Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Het wordt misschien eens hoognodig tijd dat ik terug een beetje begin te schrijven... maar het was de laatste tijd zo druk dat ik er echt geen tijd meer voor had. Sinds het laatste berichtje is er natuurlijk weer heel wat verandert, vanaf heden mag ik me eindelijk zorgkundige noemen (ik was al verzorgende, maar nog niet geregistreerd) en zit ik sinds begin deze maand aan het begin van mijn tweede jaar verpleegkunde. De studies lukken aardig goed en ik vind het zelf geweldig dat het goed te combineren valt met het moeder-zijn Er zijn wel eens periodes dat het wat moeilijker gaat, maar dan heb ik nog altijd mijn ventje dat weer altijd klaarstaat. Ook bij Daantje is er wat vooruitgang geboekt. Een week voor zijn verjaardag heeft hij zijn knopje omgedraaid en is hij alleen beginnen stappen. Nu doet hij niets anders dan stappen en kruipen komt er zelfs niet meer aan te pas! Ook het babbelen gaat zeer vlot en steeds meer klanken en woordjes komen uit dat kleine mondje; klaar, daaag, oma, opa, mama, papa, op, koek, beer, bumba, uki, yoohoo, ja, nee,... Hij maakt zichzelf wel heel duidelijk nu. Zijn tweede verjaardag hebben we thuis gevierd met de nodige taart en versiering. Deze keer heb ik de taart niet zelf gemaakt wegens tijdsnoot, maar ik kon het niet weerstaan om er eentje te bestellen bij titatovertaart in Heverlee. Zo had ons Daantje toch een mooie Bumbataart.
Het gaat precies weer met sprongen vooruit bij Daantje. Hij kon al goed stappen met de stoelen, bijzettafel en loopwagentje en sinds begin deze week stapt hij ook als je hem ondersteunt onder zijn armpjes. Tot voor kort weigerde hij dan stappen te zetten en ging hij gewoon op zijn knietjes zitten, maar na wat aandringen had hij het dan toch door. Hij bleef mooi op zijn voeten staan en begon stilletjes wat stappen te zetten. Niet zo groot als wanneer hij een stoel of wagentje vast heeft, maar het zijn toch stapjes hè. Ondertussen gaat het al wat beter aan de beide handen en daarnet zelfs eens geprobeerd aan één hand... en jawel hoor hij bleef zijn evenwicht mooi houden en bleef stapjes zetten!! Zooo fier dat ik was, maar heb het niet te lang gedaan. Morgen proberen we nog eens en hopelijk stapt hij dan volledig zelfstandig tegen zijn tweede verjaardag. Ook het praten (brabbelen) komt meer op gang, hij doet soms ganse vertellingen waar we niets van begrijpen, maar wat we eens zo schattig vinden. Sommige woordjes probeert hij al wel na te zeggen zoals: pamper, byebye, zus, Daantje, dank u, oma of opa,... Wat er de laatste weken ook verandert is, is dat hij heel aanhankelijk begin te worden. Hij heeft het de laatste week echt erg, wenen als ik even naar beneden ga, of als ik zelfs maar naar de keuken ga. Maar zo snel als hij weent, zo snel is hij getroost en speelt hij weer rustig verder. Lachend en giechelend zoals we hem het beste kennen
De dag dat we de uitslag te weten zouden komen van zijn MR-scan was eindelijk daar. Het heeft slechts een goede week geduurd, maar als je zo in spanning zit, kan een week lang duren. We werden in de namiddag eerst bij de kinesist verwacht om daar na te gaan welke vooruitgang hij al gemaakt heeft. Hij heeft heel flink meegewerkt en heeft zich van zijn beste kant laten zien. De kinesiste was aangenaam verrast en had zo een grote vooruitgang zelfs nog niet verwacht. Ondertussen zit en kruipt hij, trekt hij zich recht aan de zetel en stapt met een duwertje of aan de kant van de zetel. Na de goedkeuring van de kinesiste mocht ik hem al laten meten en wegen in afwachting van de volgende afspraak. Daantje is ondertussen 74cm groot en weegt het mooie ronde getalletje van 7 kilo. Voor een baasje van 21 maanden niet zo veel, maar zo blijft hij zijn knuffelgehalte nog langer behouden Bij de scan van zijn hersenen is nu dus duidelijk geworden dat er wel degelijk 'overblijfselen' zijn van zijn prematuriteit. Het is te zeggen van zijn gesukkel met de zuurstof de weken na zijn geboorte... Ik kan het vergelijken met wat Yari heeft, maar dan wel in minder ernstige mate. Dat zou ook de reden zijn dat Daantje er langer over doet om motorisch te doen wat anderen van zijn (aangepaste) leeftijd doen. Naar later toe konden ze me nog niet zeggen welke impact het heeft op schoolgebeuren. De kans bestaat dat hij wat extra bijsturing nodig zal hebben, maar waarschijnlijk wel geen buitengewoon onderwijs. Ondertussen weten we ook daar al onze weg in (cfr Yari) zodoende dat die drempel voor ons al redelijk laag ligt. Toch gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat mijn eerste reactie '*#@*&*' was. De voorschriften voor de kiné die hij nu krijgt zullen dus ook aangepast worden naar een andere pathologie (E) zodoende dat de terugbetalingsregeling ook verandert. Het ziet er dus naar uit dat we nog heel vaak over de vloer zullen lopen zowel Gasthuisberg als onze vaste kinesiste.
