Al een hele tijd vraag ik me af wélke rol jij in mijn leven speelde. Waarom jij precies op dàt moment, indertijd, nét toen ik er zo receptief aan was, in mijn leven kwam. Wat wilde mijn lot me duidelijk maken, welke les wilde het me leren?

Eén van mijn overtuigingen is dat je ook uit negatieve ervaringen, uit falen leert, misschien zelfs meer dan uit successen. Beseffen wat je niet wil, is zéker zo kostbaar als beseffen wat je wél wil. En dankzij jou weet ik wat ik wil en niét wil in een relatie. Dus misschien was jij dàt wel voor mij: een wijze les. Zaken die ik moest beseffen, voor ik verder kon.

Misschien moet ik zelfs een stap verder durven gaan. Zeggen dat jij mijn voorbereiding was op deze volgende man? Alhoewel, ook zonder jou zou ik hem hebben kunnen appreciëren. Maar ik zou hem mogelijk weggejaagd hebben, met mijn organiseren, plannen. Mijn ervaring met jou heeft me een op zeker moment zo'n afkeer gegeven van initiatief nemen, dat ik nu makkelijker kan loslaten. Dàt zou ik voor ik jou ontmoette, niet zo makkelijk hebben gekund. Dus ik zou hem meteen weggejaagd hebben. In die zin ben jij misschien de les die ik moest leren: loslaten, niet àlles onder controle hebben.

Ik tel af... nog 3 dagen schooljaar. En ik vraag me af: op welk moment ga jij me contacteren? Wàt ga jij me voorstellen? Al is het nu geen ongeduld meer, maar domme nieuwsgierigheid. Een weddenschap met mezelf...

Een jaar geleden zat jij zonder werk. Logeerde jij op dit moment met de honden op 100 km van hier. En bezwoer je me dat je àlles had geregeld voor mijn terugkomst uit vakantie, om 24 uur samen te kunnen doorbrengen, in mijn huis. Tegen beter weten in geloofde ik je. Ik wilde geloven dat je dat gepland had, dat je een idee had om te zorgen dat je weg kon ginder. 

Wat was ik naïef. Heb ik écht kunnen denken dat jij, nadat je maandenlang élke afspraak door mij liet organiseren, mij steeds liet voorkauwen wélk excuus je kon gebruiken tegenover Haar, plots voldoende initiatief zou tonen om dat te regelen? Maar al mijn twijfels werden steeds weer vakkundig weggewuifd: "ik regel het, gegarandeerd. Ik vind wel iets."

Intussen nadert mijn vakantie weer. Naar dezelfde camping als vorig jaar... met alle herinneringen. Nachtelijke telefoontjes wanneer iedereen sliep. Nachtelijke ruzies vanuit de gemeenschapsruimte, waar niemand me kon horen. Chats vol ruzie, verwijten, onrust. Jouw angst dat de vakantie een kans zou zijn voor mij en mijn ventje om terug dichter bij elkaar te komen, en vooral te vrijen. Mijn inspanningen om je zo veel mogelijk te betrekken. Ik die steeds foto's stuurde van wat ik deed, om je te betrekken bij mjn vakantie.

Wat was ik naïef. Ik wilde je geloven. Ik had er behoefte aan om jou te geloven. Omdat het alternatief, jou niét geloven, ondenkbaar was. Jij, mijn man, zou toch nooit tegen mij liegen? 

Een jaar later... wat schiet er nog over van "ons" en "ooit"? Minder dan niets. Jij blijft stommetje spelen, struisvogel. Nog 3 dagen en het schooljaar zit erop. Jij beweert dat je me daarna zal contacteren, als het werk erop zit. Om alles "uit te praten". Mijn voorgevoel zegt me dat ik je niet zal horen, tot ik bijna op vakantie vertrek. En dàn zal het zijn van "ah jij vertrekt. Tja, ik wilde wel afspreken". 

