nogal trilt en waardoor het er akelig uitziet. Ook kreeg hij verdovende middelen zodat hij er wat levensloos uitzag. Bijkomend nog eens dat de eerste dagen toch kritiek zijn, hebben we het bezoekje van de kindjes wat uitgesteld. Vandaag krijgt Daan geen verdovende middelen meer en ligt hij aan een beademingstoestel met soepele buizen. Dit toestel trilt niet en geeft Daan de kans om zelf mee te ademen. Het toestel reageert op Daan zijn ademhaling. Je kan dus zeggen dat Daan het toestel stuurt, maar dat het toestel nog wel de nodige ondersteuning geeft. De medicatie om zijn bloeddruk op pijl te houden is ook gestopt. We gaan dus de goede kant op en de kritieke periode is voorbij. Toch blijven we op onze hoede, want met zo'n prematuurtjes is het vaak 2 stappen vooruit en één stapje terug. Bij aankomst op neonato kregen de kindjes een mondmaskertje en een schortje omgedaan. Ze leken wel 2 kleine mini dokters. Dan de gang door naar de box waar Daan ligt. Ons Rayanne had redelijk wat vragen en onze Yari heeft het allemaal op zich laten afkomen. Zijn vragen zullen later wel komen. Rayanne wilde weten voor wat welk buisje diende en hoe hij in de couveuse is geraakt. Waarom die machines daar staan en wat die deden. De verpleger moest soms wel eens helpen, want ook mama's kunnen niet al de antwoorden weten op zo'n vragen. Yari mocht dan ook eventjes helpen. Hij mocht de thermometer aangeven en daarna mocht hij de ontsmetting op het compresje doen om de thermometer proper en steriel terug weg te steken. Rayanne heeft wat melk mogen geven. Ze doen de melk in een miniem spuitje en via een infuus wordt dat dan ingespoten. Dat vond ze wel plezierig om te doen. Daarna vroeg ze wel om terug weg te gaan. Ik denk dat de drukte haar een beetje te veel werd. Bij afloop hebben ze nog elk een spuit gekregen en een hoofddoekje. Rayanne heeft nog 2 mini pampertjes gekregen voor haar poppen. De tekeningen die ze gemaakt hadden, hangen nu omhoog naast Daan zijn couveuse. Zo kunnen we er toch een gezellig en knus plaatsje voor maken, want hij zal er nog lang moeten vertoeven.
Bij het begin van borstvoeding is het altijd de vraag of het wel goed op gang zal komen. Zeker als je moet afkolven zonder dat je kindje aanwezig is, is het niet altijd evident. Maar met goede moed ben ik eraan begonnen. De verpleegsters hier op de afdeling verschoten er al gauw van hoeveel melk ik de eerste dagen al had afgekolfd. Goed geluk misschien? Bij Daan is het zo dat ze mijn moedermelk invriezen tot hij ze nodig heeft. Hij heeft gisteren (25-01-2010) voor de eerste keer 1ml melk gekregen en dit zal hij zo'n 6 keer per dag krijgen. Ik had direct zo'n 25ml afgekolfd waardoor ze ook deze hoeveelheid hebben ingevroren. Er gaat dus redelijk wat verloren. Hij krijgt nu al melk, maar dat is vooral voor de darmpjes te laten wennen. Naarmate hij ouder wordt zal hij meer melk krijgen via een infuus. Ondertussen kolf ik al zo'n 100ml af, wat heel veel is voor ons bazeke. Een kindje dan enkele dagen oud drinkt bijlange zoveel nog niet! Maar omdat ik nu al maar elke borst 5 minuten afkolf, mag ik niet afbouwen. Ik moet dus blijven afkolven tot ik in totaal 100ml à 110ml heb in een grote fles en daarna deze hoeveelheid verdelen over 3 kleinere flesjes. Dan kunnen ze het in porties van ongeveer 30ml invriezen. Zo gaat er het minste verloren. Mijn wekker hoef ik 's nachts ook al niet meer te zetten om af te kolven waardoor ik terug wat langer kan slapen. Dat doet deugd! Nu kolf ik wel af met plezier, maar doordat ik mijn melk zo moet zitten te verdelen wordt ik wel een echte melkmachine. Positief bedoelt dan. Het enige wat we nu thuis gaan moeten aanpassen is de vriezer. Hier op neonato hebben ze 2 schuiven voorzien voor mijn ingevroren melk, maar omdat er nog niet zoveel van genomen wordt, zullen die schuiven rap vol zitten. Thuis zal ik dus plaats moeten maken in de vriezer zodat ik daar ook kan gaan stokkeren. Misschien een bordje maken voor op de kleine vriezer beneden: "Voorbehouden voor Daan". Doordat het afkolven zo goed lukt, sterkt het mij wel om er voor te gaan. Ik kan me niet inbeelden hoe ik me zou voelen moest dit nu ook niet goed lukken...
