deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
21-10-2014
20 km van Parijs
10 weken voorbereiding, 10 weken twijfels. Zou ik het halen? 20 km lopen met zo een korte voorbereidingstijd, Zullen mijn knieën het houden?
Onder het moto "we beginnen er aan en zien wel waar we eindigen" nam ik de uitdaging aan.
En gisteren was het dus zo ver.
Zaterdag waren we nog aan het werk tot 16.00u . En een half uurtje later zaten we in de bus, richting Parijs. Dank zij de quiz van Koen zat de sfeer er al snel in. En ja we leerden heel wat bij
Rond 22.00 u arriveerden we aan het hotel. Na de kamerverdeling trokken de meeste collega's nog even op verkenning in de buurt. Maar de dames gingen "plichtbewust" slapen. Morgen zou immers een zware dag worden.
Als ontbijt kregen we een "gatosport" (overstim's) Best wel lekker. Ik at een stukje met chocolade en eentje met chocolade en banaan. Ja als het maar chocolade is hé. Dit ontbijt geeft je alles wat je nodig hebt om enkele uren te sporten en je hebt er geen last van aan je maag. Een aanrader!
Tegen 8.00u was het verzamelen geblazen en ging het richting metro. Iedereen gewapend met zijn team t-shirt, de nodige "gellekes" en een boisson d'attente. Alle producten van overtims zijn door ons grondig getest en goedgekeurd!
In de metro was het een drukte van jewelste. Blijkbaar waren wij niet de enige lopers die morgen in Parijs! Je zal als toerist maar een weekendje geregeld hebben en niet weten dat er een evenement was.
Nummers ophalen, sportzak wegbrengen, en vooral ... aanschuiven aan het toilet.
En dan richting startvak. Maar dat was zonder al die andere lopers gerekend. Daar de start op een brug over de Seine was, en deze niet heel erg breed is, konden we in de verste verte niet in ons startvak geraken. Dan maar gewoon aanschuiven met de menigte. Uiteindelijk konden we in de voorlaatste wave starten.
Al direct ging het bergop! De eerst kilometer wist ik al direct hoe laat het was. Proberen tempo doseren en me niet laten meetrekken met de stroom. Na 2 km had ik het gevoel van "dit gaat niet goed" "zware benen" en "off-day" Maar een kilometertje verder begon het vlotter te lopen. Steeds moest ik tempo drukken. Ik wou niet sneller dan 10/u want dat is mijn absolute grens voor 20 km.
Na 5 km kwam ik door in 28'57" Iets te snel, maar het gevoel zat goed.
Ik probeerde zo veel mogelijk van de omgeving te zien om zo ontspannen mogelijk te blijven lopen. En het lukte. Na 10 km had ik een tussentijd van 59'15" Tempo was iets gezakt, maar nog altijd meer dan 10/u
Maar dan kreeg ik even een dipje. Gelletje nummer 2 (nr 1 was voor de start) en even drinken aan de bevoorrading. Vrij snel zat ik terug op tempo.
Ik had vooraf op het plan gezien dat we na 11 km langs de Seine zouden komen. Op dat moment zag je de Eiffeltoren vol voor je. De emotie die ik toen voelde valt bijna niet te beschrijven. Kippenvel over mijn hele lichaam. Ik was moe, maar ik moest en zou die medaille binnenhalen. Met die toren voor me kon ik mijn dipje vergeten en het tempo toch terug vinden
Tussentijd na 15 km was exact 1u30'00" Nog altijd 10/u Maar ik wist toen al dat ik de 2u niet zou halen. Al was mijn planning voor de start dat ik blij zou zijn met 2u 10' ... maar plannen kunnen dus veranderen.
Op km 15 dus een 3e gelletje en zien hoe ver we nog zouden overleven. Nog 2 km en dan zouden we de brug over gaan. Ja wat parkoerskennis is altijd handig. Ik liep mezelf op te peppen ... maar 5 km meer, nog een half uurtje, nog heel even ... maar het venijn zit zoals altijd in de staart!
Er kwamen immers nog 4 tunnels! En die had ik op de parkoersbeschrijving niet opgemerkt. Van een verrassing gesproken dus! Gelukkig zijn ze niet zo lang en niet zo steil als in Brussel. En koppig als ik ben, kreeg ik ook die tunnels klein!
Eindelijk de brug over de Seine! nog 3 km ...
Nog 2 km ...
ik haal het! Ik kan het! En dan ... omdat die 2 uur toch niet mocht zijn ... kreeg ik kramp in mijn kuit! Even moest ik een paar meter stappen. En dan volgden enkele honderd meter lopen met kramp die steeds om de hoek kwam kijken. Eén verkeerde beweging en ze zou er terug zijn. Dus er zat niets anders op dan trager gaan lopen.
De laatste km kon ik gelukkig terug normaal lopen, en na 2u 03' liep ik naast de Eiffeltoren over de eindmeet. Fier op mezelf en dolgelukkig. Even stiekem een traantje weggeveegd toen ik mijn medaille kreeg.
zonder kramp zat de 2 uur er in. Ik weet dat ik het kan. We hebben weer een doel ... ;-)
Nu vlug op zoek naar de collega's om hun verhalen te horen. Iedereen heeft super gelopen. Alle 24 haalden de eindmeet. Wat een goed gevoel geeft dat. En van ene sportief bedrijf gesproken !!! Ben fier om deel te mogen uitmaken van die groep!
Terug de metro op en naar de bus. Maar eerst nog een foto met de medailles en de toren op de achtergrond.
Het was een vermoeiend maar superleuk weekend. Het was één van de mooiste wedstrijden die ik ooit liep. Een ervaring om nooit meer te vergeten.
Bedankt Koen Wilssens , collega's en de vele sponsors
onder het motto "doe keer zot" , "YOLO" en "zot zijn doet geen zeer" ... had ik me ingeschreven voor de Scott off road run in OLV Lombeek (Roosdaal) zeg maar Pajottenland. Kenners weten dan genoeg.
24 km was van het goeie te veel, maar 13 km leek me een mooie afstand. Leuke voorbereiding voor de 20 km van Parijs binnen 3 weken.
Het was mijn allereerste trail run. En omdat vroeger (in een vorig leven) crossen mijn passie was, had ik er wel zin in. Om het allemaal nog veel leuker te maken, begon het gisteravond te regenen ... en regenen ... en bleef het deze nacht regenen ... en ook nog bijna de hele voormiddag! En toch bleef ik er zin in hebben ... ik hoor sommigen nu denken ... "wat is er mis met een zondagmiddag in de zetel met een kop koffie?"
Ook voor Sofie zou het haar eerste trailrun worden en tegen 12.00u vertrokken we gewapend spiksplinternieuwe kinabalu's (scott trailschoenen) richting Roosdaal.
Natuurlijk moesten we ons op het einde weer eens misrijden en zo kwamen we op de eerste km van het parkoers terecht ... en ja, toen werd het even stil in de auto ... heuvelachtig, ja ... maar dit was echt wel stevig omhoog! de moed begon me langzaam een beetje in de schoenen te zakken. Maar we waren hier en we zouden er voor gaan!
Het uurtje voor de start werd gevuld met de gebruikelijke voorbereiding. Nummer afhalen, beetje opwarmen, parkoers overlopen en vooral NIET luisteren (deze keer) naar verhalen van medelopers die daar in de buurt wonen en er regelmatig lopen. Er passeerden termen de revue als ... niet te doen, onmenselijk, modder, modder en nog eens modder, opletten voor dit, opletten voor dat, 5 km is genoeg, enz enz ... je zou bijna terug de auto instappen en naar huis rijden!
Maar zo zitten we niet in elkaar ... dus stipt 14.00u werden we op gang "getoeterd" door Dries Busselot.
Waarom leef ik in het vlakste gedeelte van België en werd ik daar vandaag elke meter aan herinnerd?
De eerste km ging dus heel pittig omhoog. Er speelde maar 1 woord die hele km ... doseren .. doseren ... doseren!
Na die km even recupereren en dan het veld in. En daar was hij dan De modder! Op sommige plaatsen kon je bijna niet lopen. ergens stond een man zijn schoen uit de modder te vissen ... overal schoven mensen van links naar rechts. En ik? Ik was op dat moment superblij met mijn trailschoentjes! Al moet ik eerlijk toegeven dat ik ook een 3 tal keer de grond vervaarlijk dicht zag komen!
Ik had mezelf voorgenomen om als het echt niet zou gaan, na 5 km te stoppen. Op dat moment kwam je immers de aankomst voorbij. Maar als het op dat moment eigenlijk supergoed gaat, dan loop je toch gewoon door .... om 2 km verder op jezelf te vloeken dat je het deed! Op dat moment liep iemand me voorbij die vroeg of ik uit de buurt was. Met het beetje adem dat ik nog had zei ik "neen, ik kom uit biljardvlak Oost-Vlaanderen" En toen kreeg ik te horen "succes! je bent op het hoogste punt! Geniet van het uitzicht!"
Eerst dacht ik "yeah right" maar heb toch de raad opgevolgd en inderdaad, het was er prachtig !!!! Even kon ik de vermoeidheid vergeten, tot ik achter de bocht er weer aan herinnerd werd dat de brug over de E17 in Zele het "steilste" punt is in onze buurt !!!
Ik moet eerlijk toegeven, de bergop was op sommige momenten te veel voor mij, ja ik heb stukjes gewandeld. Maar op de vlakke stukken haalde ik vlot terug de 10/u. En daar ben ik heel blij om. De training van de afgelopen weken heeft wel zijn vruchten afgeworpen. En een klimmer zal ik wel nooit worden.
Op het 10 km punt kreeg ik het echt lastig. Een beker sportdrank op de bevoorrading was niet meer genoeg om me er door te halen. Maar OIGO (opgeven is geen optie) En dan kwam plots de vader van collega Angelo afgefietst. Zijn support de laatste 3 km deden echt deugd. Ik kreeg nog met moeite mijn ene voet voor de andere ... en 't was toen nochtans bergaf !!! Ja zo erg had ik het zitten.
En daar was hij dan ... de kerk! Nog 400 - 300 - 200 - 100 ... raar hoe die meters steeds langer werden! Met veel moeite sleepte ik me over de aankomst. Moe maar voldaan! En ja, ik was best fier op mezelf dat ik het deed.
Nog even wachten op de prijsdeling want Sofie was 3e geworden bij de senoires. En tot mijn grote verrassing werd ik 3e bij de masters W50. Daar had ik helemaal niet op gerekend. Maar ik was er natuurlijk heel blij mee.
Zijn we klaar voor Parijs? Ik weet het niet. de afstand is verder, het is ook niet vlak, er is wel geen modder of singel-track ... maar klaar? Geen idee.
Ben je daar ooit klaar voor? Ik ga er in elk geval weer van genieten, net zoals ik vandaag gedaan heb ... al zei ik wel iets anders tegen de dame aan de aankomst ... iets met "nooit" en "meer" ... maar ... 't kan ook iets anders geweest zijn ... ik vergeet zo snel! ;-)
Begin maar al te trainen zei Koen op een middag. Ik
stond net zooltjes aan te passen en snapte het niet goed. Ik was toch
bezig! Voor de 20 km van Parijs kwam
er nog achter
Ok, daar ik beschik over verkorte nekspieren, die geen neen
kunnen zeggen als het op lopen aan komt, was ik direct verkocht. Na de 20 van
Brussel had ik nochtans gezegd dat ik de rest van het jaar niet verder meer wou
lopen dan 10 km. Damn, naast mijn nekspieren heb ik dus
duidelijk ook last van Alzheimer!
De beelden van lange eenzame duurlopen spookten weer door
mijn hoofd. En geloof me of niet k vond het nog leuk ook! Hoe noem je
zoiets?
