Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Het was gisteren woensdag en naar gewoonte blijf ik dan thuis en vertrek ik pas naar het ziekenhuis iets voor de kindjes hun bed intrekken. In de voormiddag hebben we van de stilte en rust geprofiteerd en hebben we niet al te veel gedaan. In de namiddag was het al wat drukker in huis met de twee oudste kinderen erbij. Voor Rayanne had ik naar een vriendinnetje gebeld om te vragen of ze kon komen spelen, maar spijtig genoeg was ze niet thuis. We hebben dan maar afgesproken dat ze zaterdag kan komen spelen, daar ziet ons Rayanne nu al naar uit. Yari en Rayanne hebben bijna heel de namiddag buiten van het mooie weer geprofiteerd en zijn dan nog eventjes bij de buren gaan spelen. Wanneer ze terug binnen kwamen begonnen ze constant de Ketnet-Shake te doen. Tja, als mama en papa zit er dan niets anders op dan op internet te gaan kijken hoe je die nu moet doen. Na toch wel een poosje geoefend te hebben had ik hem eindelijk onder de knie. De papa had het er wat moeilijker mee, maar is er uiteindelijk ook mee weg. We hebben de shake aan de kinderen aangeleerd, maar dat blijkt toch niet zo simpel te zijn, zeker niet als je het tempo van Ketnet moet volgen. Tegen de avond zat ik alweer bij Daantje. Deze keer mocht ik iets nieuws uitproberen om te kangoeroeën. Er is blijkbaar een mama uit Amerika die een soort 'buikband' heeft gemaakt die je eigenlijk tot onder de oksels moet trekken. Aan de zijkant zit een rits om de band dan toe te kunnen doen. de bedoeling is dat je kindje onder deze band tegen je borst wordt gelegd zodat je zo een meer geborgen gevoel geeft. Ik deed dit al met mijn borstvoedings t-shirt en daarom mocht ik deze band proberen. Ik mag de band een week uitproberen en daarna kan ik mijn bevindingen doorgeven. Dat is best wel leuk als je zo iets nieuws voor de eerste keer mag uitproberen. Daantje doet het heel goed, hij woog gisteren 1.450gram en ademt nu 3uur zelfstandig en 5uur aan de CPAP. Die 3uur gaan, maar het laatste uur heeft hij wat meer dalingen in de saturatie en wordt hij wel wat moe. Hij zal dus eerst die 3uur goed moeten kunnen ademen zonder dat er 'problemen' zijn voor ze er terug een uurtje gaan bijdoen, denk ik. Het was dus een geslaagde dag vandaag!!!
Deze morgen zijn we wakker geworden van onze natuurlijke wekker, met name Andreas. Het viel goed mee hoor, het was slechts een half uurtje eerder dan de 'slechte' wekker. Andreas had er wel een moeilijke nacht opzitten, althans dat denk ik toch. Hij heeft redelijk wat liggen hoesten, maar telkens ik of de papa gingen kijken bleef hij gewoon verder slapen. Ik denk dat wij er meer last van zullen gehad hebben dan Andreas zelf. De andere twee kinderen hadden er ook niet veel van gemerkt, gelukkig. Voor zijn hoestje moet hij dagelijks twee keer aerosollen en daardoor komen die fluimkes nu wel goed los. Je kan je voorstellen dat dat 's nachts minder aangenaam is. In de voormiddag hebben we hem dan naar oma mobi gebracht. Daar was zijn 7 maanden jongere neefje ook al aanwezig. Die twee zullen later, samen met Daan, wel kapoenstreken uithalen als ze bij oma zijn. Het is best wel tof om te zien hoe Andreas reageert op zijn neefje wanneer die in zijn relax zit. Hij staat er dan naast en doet niets anders dan lachen en aaikes geven. We moeten hem wel in 't oog houden dat zijn aaikes geen onbewuste slaagjes worden. In het ziekenhuis begon de routine weer. Pas afgeven aan het onthaal van neonato in ruil voor een sleuteltje van een kastje. Alles in het kastje opbergen, schort aandoen en handen heel goed wassen. Daarna toch steeds weer benieuwd richting de box waar Daantje ligt. Ik had onderweg al wel eens gebeld om te horen hoe zijn nacht was verlopen, maar toch is dat verlangen er steeds weer opnieuw. Daantje woog vandaag maar liefst 1.415gram en is dus op korte tijd heel goed bijgekomen, straks wordt hij nog een dikkertje (hahaha). Zolang dit vetten zijn kan dat geen kwaad, maar hij mag geen water beginnen ophouden. Deze nacht hebben ze hem continu op CPAP laten staan. Hij had wat dalingen en ze hebben hem rustig laten slapen, maar de dokter heeft wel gezegd dat Daantje nu zelf wat moet gaan beginnen werken. Hij heeft dus het schema aangepast naar 3uur zonder CPAP en 5uur met CPAP. Als dit niet goed lukt, zetten ze gewoon een stapje terug. "Daantje moet zelf aangeven wat hij aankan", zo zei hij. Vandaag heb ik extra lang kunnen kangoeroeën. Ik geloof dat het iets meer dan 2uur was dat ik samen met Daantje hebben liggen rusten. Het was er zo rustig en de verpleegsters zijn zo begaan. Regelmatig komen ze kijken en vragen of alles nog in orde is en kijken ze of Daantje nog goed ligt. Eigenlijk wordt niet alleen je kindje in de watten gelegd, maar ook als ouder word je er zeer goed 'verzorgd'. Bij het thuiskomen leek het weer even of we hadden handen te kort. Dat doet me soms denken aan die reclame van 'Win for Life', dat je dan een extra persoon in huis hebt. Het was precies of alles moest gelijk gebeuren; ik moest afkolven, Andreas moest zijn fruitpap nog krijgen, de papa moest nog gaan lopen, de agenda's Yari en Rayanne moesten nagekeken worden, het eten moest gemaakt worden,... op zo'n momenten zijn een paar extra handen meer dan welkom. Het eten hebben we gelaten voor wat het is en we hebben een doos versgemaakte soep uit de vriezer gehaald, daarbij lekkere broodjes uit de oven en ons avondmaal was al in orde. Terwijl dit op stond kon de papa zijn toertje rond de blok lopen en de kindjes konden nog eventjes spelen. Iedereen is toch nog op tijd zijn bedje in kunnen kruipen om er morgen weer fris uit te komen.