Ondertussen is de eerste schooldag al wel een tijdje geleden, maar ze staat nog in mijn geheugen gegrift. Zelf had ik ook pas les om 10u, dus kon ik de kinderen de eerste schooldag zelf naar school brengen. En zeker voor de eerste schooldag van Andreas was het weer zenuwachtig uitkijken. Boekentasje klaar, boterhammetjes gesmeerd, enkel nog een kleine slaapkop uit zijn bedje gaan halen. De deur van de slaapkamer zachtjes open doen om dan een klein ventje rechtop in zijn bedje te zien zitten: "mama, vandaag naar school?" Hij was er volledig klaar voor, maar voor mij was het toch weer wennen. Weer ééntje dat je groter ziet worden en waarvan je weer even terug denkt aan de tijd dat hij nog in zijn relaxje zat of guitig zat rond te kruipen achter de stofzuiger. Met een lach en een klein traantje dat ik stiekem wegpinkte haalde ik hem uit bed en maakte ik hem klaar voor zijn eerste schooldag. Mijn kleine jongen, mijn knuffelbeertje wordt een flinke kleuter die goed zijn mannetje zal moeten staan. Aan de schoolpoort kon het voor Andreas niet rap genoeg gaan, ik heb hem zelfs moeten naroepen voor nog een kus en knuffel. Even later stond hij op de speelplaats al te praten met een ander kleutertje dat hij kent van in de wijk. Het is zo een raar gevoel om hem daar achter te laten op die grote speelplaats. Ik had het er kennelijk moeilijker mee dan hijzelf; maar liever zo, toch? Het einde van de dag kroop dichterbij en ik, zo nieuwsgierig als ik ben, kon niet wachten om hem te gaan halen. Horen wat hij allemaal te vertellen had en vooral hoe hij het gedaan had in zijn klasje. Opgelucht was ik dan ook toen ik te horen kreeg dat hij zeer flink was en dat hij al goed zijn draai vond die eerste dag. Een half uurtje later, thuis in de zetel, lag hij dan. Uitgeput, moe, maar zeer tevreden dat hij eindelijk mee met grote zus naar die grote school mag waar hij met al die kindjes kan spelen.
Ze kon niet kiezen tussen een paard of My Littlest Petshop dus is het beide geworden. Met dank aan het internet voor de nodige uitleg en een mooi voorbeeld
Hoe meer dagen er voorbij gaan, hoe meer herinneringen er naar boven komen.
Wanneer we vroeger op bezoek gingen bij mémé en pépé, gebeurde het regelmatig dat we er ook bleven slapen. We wisten al op voorhand dat we ons 's morgens konden verheugen op een lekkere tas warme chocomelk en een boterham met siroop of duo chocopasta. dat was het eerste wat mémé vroeg als we met onze kleine oogjes de trap afkwamen in de keuken. "Moet je een warme tas chocomelk hebben?" Aan de grote tafel konden we allemaal samen zitten, Roderik (mijn broer) zat meestal aan het uiteinde. Als er nog neefjes waren bij mémé, was dat zelfs het plaatsje waar wel eens ruzie om durfde gemaakt worden. In de grote inkomhal stond een piano waar we regelmatig eens op tokkelde, het liedje 'broeder jacob' werd er meermaals op gespeeld. In die inkomhal stond ook een grote trap naar de eerste verdieping. Regelmatig liepen we dan rond langs die trap naar boven en langs de trap van de keuken terug naar beneden. Dat geloop op die trappen was niet altijd naar mémé haar zin, maar echt boos was ze nooit. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik mémé ooit boos heb gezien. Een wijzende vinger dat wel, maar boos... Nee, nooit. Iets verderop was er een klein winkeltje met beleg, conserven en snoep. We kregen van mémé dan 20BFr en konden een hele zak snoep gaan kopen. Als ik me niet vergis noemde het vrouwtje van het winkeltje 'Maria', ze liep wat voorover gebogen, maar baatte haar winkeltje nog met alle plezier uit. Als ze ons zag aanlopen zei ze: 'ben je daar weer van Leuven?' Met het ouder worden, zijn ze verhuist naar hun appartement niet zo ver van het grote herenhuis. Niet alleen mémé en pépé werden ouder, maar ook de kleinkinderen. Stuk voor stuk groeiden we op en begonnen ook wij aan ene gezin. Ik was misschien niet de oudste van de hoop, maar wel de snelste... De eerste die trouwde en die een kindje kreeg. 2 jaar nadat mijn zoon geboren werd, beviel ik van een dochter. Het eerste viergeslacht van de familie sinds enkele jaren. Wat later begonnen ook de andere neven en nicht aan kinderen en al gauw werden mémé en pépé trotse overgrootouders van 11 kleine pagadders, waaronder nog een tweede viergeslacht aan de jongenskant. Op bezoek gaan bij mémé en pépé met de kindjes was best vermoeiend, maar altijd zo plezant. Mémé maakte steeds een ardeens gebraad klaar met boontjes en kroketten. Gewoon omdat ze wist dat ik dat zo graag eet. Mémé maakte ook altijd veel te veel klaar, ze had maar schrik dat we te weinig zouden hebben. Als dessert kon ze lekkere taart bakken, vooral haar frangipannetaart is subliem. Ook de kinderen smulden lekker mee. Ik denk dat ik haar recept ondertussen een jaar of twee, maximium, in bezit heb. Een recept dat ik al meermaals gebruikt heb en dat ik zal doorgeven aan mijn dochter als de tijd er klaar voor is. En telkens wanneer we nu een frangipannetaart eten, zal mémé weer in ons midden zijn.
