Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
We hadden afgesproken om vandaag in de namiddag nog eens naar Daantje te gaan samen met de broer en zus en met oma en opa vis. Door de sneeuwval zijn we goed op tijd vertrokken in de namiddag. De sneeuw viel nog goed mee en we geraakten vlot tot bij oma en opa. Daar hebben we niet lang gezeten, maar zijn we direct naar het ziekenhuis vertrokken. Oma en opa vis vonden dat Daantje al wat verandert was. Zijn rimpeltjes waren al wat meer weg getrokken en hij had toch al een boller gezichtje. Ik zie dat niet, ik zit immers elke dag bij hem, dan zie je die veranderingen niet zo. Yari en Rayanne waren ook blij van hem nog eens te zien, Andreas die beseft dat allemaal niet. De kindjes zijn dan samen met oma en opa vis vertrokken zodat wij nog wat langer konden blijven. Zo kon ik nog eens kangoeroeën en genieten van dat momentje tussen ons. Daan doet het al heel goed, hij weegt nu 1.100gr en ze zijn al aan het spreken om een schema te maken om de CPAP af te bouwen. Enkel zijn huidskleur is nog niet wat het moet zijn, maar het is ook niet zorgwekkend. Na ons bezoekje hebben we nog lekkere sandwichen gegeten bij oma en opa en natuurlijk een stukje van mijn heerlijke taart. Bij ons vertrek kwamen we tot de constatatie dat het nog redelijk veel had bijgesneeuwd en dat het dus oppassen geblazen was op de weg. In het Leuvense viel het nog goed mee, maar eens we Aarschot naderden werd het meer en meer een ramp. Amper 70km per uur rijden op de autostrade en tussendoor een auto in de gracht zien liggen, doen de zenuwen en stress geen goed. Op de grote banen konden we nog tegen de 50km per uur rijden, maar hoe meer we ons dorpje naderde, hoe gladder en gevaarlijker de weg erbij lag. En dan moesten we nog die grote berg omhoog, het 'hoogtepunt' van de avond. Onze vrees werd al snel werkelijkheid, een vrachtwagen die stil stond omdat hij er niet op geraakte en bij het inhalen van die vrachtwagen een andere auto die niet meer verder durfde rijden en dus begon te slippen met zijn voorste wielen. Bijna boven op de berg viel het verkeer weer stil en dat is iets wat we niet graag zien, stil staan en terug vertrekken op een berg is lastiger dan wanneer je gewoon kan doorrijden. Het kwam dus door een oude mercedes die meer met zijn gat aan het schuiven was, dan aan het rijden. We zijn uiteindelijk veilig en wel thuis geraakt, maar als de wegen morgen nog zo gevaarlijk zijn, vrees ik dat we niet naar Daantje zullen gaan. Het zou de eerste dag in 3weken tijd zijn dat hij geen bezoekje krijgt van ons, maar liever dat dan zelf een ongeluk doen op de weg. Daar heeft hij dan helemaal niets aan.