Iedereen was wakker rond 8u, behalve ik natuurlijk. Het was zo lekker warm onder de lakens dat ik nog eventjes ben blijven liggen terwijl de papa met de kindjes naar boven is getrokken (slaapkamers op gelijkvloers en living + keuken op verdiep). Zo kon ik nog een goed half uur onder de warme lakens blijven liggen en nog wat verder rusten. Toen ik uiteindelijk toch mijn voeten uit het bed kreeg kon ik ook naar boven slenteren om daar twee uitbundige kinderen tegen het lijf te lopen. Yari en Rayanne mochten vandaag immers mee met opa mobi, met de mobilhome, naar de koers. De hele voormiddag stonden ze hevig in afwachting van de komst van opa. Rond 11u is opa de kindjes komen halen en waren ze door het dolle heen. Voor we het wisten stonden ze al klaar om te vertrekken. Ik denk zelfs niet dat ze ons nog een kusje of knuffel gegeven hebben, maar misschien worden ze daar nu ook al wat groot voor. Na hun vertrek konden de papa en ik rustig eten om dan richting Holsbeek te rijden om onze andere pagadder af te zetten. Hij was al ook aan het lachen als we nog maar aan de voordeur stonden. Naar de grootouders gaan doen ze toch allemaal graag. Ik vraag me af hoe dat zou komen...? In het ziekenhuis kregen we het goede nieuws dat Daantje het heel goed doet als hij 2uur zonder zijn CPAP zit. Hij heeft ook niet zo veel last meer van dalingen en zijn slotje voor de antibiotica was ook verwijdert. Nadat ik zijn pampertje verschoont had, konden we weer lekker kangoeroeën. De papa had zijn krant al meegenomen om wat in te lezen. Hij vindt het heel tof om ons zo te zien liggen, maar om er nu gewoon 1,5uur bij te zitten verveelt toch ook wat. Het was best wel een koddig zicht. ik kangoeroeën met Daan en de papa op de stoel ernaast rustig zijn krant te lezen. Er kwam zelfs zo even het 'huiselijke' gevoel naar boven bij mij. De tijd was alweer rap daar om terug afscheid te nemen, maar hij ligt daar in goede handen en heeft goede verpleegsters om hem heen. Nu terug al de kindjes gaan uithalen. Eerst naar Holsbeek om daarna naar Kessel-Lo te rijden. Al de kindjes hadden hun heel goed geamuseerd en hadden een hele leuke dag achter de rug. En met de vertellingen van Yari en Rayanne over hun dag keerden we terug richting Molenstede met op de achtergrond de melodieën van K3 "...Hiep hiep hoera voor onze nieuwe baby, wij blijven bij elkaar als de kippen en het ei, hiep hoera voor onze baby, happy birthday, kom erbij..".
Het was eens een rustig dagje gisteren. Andreas is van zijn koorts af en Yari en Rayanne hebben buiten van het goede weer geprofiteerd. Dat was ook al eventjes geleden dat ze nog eens zo hebben kunnen fietsen en ravotten zonder dat ze met koude handjes en neusjes terug binnen kwamen om zich op te warmen. Andreas die heeft gewoon binnen gespeeld. Hij doet niets liever dan met balletjes spelen of een toren die we maken terug omver gooien. Zo houdt hij ons wel even bezig natuurlijk. 's Avonds was het alweer tijd voor mij om richting ziekenhuis te trekken. Nog eerst een zoentje aan al de kindjes en dan kon ik vertrekken. Daantje deed het heel goed. Zijn gewicht is op hetzelfde gebleven als en zijn melkvoeding is nu 15ml om de 2uur. Hij zit op een nieuw schema met zijn CPAP, 2uur zonder en daarna 6uur met. Blijkbaar doet hij dat wel heel goed. Als ik 's avonds alleen tot bij Daantje ga, heb ik de gewoonte van te kangoeroeën als de omstandigheden het toelaten. Gisterenavond was dat dus ook het geval. de verpleegster heeft geprobeerd of het zou lukken zonder de CPAP omdat dat toch iets aangenamer ligt, maar hij had toch wat dalingen in zijn saturatie. Het was ook nog maar 2 uur geleden dat hij ook al zonder CPAP had gelegen en dat zal nog net iets te kort opeen geweest zijn. Voor de zekerheid heeft ze hem dan toch terug de CPAP gegeven. Daarna was hij veel rustiger en hebben we er allebei van genoten. De rust en de stilte kan zo'n deugd doen en het is een manier om alles eventjes te vergeten en gewoon samen te zijn.
Daantje had vandaag een gewicht van 1.320gram! Dat wil zeggen dat hij 40gram bijgekomen is op 24u tijd. Dat is redelijk veel volgens de verpleegster en ze zei dat het wel kon zijn dat hij dan de volgende keer maar 5gram zal bijkomen. Meestal kwam hij elke dag zo'n 20gram bij, dus het was deze morgen best wel verschieten. Je begint nu wel veranderingen zien tegenover de eerste dagen. Zijn gezichtje wordt boller, hij is toch ietsje groter naar mijn inziens en die kleine donshaartjes beginnen stilletjes aan weg te trekken. Jaja, ons bazeke wordt groot, hij is ondertussen al 5weken. Kan je je dat voorstellen? 5weken dat hij al op neonato ligt en 4 weken daarvan pendelen we al elke dag heen en weer tussen thuis en ziekenhuis. Eigenlijk gaat de tijd wel snel voorbij en dat is maar goed ook. Hij heeft deze nacht ook een betere nacht gehad dan de vorige, de antibiotica zal dus wel zijn werk doen. Deze middag hebben ze wel bloed afgenomen om na te gaan of de hoeveelheid antibiotica die hij krijgt voldoende is. Blijkbaar kunnen ze dat nagaan in het bloed. Links; de eerste dagen. Rechts; vandaag In de namiddag was ik alweer thuis en was het toch redelijk druk. Andreas heeft dinsdag zijn spuitjes gehad en heeft er nog altijd wat last van. Of misschien hebben de inentingen aanzet gegeven om iets te doen uitbreken waar hij al op zat te broeden. 3 dagen heeft hij al koorts en dat is toch lang voor van een inenting te komen. Aangezien we deze avond toch naar de dokter moesten in verband met de papieren voor de verhoogde kinderbijslag, heeft ze hem even onderzocht. Aërosollen is de boodschap en zorgen dat we zijn neusje goed spoelen zodat hij geen oorontsteking krijgt. Die verhoogde kinderbijslag is nog zoiets... Onze oudste zoon (Yari) is met een zuurstoftekort geboren heeft nu een algemene ontwikkelingsachterstand. Hij volgt nu les in het buitengewoon onderwijs type 1 en heeft door zijn problematiek recht op verhoogde kinderbijslag. Enkele jaren geleden hebben we dat voor de eerste keer aangevraagd, maar dat wordt regelmatig herzien. Weer al die paperassen invullen voor een bepaalde datum en dus ook weer een geloop van hier naar ginder om al die documenten op tijd in handen te krijgen. Als je niet op tijd bent, wordt je gewoon niet uitgenodigd door de controlerend geneesheer en heb je dus geen recht meer op die verhoogde kinderbijslag. Ze zijn daar heel streng in! Dat komt er nu dus ook nog eens bij, maar we verdelen onze taken goed. Ik hou me vooral met Daan en de andere kindjes bezig en mijn man volgt die zaken en al de andere paperassen op. En zo lukt het ons wel om alles te rooien. Laatst zei iemand me nog dat ik ook mijn grenzen verleg, maar soms heb je gewoon de keuze niet en moet je het pad wel volgen dat het leven je biedt.
