deelnemen is nodig om te winnen ... hey iedereen, dat je hier bent wil zeggen dat je net als ik van de atletiekmicrobe gebeten bent. Geniet gerust mee van mijn foto's en verhalen. Heb je tips, aanvullingen of opmerkingen, laat het me weten in een mailtje. Voel je ook vrij om iets in het gastenboek te kriebelen.
Lopen is altijd mijn grote passie geweest. Gestart als 10 jarige, heb ik alle categoriën "doorlopen". Na een paar jaar inactiviteit terug de draad opgenomen als master, wat resulteerde in een Belgische titel op de 2000m steeple.
Daarna sloeg het noodlot toe. Een zware knieoperatie zette me buiten spel. Maar ... een winnaar geeft nooit op, opgevers winnen nooit!
Ik krabbelde overeind en 4,5 jaar later liep (lees: jog) ik terug. Een paar maanden later kwam al terug de "goesting" om eens een halve marathon te proberen. De kilometers werden opgebouwd, tot april '09 ... terug onder het mes. Nee niet de knie, die blijft voorbeeldig. Na 7 weken, nogmaals herbegonnen .. Een paar maanden later wezen de trainingen en plannen in de richting van Carcassonne, de halve marathon (mijn droom) Tot maart 2010 Murphy zich kwam moeien! Ik moest onder het mes voor mijn andere knie. Een 2e kraakbeentransplantatie (iets wat ik gezworen had wat ik nooit zou laten doen) Maar nu stond ik er voor en moest er door! De revalidatie ligt ondertussen terug ver achter mij. Alles ging veel vlotter dan de 1e keer. Ik loop terug en kan weer volop genieten van deze mooie sport.
Ik durf me geen verre doelen meer te stellen. Ik leef van dag tot dag en zie wel wat er komt. Superprestaties moet je van mij niet meer verwachten, maar de halve marathon van Carcassonne ... (verdorie, ik ging geen verre doelen meer stellen! )
Met mijn verhalen hoop ik andere lopers aan te sporen om te blijven doorgaan! Nooit op te geven ...
Op het einde komt alles goed , en als het niet zo is ... was het niet het einde ...!
Veel plezier tijdens je bezoekje.
23-06-2013
Midzomernachtrun Gent 21/6/2013
Na de val door het trapje tijdens Roparun bleven mijn voet en knie vervelend doen,. ik moest zelfs een
paar spuiten in mijn achillespees en in mijn beide knieën krijgen. Dus Roparun
had nog een lange staart voor mij!Ik bleef ondertussen wel lopen. Op een laag pitje, maar ik bleef lopen.
Wel kreeg ik groen licht van dokter Peeters om de midzomernachtrun mee te doen.
De donderdag ervoor ben ik wel nog eens gaan relaxen in de sauna in
Londerzeel. Ik kreeg dit dagje aangeboden van mijn joggers ter gelegenheid van mijn verjaardag en ik ben hen er
heel dankbaar voor! De sauna en massage deden zo'n deugd dat ik compleet relaxt
aan de start stond zaterdagavond.
Ik moest de hele dag wel nog werken. En op het moment zelf zag ik het
niet zitten om nog te lopen. Mijn benen voelden als lood en mijn zeteltje riep
... " kom bij mij ... kom hier zitten... !" Niet dus! Na het
werk, vlug eten en mijn spulletjes samen zoeken. en raar maar waar .. van
als ik mijn loopkledij aan had, verdween mijn moeite als sneeuw voor de zon!
Samen met Petra, Erik en Eddy zouden we de 10 km rond maken. Bijna waren
Petra en ik te laat aan de start wegens file aan de toiletten :-/
(vrouwen hé!) Dus amper 30 seconden nadat we in het startvak
stonden, weerklonk het startschot. Doordat we zo laat waren stonden we dus vrij
ver achteraan. dit zorgde ervoor dat we de eerste 1,5 km bijna niet vooruit
kwamen. Aan een topsnelheid van 8 km/u kwamen we verder! Rustig blijven en
genieten ging het door mijn hoofd ... maar toch ...
In slalom probeerde we ons een weg te banen tussen de 5000 aanwezige
lopers. Af en toe konden we even doorlopen om dan weer te stroppen in de massa.
Maar de sfeer onderweg was opperbest, en de snelheid werd ondergeschikt. Het parkoers was prachtig!
Het was puur genieten! Eén van de mooiste loopjes die ik ooit deed! Ik
heb 10 km lang genoten!
De sfeer onderweg deed me soms aan Roparun denken! Vele mensen langs de
kant, lichtjes en vlagjes over en langs de baan. Juichende mensen, ja soms echt
Roparuntoestanden.
Samen met Petra liepen we constant mensen voorbij. Eigenlijk best leuk.
Leuker dan voorbij gelopen worden! En de laatste km was zelfs onze
snelste.
Ik was best tevreden met het resultaat. Al resulteert onze snelheid niet
in de eindtijd, we deden het heel goed (al zeg ik het zelf) Ondanks het feit dat
we regelmatig traag moesten lopen, haalden we toch nog een gemiddelde van 10/u
Dus onze eindtijd van 1u 00' 13" is geen weerspiegeling. Maar ik
weet dat het goed zat, na een werkdag en geen zin had ik toch goeie benen, en
dat stemt me blij.
Mijn knie liet zich af en toe eens horen, maar die delfde het onderspit.
Die avond was ik de baas ...!
De finish in de topsporthal vond ik heel tof. Ik stelde mezelf de vraag
hoe een olympisch atleet zich moest voelen, als hij na een marathon in het
olympisch stadion binnenloopt! Dat gevoel moet onbeschrijflijk zijn !
Dat het mijn geluksavond was, heb ik geweten. Ik heb nog nooit iets
gewonnen in een tombola, en die avond werd ik aangeduid als één van de vier
"best verlichten", en won ik nog eens een prijs in de tombola. Het
kon niet op.
Eén minpuntje ... we betaalden 20 euro inschrijvingsgeld, t-shirt
inbegrepen, dan moeten ze wel zorgen dat er t-shirts zijn die de mensen passen!
Voor de dames was een L met afmetingen van een M het grootste ... jammer ...
Mooi t-shirt, maar het zal een "kassewachter" worden!
Kortom, het was een avond om in te kaderen. Mooie loop, tevreden met
mijn prestatie, en blij met mijn mega-Cécémelmok en inhoud ....
nog choco !!!!
De laatste weken voor de start in Parijs kan je de spanning
voelen stijgen. Alles is in orde, iedereen is er klaar voor, reeds de 9e
editie, en toch blijft het altijd een avontuur.
De dag voor Roaprun kwam al slecht nieuws uit het kamp van
de organisatie. Eén van de motards die op weg was naar de start in Hamburg was
omgekomen in een ongeval. De minuut stilte aan de start ging door merg en been.
We waren daar niet live bij, maar het bekijken van de filmbeelden zorgde voor
een krop in de keel en kippenvel.
De weersvoorspellingen waren niet goed, om niet het woord slecht
te gebruiken! Dus vlug vrijdagavond nog een warmere slaapzak gaan zoeken! Maar
ik bleef er altijd in geloven dat het niet ging regenen. Waarom? Geen idee van.
Laat ons zeggen dat ik een voorgevoel had J
En ik geloof steevast dat de weergoden roparunners zijn! Ik kreeg gedeeltelijk
gelijk, Zele bleef gespaard van regen! Yes!
18 mei om 9.30u stond iedereen gepakt en gezakt aan de
brandweerkazerne. Ik vind het steeds een machtig moment als onze vrachtwagen de
hoek omdraait. Nu gaat het beginnen! Alle zakken in de juiste rekken de
fietsen opladen, nog even de verplichtte fotos en instappen!
De kolonne met de vrachtwagen op kop, het cateringbusje en
de lopersbusjes van team A en B zet zich in
beweging en rijdt nog even door Zele om dan de E17 te kiezen richting
Parijs.
Traditioneel is ons eerste basiskamp in Verberie. Een rustig
stekje aan het water. Daar eten we nog een laatste gezamenlijke maaltijd (een
dikke pluim voor het cateringteam!) Na
het eten worden de lopers ingetaped en gemasseerd. Ondertussen worden ook de
fietsen op de lopersbusjes gezet.
Tegen 17.15u is team A klaar om naar de start te vertrekken.
We starten om 20.09u maar je moet je als team 2u vooraf aanmelden. Ik zal dit
jaar als kiné van start gaan met team A.
In Dugny aangekomen gaan we ons eerst aanmelden om daarna een
bezoekje te brengen aan Radio Roparun om onze CD af te geven. Daar deze niet over een CD speler beschikten,
hebben we dan maar een live-optreden gegeven. Zanger Wim was immers mee als
chauffeur.
Tegen 19.30u stonden we dan in de gietende regen als verzopen
kiekens aan de start. Je moet daar 30 vooraf staan, en ja .. het regende! Nu
heb ik al een paar keer een start meegemaakt, maar deze stak er bovenuit wat
ambiance betrof! Polonaise en bootje varen op de grond in de plassen en de
gietende regen! Iedereen deed op één of andere manier mee. We kregen al bijna
spijt dat we moesten starten! t Was er gezellig!
Stipt 20.09u werden we op gang gefloten. Samen met 5 andere
teams (waaronder onze vrienden de Rode lopers) gingen we op weg voor onze 530
km !
Team A loopt 65,4 km tot in Vaucelle, waar team B staat te wachten.
Tegen 1.19u (precies op schema) mogen zij aan hun eerste etappe beginnen.
Team B verplaatst zich ondertussen naar Canizy waar de
cateringploeg wacht met een lekker ontbijt. Gebakken eitjes inbegrepen. En dan
eindelijk wat proberen slapen in de vrachtwagen.
Nadat team B zijn 69 km afgelegd heeft, staat team A al
terug klaar.
En zo gaat het verder, tot op de Coolsingel, 530 km !
Iedere schakel van de machine is onmisbaar om deze vlot te
laten draaien.
-
De chauffeurs moeten telkens na 1 km een veilige
en reglementaire stopplaats proberen vinden.
-
De fietsers wijzen de weg aan de loper en zorgen
voor zijn veiligheid en verlichting (en niet in het minste, morele steun!)
-
Het cateringteam moet tijdig klaarstaan om het
team dat aankomt van eten te voorzien.Ook moeten de lunchpakketten voor
onderweg klaar zijn
-
De kinesisten tapen en masseren hun handen en
armen murw. Als ze een team op de route vergezellen zorgen ze er ook nog voor
dat iedereen blijft eten en drinken.
-
De lopers leveren een prachtprestatie door
telkens weer (zonder veel rust) de kilometers af te malen.
- De vrachtwagenchauffeurs zorgen er voor dat ons logistiek punt altijd tijdig op zijn plaatst staat.
Neem 1 schakel weg en de hele machine stopt!
Op één van de rustplaatsen (Bohain-en-Vermandois ) sloeg het noodlot toe
voor mij. Toen ik uit de vrachtwagen kwam, besliste een trede dat hij moest
loskomen! Mijn voet vond dat niet leuk en reageerde daarop met een verrekking
van mijn ligamenten! Oorspronkelijk viel de pijn mee, tot tijdens de doortocht
in Zele ik had er zo naar uitgekeken om door Zele te lopen .. niet dus!