Vandaag heeft mémé haar strijd gestreden, moedig en met opgeheven hoofd... We zullen je missen lieve mémé en de gedachte dat je nu eindelijk rust hebt gevonden, troosten me.
Mémé... mijn mémé... mémé van 11 achterkleinkinderen... mémé van 10 kleinkinderen... mama van 5 kinderen... liefste van pépé... onze mémé...
Vroeger, met Kerst, kwamen we met de ganse familie bij elkaar om gezellig te tafelen. Eerst de hapjes in de kamer waar de biljarttafel stond. Hapjes die mémé en pépé zelf maakte, kaas op een stokje, kleine beschuitjes met wat americain of vleessla en vooral de hespenrolletjes met kruidenkaas waren de favoriet. Tijdens het tafelen gingen al de kleinkinderen naar boven op een zolderkamertje een grote rieten mand zoeken en wat spulletjes om te verkleden. Driekoningen was niet veraf en dus moest er gezongen worden. Bij alle tantes en nonkels zongen we ons liedje, klein en groot deden vrolijk mee, mémé en pépé kwamen als laatste aan de beurt. Van mémé en pépé kregen we altijd een grote lade kleingeld. Het was de bovenste lade van een oude, iets verkleurde, witte ladekast met groene randjes. Mémé en pépé verzamelden hun kleingeld in deze lade voor driekoningen. Wanneer het geld opgehaald was, gingen we met z'n allen terug naar boven met de nodige diepvrieszakjes. De oudsten van de kleinkinderen verdeelden het geld over de zakjes en even later stonden we bij onze ouders te pronken met onze 'winst'. In de tuin van het grote herenhuis stond een grote notenboom die elk jaar de nodige noten opleverde. De oudsten van ons, waaronder mijn broer en twee neven klommen zelfs tot op het platte dak van de buren om noten te rapen. Het was een tof huis, met veel slaapkamers, een atelier waar we niet mochten spelen (maar zoals kinderen het betamen toch eens een kijkje gingen nemen), een grote serre, maar vooral gezelligheid, een huis waar je je thuis voelde. Met spijt zijn mémé en pépé al jaren geleden verhuist naar een appartement iets verderop omdat het huis te groot werd om te onderhouden. Maar dat grote herenhuis zal ik toch nooit vergeten.
Mémé is net haar 81ste verjaardag voorbij, een dag dat je normaal gezien viert ware het niet dat ze enkele weken geleden nieuws te horen heeft gekregen dat haar hele leven overhoop zette. Ons mémé heeft pancreaskanker met uitzaaiingen naar de lever. De prognose is niet goed en de artsen hebben toen ook besloten om niets op te starten, enkel pijnmedicatie geven wanneer het nodig wordt. Mémé vatte het allemaal heel goed op en ze is zelfs nog met pépé naar haar favoriete plekje in Frankrijk getrokken. Daar zat ze tussen haar vrienden en had ze wat afleiding, zei ze. Ik denk dat ze toen ook afscheid is gaan nemen van haar vrienden, haar caravanneke en haar plekje. De week voor ze vertrokken is zijn we met de kindjes ook nog dag gaan zeggen. Ik had het er moeilijk mee, omdat ik schrik had dat ik ze daarna misschien nooit meer ging zien. Ze vertelde me dat ze haar daarboven nog niet moeten hebben en dat ze al heel dankbaar is voor het leven dat ze gekregen heeft. Twee weken later zijn ze terug naar België gekomen. Ze had het moeilijk in Frankrijk, ze had er niet de nodige rust en wilde graag terug naar huis. Vorige week ben ik nog eens met de kindjes tot bij haar gegaan. Het liefst van al zou ik nu wel elke dag bij haar willen zijn, maar dat is niet mogelijk. Mémé en pépé wonen immers op een kleine twee uur rijden hiervandaan. Ze is erg achteruit aan het gaan en ik vrees dat het niet lang meer zal duren. Ze ligt rustig op haar bed, maar heeft geen zin meer om te eten en doet nog amper haar ogen open. Het deed me wel deugd dat ze nog besefte dat ik bij haar was, samen met de kindjes. Een kleine glimlach zegt op dat moment zoveel meer dan woorden...
