is het écht bijna 1 april? De tijd vliegt, en ik zou hem willen stopzetten. Nog even de illusie behouden dat "wij" nog bestaan.
Je belt me vandaag... "per ongeluk", via messenger. Een videochat. En even zie ik je gezicht op mijn scherm. Meteen daarna hoor ik Haar stem. Ik hang op... Hoe "per ongeluk" is dit, als dit gebeurt, nét als ik een ronduit sarcastische reactie stuurde naar jou?
Het geeft me het gevoel dat je met me speelt... me in je netten tracht te lokken. Maar misschien geef ik je te veel krediet, zie ik in jou een grotere manipulator dan je eigenlijk bent? Kan het écht zo zijn dat ik zo veel houd van zo'n doortrapt persoon? Of kan ik stilaan zeggen "hield"? Een stuk van mij zal altijd van je blijven houden, besef ik.
Gisteren... je drukt je spijt uit dat ik nog geen feedback gaf op jouw verhaallijn. Mijn reactie is direct "ik wacht al 4 maanden op feedback op mijn vertaling". Altijd opnieuw hoor ik van jou "binnenkort". Maar ik laat me niet kennen, lees jouw verhaallijn, zet mijn opmerkingen op papier en stuur je je document terug, binnen het half uur. Mijn stuk herwerk ik wel zonder jou... met een vriend. Kan je wéér jaloers worden, ongetwijfeld.
Vandaag zat ik meerdere uren in de auto...onderweg. Veel tijd om na te denken. Veel tijd om gesprekken te herinneren. Ik tracht me ons vrijen te herinneren, en moet erkennen dat het te lang geleden is. Ik wéét dat het geweldig was, iedere keer opnieuw. Jij hebt me een genot leren kennen als niemand ooit eerder. Dàt zal ik altijd blijven missen. Maar zo zal het nooit meer kunnen zijn. Zoals ik me aan jou gaf... daarvoor moet ik volledig vertrouwen hebben. Daarvoor moet ik me volledig geven. En dàt ga ik bij jou niet meer kunnen...
Ik kan je nét niet haten. Daarvoor herinner ik me te veel. Maar ik kan ook niet meer van je houden zoals voordien. Daarvoor herinner ik me ook te veel.
|