Steeds opnieuw komt mijn rit terug naar huis, halverwege de vakantie, terug in mijn hoofd op vandaag. Mijn tranen, in de auto. De knoop in mijn maag, vanaf dat ik begreep dat je niét zou komen. Ik zie mezelf weer onder de douche staan, huilend, wanhopig. Ik kijk weer naar mezelf in de spiegel, mijn gezicht roodbetraand. Mijn nachtelijke rit, 100 km ver, om te praten, op een parking. Je kilte, je afstand. Jouw leugens "ik heb nooit iets beloofd". 

Wat schiet er een jaar later over van dat gevoel? Steeds minder...

Ik luister naar Maitre Gims "tu vas me manquer". Steeds opnieuw... "mais de ma mémoire tu disparaîs". Je wordt meer en meer een herinnering. Ik rouw... en besef: vanaf nu ga ik 9 maanden rouw in. 9 maanden waarin ik steeds zal denken: het eerste jaar zonder... Op dit moment: terug mijn eerste zomervakantie zonder jou. Vertrekken naar de camping, zonder de hoop dat ik 24 uur met jou kan doorbrengen. Steeds terugdenkend aan "een jaar geleden". Wel beseffend dat het allemaal negatieve herinneringen zijn, vanaf de zomer. Er zijn geen mooie momenten meer geweest... enkel van ruzie naar ruzie. 

Wat heb ik me vastgeklampt. Maar ik laat je los, ik liet je al een hele tijd geleden los. En sinds precies 4 weken is je plaats ingenomen. 

Ik stuurde een uitnodiging voor de jaarljkse bbq rond, van onze toneelvereniging, waar jij ntussen ook lid van bent. Dit jaar zijn wij de gastheer. En tja, ik laat me niet kennen... ook jij kreeg een uitnodiging. De reactie liet niet lang op zich wachten "vermoed dat dit niet voor mij bedoeld was. Vermoedelijk vergeten mijn mailadres te wissen... net zoals fb". Ik reageerde hierop, ondanks mijn strikte beslissing op niéts meer schriftelijk te reageren. En dus belde ik even.

Ik luisterde naar je stem... zo vertrouwd en toch zo vreemd. Analyseerde wat het met me deed... en de conclusie was: niet erg veel. Jij ratelde je gewoonlijke lijstje vragen af: hoe is het met de kids? Met hun examens/toetsen? Waarom vroeg ik jou niet om mijn dochter te helpen met jouw vak? Vroeg ik het aan iemand anders dan? Hoe gaat het met mijn ogen? Hoe gaat het met mijn littekens? Ik antwoord, kort, zonder uitweiden. En beëindig het gesprek na enkele minuten.

Hoe kan ik je duidelijk maken dat ik herstellende ben? Maar dat het me lukt? Ik kwam een weekend door, met weinig contact met deze nieuwe man. En ik werd er, voor het eerst, niet angstig van. Vanochtend miste ik zijn berichtje op gsm, vond het pas een uur later. Géén paniekaanval dat ik een fout maakte, waarvoor ik zou gestraft worden, in woorden of middels stilte. Gewoon een "grmbl, gsm gaf niet aan dat er een berichtje was van jou. Bel maar als je tijd hebt, ben vrij". 

Wat je van deze nieuwe "ik" zal vinden, zal ik zien. Want je maakte aan een sneltreinvaart indertijd van mij dat onzekere meisje... slaan en zalven, wat viel ik snel in dat patroon. Ik maak me geen illusies... tot het inzicht dat jij degene was die mij kwijtgeraakte, zal jij nooit komen. En ik ben tot het inzicht gekomen dat dat ook niet nodig is. Eigenlijk weet ik zelfs niet meer wat ik jou nog wil zeggen, in een gesprek. Alles is gezegd, en wat nog niet gezegd is, doet er niet meer toe.

Ik wil het enkel over de toekomst hebben. Niet onze toekomst, maar dé toekomst. Hoe gaan wij met elkaar om vanaf nu? Want jouw beeld, dat je me tijdens ons laatste gesprek, intussen ruim een maand geleden voorhield, kan je op je buik schrijven... Hand in hand door een museum of bos wandelen? Inderdaad, zo loop ik niet rond met vrienden... enkel met een man waar ik van houd of toch minstens gevoelens voor heb. Niet meer met jou dus... 