Ik ben gisterenavond niets meer komen schrijven omdat ik gewoon de fut niet meer had. Het is een zeer vermoeiende dag geweest gisteren met bezoekjes, maar ook de weerslag op mijn lichaam van de dag ervoor. Ik voelde me toen zo goed dat ik waarschijnlijk net iets te veel heb gedaan. En dat heb ik geweten! De kindjes zijn nog eens langs geweest samen met papa, oma en opa vis en opa mobi. Ze hebben elk een knuffeltje mogen kiezen voor Daan. Oma zal die dan wassen en dan kan die bij Daan in de couveuse liggen. Zo wordt het toch iets of wat zijn bedje en krijgt hij misschien niet het gevoel dat hij in het ziekenhuis ligt. Je probeert zoveel mogelijk die geborgenheid mee te geven, maar als je kindje in de couveuse ligt is dit niet de gemakkelijkste opgave. Alle beetjes helpen natuurlijk wel voor onze kleine Daan. Op het moment dat de kindjes mijn kamer binnen kwamen, was ik juist aan het afkolven. Bij Andreas heb ik dat nooit gedaan en dus stonden ze nogal verwondert te kijken naar dat apparaatje en mijn borsten. De vraag kwam al gauw van de dochter: "mama, wat ben jij aan het doen?" Ik heb ze dan proberen uitleggen dat Daan nog te klein is om aan de borst te drinken en dat ik het daarom in de flesjes moet bewaren voor als hij groter is. Met mijn antwoord hebben ze allebei genoegen genomen, want niet veel later kwam de vraag of ze naar tv mochten kijken. Kinderen blijven kinderen hè. Het afscheid als ze terug moesten vertrekken viel weer zwaar. Meestal komen de traantjes als de de deur uit zijn. Even alles laten vloeien en dan kunnen we er weer tegenaan. In de namiddag zijn mijn broer en schoonzus ook nog eens binnen gesprongen. Zij hadden ook leuke pakjes mee voor Daan. Onder andere een beertje dat muziek maakt voor in zijn couveuse te leggen als hij wat groter is. Nu zouden dat nog te veel prikkels zijn voor onze jongen. Dat ze eens wilden gaan kijken hoefde ik geen twee keer te vragen. De routine van het handen wassen enzo kenden ze nog van bij hun eigen kindjes. Ze wisten dan ook wat ze konden verwachten met al die draadjes en kabeltjes. Toch had ik het vermoeden dat ze onder de indruk waren van hoe klein hij eigenlijk wel is. Op foto toont hij groter en minder fragiel dan in werkelijkheid. Die avond ben ik zelf ook nog eens tot bij Daan geweest. Ik moet hem toch een goede nachtrust toewensen. Daar zal ik het waarschijnlijk wat moeilijker mee hebben als ik terug naar huis mag. Maar dat zien we dan wel weer. Tijdens mijn bezoekje aan ons lieve jongen hebben ze hem ook eens gemeten. Dat durfden ze de eerste dagen nog niet doen omdat hij het moeilijk had om terug te herstellen nadat ze zo met hem bezig zijn geweest. Ze hebben de hielprik afgenomen bij hem en dan moeten ze de lengte ook doorgeven. Ik was eigenlijk wel heel benieuwd hoe klein hij nu werkelijk is. Zijn hoofdomtrek is 24,5cm en hij meet 37,5cm. Als jullie een lat erbij nemen kan je je visueel voorstellen hoe klein hij is. Ik bedacht direct dat mijn dochter zelfs poppen heeft die groter zijn als Daan. Het geeft toch een gevoel van verbazing om te zien dat zo'n klein mensje al zo kan vechten voor het leven. Kindjes die zo vroeg geboren worden, moeten wel vechtertjes zijn! Het verbazendste van alles was dat zijn saturatie (zuurstof) de hoogte in ging op de momenten dat ik er tegen praatte. Hij merkt dus echt wel dat zijn mama bij hem aanwezig is en dat hij deze lange tocht in het begin van zijn prille leventje niet helemaal alleen moet klaren.