Gelukkig kon ik de fiets van Lieve gebruiken (bedankt hiervoor!) en kon ik de
doortocht toch meemaken.
En dat was weer een super ervaring! Ontelbare dolenthousiaste mensen
langs de route! Handjesklap en zorgen dat je recht blijft op je fiets ondertussen. Zwaaien naar bekenden
en onbekenden. Zele is echt Roparungek! Bedankt Zelenaren jullie zijn KANJERS!
(om het op zijn Hollands te zeggen )
Het zwaarste stuk van de route is het stuk na Zele. Je gaat de 2e
nacht in en in Zele wordt meestal de rust overgeslagen. Niet slim, maar wie kan
er slapen als er zon immens feest doorgaat!
De laatste 2 shifts zijn volledig zonder ondersteunende voertuigen. Dat
wil zeggen dat de lopers ook de fiets op moeten. Maar de warmte van de mensen
langs de kant en de Coolsingel die dichter komt, doen iedereen maar doorgaan.
Elke km wordt zwaarder, maar het adrenaline niveau stijgt! We zijn er bijna!
Nog even is er een onverwachte pauze als de Haringvlietbrug openstaat.
En dan is hij daar de Erasmusbrug Verschillende teams staan reeds aan
te schuiven om hun moment de glore mee te maken. Eén voor één mogen de teams
finishen en daarbij worden ze als echt helden binnen gehaald.
Tranen, blijdschap, fierheid, knuffels, zoenen, pijn, de emotie-meter aan de finish zou tilt slaan
moest die alles kunnen meten. Maar vooral heerst er blijdschap we did it !Samen werken-lopen-fietsenfeesten voor het goede doel geeft nog steeds een goed gevoel!
Voor mij was er geen finish dit jaar. Door mijn voet kon ik de 2,5 km naar de aankomst niet meer afleggen. Ik ben in het lopersbusje achtergebleven. Er zijn leukere dingen, geloof mij! Maar ik wou ook mijn voet niet slechter maken dan het was. Ik wist toen ook nog niet wat er juist aan de hand was. Bij thuiskomst was het richting spoed en RX ... Ik was blij dat ons team het zo goed gedaan had. Geen enkele loper liep een kwetsuur op, en tegelijk was ik wat triest ... de Coolsingel maakt het immers af!
Zoals gewoonlijk duurt het een volle week om af te kicken. Dit jaar had
ik er extra veel tijd voor. Met mijn voet in het verband kon ik weinig anders
doen dan de filmpjes en fotos steeds maar weer bekijken
Roparun het blijft een avontuur voor het leven !!!
Leven toevoegen aan de dagen, daar waar geen dagen meer kunnen worden
toegevoegd aan het leven
Er was eens, heel lang geleden ... 1999 ... vorige eeuw ...
Een groep jeugdatleetjes die naarstig trainden bij AC. Zele, en een groepje
moeders die de kinderen tegen 17.45u brachten en een uurtje later weer
moesten oppikken. Wat doe je als moeder tijdens dat uur? Winkelen ?... check
... terrasje? ... check ... kantine? ... check ... maar 2 x per week? dat gaat
vervelen.
Zelf liep ik toen 2x per week een aantal kilometer op Ter Elst, omdat
ook mijn 2 oudste koters daar trainden. En toen was er de befaamde Paasstage in
Den Haan.
En daar, lieve lezers ... begon het allemaal ...
Myriam, de moeder van Dorothy (toen zelf een jeugdatleetje) stelde me de
vraag. Ik weet nog precies waar ... het was aan het mooie tramstation in Den
Haan. Kunnen we niet zelf ook iets doen terwijl onze kinderen lopen? Jij loopt
toch ook? Mogen we meedoen?
Mogen we meedoen? Ja, aan zo een vraag kan ik niet weerstaan! Natuurlijk
mogen jullie meedoen! En dit was de geboorte van START TO RUN avant la
lettre ... Nog geen Evi op de ipod, maar gewoon moeders van jonge atleetjes die
samen "leerden" lopen!
Ik maakte een eigen programma en 2 x per week kwam een nieuwe groep
"atleten" Ter Elst versterken. Sommige van die allereerste deelnemers
lopen er nog steeds rond.
Een paar jaar later (2001) kwam Mieke Boeckx met de nieuwe rage in
de kijker "start to run" ! Het kind kreeg nu dus een naam, maar voor
ons was het dus niets nieuws. Nieuw was wel dat er vanaf toen 2 x per jaar
officieel een start to run sessie ingericht werd. In de loop der jaren kregen
we 1077 lopers over de vloer. uitschieter was het jaar 2004 met in totaal 205
deelnemers. Tijdens de sessie in september mochten we dat jaar maar liefst 97
beginners 0 naar 5 inschrijven.
Onze 1000e jogger werd letterlijk in de bloemetjes gezet. Het was Petra
en zij maakt tot vandaag nog altijd deel uit van de oranje brigade die uit
start to run deelnemers ontstaan is.
Rode draad doorheen de sessies was het beruchte fluitje ... De
deelnemers zullen wel weten waarom en ja durfde wel eens iets te laat
fluiten. Sorry daarvoor Gelukkig ben ik nooit gelyncht. Een 2e rode draad
was dat 2/3 van de deelnemers niet geloofden dat ze het ooit zouden kunnen.
1000n keren moest ik horen "ik ga dat nooit kunnen!!" En 1000n keren
zei ik dan ... wacht maar af! En ja hoor al die 1000 keren lukte het!
Nog een constante was dat na afloop, dus na de brevettenloop alle
deelnemers als kampioenen gehuldigd werden! Steeds waren Ingrid en Linda
er om iedereen van drankjes en hapjes te voorzien. En iedereen ging met een
medaille en brevet naar huis. Het was voor mij ook altijd een heel mooi moment. Al
die stralende gezichten, mensen die nooit gesport hadden en nu zomaar eventjes
5 km liepen ! Ze waren terecht allemaal fier !!!!
Ik stond er steeds van versteld dat de meesten altijd op de training
aanwezig waren, ook al was er regen, storm, sneeuw of was het snikheet! Sommige
wedstrijdatleten kunnen hier een voorbeeld aan nemen!
Door de jaren heen gaf ik de training met 3 collega's. In het begin was
er Nadine. Later kwam Dorothy haar plaats innemen en momenteel is er Erik. (tot
groot jolijt van vele dames ... ;-) Af en toe sprong ook Cynthia eens in.
Bedankt aan alle 4!
En nu ... to the point ...
Dit jaar viert onze club zijn 40 jarig bestaan. En ter gelegenheid
daarvan willen we op 21 september 2013 een grote reunie organiseren van alle
start to runners ooit! Ook start to runners van andere clubs zijn welkom! En
zelfs wedstrijdatleten die zich nog herinneren hoe zij ooit begonnen willen we
begroeten. Kortom het moet een heel groot LOOPFEEST worden!
De hele organisatie gaat door op het sport-en wandelpark Ter Elst in
Zele.
Alles is volstrekt recreatief! Geen uitslagen of tijden. Er is een vrije
start tussen 13.30u n 15.30u en je kiest zelf of je 5 - 10 of 15 km loopt. Ook
wandelaars zijn welkom en kinderen kunnen als ze dat willen 2,5 km lopen.
Niemand zal met daarna met lege handen naar huis gaan.
Er is ook een attentie voor:
* De jongste deelnemer
* de oudste deelnemer
* de grootste groep
* groep die van het verst komt (vanaf 5 personen)
Voorinschrijving is 5 / daginschrijving 7 / Dit
kan via www.aczele.be of via een berichtje op fb of via mail
karinevanhecke@hotmail.com of erik_v@aczele.be / rekeningnummer BE 50 7372 2002 2618 van atletiekclub Zele met vermelding van naam - geboortedatum en afstand.
Verspreid dit bericht en help ons zoeken naar alle start to runners over
de jaren heen! Ook wie niet bij ons leerde lopen is van harte welkom !!! Het
enige wat je moet meebrengen is je goed humeur!
tussen de Hemaco run in Dendermonde en de 10 miles in Antwerpen lagen precies 86,2 trainingskilometers, 1 traumeelspuit in de achilles en 1 in de knie. Het max dat ik op 1 training liep was 12 km. Was ik klaar voor die 10 miles? Ik weet het niet, denk het niet. Maar wanneer ben je er wel helemaal klaar voor? Ik wou het zo graag en ik zou het doen ook! Precies 3 jaar na mijn 2e knieoperatie. Het gaf me een supergevoel, omdat het na mijn 1e operatie 4 jaar duurde voor ik amper 5 km kon lopen.
Dus gaan en genieten ...
Maar eerst nog werken op zaterdag. En dat werd een zware dag. Niet door het werk op zich, maar door mijn nek die af en toe eens opspeelt en me dan een duizelig gevoel geeft. Net of ik te lang op een kermismolen gezeten heb. Zou mijn 10 miles in het water vallen? Moest het zaterdag geweest zijn wel, ja! Maar ik geef niet graag toe. Mijn collega's hebben het zelfs niet geweten.
Zondagmorgen nog even twijfel. Het was beter na een nacht van 12 u slapen, maar niet helemaal weg. Maar lopen zou ik!
Afspraak in de tent met mijn 3 hazen Erik, Eddy en Stefaan. (die door een kwetsuur niet voluit kon gaan) we zouden samenblijven. Stefaan nam de taak als coach op zich.
Aan de start bleken de boxen al overvol te staan! Mensen stonden tot tegen de dranghekken, we konden er niet meer bij. Samen met ons nog 2 rijen lopers die stonden te wachten op een plaatjes binnen de hekken. We moesten dus echt wachten tot de start gegeven was en er wat plaats kwam om over de hekken te kruipen en zo te kunnen starten.
De eerste kilometers gingen zoals altijd vlot. De Kennedytunnel vond ik een belevenis. Lopen op de E17 en dan door die tunnel. Het was wel vrij zwaar. Al een stuk omhoog als aanloop op de tunnel, dan de tunnel zelf, als je buitenkomt is het nog niet gedaan! en even verder duik je al terug naar beneden onder het Justitiegebouw.
De sfeer is wel enorm! Langs het hele traject staat een massa volk.
Tot ongeveer kilometer 8 ging het vrij goed, en daar stond dan de madam met de hamer. Elke meter werd afzien en steeds doemde het spook van de konijnepijn die nog moest komen voor me op!
Op zo een moment ken je de kracht van loopmaatjes ... alleen was ik misschien een heel pak trager gaan lopen. Nu bleven ze me maar aanmoedigen om door te gaan. Erik ging van dat punt wel iets sneller lopen. Dat vond ik goed, want ik haat het als mensen zich inhouden voor mij, en ik ga me dan forceren. Een kilometer of 2 verder ging Eddy er ook vandoor. Mijn kaars was uit. Al zie ik nadien op de polar dat ik nooit onder de 9,2/u geweest ben, voor mijn gevoel leek het wandelen!