Nog diezelfde avond heb ik mijn deelname bevestigd en ging
op pad voor een 10 km run. Onderweg heb ik allerlei strategieën uitgedokterd om
mijn knieën zo goed mogelijk te beschermen. Want ik wil dit wel doen, maar niet
ten koste van alles. Als mijn onderdanen beginnen protesteren, is het gedaan.
Hoe graag ik ook zou willen.
En er is maar 1 strategie die helpt rustig aan kilometers
winnen, niet zot beginnen doen met tempos en intervallen en geen 2 dagen na
elkaar lopen. So far so good.
Maar dat we alle uitdagingen ernstig nemen bewijst zich weer
eens. Dus 4 dagen na de uitnodiging vertrok ik op hoogtestage naar Oostenrijk. 2 weekjes ontspannen
genieten van lopen, fietsen, wandelen, eten, drinken, sauna en mijn favoriete
landschap, de bergen! Lopen heb ik daar
heel rustig aangepakt, maar wel veel kilometers gewandeld en vooral, veel
hoogtemeters overwonnen. t Zal wel
ergens deugd gedaan hebben zeker.
Ondertussen zijn we weer 2 weken op Belgische bodem en heb
ik het trainingsritme van 3 tot 4 x per week opgenomen. Zo heb ik Brussel ook
gehaald, al had ik toen enkele maanden meer tijd om me voor te bereiden! Wat ik
wel anders wil aanpakken dan in het voorjaar is dit platte landschap af en toe
doorbreken. In Brussel had ik het naar het eind toe lastig op de hellingen. Ik
verwacht niet dat Parijs simpeler zal zijn. Dus wie tips heeft over hellingen
in de buurt van mon plat pays laat het me gerust weten.
Vandaag alvast de trend gezet met een loopje in het park in
Lokeren. Daar ligt een heuvel waar ze in de cross ook over lopen. k Heb deze een klein uurtje lang langs de 4
kanten opgeklauterd, met tussendoor telkens wat recup. Dit was best een leuke
training. Naar boven ging naar het einde toe moeizaam, maar tussendoor haalde
ik telkens zonder moeite terug mijn 10/u en dat stemde me heel positief. Morgen
rust en dinsdag dan weer lange duurloop. Heb er nu al zin in !!!!
Voor de rest mag ik mijn trainingstactiek hier niet te
veel verkondigen. Team asics, brooks en adidas lezen misschien mee J Zelf ben ik in team Saucony ingedeeld.
Kwestie van de competitie onder de collegas wat aan te wakkeren. Elk merk wordt vertegenwoordigd door 6 collegas.
Binnenkort kan iedereen een gokje wagen over welk team snelst zal zijn.
Let the battle begin J Maar laat het ons vooral leuk en sportief
houden !!!!!
over euforie, langs de Kinabalu naar weer eens rust ...
De 20 van Brussel liggen nu dus 2 maanden achter me. 2 maanden van ups and downs.
De eerste 2 weken na Brussel deed ik het kalm aan.Mijn lichaam had rust nodig. Ik voelde wel dat ik het uiterste gevraagd had. Ik had wel redelijk veel km gelopen, maar af en toe moeten onderbreken onder andere door 2 valpartijen.
Dus het werden weken van rustige duurloopjes en start to run begeleidingen.
Deze werden gestoord door een hooikoortsopstoot! Ja ik hou van de winter !!!!! Volgens de huisarts is er dit jaar een record aan fijn stof in de lucht, waardoor iedereen meer last heeft dan anders.
Het werd dus nog minder lopen, want zonder lucht is er echt niets aan!
Gevolg ... faciitis plantaris ... door ... te weinig lopen !!
Het was de allereerste maal in mijn leven dat ze me zegden dat ik te weinig liep! Dit vergde dus enige uitleg. Door de vele km die ik afgelegd had had in voorbereiding tot Brussel, waren mijn pezen en spieren heel goed doorbloed. Omdat ik te plots veel minder gaan lopen was werd deze doorbloeding ineens een stuk minder en dat kan ook problemen geven. Dus lopertjes allerhande, opgelet! Blijf voldoende lopen!
Na 2 spuiten dan toch deelgenomen aan de Paalse Plasloop ter gelegenheid van de opening van de nieuwe Rslab winkel. Mijn doelen wel bijgesteld en 5 km gelopen ipv de vooropgestelde 10 km. Dank zij het "haaswerk" van mijn collega's was ik heel tevreden met het resultaat. Het was dan ook een prachtige omgeving om te lopen.
De week verder gezet met aquajoggen en 2 rustige duurloopjes om zaterdagavond (28/6) af te zakken naar Kortrijk voor de midzomerrun. Helemaal alleen en in de gietende regen naar daar gereden. Zonder enige verwachting gestart ... en een super wedstrijd meegemaakt! Prachtig parkoers door een heel sfeervolle stad. En met mijn tijd (54'26") kon ik alleen maar blij zijn. Buiten alle verwachtingen was ik 2e in mijn leeftijdcategorie.
Maar dat weekend was nog niet ten einde. Zondagmorgen 8u was ik al onderweg naar Zonhoven voor de Scott experience day. In de voormiddag testen van wegschoenen. Mijn voorkeur ging daar naar de Gravity van Newton. En in de namiddag een heuse trailloop waarbij ze ons 2 x "de put van Zonhoven" in stuurden (gekend bij cyclocrossliefhebbers) Dank zij onze plaatselijke gids konden we lopen in de prachtige natuur. Zand, bos en heuvels! Geen wonder dat ginder goeie lopers "gekeekt" worden! Tijdens die run ben ik verliefd geworden op de Kinabalu trailschoen van Scott.
De teller kwam daarmee op 21 km voor dat weekend. Zalig van genoten met superbenen.
De fysiek en moraal waren super na zo'n weekend. En in de week die volgde liep ik dus heel ontspannen. 3 loopjes tussen de 8 en 10 km. Niets forceren en niet overdrijven. Donderdag gelopen in Buggenhoutbos en de rest van de dag zalige ME-time in de sauna in Londerzeel.
Maar zoals altijd .. als het goed gaat duurt het niet lang.
Deze week op dinsdag 11 km gelopen, woensdagavond gaan spinnen in de Oxygen in Lokerenen donderdag last gekregen van mijn voet.
Op vrijdagmorgen kon ik bijna niet meer gaan toen ik uit bed kwam. Toch de hele dag gaan werken, en in de loop van de dag werd het wat beter, maar de pijn bleef. 's Avonds dus bezoek aan de dokter, want een hele dag rondlopen op mijn werk op deze manier is geen optie. Die stuurde me dan deze morgen onder de echo en RX.
Resultaat was wat ik zelf ook al gedacht had: Ontsteking van de tibialis posteriorpees. Oorzaak is mijn os naviculare (beentje in de voet) dat veel groter is dan normaal en zo op de pees wrijving geeft. Zal dus weer eens mijn steunzolen moeten vervangen. Gelukkig dat zoiets bestaat!
De radioloog was voorzichtig met het woordje "rust" in zijn mededeling ... hij wist hoe lopers kunnen reageren Er zal wel weer niets anders opzitten. 'k Zal mijn badpak maar al klaarleggen om te aquajoggen.
Waarom loop jij nog? Zou je niet beter stoppen? Begin te fietsen! Jij bent gek, waarom doe je dit nog! .... en nog een paar van die uitspraken , dat kreeg ik de afgelopen jaren meermaals te horen!
Maar ... eens een loper, altijd loper! Runs ends, being a runner never stops ... dus ik ging door.
10 jaar blessureleed zijn vandaag vergeten. De locomotief staat terug op de rails ... het is wel een dieseltje geworden, maar hij staat er ... EN .... hij rijdt
2 uur en 8 minuten had ik nodig om de 20 van Brussel vol te maken. Heel even was er ontgoocheling want ik had gehoopt op een tijd van 2 uur. Maar dan ben ik beginnen relativeren.
Ik kom van ver, ... heel ver! Ik train hier altijd plat. Een biljard is er niets tegen! En het was warm, veel te warm voor mij.
Dus ja, ik kijk tevreden terug op mijn loop van vandaag.
Maanden voorbereiding, voorbereiding met hindernissen (een val, hamstringblessure) en dan is het zo ver!
Om 6.00u loopt de wekker af (amai en dat op een zondag voor mij als avondmens!!) en om 7.00u staat Petra aan mijn deur. Net op tijd klaar.
De rit verloopt zonder hindernissen, alleen het parkeren valt wat tegen. Uiteindelijk ergens gaan staan waar "bewonerskaart" verplicht is ... wat zal het worden, een boete? Weggesleept? Het riskeren? We kiezen voor het laatste.
Na ongeveer 20' wandelen en gokken wie ook loopt en onze richting uit moet zodat we die kunnen volgen, bereiken we de startplaats.
Aan de stand van het Rode Kruis worden we hartelijk ontvangen met een kleinere t-shirt (wasecht wel nodig) en de nodige hapjes en drankjes die een sporter nodig heeft voor een zondagochtendloopje.
Na de groepsfoto (zoek ons tussen de 1200 Rode kruislopers) begeven we ons richting kleedkamer. Alles nog net hetzelfde als jaren geleden ... grote zaal, vliegtuigen, veel stoelen en gemengde kleedkamers ... "de inrichting is niet verantwoordelijk voor diefstal" ... we wagen het erop.
En dan ... de nachtmerrie van elke loper op een massaloop ... toiletbezoek ... lange rijen en proper is anders ... maar 20 km is nu ook net iets te ver om te wachten. We staan nog volop aan te schuiven als het eerste kanonschot al weerklinkt! op dat moment ben je blij dat je pas in wave 6 moet starten.
Maar die blijdschap is van korte duur! Wave 6 daar zitten dus blijkbaar ook vele wandelaars in! De eerste 8 km wordt het slalom lopen tussen wandelaars en "tragere" lopers. we halen zelfs al verschillende lopers in van de vorige wave! Het wordt er niet makkelijker op en dat steeds vertragen, tussen glippen en terug op tempo komen, vergt veel krachten.
De 3 tunnels vielen al bij al nog mee. Al was het plan in de bergaf rustig iets sneller rollen een mooi plan op papier ... de massa besliste dat dit niet doorging!
Na 12 km werd het echt zwaar. Het aftellen was begonnen. de stukken bergaf was even uitrusten, het vlakke was doseren om dan weer te sterven op een bergop of "vals plat".
Maar kilometer na kilometer werd een feit. Het tempo zakte en de warmte begon zwaar op mij te wegen. Aan bevoorrading 5 dus even wat gestapt om goed te kunnen drinken, ik had het nodig.
Op km 17 sloeg de madam met de zwarte hamer onder de vorm van krampen in de kuit en quadriceps. Het werd terug even stappen om de kramp niet echt te laten doorkomen en om de laatste km te overleven.
Ondertussen zie je ook al enkele mensen langs de kant op de grond liggen. Nee dat kan niet de bedoeling zijn. Als ik iets geleerd heb de laatste jaren is het wel om te luisteren naar mijn lichaam. Ik ben 51, en heb niets meer te bewijzen. Doseren was de boodschap en heelhuids finishen.
En daar was hij dan ... de triomfboog! Even kreeg ik kippenvel en moest ik vechten tegen een traantje. Ik zou het halen! De fontein kwam dichter en van daaraf is het nog 1 km ... nog 800 m ... 600 ... 400 ... 200 ... YESSSS I did it! Het gevoel is niet te beschrijven ... aan al diegenen die twijfelden of ik niet beter zou stoppen met lopen ... NEE DUS! Ik heb geen moment last gehad van mijn knieen. Voor mij smaakt dit als een overwinning.