Door het voorval van gisteren zijn we (ik in ieder geval) met een klein hartje vertrokken richting neonato. Daar werden we vrijwel onmiddellijk aangesproken door de adjunct verpleegkundige van de dienst in verband met gisteren. We zijn even apart gaan zitten om het te bespreken en uit te klaren. Het is goed om te weten dat ze er wel naar je luisteren en dat ze er alles aan doen opdat alle partijen zich goed zouden voelen. Wij hebben ons verhaal gedaan en er werd geluisterd. Er werd gezegd dat de verpleegster in kwestie het heel druk had en het zo niet bedoelt had. Ze had er zelfs geen idee van dat ik met zo'n gevoel vertrokken was gisteren en voelde zich zelf niet goed bij het ganse voorval. Na ons boterhammetje zijn we terug naar Daantje gegaan om te kunnen kangoeroeën. Bij de shiftenwissel is de verpleegster in kwestie tot bij ons gekomen om zich te verontschuldigen en om te zeggen dat ze zich van geen kwaad bewust van. Na ons gesprek begrijp ik volkomen hoe het komt dat ze zo druk bezig was. Op dat moment natuurlijk, weet je dat als ouder niet en interpreteer je de dingen verkeerd. Ik ben blij dat we dit gesprek hebben gehad zo dat alle misverstanden uit de baan zijn. Daan weegt ondertussen 1.280gr en had het deze nacht wat moeilijk. Hij had weer wat lastige apneu's gedaan waarbij de nachtverpleging hem echt moest aanporren. Daarom zijn ze deze morgen met antibiotica gestart en deze lijkt aan te slaan. Toch is het nog wachten op de hemocultuur (bloedkweek) om te zien of hij iets aan het broeden is en om daar dan de antibiotica op af te stemmen. Ons kangoeroemoment was zalig! Ik heb de schade van gisteren ingehaald en ook Daan had er zichtbaar van genoten. En nu is het aftellen naar 1.300gr!!
Wat een vreselijke avond gisteren! Is het omdat hij er AL 5 weken ligt, dat we het reilen en zeilen moeten kennen? Zouden we dan de 'knepen van het vak' moeten kennen? Vindt men het dan niet meer nodig om de ouders te verwelkomen en jezelf voor te stellen? Is het niet meer nodig om nog wat uitleg te geven omdat ik toch al regelmatig bel? Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld na een bezoekje aan Daan als gisterenavond. Normaal is het bezoekje aan Daan ergens een hoogtepunt, maar deze keer voel ik me gewoon vreselijk. Als je het gevoel hebt dat je weggekeken wordt uit de box, dan is het erg. Zéér erg!! Oké, ze hadden een nieuw kindje in de box, maar zelfs na die verzorging ging ze gewoon het aanrecht ontsmetten in plaats van eens even langs te komen! 'Hallo, ik ben de mama van Daan. Heb je al wel gezien dat ik hier bij mijn zoontje sta?' Zelfs bij het toekomen hing zijn spuit van zijn vorige voeding nog aan zijn sonde. Normaal spuiten ze na de voeding wat water door de leiding zodat er geen resten melk blijven zitten. Deze keer niet dus. Eet smakelijk jongen (sarcastisch), je krijgt eerst nog wat melk dat al 2uur in uw leiding zit voor je de verse melk krijgt. Aan de stagiair had ik gevraagd of zijn pampertje nog moest gedaan worden. Wat dus nog het geval was, maar omdat hij op zijn buikje lag vroeg ik of zij hem kon draaien op zijn rug. Dat ging ze doen nadat ze de melkspuit van zijn vorige voeding had weg gesmeten. Tja, ik heb ze wel niet meer gezien. Ik was zo kwaad en heb de hele tijd staan snotteren aan zijn couveuse, omdat je je zo machteloos voelt. Uiteindelijk hoefde het voor mij niet meer en ben ik vertrokken. Thuis heeft Bart dan nog wel naar de algemene nummer van neonato gebeld omdat ik lichtjes over mijn toeren was. Hun uitleg; 'het zal wat druk geweest zijn'. Volledig mee akkoord dat het druk kan geweest zijn, maar zeg dan gewoon dat het niet gaat om nu op bezoek te komen. Dan was ik tenminste met een goed gevoel terug naar huis gekeerd. Hoe langer hij daar ligt, hoe meer kans natuurlijk dat je iemand tegenkomt die je niet aanstaat of die wel iets doet waar je aanstoot aan neemt. Ik heb er op dat moment ook niets van gezegd omdat ik er gewoon geen zin in had en je wilt ook niet overkomen als de-ouders-die-nogal-rap-durven-klagen. Genoeg hierover nu... In de namiddag heb ik met de Yari en Rayanne wat zitten spelen. We hebben met z'n allen moedertje en vadertje gespeeld. Ons Rayanne was het kindje, Yari was ons huisdiertje (een leeuw) en ik... ik was de mama. Het is best wel moeilijk om je terug in zo'n fantasiespel in te leven. Als kind gaat dat zo vanzelf en als volwassene moet je daar gewoon moeite voor doen. Het eten dat ik gemaakt had in het keukentje vonden ze toch lekker en het verhaaltje dat ik had voorgelezen vonden ze toch mooi. Al bij al denk ik wel dat ik het er goed vanaf gebracht heb.
Gisteren morgen was ik al goed op tijd vertrokken naar het ziekenhuis, want in de namiddag moesten we naar Kind en Gezin voor de prikjes van Andreas. Rond 10u stond ik al bij Daantje die heerlijk lag te slapen. Na controle van de dokter konden we dan rustig kangoeroeën, het deed zelfs zo'n deugd dat ik erbij in slaap viel. Ik ben wakker geschoten van het piepje van zijn pomp die aangeeft wanneer zijn spuitje met melk leeg is. Hij kreeg vandaag 14ml melk en woog 1.235gram. Beetje bij beetje is hij aan het bijkomen. Als je hem zo alle dagen ziet dan valt dat niet zo op, maar als ik dan de foto's van de eerste dagen bekijk, zie je wel dat hij nu al een boller en voller gezichtje heeft. Zijn lengte meten ze niet meer, dat wordt enkel gedaan als ze die gegevens nodig hebben of bij zijn ontslag. Spijtig, want ik had wel graag geweten hoe ons ventje al gegroeid is. Na ons kangoeroedutje moest ik zien dat ik terug op tijd thuis was. We werden al rond 13u30 verwacht bij Kind en Gezin voor Andreas zijn prikjes. Andreas weegt ondertussen bijna 9kg en doet het heel goed. Hij stapt vlot rond als hij steun heeft zoals de zetel, een stoel of een loopwagentje en brabbelt erop los. De spuitjes vond hij minder leuk, maar daar was ik ook niet graag bij. Je hoort echt aan dat gehuil dat het pijn doet en je merkt dat het dan langer duurt voor hij terug getroost is. Al een geluk was zijn grote vriend, papa, ook meegekomen waar hij dan dicht tegenaan kroop. Yari en Rayanne hadden een leukere dag achter de rug. Yari had turnen gehad op school en heeft veel plezier gehad op school. Rayanne was dan weer op uitstap geweest naar Technopolis en wist ons te vertellen dat er meer te doen was voor de grotere kinderen, maar dat ze er wel nog eens naartoe wilde. Dat zullen we zeker onthouden voor eens in een vakantieperiode te doen. Zo kan Yari daar ook eens op ontdekking gaan en vanalles uitproberen. Voor ikzelf ben gaan slapen kon ik het niet laten om nog eens te bellen naar neonato. Daantje deed het heel goed en was heel stabiel, ze hebben hem daarom eens één uur zonder CPAP gezet en dat ging heel goed. Ze hebben besloten om hem dan nog eens op een schema te zetten, één uur zonder CPAP en zeven uur met CPAP. Hopelijk gaat dit goed en kunnen ze dan zo stilletjes aan beginnen afbouwen. Zo zijn we weer een stapje verder. Ik ben benieuwd...