Vrijdag terug naar het ziekenhuis, deze keer voor een zweettest en om eens te praten met de diëtiste. De zweettest was op enkele minuten (10 om exact te zijn) al geklaard. Ze doen rondom een armpje twee elektrodes die gedurende tien minuten impulsen geeft waardoor de huid op dat plekje zal beginnen zweten. Na die tien minuten wordt er een klein compresje vastgeplakt en dient dit hier dertig minuten op te blijven. Daarna wordt het compresje dat ondertussen het zweet heeft opgevangen in een buisje gedaan voor nader onderzoek. De volgende dag weten ze de resultaten al, maar aangezien het week-end is, zullen we net iets langer moeten wachten. Voor de diëtiste heb ik een week lang alles genoteerd wat Daantje eet omdat ze zich dan zo een beeld kan vormen van wat hij zoal eet. Zoals ik verwacht had, eet ons Daantje goed en komt hij niet tekort. Omdat hij 's morgens en 's avonds niet zo veel melk drinkt mochten we wel tussendoor een extra bron aan calcium aanbieden, bijvoorbeeld vanillepap, petit gervais, kaas, yoghurt,... Daantje is een heel actief kindje en daardoor zal hij ook meer nodig hebben dan andere kindjes die 6.500gr wegen. Het enige wat ik dus zal veranderen aan zijn eetpatroon is een extra tussendoortje. Ik denk niet dat hij daar een probleem van zal maken
Ik herinner me hem als een man die van het leven genoot, een goedlachs iemand met veel zin voor humor. Eigenlijk is het grootnonkel, maar ik zei altijd nonkel. Ik weet nog de keren dat we hem en zijn vrouw, tante Leona, een vrouw uit de duizend, een bezoekje brachten op de camping. Telkens wanneer we op vakantie waren in Spanje, meestal camping Cypsela , gingen we even langs bij hen. Dan maakte tante lekkere verse frietjes in de caravan en heb ik eens een onderbroek van haar aangehad wegens een ongelukje. Terwijl tante dan de frietjes snee, stond nonkel aan de barbecue. Een worst dat op de grond viel was geen enkel probleem, die belandde terug op de barbecue. "Niemand heeft dat gezien en je kuist dat efkes af en het is weer proper" zei hij, maar ondertussen was de camera van onze papa wel aan het draaien. Op een feestje van mémé en pépé stond hij duchtig mee te dansen op muziek van de jeugd van toen. Met zijn vinger in de lucht en plezier maken, een beeld dat ik niet zal vergeten. De week dat ik er eens op logé ben geweest, was een rustige week waar we veel plezier hebben gemaakt. Tante en nonkel zorgden ervoor dat ik het goed had die week. Een uitstapje naar het plantencentrum of eens voorbij het huisje van de 'heks' rijden, ik vond het zo plezant als kleine ukkie. Spijtig genoeg is hij vorige week gestorven nadat hij enkele weken daarvoor een zware CVA heeft gehad. Dit zijn herinneringen die ik voor altijd bij mij draag en het zijn die kleine dingetjes die ik nooit zal vergeten. Bedankt nonkel voor deze leuke herinneringen!!
Wat kiekjes van onze vakantie van dit jaar. Het was ontzettend leuk en het heeft enorm deugd gedaan. Ook Daantje heeft er deugd van gehad. Op vakantie is hij beginnen kruipen zoals het hoort en heeft hij zich voor de eerste keer recht getrokken tot op zijn voetjes. we zouden meer op vakantie moeten gaan!
