Dus gaan en genieten ...

Maar eerst nog werken op zaterdag. En dat werd een zware dag. Niet door het werk op zich, maar door mijn nek die af en toe eens opspeelt en me dan een duizelig gevoel geeft. Net of ik te lang op een kermismolen gezeten heb. Zou mijn 10 miles in het water vallen? Moest het zaterdag geweest zijn wel, ja! Maar ik geef niet graag toe. Mijn collega's hebben het zelfs niet geweten. 

Zondagmorgen nog even twijfel. Het was beter na een nacht van 12 u slapen, maar niet helemaal weg. Maar lopen zou ik!

Afspraak in de tent met mijn 3 hazen :-)  Erik, Eddy en Stefaan. (die door een kwetsuur niet voluit kon gaan) we zouden samenblijven. Stefaan nam de taak als coach op zich.

Aan de start bleken de boxen al overvol te staan! Mensen stonden tot tegen de dranghekken, we konden er niet meer bij. Samen met ons nog 2 rijen lopers die stonden te wachten op een plaatjes binnen de hekken. We moesten dus echt wachten tot de start gegeven was en er wat plaats kwam om over de hekken te kruipen en zo te kunnen starten.

De eerste kilometers gingen zoals altijd vlot. De Kennedytunnel vond ik een belevenis. Lopen op de E17 en dan door die tunnel. Het was wel vrij zwaar. Al een stuk omhoog als aanloop op de tunnel, dan de tunnel zelf, als je buitenkomt is het nog niet gedaan! en even verder duik je al terug naar beneden onder het Justitiegebouw.

De sfeer is wel enorm! Langs het hele traject staat een massa volk. 

Tot ongeveer kilometer 8 ging het vrij goed, en daar stond dan de madam met de hamer. Elke meter werd afzien en steeds doemde het spook van de konijnepijn die nog moest komen voor me op! 

Op zo een moment ken je de kracht van loopmaatjes ... alleen was ik misschien een heel pak trager gaan lopen. Nu bleven ze me maar aanmoedigen om door te gaan. Erik ging van dat punt wel iets sneller lopen. Dat vond ik goed, want ik haat het als mensen zich inhouden voor mij, en ik ga me dan forceren. Een kilometer of 2 verder ging Eddy er ook vandoor. Mijn kaars was uit. Al zie ik nadien op de polar dat ik nooit onder de 9,2/u geweest ben, voor mijn gevoel leek het wandelen!

En daar was ze dan ... de gevreesde konijnepijp. Onderweg lagen 3 mensen op de grond en waren rode kruis mensen druk bezig. Geen leuk zicht als je zelf ook aan het einde bent. Al ging het eerste deel (de bergaf) nog vrij goed  :-)  Maar dan de bergop. Er kwam maar geen einde aan. Ondertussen hadden we Eddy wel terug bijgehaald. Dat gaf me weer even moed ... ik was niet alleen die het zwaar had dus. Eens buiten de tunnel was het maar 700m meer ... MAAR ...het waren de langste meters uit mijn loopcarrière! Het vat was leeg. De benen houten stokken. Maar stoppen nee dat kan niet. 

Nog 400m  ... 350 ... 300 ... om de 50 meter een bordje , nee dat helpt echt niet! Aanmoediging als "nog 1 pisterondje ...!" Nee dat hielp ook niet echt! ze hadden de piste precies groter gemaakt!

Maar eindelijk, daar was de finish! Dolgelukkig dat ik het haalde! De aankomstfoto zal mooi zijn! een stralende Eddy, een Stefaan die precies niet gelopen had en ik daartussen ... te slecht om te sterven! 

De klok stopte voor ons op 1u38'07"  ... plaats 14.008  op volgens de krant 25.000 ... awel ... ik ben best fier op mezelf!  :-)  Stiekem hoopte ik om onder 1u40' te finishen maar geloofde er niet erg in ... dus toch!

In de loop van vandaag werden mijn benen steeds stijver, alhoewel ik bij het opstaan niets voelde. Morgen is dat nog wat meer. In mijn rug voel ik ook dat ik lang op beton liep. Maar ... in mijn knieën voel ik niets ... en dat is wat me nog het meest blij maakt!

Bedankt Stefaan, Erik en Eddy voor de mentale support. Zonder jullie zou ik dit resultaat nooit gehaald hebben.