Deze morgen terug naar school voor de twee oudste kindjes. Na een week vakantie terug wakker worden met het geluid van een wekker... ik verlang al naar de volgende vakantie. Yari en Rayanne daarentegen zagen ernaar uit om terug naar school te gaan en wederom wilden ze naar de opvang in plaats van recht naar huis te komen na schooltijd. Voor ons is dat natuurlijk wel gemakkelijker omdat we ons dan niet moeten opjagen om op tijd thuis te zijn. Er is toch een groot verschil tussen 15u30 of 16u30 à 17u. Meestal zijn we wel tegen 15u30 terug thuis, maar als we weten dat ze naar de opvang zijn voel je je wel minder opgejaagd, en zolang ze er zelf naar vragen zie ik geen problemen. 's Morgens gaan ze met de bus naar school zodat we rustig iedereen kunnen klaarmaken en niet door dit gure weertje moeten met Andreas. Eens terug lente/zomer kunnen we terug te voet of met de fiets. We stonden deze morgen in de hal te wachten op de bus, Yari was al een paar minuten eerder vertrokken (gaat naar een andere school), toen Rayanne plots zei dat ik binnen moest wachten omdat ze wel alleen naar de bus kon. Ik mocht niet mee tot aan de bus en ik mocht haar ook buiten geen kusje geven. Toen ik vroeg of ze dat niet leuk vond dat andere kindjes dat zien, zei ze volmondig "ja". Mijn kleine meid wordt groot, maar ik heb haar wensen gerespecteerd. Ik heb ze binnen een dikke knuffel en zoen gegeven en ben niet tot helemaal aan de bus mee gegaan. Wel ben ik nog mee naar buiten gegaan zodat ik toch nog kon zwaaien als de bus weer zijn tocht verder zette. Ze begint echt wel groot te worden en kuren te krijgen van grotere meisjes, of zal ik nu eerder zeggen meiden? Het was weer de beurt aan oma mobi om op Andreas te passen terwijl wij naar Daantje waren. Daantje woog deze morgen 1.225gr en heeft het deze nacht goed gedaan. Toen we bij hem zaten had hij het wel wat moeilijk met zijn saturatie, maar toen hij op schoot zat werd hij rustig en zag je dat hij ervan genoot om nog eens bij de mama te zitten. Uiteindelijk heeft hij meer dan een uur bij ons gezeten voor hij terug naar zijn couveuse ging. Het was alweer tijd voor ons om te vertrekken en hem gedag te zeggen. Ik heb daarnet toch nog eens gebeld naar het ziekenhuis om te horen of zijn saturatie nog altijd zo schommelde. Alles was in orde en hij was stabiel, hij heeft dus geen dalingen meer gedaan met zijn saturatie. Dat is altijd leuk om te horen. Een beetje later was het alweer bad- en bedtijd voor de kinderen. Na een leuke plons in het water konden ze richting dromenland vertrekken. Eerst de Yari en Rayanne en nadat Andreas zijn flesje heeft gedronken kruipt ook hij onder de wol. Bij het instoppen van Andreas hoorde ik nog gehuil uit de slaapkamer komen. Ik kon al raden wat er aan de hand was, maar ben toch eerst binnen gegaan. Rayanne had groot verdriet omdat haar beertje waar ze nu al 5 jaar mee slaapt, nog boven lag. Zo content als ze was toen ik het beertje bezorgde, zo blij was ik om te weten dat mijn grote meid toch nog een klein meid in zich heeft.
Hiep, hiep, hiep hoera!! Vandaag werd Andreas 1 jaar en dat mocht gevierd worden. De mama had 2 lekkere taarten gebakken (breziliennetaart en fruittaart) en het hele huis mooi versierd met vlaggen en ballonnen. De oma's en opa's waren erbij en meter Winny en nonkel Roderik mochten natuurlijk ook niet ontbreken. Vooraleer de genodigden toekwamen moest alles nog op orde gezet worden. Rap de taarten afwerken, nog eens met de stofzuiger rondgaan en de vlaggen en ballonnen omhoog hangen. Oma mobi arriveerde als eerste en heeft nog rap meegeholpen om de stoelen op hun plaats te zetten. Als tweede arriveerde oma en opa vis met de nodige pakjes voor Andreas. De derde plaats viel te beurt aan meter Winny, nonkel Roderik en hun 3 pagadders. En natuurlijk mocht opa mobi de rij sluiten. Al de kindjes (uitgezonderd de 2 kleinsten) waren verkleed. Er liep een olifant rond, een tijger, mega mindy en een groot wit spook. Het was een echt gezellig feestje met de familie onder elkaar. Toch moest ik me even afzonderen in de slaapkamer om rustig te kunnen afkolven. Daar heb ik ook gebruikt gemaakt om nog eens naar het ziekenhuis te bellen. Daantje weegt nu 1.206gram en doet het heel goed. Nu we Andreas zijn verjaardag gevierd hebben, besef je pas echt hoe snel de tijd wel niet vooruit gaat. Het leek nog als gisteren dat hij rustig in zijn parkje lag te slapen en nu stapt hij al met hulp vrolijk rond. Als de tijd zo vooruit blijft gaan, zal Daantje voor we het weten naar huis mogen. Vandaag is hij 1 maand en vandaag is de eerste dag in één maand tijd dat ik niet tot bij hem kan gaan. Het doet me wel wat pijn, maar ik heb al enkele keren gebeld en morgen staan we weer paraat. Zowel ikzelf als de papa hebben echt genoten van deze dag. Zo'n feestje zorgt ervoor dat je je zorgen toch eventjes opzij kan zetten zodat je ten volle mee kan vieren. Nu kijken we uit naar het volgende feestje, als Daan naar huis mag komen...