Nog een paar getalletjes:
er waren 4026 vrouwen 50+
. ik werd daarvan 1716
11.453 vrouwen namen deel. Amper 27 % van het totaal! . ik eindigde op een 4731 plaats
in totaal waren er 40.371
deelnemers . met mijn 23.971 net niet in de helft.
En mijn gedachten terwijl ik liep af te zien? Dat wij luxepaarden zijn! Ik loop voor het Rode Kruis. Met de sponsorgelden willen ze waterbronnen en pompen plaatsen in Afrika. Ik stelde me de vrouwen voor die regelmatig 20 km moeten stappen in barre omstandigheden voor ze maar 1 druppel water vinden. En wij ? Wij zien af met om de 3 km een waterbevoorrading!
Hopelijk zijn met mijn sponsoring een aantal mensen geholpen. Bij deze bedank ik al de mensen die een pomp of bron voor mij gesponsord hebben !!! Dikke mercie!
Volgend jaar terug? Neih ... veel te veel afgezien ... maar als ik nu eens een jaar rond kan trainen ... yeah right ... afspraak 31 mei 2015!
Mijn gedachten gaan nu ook uit naar de loper die overleden is. Een jonge man die waarschijnlijk met hoge verwachtingen aan de start stond. Sterkte voor zijn familie en vrienden!
Moest dit "smoelenboek" zijn, dan kreeg ik de vraag "Wat ben je aan het doen / hoe voel je je?" En dan zou ik antwoorden met - goed / blij / fantastisch ...
Ik heb vandaag immers 20 km gelopen. Volledig pijnvrij. En dat is ooit wel al anders geweest. In voorbereiding op de 20 km van Brussel ben ik deze voormiddag samen met Petra al eens gaan kennismaken met deze afstand. Ik liep die wedstrijd ooit wel al 3 x, maar dat was in een vorig leven. Feit dat ik vorige week de 10 miles in Antwerpen liep, liet al het beste vermoeden, maar een mens zit ook psychologisch in elkaar. En ja, zelfs na 40 loopjaren heb ik die geruststelling nog nodig. Vooral na mijn "geschiedenis" van de afgelopen 10 jaar ...
Als ik er zo aan terugdenk hebben die jaren bloed, zweet en tranen gekost. Er blijven in geloven was altijd noodzakelijk. Al zat dat geloof bij wijlen heel ver! Maar ik had al die revalidatie niet gedaan om daarna in de zetel te gaan zitten! Dr Maes heeft me 2 x perfect opgelapt en dank zij Dr Peeters die er ook steeds is in blijven geloven dat ik terug zou lopen sta ik nu zo ver.
'k Heb eens even teruggeblikt op die 10 jaar ... Telkens dezelfde periode genomen (begin mei)
In 2003 liep ik naar een 12e plaats in de Ladiesrun in Brugge en verbeterde ik het clubrecord op de 1000m bij de masters. Toen nog wel ja!
2004 was het jaar van mijn 1e kraakbeenoperatie. Op 2 februari ging ik onder het mes, en begin mei stond ik zo ver dat ik kon fietsen en aquajoggen. Eind april mocht ik ook mijn krukken aan de kant laten.
In 2005 mocht ik terug proberen lopen. Dit met wisselend succes. Ik legde afstanden af van enkele 100n meter tot zo'n 2 à 3 km. Telkens terug eindigend bij de sportarts met een ontsteking op die knie.
dit ging zo door in 2006. Ik ben dan wel meer beginnen fietsen. Maar lopen bleef ik proberen.
2007: nog steeds niet deftig lopen. Wel gaf ik start to run begeleiding, maar ik haalde zelf nooit de 5 km. Ik stond vroegtijdig steeds weer aan de kant. Mijn aandeel bestond vooral uit de joggers begeleiden op de fiets .. remember de hilarische halve marathon van Ternat (voor wie er bij was)
Maar we geven niet op en in 2008 .... euforie! Ik kon voor het eerst terug 5 km lopen zonder dat mijn knie ontstoken was! De 6 km van Eindhoven was mijn 1e "wedstrijd" terug. Zalige dag!
In 2009 ging het steeds beter ... tot 21 april ik terug onder het mes moest voor een hysterectomie. Dus begin mei ... plat in de zetel en niet lopen!
2010 het wordt steeds beter... met op 1 april mijn 2e kraakbeentransplatatie. Nee het was geen aprilgrap! Dus begin mei ... spalk, kinetec om de knie te plooien en ijs stonden op mijn trainingsschema. Op 18 mei kon ik 1 u rustig peddelen op de hometrainer en mocht 1 kruk aan de kant blijven.
2011 een jaar na mijn operatie liep ik 9 km zonder veel problemen. Ik zat toen echter meer op de fiets, want in mei heb ik de Roparun gefietst. Wat een verschil met vorige revalidatie!
Maar het ging te goed. Mei 2012 ... terug aan de kant en scanner! Er was vrees voor gewrichtsmuis! Maar gelukkig bleek het "maar" een ontsteking te zijn op het getransplanteerde kraakbeen. Enkele weken rust en terug opbouwen van 0 ... start to run nummer 254.698 !
En terug bouwen we op zodat in april 2013 de 10 miles op het programma stonden. Met succes. Tot de mei-maand ... door een val door het trapje van de Roparunvrachtwagen kwetste ik mijn gewrichtsbanden. Ja ik weet de weg al op de spoedafdeling!
Maar opgeven is geen optie (OIGO) en dus komen we waar we nu zijn mei 2014 ... 2 weken voor de 20 km van Brussel. Ik weet dat het overleven is, van wedstrijd lopen is totaal geen sprake. Maar ben zo blij dat ik nu sta waar ik sta!
Doel? Gewoon uitlopen en genieten (en stiekem hopen op een tijd van net onder de 2u) ... ja sorry ... ik zal het nooit leren ;-)
10 miles op 27 april? Neen, tot nu toe nog niet. Ik heb er nog geen vertrouwen in. 10 km is nog geen 10 miles ...
ja een mens zegt soms eens wat (zie vorig blogbericht)
Ondertussen zijn we bijna een maand, 141 km en een geslaagde 10 miles in Antwerpen verder!
Na mijn hamstringblessure en 4 weken rust en na mijn rustige start to run opbouw terug, ging het weer bergop (met de conditie bedoel ik hier ...)
Er volgden 2 weken van 40 trainingskm per week en het vertrouwen steeg weer. Maar als het TE goed gaat, is er bij mij altijd een knipperlichtje dat zegt ... "nee hoor, dat mag niet zijn! Murphy is er ook nog!" ...
En zo kwam het dat ik de week voor Pasen verkouden werd! Een hele winter geen zakdoek moeten aanraken! En nu ... dus ja :-/
Op dinsdag nog 18 km gelopen (vingers in de neus) en woensdag ... zakdoek aan de neus!! Ik ben die avond nog gaan spinnen, maar het was overleven. Donderdag en vrijdag telkens een dikke 5 km kunnen lopen. Meer zat er echt niet in. Maar ik moest iets doen.
Op Paaszondag was het op. De hele week uit mijn reserves geput op het werk (waar trouwens iedereen aan het snotteren was !!) en de put was leeg nu. Tegen beter weten in trok ik die morgen naar Waasmunster voor een iets langere loop terug. Ik wou ook wat "bergop" lopen. En Waasmunster is zowat de "bergachtigste" streek in de buurt hier. Het werd uiteindelijk 11.6 km daar met 2 x stappen tussen omdat ik echt geen poot vooruit kwam. De moraal zat onder nul. Waarom kan het nu nooit eens een paar weken goed gaan!
Maandag rust, dinsdag en donderdag telkens 5 km heel traag en met zware benen, en dat moest het dan maar zijn.
Antwerpen .. here we come!
De benen voelden vrij goed, maar het vertrouwen was weg. Na een paar km stappen van de auto naar de start en na daar nog 20' te moeten wachten in de startbox, kon ik om 15u13' van start gaan in wave 1.
Met het scenario van vorig jaar in mijn hoofd, ben ik iets behoedzamer gestart. In 2013 kon ik na de tunnel onder het Vredegerecht niet echt meer in het ritme komen, dat wou ik nu vermijden.
Maar het ging goed! Het ging zelfs heel goed ... en ik moest steeds even op de rem gaan staan omdat ik niet wou overdrijven. De Kennedytunnel was super. Zalig van genoten dit jaar en de tunnel onder het vredegerecht kreeg me dit jaar ook niet klein!
Tot km 12,5 zat ik buiten verwachting op schema voor 1u30'! Dit kon niet waar zijn! En neen, het was niet waar! Rond km 13 ging plots het licht uit. De zwarte madam met de hamer stond heel duidelijk op de 1e rij en had mij uitverkoren! de Konijnenpijp bleek langer en steiler dan ooit! Ik kroop naar boven. de kuiten wilden in kramp trekken, de quadriceps verzuurde , mijn longen scheurden! alles deed pijn! Maar opgeven is geen optie ...
Langzaamaan kwam er (letterlijk) licht aan het eind van de tunnel. Maar dit jaar wist ik dat aan het eind van die tunnel, de bergop nog niet ten einde was. Helemaal boven staat km 15 ... nog 1 km, nog 2,5 pisteronde, nog 1 parkronde ... puffen, hijgen, sterven , maar vooral ... kippenvel !!!! I did it! Ik overleefde!
4 weken inactiviteit, koorts en snotteren hielden me niet tegen ... 3' sneller dan vorig jaar kwam ik over de eindmeet!
1u35'30" ... 144 op 501 in mijn leeftijdscategorie ... 15.182 op 25.970 deelnemers ... ik kan er mee leven!
Eerlijk gezegd was ik eerst even ontgoocheld. Die 1u30 had er zo lang ingezeten. Maar uiteindelijk kon ik me met het resultaat verzoenen. Ik kom van ver, heel ver! De voorbereiding was niet optimaal ... toch weer een jaartje ouder dan vorig jaar ... en toch sneller dan vorig jaar. Ja alles bij elkaar ben ik best wel een beetje fier op mijn resultaat. Er zijn nog veel "jongeren" achter me ;-)
hopelijk kunnen we nu zonder hindernissen naar Brussel. De maand mei heb ik alvast ingezet met 13 km op de teller. De Konijnenpijp is verteerd ...
waar staan we nu, 4 volle weken na mijn hamstringblessure?
De week na de Urbantrail heb ik 3 dagen volledige rust genomen, dan 1 dag gaan fietsen (44 km) en op vrijdag een half uurtje rustig gelopen met mijn nieuwe start to runners die naar 10 km gaan. So far so good. Zaterdag dan terug rust en op zondag met volle moed naar de Gratiebossen voor een rustig duurloopje.
Tot daar de plannen ... Maar na 15' of 2,5 km kon ik terug te voet verder! Een druk op de plaats van de kwetsuur wees me erop dat ik nog niet hersteld was. Dus terug al wandelend verder Wat een ontgoocheling!
De schrik zat er nu echt wel in. Dit was erger dan ik in het begin gedacht had. Dus nu maar een volledige week complete rust nemen (allé, wel gaan werken hé) Op vrijdag weer start to run training geven van aan de kant en op zondag zelf de start to runner uithangen ...
Op de loopband, dus snelheid onder controle en niet het risico lopen om weer een paar km te voet te moeten afleggen.
1 x 10' en 4 x 5'met telkens 2' wandelen er tussen. Ik liep op eieren! Bij elke stap voelde ik iets! Ik durfde amper mijn voeten verzetten ... maar het ging goed. De hamstring bleef braaf.