En daar was ze dan ... de gevreesde konijnepijp. Onderweg lagen 3 mensen op de grond en waren rode kruis mensen druk bezig. Geen leuk zicht als je zelf ook aan het einde bent. Al ging het eerste deel (de bergaf) nog vrij goed Maar dan de bergop. Er kwam maar geen einde aan. Ondertussen hadden we Eddy wel terug bijgehaald. Dat gaf me weer even moed ... ik was niet alleen die het zwaar had dus. Eens buiten de tunnel was het maar 700m meer ... MAAR ...het waren de langste meters uit mijn loopcarrière! Het vat was leeg. De benen houten stokken. Maar stoppen nee dat kan niet.
Nog 400m ... 350 ... 300 ... om de 50 meter een bordje , nee dat helpt echt niet! Aanmoediging als "nog 1 pisterondje ...!" Nee dat hielp ook niet echt! ze hadden de piste precies groter gemaakt!
Maar eindelijk, daar was de finish! Dolgelukkig dat ik het haalde! De aankomstfoto zal mooi zijn! een stralende Eddy, een Stefaan die precies niet gelopen had en ik daartussen ... te slecht om te sterven!
De klok stopte voor ons op 1u38'07" ... plaats 14.008 op volgens de krant 25.000 ... awel ... ik ben best fier op mezelf! Stiekem hoopte ik om onder 1u40' te finishen maar geloofde er niet erg in ... dus toch!
In de loop van vandaag werden mijn benen steeds stijver, alhoewel ik bij het opstaan niets voelde. Morgen is dat nog wat meer. In mijn rug voel ik ook dat ik lang op beton liep. Maar ... in mijn knieën voel ik niets ... en dat is wat me nog het meest blij maakt!
Bedankt Stefaan, Erik en Eddy voor de mentale support. Zonder jullie zou ik dit resultaat nooit gehaald hebben.
Winterse zondag in maart ... hij eindigt met een heel goed gevoel!
Na de leuke ervaring vorige week in de Urban trail in Antwerpen, vandaag
op het onverwacht deelgenomen aan de 10 km in dwars door Dendermonde. De
weergoden hadden zich in de nacht uitgeleefd, en ons ipv mooi lenteweer in
maart terug sneeuw gegeven. Maar dat houdt een loper niet tegen! In tegendeel!
Die bijkomende uitdaging nemen we er graag bij.
Samen met loopmaatjes Petra en Eddy zouden we die 10 km wel rondmaken.
Tim was er ook, hij liep voor de verandering eens geen 400m maar 10.000m zoals
de speaker het zo mooi zei. Op de tonen van "highway to hell" werden
we om 15.00u op pad geschoten. De omloop was heel goed sneeuwvrij gemaakt, en
nergens waren gevaarlijke situatie te bespeuren.
Al gauw zaten we aan een tempo van 11km/u. Iets te voortvarend dus. Dat
kan mijn conditie momenteel nog niet aan. Ik heb deze week 1 maal kunnen lopen,
na een spuit in mijn achillespees. Dus even wat gas terug nemen. Maar de benen
voelden goed, en voor minder dan 10km/u zou ik dus niet meer gaan! Ik wou onder
het uur finishen ... al was ik vooraf heel blij geweest met mijn gedachte
1u05'.
Maar het competitiebeestje blijft knagen, dus als ik dat tempo zag en de
benen voelde ... moest die uurgrens er aan geloven. Het werd uiteindelijk 57'58" ... super blij daarmee!
Mijn record op 10 km tijdens een doortocht op een uurloop was 10 jaar
geleden 40' ... daar zit ik ver af, maar onder het uur nu ... ja moest lukken.
We liepen langs een heel mooie route door Dendermonde, de stad waar ik
ooit naar school ging (lang geleden!) En het bleef goed gaan. Geen verval. De
2e vijf km was amper 4 seconden trager dan de 1e vijf km. Ben er heel blij mee!
als 13e vrouw in mijn leeftijdscategorie ben ik best wel tevreden. Als
ik kan blijven verder doen zoals nu, is de top 10 binnen bereik. Zelfs bij de
seniores dames (ja, allemaal minstens 15 jaar en meer jonger dan mij) zou ik
bij de eerste helft geëindigd zijn Met mijn tussentijd op de 5 km zou ik bij de + 50 dames zelfs 3e geworden zijn Misschien zelfs hoger als ik maar 5 km moest. Ja sorry ... de competitiebeestje geraak ik echt niet kwijt!
Tim liep een schitterende 10 km en finishte in 40'. Als 400m loper zeker
niet slecht!
Een medaille en busje zonnecréme (!!!) rijker keerden we
voldaan terug. Volgende opdracht ... geen idee. waarschijnlijk de 10 miles in
Antwerpen, maar wie weet welke onverwachte loopjes duiken ondertussen nog op
...
@ Petra ... rode draad van onze loopjes ... doedelzakspelers !!!
;-)
na 4 weken niet kunnen lopen door ziekte en achillesperikelen, heb ik me
in 2 weken klaargestoomd voor de urban trail in Antwerpen. Daar moest immers 12
km afgelegd worden, en mijn basisconditie is nu niet zo goed dat ik dat zomaar
even kan klaren.
De eerste week heb ik 3 maal gelopen 6,6 / 8,4 en dan vooral om
psychologische rede een 10,3 km op zondag. Als ik er 10 kon, zouden die laatste
2 er ook wel bijkunnen.
Omdat ik voelde dat ik de afstand op 1 week tijd toch wat fors
opgedreven had, heb ik de 2e week maar 2x durven lopen. 7,3 op dinsdag en 6,4
op donderdag. En dat moest het dan maar zijn!
Ik keek er naar uit, het leek me een mooie run, en niet echt een
wedstrijd. Samen met Petra zouden we er voor gaan.
Om 7.45u zouden we vertrekken. Het begon al goed, want ik was mijn
papier al vergeten om mijn nummer af te halen. Sorry Petra, terugkeren
...
Ter plaatse onze nummers afhalen, sportzak afgeven en naar de start.
Daar bleken we al vrij ver achteraan te staan! Het startschot werd gegeven om 9.30u
en pas om 9.58u konden wij vertrekken. Gelukkig is de tijdsregistratie met een
chip. De trechter die de organisatie ingebouwd had deed dus goed zijn werk. Met
mondjesmaat werden de deelnemers het parkoers opgestuurd.
Het was een zalig ontspannen loop. Ik had het gevoel dat iedereen
rustiger liep dan op andere stratenlopen.
Het eerste gebouw waar we door moesten was de stadsfeestzaal .. zou mijn
gps uitvallen? Ja natuurlijk! Gelukkig had ik ook mijn footpod meegenomen.
Petra en ik wilden ons immers niet vergaloperen en een gelijkmatig tempo lopen.
De blauwtorentunnel was het 2e obstakel op onze route. Benden stonden
heuse doedelzakspelers. Ze hadden de warme tunnel opgezocht, blijkbaar mochten
hun blote benen geen kou krijgen onder hun rokjes
Na de tunnel liepen we over de Unescobrug het park in. Mooi zicht al die
lopers over die slingerende paadjes!
Het centraal station werd onze volgende halte. Wel even opletten! De
natte vloer was glad! En toen we buiten kwamen waanden we ons even echte veldrijders
toen we over een brug moesten lopen!
Ondertussen waren we een dikke 5 km ver en kwam de eerste water
bevoorrading.
Voor we het "park spoor noord" konden inlopen, moest een
nieuwe hindernis genomen worden. Een trap waar iedereen over moest, weer een
flessenhals dus. Daar hebben we wel een 5 tal minuten moeten aanschuiven eer we
de trappen op konden. Nadien deed het even pijn om terug op gang te komen.
Gelukkig was het een paar tientallen meters bergaf en waren we vlug terug in
ons tempo.
Een soort markthal waar enkele gasten breakdancing bezig waren was het
volgende onderkomen. Verder liep het langs de haven (het eilandje) naar het
Felix pakhuis.
Over het hof van Liere op naar de 10 km en de volgende bevoorrading.
Verder langs de Vlaaikensgang naar het stadhuis. Daar was het weer
aanschuiven. Te voet naar boven, naar het "schoon verdiep" om het
hele traject door het stadhuis weer te voet af te leggen. Met dank aan de
collega-lopers die vrijwillig gids waren en uitleg gaven over de schilderijen
Na het stadhuis volgde nog het vleeshuis om dan via het Steen naar de
finish te lopen.
De 12 km zaten er op voor je het wist. Mooie omloop, volledig
verkeersvrij. Heel goed georganiseerd en zeker voor herhaling vatbaar. Zelfs de
weergoden waren ons gunstig gezind.
Enige minpuntje was het lange wachten voor je je sportzak terug had.
Tegen dan was je volledig afgekoeld. Maar het lekkere ontbijt dat we nog kregen
maakte dan weer veel goed.
Gemiddelde looptempo was ongeveer 9.3 km/u. Een tempo waar ik best
tevreden mee ben, gezien de korte voorbereiding, en dat voelde ik na 10 km toch
wel.
Op de polar gemiddelde tempo 8,5 km/ maar dat komt door de wachttijden
aan trappen en in het stadhuis.
Eindtijd 1u17' ook weer met de wachttijden erbij. Dus ik ben best
tevreden.
Even terugkeren naar het weekend van 1 - 2 en 3 februari ... weekendje Bouillon met de kloddejoggers.
Omdat ik 2 weken later jarig zou zijn, en omdat alle joggers daar toch samen waren, ging ik trakteren De hapjes en de cava mocht natuurlijk niet ontbreken. En daar kwam toen de uitnodiging van Dirk Rombout ... zaterdag 23 februari zou een wijnavond plaatsvinden. Iedereen MOEST aanwezig zijn, want de mensen die de avond gaven kwamen uit Amerika en alle plaatsen moesten volzet zijn. Of ik het niet raar vond dat er weinig reacties kwamen en iedereen stil was ? Nee ! Ik heb ook niets gezegd toen, want ik moest eerst thuis bekijken of er niets anders op de kalender stond. En ik dacht dat dat voor iedereen zo was.
De wijnavond werd dus op de kalender gezet, en daar bleef het bij. Tot ik op 13 februari (verjaardag van Tim) ziek thuiskwam van het werk. Griep, virus, nierontseking ... de dokter wist het niet zeker. Feit was dat ik plat lag en al tot en met 22 febr. thuis moest blijven.
Ik drink heel graag een glaasje wijn, maar met een lichaam vol dafalgan smaakt dat niet echt. Dus ging er een mailtje naar de "organisator" met de mededeling dat we niet kwamen wegens ziekte. Nee ... ik heb niets gemerkt van de paniek die dit mailtje veroorzaakte !!
Ondertussen werden er rond mij allerlei plannen gesmeed. Of ik het niet raar vond dat ze aandrongen dat ik donderdag naar de sauna ging, want die ontspanning zou mij deugd doen. Ik had het nodig om te herstellen! Nee! Want het deed idd deugd en ik voelde me daarna weer energieker! Ze hadden gelijk. En natuurlijk moest ik thuis weg want er moesten boodschappen gedaan worden en voorbereidingen genomen worden.
Nee ik heb er niets van gemerkt dat Dirk een namiddag verlof genomen heeft. Ik sliep veel en als je niet werkt zijn alle dagen gelijk en let je niet echt op de tijd.
Nee ik heb er niets van gemerkt dat de zaterdag dat ik thuis zat iedereen ineens weg was. Iedereen had een aannemelijke uitleg. Waarom zou ik ze niet geloven. En ze kwamen idd thuis met de dingen die ze zogezegd moesten op halen. Dus ... wist ik veel dat er onderweg nog andere dingen opgehaald werden!