P.S. Nu volgen er natuurlijk wat meer foto's als anders
Wat was het rustig om deze morgen op te staan met slechts 1 kindje in huis. Zeker als hij dan eens doorslaapt tot 7uur! De laatste dagen/weken werd hij altijd rond 5u30 à 6u wakker, maar sinds kort doen we wat rijstvlokjes bij zijn avondvoeding en nu slaapt hij wat langer. Zo hebben zowel wij als hijzelf de nodige rust. Deze morgen zijn we dan ook nog in de vroege voormiddag vertrokken naar oma vis om Andreas daar af te zetten, dan konden we zo rustig doorrijden naar het ziekenhuis. Ondertussen nog eens gebeld naar oma en opa mobi om te horen hoe het met de twee oudste gesteld was. Ze waren net cornflakes aan het eten en hebben flink geslapen, natuurlijk hebben ze ook de nodige kapoenenstreken uitgehaald. Met Daantje was alles heel goed, hij woog nog steeds 1.180gr en had een rustige nacht achter de rug. Ze hebben nog eens geprobeerd om hem een uurtje zonder CPAP te zetten, maar dit bleek toch nog te vermoeiend voor hem. Nu is het terug enkele dagen wachten vooraleer ze dit opnieuw proberen. Je moet er toch rekening mee houden dat hij nog maar 31 weken is (zwangerschapsleeftijd) en dat zijn longetjes eigenlijk niet gemaakt zijn om nu al zelfstandig te ademen. Alles komt wel op zijn tijd en we willen zeker niets forceren, daar wordt niemand beter van. In de namiddag was het dan controle bij de gynaecoloog in een ander ziekenhuis. Zo blijven we bezig hè. Alles was ook met mij in orde, ik mag eindelijk nog eens een baddeke nemen, maar ik moet nog wel 3 weken wachten voor ik terug iets van sport mag doen. Met mijn litteken moet ik nog een jaar uit de zon blijven, maar als ik binnen een maand goed nivea erop masseer zou het litteken wel mooi genezen en minder zichtbaar worden. Wat ik ook niet wist is dat niet iedereen die bevalt met een keizersnede een drain nodig heeft. Die zorgt ervoor dat het overtollige bloed na de operatie nog afgevoerd wordt. Soms zoek ik op internet nog eens wat informatie op rond placentaloslating, maar de gynaecoloog heeft me gezegd dat ik in de toekomst moet kijken en niet meer in het verleden, naar hetgeen gebeurd is. Toch laat je zoiets ingrijpends niet rap los en denk je er nog wel eens aan. Na ons bezoekje aan de gynaecoloog was het alweer tijd om de kindjes te gaan halen. Eerst Yari en Rayanne bij oma mobi. Bij het binnenkomen kon je al de lekkere geur van zelfgebakken koekjes opsnuiven. Oma had samen met de kindjes lekkere zandkoekjes gemaakt die nog aan het bakken waren in de oven. We hebben toch lekker gewacht om te vertrekken tot de koekjes uit de oven mochten en afgekoeld waren. De mama en de papa hebben nog even geproefd en hebben ze goedgekeurd. Yari en Rayanne konden elk een zakje meenemen naar huis. Daarna nog Andreas uithalen bij de andere oma en dan weer richting thuis. In de auto werd al snel duidelijk hoe vermoeiend een logeerpartijtje bij de oma en opa kan zijn...
Deze morgen was het carnaval hier in huis. De serpentines vlogen in het rond, maar dan wel enkel op hun slaapkamer. Een kind kan zich toch zo amuseren met zoiets onnozel als serpentines. Dan schreeuwen ze het uit: "carnaval, het is carnaval!" en terwijl vliegen die serpentines alle kanten uit. Over het bed, over de poppenkoets, zelfs tot in de gang. Voor ze het wisten was het alweer etenstijd om daarna richting oma mobi te vertrekken. Daar keken ze al van deze morgen naar uit. Het eerste wat ze vroegen toen ze opstonden was of het vandaag was dat ze bij oma mobi mochten blijven slapen. Daar aangekomen vroeg Yari al wanneer wij zouden vertrekken. We konden niet rap genoeg terug weg zijn voor hem. Zou hij misschien deugenietenstreken willen uithalen met de oma? Nog een kusje en een knuffeltje en dan richting Daantje, die ook al op ons lag te wachten. Hij komt goed bij en woog vandaag 1.180gr, bijna de kaap van 1.200gr! Hij kan wel enkel zonder CPAP tijdens de verzorgingsmomenten, ze merken dat hij die extra zuurstof toch goed kan verdragen. Deze keer heeft de papa hem eindelijk eens op schoot genomen. Zo een teder moment en zo lief om te zien. Ook de papa heeft ervan genoten en zei zelf dat het dan toch aanvoelt alsof Daantje dichter is. Ondertussen kon ik een praatje gaan doen met de adjunct verpleegster over het voorval van een paar dagen geleden. Blijkbaar is die verpleegster uit zich al heel kalm en rustig en komt het daardoor dat ze ook niet veel verteld. Nu ik dat weet, zal ik er ook rekening mee houden en zelf wat meer vragen stellen. Toch deed het goed om erover te kunnen praten met iemand van op neonato. Ik kon mijn zegje doen en ik had echt het gevoel dat ze luisterde en dat ze, indien nodig, de nodige maatregelen zou treffen (haar bijvoorbeeld niet meer bij Daantje zetten of haar erover aanspreken). Na ons bezoekje bij Daan moesten we ons andere kapoen nog gaan uithalen bij oma. Daar nog eens een dikke zoen en knuffel aan de andere kindjes gegeven, maar die waren druk bezig met naar televisie te kijken. Nu is het hier wel stil met maar één kabouterke in huis, maar we kunnen ook wel genieten van die zeldzame rustige avonden...
Fischer Tips is iets vrij nieuws om te knutselen. Het zijn allemaal ronde 'dingetjes' gemaakt van plantaardig zetmeel en voedingskleurstoffen. Het is al eens verkozen tot speelgoed van het jaar en ik vind het ook een reuze uitvinding. De kinderen hadden al een paar weken geleden een emmer vol van die tips gekregen, maar hier thuis hadden we er nog niet mee geknutseld. Gisteren zijn we er dan eens aan begonnen. Het systeem zit heel gemakkelijk in elkaar, je hoeft enkel een vochtig sponsje bij de hand te hebben en de 3 hulpmiddeltjes die in de doos zitten (mesje, voorwerp omvan de rondjes vierkantjes te maken en een voorwerp om van de rondjes, kleinere rondjes te maken). Als je zo een tip vochtig maakt kleeft het en kan je het op papier of een andere tip kleven. Je hebt dus geen lijm of plakband nodig. Als je de tips redelijk nat maakt, kan je er zelfs mee kleuren! De kinderen hebben zich reuze geamuseerd en ze hebben elk wat anders gemaakt. Ons Rayanne heeft een keeper gemaakt en Yari een huisje. Bij Rayanne lukt het al aardig goed zonder enige hulp, maar Yari heeft wel wat ondersteuning nodig. Ze hebben zich meer als een uur bezig gehouden met het maken van hun creaties en hadden er alle plezier in. Ik heb er ook wel mijn plezier mee gehad door Yari te helpen. De knutselkriebel kwam weer boven. 's Avonds ben ik nog tot bij Daan geweest die weer rustig lag te slapen. Hij weegt nu al 1.135gr en krijgt ondertussen 13ml melk om de twee uur. We hebben nog lekker mogen kangoeroeën. Wat is er mooier dan samen zo te genieten van de rust om dan allebei heerlijk weg te doezelen en te dromen van het moment dat hij mee naar huis mag om ons gezinnetje te vervolledigen.