Op dinsdag dan 4 x 10', nog steeds op de loopband, en nog steeds met schrik om het hart. Telkens moest ik mezelf overtuigen dat ik echt niets meer voelde op de blessureplaats. Het ging goed.
Na woensdag ook mijn spinninglessen weer opgenomen te hebben en op donderdag terug rustig gelopen te hebben in de Gratiebossen (ja hoor, met stappen tussen!!) en op vrijdag een start to run training met (rustige) versnellingen tot een goed einde gebracht te hebben, durfde ik vandaag (zondag) eindelijk terug lopen ...
En het ging goed! Vooral geprobeerd om ontspannen te lopen, zonder forceren, zonder focus op tijd of afstand resulteerde in 10 km op 1 uur! Yes ... ik kan het nog! Hartslag is nog veel te hoog, maar dat komt wel terug. Ik zit nog ver van de 17 km die ik 4 weken geleden zonder moeite deed, maar ik heb nog even tijd voor de 20 van Brussel. We hebben het weer eens overleefd.
10 miles op 27 april? Neen, tot nu toe nog niet. Ik heb er nog geen vertrouwen in. 10 km is nog geen 10 miles ...
Ik had er maanden naar uitgekeken. Na de Urban Trail van Antwerpen en Brugge in 2013 had ik er enorm zin in. Dit keer zouden we met een 11 koppige delegatie van de kloddejoggers naar de Antwerp Urban Trail 2014 gaan. De oranje brigade was er klaar voor.
Mijn voorbereidingen voor de 10 miles verliepen tot nu toe vlekkeloos. De hyaluronzuurspuiten van 2 weken geleden deden hun werk. De knietjes zijn braaf. De conditie ging in stijgende lijn. Eindelijk na 10 jaar in de lappenmand begon ik me terug een beetje loper te voelen.
Tot deze week Murphy weer eens zijn kop liet zien! Ik begon echt te denken dat die man me gerust begon te laten, dat hij een ander slachtoffer gevonden had. Maar nee hoor. Begin deze week schoof hij een voorwerp onder mijn voeten waar ik in het donker over uitgleed. Ik voelde het direct! Dit was niet goed. Een scheut in de hamstring. Na een tijdje ging de pijn wel weg, maar ik bleef het voelen bij bepaalde bewegingen.
Na een paar dagen rust vrijdag dan even rustig meegelopen met een paar start to runners, maar na 6 km moest ik stoppen omdat ik weer iets voelde. Niet veel, maar toch wijselijk niet verder gelopen.
Op zaterdag heb ik dan de hele dag gewerkt met een tube voor de dij, en voelde ik eigenlijk niets meer. Dus vol goeie moed mijn sportzak klaargemaakt en uitgekeken naar vandaag.
Zondagmorgen was iedereen stipt op tijd op de parking. 11 oranje lopers. Sommigen met een identieitscrisis (zo werd Dirk plots Jan en Ilse kreeg de naam van Lieve) Kwestie van de borstnummers van de afwezigen allemaal te gebruiken.
Met 2 autos reden we richting Melsele. Daar de tram op naar Antwerpen, park spoor Noord. Heel mooie locatie met veel ruimte. Ik vond het beter dan vorig jaar.
Nummers ophalen, omkleden, sportzakken wegbrengen, de foto, natuurlijk het gebruikelijke aanschuiven aan de toiletten en dan naar de start van wave 3. Daar vielen we zo op in onze oranje outfit dat we al direct een interview scoorden voor de gazet van Antwerpen.
15 na het startschot, bereikten we eindelijk de zandloper. Eén voor één konden we vertrekken. We liepen in 2 groepjes. Erik, Veronique, Petra, Ilse, Jan, Michael en ikzelf vormden het 1e groepje en Mia, Patrice, Suzy en Karin hielden elkaar gezelschap even verderop.
Het was zalig loopweer en de eerste 6,5 km verliepen heel vlot. Op het Van der Steenplein werden we begroet door Suske en Wiske. We kwamen de zoo voorbij, liepen door het centraal station, het park en door de Blauwtorentunnel waar net als vorig jaar een groep doedelzakspelers stond. Overal zaten mensen op het terras en moedigden de lopers aan.
Het starten in waves deed zijn werk. Daar waar we vorig jaar 10 moesten aanschuiven voor het stadhuis en in schuifelpas over het schoon verdiep moesten, konden we nu gewoon doorlopen. Via steegjes en kleine straatjes kwamen we na 6,5 km dus aan het Steen en tot daar mijn loop
Een scherpe pijnscheut in mijn hamstring deed me plots stoppen. Met lede ogen moest ik mijn maatjes laten gaan. Heel stoer zei ik loop maar,ik trek mijn plan wel! Maar daar stond ik dan. Gelukkig was er een agent in de buurt waar ik de kortste weg naar de aankomst kon aan vragen. Die man wou een ambulance voor me bellen! Hij had medelijden dat ik nog zo ver moest stappen. Tot 3 x toe moest ik zijn aanbod om een ziekenwagen te bellen afslaan. Wel een vriendelijke man. Maar k vond het nu niet echt nodig om me te laten voeren. Tot ik na ongeveer een km stappen daar spijt van kreeg. De pijn werd er niet beter op! Het werd uiteindelijk 3 km pikkelen.
Na nog een 2e, en een 3e maal de weg vragen, vond ik eindelijk de aankomst. Ondertussen was ik flink afgekoeld, ondanks het mooie weer. Stappen in ¾ tight en t-shirt was nog net iets te fris blijkbaar.
Ongeveer gelijktijdig kwam ik met de andere kloddejoggers aan de aankomstmeet. Zij er over, ik er naast!
Tas ophalen en naar het ontbijt. Ondanks het feit dat ik geen bon voor het ontbijt had, heb ik er toch één gekregen van een vriendelijke medewerker. Het smaakte (zij het wat wrang) in het zonnetje.
Na nog een drankje, terug richting tram en naar Zele. Het was voor mij een dag met gemengde gevoelens. Ontgoocheling, boosheid, verdrietig omdat ik weeral eens aan de kant sta. Twijfel, komt het goed voor de 10 miles of vallen die ook in het water? En toch ook kunnen genieten van een prachtige organisatie, het mooie weer en vooral mijn loopmaatjes die ik de laatste tijd veel te weinig zie
Langzaam maar zeker gaat de gemiddelde snelheid van mijn loopjes naar
omhoog. Niet spectaculair, maar ben er best blij mee. Het is een beloning voor
het keihard werken en nooit op te geven, een stimulans om verder te doen.
Hoewel ik steeds ben blijven vechten, twijfelde ik er soms aan of het ooit
nog zou lukken. 10 jaar is lang en in die 10 jaar ben ik de tel kwijtgeraakt
over het aantal keren dat ik ooit terug opnieuw moest beginnen. Nu nog steeds
hoor ik een stemmetje dat zegt, dit kan niet blijven duren. Nog even en je
staat weer aan de kant. Maar 'k probeer hem de mond te snoeren ... Winnaars geven nooit op en opgevers winnen nooit!
Afgelopen dinsdag 17 km op de teller gezet. Tot km 12 ging alles heel
soepel, daarna begon het "zwoegen". 'k Had die dag ook al de
hele dag rondgelopen op het werk, dus een ideale voorbereiding was dat
niet. Maar het lukte! Nog even 100m voor de deur rondtollen om de 17 km vol te
maken. (Je kan toch niet stoppen op 16,900m!!!) De gemiddelde snelheid
kwam toch nog op 10/u. Een beetje verloren de laatste 5 km, maar ben er toch
tevreden mee.
2 dagen later had ik een afspraak bij dr. Peeters voor een herhaling van
de hyaluronzuurspuiten. De jaarlijkse smeerbeurt voor mijn knietjes.
(Hyaluronan is een product dat op natuurlijke wijze voorkomt in het
lichaam. Hyaluronan komt vooral voor in het bindweefsel en in het dikvloeibare
gewrichtsvocht. In het gewrichtsvocht van een gezond gewricht werkt Hyaluronan
als smeermiddel en als buffer die de schokken opvangt.)
Hoewel ik er niet gerust in was (ik herinner me een vorige keer die
flink pijnlijk was) heb ik er deze keer niets van gevoeld. Beide knieën kwamen
aan de beurt. Lopen mocht ik niet die dag , maar wel even fietsen om het
product in het volledige gewricht te verspreiden. Hopelijk kunnen we er nu weer
tegen voor even. Normaal wordt deze behandeling elk jaar herhaald. Verder
blijft het dagelijks glucadol twin slikken (glucosamine en chondroitine) Soms wil ik er
eens mee stoppen, maar na een paar weken voel ik verschil en moet er terug mee
beginnen. Als dat de voorwaarde is om te kunnen blijven lopen, dan kan ik daar
volledig mee leven!
'k had deze blog beter
"slikken en prikken" als titel gegeven ! ... ;-)
Asics-dag met collega's Angelo, Evelien en Jonas en topper Jeroen D'Hoedt
zwoegen, zweten, afzien, genieten, trainen, opbouwen, .... plannen maken ...
'k heb me de afgelopen maand kunnen rechthouden !
En daardoor zijn de trainingen terug wat uitgebreid richting 10 miles en 20 van Brussel. Ik haal veel meer km dan vorig jaar, tempo ligt hoger en toch blijf ik twijfelen. Gaat het niet te goed? ... kan dit blijven duren? ... Ben ik niet aan het forceren? ... Steeds blijf ik focussen op mijn vroegere kwetsuren. Ik kan nog niet onbezorgd genieten. Het blessurespook blijft me achtervolgen. Maar ik blijf trainen, de dag dat ik hem achterlaat zal komen. Ik voel me steeds sterker worden.
Met 3 tot 4 trainingen per week moet het zeker lukken. De eerste test is 16 maart, de urban trail in Antwerpen. Al is dat geen echte wedstrijd. Dat is sightseeing terwijl je loopt. En vooral ontspannen genieten.
Alhoewel mijn trainingen vooral bestaan uit duurlopen, durf ik me af en toe al eens wagen aan een paar versnellingen. Vooral focussen op ontspannen blijven lopen is daarbij belangrijk. Het gaat goed, al durf ik er maar af en toe aan beginnen. Maar 't kan zo zalig zijn eens terug alles geven.
Verder probeer ik zoveel mogelijk afwisseling in mijn parkoers in te bouwen. Sportplein, straat, Bospark, Dijk, piste, Waasmunster, Gratiebossen, Nieuwdonk, loopband, zelfs het park in Laken ... alles passeerde al de revue en overal liet ik al zweet achter. De grote afwisseling van ondergrond zorgt er alleen maar voor dat alle spieren getraind worden en verkleind de kans op blessures.
Sinds eind januari ga ik ook om de 2 weken spinnen in Oxygen in Lokeren. Toffe sfeer en toffe lesgevers. Dit zal hopelijk de kracht in mijn quadriceps nog meer ten goede komen en mijn knieën sterker maken. Na 3 beurten ben ik zelfs niet meer stijf Al moet ik toegeven dat mijn spiertjes meer dan eens "branden" als de lesgeefster weer eens roept .... "freeze !"
Na de spinning nog heel even de sauna induiken en we kunnen er weer tegen. Wat moet een mens meer hebben op zijn "oude dag"
Want ja, ondertussen is er ook weer een jaartje bij!
Het is nu uitkijken naar 16 maart, Urban trail Antwerpen ... het parkoers ziet er alvast weer veelbelovend uit!
ik zou mijn eerste blog van 2014 willen beginnen met een quote van mijn laatste schrijven in 2013.
Ik eindigde als volgt ...
