Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Ik had eigenlijk nog geen keuze gemaakt tussen borstvoeding of flesvoeding. Bij de 2 oudste heb ik flesjes gegeven en bij Andreas ben ik begonnen met borstvoeding. Na 2 weken ben ik toen naar flesvoeding gegaan omdat de borstvoeding niet vlotte en veel te vermoeiend was. Daarom dat ik het nu ook nog niet wist welke voeding ik zou geven. Omdat hij nu zo vroeg is geboren en alle hulp kan gebruiken was mijn keuze wel snel gemaakt. Je kan als mama niet veel doen als je kindje in een couveuse ligt, maar als je weet dat je via je afgekolfde melk de nodige antistoffen kan geven, dan doe je als moeder het meeste wat je kan doen. Gisterenavond ben ik dan begonnen met afkolven. Een beetje met gemengde gevoelens, want tenslotte lig je hier alleen op de kamer aan een machine dat aan je borsten trekt om wat melk te kunnen kolven voor dat kleine vechtertje dat hier een verdieping lager ligt. Dat de foto's van Daan thuis lagen deed er niet veel goeds aan. Al een geluk dat mijn mama me nog 2 mini pijamaatjes had gegeven als cadeautje zodat ik me daar wat op kon concentreren. Als ik naar dat pijamaatje keek, kon ik toch mijn gedachten verzetten. Zo had ik niet meer het gevoel dat mijn borsten aan een machine lagen, maar al meer het gevoel dat ik Daan eten aan het geven was. Het afkolven zelf is heel goed gegaan. In tegenstelling tot veel andere vrouwen had ik direct een goede hoeveelheid melk. Toch een lichtpuntje in deze wat sombere dagen. Deze morgen had ik wel een dipje na het afkolven. Aangezien dat we dag en nacht naar neonatologie mogen bellen, heb ik dat ook gedaan. Na het gesprek met de verpleegster die Daan deze nacht verzorgd heeft, kreeg ik weer goede moed. Gewoon te horen krijgen dat hij het goed doet heeft op dit moment zoveel betekenis en helpt je weer om over dat dipje heen te gaan. Deze namiddag zijn we hem nog eens een bezoekje gaan brengen. Hij is toch oh zo klein. Hem daar zo zien liggen, geeft me alleen maar meer moed om zeker door te gaan met het afkolven. Dat is het meeste wat ik als mama voor hem kan doen. Ik zie er wel wat tegen op om uit bed te komen. Dat is geen lachertje op dit moment, maar als je hem dan eens kan aanraken en er tegen kan praten is die pijn zo weer vergeten. Straks breng ik hem nog eens een bezoekje en dan kan ik weer rustig de nacht in. Dan lig ik in mijn bed en wens ik iedereen een goede nacht. Slaapwel Yari, slaapwel Rayanne, slaapwel Andreas en slaapwel lieve, kleine Daan. Ik zie jullie morgen wel weer!!
Reacties op bericht (2)
22-01-2010
hey
hey,
Eerst een vooral wil ik jullie een dikke proficiat wensen met de geboorte van de kleine Daan.Ook veel sterkte,moed,doorzettingsvermogen,geduld,...
Ik vind het fantastisch dat je voor bv gekozen hebt,zo kan je Daantje van de nodige antistoffen voorzien.
Ikzelf ben 27 jaar geleden geboren op 30 weken zwangerschap.Plots,in de lift...geboren in Aarschot en direct naar GHB gedaan... heb er uiteindelijk 2,5 maanden gelegen,en ik ben er goed doorgekomen.ik ben er zeker van dat Daan ook zo'n vechtertje is! Ik weet het,je kan 30 weken absoluut niet vergelijken met 27 weken,maar toch...
*dikke knuffel*
sofie,mama van xanthe en xiebe
22-01-2010 om 17:07
geschreven door sofie
herkenbaar.
Zo herkenbaar... alleen heb ik geen bv gegeven, toen werd dat bij tweelingen/prematuren ook niet echt aangeraden.