Op elke afdeling waar verpleegsters werken, heb je toch grote verschillen van persoonlijkheden. Vandaag hebben we dat ook kunnen ondervinden op neonato. Ze wisselen regelmatig van verpleegster om voor Daantje te zorgen en we zien er dus veel passeren. Tot nu toe hebben we er altijd al een goed gevoel aan over gehouden, maar vandaag was toch net iets anders. Het was in de voormiddag een verpleegster dat we nog niet kende en dat Daan ook nog niet kende. Dat is dan altijd even wennen om elkaar te leren kennen en om te weten welke persoonlijkheid ze heeft. Ze was vriendelijk en zal haar werk zeker wel goed doen, maar toch hielden we er geen goed gevoel aan over. Bij onze aankomst was de saturatie van Daan heel goed (rond de 95), maar net iets voor we dachten te vertrekken zakte de saturatie en bleef hij hangen rond de 80. Omdat hij voor die daling nogal had liggen woelen en met zijn handje wat aan die buis had zitten trekken, vroeg ik of die buis nog wel goed zat. Zonder boe of ba zei ze direct van wel. Nu, het kan goed zijn dat zo'n klein manneke die buis niet wat los kan trekken, maar het is het gevoel dat je naar de ouders toe geeft. Het is volgens mij een kleintje om eventjes moeite te doen om effectief te kijken in de couveuse en daarna te zeggen dat ze nog goed zit. Dat laat bij ons als ouder, een heel ander gevoel na. dan voel je je tenminste gehoord. Nu voelden we ons eerder 'afgescheept' en vonden we haar nogal nonchalant overkomen. Als je je kindje aan de zorgen moet overlaten bij iemand waar je je niet goed bij voelt, moet ik je niet vertellen dat dat een wrang gevoel geeft. Ze zal haar werk goed doen en ze zal zeker wel goed voor Daantje zorgen, maar dat is als verpleegster op neonato niet je enige taak. Je hoort de ouders gerust te stellen en een goed gevoel te geven, zodat ze 'onbezorgd' terug naar huis kunnen. Doe je net het tegenovergestelde, dan ben je volgens mij op dat vlak niet zo goed bezig. Daantje deed het wel flink vandaag. Zijn afbouwschema voor de CPAP hebben ze eventjes stop gezet, behalve bij de ochtendverzorging. Dan wordt hij gewassen en gewogen en mag hij een half uurtje zonder CPAP. Om de 7uur een uurtje zonder CPAP zal nog wat te zwaar geweest zijn voor ons manneke. Zijn antibiotica is nu ook gestopt waardoor het slotje op zijn hoofdje ook weg is. Nu heeft hij dus enkel het buisje van de CPAP en zijn kleine buisje voor zijn voeding in zijn neusje. Ons manneke is eindelijk 'prikvrij'!!!
Andreas was er deze morgen weer vroeg bij, maar hij heeft toch een half uurtje kunnen wachten op zijn flesje. Papa gaat dan zijn flesje geven en ik kan afkolven. Normaal slaapt hij daarna rustig verder, maar vandaag was het anders. Ik ben dan maar met hem naar de living gekomen zodat de papa en de andere kindjes rustig konden verder slapen. 1,5uur later kwam iedereen naar boven en hebben we lekkere broodjes in de oven klaar gemaakt. Daar hebben we allemaal heerlijk van gesmuld. Daarna was het alweer bijna tijd om af te kolven, wat toch vermoeiend begint te worden. In het ziekenhuis heb ik een borstvoedingsconsulente aangesproken omdat ik eerst dacht af te bouwen om te stoppen. Ik kende, toen ik de vraag stelde, nog geen tussenoplossing. Blijkbaar kan ik ook in plaats van 5 keer afkolven, slechts 4 keer afkolven. Zo krijg ik terug wat meer nachtrust en wordt het minder vermoeiend. Als Daantje dan zonder CPAP kan, leren ze hem eerst sabbelen om daarna aan de borst te kunnen drinken. Dat is wel iets dat ik eigenlijk niet wil missen. Vanaf morgen verandert 'mijn schema' dus een beetje en kolf ik maar 4 keer af. Als mijn producite terug omhoog moet, kan ik gewoon terug vaker afkolven. Daantje deed het vandaag heel goed. Hij weegt 1.126gr en krijgt nog steeds 12ml melk via zijn sonde. Zijn CPAP zijn ze nu stilletjes aan het afbouwen. Dit is nog een proces van vrij lange duur, maar elk stapje vooruit is een goed stapje. Nu zal hij dus 7uur met CPAP ademen en dan een uurtje zonder. Na dat uurtje merken ze wel dat het nodig is dat hij terug zijn CPAP krijgt, maar enkel zo leert hij volledig zelfstandig ademen. Daantje was vandaag ook heel goed wakker toen hij op schoot lag. Als we ertegen aan het praten waren, keek hij naar de richting van waar het geluid kwam. Het was plezant om hem zo wakker te zien, zonder dat hij lastig was. Het geeft een heel ander beeld dan wanneer hij gewoon ligt te slapen. Zowel de papa als ikzelf hadden een heel goed gevoel toen we neonato terug verlieten. Nog eventjes zeggen tegen de verpleegster dat ik nog wel ging bellen ''s avonds, maar dat verwachtte ze al wel. Ze zullen mijn uurtjes dat ik bel nu ook wel stilletjes aan beginnen kennen denk ik. De andere kindjes zijn we dan terug gaan uithalen bij oma mobi. Daar vroeg oma of ze donderdag mochten blijven slapen. Ze waren allebei heel enthousiast, want bij oma's mogen ze toch altijd net dat ietsje meer...