Gaat het dan nooit stoppen? Die onderzoeken en testen om te achterhalen waarom Daantje niet sneller bijkomt... En waarschijnlijk leiden ze tot niets en zal hij gewoon een klein manneke blijven. Maar dan is er natuurlijk nog de mogelijkheid om op 4 jaar met hormonen te beginnen. Vandaag een ecg en echo van zijn hartje genomen, maar daar was niets op te zien. Alles in orde met zijn tikkertje, maar toch vinden ze het raar dat hij niet meer in gewicht toeneemt terwijl hij wel goed eet. Hij weegt nu 6.500gr en is 72cm, dat ik inderdaad klein en fijn voor een manneke van 18 maanden, maar hij doet het voor de rest zo goed. Hij gebruikt nu eindelijk voor een korte afstand de 'normale' kruiptechniek en begint zich zelfs al recht te trekken aan alles wat boven zijn hoofdje uitsteekt. Dus binnen 2 weken mag ik terug naar het ziekenhuis om met een diëtiste zijn eetgewoonte te bespreken (moet gedurende een dag of 4 alles nauwgezet opschrijven wat hij eet per dag) en die dag ook nog een zweettest. Dit is een test die ze uitvoeren om na te gaan of je kindje aan Mucoviscidose lijdt. Niet dat dat bij hem zo us, maar ze willen het gewoon uitsluiten. Niets wijst erop dat hij deze ziekte zou hebben, maar ze sluiten het liever uit met een test. Ze zullen waarschijnlijk weer inkomsten nodig hebben om hun nieuwe gebouwen te sponsoren die als paddenstoelen uit de grond rijzen. Eind september dan nog eens bij de kinesist en op de algemene raadpleging. Waarschijnlijk zal er dan ook een afspraak gemaakt worden op endocriene afdeling, zodat ze hem daar nu al kunnen opvolgen voor als we (ooit) zouden starten met hormonen. Dat betwijfel ik ten zeerste, tenzij er grondige medische aanwijzingen zijn, omdat we dat zelf niet zo zien zitten. In de loop van de komende weken zal ik ook nog een afspraak krijgen voor een NMR van zijn hersenen. Dat is zowat het laatste wat ze nog kunnen testen. En waarschijnlijk zullen ze er dan achter komen dat het gewoon genetisch aangelegd is. Mijn oudste zoon eet porties als een volwassene en is ook maar een stekkebeentje. Mijn dochter, mijn man en ikzelf zijn zelf ook niet van de dikste. Enkel Andreas is volgens de curve een 'normaal' gebouwde jongen. Soms heeft een mens gewoon goesting om te zeggen "kust ze" en ik doe mijn ding, foert met al die onderzoeken en testen, steek ze waar ze het zonlicht niet zien... MAAR dan spookt het toch weer door je achterhoofd: "er zou maar iets moeten zijn, iets kleins, maar iets..."
Eindelijk, na een week in spanning te zitten, mochten we vandaag onze uitslag gaan afhalen aan de school. Zo leuk om te horen dat ik met grote onderscheiding geslaagd ben voor de eerste module van verpleegkunde. Deze uitslag is gebasseerd op stage, toetsen tijdens het jaar en het examen. Na afloop konden we ons examen ook nog inkijken en groot was mijn verbazing als ik mijn punten zag. Op mijn examen alleen had ik 90,71/100. In totaliteit, met stage en toetsen van onder het jaar erbij gerekend kwam het op 88,5% uit. Net geen grootste onderscheiding dus, maar ik ben we zeer fier met dit resultaat en dat mag iedereen gerust weten!!! En nu rustig uitkijken naar donderdag, dan vertrekken we op verlof. Andreas nog wat goed soigneren, want het manneke zit vandaag voor de vierde dag op rij met koorts. Gisteren nog naar de huisarts geweest en haar conclusie was, roodvonk of een virale infectie. Hij had alle symptomen van roodvonk, behalve de beslagen tong. Daarom dat ze geen uitsluitsel kon geven. Vandaag zagen zijn kaakjes toch al minder rood en was zijn koorts al terug gedaald. Hopelijk is het morgen weer wat beter zodat hij ook terug eetlust krijgt.