Ga jij proberen me te overtuigen, terug aan te halen? Of ga je gewoon afstand houden, je eigen koppige zelf? Het maakt me niet nieuwsgierig, die vraag... Ik wil het gewoon achter de rug hebben, dat gesprek. Horen wat jij te zeggen hebt. Of je hebt nagedacht (al moet ik me ook daarover geen illusies maken, want jij bent het Slachtoffer, altijd en overal)? 

Af en toe komt er een flits van ons in betere tijden in me op. Want we hadden mooie momenten... vooral in bed. Al minimaliseer ik dan ook onze relatie. Want we hebben ook goede gesprekken gehad.. of althans: ik dacht dat het goede gesprekken waren. Achteraf gezien vraag ik me af of jij niet gewoon mij liet praten, en gewoon luisterde... Dàt is geen gesprek, dàt is een psychoanalyse. Daarin laten ze je ook praten praten praten, en volg je je eigen proces,waarbij de therapeut een begeleider is maar géén actieve partner. Hij stelt zich op als middel... Was jij dàt voor mij: een middel om mezelf beter te leren kennen? Zal ik dat maar meenemen als les uit die maanden samen...

De zomer komt eraan, en met de zomer ook de herinneringen aan vorige zomer. En ik besef dat ik je al bijna een jaar niet meer geloof... al bijna een jaar geleden mijn eerste grote teleurstelling door jou meemaakte. Een jaar vol pijn...  maar het jaar eindigt goed. Met geloof  en hoop... in een ander.

Want... ik ben gelukkig nu. Want alles wat jij pretendeerde te zijn, vind ik in deze nieuwe man. Meer hoef ik over hem hier niet te schrijven, want deze blog gaat niet over hem. Deze blog gaat over jou, wat jij met mij deed. Wat jij mij aandeed.

De schade wordt gaandeweg steeds duidelijker. Deze nieuwe man moet omgaan met mijn angsten, mijn onzekerheid. Hij wordt steeds opnieuw geconfronteerd met wie ik geworden ben. Maar: ik herstel! Elke dag die voorbij gaat, maakt me zekerder. 

Ik voel me zekerder, in die mate dat ik me er klaar voor voel om jou onder ogen te komen, en het rechtuit te zeggen: het is voorbij, defintief. Ik blijf met Haar chatten, we praten over allerlei, maar ik wil niéts horen over jou. En al valt jouw naam af en toe (waarbij ik er ofwel overheen praat ofwel zelfs vlakaf zeg: "houd hem erbuiten"), onze babbels zijn gezellig. 

Ze mag jou hebben. Of jullie het zullen redden, dat weet ik niet. Ik hoop het voor jou. Want wat is jouw alternatief? Je zei het ooit, heel in het begin: "ik kan niet zonder Haar, en Zij kan niet zonder mij". Financieel gaat dat inderdaad alvast op. Maar hoezeer heb je me een beeld voorgehouden, van jou als het Grote Slachtoffer. Maar die 15 maanden hebben me steeds duidelijker gemaakt dat jij jezelf steeds weer financieel in de nesten werkt. Niet enkel dossiers uit het verleden, maar ook nieuwe situaties... 

Het schooljaar loopt ten einde. Als ik je nu bel, weet ik al dat ik zal horen dat je me nog zal bellen, nà deze drukke schoolperiode. Dus ik laat het... Als ik je half juli niet gehoord heb, wanneer ik even terug ben uit vakantie, dan contacteer ik je. Want ik wil dat gesprek... zo ben ik. Ik moet er woorden op kunnen zetten, op mogen zetten. Ik wil jou recht in je ogen kijken, en het je zeggen. Zoals je me altijd hebt gezegd: "zeg het me recht in mijn ogen". Ik zal het doen.

Of ik je kan zeggen dat ik van je zal blijven houden? Eigenlijk niet. Want dit was geen liefde... dit was obsessie, possessief. Ik noemde je ooit "mijn 50 tinten grijs"... jij noemde jezelf toen "100 tinten grijs". Het was als grap bedoeld, maar je had gelijk. Maar voor ons geen happy end... ik stap uit jouw spel. 