Nee ik vond het niet raar dat Tim die zaterdagavond een 400m ging lopen in Gent, dat Sofie chauffeur was en Ilse supporter ... dat gebeurt nog! En er zijn al zo weinig indoormeetings, dus waarom zou hij niet gaan?
Nee ik wist niet dat alles bij mijn ma weggestopt werd! Ik controleer haar huis niet!
En nee, ik wist niets af van stiekeme uitnodigingen die al in november verstuurd werden! Ik kreeg die van mij immers pas toen alles al achter de rug was!
Wat ik wel raar vond was dat Dirk, nadat ik gezegd had dat ik niet naar de wijnavond ging, plots begon aan te dringen om toch maar te gaan. Vooral omdat die geen wijn drinkt! Maar de kinderen waren die avond weg, en ok dan maar ... als jij echt wil gaan zal ik wel meegaan! Moe kwam ik thuis na mijn 1e werkdag. Mijn carpool-collega moest aanhoren dat ik helemaal geen zin had! Vlug gewoon andere kledij aangedaan (want ik had het koud) en weg, richting Overmere.
Wat de rest van de avond dan bracht was ongelooflijk! De deur van de zaal ging open en ik zag al mijn loopmaatjes in hun oranje loopshirt. Nee, toen had ik het nog niet door ... eerste gedachte ... oei ... moest ik mijn oranje t-shirt aandoen!! Ik wist dat niet!!
Maar toen DJ Eddy "happy birthday" uit de boxen liep knallen, viel de hele puzzel in elkaar!
Ik mocht samen met een zaal vol vrienden en familie mijn 50e verjaardag vieren. Muziek, lekkere hapjes, drankjes, verjaardagstaart met vuurwerk ... het was er allemaal!
En waar ik nu het meest van genoten heb? Van al die blije gezichten! Iedereen amuseerde zich kostelijk. En dat deed deugd. Eens alle zorgen achterlaten en genieten.
Ik vond het ongelooflijk hoe iedereen rond mij maandenlang kunnen zwijgen heeft! Zelfs aan mijn collega's met wie ik tot een uur voor aanvang nog aan het werk was, merkte ik niets. Ik die altijd gezegd had dat zoiets nooit zou lukken bij mij! Ik zou alles merken, signalen opvangen ... nee, niet dus!
Bedankt allemaal voor de heel fijne avond, de leuke attenties en de gezelligheid.
Bedankt aan de mensen van de catering! Het was heel lekker!
Bedankt vooral aan Dirk, Sofie, Ilse en Tim die er maanden mee bezig geweest zijn.
We waren dus gestopt bij de achillespees die vervelend deed en het aquajoggen. Samen met Sofie trok ik naar Dendermonde voor een uurtje "waterlopen". Eindelijk eens een sport waarbij ik haar kan volgen! 't was leuk, bij gebrek aan beter, maar 't zal toch nooit mijn lievelingssport worden hoor! Ik heb het altijd een noodzakelijk kwaad gevonden.
En dan kwam waar ik elke winter op hoopte ... sneeuw !!!
De loopschoenen moesten nu uit de kast! Mijn pees bleef braaf en op dinsdag 15/1 vertrok ik dus voor een zalig loopje. Ik wou 5 km, 't was zo zalig dat ik er 7,5 km van maakte. Donderdag deed ik dat nog eens over en op zondag terug, maar deze keer liep ik in de Gratiebossen. Gewoonweg schitterend!
De week erna verkoos ik op dinsdag de loopband voor een saaie 10 km om op donderdag weer naar de Gratiebossen te trekken.
7 km werden er 11,7 km ... ja dat komt ervan als je inwendige GPS je in de steek laat. Maar het landschap was prachtig!
Omdat het weekend erop de dooi zijn intrede deed en alles spekglad lag, ging ik weer eens iets anders uitproberen. Tim monteerde Dirk zijn koersfiets op de rollen en daar ging ik voor een uurtje op de "tacx" Ja, ook eens leuk ... als het maar niet te veel is!
De dag erop dan weer een dikke 5 km op de loopband, klaar om een nieuwe werkweek te beginnen.
Een korte werkweek, want op vrijdag vertrok ik samen met de kloddejoggers op weekend naar Bouillon. Het werd een weekend om in te kaderen. Een paar kernwoorden: aperitief, cava, lange wandeling, prachtig uitzicht, sauna, jacuzzi , wiezen en uno, Sven Nijs wereldkampioen, nog meer aperitieven, nog steeds sauna en jacuzzi, lopen, lekker eten en veel, heel veel lachen ... kortom zalig ontspannend onder vrienden.
Ik liep er 2 maal. Zaterdag en zondagmorgen telkens een dikke 5 km. Het was er echter niet plat, dus in vergelijking met ons "platte Zele" was dat niet slecht. Samen met de wandeling van 18 km en weinig slaap, was het mooi geweest.
En dat vond mijn achilles ook ... ze speelde weer op en zette me weer de hele week aan de kant. Pas de zondag erna terug een loopje gewaagd. 6,6 km op de loopband, kwestie van te kunnen stoppen moest het niet lukken. Maar het ging.
En ben ik nu terug aan het lopen ? Nee natuurlijk niet ... woensdag na het werk kreeg ik ineens bezoek van een vreemd virus ... en tot op heden is dat er nog. Eerst kreeg het de naam van griep, dan kon het nierontsteking zijn, om nu op het punt te zijn dat ik het eigenlijk niet weet. Wat ik wel weet, is dat het langs geen kanten lukt! Mijn zetel en een boek zijn mijn gezellen ...
2013 is ondertussen alweer even bezig. Alle wensen zijn uitgesproken en de laatste naalden van de kerstboom opgeveegd.
Sinds mijn vorig schrijven is het met het lopen de goeie richting uitgegaan. Elke week 4 trainingen kunnen afwerken, waarvan enkele van meer dan een uur. En dat alles zonder last in mijn knieën. Zalig. En toch blijft het uitkijken voor overmoed. Ik wou het oude jaar uitlopen en het nieuwe zo vlug mogelijk inlopen ...
Dat resulteerde in:
30 december 5,1 km als recuperatie in de intervaltraining van 2 dagen eerder (10,5 km)
31 december 6 km modderloop en gevecht tegen de wind in de Gratiebossen
1 januari na een korte nacht 10,2 km
3 januari terug 10 km aan een gemiddelde van net geen 10 km/u
Het gevoel was zalig! De benen voelden super. Lang geleden dat het zo vlot ging en zonder pijn. En ik hoopte dat door deze goeie start van het jaar de trend zou gezet zijn.
Maar de aandachtige lezer zal wel al gemerkt hebben dat ik in verleden tijd schrijf.
Inderdaad. Het is wat te veel geweest van het goeie. In al mijn enthousiasme heb ik me nog net ingeschreven voor de Antwerp Urban trail op 17 maart, en de volgende morgen stond ik op met pijn in mijn achillespees.
Wijselijk heb ik 4 dagen rust genomen en ben dinsdag dan terug voorzichtig gaan proberen. Heel moeizaam heb ik toen 6 km rondgemaakt. Om de volgende morgen te voelen dat het nog te vroeg was. Door het geforceerde lopen protesteerden toen ook mijn beide knieën. Telkens als ik moet rechtstaan, lijk ik een vrouw van 90 die terug in beweging moet komen. Gelukkig moet ik op het werk constant rondlopen.
Het mag dus echt niet zijn. Nu mijn knietjes beter zijn, is het achilles die zich moeit. Zou de film "Troy" van vorig weekend er voor iets tussen zitten? Feit is dat ik vandaag dus weer gedwongen rust heb. Ondertussen probeer ik er alles aan te doen, van Cyriax fricties over traumeelgel en traumeelpilletjes, langs het ijs en de stretchoefeningen, om de kinesiotape niet te vergeten!
Het is om even de moed te verliezen. Het ene is beter en het andere steekt alweer de kop op. Het mag echt niet zijn en 'k heb er zo veel zin in!
Morgen staat aquajoggen op het programma .. nee ... mijn nummer voor de Urban trail is niet te koop !!!!!!
De run & bike heeft toch wel een kleine tol geëist. Een 4-tal dagen voelde ik mijn knietje. De belasting was dan toch nog net iets te groot, maar 'k heb er geen spijt van. Het was leuk!
Vanaf donderdag heb ik dan de draad weer opgenomen met een rustige duurloop van een dikke 6 km. Ik blijf het nodig hebben om te voelen dat alles terug goed is. De schrik om nog eens gekwetst te raken blijft er in zitten. Het kraakbeen is wel "hersteld" en volgens de scan is alles ok, maar het blijven "opgelapte" knieën.
Op 6 december viel voor het eerst deze winter de langverwachte sneeuw! Ik keek al uit naar een heus sneeuwloopje. Het is zalig als eerste in een pak(je) sneeuw lopen. Elke ronde je voetstappen zien vermeerderen.Elke stap voelen kraken onder je schoenen. Bestaat er iets mooier?
Jammer genoeg bleef er tegen 's avonds alleen maar modder en water over. Maar niet getreurd, ook dat is leuk. De eerste ronde nog een beetje uitkijken waar je loopt, om daarna dwars door de plassen te pletsen. Modder tot in je oren. Het water in en uit je schoenen voelen lopen... 8,5 km zalig genieten. Na een 2-tal km was het wel even schrikken toen ik plots mijn voet verzwikte. Een volle ronde lopen twijfelen of ik al dan niet zou stoppen. Ik ben toch verder blijven lopen en na nog een 2 tal km ging de pijn over. Het was wel nog even bang afwachten wat de voet zou zeggen als ik later in de zetel zat. Of 's morgens uit mijn bed kroop ... maar het viel mee. Op het werk voelde ik het af en toe even, maar niets erg. Toch weer gewacht tot zondag om te lopen. Ik koos voor de loopband om de voet te testen en liep toen maar meteen 1u15' . Weer een hindernis genomen.
Vandaag was het dan eens zo'n dag dat je alles lijkt aan te kunnen. Af en toe zijn die er eens! Eerst het hele huis gekuist en de strijk weggewerkt om daarna de loopschoenen aan te trekken. Toch maar weer de loopband. Ik raak er aan bedorven. Met mijn MP3 in mijn oren heb ik een leuke training afgewerkt. Eerst opwarming en dan stelselmatig het tempo opdrijven tot 11 km/u. Terug naar beneden om dan te spelen met de hellingsgraad. Om de 2' een graad bij tot 5 % . In totaal heb ik een uurtje gelopen. Na een douchke, nog eten maken en opruimen om daarna in mijn zeteltje te ploffen. Mijn benen zijn er niet kwaad om!
Mijn benen zijn moe, maar het voelt zalig. Alleen lopers snappen dit ...!
Op 11 november werkte ik dus mijn 4e training van die week af. 4 trainingen, een eeuwigheid geleden ... en van die 4 was er dus een interval bij en 2 x een 10 km loop. Inderdaad, het ging goed en ik werd wat overmoedig dus. Mijn knieën zijn heel subtiel in hun signalen. Ze zwijgen in alle talen, tot het teveel is ... dan laten ze zich horen. Dan sta ik 's morgens op en dan zeggen ze ... "nee, jij gaat vandaag niet lopen. En misschien ga jij zelfs een paar dagen niet lopen!" En hoewel ik hun stem niet hoor, versta ik hen maar al tegoed!