" en dan werd het december. De laatste maand van 2013. En ik durf het nu zeggen (met nog 2 dagen te gaan) dat we het jaar toch positief afsluiten. Ik hou mijn houten kop vast terwijl ik dit schrijf ... maar momenteel heeft Murphy verlof denk ik (of hij heeft een andere "best friend" gevonden) Hopelijk kan ik het jaar morgen afsluiten met een 15 km ..."
Tot daar de quote. Ja en zelfs met maar 2 dagen en 1 loop meer te gaan, mocht ik dat niet geschreven hebben, want het jaar is niet positief afgesloten dus.
Vol goeie moed begon ik op 30 december aan mijn 15 km loop. Het was een donkere maandagavond, maar 'k had er zin in. Het tempo zat goed en alles ging vlot. Tot op het 11 km punt. Het brugje op de dijk Zele-Lokeren. Het zand was wat uitgereden door fietsers en het ijzeren brugje kwam daardoor iets hoger te liggen bij het begin. En natuurlijk was het net iets te hoog voor mij. In het donker had ik de situatie niet goed ingeschat. Ondanks een hoofdlampje, was het niet licht genoeg. (ps: dat lampje is ondertussen vervangen door een super lamp van Petzl! Prima gerief!)
Voor ik het besefte lag ik op de grond. Wie dat brugje kent, weet dat het bestaat uit een ijzeren raster. En geloof me dat zijn messen! In mijn knieën staan mooie afdrukken van het rooster. En mijn 2 vingers zaten natuurlijk net in zo'n gaatje van de bodem. Ik voelde direct dat het niet goed zat. Even ben ik blijven zitten om de situatie in te schatten. Mijn beide handen bloedden hevig en mijn rechter wijsvinger deed pijn en begon direct dikker te worden. Mijn knieën waren verdoofd door de klap. en mijn elleboog deelde ook in de brokken.
Mijn broek was stuk en ik zag direct dat het een serieuze wonde was. Ik besloot de broek dan maar wijselijk te laten waar ze was. Mijn zakdoek rond mijn hand gebonden en proberen opstaan.
Dat lukte, en eigenlijk viel de pijn in mijn knieën op dat moment nog mee.
Maar daar stond ik dan, nog een dikke 3 km van huis! Dan maar te voet verder. En weet je wat het eerste was waar ik toen aan dacht ? "Miljaar ... nu heb ik mijn 15 km niet kunnen volmaken !!!! " Tja ...
Thuis de douche in en de wonden verzorgd. Dat werd een slapeloze nacht natuurlijk. Alles werd stijf en begon verschrikkelijk pijn te doen. Wat doe je dus de laatste dag van het jaar? Naar spoed gaan ...
Diagnose. Gebarsten vinger, diepe wonden in de knie en een blauwe elleboog. De vingers in een spalk, de knieën ingepakt en een tetanusspuit rijker kon ik terug naar huis. Gelukkig ben ik net iets onder de knie gevallen en niet recht er op. Ik heb al maar halve knietjes meer, dus zo een val , daar zitten ze echt niet op te wachten.
Het werd dus een heel rustige oud naar nieuw overgang!
Vrijdag 3 januari dacht ik voldoende hersteld te zijn om even te gaan lopen. Wat werd dat een opdoffer! Ik heb 1 rondje "volgemankt" Elke stap sneed door mijn knieën. Heel ontgoocheld terug naar huis.
Maar lang blijven we niet bij de pakken zitten. Zondag opnieuw. Wijselijk de loopband genomen voor exact de volle ... 100 meter !!! Het was nog slechter dan vrijdag. Dan maar de fiets op. Eén uur ofwel 25 km gepeddeld. Dat deed meer deugd. Afwachten wat dat morgen zou zeggen.
Ondertussen was ik terug aan het werk. Al is dat niet handig met twee gespalkte vingers! En onder het motto ... als ik kan werken mag ik ook lopen, heb ik dinsdag terug de loopschoenen aangetrokken.
5,5 km op de loopband. Het werd 2 km stuntelen en vechten tegen de pijn. Maar stilaan ging het beter. En na 4 km voelde ik zelfs niets meer! Eindelijk!
Dat was het sein om terug op te bouwen (ben echt de tel kwijt hoeveelste keer)
Donderdag 8 voorzichtige km in de gratiebossen. Kwestie van wat malser te vallen als ik terug tegen de grond zou gaan
Zondag 10 km met mijn loopmaatjes in het bos afgelegd.
En deze week met 33 km op de teller is het jaar 2014 echt op gang geschoten. (lees: gelopen)
Voor hoelang? Ik durf het niet uitspreken, maar feit is dat ik me ondertussen heb ingeschreven voor de 20 km van Brussel! Vooraf staan ook de Urbantrail in Antwerpen (maart) en de 10 miles (ook in Antwerpen in april) nog op het programma.
Wat het uiteindelijk zal worden? We zien wel. Maar na mijn loopje van 14 km vorige dinsdag zie ik het weer helemaal zitten.
2013 loopt op zijn einde. Tijd voor een klein overzichtje.
Raar of typerend? Voor mijn overzicht neem ik mijn polardagboek erbij. Het is duidelijk, lopen beheerst mijn leven! en dat nu al 40 jaar lang ... en dat is even lang als het bestaan van AC Zele. Met een intermezzo van een paar jaar (geboorte van de kinderen) ben ik dus 40 jaar lid van mijn geliefde club. Mijn vader was ooit mede stichter en dit jaar is hij na een carriere van 40 jaar "afgezwaaid" Hij heeft dit steeds met hart en ziel gedaan.
Januari was een vrij rustige maand, geen uitschieters en met regelmatig 3 trainingen per week, best wel goed. De knietjes waren braaf. De afstand van de duurlopen bleef wel nog beperkt. Na 2 stevige revalidaties weet ik onderhand wel wat mag en wat niet (of ik me er altijd aan hou is een andere zaak!)
Februari was een RAMP! Blijkbaar hebben mijn knieen een "partner in crime" ! Mijn achillespees begon op te spelen.
Het weekend in Bouillon met de joggers heb ik nog overleefd maar dan begon het weer.
Traumeelinspuitingen bij Dr. Peeters brachten uiteindelijk soelaas. Maar 1 loopje van 6 km verder werd achilles afgelost door griep! 2 weken plat was de prijs die ik betaalde voor deze estafette (om in atletiektermen te blijven)
23/2 mocht ik dan terug de 1e dag gaan werken. En wie er bij was die dag zal mijn verwonderde gezicht nog wel herinneren ... Een wijnavond .. wijnglazen meenemen ... om dan ineens op een verrassingsfeest voor mijn 50e verjaardag terecht te komen. Ik geniet nog steeds na van die avond. Het was fijn om Sarah te verwelkomen met (bijna allemaal) mijn vrienden en vriendinnen!
In maart volgden dan nog 2 spuiten in mijn achilles. Maar de hoogtepunten van die maand waren de 2 stratenlopen waar ik terug aan kon deelnemen. De Urban trail run in Antwerpen en de Hemacorun in Dendermonde. Antwerpen was fun! Lopen door "'t stad" en door een 10 tal gebouwen. als recreatief loper is dit zeker een aanrader. Ontspannen sfeer en leuke omkadering.
April ... Ondertussen begon de stress toe te nemen. Ik wou immers voor het eerst deelnemen aan de 10 miles in Antwerpen. En natuurlijk ... daar was Murphy weer! Last in de rechter knie. Weer werd de sportarts ingeschakeld. (wat heb ik al veel te danken aan die man!) Maar ipv kilometers opdrijven, werden het korte rustige duurloopjes en traumeelspuiten. Maar ik moest en zou die 16 km lopen!
21 april was het dan zo ver. Het was afzien, doorzetten, karakter tonen, en 3 x sterven in die vervloekte konijnenpijp ... maar I did it! Na 1u38' liep ik over de aankomst. Geen tijd om over naar huis te schrijven, maar ik was er dolblij mee. Ik liep voor het eerst sinds mijn 3 operaties weer eens 16 km! Met dank aan mijn begeleiders van dienst! Dat smaakte naar meer ...
Mei ... we gaan verder met de positieve energie van de 10 miles. Op zondag zelfs in de voormiddag lopen en in de namiddag de fiets op.
Intussen gebeurden ook de laatste voorbereidingen voor de Roparun. 18 - 19 en 20 mei gingen we voor de 9e maal op pad met de Kloddelopers. Ik zou weer van de partij zijn als kinesitherapeute. Alles verliep goed tot ... ja hoor ... die "ambetanterik van een Murphy" er weer was en hij liet me deze keer door het houten trapje zakken van de vrachtwagen! Mijn eerste reactie was : "beter ik dan één van de lopers". En dat meen ik nog steeds, maar weer zat ik met de gevolgen. Na aankomst in Zele recht naar spoed voor Rx. Deze wezen een ligamentair letsel uit. Alweer gedwongen rust. Nu de knieen en achilles goed waren was het dit !!! Ik kan veel aan, maar stilaan wordt het toch wat veel. Terug 4 weken uit !!!
Ondertussen was het juni. En op 16 juni kon ik voor de 1e maal terug lopen. Tijdens de gedwongen rust was ik wel in de praktijk blijven trainen op de hometrainer en step. Aangevuld met krachtoefeningen zorgde het ervoor dat ik direct toch 11 km kon lopen. Het moest want ik zou op 21 juni deelnemen aan de midzomernachtrun in Gent.
Een loop van 11 km, eentje van 5 , een saunabezoek en een spuit in zowel rechter als linker knie waren mijn voorbereiding voor Gent.
10 km in 1u03' was het resultaat in Gent. Met mijn supervoorbereiding kon ik er alleen maar blij mee zijn. Tevens won ik de prijs voor best verlichte loper. Chocomelk !!!! Mmmmmmmmmmmmmm superprijs!
In juli , 1,5 week even de riem eraf gelegd. Uitkijken naar vakantie. Er stond een reis naar Seefeld (Oostenrijk) op het programma en ik wou daar tenvolle kunnen genieten, zonder lichamelijke perikelen.
En het lukte. Het werd een zeer sportieve vakantie.Bijna elke voormiddag lopen, en in de namiddag wandelen of fietsen. Ik heb heel wat km afgelegd op die 2 weken ...en ... zonder problemen. Ik voelde mijn benen met de dag sterker worden. Misschien moet ik toch meer bergop gaan trainen ipv van altijd vlak hier.
Augustus. We gingen door op het elan van Seefeld. Voor minder dan een uur werden de loopschoenen niet meer aangetrokken. 3 weken lang werden km afgemaald. Nee, geen ultraruns (zoals veel van mijn loopvrienden) , ik ken nog altijd mijn grenzen. Max 13 km, dus velen zullen nu spontaan in de lach schieten (da's toch niet veel!) Maar voor mijn knietjes is dat wel veel. Het was tenslotte nog maar 3 jaar geleden dat iemand zich uitgeleefd had met ze volledig open te snijden (met 1000 maal dank, want het is supergoed gedaan!) Ik weet dat ik 5 jaar moet rekenen voor volledig herstel.
3 weken zei ik ... en ja hoor, mijn vriend Murphy was er weer! Die kan me echt niet missen vrees ik! Wil iemand anders anders ook eens vriendjes worden? Je mag hem hebben hoor!
Dik half augustus kreeg ik last van fasciitis plantaris. Ja weer eens wat anders. Mijn linker voetzool speelde op. In het begin viel het wel mee. Je kent dat wel. Even pijn als je begint te lopen, maar eens je opgewarmd bent, voel je niets meer. En dat zijn gevaarlijke dingen voor de mens ... Als kiné weet ik dat maar al te goed en ik waarschuw mensen daarvoor ... maar ja, Murphy is zo overtuigend hé. Dus ik stond aan de start van de Vlasschaardrun ... en het ging supergoed! 24' op net geen 5 km ! Mezelf overtroffen. Snelste tijd sinds lang! Alleen ... na de aankomst kon ik bijna niet meer stappen. Gevolg ... scheurtje in mijn fascia plantaris en over naar helper ...Dr Peeters ... traumeel ... je kent het wel al. Maar het helpt altijd!