1 mei 2015... afspraak om te gaan fietsen, allemaal samen. We keken er al een tijdje naar uit: met beide gezinnen erop uit trekken. 

Maar zoals zo vaak, toen al, maakten we de avond voordien een vreselijke ruzie op chat. Toén al... nog lang voor de zomer. Waarover, dat weet ik zelfs niet meer. Ik herinner me echter toen al de angst dat je gewoon zou annuleren, een excuus zou vinden om niet te moeten komen.

Toen jullie dan eindelijk aankwamen op de plaats van afspraak... ik zie je gezicht nog voor me. Verbeten trek rond je mond. Kilte en hardheid in je blauwe ogen. Je zei al de juiste dingen tegen mijn ventje, tegen de kids. Naar mij keek je met die blik, die ik nog zo goed heb leren kennen achteraf.

De blik die ik voor het eerst zag, een week eerder, op mijn verjaardag, aan het station. En sindsdien nog zo vaak... De blik die me angst inboezemde.

Die hele dag fietste ik hoofdzakelijk naast Haar. Zij vertelde honderduit. We reden voorbij het caravanpark waar jij nog een tijdje woonde, toen je Haar leerde kennen. Ik moest luisteren naar de verhalen over de romantiek en spanning van het begin van jullie relatie. Al die tijd speelde ik het spel, stelde de juiste vragen. Ik liet niets merken... maar vanbinnen stierf ik. Met elk woord van Haar stierf mijn hoop. Want die romantische man die Zij me beschreef... die heb ik amper gekend. 

Heel die dag probeerde ik het contact met jou te herstellen. Korte momenten dat ik naast jou kon fietsen, dat we even konden praten. Pas op het einde van de dag ontdooide je. Blijkbaar had ik genoeg moeite gedaan, had ik genoeg gekropen, me verontschuldigd.

Daarna kwamen de verwijten. "je raakt me al heel de dag niet aan" En dom als ik was, ik nam je hand... we fietsten achter alle anderen aan, en ik nam, al fietsend, je hand. Stel je voor dat er toen iemand had omgekeken?

Stel je voor dat dit ooit was uitgekomen? Stel je voor dat jij wél de moed had gehad om Haar te verlaten voor mij? Zou ik dan gelukkig geworden zijn? Vijftien maanden lang heb ik gedacht dat ik dat wilde, dat dàt het enige was dat mij volmaakt gelukkig zou maken. Vijftien maanden lang heb ik het lot vervloekt dat ons steeds weer elkaar nét liet mislopen. Vandaag bedacht ik dat ik het lot moet bedanken dat ik jou niet ontmoette toen alles nog open lag, toen alles nog mogelijk was.

Kismet. Al ruim 25 jaar het enige waarin ik geloof. Door jou begon ik te twijfelen, maar het klopt nog steeds. Jou ontmoeten was een vergissing van het lot, en niet mijn lotsbestemming. Of lag er een les in te leren? Dàt is het enige dat ik nu mis, moet ik toegeven. Want al met al heb je me wél doen nadenken over mezelf, over hoe ik in het leven sta, wat ik van het leven wil. 

Misschien was de vergissing niet om jou te ontmoeten. Misschien is de échte vergissing wel die eerste zoen geweest...

Het gevoel is volledig weg. Wie had dat ooit kunnen denken? Heeft deze nieuwe man dit écht kunnen bewerkstelligen? Of was hij enkel "the right guy on the right moment"? 

Maar sinds de 2 weken dat ik hem ken, besef ik meer en meer hoe jij mij behandelde. Hoe jij jouw onzekerheid op mijn projecteerde, me onzeker maakte zodat jij zelf er sterker uit kon komen. Hij moet het er mee doen... hij moet leren rekening houden met mijn angsten.

En dat doet hij... op een manier dat jij dat nooit deed. Door me gewoon gerust te stellen, zonder dubbelzinnigheid. Geen onderliggende dreiging van me te verlaten.