Vanaf september zal Andreas naar school gaan. Om hem hierop voor te bereiden ben ik vrijdag eens met hem naar de kijkdag geweest van het instapklasje. Benieuwd hoe hij zou reageren op de klas en de kindjes nam ik hem mee in de auto. Op voorhand al verteld dat we naar het klasje zouden gaan en dat hij met veel kindjes zou kunnen spelen, was hij in de auto heel de tijd bezig over de kindjes. Ik dacht dat dat wel zou minderen eens we zouden arriveren, maar niets was minder waar. De deur van de auto ging open en hij kon niet rap genoeg over de speelplaats lopen. Niet wetende welke richting hij eigenlijk uitliep en een mama die steeds maar bleef herhalen dat hij de verkeerde kant opging, bereikte we dan toch zijn klasje. Het containerklasje staat naast de kleuterspeelplaats en op de deur en ramen hangen leuke knutselwerkjes op van de kleine dreumesjes die er nu les hadden. Op een mooi gekleurd papier stond te lezen: Juf Mieke. Voorzichtig deed ik de deur open en glipte Andreas algauw tussen mijn benen door de klas binnen. Met een goedkeurende blik van mama, begon hij de speelgoedbak met auto's te ontdekken. Niet veel later was zijn aandacht al gevestigd op de grote zandtafel met rondom een viertal kleutertjes. Eerst nog de auto's terug opruimen en dan mocht hij wat in het zand gaan spelen. Hij had al snel door dat er aan de tafel een deurtje zat. Nog voor ik er erg in had, ging het deurtje open en zat meneertje nog wat speelgoed voor in het zand uit te zoeken. Het enige wat hij niet kon vinden was een schepje. Blijkbaar hebben ze van alles wel genoeg, behalve van de schepjes. Misschien een ideetje voor later eens cadeau te doen voor het klasje? Wanneer de bel ging van de klas, werd het tijd om alles op te ruimen. Een opruimliedje weergalmde door de klas en de kleuters begonnen spontaan op te ruimen. Andreas zal nog moeten leren wat dat liedje inhoudt, want hij vond het leuker om te blijven spelen. Uiteindelijk, mits wat aanmoedigingen van mama, begon hij ook alles mooi weg te zetten. Tijd om de jasjes aan te doen en naar de eetzaal te gaan, een versnapering en drankje eten om dan wat buiten te spelen. Blijven zitten aan de tafel lukt zolang hij drinken voor zijn neus had staan. Eens dat op was, veerde hij recht en begon weer rond te lopen. Hij was niet de enige hoor... Daarna kon hij nog wat buiten spelen met de andere kleuters. De juffrouw riep me nog even bij haar om hem in te schrijven, maar Andreas had niet veel zin om mee te komen. Hij is mooi op de speelplaats blijven spelen terwijl ik rustig de papieren in orde kon gaan brengen op het secretariaat. Bij het buitenkomen zag ik hem naar de poort lopen en roepen: "ah daar se, mama". Tijd om terug naar huis te keren. Als bij wonder kwam hij direct mee, maar volgens mij had hij graag nu al naar school gegaan. Toch nog eventjes geduld hebben tot september jongen!!
De oefeningen bij de kinesist beginnen zijn vruchten af te werpen. Daantje kan nu al enkele minuten alleen zitten voor hij zijn evenwicht verliest en begint zich aan vanalles en nog wat recht te trekken. Dan blijft hij even op zijn knietjes zitten om te spelen en soms durft hij zich nog verder recht te zetten, maar dat is nog wat moeilijk. Kruipen doet hij nog altijd als een para, af en toe zet hij zich wel eens op zijn handen en knieën, maar wanneer hij vooruit wil, legt hij zich terug op zijn buik. Het is een echt guitig ventje dat overal wel plezier aan beleeft. Het liefst met iets dat goed veel lawaai maakt; een blokje tegen de glazen deur kloppen, een duplo blokje weggooien en er terug achter kruipen om het vervolgens weer weg te gooien of met de stoelen over en weer schuiven zodat ze goed veel lawaai maken. Zijn gewicht blijft aan de lage kant, maar hij eet nog steeds heel goed en is heel speels en actief. 's Nachts slaapt hij ook mooi door om dan 's morgens met een lieve glimlach wakker te worden. Ondertussen zijn we ook al aangekomen aan mijn laatste week school. Morgen heb ik mijn eindexamen en dan kan ik genieten van de vakantie en de kindjes. Hoe je het ook draait of keert; het studeren is heel tof, verrijkend, ergens wel ontspannend, maar tevens ook druk en het vraagt toch wat organisatie om alles gebolwerkt te krijgen. Mijn resultaten mogen dan ook gezien worden, al zeg ik het zelf, ik ben er uiterst trots op! Het is werkelijk iets waarvan ik een tijdlang gedacht heb dat ik het niet zou kunnen realiseren. Soms heb ik zelfs het gevoel dat verpleegkunde wel in mijn bloed zit en dat ik eindelijk mijn 'droomjob' heb gevonden. Het is raar, maar bij elk bezoek aan een ziekenhuis voel ik me wel thuis. het is een omgeving waar ik graag vertoef en waar ik mijn verdere loopbaan gerust wil werken. Ik zou dus op mijn knietjes mogen gaan zitten als bedanking aan iedereen die het mogelijk maakt voor mij om dit te kunnen en mijn pollekes kussen met een ventje die me door dik en dun steunt!