Time to panic ! Want ik keek al 2 maand uit om samen met Ilse deel te nemen aan de Bike & Run in Berlare volgende zondag!
3 dagen dus niet lopen en woensdag voorzichtig proberen ... en ... het ging goed. Een rustig loopje van 7,5 km zonder pijn scherpte terug het vertrouwen dat we zouden kunnen deelnemen. Vrijdag en zaterdag dan maar weer gerust (wel gewerkt hé!) en hopen op een goeie dag zondag.
Inderdaad een goeie dag, fysiek gelukkige heel wat beter dan het weer! 's Nachts hoorde ik het hard regenen, ook de hele voormiddag bleven de hemelsluizen open!
Yes ... ik had er zin in!
Ik denk Ilse iets minder, maar toen het rond de middag stopte met regenen en de zon er zelfs even doorkwam, zag ze het ook weer helemaal zitten. Volgens haar volledig voor "de fun" ... en niet om "te winnen" zoals ze me verdacht te willen doen. Komaan zeg ... ik willen winnen! waar haalt ze het ;-)
Tim moest nog op het laatste moment een nieuwe partner zoeken omdat zijn maatje ziek werd, en dan trokken we richting Berlare. Gewapend met loopschoenen en MTB fietsen met crossbanden.
Als team "107" werden Ilse en ik ingeschreven voor de 8,5 km. In eerste instantie zouden we gaan voor de 17 km ... maar we hebben wijselijk beslist om de halve afstand te doen. Na afloop bleek dit ook de juiste beslissing te zijn. Het was meer dan zwaar genoeg. 'k Heb de hele avond hetzelfde gevoel gehad als vroeger na een veldloop! Hoesten en pijnlijke longen inbegrepen. De aandachtige lezer zal nu wel al doorhebben dat ik iets te diep gegaan ben ... Maar dat vind ik juist GENIETEN !
Om 13.30u ging ik als loper van start, samen met de 27 andere duo's. De fietsers stonden een "eindje" verder te wachten. De start was voor mij, ja hoe zou ik het zeggen ... net iets teveel van het goeie. Als een speer gingen de meeste lopers er vandoor. Wie regelmatig wedstrijden doet, weet dat je dus meegezogen wordt. En aangezien ik vroeger altijd mee vooraan startte ... ja ik moet geen tekening maken! Het "eindje verder" waar de fietsers stonden bleek zo'n 800 m te zijn. En geloof me, als je net iets te snel start en denkt dat de afstand net iets minder is ... dan is het afzien!
Het gras in het park en nadien de Finse piste waren ook niet bepaald licht beloopbaar.
Gelukkig had ik met ilse afgesproken dat ik onmiddellijk zou fietsen bij de wissel. Alhoewel, op een moment dat je blij bent dat je mag stoppen met lopen nog deftig op een fiets geraken en direct beginnen een loper inhalen is ook niet zo simpel We doken het veld in. Modder was daar onze nieuwe tegenstander. Tof!
Na ongeveer 22'07" zat onze 1e ronde er op. We hadden beiden ongeveer evenveel gelopen en gefietst. Stilletjesaan begon ik te bekomen van mijn start. Ja een diesel loopt zo vlug niet warm hé!
Vol goeie moed begonnen we aan de 2e ronde. Onderweg waren we het er over eens dat Tim (die de 17 km deed) ons niet mocht dubbelen! Heel toevallig kwam het zo uit dat de stukken die ik in de 1e ronde liep, nu voor Ilse waren. Dit was wel leuk meegenomen, zo hadden we beiden eigenlijk de volledige ronde gelopen.
De 2e ronde gaf weinig verval. Amper een handvol seconden meer hadden we daarvoor nodig. Uiteindelijk kwamen we na 44'30" over de finish en dit als 2e damesteam op de korte afstand.
En Tim ... die dubbelde ons ... dus wel !! Zo'n 400 m voor de aankomst kwam hij ons voorbij gesneld! Samen met Jelle, zijn compagnon moest hij nog 1 ronde afleggen. Amai die fietswissel! Vergeleken bij ons ... hum ... geen details! ;-) Laat ons zeggen dat hun fiets eigenlijk steeds dezelfde snelheid bleef houden ... Zij kwamen uiteindelijk als 5e aan in de lange wedstrijd.
Conclusie van de dag: Ben heel blij dat we het gedaan hebben. En ja, ben er best wel een beetje fier op. En vooral ... supergelukkig dat ik niets gevoeld heb in mijn knie. En ja, zo'n moeder-dochter-team is best wel leuk! Tof dat ze wou deelnemen met een "master"!
oktober was een maand die heel goed begon, halfweg minstens evengoed bleef, maar eindigde in mineur met ziekte.
Op 11 oktober was ik zelfs zo goed op dreef, dat ik na een uur lopen nog een half uur ging zwemmen . Sofie moest aquajoggen en dus ging ik nog even mee. Ik zwom 300 m op 30' ... nee da's nooit mijn favoriete sport geweest en zal het ook nooit worden! Nadien nog eventjes in de stoomcabine, dat was minstens even leuk
Met een maandtotaal van 87,9 km moest ik op 24 oktober stoppen en kon ik pas op 4 november terug lopen.
Keelpijn, hoofdpijn, geen stem, snuiten, hoesten, het hele arsenaal. Te goed om thuis te blijven, maar op het werk steeds tot het uiterste moeten gaan om de dag door te komen... en dus 's avonds als een "zak patatten" in de zetel ploffen! Weer eens bewezen, als je niet genoeg rust neemt, dat alles langer blijft hangen.
De loopschoenen moesten dus noodgedwongen aan de kant blijven en de conditie ging weer bergaf. Ik sta nog niet zo ver dat ik 1,5 week zonder lopen zomaar zonder schade kan opvangen.
4 nov dan terug voor het eerst gelopen. Ik verkoos de loopband omdat ik niet wist wat het zou geven en omdat ik nog niet zo'n goed gevoel had. Na 4 km was het meer dan genoeg geweest. Koud zweet en "flanellen benen" bewezen dat het nog niet het moment was om meer te gaan doen.
2 dagen later ging het dan al een stuk beter. Wel nog traag, maar al terug 7 km op de teller.
Nog 2 dagen later werden het er 10, om de dag erna al een interval training aan te vatten. 10 pisteronden met 2 x 100 m versnellen per ronde. Dank zij mijn loopmaatjes heb ik een mooie sterrenhemel gezien! Ze wilden me niet achterlaten (ik wist de weg nochtans!) en dus was het voor mij de hele tijd aanklampen. Maar nadien was ik natuurlijk heel blij dat ze het deden! Mercie maatjes !!!
En dat ik deze morgen geen last had van mijn knie maakte het alleen maar mooier
Ik durf het bijna niet uitspreken, maar mijn knie houdt zich goed, ondanks dat ik nu toch regelmatig tot 3 trainingen per week afwerk en me af en toe al eens waag aan wat interval. Toch blijf ik voorzichtig. We zijn nog steeds maar 2,5 jaar na de operatie .. dus nog lang niet de 4 jaar die ik vorige keer nodig had om te herstellen. Maar het voelt goed aan ...
dus morgen ... terug lopen .... mijn 4e training deze week ... als dat maar goed komt ;-)
Morgen is het ook 11 november ... Sint-Maarten komt in Zele op bezoek ... misschien toch eens proberen om vanavond mijn schoentje te zetten !! ;-)
Ondertussen zijn we 2 weken en 40,1 km verder en het gaat nog steeds heel goed.
De maand september zette 93.1 km op de teller! Ik weet dat dat voor vele een weekgemiddelde is, maar voor mij is dat na mijn operaties een absoluut record. Ben er best wel tevreden mee, om niet te zeggen ... heel blij!
Deze week heb ik me zelfs 2 x gewaagd aan een LSD-trip ! Zalig! Donderdag 1u10' en vandaag 1u30'
Ondanks het mooie weer heb ik die lange duurloop op de loopband gedaan. Dit om mijn eigen veiligheid te vrijwaren! Ken mezelf op dat gebied te goed. Het tempo gaat, als het goed gaat, meteen de hoogte in. En dat was bij deze lange duurloop niet de bedoeling. Dus de loopband op! Muziek in de oren en met de aanmoediging van Koen Wauters (Doorgaan, doorgaan ... tot je niet meer op je benen kan staan!) ging alles vrij vlot!
Verstand op 0 en flirten met een runnershigh ... hoe mooi kan een zondagnamiddag zijn! Ik zie nu sommige lezers hun wenkbrauwen fronsen, ... Net zoals ik doe als ik hoor dat mensen niet graag lopen!
Tijdens het lopen kwamen ook de dromen weer opzetten. Nee, ik ging me geen doelen meer stellen, maar toch ...
ALS,... ik zeg ALS ik kan blijven lopen zoals ik nu bezig ben, dan durf ik terug hopen om mijn dromen nog eens waar te kunnen maken.
Misschien de 10 miles volgend jaar in Antwerpen, de halve van Carcassonne blijft er ook bij en waarom niet ooit eens de Roparun ... mijn ultieme droom. Ik heb Roparun al in verschillende functies meegemaakt (teamcaptain, fietser, kinesist, medewerker doortocht ) maar nog nooit als loper. Zeg nooit nooit ...
Trouwens vorige vrijdag is Zele voor de 4e maal Roparundorp geworden! Zele ... een gemeente met een hart voor het goeie doel! Om fier op te zijn!
Morgen rust en dinsdag beginnen we een nieuwe trainingsmaand ! Let's run ... !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Weer een tijdje geleden dat ik hier nog iets schreef. Hoogtijd dus.
Juli was de vakantiemaand. 2 weekjes zalig genieten in Italië. Zon, zee, bergen, pizza, zeevruchten en prosecco ! Meer moet dat niet zijn!
Ons huisje lag in Camporosso, op een heuvel 3,5 km boven het dorpje zelf . Ja een "gewone" vakantiewoning dat staat niet in ons woordenboek.
Leuk als je ging fietsen, en na de rit nog eens 3,5 km steil bergop moest... er zijn er die er nog nachtmerries van hebben
Voor de rest een zalig huisje. Zicht op zee, zelfs van in het zwembad. Ja, ik kon het daar gewoon worden. En onze huisbaas was heel gastvrij ... toen we aankwamen stond hij ons op te wachten met een fles prosecco. Meer moet dat niet zijn om de vakantie goed te beginnen. Ook de Italiaanse ijsjes werden dagelijks geproefd en goedgekeurd!
Alleen een bosbrand op amper 2,5 km wandelafstand van ons verblijf was even eng! We zaten net in zee toen het blusvliegtuig water kwam scheppen. We wisten pas tijdens de wandeling van de dag erop dat het zo dicht was!
Ook om te lopen was het de moeite. Geen meter vlak! Toch ben ik er om de 2 dagen gaan lopen, en ja, het maakte mij sterker.
In juli stonden 51.7 km op de teller. Wel wat minder dan juni (90.8 km) Maar de kilometers bergop in Italië maakten veel goed.