Zijn angst is dat ik me zal hechten. Want hechten houdt afscheid nemen in. Immers, hier zijn geen dromen over "ooit". We genieten zolang het kan. Zolang het ons uitkomt. Tot het uitkomt. Hij is duidelijk: als zijn echtgenote hier ooit achter komt, is het gedaan. Tja, als dàt me niet motiveert om niets te laten merken...

Maar wat moet ik dan? Me nooit meer hechten, om alle pijn te vermijden? Zo ben ik niet. Ik verkies de pijn, na het plezier. Het leven bestaat nu eenmaal uit hoogtes en laagtes. Zelfs bij jou... 

Had ik je liever niet gekend? De waarheid is dat ik nooit spijt zal hebben dat ik je kende. Je maakte iets in mij wakker. Jij deed me dingen beseffen over mijn leven, over mijn relatie, over mijn persoontje. Maar ik heb spijt van de afgelopen 8 maanden. Ik had in juli, toen je je belofte niet nakwam, de knoop moeten doorhakken. Daarom dat het, in mijn hoofd, eigenlijk gedaan is sinds afgelopen zomer. Trouwens, sinds afgelopen zomer hebben we nooit meer écht gevreeën. Vluggertjes, ja. Op de bank bij jou thuis. Zelfs op kamer... ik hield je tegen, wilde geen sex meer zoals voordien. Omdat ik het niet meer voelde.

Dus ja, het is een lang afscheid geweest... ik heb hier lang over gedaan. Maar ik ben er geraakt. Die nieuwe man heeft geholpen, dat kan ik niet ontkennen. Maar hij is géén rebound guy. Dit is het soort man dat ik zocht. Sexueel kan hij me op termijn hetzelfde bieden als jou, dat is nu al wel duidelijk. Echter: bij hem géén dubbelzinnigheid, géén woordspelletjes. Geen dreiging om me te verlaten wanneer ik eens iets verkeerds zeg of doe.

Raar, want de regels tussen ons zijn gelijkaardig als ze tussen jou en mij waren. Eerlijkheid, trouw, duurzaamheid. En al voel ik wel aan wààr het verschil zit, ik kan het nog niet onder woorden brengen. Dat komt nog wel... 

Ik vraag me af: besef je wel dat het écht voorbij is? Of leef jij in de veronderstelling dat ik wel weer zal terugkrabbelen, zoals alle vorige keren? Dat ik je niet zal kunnen weerstaan? Dan vergis je je toch. Deze man verdient mijn trouw, absoluut. Hij is goed voor mij. Zorgt voor me (en bij hem zijn dat geen loze woorden, merkte ik afgelopen week). 

Hij is een heerlijke combi tussen oosters macho en gevoelige man. Achteraf gezien: wat hield me bij jou? Vind ik mezelf dan écht niet meer waard dan dat?

Jou hoorde ik niet meer sinds vorige week. Correctie: donderdag stuurde je me een sms, om me succes te wensen met mijn ingreep. Ik heb zelfs niet gereageerd... Eergisteren heb ik je dan toch zelf gebeld. Gewoon, omdat ik nog nooit in mijn hele leven zo een contact verbrak, in dit soort omstandigheden. Niet met een vriend, niet met een geliefde. Voor mezelf wil ik hier woorden op kunnen plakken, horen wat er gebeurde. Maar jij was zoals altijd: ontwijkend, vermijdend, terugkaatsend ("ik weet niet wat ik nu wil. Wat wil jij?").

Ik heb de bal in jouw kamp gelegd. Intussen heb ik wel terug contact met Haar, occasioneel een chatgesprekje. En daar kan ik weer van genieten... De chats met Haar zijn altijd losjes geweest, beetje onnozel soms. Ik heb Haar enkel gezegd dat ik nog niet uitgepraat ben met jou, en heb Haar gevraagd om jou buiten onze chats te houden (niet dat ze die moet geheim houden, maar dat ik géén zin heb om jouw naam te lezen, of nieuws over jou wil). Hoe Zij dat opneemt, en hoe jij Haar dat uitlegt, is jouw zaak.