Door de drukte van de afgelopen weken, is er niet veel tijd overgebleven om nog wat te schrijven. De laatste lessen zijn in zicht en dus wil elke leerkracht de nodige leerstof nog gezien hebben. Het gaat zo'n beetje als een sneltrein met momenteel een kalme periode. Vanaf volgende week is het weer elke dag een toets met op 23 juni het examen. Na de stageperiode moest ik weer even de goesting terugvinden om te studeren en het goede weer van de afgelopen dagen doen er ook niet veel goeds aan. Toch lukt het aardig om alles geregeld te krijgen. Het huishouden loopt soms wat achter en de strijk stapelt zich af en toe eens op tot een ganse hoop, maar met een ventje dat goed meehelpt is dit al gauw weer bijgewerkt. Ook wanneer ik even tijd nodig heb om te studeren springt manlief in om voor de kindjes te zorgen. Ondertussen kan Daantje ook al weer wat meer. Zo blijft hij toch al iets langer zelfstandig zitten en begint hij zich recht te trekken op zijn knietjes wanneer hij weer een bak speelgoed te pakken krijgt. Kruipen vertikt hij nog altijd. Waarom zou hij ook als hij overal geraakt als een paracommando? Met Andreas zijn we al eens naar een openklasdag geweest van de kleuterschool. Zijn eerste kennismaking met het klasje voor hij de grote stap zet in september. Hij was er niet weg te slaan en vond alles heel interessant. De twee oudsten gaan hun normale gangetje, het enige dat zo wat verandert is, is dat ze nu al veel meer lezen dan een paar weken geleden. Dan kan je ze een half uurtje niet horen en zitten ze rustig in hun leeshoekje wat te lezen. Dit week-end hebben we nog eens van het goede weer geprofiteerd met een barbecue en zwembad voor de kids. Omdat ik dat van vorig jaar weg had gedaan wegens stuk, kon ik zaterdagmorgen nog rap achter een nieuw gaan. Blijkbaar was ik toch niet de enigste die in de winkel stond om een zwembad. Er waren redelijk wat mama's en papa's met hetzelfde idee. Andreas heeft zich kostelijk geamuseerd met Yari en Rayanne en Daantje aanschouwde alles vanop een veilige afstand. Dat belooft voor wanneer we op vakantie vertrekken!
De stage zit erop en de schoolbanken staan weer om de hoek te loeren naar de leergierigheid van deze mama. De eindevaluatie was zeer gunstig en dus kan ik met een gerust hart donderdag de lessen terug aanvatten. Klaar voor het laatste deel voor we aan de grote vakantie beginnen. Ook Daantje zijn controle staat gepland op mijn eerste lesdag, maar dat kan geen probleem zijn omdat de papa verlof had genomen. Daar waar mama anders verlof voor nam, zijn de rollen nu omgekeerd. Zo kan ik met een gerust hart naar de eerste lesdag om de draad weer op te pikken, althans dat dacht ik. Andreas en het vieze beestje dat bezit had genomen van zijn maagje, dachten daar anders over. Toch ben ik nog rap goeiendag gaan zeggen op school om een kleine twee uur later terug naar huis te keren. De papa bleef thuis bij Andreas en ik kon met Daantje naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, mochten we onmiddellijk bij de kinesist binnen. Aangezien Daantje niet veel zin had om mee te werken, maar eerder overweldigd was door de vreemde ruimte moest ze het doen met de uitleg die ik gaf. Daaruit kon ze toch afleiden dat Daantje goed bezig is en dat ze zich helemaal geen zorgen maakt. Hij zit kwa motorische ontwikkeling niet op twaalf maanden, maar dat kan ook niet anders. Lichamelijk is zijn lichaampje hier ook nog niet klaar voor. Tussendoor rap een fruitpapje om dan af te wachten wat de arts te melden had. Dat ze gingen zeggen dat hij geen inhaalbeweging maakt op de groeicurve, hadden we al wel gedacht. Dat ze terloops vermeldde dat er drastische maatregelen bestaan zoals sondevoeding bijgeven om hem te laten verdikken, daar was ik niet op voorbereid. Het is ook een maatregel waar ik helemaal niet mee akkoord ga, mijn ventje eet hoeveelheden die normaal zijn en is nog altijd een baby en geen gans dat je kan volproppen om hem toch maar vet te mesten. Zo kwam dat dan toch bij mij over. Wanneer hij vier à vijf jaar is en hij is nog steeds aan de kleine kant, kunnen ze eventueel starten met een hormoontherapie... Het toppunt van dit alles is dus wel dat hij zijn eigen groeicurve volgt! Het is ook niet abnormaal, maar ze zouden toch liever hebben dat hij iets meer inloopt en zo rapper naar de gemiddelde groeicurve komt. Dan toch maar bloed nemen om te kijken of er daar zeker niets zit en binnen drie maanden nog eens op controle. Deze keer niet enkel op de algemene neonatologie, maar ook op de kindercardiologie... Waarschijnlijk zal dat ook wel niets uitwijzen, maar we gaan het toch maar doen, you never know. De lage gewichten zitten hier ook in de familie, zowel mijn man als ik zijn niet van de dikste en mijn twee oudste kinderen zijn ook al van die pluimgewichtjes. Daantje kruipt ook de ganse dag rond en verbruikt dus ook al meer energie dan een ander kindje van zijn lengte en gewicht. Allemaal zaken waar ze ook rekening mee mogen houden denk ik dan. Oh ja het verdict; Daantje is 69 cm en weegt 6.300 gr.