We hadden afgesproken om vandaag in de namiddag nog eens naar Daantje te gaan samen met de broer en zus en met oma en opa vis. Door de sneeuwval zijn we goed op tijd vertrokken in de namiddag. De sneeuw viel nog goed mee en we geraakten vlot tot bij oma en opa. Daar hebben we niet lang gezeten, maar zijn we direct naar het ziekenhuis vertrokken. Oma en opa vis vonden dat Daantje al wat verandert was. Zijn rimpeltjes waren al wat meer weg getrokken en hij had toch al een boller gezichtje. Ik zie dat niet, ik zit immers elke dag bij hem, dan zie je die veranderingen niet zo. Yari en Rayanne waren ook blij van hem nog eens te zien, Andreas die beseft dat allemaal niet. De kindjes zijn dan samen met oma en opa vis vertrokken zodat wij nog wat langer konden blijven. Zo kon ik nog eens kangoeroeën en genieten van dat momentje tussen ons. Daan doet het al heel goed, hij weegt nu 1.100gr en ze zijn al aan het spreken om een schema te maken om de CPAP af te bouwen. Enkel zijn huidskleur is nog niet wat het moet zijn, maar het is ook niet zorgwekkend. Na ons bezoekje hebben we nog lekkere sandwichen gegeten bij oma en opa en natuurlijk een stukje van mijn heerlijke taart. Bij ons vertrek kwamen we tot de constatatie dat het nog redelijk veel had bijgesneeuwd en dat het dus oppassen geblazen was op de weg. In het Leuvense viel het nog goed mee, maar eens we Aarschot naderden werd het meer en meer een ramp. Amper 70km per uur rijden op de autostrade en tussendoor een auto in de gracht zien liggen, doen de zenuwen en stress geen goed. Op de grote banen konden we nog tegen de 50km per uur rijden, maar hoe meer we ons dorpje naderde, hoe gladder en gevaarlijker de weg erbij lag. En dan moesten we nog die grote berg omhoog, het 'hoogtepunt' van de avond. Onze vrees werd al snel werkelijkheid, een vrachtwagen die stil stond omdat hij er niet op geraakte en bij het inhalen van die vrachtwagen een andere auto die niet meer verder durfde rijden en dus begon te slippen met zijn voorste wielen. Bijna boven op de berg viel het verkeer weer stil en dat is iets wat we niet graag zien, stil staan en terug vertrekken op een berg is lastiger dan wanneer je gewoon kan doorrijden. Het kwam dus door een oude mercedes die meer met zijn gat aan het schuiven was, dan aan het rijden. We zijn uiteindelijk veilig en wel thuis geraakt, maar als de wegen morgen nog zo gevaarlijk zijn, vrees ik dat we niet naar Daantje zullen gaan. Het zou de eerste dag in 3weken tijd zijn dat hij geen bezoekje krijgt van ons, maar liever dat dan zelf een ongeluk doen op de weg. Daar heeft hij dan helemaal niets aan.
Zaterdag, een dagje dat we overdag thuis blijven bij de kids. Deze keer zijn we terug naar de Gabber getrokken, maar vooral om ons eens te informeren voor een eventueel feestje voor als Daan naar huis komt. De kinderen konden rustig spelen terwijl mama en papa alle regelingen troffen. Hoe groot is de zaal? Wat gaan we serveren? Wanneer gaat het doorgaan? Om welk uur gaat het doorgaan? Allemaal zaken waar we eens over moesten nadenken. Dan toch de knoop doorgehakt en de zaal gereserveerd, het lijkt ons een leuke plaats voor al de kindjes die aanwezig zullen zijn. Ze zullen er hun hartje kunnen ophalen en spelen tot ze erbij neervallen. Ook de diertjes die buiten staan zal hun wel weten te bekoren. In de namiddag was het nog eens tijd om een taart te bakken. Deze keer een lekkere breziliennetaart, met goed veel slagroom en nootjes. Tegen dat de avond viel, werd het alweer tijd voor mij om naar Daantje te gaan. Rayanne had het er wat moeilijk mee, ze ging mij missen. Ik heb ze eventjes apart genomen en heb haar proberen uitleggen dat Daantje mij nu ook mist omdat hij daar alleen ligt. Zo gevat en opmerkelijk als ze is vroeg ze direct of daar dan geen verpleegsters waren. Natuurlijk zijn daar wel verpleegsters, maar die kunnen Daan niet op de schoot nemen en hem een nachtzoentje geven voor het slapen gaan. Ze nam er met wat moeite vrede mee, maar ik moest wel beloven dat ik bij het thuiskomen haar nog een zoentje zou komen geven. Wat ik vanzelfsprekend ook gedaan heb! Daantje lag er heel rustig bij, hij droeg zelfs voor de eerste keer een body. Ik dacht maatje 42, maar het zat nog ruim te groot. Toch was het heel schattig om te zien, hij verdronk er wel bijna in, maar het was ooohhh zo lief. We hebben nog lekker gekangoeroed gedurende een uurtje, zo kon ik ook nog wat rusten en beiden genoten we er enorm van. Voor het kangoeroeën doen ze dan wel de body uit, zodat we met onze blote huid tegen elkaar liggen. Vanaf nu zal ik dus ook een paar body's meenemen naar het ziekenhuis, zo kan hij eens afwisselen en draagt hij toch iets persoonlijkers. Hij krijgt nog steeds antibiotica en heeft geen erge apneu's meer gedaan. Hij zal het ergste wel gehad hebben nu. Hopelijk komt hij nu goed bij en kan hij goed groeien.
Het eerste wat ik gisteren gedaan heb, is bellen natuurlijk. Alles was goed verlopen met Daan, hij had een stabiele nacht achter de rug met één gewone apneu. De antibiotica zal zijn werk aan het doen zijn. Hij is wel wat afgevallen en weegt 1.057gr, maar dat is niet zo erg. Ze bekijken zijn gewicht over een ganse week en dat ziet er denk ik wel goed uit. Zijn maagsonde zit nu ook via zijn mondje in plaats van zijn neusje. Zijn neusje zat wat gezwollen en op deze manier kan het neusje wat rusten. Het buisje van de CPAP kunnen ze vanzelfsprekend niet veranderen of verwijderen, maar daar wisselen ze ook eens van neusgat. Gisteren werd er ook carnaval gevierd op de school van Rayanne. Ze vertrekken dan in de namiddag met de ganse school in een stoet richting dorpsplein. Een politiewagen voorop, gevolgd door een auto met veel lawaai (muziek) en daarna al de verklede kindjes. Zo wandelen ze de dorpstraat op en af. Je zag er vanalles, bumba's, piet piraten, prinsessen, discogirls, spidermans,... , maar vooral heel veel Mega Mindy's. Je kan het al raden, ons Rayanne was ook één van die vele Mega Mindy's met het enige verschil dat er bij haar in de klas ook een Mega Toby zat. Als ze langs kwamen gestapt zag je de fiere en geamuseerde snoetjes van al die kindjes. Spijtig dat het zo ijzig koud was en dat je de kostuums niet uit zijn gehele zag. Rayanne had daar de oplossing voor, gewoon zonder pull en met de jas open rondlopen. Ze wou haar jas niet dicht doen, want dan konden ze haar kostuum niet zien. Bij de stoet zijn we nog wat bekend volk tegen het lijf gelopen, buren en andere mama's en papa's. Zo konden we ook eens een babbeltje doen. Iedereen vroeg vooral hoe het nu ging met Daan en met mij. Eén iemand zij zelfs dat we een goede engelbewaarder hebben. Daar ben ik van overtuigd, het is er zelfs meer dan één (mémé Cecil, pépé Vic, nonkel Dirk en meterke). Ze zullen ons van daarboven wel in de gaten houden... Na afloop van de stoet zijn we te voet naar huis gekeerd. Het is te zeggen half te voet. Oma mobi haar auto stond halfverwege geparkeerd en daar hebben we gebruik van gemaakt met dit koude weer. We hadden al genoeg buiten in de kou gestaan. De kinderen hebben nog wat met de wii gespeeld voor het avondeten. Vooral het Toy Story spelletje vinden ze geweldig, schieten en draaien met de afstandsbediening. Het is niet zo gemakkelijk, maar zolang ze er plezier aan beleven is het goed. 's Avonds ben ik dan terug naar het ziekenhuis gereden, deze keer is oma mobi nog eens mee gegaan op bezoek. Alles ging heel goed met Daan en hij heeft geen ernstige apneu's meer gehad. Wat een opluchting! Ik heb hem nog eventjes op de schoot gehad en al gauw was het weer tijd om huiswaarts te keren. De tijd gaat toch snel voorbij als je zo in het ziekenhuis zit...