Naar mijn gevoel is dit eigenlijk al voorbij sinds augustus. En zo kan ik het nu ook zeggen. Heb ik het ook gezegd.

Want... er is een nieuwe man. Niet de Ander. Niet de Player. Een man, toevallig ontmoet op een buurtfeest, en heel de avond mee staan praten. De avond eindigde met de eenvoudige vraag "ik heb al lang geleden beslist dat ik, als ik de juiste vrouw vond, haar zou vragen mijn maitresse te zijn. Wil jij mijn maitresse zijn?" Geen valse beloftes. Een man die zijn wereld kent. Een man die geniet van het leven. Een man die niet klaagt. Een man die opstaat met een glimlach en die gaat slapen met een glimlach. Ja, een man met een gezin (met volwassen kinderen), die zijn vrouw aanbidt, geen slecht woord over haar zegt. Maar die ook kan zeggen "ik doe alles om de perfecte vader en echtgenoot te zijn, maar ik wil ook een stukje voor mezelf. En dat zou ik graag hebben dat jij bent".

Het verleden is het verleden. Maar natuurlijk werd al snel duidelijk dat hij niet de eerste minnaar was. Daarvoor was ik ongetwijfeld nét iets te vlot met meteen kansen zien... Dus ik heb toegegeven dat jij bestaan hebt. Maar ik heb het einde gesitueerd in augustus. Niemand is graag de rebound guy. En dat is hij ook niet, want ik had jou al opgegeven, enkele dagen voor ik hem ontmoette. Ik ben er vrij zeker van dat het toen al onomkeerbaar was, dat ik niet nog eens door de knieën gegaan zou zijn. De dagen die ik in de zomer nl evt voor jou vrijhield, was ik toen al beginnen op te vullen. Het moment dat ik mogelijke momenten met jou niet meer vrijhoud... dàt was een primeur. 

Maar het wordt nu ook steeds duidelijker wat je me aandeed. Hoe bang en onzeker je me maakte. Want als ik hem enkele uurtjes niet hoor, vraag ik me af waarom. Gedaan met "gdm" en "slaapwel". Gewoon contact als het kan... en dat is al met al wel dagelijks. Maar niet altijd op hetzelfde moment. Mijn neiging om -zoals hij het noemt een 'dagboek'- te sturen, elke stap te documenteren... ik heb het zolang gedaan met jou. Hij heeft dat niet nodig. Vertrouwt me gewoon. De diner-afspraak die ik maakte met een mannelijke collega... iets waar jij steeds een heel drama van maakte... geen probleem voor hem. Zolang het bij eten blijft, en ik hem dus niet ontrouw ben. 

Ik moet herstellen. Deze nieuwe man gaat geduld met mij moeten hebben. Met mijn angsten en onzekerheden leren omgaan. Nét zoals hij mij vraagt geduld met hem te hebben (hij deed dit nog nooit eerder, een verhouding uitbouwen). Dus hij is bang, voor ontdekking, weet nog niet goed hoe hij mij moet inplannen (een family man, dus geen excuses om weg te gaan buiten werk). We hebben geduld met elkaar.

Ik kom er wel. Hoe het jou verder verloopt... geen idee of ik daar nog getuige van zal zijn. Dat hangt van jou af, of jij de moeite doet om contact te onderhouden. Maar jou terugnemen? Nooit van mijn leven. Stilaan voel ik me de winnaar. 

Ik kan het nu écht zeggen: het is voorbij. 

Je liep weer weg van de confrontatie. 's Morgens startte het met "ik zal vermoedelijk niet op tijd van school zijn vanavond wegens activiteit". Alsof je dàt om 8.30h 's morgens vernam, dat je tot na 20h mee moet op uitstap?

Maar ik had hier thuis al een 'vergadering' aangekondigd, en nog eens afblazen last minute ging écht niet. Dus besloot ik om dan maar bij de Ander een bestelling op te pikken (moest toch nog gebeuren), En bedacht ik dat ik Haar best wel even met een bezoekje kon vereren... ik had nog wat kleren liggen voor haar. En als jij er dan toch niet zou zijn... zien wat het me doet, Haar terug te zien.

