Raar of typerend? Voor mijn overzicht neem ik mijn polardagboek erbij. Het is duidelijk, lopen beheerst mijn leven! en dat nu al 40 jaar lang ... en dat is even lang als het bestaan van AC Zele. Met een intermezzo van een paar jaar (geboorte van de kinderen) ben ik dus 40 jaar lid van mijn geliefde club. Mijn vader was ooit mede stichter en dit jaar is hij na een carriere van 40 jaar "afgezwaaid" Hij heeft dit steeds met hart en ziel gedaan.

Januari was een vrij rustige maand, geen uitschieters en met regelmatig 3 trainingen per week, best wel goed. De knietjes waren braaf. De afstand van de duurlopen bleef wel nog beperkt. Na 2 stevige revalidaties weet ik onderhand wel wat mag en wat niet (of ik me er altijd aan hou is een andere zaak!)

Februari was een RAMP! Blijkbaar hebben mijn knieen een "partner in crime" ! Mijn achillespees begon op te spelen.

Het weekend in Bouillon met de joggers heb ik nog overleefd maar dan begon het weer.

Traumeelinspuitingen bij Dr. Peeters brachten uiteindelijk soelaas. Maar 1 loopje van 6 km verder werd achilles afgelost door griep! 2 weken plat was de prijs die ik betaalde voor deze estafette (om in atletiektermen te blijven) 

23/2 mocht ik dan terug de 1e dag gaan werken. En wie er bij was die dag zal mijn verwonderde gezicht nog wel herinneren ... Een wijnavond .. wijnglazen meenemen ... om dan ineens op een verrassingsfeest voor mijn 50e verjaardag terecht te komen. Ik geniet nog steeds na van die avond. Het was fijn om Sarah te verwelkomen met (bijna allemaal) mijn vrienden en vriendinnen!

In maart volgden dan nog 2 spuiten in mijn achilles. Maar de hoogtepunten van die maand waren de 2 stratenlopen waar ik terug aan kon deelnemen. De Urban trail run in Antwerpen en de Hemacorun in Dendermonde. Antwerpen was fun! Lopen door "'t stad" en door een 10 tal gebouwen. als recreatief loper is dit zeker een aanrader. Ontspannen sfeer en leuke omkadering.

April ... Ondertussen begon de stress toe te nemen. Ik wou immers voor het eerst deelnemen aan de 10 miles in Antwerpen. En natuurlijk ... daar was Murphy weer! Last in de rechter knie. Weer werd de sportarts ingeschakeld. (wat heb ik al veel te danken aan die man!) Maar ipv kilometers opdrijven, werden het korte rustige duurloopjes en traumeelspuiten. Maar ik moest en zou die 16 km lopen! 

21 april was het dan zo ver. Het was afzien, doorzetten, karakter tonen, en 3 x sterven in die vervloekte konijnenpijp ... maar I did it! Na 1u38' liep ik over de aankomst. Geen tijd om over naar huis te schrijven, maar ik was er dolblij mee. Ik liep voor het eerst sinds mijn 3 operaties weer eens 16 km! Met dank aan mijn begeleiders van dienst! Dat smaakte naar meer ...

Mei ... we gaan verder met de positieve energie van de 10 miles. Op zondag zelfs in de voormiddag lopen en in de namiddag de fiets op.

Intussen gebeurden ook de laatste voorbereidingen voor de Roparun.  18 - 19 en 20 mei gingen we voor de 9e maal op pad met de Kloddelopers. Ik zou weer van de partij zijn als kinesitherapeute. Alles verliep goed tot ... ja hoor ... die "ambetanterik van een Murphy" er weer was en hij liet me deze keer door het houten trapje zakken van de vrachtwagen! Mijn eerste reactie was : "beter ik dan één van de lopers". En dat meen ik nog steeds, maar weer zat ik met de gevolgen. Na aankomst in Zele recht naar spoed voor Rx. Deze wezen een ligamentair letsel uit. Alweer gedwongen rust. Nu de knieen en achilles goed waren was het dit !!! Ik kan veel aan, maar stilaan wordt het toch wat veel. Terug 4 weken uit !!!

Ondertussen was het juni. En op 16 juni kon ik voor de 1e maal terug lopen. Tijdens de gedwongen rust was ik wel in de praktijk blijven trainen op de hometrainer en step. Aangevuld met krachtoefeningen zorgde het ervoor dat ik direct toch 11 km kon lopen. Het moest want ik zou op 21 juni deelnemen aan de midzomernachtrun in Gent.

Een loop van 11 km, eentje van 5 , een saunabezoek en een spuit in zowel rechter als linker knie waren mijn voorbereiding voor Gent.

10 km in 1u03' was het resultaat in Gent. Met mijn supervoorbereiding kon ik er alleen maar blij mee zijn. Tevens won ik de prijs voor best verlichte loper. Chocomelk !!!! Mmmmmmmmmmmmmm superprijs!

In juli , 1,5 week even de riem eraf gelegd. Uitkijken naar vakantie. Er stond een reis naar Seefeld (Oostenrijk) op het programma en ik wou daar tenvolle kunnen genieten, zonder lichamelijke perikelen.