In augustus was het heel wat minder. Amper 36.1 km
De 2e helft van de maand begon mijn knie zich weer eens te moeien, waardoor mijn doel ... De Hollewegenjogging van Hoegaarden in het gedrang kwam. Sh..t ... en het ging net weer zo goed!
De laatste week van augustus dan volledige gerust. Hoegaarden had ik op dat moment opgegeven. En ik keek er zo naar uit ... 'k had in Italië niet voor niets de "bergen" getrotseerd! Weer eens de zoveelste teleurstelling.
In september dan opnieuw de loopschoenen aangetrokken, en heel rustige, trage duurloopjes gedaan.
Terug pijnvrij ... zou ik dan toch ? Nee ... het zou niet verstandig zijn om nu 5 km op en neer te gaan lopen.
5 km niet nee ... maar 8 misschien wel???
Even Ilse overtuigd om mee te doen en ja hoor op 15 september stond ik aan de start van de 8 km (7.1 door werken) in Hoegaarden! Niets moest, dus vrij relax.
Tim die 's morgens al de toertocht in Valkenburg gereden had, was op tijd daar om nog mee te lopen! Dat was pas zot!
We waren vrij rustig gestart, omdat we van de vrienden daar hoorden dat de eerste helft de zwaarste was. Na een kort stukje door het dorp, moesten we een vrij mooie klim beginnen. Een holle weg van een kleine kilometer volledig bergop. Het gehijg rond ons klonk steeds luider. Ik probeerde hier mijn HR onder controle gehouden en tempo niet te hoog te leggen. Maar onverhoopt ging het heel vlot. Zodra we bovenkwamen liep je een stuk vrij vlak en had je een prachtig uitzicht! De benen voelden echt goed en het was puur genieten!
Je snap pas wat ik bedoel als je net als ik jaren out was!
Omdat ik vrij goed gedoseerd had in het begin, kon ik de 2e helft van de wedstrijd nog even versnellen (meestal is het omgekeerd) Het was gewoon zalig! Ik heb genoten van elke stap en van het prachtige landschap.
De laatste 200m voelden super. Even mijn "eindspurt" van vroeger kunnen bovenhalen en nog 5 mensen achtergelaten. Eentje kwam nog aandringen, maar wie mij kent van vroeger weet dat de laatste 200 m van mij zijn
Dolgelukkig met mijn prestatie was ik. Niet zozeer met de tijd, wel met het gevoel. Tempo opgebouwd gedurende de wedstrijd, sneller op het einde en ... geen last in mijn knie! En vrienden uit Hoegaarden ... ik vond die 8 km niet zo zwaar als jullie me wijsmaakten
Hollewegenjogging 2012 was subliem, ook al omdat het totaal onverwacht was dat ik kon lopen.. 2 weken voordien dacht ik nog niet te kunnen starten!
De dag werd leuk afgesloten met een etentje met de vrienden daar. We kijken al uit naar de volgende!
Ondertussen heb ik gisteren 50' rustig gelopen. Mijn beentjes zijn gerecupereerd. Morgen terug ! We gaan een nieuwe groep start to runners verslaafd maken ... yes ... !
een week leven aan het tempo van 200 % ... zo heb ik het graag! Maar
vorige zondag begon ik toch met enige twijfel aan deze week ... zou ik het wel
overleven, zou mijn knietje het wel overleven ?
Maandag begon als een gewone dag tot om 17.00u. 'k Mocht een uurtje
vroeger stoppen op het werk, en zo kon ik tijdig Sofie, Tim en mijn sportzak
ophalen thuis. Afspraak om 17.45u aan het sportplein waar de andere
kloddejoggers (Mia, Frank, Suzy, Juliette, Karine, Erik, Sandra, Jan, Thomas en
Petra) al stonden te wachten. Ik had me gehaast om toch te laat te komen
Met 3 auto's en 14 joggers ging het richting Gavere waar we zouden
deelnemen aan de Valeir - en Breydelspekloop. Per rondje kreeg je een bonnetje
dat je nadien kon inwisselen voor spek en/of bier. Toen we er aankwamen was
Eddy al volop bezig aan zijn rondjes. Er waren nog xx wachtende voor ons aan de
inschrijftafel en dan konden we eindelijk van start gaan. Max 10 rondjes van
1400 m op de mooie Finse piste. Onze groep splitste van snel tot iets minder
snel ... en zo ging iedereen op zijn eigen tempo op zoek naar zo veel mogelijk
bonnetjes. Met dank aan Sandra die me 6 ronden lang gezelschap hield. Af en toe
moesten we eens opzij springen voor een paar snelheidsduivels (die luisterden
o.a. naar de naam Tim en Angelo ...) maar verder kon iedereen zijn hartje
ophalen. Geladen met spek en Valeirbier trokken we terug naar huis. Ik was zeer
tevreden met mijn 8,4 km en mijn knietje ... had deze 1e weekdag goed
doorstaan.
Dinsdag mocht ik mee naar een seminari van Saucony over minimalistische
schoenen. Verrassing 's morgens ... het bleek in het Atomium in Brussel te
zijn. Nee, ik was daar nog nooit binnen! Tof! Het werd een heel interessante
dag. Veel overtuiging heb ik niet nodig op dit gebied. Sinds ik probeer om meer
midvoet te lopen, is mijn knie me dankbaar. Ik voel echt wel dat het minder
belastend is. Al gaat een overschakeling niet op 1-2-3! Leuk was ook de
praktijksessie. Op het grasveld voor het Atomium kregen we loopoefeningen. Na
een (voor mij toch) pittige opwarming, volgenden de eerste oefeningen
blootsvoets. Eigenlijk geeft lopen op blote voeten een leuk gevoel van
vrijheid. Nadien volgden dezelfde oefeningen met minimalistische schoenen. Ik
testte de nieuwe kinvara (4 mm schoen) Resultaat: positief! Maar ik durf er mij
nog niet aan wagen om er veel mee te lopen. Ik blijf nog even bij mijn 8 mm
Triumph.
's Avonds nog een bijscholing in Runners over Karhu ... en een gezellig
etentje met de collega's.
Dag 2 overleefd! De onverwachte training viel mee, al had ik schrik dat
dit na mijn loop op maandag net iets teveel zou zijn.Mijn schrik was ongegrond!
Woensdag gewone werkdag ... tot ik thuiskwam! In 7 haasten eten en de
auto terug in. Sofie ging een 3000 lopen in Ninove en ik ging mee als
supporter. Door het grote aantal lopers liep de meeting uit en werd het
middernacht eer we terug thuis waren. Dank zij mijn tubes kon ik nog terug aan
de auto geraken. Rechtstaan van 9.30u 's morgens tot middernacht ... ppff
'k heb het geweten. Mijn kuiten stonden op ontploffen.
Donderdag, eindelijk een rustige dag. Alleen ... was Ilse met de auto
weg en had Tim nog wat spullen nodig voor zijn kamp. Dus ... de fiets op voor
de boodschappen. Niet erg, zal je denken ... maar hebben jullie al eens samen
met Tim gefietst?? ok ... ! Op momenten dat hij het "niet snel"
genoeg vond, voelde ik ineens dat mijn fiets vooruit geduwd werd ... dan wist
ik hoe laat het was!
Vrijdag ... de dag waar ik al 2 maanden naar uitkeek! Eindelijk zou ik
eens terug deelnemen aan een heuse stratenloop. De 1e DJ John Kooiman fun run
was mijn doel. Terwijl mijn joching (zoals de speaker van dienst het zei)
maatjes allemaal de 10 km verkozen, bleef ik wijselijk bij de 5 km. Van 's morgensvroeg
had ik al stress! Ik wou niet laatste zijn, niet afgaan als een gieter! Mijn
wedstrijdgevoel van vroeger raak ik echt niet kwijt.
Ik wil, ik moet en ik zal ...
Met 176 stonden we aan de start. Mia, Karine, Suzy, Brigitte, Frank,
Sandra, Jan, Thomas, Patrice en ik vertegenwoordigden de Zeelse oranje brigade.
En Stefaan als eenzame Tienenaar.
Ik hoopte op een tijd van max 30' , maar wat ik werkelijk zou kunnen,
daar had ik geen gedacht van. Mijn loopjes tot nu toe waren alleen nog maar
rustige duurloopjes. Veel trager dan die 30'! ... en vooral Stefaan die 2
ronden moest mocht me niet inhalen, want ik wist dat die niet ver van de 35'
zou zitten.
Organisator Eddy (ook één van mijn pupillen) had zijn best gedaan en
voor ons een mooie omloop uitgestippeld! Even na 19.00u werden we op gang
geschoten. Ik wou rustig starten maar zat al gauw aan 11 km/u ... te snel
voor mij! Toch bleef dit mijn tempo de 1e km. Dan moest ik inbinden natuurlijk.
Ik bleef rond de 10 en was daar best tevreden mee. Het was lastig genoeg voor
mij! Steeds kwam dat stemmetje ... je bent te snel bezig, straks krijg je een
"patat" ... Maar tot mijn grote vreugde kon ik het houden
Na 28'20" klokte ik af. Kleine 2' sneller dan mijn stoutste
droom! Ik was dolgelukkig!
7' later liep Stefaan binnen na een sterke wedstrijd! Maar mij inhalen
... nee, dat was er niet bij
Even later kwamen de eerste oranje truitjes binnen en als alle
"jochers" er waren was het tijd voor de receptie in de grote tent!
Als Eddy iets doet, doet hij het goed! Alle lopers werden verwend met een prijzentas, gratis consumaties, hapjes en muziek! Mercie Eddy en dikke
proficiat met je 1e organisatie ... het was af! Volgend jaar komen we zeker
terug!
En mijn knietjes ... Die hebben zich deze week voorbeeldig gedragen!
Mijn schrik was niet nodig. Maar 'k heb al zo veel ontgoochelingen achter de
rug dat ik het altijd eerst wil afwachten tegenwoordig.
Het was een week zoals ik ze graag heb, een week om in te kaderen!
De eerste week na de Roparun leef je altijd in een roes. De adrenaline stroomt nog volop en de foto's en filmpjes laten je nagenieten. Het was TOP ! (of toppie ... zoals onze Noorderburen het zo mooi zeggen)
Het lopen ging ook vrij goed. Niet snel, maar pijnloos, en dat is voor mij "goed" tegenwoordig.
ik had zelfs zin om op zaterdagavond na een lange werkdag nog te lopen in Oordegem. Sofie had daar wedstrijd en ik ging de plaatselijke Finse piste onveilig maken. Wat een leuk gevoel. Weer eens lopen tussen atleten die zich aan het opwarmen waren voor hun wedstrijd. Dat was lang geleden! Omdat ik hou van "ronde getallen" ging ik voor 10 rondjes. Totaal zo'n dikke 6 km. Het was volop genieten, al lag de piste er heel zwaar bij. De helft van de ronde gaat lichtjes bergop en op bepaalde delen loop je in mul zand. Na 2 rondjes was mijn moeite van de werkdag verdwenen en kon ik volop genieten.https://www.polarpersonaltrainer.com/user/calendar/item/analyze.ftl?id=154000052&r
Dat weekend kon het niet op. Omdat ik probeer om geen 2 dagen na elkaar te lopen, ging ik zondag fietsen.