Vandaag zijn mijn man en mama met de kindjes een bezoekje komen brengen. Je kunt je niet voorstellen wat een opluchting en wat een gevoel van zaligheid die gezichtjes bij mij teweeg brachten. De eerste vraag van Yari was natuurlijk waar zijn broertje is. We hebben hem en Rayanne proberen uit te leggen dat hij in een andere kamer ligt, maar we weten niet goed hoeveel ze hiervan verstaan. Ons Rayanne haar gezicht vertrok een beetje toen we vertelde dan Daan niet mee naar huis zal gaan als ik naar huis mag. Ze heeft niets gezegd, maar als moeder merk je aan je kindje dat ze er toch droevig van werd. Spijtig genoeg moeten onze kindjes nog even wachten tot ze een bezoekje mogen brengen aan Daan. Waarschijnlijk zal dat pas voor woensdag zijn, maar alles hangt er natuurlijk vanaf hoe Daan het doet. Zolang hij nu stabiel blijft is het in orde, maar dat is voor ons klein vechtertje niet vanzelfsprekend. Hij doet enorm zijn best, maar het blijft nog wat zoeken naar de juiste beademing. De tekeningen die de oudste kindjes gemaakt hadden voor mij hangen hier aan de muur. Het deed hen kennelijk plezier dat ik ze omhoog gehangen had. Voor mij betekenen die tekeningen ook veel en ze zullen dan waarschijnlijk ook belanden in de doos met herinneringen. Ze zijn niet lang gebleven omdat mijn man sinds vandaag ook ziek geworden is. Eveneens oma en opa vis liggen nu ziek in hun bed. Nu zijn de kindjes genezen en nu worden de grote mensen ziek. Wat gaan we nog allemaal op ons dak krijgen! Het ergste van dit alles is dat ik van hieruit niets kan doen. Ik wil helpen, maar ik kan niet. Ik moet lijdzaam toekijken hoe mijn man alles geregeld krijgt en hoe hij op dit moment afziet. Hij is vandaag nog niet tot bij Daan geweest en hij zal vandaag ook niet tot bij Daan gaan. Dat risico nemen we niet. Ik kan met niet inbeelden hoe moeilijk dit voor hem moet zijn. Ik ben daarnet een bezoekje gaan brengen bij Daan en heb hem verteld dat zijn papa ziek is. Ik ben er zeker van dat Daan het wel zal begrijpen dat zijn papa eens niet langs komt. De foto's die ik getrokken heb, heb ik al doorgestuurd zodat hij Daan vandaag toch ook kan zien. Tijdens mijn bezoekje aan Daan begon alles pas echt door te dringen. Je begint alles op een rijtje te zetten en het besef dat het niet langer had moeten duren voor zowel mezelf als voor Daan wordt nu pas groter. Die bewuste nacht weet ik nog dat ik om 23u30 uit de kamer op de brancard werd gereden om met de ambulance naar Gasthuisberg gevoerd te worden. Daan is geboren met een keizersnede om 0u40. Dat is al een goed uur na mijn vertrek uit het Heilig Hart ziekenhuis! Zou ons leven dan echt aan een koordje van enkele minuten hebben gehangen? Het is een vraag die ik niet zo durf stellen aan de dokters, maar misschien zou ik het beter wel doen. Ach, ik weet het niet, misschien maar beter als ik wat in het ongewisse blijf hierover. We zullen nog wel zien, misschien vraag ik het nog wel, misschien ook niet. Nu genieten we van elke dag die komt met Daan en de andere kindjes. En zo draait het leven maar door.
Het was vandaag de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen. Rond 10u ben ik daar ongeveer toegekomen zodat het alweer tijd was om af te kolven. Soms lijkt het wel alsof ik niets anders te doen heb, dan voor melk te zorgen... Maar ik doe het met plezier hoor! Tijdens het afkolven heb ik naar het ziekenhuis gebeld om te horen of ze Daan nu hebben kunnen extuberen. Het antwoord was negatief. Het tweede deel van de nacht was hij wat onrustiger en hadden ze wat van de drukken van zijn beademing moeten opdrijven. Daarom wilden ze het nog even uitstellen. Ergens wel een opluchting, want ik had er wel wat schrik voor. Het blijft een grote stap voor ons ventje, maar ze zal toch eens moeten gezet worden. Na het telefoontje nog rap even naar de winkel voor wat vers fruit en brood en dan weer richting ziekenhuis. Ik denk dat ik dat traject nog ga missen eens Daan thuis is...
Vandaag nog eens een rustige dag om naar Daan te gaan. De grote kindjes naar school en onze kleine spruit bij oma en opa vis. Het is toch leuker om zo ontspannend te kunnen vertrekken in plaats van in alle zeven haasten. Toch moet ik nog altijd rekening houden met de uren dat ik moet afkolven, wat soms al eens de nodige organisatie vergt. Of ik moet hier thuis, bij één van de grootouders of in het kliniek kunnen afkolven. Als je kindje bij u is, kan je je gemakkelijk in de auto zetten, maar met afkolven gaat dit niet zomaar. Ik heb dan wel een afkolfapparaat met batterijen, toch moet ik rekening houden met de bewaring van de melk. Die moet onmiddellijk in de frigo gezet kunnen worden of in de vriezer. Als ik die op kamertemperatuur laat, kan ik ze weg gieten en dat zou ik echt zonde vinden. Deze keer heb ik dus in het kliniek afgekolfd in de daarvoor voorziene ruimte op het verdiep van neonato zelf. 
Ik ben gisterenavond niets meer komen schrijven omdat ik gewoon de fut niet meer had. Het is een zeer vermoeiende dag geweest gisteren met bezoekjes, maar ook de weerslag op mijn lichaam van de dag ervoor. Ik voelde me toen zo goed dat ik waarschijnlijk net iets te veel heb gedaan. En dat heb ik geweten!