En het lukte. Het werd een zeer sportieve vakantie.Bijna elke voormiddag lopen, en in de namiddag wandelen of fietsen. Ik heb heel wat km afgelegd op die 2 weken ...en ... zonder problemen. Ik voelde mijn benen met de dag sterker worden. Misschien moet ik toch meer bergop gaan trainen ipv van altijd vlak hier. 

Augustus. We gingen door op het elan van Seefeld. Voor minder dan een uur werden de loopschoenen niet meer aangetrokken. 3 weken lang werden km afgemaald. Nee, geen ultraruns (zoals veel van mijn loopvrienden) , ik ken nog altijd mijn grenzen. Max 13 km, dus velen zullen nu spontaan in de lach schieten (da's toch niet veel!) Maar voor mijn knietjes is dat wel veel. Het was tenslotte nog maar 3 jaar geleden dat iemand zich uitgeleefd had met ze volledig open te snijden (met 1000 maal dank, want het is supergoed gedaan!) Ik weet dat ik 5 jaar moet rekenen voor volledig herstel. 

3 weken zei ik ... en ja hoor, mijn vriend Murphy was er weer! Die kan me echt niet missen vrees ik! Wil iemand anders anders ook eens vriendjes worden? Je mag hem hebben hoor!

Dik half augustus kreeg ik last van fasciitis plantaris. Ja weer eens wat anders. Mijn linker voetzool speelde op. In het begin viel het wel mee. Je kent dat wel. Even pijn als je begint te lopen, maar eens je opgewarmd bent, voel je niets meer. En dat zijn gevaarlijke dingen voor de mens ... Als kiné weet ik dat maar al te goed en ik waarschuw mensen daarvoor ... maar ja, Murphy is zo overtuigend hé. Dus ik stond aan de start van de Vlasschaardrun ... en het ging supergoed! 24' op net geen 5 km ! Mezelf overtroffen. Snelste tijd sinds lang! Alleen ... na de aankomst kon ik bijna niet meer stappen. Gevolg ... scheurtje in mijn fascia plantaris en over naar helper ...Dr Peeters ... traumeel ... je kent het wel al. Maar het helpt altijd!

September was dus een maand van rust en aquajoggen en fietsen. Tot 21 september de remember my first-run run. Daar liep ik 3 km ... en zonder pijn terug.  :-)  

Er volgde een week van rustig een beetje lopen op de loopband. 

2 weken ging het goed.

En oktober begon met terug 2 weken veel pijn in die voetzool en terug rust. De rest van oktober was gewoon een paar keer heel rustig en niet ver lopen op de loopband. Gevolgd  door buikspieroefeningen en voetoefeningen. Tussendoor wel de urban Trailrun in Brugge gelopen. Ik was ingeschreven en wou het voor geen geld missen (Antwerpen in het achterhoofd) Met dank aan mijn loopmaatjes die me "meegesleurd hebben" Het was een prachtige loop!

November kabbelde rustig verder. Proberen om terug wat op te bouwen. Loopband, Gratiebossen, tussen de 5 en 11 km was te doen. 's Avonds voelde ik de fascia terug, maar ondertussen had ik een Strassbourgkous in mijn bezit. En sindsdien ging de revalidatie een stuk vlotter. 's avonds deed ik de kous aan en stilletjes aan werd de pijn minder en minder.

17 november haalde we (Erik en ik) zelfs de 2e plaats in de run-bike in Overmere. 

en dan werd het december. De laatste maand van 2013. En ik durf nu zeggen (met nog 2 dagen te gaan) dat we het jaar toch positief afsluiten. Ik hou mijn houten kop vast terwijl ik dit schrijf ... maar momenteel heeft Murphy verlof denk ik (of hij heeft een andere best friend gevonden) De knietjes zijn braaf, achilles is stil en mijn fascia is voorbeeldig. Er staan de laatste weken steeds langere duurlopen op het menu. 12 - 13 , vorige week 14 en hopelijk kan ik het jaar morgen afsluiten met 15 km. Dat zou het totaal voor 2013 op 1243 brengen. 

2013 was een jaar met gemengde gevoelens. Ondanks de vele kwetsuren die opdoken, voelde ik me toch weer steeds sterker worden. Nee, ik tip nog lang niet aan wat het ooit was (lees : wat ik terug zou willen) maar ik ben tevreden. 

Plannen voor 2014? Urban trail Antwerpen, Antwerpen 10 miles, en de rest, zien we wel. Grootste doel (lees: wens) blessurevrij blijven, dan komt de rest wel vanzelf. 

Ja Murphy, je hoort het goed .... je bent niet welkom meer !!!!

Verder in 2013 bleef ik even fier op mijn kids!

Sofie loopt de pannen van het dak, Ilse werkt de thesis van haar manama af en Tim  zoekt zijn weg op de unief Gent (campus en kot Kortrijk) Ja, zij komen op hun pootjes terecht, en daar kan ik alleen maar fier op zijn.

Verder wil ik iedereen die af en toe mijn blogje bezoekt een een heel fijn 2014 toewensen. Omdat 99 % onder jullie even verslaafde lopers zijn als ik, wens ik jullie een blessure vrij loopjaar en een goeie gezondheid toe. Laat de kilometerteller tilt slaan!

See you all in 2014 !!  Keep on running!