Het regende zachtjes maar dat deerde niet. Soepel ronddraaien en genieten! En dat deed ik.
Tot maandagmorgen ... knietje herinnerde me aan de Finse piste. Van fietsen heb ik geen last, dus het moest daar van zijn. Daar gingen we weer ... een week zonder lopen.
Zondag zou ik normaal meelopen "rond de Donk" Sandra zou me gezelschap houden, en samen met haar zou ik proberen de kaap van 10 km te overschrijden .. waar is de tijd !! ??
Maar zoals zo dikwijls als ik iets vooraf plan moest ik noodgedwongen forfait geven. Mijn knieklachten waren wel weer weg, maar ik vond het niet verstandig om nu op straat te gaan lopen en mijn grenzen te verleggen.
Mijn humeur zakte onder 0! Tot overmaat van ramp begon mijn nek "ambetant" te doen. Opzij kijken ging maar moeizaam en als ik probeerde tractie te geven op mijn wervels, voelde ik het tot in mijn vingertoppen. Niet goed dus ...
Maandagmorgen de huisdokter dan maar een bezoekje gebracht want in de loop van de nacht was het er niet beter op geworden. Resultaat : hele week thuis. pppffff ... In normale omstandigheden zou ik dit super vinden, maar nu ... je bent thuis maar kan toch niets doen. De medicatie die ik kreeg zorgt er ook voor dat ik me net een zombie voel.
Je raadt het al ... weer niet lopen, een humeur als een diepvries en muren die stilletjes aan op me afkomen!
vraag ik dan zoveel? Gewoon een paar keer per week rustig kunnen lopen ... Blijkbaar wel ...!
Na mijn allereerste ervaring met Roparun als teamcaptain in
2005, de 5 jaar doortocht mee organiseren
en het fietsen in 2011, mocht ik nu mee met de
Kloddelopers als kinesitherapeute.
Weer een heel nieuwe ervaring!
Zaterdagmorgen stipt 10.00u vertrok de stoet met
traditiegetrouw Piet met onze vrachtwagen op kop. Daarna volgden de 2
lopersbusjes en het cateringbusje. Toeterend rijden we nog even door Zele,
zwaaien de mensen uit op de Avil Geerincklaan, terwijl we kippenvel hebben van
de loeiende brandweersirenes.
Ons eerste basiskamp is in Verberie. Op een heel mooi plekje
aan het water, kunnen we in alle rust nog een laatste maal met het hele team
samen eten. De catering leeft zich daar uit en verwent ons van aperitief tot
dessert! Heel erg bedankt Guido, Frank, Veerle, Hedwig en Hilde!
Terwijl de rest nog eet, gingen de kinés (Mathias, Kurt en
ik) al aan de slag met tape en massageolie. Al onze lopers worden preventief ingetaped,
wat heel wat grappige reacties uitlokt bij onze Nederlandse vrienden! Gaande
van jartellen (grappig want ze kennen dat woord niet), kousophouders en smeer!
Sommigen vragen zelfs of ons team allemaal dezelfde kwetsuur opliep!
Tegen 15.30u vertrok team A (Jan, Jan, Steven, Hans, Mia, Dirk,
Marc en Koen ) dan richting Parijs. Ze moeten daar 2 u vooraf aanmelden en we
moesten starten om 18.30u. Omdat de info file aangaf, was tijdig vertrekken de
boodschap. Ondertussen kan team B nog even rusten. Zij moeten immers de nacht
in met een vrij lange shift. Terwijl bijna iedereen daar sliep heb ik een
fiets gepikt en ben even in de buurt wat gaan rijden. Slapen was er toch niet
bij. Veel te mooi weer! En veel te heet in de vrachtwagen!
De catering was intussen op weg naar Canezy om het 2e
basiskamp in terichten.
Team B (Filip, Patrick, Veronique, Annemie, Dirk, Erik, Marc en Chris) vertrok tegen 23.00u naar
hun eerste wisselpunt. Daar zouden ze het overnemen van team A die op hun beurt
dan naar het basiskamp in Canezy trokken om te eten, te slapen en gemasseerd te
worden. Ikzelf mocht met Piet mee in de vrachtwagen eveneens naar Canezy. Een
leuke ervaring, hoog en droog in de camion
Dank zij Roparun ervaar ik verschillende vervoermiddelen: een motor, een vrachtwagen .. ik eindig nog
eens op een kameel!
Canezy is echt een speciale ervaring. Het is een plaatsje
waar maar een paar huizen samen staan. Ik denk dat daar maar 1 x per jaar
mensen langs komen idd de Kloddelopers! Dus Pinksteren is een hoogdag voor
de plaatselijke bevolking! Petanque toernooien, cava, muziek, dans het hoort
er allemaal bij! Zelfs de dorps-oudste inclusief looprekje doet deftig mee.
Ze stonden ons al op te wachten en droegen heel fier de t-shirts die ze vorig
jaar als souvenir van ons kregen. J
Na de 4e wissel staat het basiskamp in Sebourg.
Een strategische plaats vlak aan de route zodat we tijdens het eten de andere
ploegen kunnen aanmoedigen. Even was er paniek toen we daar aankwamen Onze
vrachtwagen was door de Franse politie aan de kant gezet !!!! Op zondag mogen
deze niet rijden in Frankrijk en Piet had niet het juiste formulier gekregen van de
organisatie! Samen met hem nog 3 teams wier vrachtwagen aan de kant ging! Na lang
onderhandelen was 1 agent toch bereid zijn goed hart te laten zien en iedereen
kreeg het bevel het land zo vlug mogelijk te verlaten! Opluchting alom!
Hopelijk heeft de organisatie hieruit iets geleerd en zorgen ze tegen volgend
jaar voor de juiste papieren! Na 20 jaar organiseren zou dit toch al mogen! So far
so well en eens op het basiskamp toverde Piet dan ook een douche uit zijn vrachtwagen! Met
een vernuftig systeem kunnen we dan douchen, terwijl de andere teams jaloers
toekijken als ze voorbijlopen! J Nu met dit hete weer deed het dubbel deugd!
Belangrijk in deze shift is ook de rust, want Zele komt er aan, en daar is de
rust 0,0 !
De kinés gaan elk om beurt mee met een shift op de route om
onderweg de geblesseerden op te lappen en te zorgen dat iedereen blijft eten en
drinken. Heel belangrijk met het warme weer! Ik mocht de route naar Zele voor mijn
rekening nemen! Tof!
Het was een heel leuk traject Edingen-Zele. Regelmatig zaten
er hele families buiten om de roparunners aan te moedigen. Onze chauffeurs
stopten dan altijd aan zon tafel om de mensen te plezieren en te laten
genieten van een wissel. Via sms en roparunradio wisten we al dat ons een feestje
stond te wachten in Zele wat we daar mochten meemaken overtrof onze stoutste
verwachtingen!
In Dendermonde viel de sfeer eigenlijk wat tegen. Op de terrassen zat nog een handvol mensen, en muziek was er niet op de Grote Markt. Dus ... ramen van het busje open, het Kloddeloperslied volle bak .. en in polonaise rond ons busje ... kwestie van de mensen op het terras even te laten meegenieten. De fakkel die onze loper bij het binnenlopen van Dendermonde kreeg, moest hij trouwens op het einde terug afgeven!
In Zele was het anders !!! Van aan het ronde punt aan de Europalaan ging het hele team
samen op weg. Lopers en fietsers,
catering, chauffeurs en kinés. Allemaal lopend of op de fiets. Ik heb gelopen
en het was zalig! Een massa mensen langsheen de hele route. Overal uitbundig
enthousiaste aanmoedigingen. Overal had iedereen zijn best gedaan om
versieringen te maken. En dan het Fonteinenhof! We moesten halt houden voor de
tribunes wat we dan meemaakten kan ik niet beschrijven. Je moet er bij
geweest zijn om het te begrijpen. Iedereen ging uit zijn dak! Wat je dan voelt
als je daar beneden staat krijg er nog kippenvel van en menig stoere
Kloddeloper had tranen in de ogen !!! Bedankt aan iedereen die hieraan
meewerkte! Speciaal geen namen, want ik weet dat er een heleboel mensen aan
meewerkten en ik zou niet graag iemand vergeten! En bedankt Zele k voelde me
even in een droom!
Na deze feestelijke ontvangst ging team A op weg naar
Antwerpen. Team B kreeg een maaltijd in
de brandweerkazerne. Ik kon daar vlug even douchen na het eten en dan terug
masseren. Alle tape opnieuw aanleggen, want door het vele zweten kwam alles
makkelijker las dan anders. Voor sommigen werd het ook moeilijk door vermoeidheid
en opstekende kwetsuren. Maar keurig op tijd kon iedereen weer
vertrekken voor de 2e nacht.
Ik mocht weer de vrachtwagen in. k wou me groot houden en
niet slapen. Ik vond het niet fait tov de chauffeur dat ik zou slapen. Hij was
ook moe en moest wakker blijven. Maar slechts 1 uurtje slaap sinds zaterdagmorgen
begon zijn tol te eisen. Soms moest ik vragen aan Piet wat hij nu weer gezegd
had omdat zijn woorden niet meer doordrongen. Op een bepaald moment zag ik een
loper inclusief borstnummer samen met zijn fietser op de autostrade lopen en
fietsen! Toen we dichter kwamen veranderden die sponstaan in een verkeersbord
!!!! Oeps hoogtjid om even te slapen dus!
In Bergen-Op-Zoom, volgende basiskamp dan toch een uurtje
kunnen slapen (het 2e sinds ons vertrek) voor we de laatste loodjes
zouden aanvatten. Terug de lopers startklaar masseren, iets meenemen als
ontbijt in het busje en op weg. De lopers moesten nu ook op de fiets omdat het
busje niet mee mag door Bergen op Zoom en verder. Met de 2 chauffeurs van
dienst zijn we dan dat traject afgereden en op alle mogelijke plaatsen gaan
kijken! Onderweg kwamen we ook nog 3 bekenden tegen die met een Zeelse vlag
stonden te zwaaien één van hen had een blauw-wit geruit hoedje
Ondertussen stond onze vrachtwagen in Heyenoord. De laatste
stelplaats. Een vriendelijke familie liet ons op hun bedrijf parkeren. We konden
de poort op slot doen, zodat al ons materiaal daar veilig achterbleef.
Daar kwamen ook onze extra en frisse chauffeurs ons
vervoegen. Zij nemen het over van onze chauffeurs op de terugweg. Echt geen
luxe, want aan de finish is het vat bij iedereen leeg. Ze waren vroeg genoeg,
zodat we deze mannen nog eens konden meenemen naar de laatste wisselplaats.
En dan zat het erop voor team A. Team B moest nog 31 km tot
op de Coolsingel. Nog even trok team A naar de vrachtwagen om wat spullen op te
halen en wat te eten, en dan richting Coolsingel !
Daar is tijd om even iets te drinken op een terras. Na een
telefoontje van team B dat ze op 4 km zijn, vertrekken wij dan naar het
afgesproken punt aan het begin van de Erasmusbrug. Een volgende kippenvelmoment
is als we onze mede Kloddelopers zien verschijnen en de hele groep, inclusief
vlaggen op zoek gaat naar de eindmeet.