September was dus een maand van rust en aquajoggen en fietsen. Tot 21 september de remember my first-run run. Daar liep ik 3 km ... en zonder pijn terug.
Er volgde een week van rustig een beetje lopen op de loopband.
2 weken ging het goed.
En oktober begon met terug 2 weken veel pijn in die voetzool en terug rust. De rest van oktober was gewoon een paar keer heel rustig en niet ver lopen op de loopband. Gevolgd door buikspieroefeningen en voetoefeningen. Tussendoor wel de urban Trailrun in Brugge gelopen. Ik was ingeschreven en wou het voor geen geld missen (Antwerpen in het achterhoofd) Met dank aan mijn loopmaatjes die me "meegesleurd hebben" Het was een prachtige loop!
November kabbelde rustig verder. Proberen om terug wat op te bouwen. Loopband, Gratiebossen, tussen de 5 en 11 km was te doen. 's Avonds voelde ik de fascia terug, maar ondertussen had ik een Strassbourgkous in mijn bezit. En sindsdien ging de revalidatie een stuk vlotter. 's avonds deed ik de kous aan en stilletjes aan werd de pijn minder en minder.
17 november haalde we (Erik en ik) zelfs de 2e plaats in de run-bike in Overmere.
en dan werd het december. De laatste maand van 2013. En ik durf nu zeggen (met nog 2 dagen te gaan) dat we het jaar toch positief afsluiten. Ik hou mijn houten kop vast terwijl ik dit schrijf ... maar momenteel heeft Murphy verlof denk ik (of hij heeft een andere best friend gevonden) De knietjes zijn braaf, achilles is stil en mijn fascia is voorbeeldig. Er staan de laatste weken steeds langere duurlopen op het menu. 12 - 13 , vorige week 14 en hopelijk kan ik het jaar morgen afsluiten met 15 km. Dat zou het totaal voor 2013 op 1243 brengen.
2013 was een jaar met gemengde gevoelens. Ondanks de vele kwetsuren die opdoken, voelde ik me toch weer steeds sterker worden. Nee, ik tip nog lang niet aan wat het ooit was (lees : wat ik terug zou willen) maar ik ben tevreden.
Plannen voor 2014? Urban trail Antwerpen, Antwerpen 10 miles, en de rest, zien we wel. Grootste doel (lees: wens) blessurevrij blijven, dan komt de rest wel vanzelf.
Ja Murphy, je hoort het goed .... je bent niet welkom meer !!!!
Verder in 2013 bleef ik even fier op mijn kids!
Sofie loopt de pannen van het dak, Ilse werkt de thesis van haar manama af en Tim zoekt zijn weg op de unief Gent (campus en kot Kortrijk) Ja, zij komen op hun pootjes terecht, en daar kan ik alleen maar fier op zijn.
Verder wil ik iedereen die af en toe mijn blogje bezoekt een een heel fijn 2014 toewensen. Omdat 99 % onder jullie even verslaafde lopers zijn als ik, wens ik jullie een blessure vrij loopjaar en een goeie gezondheid toe. Laat de kilometerteller tilt slaan!
Mijn blessure bleek dus een scheurtje te zijn in de fascia plantaris samen met een ontsteking. Tof als je een job hebt waarbij je een hele dag rondloopt. Het werd dus een week thuis, 3 dagen werken en terug 4 dagen thuis. Echt kl*** ! Je zit in de zetel, bent niet ziek en voelt niets als je zit ... wat voelde ik me een nietsnut op dat moment.
De "training" beperkte zich in die periode tot 1 maal aquajoggen en 3 x fietsen. De fietstochtjes waren wel mooi, dankzij de knooppunten. 't Is dat ik anders verloren rij ... dus maar hopen dat ik geen enkel knooppunt mis!
Gelukkig kon ik me tijdens de gedwongen rust bezig houden met de organisatie van de "Remember my First-Run run" op 21 september. Doel was ervaren lopers en joggers samen te laten genieten van een sportieve namiddag. Met 75 deelnemers tijdens deze 1e organisatie waren we ruimschoots tevreden. Alle deelnemers waren meer dan "content" en beloofden volgend jaar terug te komen.
Ondertussen was er voor mij 1 maand rust voorbij. Met lede ogen lees ik op fb al de verhalen van mijn loopvrienden over hun trainingen en wedstrijden. Ik gun het ze van harte, maar zou toch liever zelf terug kunnen lopen. Vooral omdat het voor die voetblessure zo goed ging.
Tijdens de remember run kon ik me niet houden en heb 3 rondjes meegelopen. Deze week dan eens 4 km en 2 x 6 km afgelegd.
En ... het is afzien.
Een maand nietsdoen brengt je conditie weer ver onder 0, en ik kan ook niet zeggen dat ik niets meer voel in mijn voet. Lopen op een heel rustig tempo jaagt mijn HR terug de hoogte in. Vandaag was het 6 km stuntelen. Na 30' zelfs eens moeten stappen, 't werd even zwart voor mijn ogen (!)
Maar we gaan door!
13 oktober is er Eindhoven. En het wordt niet de halve marathon (zoals gepland was) maar wel de 5 km. Alles beter dan niets. En dan hopelijk op 20 oktober de city run in Brugge. Die wil ik echt niet missen!
Weer een tijdje geleden dat ik hier nog eens iets schreef. Ondertussen is er veel gebeurd.
Na de midzomernachtrun ging het rustig met 3 loopjes per week richting verlof. Ilse en Tim waren beiden geslaagd op hun examens en dus kon een onbezorgde vakantie beginnen.
13 juli reisden we af richting Seefeld (Oostenrijk) Voor het eerst met 4! Sofie koos immers om al haar verlof in trainingsstages te stoppen (Portugal en Sankt Moritz) wat resulteerde in een prachtig zomerseizoen met persoonlijke records op al haar disciplines en een 2e plaats op het Belgisch kampioenschap 3000m steeple.
Met 4 dus...
Het zou een zeer sportieve vakantie worden. Voor het eerst sinds mijn knieoperatie trokken we terug richten bergen. Iets wat we voordien steevast deden. Na 9 jaar Zuid-Frankrijk terug naar de hoogte. Ik vond het super, maar was daarbij toch wat bang ... zou ik de wandelingen aankunnen? Bergop is ok, maar beregaf is moordend voor de knieën. In het begin ging ik dus wat voorzichtig te werk. Steeds gewapend met 2 wandelstokken ging het echter prima. En al gauw kon ik volop genieten. Ja, Zuid-Frankrijk is prachtig, maar ik hou toch meer van de bergen!
Voor wie graag loopt maar het toch niet te zwaar wil maken, is Seefeld een paradijs. Met meer dan 250 km uitgestippelde loopwegen kan je wel even verder. Alle loopjes zijn aangeduid met gekleurde pijlen (zelfde kleuren als bij de skipistes) en om de kilometer is er kilometer aanduiding. Daarbij is het panorama prachtig. De toer rond het meer had mijn voorkeur.
In week 1 heb ik 6 x gelopen. Afstanden tussen 5 en 9 km. Zonder ook maar de minste pijn te voelen. Daarbij stond elke namiddag een wanddeling op het programma.
De 2e week werd er 4 x gelopen. Weer veel gewandeld en 1 mountainbiketocht door een prachtige vallei.
Kroon op het werk was de laatste dag, toen we met de Karwendelbahn de hoogte ingingen om daarna 1300 hoogtemeters te voet af te dalen. 3/4 van de afdaling liep heel steil op losse stenen en steengruis. Een grotere test voor mijn knieën kon ik niet bedenken... En ze hielden het goed!
Veel te snel waren de 2 weken weer om. Zeker voor herhaling vatbaar. Ook het weer was (voor Oostenrijkse normen) schitterend. En de sauna in ons gebouw deed 's avonds enorm deugd voor de vermoeide beentjes.
1 nadeel, de vele dazen (of paardevliegen) Blijkbaar zijn sommige mensen daar immuun voor, ik werk voor hen als een honingpot! Steevast had ik een zwerm rond me, en ja, ze deden zich te goed aan mij!
De positieve invloed van die 2 weken lieten zich voelen als ik terug thuis was. Het lopen gaat goed en de kilometers werden rustig opgedreven. Dit met het oog op de halve marathon van Eindhoven in oktober. Zonder overdrijven en met rustige tempo's probeer ik me voor te bereiden, wat tot hiertoe goed lukte.
ja, verleden tijd ... lukte ... want begin deze week begon mijn voet wat op te spelen. Fasciitis plantaris. Niet erg, en na wat rusten steeds weer weg. Dus besloot in gisteravond onverwacht toch deel te nemen aan de Vlasschaardjogging hier in Zele. Ik koos voor de 5 km. Het ging vrij goed en ik werd zelfs 3e vrouw! (amai hoe lang is dat geleden ) Maar na de aankomst kon ik bijna niet meer gaan. De voetpees trok samen en het werd verder strompelen voor de rest van de avond. Deze morgen was het niet beter. Gevolg, niet gaan werken (sorry collega's) Weer gedwongen rust. Het mag echt niet goed gaan. Ik voel dat de conditie stijgt, mijn knieën blijven goed, en nu dit weer. Hopelijk van korte duur, want ik wil lopen !!!!
Er staat immers heel wat op het programma de komende maanden:
13 september : de Energizer nightrun in Antwerpen (samen met Ilse)
15 september : de Scott off-road run in Roosdaal
21 september : de Remember my first-run run in Zele
22 september : de Grote prijs Tom Van Hooste in Sinaai
13 oktober : de halve marathon van Eindhoven
... we zien wel wat het wordt. Eerst mijn voet terug beter krijgen. Het zal even fietsen en aquajoggen worden ..
Na de val door het trapje tijdens Roparun bleven mijn voet en knie vervelend doen,. ik moest zelfs een
paar spuiten in mijn achillespees en in mijn beide knieën krijgen. Dus Roparun
had nog een lange staart voor mij!Ik bleef ondertussen wel lopen. Op een laag pitje, maar ik bleef lopen.
Wel kreeg ik groen licht van dokter Peeters om de midzomernachtrun mee te doen.
De donderdag ervoor ben ik wel nog eens gaan relaxen in de sauna in
Londerzeel. Ik kreeg dit dagje aangeboden van mijn joggers ter gelegenheid van mijn verjaardag en ik ben hen er
heel dankbaar voor! De sauna en massage deden zo'n deugd dat ik compleet relaxt
aan de start stond zaterdagavond.
Ik moest de hele dag wel nog werken. En op het moment zelf zag ik het
niet zitten om nog te lopen. Mijn benen voelden als lood en mijn zeteltje riep
... " kom bij mij ... kom hier zitten... !" Niet dus! Na het
werk, vlug eten en mijn spulletjes samen zoeken. en raar maar waar .. van
als ik mijn loopkledij aan had, verdween mijn moeite als sneeuw voor de zon!
Samen met Petra, Erik en Eddy zouden we de 10 km rond maken. Bijna waren
Petra en ik te laat aan de start wegens file aan de toiletten :-/
(vrouwen hé!) Dus amper 30 seconden nadat we in het startvak
stonden, weerklonk het startschot. Doordat we zo laat waren stonden we dus vrij
ver achteraan. dit zorgde ervoor dat we de eerste 1,5 km bijna niet vooruit
kwamen. Aan een topsnelheid van 8 km/u kwamen we verder! Rustig blijven en
genieten ging het door mijn hoofd ... maar toch ...