Voor alle veiligheid stuurde ik, bij aankomst voor jullie huis, om 19.30h, toch een sms om te horen of je misschien al thuis was. En ja hoor, je was al thuis, maar "Zij gaat niet zingen vanavond dus ik kan niet weg". Het enige dat ik je nog zei was "zorg maar dat Zij de deur opent". En ik stapte uit mijn auto...

En ik kàn het. Ik kàn jullie onder ogen komen, zonder meer. Ik voelde... niets. Ik keek naar jou, en zag een oude man. Een man die kinderlijk blij leek met mijn bezoekje. Die me meteen alle nieuwtjes begon te vertellen, foto's toonde. Voor wie er geen vuiltje aan de lucht leek. Ik was immers dààr, in jullie huis, in jouw coconnetje met je twee vrouwen.

Ik bedank ervoor. 

Na een kwartiertje ben ik terug vertrokken. Niet écht praktisch, want ik moest dus wél enkele uren zoek maken. Maar da's een detail. Het belangrijkste was: je deed me niets meer. Het is over.

Bij het afscheid hadden we het nog even over mijn ingreep morgen en volgende week. Jij beloofde me, enkele weken geleden, dat je me, wat er ook gebeurde, op donderdag zou komen ophalen aan de polikliniek, en me de woensdagen (jouw vrije ochtend) naar de controles zou rijden. Maar nu klonk het plots "sorry dat ik niet kan helpen, maar het is ook zo druk deze komende weken". Wat als ik op jou gerekend had? Dan had ik daar nu mooi gestaan... Gelukkig heb ik al alles geregeld. 

Had je me écht willen spreken gisteren, dan had je dat kunnen doen. Je had aan Haar kunnen zeggen dat wij afspraak hadden om onze onenigheid uit te praten. Zij vraagt niets liever, dan maakten alle berichtjes die ze me stuurde wel duidelijk. Maar zoals altijd ga jij de confrontatie uit de weg. Oude bange man... 

Wat ik met mijn blog ga doen, weet ik nog niet. Ik wilde een spoor van ons, van wat ons zo speciaal maakte. Maar was wat we hadden eigenlijk wel speciaal? Of was het gewoon een spel van kat en muis, van jager en prooi. Ben ik er zo in gelopen?

Domme ik. Bange jij. 

Mijn woorden "ik zal je zelf niet contacteren deze week" maakten dat jij mij ook niet contacteerde. En ik weet nu al wat ik morgen zal horen, als ik opmerk dat je zelf geen contact zocht "je vraagt niet eens naar de reden daarvoor". Ik zal er niet om vragen, omdat er geen enkele reden behalve je eigen overlijden is om niet gewoon de groetjes te doen, te vragen hoe het gaat, Iets. Zelfs zeggen "er is dit of dat gaande, ik kan even moeilijk contact opnemen"... 

Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar met jou. Het is voorbij, definitief. 

Morgen beslis ik of ik er een vriendschap aan waag. Niet alles was slecht, enkel alles wat met onze liefde te maken had. Ergens houd ik nog van je, en dat gaat niet over. Je kan niet zo veel gevoelens voor iemand hebben, en die gewoon laten verdwijnen. Maar ik heb een keuze... de keuze om op dat gevoel in te gaan of niet. En die keuze is héél duidelijk geworden... al had ik ze gewoon afgelopen zomer al moeten maken.

Wanneer ik het hoofdstuk "ons" volledig en definitief afsluit, vraag ik me af of ik deze blog nog ga nodig hebben. Ik heb hier zo veel aan gehad, om de zaken even op een rijtje te kunnen zetten. Het dwong me om naar mezelf te kijken, mezelf te lezen. Mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn afhankelijkheid. Allemaal eigenschappen die ik normaal gezien niet bezit. 

Je bent me kwijt, daar ben ik deze keer zeker van. Er is geen winnaar in dit spel... of misschien toch. Misschien win ik , after all, omdat ik niet denk dat ik mét jou gelukkiger zou zijn geworden dan zonder jou.