Wat over die streep gebeurt kan je je wel voorstellen
kippenvel, tranen, knuffels en de foto natuurlijk!
Het avontuur zit er weer op op de terugweg naar Zele is
het heel stil in de busjes. Weinigen (behalve
onze nieuwe chauffeurs hoplelijk) houden zich wakker! Op de parking in
Waasmunster wachten we dan nog even op de vrachtwagen om dan samen Zele binnen
te rijden.
En dat het niet op kan in Zele weten we al lang! Weerom
wacht een feestelijk ontvangst. Vrienden en familie staan aan het gemeentehuis
en na de begroetingen en knuffels wacht ons nog een taak de busjes en
vrachtwagen opruimen en kuisen. Maar vele handen maken het werk licht dus dat
kan er nog even bij.
De roos die ik op de Coolsingel kreeg was voor mijn moeder. k
wou ze eerst drogen, maar ze heeft zondagavond 4 uur rechtgestaan om me te zien
passeren dat ze die zeker verdiende!
En wat heb ik vandaag (dinsdag , the day after ) gedaan?
Niets allen afkicken en nagenieten. Filmpjes en fotos bekeken. Alles nog
eens opnieuw beleeft . En natuurlijk, ook dit blogje geschreven.
Roparunkinesist was voor mij weer een heel nieuwe ervaring.
Ik vond het zwaar. Mede door het warme weer en enkele lopers die met blessures
kampten. Maar we kregen iedereen steeds opgelapt en iedereen haalde de eindmeet
het zwaar, was moe maar heel voldaan !!!
Bedankt Kloddelopers voor het zoveelste fijne weekend!
Bedankt doortochtteam en brandweer voor de mega-ontvangst! Bedankt Zele
!!!!!!!!!!!!!!
De Dag dat Tommeke voor de 3e maal Vlaanderens mooiste wint ...
De Dag dat Tommeke voor de 3e maal Vlaanderens mooiste wint ...
De dag dat het 2 jaar geleden is dat is geopereerd ben ...
De dag dat ze hier thuis allemaal gaan skieën zijn of op kamp (behalve Ilse)
Op die dag ben ik weeral eens gestart. Nee, ik kan niet meer tellen hoeveel keer ik al herbegonnen ben. Maar ik geef niet op ... Die knie moet "pleuen ..." niet ik !
Donderdag kreeg ik na een lange week wachten eindelijk de uitslag van de kniescan. Omdat de sportarts niets zei aan de telefoon, vreesde ik voor het ergste. Die week telde ik elke dag en had ik alle scenario's doorlopen.
Maar ... het bleek alleen maar goed nieuws !!! De operatie van 2 jaar geleden bleek goed geslaagd. Het kraakbeen dat getransplanteerd is, is goed aangegroeid en vrij dik. De meniscus waar ook een stukje af is heeft zich goed hersteld en geen gewrichtsmuis (waar vrees voor was)
Oorzaak van de pijn, blokkage en doorzakken is een ontsteking van de knieschijf. Daar waar de enten genomen zijn. Dr Peeters weet daar raad mee ... dank zij zijn spuiten met traumeelgel kon ik vandaag terug proberen lopen.
Wat ik dus deed! Ondanks het mooie weer verkoos ik de loopband. Zo kon ik mijn eigen tempo bepalen en eventueel stoppen op het moment dat het toch niet bleek te gaan. Heel voorzichtig 4 km gelopen , allé lopen is eigenlijk de juiste term niet, maar ik had een zweeffase ... dus ... lopen!
Ik kan niet zeggen dat het vlot ging en dat ik niets voelde, maar het ging. Nu, een paar uur later heb ik ook niet meer last dan anders.
fingers crossed...
Tijdens het lopen heb ik ook mijn nieuw speeltje uitgetest. Gisteren heb ik mezelf een cadeautje gedaan. een Nike+ sportwatch
Leuk hebbeding. Het zei me zelfs dat ik heel goed gelopen had voor mijn 1e keer!
Omdat ik op de loopband liep gebruikte ik de foodpod. Denk dat ik deze toch eerst eens zal moeten callibreren ... als ik de kaart bekijk heb ik ook bij de overburen in huis gelopen !
Ook het metrisch stelsel klopt nog niet helemaal. Watch staat in miles en PC in km .. hij rekent dit niet om, dus ik krijg de cijfers van de miles met km er achter ... dat valt tegen hoor! Ik zal de instellingen nog eens deftig moeten bekijken.
kortom we zijn terug gestart. Hopelijk voor lange tijd nu. De geruststelling dat het kraakbeen zich goed herstelde speelt ook mee.
De hele maand januari kon ik loopjes afwerken tussen de 5 en de 9 km. Nee, voor een loper echt niets om naar huis te schrijven, maar momenteel voor mij echt wel de max! Een hele maand lopen zonder pijn! Soms tot 3 dagen na elkaar. Echt een overwinning. Superblij was ik. Ja, je leest het goed : WAS ... Het kon niet blijven duren natuurlijk.
In februari werd ik zoals half België ziek. Lopen ging niet. Zelfs mijn verjaardag moest ik ziek vieren! Een week thuis van het werk en nog 2 weken gaan werken terwijl ik liever op de zetel zou gelegen hebben.
23/2 dan toch eindelijk weer eens kunnen lopen, en het ging verbazend goed. Direct 8 km ... tuurlijk, uit ervaring weet ik dat de 1e training na een rustperiode altijd goed gaat. Je loopt op je reserve, maar die is na 1 training op!
Nog 3 loopjes zouden volgen, en dan besloot mijn knie dat het weer eens genoeg geweest was! Het begon met af en toe een steek, af en toe een paar keer blokkeren, weer niet meer kunnen strekken, tot echt wel hevige pijn.
Het verwijsbriefje van de sportarts voor de scan begon te roepen ... "ik lig hier nog!" Wat ik al maanden (tot beter weten) uitstelde zou uiteindelijk moeten gebeuren ...
Dus maandag begint de lijdensweg weer ... 20.40 u afspraak in Aalst met de MRI ... wordt vervolgd ...
...... âRuns end. But being a runner never stops
Nog 2 maal heb ik gelopen voor op 17/11 de 3e spuit er kwam. Ging het goed ondertussen? Eigenlijk niet ... af en toe leek het of mijn knie geblokkeerd zat. En neen, daar wil ik niet verder over nadenken, als kiné weet ik maar al tegoed wat dat kan betekenen! Dr. Peeters bevestigde mijn vermoeden! Het zou wel eens om een gewrichtsmuis kunnen gaan. Naast mijn 3e spuit, kreeg ik dus ook een verwijsbriefje voor de scan mee! Nee! Niet terug!
Het briefje ging aan de kant. Het mocht en zou niet waar zijn! Ik weigerde een afspraak te maken! Dan maar weer even niet lopen. Ik kon het niet meer! Voor mezelf had ik uitgemaakt: Als er terug een blokkage komt, maak ik een afspraak. Niet vroeger. En wat gebeurde ... pijn, snijdende pijn, maar geen blokkage! Oef !
Ondertussen had ik een kistje in mijn hals dat het nodig vond om te gaan ontsteken. De huisarts wist daar raad mee en ik kreeg ook een antibioticakuur mee. En nu weet ik ook dat antibiotica niets aan blokkages, slijtages of wat dan ook kan doen, feit was dat samen met die antibiotica ook de pijn in mijn knie verdween! Raar maar waar, maar mooi meegenomen.
Tot 4 december duurde het nog voor ik terug de moed vond om even te gaan lopen. Terug rondjes draaien op het gras rond het voetbalveld. En wat me nog nooit eerder overkomen was, gebeurde nu! Nog nooit heb ik gedacht aan opgeven, tot die dag! Met tranen in de ogen heb ik me de hele tijd lopen afvragen ... waarom ???? Waarom wil ik toch opnieuw herbeginnen? Waarom kan ik me niet stellen met "wat geweest is" ? Waarom ?? Waarom ?? Tranen liepen over mijn wangen. 'k was blij dat ik alleen was! Nooit eerder had ik dit gevoel! Nu was het genoeg geweest! De schoenen gingen aan de haak!
...
...
Tot 4 dagen later ... ik terug op het sportplein stond in vol "loopornaat". Opgeven ??? Geen denken aan! Lopen zou ik doen! Mijn knie hield zich al 2 weken "koest" Sinds die antibioticakuur had ik geen last meer gehad. Het was een heel winderige dag! Maar wat heb ik genoten! Een half uurtje beuken tegen de wind! 4 parkronden, amper 3,6 km ... helemaal niet snel! Maar zonder pijn en wat een gevoel ! Ik schaamde me om de gedachte van zondag ! Ik ben toch geen opgever! ... " Runs end. But being a runner never stops!" ...
2 dagen later ging het zelfs nog beter. Terug een half uurtje en een dikke 4 km. Maar wat meer was .. pijnloos!
Daarna door omstandigheden terug een weekje niet gelopen. Als de forme er niet is, stel je wel makkelijker uit. Jammer maar waar!
Ondertussen was het de week voor Kerst. Een doodnormale werkweek. Tot dinsdag. Overdag had ik al een paar maal gemerkt dat ik draaierig was. Maar ik zal daar niet vlug iets van zeggen, dus op het werk wist niemand dat. Tot ik naar huis moest rijden! Ik was amper 500 m op de E17 toen alle auto's het plots op mij gemund hadden ! Met hun venijnige koplampen kwamen ze allemaal mijn richting uit! Ik had moeite om tussen de 2 witte lijnen te blijven! De schrik sloeg me om het hart! Ik moest nog zo ver! Even speelde de gedachte om de parking op te rijden, maar wat dan? Dan stond ik daar. Dus heb ik me maar op het 1e rijvak gezet, achter een vrachtwagen en heb tegen 90 km/u het traject Zwijndrecht - Zele afgelegd. Toen ik thuis kwam, beefde ik als een riet.
De volgende morgen was het beter, en het feit dat we carpoolen, zorgde er voor dat ik woensdag op het werk geraakte. Maar donderdag en vrijdag was de riem er af ... mijn evenwichtsorgaan liet het afweten. Een bezoek aan de huisarts, Dr De Keyser, zorgde er voor dat de draaimolen waar ik op zat terug stopte. Eindelijk! Net of ik steeds dronken was ... met dat verschil dat ik het plezier van het drinken niet gehad heb !
Vrijdag dan maar terug proberen lopen. Samen met de kloddejoggers 45' "op't gemak" Zalig gewoon ! 7 parkronden (of 6,3 km)
Ik hoop 2011 positief af te sluiten. Dus 2 dagen later (Kerstmis) terug de loopschoenen aangetrokken voor 44' minuten loopplezier! ( 7 km)
Nee ik mag het niet zeggen ... maar 't was 1' sneller en 700 m verder dan 2 dagen ervoor! Sorry, maar 'k zal het nooit afleren
Ik ben Karine Van Hecke
Ik ben een vrouw en woon in Zele (België) en mijn beroep is kinesitherapeute.
Ik ben geboren op 16/02/1963 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: atletiek, roparun, fietsen, klimmen, lezen, PC, .
Gehuwd met Dirk en moeder van Sofie, Ilse en Tim. 41 jaar lid van AC Zele.
Coach van de Kloddejoggers
....
nog choco !!!!
