Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Met zenuwen en een klein hartje is Yari gisteren opgestaan. Hij ging namelijk op bosklassen en was er eigenlijk niet zo graag bij. De avond voordien had hij al wat zitten wenen omdat hij ons zal missen en omdat hij liever thuis wou blijven. Als ouder vind ik het niet gemakkelijk om hem toch te overtuigen om mee te gaan en dat hij het er wel tof zal vinden. Je ziet dat verdriet en het liefst zou je hem dan ook gewoon thuis houden, maar dat gaat niet. Het is een deel van onze opvoeding om ook leren los te laten en hen wat zelfstandigheid en onafhankelijkheid aan te leren. Na een lekker ontbijtje van cornflakes en een glaasje fruitsap trokken we de deur achter ons dicht en vertrokken we naar de plaats waar de bussen stonden te wachten. Rayanne, Andreas en Daan waren ook van de partij om Yari uit te wuiven en zelfs het zonnetje had zich niet weg gestoken achter de wolken. Het was dan ook een prachtige dag voor de kinderen om Maasmechelen onveilig te gaan maken. Rond 8u45 arriveerden we aan de stopplaats, maar er was nog geen enkele bus te zien, enkel wachtende kinderen met de ouders en eventuele broertjes en zusjes. Sommige kinderen weken geen meter af van hun ouders, terwijl anderen weer wat in toom moesten gehouden worden. Yari bleef ook mooi bij ons staan tot hij enkele andere kindjes van zijn klas zag. Hij wist met zijn zenuwen geen blijf en begon rond te lopen en redelijk wild en uitgelaten te doen. Iets te uitgelaten naar mijn mening en dus heb ik hem wat aangemaand om iets rustiger te zijn. Na een half uur wachten zijn de eerste twee bussen dan toch aangekomen en konden de valiezen ingeladen worden. Ook de kindjes mochten plaatsnemen op de bus en dan was het nog even wachten op de derde en laatste bus. De kindjes op de bus zaten als het ware tegen het raam geplakt om te wuiven naar hun mama en papa, maar onze Yari kon ik maar niet zien tot ik opeens zag dat de juf hem omhoog hield om te wuiven. Daarna stond hij tussen de zetels van de bus aan het raam en bleef hij maar wuiven. De donkere ruiten van de bus lieten het niet toe om hem duidelijk te zien, maar een mama heeft geen duidelijkheid nodig om te merken dat haar zoontje verdriet heeft. Hij zat te snotteren achter het raam en ik had met weten sterk te houden, maar hem zo zien was er teveel aan. Mijn traantjes waren moeilijk te bedwingen ook al deed ik zo mijn best. Een kwartier later zat hij nog steeds te wuiven en moest ik verder om Rayanne naar school te brengen. We hebben nog een paar zoentjes geworpen en dan was het echt wel tijd om te vertrekken. Deze morgen ben ik al een kijkje gaan nemen op de website van de school om op de foto's te gaan speuren naar mijn kleine kapoen. En jawel hoor, ik heb ze gevonden en het deed me enorm goed om te zien dat hij zich er toch amuseert. Nu is het nog even afwachten op zijn kaartje en vrijdag kunnen we hem alweer gaan ophalen en zullen we waarschijnlijk wel weer de leuke verhalen horen en is al dat verdriet algauw vergeten.
Reacties op bericht (1)
28-05-2010
mama's
Inderdaad, loslaten hoort bij opvoeden, maar ik kon zo mijn hartje voelen bloeden als ik je verhaal las. Ik ben daar niet zo goed in en had waarschijnlijk al veel sneller traantjes gelaten. Naarmate het einde van het schooljaar nadert, hangen mijn kindjes bovendien meer en meer aan hun mama... Net zoals jullie hebben wij ook een schitterend verlengd weekend gehad en draaide alles om het gezin. Er is eigenlijk toch niets mooier dan gezellig met de kinderen van het mooie weer te genieten. Qua grootte viel ons gezin waarschijnlijk wel iets minder op dan dat van jullie We kijken er al naar uit om jullie allemaal nog eens te zien op 5 juni. Groetjes,