In slalom probeerde we ons een weg te banen tussen de 5000 aanwezige
lopers. Af en toe konden we even doorlopen om dan weer te stroppen in de massa.
Maar de sfeer onderweg was opperbest, en de snelheid werd ondergeschikt. Het parkoers was prachtig!
Het was puur genieten! Eén van de mooiste loopjes die ik ooit deed! Ik
heb 10 km lang genoten!
De sfeer onderweg deed me soms aan Roparun denken! Vele mensen langs de
kant, lichtjes en vlagjes over en langs de baan. Juichende mensen, ja soms echt
Roparuntoestanden.
Samen met Petra liepen we constant mensen voorbij. Eigenlijk best leuk.
Leuker dan voorbij gelopen worden! En de laatste km was zelfs onze
snelste.
Ik was best tevreden met het resultaat. Al resulteert onze snelheid niet
in de eindtijd, we deden het heel goed (al zeg ik het zelf) Ondanks het feit dat
we regelmatig traag moesten lopen, haalden we toch nog een gemiddelde van 10/u
Dus onze eindtijd van 1u 00' 13" is geen weerspiegeling. Maar ik
weet dat het goed zat, na een werkdag en geen zin had ik toch goeie benen, en
dat stemt me blij.
Mijn knie liet zich af en toe eens horen, maar die delfde het onderspit.
Die avond was ik de baas ...!
De finish in de topsporthal vond ik heel tof. Ik stelde mezelf de vraag
hoe een olympisch atleet zich moest voelen, als hij na een marathon in het
olympisch stadion binnenloopt! Dat gevoel moet onbeschrijflijk zijn !
Dat het mijn geluksavond was, heb ik geweten. Ik heb nog nooit iets
gewonnen in een tombola, en die avond werd ik aangeduid als één van de vier
"best verlichten", en won ik nog eens een prijs in de tombola. Het
kon niet op.
Eén minpuntje ... we betaalden 20 euro inschrijvingsgeld, t-shirt
inbegrepen, dan moeten ze wel zorgen dat er t-shirts zijn die de mensen passen!
Voor de dames was een L met afmetingen van een M het grootste ... jammer ...
Mooi t-shirt, maar het zal een "kassewachter" worden!
Kortom, het was een avond om in te kaderen. Mooie loop, tevreden met
mijn prestatie, en blij met mijn mega-Cécémelmok en inhoud ....
nog choco !!!!
De laatste weken voor de start in Parijs kan je de spanning
voelen stijgen. Alles is in orde, iedereen is er klaar voor, reeds de 9e
editie, en toch blijft het altijd een avontuur.
De dag voor Roaprun kwam al slecht nieuws uit het kamp van
de organisatie. Eén van de motards die op weg was naar de start in Hamburg was
omgekomen in een ongeval. De minuut stilte aan de start ging door merg en been.
We waren daar niet live bij, maar het bekijken van de filmbeelden zorgde voor
een krop in de keel en kippenvel.
De weersvoorspellingen waren niet goed, om niet het woord slecht
te gebruiken! Dus vlug vrijdagavond nog een warmere slaapzak gaan zoeken! Maar
ik bleef er altijd in geloven dat het niet ging regenen. Waarom? Geen idee van.
Laat ons zeggen dat ik een voorgevoel had J
En ik geloof steevast dat de weergoden roparunners zijn! Ik kreeg gedeeltelijk
gelijk, Zele bleef gespaard van regen! Yes!
18 mei om 9.30u stond iedereen gepakt en gezakt aan de
brandweerkazerne. Ik vind het steeds een machtig moment als onze vrachtwagen de
hoek omdraait. Nu gaat het beginnen! Alle zakken in de juiste rekken de
fietsen opladen, nog even de verplichtte fotos en instappen!
De kolonne met de vrachtwagen op kop, het cateringbusje en
de lopersbusjes van team A en B zet zich in
beweging en rijdt nog even door Zele om dan de E17 te kiezen richting
Parijs.
Traditioneel is ons eerste basiskamp in Verberie. Een rustig
stekje aan het water. Daar eten we nog een laatste gezamenlijke maaltijd (een
dikke pluim voor het cateringteam!) Na
het eten worden de lopers ingetaped en gemasseerd. Ondertussen worden ook de
fietsen op de lopersbusjes gezet.
Tegen 17.15u is team A klaar om naar de start te vertrekken.
We starten om 20.09u maar je moet je als team 2u vooraf aanmelden. Ik zal dit
jaar als kiné van start gaan met team A.
In Dugny aangekomen gaan we ons eerst aanmelden om daarna een
bezoekje te brengen aan Radio Roparun om onze CD af te geven. Daar deze niet over een CD speler beschikten,
hebben we dan maar een live-optreden gegeven. Zanger Wim was immers mee als
chauffeur.
Tegen 19.30u stonden we dan in de gietende regen als verzopen
kiekens aan de start. Je moet daar 30 vooraf staan, en ja .. het regende! Nu
heb ik al een paar keer een start meegemaakt, maar deze stak er bovenuit wat
ambiance betrof! Polonaise en bootje varen op de grond in de plassen en de
gietende regen! Iedereen deed op één of andere manier mee. We kregen al bijna
spijt dat we moesten starten! t Was er gezellig!
Stipt 20.09u werden we op gang gefloten. Samen met 5 andere
teams (waaronder onze vrienden de Rode lopers) gingen we op weg voor onze 530
km !
Team A loopt 65,4 km tot in Vaucelle, waar team B staat te wachten.
Tegen 1.19u (precies op schema) mogen zij aan hun eerste etappe beginnen.
Team B verplaatst zich ondertussen naar Canizy waar de
cateringploeg wacht met een lekker ontbijt. Gebakken eitjes inbegrepen. En dan
eindelijk wat proberen slapen in de vrachtwagen.
Nadat team B zijn 69 km afgelegd heeft, staat team A al
terug klaar.
En zo gaat het verder, tot op de Coolsingel, 530 km !
Iedere schakel van de machine is onmisbaar om deze vlot te
laten draaien.
-
De chauffeurs moeten telkens na 1 km een veilige
en reglementaire stopplaats proberen vinden.
-
De fietsers wijzen de weg aan de loper en zorgen
voor zijn veiligheid en verlichting (en niet in het minste, morele steun!)
-
Het cateringteam moet tijdig klaarstaan om het
team dat aankomt van eten te voorzien.Ook moeten de lunchpakketten voor
onderweg klaar zijn
-
De kinesisten tapen en masseren hun handen en
armen murw. Als ze een team op de route vergezellen zorgen ze er ook nog voor
dat iedereen blijft eten en drinken.
-
De lopers leveren een prachtprestatie door
telkens weer (zonder veel rust) de kilometers af te malen.
- De vrachtwagenchauffeurs zorgen er voor dat ons logistiek punt altijd tijdig op zijn plaatst staat.
Neem 1 schakel weg en de hele machine stopt!
Op één van de rustplaatsen (Bohain-en-Vermandois ) sloeg het noodlot toe
voor mij. Toen ik uit de vrachtwagen kwam, besliste een trede dat hij moest
loskomen! Mijn voet vond dat niet leuk en reageerde daarop met een verrekking
van mijn ligamenten! Oorspronkelijk viel de pijn mee, tot tijdens de doortocht
in Zele ik had er zo naar uitgekeken om door Zele te lopen .. niet dus!
Gelukkig kon ik de fiets van Lieve gebruiken (bedankt hiervoor!) en kon ik de
doortocht toch meemaken.
En dat was weer een super ervaring! Ontelbare dolenthousiaste mensen
langs de route! Handjesklap en zorgen dat je recht blijft op je fiets ondertussen. Zwaaien naar bekenden
en onbekenden. Zele is echt Roparungek! Bedankt Zelenaren jullie zijn KANJERS!
(om het op zijn Hollands te zeggen )
Het zwaarste stuk van de route is het stuk na Zele. Je gaat de 2e
nacht in en in Zele wordt meestal de rust overgeslagen. Niet slim, maar wie kan
er slapen als er zon immens feest doorgaat!
De laatste 2 shifts zijn volledig zonder ondersteunende voertuigen. Dat
wil zeggen dat de lopers ook de fiets op moeten. Maar de warmte van de mensen
langs de kant en de Coolsingel die dichter komt, doen iedereen maar doorgaan.
Elke km wordt zwaarder, maar het adrenaline niveau stijgt! We zijn er bijna!
Nog even is er een onverwachte pauze als de Haringvlietbrug openstaat.
En dan is hij daar de Erasmusbrug Verschillende teams staan reeds aan
te schuiven om hun moment de glore mee te maken. Eén voor één mogen de teams
finishen en daarbij worden ze als echt helden binnen gehaald.
Tranen, blijdschap, fierheid, knuffels, zoenen, pijn, de emotie-meter aan de finish zou tilt slaan
moest die alles kunnen meten. Maar vooral heerst er blijdschap we did it !Samen werken-lopen-fietsenfeesten voor het goede doel geeft nog steeds een goed gevoel!
Voor mij was er geen finish dit jaar. Door mijn voet kon ik de 2,5 km naar de aankomst niet meer afleggen. Ik ben in het lopersbusje achtergebleven. Er zijn leukere dingen, geloof mij! Maar ik wou ook mijn voet niet slechter maken dan het was. Ik wist toen ook nog niet wat er juist aan de hand was. Bij thuiskomst was het richting spoed en RX ... Ik was blij dat ons team het zo goed gedaan had. Geen enkele loper liep een kwetsuur op, en tegelijk was ik wat triest ... de Coolsingel maakt het immers af!
Zoals gewoonlijk duurt het een volle week om af te kicken. Dit jaar had
ik er extra veel tijd voor. Met mijn voet in het verband kon ik weinig anders
doen dan de filmpjes en fotos steeds maar weer bekijken
Roparun het blijft een avontuur voor het leven !!!
Leven toevoegen aan de dagen, daar waar geen dagen meer kunnen worden
toegevoegd aan het leven
Er was eens, heel lang geleden ... 1999 ... vorige eeuw ...
Een groep jeugdatleetjes die naarstig trainden bij AC. Zele, en een groepje
moeders die de kinderen tegen 17.45u brachten en een uurtje later weer
moesten oppikken. Wat doe je als moeder tijdens dat uur? Winkelen ?... check
... terrasje? ... check ... kantine? ... check ... maar 2 x per week? dat gaat
vervelen.
Zelf liep ik toen 2x per week een aantal kilometer op Ter Elst, omdat
ook mijn 2 oudste koters daar trainden. En toen was er de befaamde Paasstage in
Den Haan.
En daar, lieve lezers ... begon het allemaal ...
Myriam, de moeder van Dorothy (toen zelf een jeugdatleetje) stelde me de
vraag. Ik weet nog precies waar ... het was aan het mooie tramstation in Den
Haan. Kunnen we niet zelf ook iets doen terwijl onze kinderen lopen? Jij loopt
toch ook? Mogen we meedoen?
Mogen we meedoen? Ja, aan zo een vraag kan ik niet weerstaan! Natuurlijk
mogen jullie meedoen! En dit was de geboorte van START TO RUN avant la
lettre ... Nog geen Evi op de ipod, maar gewoon moeders van jonge atleetjes die
samen "leerden" lopen!
Ik maakte een eigen programma en 2 x per week kwam een nieuwe groep
"atleten" Ter Elst versterken. Sommige van die allereerste deelnemers
lopen er nog steeds rond.
