Dus wààr haal jij je insinuaties? Vanochtend ben ik het, na een zoveelste opmerking, grondig beu. Ik vraag je of ik je kan bellen, want via chat zeg jij toch niets. Normaal zou je alleen thuis zijn, maar je meldt me dat Zij thuis is, ziek (weeral). Maar ik heb geluk: je doet boodschappen, en dus kan ik je even bellen.

Aan telefoon zeg je wél dingen (oh, die eeuwige achterdocht van jou... niéts schrijven, enkel zeggen, zo is er geen bewijs). En hoor ik éindelijk waar je al 2 dagen op aanstuurt... Blijk je jaloers te zijn op een vriend van me, die homo is. Want je hebt het anders begrepen. Door het feit dat hij kinderen heeft, denk jij dat hij ook nog een vrouw heeft. En wie een vrouw heeft, zou er wel eens met de jouwe vandoor kunnen gaan. Is een gevaar, als hij tijd met me doorbrengt.

Ik kan er enkel om lachen. Al 8 maanden vertel ik je over hem, over zijn privé troubles met zijn echtgenoot (en niét echtgenote!!!). En alles wat jij kan zeggen, weeral, is "dan heb ik het fout begrepen". Geen "sorry voor mijn insinuaties". Geen verontschuldiging. Enkel "jij hebt gelijk dan". 

Ik zal hier nooit aan kunnen wennen. Zo'n jaloezie. Vond ik het in het begin flatterend, vleiend (iemand die jaloers was om mij!)... je had geen reden. Zo lang liet ik alles om jou draaien. 

Maar je hebt gelijk: intussen heb je reden om jaloers te zijn. Ik geef mijn lichaam aan een ander. En stilaan geef ik zelfs mijn gevoelens aan een ander. Ik heb jou losgelaten. Of liever: je bent mij kwijtgeraakt. In al onze ruzies, in al jouw incoherenties en leugens, ben je mij kwijt geraakt.

I've moved on... Je hebt me mezelf beter leren kennen. Je hebt me bevrijd van schuldgevoelens. Je hebt me doen inzien waar het misloopt thuis, wat ik mis. Maar je hebt me ook geleerd wat ik niét wil. Of ik ooit een betere versie van "ons" zal vinden, weet ik niet. Maar of ik die nu ooit vind of niet... bij jou zal ik het ultieme geluk duidelijk niet vinden. Dat heb je me de afgelopen maanden pijnlijk duidelijk gemaakt.

Het spijt me, mijn lief. Het spijt me.