Met al die sneeuw op de wegen zijn we op het gemakske vertrokken naar het ziekenhuis. Toen ik deze morgen nog eens gebeld had, wisten ze me te melden dat hij toch een paar apneu's heeft gehad, maar dit mag hij nog doen omdat hij zo klein is. Aangekomen in het ziekenhuis zeiden ze ons dat hij een ernstige apneu heeft gehad na ons telefoontje. Dit wil zeggen dat hij niet enkel eventjes stopt met ademhalen, maar dat ook zijn hartslagje daalt. Tot aan de middag heeft hij geen apneu meer gehad. In de namiddag echter, juist voor we dachten te vertrekken zakte zijn saturatie en ook zijn hartslagje ging naar beneden. De verpleegster kwam hem wat stimuleren door over hem te wrijven, maar dit leek niet direct effect te hebben. Zijn huidskleur werd grauw en zijn lichaampje lach er maar slapjes bij. Een andere verpleegster heeft hem dan opgepakt om hem wat ruwer te wrijven en tikken. De zuurstof werd ook opgedreven en zo kwam hij er weer bovenop. Het was zo akelig om te zien en om dan naar huis te vertrekken zag ik ook niet zitten. Na deze diepe apneu was hij wat aan het wenen en we hebben hem dan ook getroost. Zijn tutje heeft op zo'n momenten een rustgevend effect. Al gauw was hij weer rustig en sliep hij verder, zijn hartslag en saturatie weer normaal. Nu konden we pas met een geruster hart vertrekken. Waarom hij zo'n diepe apneu's maakt? Het kan 2 oorzaken hebben, namelijk dat hij het nog niet aankan om zelfstandig te ademen of omdat hij met een infectie zit. De verpleegsters denken eerder dat hij met een infectie zit omdat hij het de vorige dagen wel goed gedaan heeft. Gisteren hebben ze een katheter weg gehaald en sindsdien maakt hij die diepe apneu's. Bij het weghalen van een katheter bestaat altijd infectiegevaar dat is ook de reden waarom ze zo snel mogelijk van al die infusen af willen. In zijn bloedwaarden waren licht verhoogde parameters te zien van infecties, maar nog niets om zeker over te zijn. Om het zekere voor het onzekere te nemen zijn ze met antibiotica gestart. Hij heeft in de namiddag nog een paar diepe apneu's gehad, maar sinds 16u, is het wel al gedaald in frequentie. Ze hopen en denken dat de antibiotica nu wat aan het werken is en dat het waarschijnlijk om een infectie gaat. Hopelijk weten we morgen meer en doet hij het deze nacht goed. Zijn voeding gaat heel goed, hij krijgt nu 9ml om de 2uur en morgen wordt dit opgedreven naar 11ml. Als dit goed gaat, kan hij zijn medicatie eveneens via de melk krijgen en heeft hij in principe geen slotjes meer nodig. Tenzij hij nog even de antibiotica moet krijgen, maar dat is slechts één slotje in zijn hoofdje en stoort hem niet echt. Het was dus echt wel een akelige namiddag en ik hoop van harte dat ik ons Daantje nooit meer zo moet zien. Je moederhart breekt gewoon als je je kindje letterlijk ziet verslappen, zelfs al is het maar voor even.
Gisteren is ons Rayanne thuis gebleven van school. Ze zat met een vieze hoest, was kortademig en zeer moe. In de voormiddag heeft ze dan ook een redelijk lange tijd in haar bed gelegen. 's Namiddags heb ik dan haar teennagels gelakt, want daar vroeg ze ook al een tijdje achter. Tussendoor eens een telefoontje naar het ziekenhuis om toch een beetje op de hoogte te blijven. Op woensdag gaan we immers niet naar het ziekenhuis, maar blijven we thuis bij de kindjes. Wel heb ik de gewoonte om dan 's avonds alleen te gaan. Overal op het nieuws hoorde je van sneeuwval en gladde wegen, terwijl er bij ons nog geen enkel sneeuwvlokje gevallen was. Ik was dus wat aan het twijfelen om rond 19u naar het ziekenhuis te rijden. Hier in Diest was het dan wel sneeuwvrij, maar in Leuven was het blijkbaar redelijk glad en gevaarlijk om te rijden. Op dat moment neemt het moedergevoel wel over van het verstand. Ik had ons klein Daantje nog niet gezien en ik had hem toch zo graag nog eens gepakt. Na een telefoontje naar opa vis om te horen hoe de autostrade erbij lag, ben ik toch maar vertrokken. Al bij al viel het heel goed mee, de autostrade lag open en ook de grote banen waren sneeuwvrij. Ik was dus heel content dat ik er toch naartoe gereden was. Niet alleen om Daan te zien, maar ook om nog een lading melk te kunnen afgeven, de vriezer hier steekt namelijk ook al goed vol. Eens bij Daan hebben ze mijn melk daar direct in hun vriezer gestoken om daarna mijn lege tas af te geven en de boodschap dat ik geen melk meer mag meebrengen omdat ze geen plaats meer hebben. Ik zal dus hier wat plaats moeten creëren om mijn flesjes weg te krijgen, het is namelijk zonde van de melk om deze weg te gieten wegens plaatsgebrek. En trouwens, ik kolf niet om de 4u af om dan die melk weg te gooien!!! Als het hier overvol geraakt, zal ik dus de oma's aanspreken voor wat stockageruimte. De verzorging van Daan was al gebeurt en dus mocht ik hem direct op schoot nemen of kangoeroeën. Tja, als ik de keuze heb, verkies ik toch het kangoeroeën. Hij lag nog maar net bij mij of ik kreeg de telefoon al in mijn handen. Het was de papa om te zeggen dat het nu in Diest serieus aan het sneeuwen was en dat ik voorzichtig moest zijn als ik terug naar huis kwam. Als het aan mij lag, zou ik er niets mee inzitten om in het ziekenhuis bij Daan te overnachten... Ik heb hem dan ook geen volledig uur bij mij gehad omdat ik toch op tijd wou vertrekken. Nog eventjes gebeld naar de papa om te zeggen dat ik vertrekkensklaar stond en dat hij niet ongerust moest zijn. In Leuven viel het nog altijd goed mee om te rijden, maar eens voorbij Tielt-Winge ging het wat moeilijker. Vooral op de kleine baantjes hier in het dorp was het uitkijken geblazen, maar we zijn goed thuis gekomen. Zo zie je maar dat een mama er alles voor over heeft om toch maar haar kleine ventje te zien, ook al is het maar voor even.
Links; de eerste dagen. Rechts; vandaag 