Een paar jaar later (2001) kwam Mieke Boeckx met de nieuwe rage in
de kijker "start to run" ! Het kind kreeg nu dus een naam, maar voor
ons was het dus niets nieuws. Nieuw was wel dat er vanaf toen 2 x per jaar
officieel een start to run sessie ingericht werd. In de loop der jaren kregen
we 1077 lopers over de vloer. uitschieter was het jaar 2004 met in totaal 205
deelnemers. Tijdens de sessie in september mochten we dat jaar maar liefst 97
beginners 0 naar 5 inschrijven.
Onze 1000e jogger werd letterlijk in de bloemetjes gezet. Het was Petra
en zij maakt tot vandaag nog altijd deel uit van de oranje brigade die uit
start to run deelnemers ontstaan is.
Rode draad doorheen de sessies was het beruchte fluitje ... De
deelnemers zullen wel weten waarom en ja durfde wel eens iets te laat
fluiten. Sorry daarvoor Gelukkig ben ik nooit gelyncht. Een 2e rode draad
was dat 2/3 van de deelnemers niet geloofden dat ze het ooit zouden kunnen.
1000n keren moest ik horen "ik ga dat nooit kunnen!!" En 1000n keren
zei ik dan ... wacht maar af! En ja hoor al die 1000 keren lukte het!
Nog een constante was dat na afloop, dus na de brevettenloop alle
deelnemers als kampioenen gehuldigd werden! Steeds waren Ingrid en Linda
er om iedereen van drankjes en hapjes te voorzien. En iedereen ging met een
medaille en brevet naar huis. Het was voor mij ook altijd een heel mooi moment. Al
die stralende gezichten, mensen die nooit gesport hadden en nu zomaar eventjes
5 km liepen ! Ze waren terecht allemaal fier !!!!
Ik stond er steeds van versteld dat de meesten altijd op de training
aanwezig waren, ook al was er regen, storm, sneeuw of was het snikheet! Sommige
wedstrijdatleten kunnen hier een voorbeeld aan nemen!
Door de jaren heen gaf ik de training met 3 collega's. In het begin was
er Nadine. Later kwam Dorothy haar plaats innemen en momenteel is er Erik. (tot
groot jolijt van vele dames ... ;-) Af en toe sprong ook Cynthia eens in.
Bedankt aan alle 4!
En nu ... to the point ...
Dit jaar viert onze club zijn 40 jarig bestaan. En ter gelegenheid
daarvan willen we op 21 september 2013 een grote reunie organiseren van alle
start to runners ooit! Ook start to runners van andere clubs zijn welkom! En
zelfs wedstrijdatleten die zich nog herinneren hoe zij ooit begonnen willen we
begroeten. Kortom het moet een heel groot LOOPFEEST worden!
De hele organisatie gaat door op het sport-en wandelpark Ter Elst in
Zele.
Alles is volstrekt recreatief! Geen uitslagen of tijden. Er is een vrije
start tussen 13.30u n 15.30u en je kiest zelf of je 5 - 10 of 15 km loopt. Ook
wandelaars zijn welkom en kinderen kunnen als ze dat willen 2,5 km lopen.
Niemand zal met daarna met lege handen naar huis gaan.
Er is ook een attentie voor:
* De jongste deelnemer
* de oudste deelnemer
* de grootste groep
* groep die van het verst komt (vanaf 5 personen)
Voorinschrijving is 5 / daginschrijving 7 / Dit
kan via www.aczele.be of via een berichtje op fb of via mail
karinevanhecke@hotmail.com of erik_v@aczele.be / rekeningnummer BE 50 7372 2002 2618 van atletiekclub Zele met vermelding van naam - geboortedatum en afstand.
Verspreid dit bericht en help ons zoeken naar alle start to runners over
de jaren heen! Ook wie niet bij ons leerde lopen is van harte welkom !!! Het
enige wat je moet meebrengen is je goed humeur!
tussen de Hemaco run in Dendermonde en de 10 miles in Antwerpen lagen precies 86,2 trainingskilometers, 1 traumeelspuit in de achilles en 1 in de knie. Het max dat ik op 1 training liep was 12 km. Was ik klaar voor die 10 miles? Ik weet het niet, denk het niet. Maar wanneer ben je er wel helemaal klaar voor? Ik wou het zo graag en ik zou het doen ook! Precies 3 jaar na mijn 2e knieoperatie. Het gaf me een supergevoel, omdat het na mijn 1e operatie 4 jaar duurde voor ik amper 5 km kon lopen.
Dus gaan en genieten ...
Maar eerst nog werken op zaterdag. En dat werd een zware dag. Niet door het werk op zich, maar door mijn nek die af en toe eens opspeelt en me dan een duizelig gevoel geeft. Net of ik te lang op een kermismolen gezeten heb. Zou mijn 10 miles in het water vallen? Moest het zaterdag geweest zijn wel, ja! Maar ik geef niet graag toe. Mijn collega's hebben het zelfs niet geweten.
Zondagmorgen nog even twijfel. Het was beter na een nacht van 12 u slapen, maar niet helemaal weg. Maar lopen zou ik!
Afspraak in de tent met mijn 3 hazen Erik, Eddy en Stefaan. (die door een kwetsuur niet voluit kon gaan) we zouden samenblijven. Stefaan nam de taak als coach op zich.
Aan de start bleken de boxen al overvol te staan! Mensen stonden tot tegen de dranghekken, we konden er niet meer bij. Samen met ons nog 2 rijen lopers die stonden te wachten op een plaatjes binnen de hekken. We moesten dus echt wachten tot de start gegeven was en er wat plaats kwam om over de hekken te kruipen en zo te kunnen starten.
De eerste kilometers gingen zoals altijd vlot. De Kennedytunnel vond ik een belevenis. Lopen op de E17 en dan door die tunnel. Het was wel vrij zwaar. Al een stuk omhoog als aanloop op de tunnel, dan de tunnel zelf, als je buitenkomt is het nog niet gedaan! en even verder duik je al terug naar beneden onder het Justitiegebouw.
De sfeer is wel enorm! Langs het hele traject staat een massa volk.
Tot ongeveer kilometer 8 ging het vrij goed, en daar stond dan de madam met de hamer. Elke meter werd afzien en steeds doemde het spook van de konijnepijn die nog moest komen voor me op!
Op zo een moment ken je de kracht van loopmaatjes ... alleen was ik misschien een heel pak trager gaan lopen. Nu bleven ze me maar aanmoedigen om door te gaan. Erik ging van dat punt wel iets sneller lopen. Dat vond ik goed, want ik haat het als mensen zich inhouden voor mij, en ik ga me dan forceren. Een kilometer of 2 verder ging Eddy er ook vandoor. Mijn kaars was uit. Al zie ik nadien op de polar dat ik nooit onder de 9,2/u geweest ben, voor mijn gevoel leek het wandelen!
En daar was ze dan ... de gevreesde konijnepijp. Onderweg lagen 3 mensen op de grond en waren rode kruis mensen druk bezig. Geen leuk zicht als je zelf ook aan het einde bent. Al ging het eerste deel (de bergaf) nog vrij goed Maar dan de bergop. Er kwam maar geen einde aan. Ondertussen hadden we Eddy wel terug bijgehaald. Dat gaf me weer even moed ... ik was niet alleen die het zwaar had dus. Eens buiten de tunnel was het maar 700m meer ... MAAR ...het waren de langste meters uit mijn loopcarrière! Het vat was leeg. De benen houten stokken. Maar stoppen nee dat kan niet.
Nog 400m ... 350 ... 300 ... om de 50 meter een bordje , nee dat helpt echt niet! Aanmoediging als "nog 1 pisterondje ...!" Nee dat hielp ook niet echt! ze hadden de piste precies groter gemaakt!
Maar eindelijk, daar was de finish! Dolgelukkig dat ik het haalde! De aankomstfoto zal mooi zijn! een stralende Eddy, een Stefaan die precies niet gelopen had en ik daartussen ... te slecht om te sterven!
De klok stopte voor ons op 1u38'07" ... plaats 14.008 op volgens de krant 25.000 ... awel ... ik ben best fier op mezelf! Stiekem hoopte ik om onder 1u40' te finishen maar geloofde er niet erg in ... dus toch!
In de loop van vandaag werden mijn benen steeds stijver, alhoewel ik bij het opstaan niets voelde. Morgen is dat nog wat meer. In mijn rug voel ik ook dat ik lang op beton liep. Maar ... in mijn knieën voel ik niets ... en dat is wat me nog het meest blij maakt!
Bedankt Stefaan, Erik en Eddy voor de mentale support. Zonder jullie zou ik dit resultaat nooit gehaald hebben.
Winterse zondag in maart ... hij eindigt met een heel goed gevoel!
Na de leuke ervaring vorige week in de Urban trail in Antwerpen, vandaag
op het onverwacht deelgenomen aan de 10 km in dwars door Dendermonde. De
weergoden hadden zich in de nacht uitgeleefd, en ons ipv mooi lenteweer in
maart terug sneeuw gegeven. Maar dat houdt een loper niet tegen! In tegendeel!
Die bijkomende uitdaging nemen we er graag bij.
Samen met loopmaatjes Petra en Eddy zouden we die 10 km wel rondmaken.
Tim was er ook, hij liep voor de verandering eens geen 400m maar 10.000m zoals
de speaker het zo mooi zei. Op de tonen van "highway to hell" werden
we om 15.00u op pad geschoten. De omloop was heel goed sneeuwvrij gemaakt, en
nergens waren gevaarlijke situatie te bespeuren.
Al gauw zaten we aan een tempo van 11km/u. Iets te voortvarend dus. Dat
kan mijn conditie momenteel nog niet aan. Ik heb deze week 1 maal kunnen lopen,
na een spuit in mijn achillespees. Dus even wat gas terug nemen. Maar de benen
voelden goed, en voor minder dan 10km/u zou ik dus niet meer gaan! Ik wou onder
het uur finishen ... al was ik vooraf heel blij geweest met mijn gedachte
1u05'.
Maar het competitiebeestje blijft knagen, dus als ik dat tempo zag en de
benen voelde ... moest die uurgrens er aan geloven. Het werd uiteindelijk 57'58" ... super blij daarmee!
Mijn record op 10 km tijdens een doortocht op een uurloop was 10 jaar
geleden 40' ... daar zit ik ver af, maar onder het uur nu ... ja moest lukken.
We liepen langs een heel mooie route door Dendermonde, de stad waar ik
ooit naar school ging (lang geleden!) En het bleef goed gaan. Geen verval. De
2e vijf km was amper 4 seconden trager dan de 1e vijf km. Ben er heel blij mee!
als 13e vrouw in mijn leeftijdscategorie ben ik best wel tevreden. Als
ik kan blijven verder doen zoals nu, is de top 10 binnen bereik. Zelfs bij de
seniores dames (ja, allemaal minstens 15 jaar en meer jonger dan mij) zou ik
bij de eerste helft geëindigd zijn Met mijn tussentijd op de 5 km zou ik bij de + 50 dames zelfs 3e geworden zijn Misschien zelfs hoger als ik maar 5 km moest. Ja sorry ... de competitiebeestje geraak ik echt niet kwijt!
Tim liep een schitterende 10 km en finishte in 40'. Als 400m loper zeker
niet slecht!
Een medaille en busje zonnecréme (!!!) rijker keerden we
voldaan terug. Volgende opdracht ... geen idee. waarschijnlijk de 10 miles in
Antwerpen, maar wie weet welke onverwachte loopjes duiken ondertussen nog op
...
@ Petra ... rode draad van onze loopjes ... doedelzakspelers !!!
;-)
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
Waarom loop jij nog? Zou je niet beter stoppen? Begin te fietsen! Jij bent gek, waarom doe je dit nog! .... en nog een paar van die uitspraken , dat kreeg ik de afgelopen jaren meermaals te horen!