Oma en opa vis vertrekken volgende week op vakantie en daarom zijn we de pasen van de kindjes afgelopen zondag gaan halen. Na de kappersbeurt van zaterdag hadden ikzelf en de twee jongsten weer een fris kopke. Klaar om van het mooie weer te genieten... Die dag had ik ook al een dessert gemaakt als verrassing voor oma en opa en dus had ik hen ook niets laten weten. Van 's morgens vroeg stonden de kinderen al te popelen om te vertrekken. Als ze zich dan moeten klaarmaken, hoef ik het geen twee keer te vragen. Dan zijn ze zelfs rapper klaar dan de mama en papa zelf. Bij het toekomen bij oma en opa konden ze niet wachten om naar de deur te rennen. Maar iets of wat teleurgesteld dat er niets aan de deur lag, belden ze toch aan. Misschien vinden ze binnen wel wat ze zoeken? Neen hoor, ook binnen was de Paashaas niet gepasseerd. Maar onze kindjes zijn niet zo dom hoor, ze liepen al gauw door de keuken naar de achterdeur en daar lag al dat lekkers al te lonken. Grote paaseitjes, kleine paaseitjes, groene, blauwe en gele, met verrassing en zonder verrassing,... Kortom genoeg om weer een ganse maand chocolade te eten Ook de cadeautjes werden gesmaakt door al de kindjes en direct uitgetest. Oma zag mij al aankomen met mijn grote taartdoos en zei direct dat ik beter iets had laten weten. Ze had zelf ook al een taart gaan halen bij de bakker. Geen probleem, dan eet ik wel wat meer stukken! Na de dutjes van de kindjes zijn we nog een wandeling gaan doen terwijl opa en de papa naar de koers bleven kijken. Een goed uur later werd het dan toch eens tijd om terug huiswaarts te keren. Zo goed als thuis werd al snel duidelijk dat we toch nog iets vergeten waren bij oma en opa. Neen, niet de speelgoedjes of de eitjes (het belangrijkste laden we altijd als eerste in), ook niet één van de kinderen en ook niet de overschot van de taart, maar wel onze sleutel... Dus konden we weer terug naar Holsbeek om mijn handtas MET sleutels te gaan afhalen. Op dat moment zo vermoeiend, maar nu kunnen we er eens goed om lachen en zal het (hopelijk) geen tweede keer meer voorvallen.
En tijdens de vakantie hebben we ook nog eens tijd om te bakken. Met Pasen in aantocht was de keuze rap gemaakt, Paascupcakes. Voor de inspiratie heb ik wat zitten neuzen op internet en ik ben best tevreden met het resultaat. Ik heb zelfs zin om een lekker dessert te maken voor zondag wanneer we naar oma en opa vis gaan om Pasen te vieren (volgende week zijn ze op vakantie). Dan zou ik graag een biscuit bakken gevuld met slagroom en aardbeien. Deze dan rondom bekleden met chocosticks en dan bovenop de taart nog eens allerlei rood fruit en wat witte druiven. De cupcakes met de kleine kuikentjes zijn het gemakkelijkste. Dat zijn chocoladeschilfers en enkele slierten bruine rolfondant. De kuikentjes zelf zijn gewoon bolletjes rolfondant met daarop het snaveltje en de oogjes. De cupcakes met het grote kuiken is enkel uitsteken. Eerst een grote ronde voor de cupcake te bekleden. Een kleinere ronde voor de eierschaal en een nog iets kleinere voor het kuikentje. Oogjes en snaveltje erop en klaar. Het schaapje is boetseren, maar heel gemakkelijk. Je rolt voor het gezichtje een bolletje dat je dan heel lichtje aan de achterkant iets platter duwt en rolt, zodat je een iets ovalere vorm krijgt. Achterkant van het hoofdje is ook iets platter dan de voorkant. De twee oortjes zijn kleine bolletjes waar je een druppel van vormt en dan plat duwt. De vacht zijn gewoon kleine witte bolletjes.
Het wordt misschien eens hoognodig tijd dat ik terug een beetje begin te schrijven... maar het was de laatste tijd zo druk dat ik er echt geen tijd meer voor had.
Er zijn wel eens periodes dat het wat moeilijker gaat, maar dan heb ik nog altijd mijn ventje dat weer altijd klaarstaat.
